Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lutego 2024 r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, III Wydział Cywilny, w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Alicja Przybylska
Protokolant:	sekretarz sądowy Katarzyna Zielińska

po rozpoznaniu w dniu 8 lutego 2024 r. w Szczecinie

na rozprawie sprawy

z powództwa M. K.

przeciwko Towarzystwu (...) spółce akcyjnej w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) spółce akcyjnej w W. na rzecz powoda M. K. kwotę 15.200 zł (piętnaście tysięcy dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi:

- od kwoty 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych) od dnia 21 grudnia 2020 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 5.200 zł (pięć tysięcy dwieście złotych) od dnia 22 września 2023 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3.517 zł (trzy tysiące pięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, liczonymi od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty;

III.  nakazuje ściągnąć od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 998,69 zł (dziewięćset dziewięćdziesiąt osiem złotych sześćdziesiąt dziewięć groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt III C 746/22

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 21 października 2022 roku M. K. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 10.000 zł tytułem odszkodowania za uszkodzenie pojazdu marki H. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 grudnia 2020 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania pozwu wskazano, że w dniu 16 listopada 2020 r. doszło do zdarzenia drogowego, w przebiegu którego na skrzyżowaniu (rondzie) ulic (...) w S., kierujący pojazdem V., zmieniając na rondzie pas ruchu, nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu pojazdowi marki H. kierowanemu przez powoda, wskutek czego doszło do zderzenia obu pojazdów. Winę za przedmiotowy wypadek ponosi kierujący pojazdem marki V., który miała zawartą umowę ubezpieczenia OC pojazdu z pozwaną, co uzasadnia jej odpowiedzialność. Wskutek wypadku uszkodzeniu uległ przód pojazdu powoda i jego lewy bok. W toku postępowania likwidacyjnego pozwana ustaliła, że w pojeździe powoda wystąpiła szkoda całkowita. Pozwana ustaliła wysokość odszkodowania na kwotę 9.670,00 zł. Jednak pozwana ostatecznie odmówiła wypłaty odszkodowania, wskazując, że powód miał możliwość uniknięcia zdarzenia – co jest nieprawdą. Pozwana nie miała żadnych podstaw do takiego stwierdzenia. Ponadto wina sprawcy została ostatecznie stwierdzona mandatem karnym.

Powód zakwestionował prawidłowość wyliczenia wysokości szkody przez pozwaną, w tym poddał w wątpliwość wystąpienie szkody całkowitej w jego pojeździe. Kwota 10.000 zł stanowi tylko częściowe roszczenie powoda z tytułu uszkodzenia samochodu. Po przeprowadzeniu dowodu z opinii biegłego sądowego, powód zastrzegł sobie możliwość rozszerzenia powództwa lub ewentualnie wystąpienia z odrębnym pozwem. Powód ostatecznie sprzedał swój samochód w stanie nienaprawionym.

Żądanie zapłaty odsetek od dnia 21 grudnia 2020 roku podyktowane jest tym, iż roszczenie o zapłatę odszkodowania staje się wymagalne po upływie 30 dni od dnia zgłoszenia szkoty. Przedmiotowa szkoda została zgłoszona w dniu 20 listopada 2020 roku.

Pozwana złożyła odpowiedź na pozew, w której wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jej rzecz od powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew wskazała, że w toku postępowania likwidacyjnego, po analizie deklarowanych przez uczestników kolizji okoliczności zdarzenia, pozwana uznała, iż analiza ruchu pojazdów oraz opisany przebieg powstania szkody pozwala wnioskować, że zdarzenie nie miało charakteru losowego, zaś brak próby uniknięcia kolizji z pojazdem V. (...) nr rej. (...) pozwala na stwierdzenie celowości działania kierującego pojazdem H. (...) nr rej. (...). Do przyjęcia odpowiedzialności ubezpieczeniowej w oparciu o art. 822 § 1 k.c. koniecznym jest wykazanie przesłanek tejże odpowiedzialności, w tym wszystkich okoliczności zdarzenia. Prowadzone postępowanie likwidacyjne doprowadziło do ustalenia, że zebrany w sprawie materiał nie potwierdza, jakoby do uszkodzenia pojazdu marki H. (...) mogło dojść w deklarowanych przez powoda okolicznościach oraz że miało ono charakter losowy. W związku z tym powód winien udowodnić wszystkie przesłanki z art. 415 k.c. w zw. z art. 436 k.c., tj. zdarzenie – czyn niedozwolony, szkodę oraz związek przyczynowy między zdarzeniem a szkodą. Odpowiada to ogólnej regule, że fakty prawotwórcze, czyli powodujące powstanie skutków prawnych musi udowodnić podmiot, który na tej podstawie twierdzi o istnieniu prawa. Odnośnie wysokości i kwalifikacji szkody w pojeździe powoda, strona pozwana podtrzymała swoje wyliczenia i ustalenia poczynione w postępowaniu likwidacyjnym.

W piśmie procesowym z dnia 23 grudnia 2022 r. powód zaprzeczył wszelkim twierdzeniom, argumentom i wnioskom strony pozwanej wyrażonym w odpowiedzi na pozew, w szczególności twierdzeniom pozwanej w zakresie: braku odpowiedzialności sprawcy zdarzenia i pozwanej za szkody w pojeździe powoda i wysokości szkody.

Pismem z dnia 19 września 2023 r., złożonym po sporządzeniu opinii biegłego, powód rozszerzył żądanie pozwu w ten sposób, że wniósł o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 15.200 zł (zamiast dotychczas 10.000 zł) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 10.000 zł liczonymi jak w pozwie, a od kwoty 5.200 zł liczonymi od dnia 22 września 2023 r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pisma wskazano, że zgodnie z treścią opinii biegłego w pojeździe powoda wystąpiła szkoda całkowita. Wartość pojazdu przed szkodą wynosi 19.400 zł, wartość wraku to suma 4.200 zł, a zatem wysokość należnego powodowi odszkodowania wynosi różnicę w/w kwot, a więc 15.200 zł.

W piśmie z dnia 29 września 2023 r. pozwana zakwestionowała ustalenia biegłego i wskazała, że okoliczności zdarzenia budzą wątpliwości – w szczególności, że w ostatnim czasie pozwana odnotowuje kolejne zgłoszenia szkód przez braci K. (M. i J.) nierzadko w tych samych pojazdach i nawet w tym samym miejscu zdarzenia. Nadto, brat powoda J. K. od 2016 r. był uczestnikiem w 14 zdarzeniach szkodowych i łącznie wypłacono w celu zlikwidowania szkód 117.172,13 zł. Z kolei powód od 2012 r. był uczestnikiem w 12 zdarzeniach szkodowych, w których łącznie wypłacono 106.869,49 zł. Zdaniem pozwanej prawdopodobieństwo tak częstych kolizji w podobnych miejscach jest wręcz niemożliwe.

Pismem z dnia 23 października 2023 r. strona pozwana w całości podtrzymała dotychczasowe stanowisko i wniosła o oddalenie powództwa w całości – także w części rozszerzonej.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 listopada 2020 roku w S. na skrzyżowaniu o ruchu okrężnym ulic (...) doszło do kolizji, w której uszkodzony został należący do M. K. pojazd marki H. (...) o nr rejestracyjnym (...).

Sprawca zdarzenia nie zachował należytej ostrożności podczas zjeżdżania z ronda i uderzył w lewy narożnik pojazdu poszkodowanego. Na miejscu interweniowała policja z K. w S.. Sprawcą tego zdarzenia był Ł. N. – kierujący pojazdem V. o nr rejestracyjnym (...), który miał zawartą umowę ubezpieczenia OC z Towarzystwem (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. (nr polisy (...)). Przyczyną kolizji był manewr nieprawidłowego skrętu wykonany przez Ł. N., który w wyniku tego zdarzenia został ukarany mandatem przez funkcjonariuszy policji.

M. K. był właścicielem pojazdu marki H. (...) o nr rejestracyjnym (...) na mocy umowy darowizny z dnia 30 kwietnia 2020 roku ze swoim bratem J. K. i legitymował się pozwoleniem czasowym, ponieważ nie odebrał jeszcze wówczas docelowego dowodu rejestracyjnego z urzędu. Przed szkodą samochód poszkodowanego miał przeprowadzone badanie techniczne w dniu 29 maja 2020 r. z wynikiem pozytywnym.

Dowód:

- akta szkody (płyta CD) k. 66,

- nagranie video k. 20,

- zeznania świadka Ł. N. k. 86-86v.,

- protokół na okoliczność zdarzenia drogowego k. 61-63

- zeznania powoda M. K. k. 86v.,

- notatka informacyjna o zdarzeniu drogowym k. 14,

- umowa darowizny pojazdu k. 24,

- skan pozwolenia czasowego k. 25,

- pokwitowanie zatrzymania dokumentu k. 26,

- opinia biegłego sądowego k. 102-121.

Do zdarzenia z dnia 16 listopada 2020 roku doszło w sposób przypadkowy. Poszkodowany M. K. nie mógł uniknąć kolizji. W Polsce obowiązuje ruch prawostronny. Kierujący jadący po obwiedni skrzyżowania o ruchu okrężnym może poruszać się dowolnym pasem ruchu, zmieniając pas ruchu ma obowiązek ustąpienia pierwszeństwa pojazdowi poruszającemu się po pasie ruchu, na który zamierza wjechać. Uszkodzenia samochodów H. (...) nr rej. (...) i V. (...) nr rej. (...) korelują ze sobą. Wszystkie uszkodzenia samochodu H. (...) nr rej. (...) zgłoszone przez poszkodowanego są następstwem kolizji z dnia 16 listopada 2020 roku.

Wartość rynkowa samochodu H. (...) nr rej. (...) przed powstaniem szkody wynosiła 19.400 zł, natomiast po powstaniu szkody 4.200 zł.

Koszt przywrócenia przedmiotowego pojazdu do stanu przed powstaniem szkody wynosił 21.659,27 zł, tj. koszt naprawy przekraczał wartość rynkową pojazdu. Przywrócenie pojazdu do stanu sprzed powstania szkody wymaga zastosowania oryginalnych części zamiennych. Użycie zamienników nie spowoduje przywrócenia pojazdu do stanu sprzed kolizji. W w/w pojeździe wystąpiła szkoda całkowita, naprawa była ekonomicznie nieuzasadniona.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego z dnia 4 września 2023 r. k. 102-121,

- uzupełniająca opinia biegłego sądowego k. 168-170.

W dniu 20 listopada 2020 r. pełnomocnik działający w imieniu M. K. zgłosił szkodę ubezpieczycielowi – Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.. W kolejnym dniu potwierdzono otrzymanie zgłoszenia o szkodzie komunikacyjnej.

Dowód:

- zgłoszenie szkody k. 21-23, k. 59-60,

- potwierdzenie otrzymania zgłoszenia o szkodzie k. 15-20.

W piśmie z dnia 1 grudnia 2020 r. ubezpieczyciel sprawcy przekazał informację poszkodowanemu, iż wyceniono szkodę całkowitą na kwotę 9.670 zł.

Dowód:

- pismo z dnia 1 grudnia 2020 r. k. 30-31, k. 65,

- arkusz ustalenia wartości pojazdu w stanie uszkodzonym k. 32-33.

W dniu 17 grudnia 2020 r. M. K. sprzedał wrak samochodu (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością za kwotę 4.200 zł.

Dowód:

- umowa sprzedaży k. 36.

Towarzystwo (...) S.A. w W. w dniu 23 grudnia 2020 r. poinformowało o zakończeniu postępowania likwidacyjnego, wskazując jednocześnie, iż niemożliwa jest wypłata odszkodowania, ponieważ ubezpieczyciel przyjmuje odpowiedzialność za zdarzenie losowe, przyszłe i niepewne oraz niezależne od woli ubezpieczającego. Ustalenia Policji nie są wiążące dla zakładu ubezpieczeń, a w wyniku własnego postępowania wyjaśniającego ustalono, że zdarzenie z dnia 16 listopada 2020 r. nie miało charakteru losowego. Brak próby uniknięcia kolizji z pojazdem V. (...) nr rej. (...) pozwala na stwierdzenie o celowości działania kierującego pojazdem H. (...).

Dowód:

- decyzja ubezpieczyciela z dnia 23 grudnia 2020 r. wraz z uzasadnieniem k. 34-35, k. 64.

Zakład (...) przeanalizował uwagi do decyzji z dnia 23 grudnia 2020 r. złożone w imieniu poszkodowanego i pozostawił bez zmian swoje stanowisko, odmawiając wypłaty odszkodowania.

Dowód:

- decyzja z dnia 12 października 2022 r. k. 37-38.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało w całości na uwzględnienie.

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych przez strony, co do prawdziwości i wiarygodności których nie powziął zastrzeżeń, a żadna ze stron nie kwestionowała ich treści. W spornym zakresie ustalenia faktyczne Sąd poczynił w oparciu o zeznania powoda M. K., świadka Ł. N. oraz dwie opinie biegłego sądowego z dziedziny techniczno – kryminalistycznej rekonstrukcji wypadków drogowych i techniki samochodowej – mgr inż. M. M. (2). Ustalenia co do okoliczności wymagających wiadomości specjalnych, Sąd poczynił na podstawie opinii biegłego sądowego. Biegły sporządził opinie zgodnie z treścią postanowień dowodowych w tym przedmiocie, a opinia główna jak i uzupełniająca nie zawierały braków ani sprzeczności. Istotne zaś okoliczności dotyczące jej przedmiotu, ustalone na podstawie załączonych do akt przez strony dokumentów, są przedstawione w sposób nie budzący wątpliwości. Sąd zatem, mając na uwadze, że opinia została sporządzona zgodnie ze zleceniem, a także że jej treść wskazuje, że twierdzenia i wnioski biegłego znajdują oparcie w materiale dowodowym sprawy i nie stoją w sprzeczności z zasadami logiki, uznał opinię za przydatną do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie. Zaznaczenia wymaga, że pierwsza z opinii biegłego była kwestionowana przez stronę pozwaną, lecz do opinii uzupełniającej nie zostały już zgłoszone zastrzeżenia przez żadną ze stron.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowią przepisy art. 822 § 1 i 2 k.c., art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2277 z późn. zm.) oraz art. 436 § 1 k.c. i 415 k.c.

Przepis art. 822 § 1 i 2 k.c. stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (§ 1). Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2). Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Stosownie zaś do treści przepisu art. 436 § 1 k.c. odpowiedzialność przewidzianą w przepisie art. 435 k.c. ponosi również samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody. Jednakże gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny. Przepis art. 415 k.c. stanowi natomiast, że kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Wskazać należy, że świadczenie ubezpieczyciela z tytułu umowy ubezpieczenia majątkowego ma charakter odszkodowawczy i ta funkcja kompensacyjna determinuje podstawową treść pojęciową, zakres i poziom odszkodowania. Odpowiedzialność natomiast zakładu ubezpieczeń jest szczególną postacią odpowiedzialności cywilnej, a prawo ubezpieczeń majątkowych jest częścią prawa odszkodowawczego. Pojęcie szkody w ubezpieczeniach jest zatem takie samo jak w innych działach prawa odszkodowawczego, zasada odszkodowania nie może być bowiem traktowana w oderwaniu od ogólnych zasad odszkodowawczych, które znalazły wyraz i zostały uregulowanie w kodeksie cywilnym. Dotyczy to samych pojęć szkody i odszkodowania. Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W literaturze dominującą jest teoria adekwatnego związku przyczynowego, od której odstępstwa mogą wystąpić w warunkach opisanych w art. 361 § 2 k.c., zgodnie z którym w granicach określonych w art. 361 § 1 k.c., w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Co do zasady normalny związek przyczynowy pełni zatem w prawie cywilnym funkcję przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej, a nadto wyznacza jej granice w tym sensie, że zobowiązany ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa zdarzeń, z którymi ustawa łączy jego obowiązek odszkodowawczy. W świetle powyższego przepisu wysokość odszkodowania ubezpieczeniowego świadczonego z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody związane z ruchem pojazdu mechanicznego jest zakreślona granicami odpowiedzialności cywilnej posiadacza, kierowcy samochodu. Reguła płynąca z przywołanego przepisu nakazuje także przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania w granicach wspomnianego adekwatnego związku przyczynowego. Podstawową bowiem funkcją odszkodowania jest kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody.

W toku procesu niekwestionowanym było, iż kierujący pojazdem V. (...) o nr rej. (...) posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego ubezpieczyciela. Pozwana kwestionowała zasadę swojej odpowiedzialności za szkodę powstałą w pojeździe powoda i nie wypłaciła odszkodowania, stojąc na stanowisku, iż przebieg powstania szkody świadczy o braku losowości kolizji. Okoliczności zdarzenia drogowego z dnia 16 listopada 2020 r. pozostawały pomiędzy stronami sporne w zakresie tego, czy powód miał możliwość uniknięcia kolizji. Przedmiotem sporu pozostawała także wysokość należnego odszkodowania.

Celem rozstrzygnięcia sporu konieczne było przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, który w oparciu o przedstawiony mu materiał dowodowy stwierdził, iż sprawcą kolizji, do której doszło w dniu 16 listopada 2020 r. był kierujący samochodem V. (...) i nie ma podstaw, by twierdzić, iż do zdarzenia doszło w sposób inny niż przypadkowy, a przy tym powód M. K. nie miał możliwości uniknięcia kolizji.

Strona pozwana podnosiła, że sporne zdarzenie nie miało charakteru losowego, lecz na potwierdzenie tego typu przypuszczeń przedstawiono jedynie twierdzenie pozwanej, iż M. K. wielokrotnie już był poszkodowanym w zdarzeniach drogowych i z tego tytułu otrzymał od ubezpieczalni łącznie ponad 100.000 zł, podobnie jak jego brat J. K.. Przy czym powód przedłożył do akt nagranie z pojazdu M. K. w momencie zdarzenia, na którym widać zderzenie pojazdów poszkodowanego i sprawcy, które pozwoliło zarówno sądowi, jak i biegłemu zapoznać się bezpośrednio z sytuacją, która miała miejsce na drodze. Wskazać należy że Ł. N. – sprawca kolizji otrzymał wówczas mandat karny, a ponadto został w niniejszym procesie przesłuchany w charakterze świadka i przyznał wprost, że sytuacja drogowa była oczywistym skutkiem jego zawinionego działania, co potwierdziła policja w momencie przyjazdu na miejsce zdarzenia. Biegły sądowy wskazał, że rozmiar i charakter uszkodzeń samochodu H. (...) o nr rej. (...) powstałych na skutek kolizji z dnia 16 listopada 2020 r. udokumentowano w elektronicznych aktach szkody na płycie DVD (k. 66 akt), co biegły sądowy zawarł w sporządzonej przez niego kalkulacji naprawy nr B - (...). Pomiędzy tymi uszkodzeniami, a analizowaną kolizją zachodzi bezpośredni związek przyczynowy. Wskazał także, że poszkodowany M. K. nie mógł uniknąć kolizji.

Strona pozwana kwestionowała przede wszystkim ustalenia biegłego w zakresie odpowiedzialności za spowodowanie wypadku. Pozwana wskazywała, że jazda zewnętrznym pasem ruchu przy skręcie w lewo lub zawracaniu jest niezgodna z przepisami ustawy – Prawo o ruchu drogowym. Biegły sporządzając opinie w sprawie odniósł się do całokształtu zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego i wnioski opinii oparł na zebranych w sprawie dowodach, które analizował przez pryzmat twierdzeń i zarzutów stron. Wskazał, że kierujący jadący po obwiedni skrzyżowania o ruchu okrężnym może poruszać się dowolnym pasem ruchu, a zmieniając pas ruchu ma obowiązek ustąpienia pierwszeństwa pojazdowi poruszającemu się po pasie ruchu, na który zamierza wjechać. Jazdy po obwiedni jezdni nie należy przy tym mylić z manewrem zawracania. Na tle okoliczności ujawnionych w niniejszym postępowania, w tym przedstawionych przez strony dowodów i sporządzonej przez biegłego opinii głównej i opinii uzupełniającej brak było podstaw, aby podzielić stanowisko pozwanej odnośnie braku losowości zdarzenia z dnia 16 listopada 2020 roku. Jakkolwiek ilości zdarzeń drogowych, na które powołuje się pozwana, a w których miał uczestniczyć powód jest stosunkowo dużo, to dla odparcia żądania pozwu w niniejszej sprawie koniecznym było ustalenie, że to do zdarzenia z dnia 16 listopada 2020 roku doszło w sposób inny niż losowy. Takiego ustalenia nie sposób było poczynić w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i podstawy do takich twierdzeń nie znalazł także biegły sądowy opiniujący w sprawie.

W ślad za sporządzoną w sprawie opinią biegłego uznać także należało, że kwota 15.200 złotych jest optymalna i jako odszkodowanie spełni funkcję kompensacyjną, co oznacza, iż przywróci w majątku powoda stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę. Biegły podzielił wnioski postępowania likwidacyjnego w zakresie powstania w następstwie zdarzenia z dnia 16 listopada 2020 roku szkody całkowitej w pojeździe H. (...) nr rej. (...). Ustalił, iż wartość rynkowa samochodu H. (...) nr rej. (...) przed powstaniem szkody wynosiła 19.400 zł, natomiast po powstaniu szkody 4.200 zł. Koszt przywrócenia przedmiotowego pojazdu do stanu sprzed powstania szkody wynosił 21.659,27 zł i przekraczał wartość rynkową pojazdu. Wskazał, że przywrócenie pojazdu do stanu sprzed powstania szkody wymaga zastosowania oryginalnych części zamiennych, a użycie zamienników nie spowoduje przywrócenia pojazdu do stanu sprzed kolizji. W w/w pojeździe wystąpiła szkoda całkowita, naprawa była ekonomicznie uzasadniona. Żadna ze stron nie zdołała skutecznie zakwestionować opinii biegłego w w/w zakresie, a i Sąd nie powziął wątpliwości co do prawidłowości dokonanych wyliczeń.

Mając powyższe na uwadze Sąd w punkcie I wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 15.200 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi:

- od kwoty 10.000 zł od dnia 21 grudnia 2020 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 5.200 zł od dnia 22 września 2023 r. do dnia zapłaty.

Roszczenie o odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego znajduje oparcie w treści art. art. 359 § 1 k.c., art. 481 § 1 i 2 k.c. oraz art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych (…). Zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r., sygn. II CK 146/02). Ubezpieczyciel, stosownie do treści przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych (…), obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku, a jeśli tego nie czyni, popada w opóźnienie uzasadniające naliczenie odsetek ustawowych od należnej wierzycielowi sumy. Świadczenie ubezpieczyciela ma zatem charakter terminowy, a spełnienie świadczenia w terminie późniejszym niż wynikającym z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) może być usprawiedliwione jedynie wówczas, gdy ubezpieczyciel wykaże istnienie przeszkód w postaci niemożliwości wyjaśnienia okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności albo wysokości świadczenia, mimo działań podejmowanych z wymaganą od niego starannością profesjonalisty, według standardu, którego reguły wyznacza przepis art. 355 § 2 k.c.

W rozważanym przypadku szkoda została zgłoszona w dniu 20 listopada 2020 r. Uzasadnia to naliczenie odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 10.000 po upływie w/w trzydziestodniowego terminu, tj. od dnia 21 grudnia 2020 r. do dnia zapłaty. W zakresie kwoty będącej przedmiotem rozszerzenia powództwa (5.200 zł) odsetki ustawowe za opóźnienie należało naliczyć, zgodnie z żądaniem powoda, od dnia 22 września 2023 r., czyli od dnia następującego po dniu wniesienia pisma procesowego zawierającego rozszerzenie powództwa. W/w termin znacznie przekraczał okres 30 dni wyznaczony przez ustawodawcę na spełnienie świadczenia.

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Przepis art. 98 §1 k.p.c. stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. Jeżeli orzeczenie to jest prawomocne z chwilą wydania, odsetki należą się za czas po upływie tygodnia od dnia jego ogłoszenia do dnia zapłaty, a jeżeli orzeczenie takie podlega doręczeniu z urzędu – za czas po upływie tygodnia od dnia jego doręczenia zobowiązanemu do dnia zapłaty. O obowiązku zapłaty odsetek sąd orzeka z urzędu (§ 1 ¹). Na koszty te, zgodnie z treścią art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 3 k.p.c. i 99 k.p.c., składa się wynagrodzenie pełnomocnika, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Mając na względzie, że pozwana przegrała proces w całości, obowiązana jest zwrócić powodowi koszty związane z niniejszym postępowaniem na które składają się: 500 zł tytułem opłaty od pozwu, 400 zł tytułem opłaty od rozszerzenia powództwa, 1.800 zł z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika powoda – radcy prawnego, obliczona na podstawie § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 800 zł tytułem zaliczki wpłaconej na poczet wynagrodzenie biegłego, łącznie 3.517 zł (pkt II. wyroku).

W pkt III. wyroku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 1025 z późń. zm.), który stanowi, iż kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu, nakazano ściągnąć od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 998,69 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych, na które składało się wynagrodzenie biegłego sądowego niepokryte z wpłaconej zaliczki.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku.