Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia, 17 kwietnia 2024 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Sebastian Otto

Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Brutkowska

po rozpoznaniu w dniu 3 kwietnia 2023r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko M. A. (1)

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 259,67 zł (dwustu pięćdziesięciu dziewięciu złotych i sześćdziesięciu siedmiu groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty:

- 52,37 zł od dnia 3 października 2019 roku do dnia zapłaty,

- 207,30 zł od dnia 15 lutego 2020 roku do dnia zapłaty,

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  przyznaje kuratorowi adw. A. M. wynagrodzenie w kwocie 442,80 zł (czterysta czterdzieści dwa złote osiemdziesiąt groszy);

IV.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 99,85 zł (dziewięćdziesiąt dziewięć złotych osiemdziesiąt pięć groszy) tytułem zwrotu kosztów postępowania, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty;

V.  nakazuje ściągnąć od powódki na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 75,40 zł (siedemdziesięciu pięciu złotych i czterdziestu groszy) tytułem wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa;

VI.  nakazuje ściągnąć od pozwanej M. A. (2) na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie kwotę 7,40 zł (siedem złotych i czterdzieści groszy) tytułem wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa.

Sędzia Sebastian Otto

Sygn. akt III C 79/24

UZASADNIENIE

wyroku z 17.04.2024r.

Powódka (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. wniosła o orzeczenie nakazem zapłaty, że pozwana M. A. (1) powinna zapłacić na jej rzecz kwotę 2902,26 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty:

- 186,47 zł od dnia 3.10.2019 r. do dnia zapłaty;

- 2508,49 zł od dnia 15.10.2019 r. do dnia zapłaty;

- 207,30 zł od dnia 15.02.2022 r. do dnia zapłaty;

Jednocześnie powódka wniosła o zasądzenie od pozwanej na jej rzecz kosztów postępowania.

W sprawie w dniu 9 października 2020 roku wydany został nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (k. 43).

W sprzeciwie, kurator ustanowiony dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej, wniósł o oddalenie powództwa oraz o przyznanie kuratorowi wynagrodzenia za pełnienie obowiązków kuratora procesowego powiększonego o VAT (k. 119)

Ustalenia faktyczne.

W dniu 10 lipca 2019 roku strony zawarły umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu mieszkalnego i przeniesienia jego własności lokalu położonego w Ł. ul. (...). Mieszkanie miało powierzchnie 85,49m2.

Ww. lokal faktycznie jednak został wydany pozwanej w dniu 28 marca 2019 roku.

W umowie w § 5 pkt 1, § 6 pkt 4 i § 9 ppkt b tej umowy, z dniem wydania lokalu mieszkalnego przeszły na kupującego korzyści i ciężary, a w tym w szczególności obowiązek ponoszenia kosztów eksploatacji i zarządu nieruchomością wspólną. Natomiast w myśl § 7 punkt 9 ww umowy wskazano, iż ciężary i ryzyka związane z lokalem przechodzą na nabywcę z chwila wydania mu lokalu w posiadanie: z ta chwilą nabywca ponosi pełną i wyłączną odpowiedzialność za ewentualne szkody wyrządzone swym działaniem lub zaniechaniem w budynku i nabytym lokalu. Od dnia wydania lokalu, nabywcę obciążają wszelkie koszty związane z lokalem, jego eksploatacją, a także związane z częściami nieruchomości wspólnej przyznanymi do wyłącznego korzystania przez właściciela tego lokalu oraz z zarządem nieruchomością wspólną. Na podstawie art. 14 ustawy o własności lokali na koszt zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności: wydatki na remont i bieżącą konserwację; opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę, ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali; wydatki na utrzymanie porządku i czystości, wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy. Koszty związane z eksploatacją lokalem i zarządem nieruchomością wspólną nabywca zobowiązuje się uiszczać odpowiednio: przed powstaniem Wspólnoty Mieszkaniowej oraz po jej powstaniu, a do momentu naliczenia kosztów przez zarządcę – spółkę, w terminie określonym w treści faktury, a po powstaniu wspólnoty mieszkaniowej i po rozpoczęciu naliczania kosztów przez zarządcę – wspólnocie mieszkaniowej.

Powódka wystawiła na rzecz pozwanej faktury obrazujące koszty eksploatacji i zarządu nieruchomością oraz obejmujące koszty energii elektrycznej i cieplnej. W fakturze z dnia 30 września 2019 roku (FS-95/19/ (...)) pozwana została obciążona kwotą 2 934,02 złotych tytułem zarządzania nieruchomością od dnia wydania lokalu do dnia 30 czerwca 2019 roku. Ww. faktura obliczona została na podstawie danych zawartych w protokole wydania mieszkania (k. 23) i obejmowała mnożnik powierzchni lokalu pozwanej i zryczałtowanych kosztów opłat eksploatacyjnych (tj. 85,49m2 * 0,33 zł/brutto/m2/dzień). Zatem jeden dzień kosztów eksplantacji wynosiły dla lokalu pozwanej kwotę 28,21 złotych. Koszty te winny obejmować okres od wydania lokalu, czyli od dnia 28 marca 2019 roku do dnia podpisania umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu i jego sprzedaży tj. do dnia 10 lipca 2019 roku, a zatem 104 dni x 28,21 złotych = 2934,02 złotych.

Z powyższej kwoty jednak odjęto zapłaconą przez pozwaną kwotę 425,53 złote. Pozostała zatem do zapłaty kwota 2508,49 złotych.

Fakturą z dnia 31 stycznia 2020 roku (FS-6/20/ (...)/01) pozwana została obciążona kwotą 207,30 złotych. Powyższa kwota obejmowała koszty energii elektrycznej należnej od lokalu pozwanej za okres od 15 października 2019 roku do 17 grudnia 2019 roku. W załączniku wskazano, iż kwota ta obejmuje identyfikator klienta (...), licznik rozliczeniowy ( (...)), należący do pozwanej, wskazany również w protokole wydania mieszkania.

Fakturą z dnia 18 września 2019 roku (FS-6/19/ (...)/09) pozwana została obciążona kwotą 186,47 złotych tytułem energii elektrycznej. W powyższej kwocie zawarto również opłatę manipulacyjną wystawioną przez powódkę w kwocie 100,00 złotych. Zatem faktyczny koszt energii elektrycznej wyniósł 82,48 złotych i obejmował okres od 17 czerwca 2019 roku do 19 sierpnia 2019 roku.

Powódka wezwała powódkę do zapłaty ww. kwot. Wezwania pozostały bezskuteczne.

- umowa ustanowienia odrębnej wartości lokalu mieszkalnego i przeniesienia własności z dnia 10 lipca 2019 roku – k. 9-13.

- umowa deweloperska – k. 14-20

- protokół wydania i odbioru mieszkania – k. 21- 26

- faktury wraz z załącznikami i potwierdzeniem wysłania przesyłki pozwanej– k. 26-37.

Rozważania.

Powództwo częściowo należało uwzględnić.

Fakty istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy sąd ustalił na podstawie przywołanych dowodów, nie znajdując dostatecznych podstaw do odmówienia im waloru wiarygodności.

Zgodnie z treścią przepisu art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 737) właściciel jest obowiązany m.in. ponosić wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu i uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej. Zgodnie natomiast z art. 14 przywołanej ustawy na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności:

1) wydatki na remonty i bieżącą konserwację,

2) opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę,

3) ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali,

4) wydatki na utrzymanie porządku i czystości,

5) wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy.

W świetle powołanego powyżej przepisu art. 13 ustawy o własności lokali obowiązek ponoszenia wydatków związanych z utrzymaniem lokalu i obowiązek uczestniczenia w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej jest nierozerwalnie związany z prawem własności lokalu mieszkalnego. Jest to obowiązek o charakterze bezwzględnym i właściciel lokalu nie może skutecznie zwolnić się z niego wobec wspólnoty mieszkaniowej poprzez zawarcie umowy z osobą trzecią. Jak bowiem wskazuje się w orzecznictwie właściciel lokalu i współwłaściciel nieruchomości wspólnej musi uczestniczyć w kosztach związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, proporcjonalnie do udziału, jaki mu w tej nieruchomości przysługuje (por. wyrok SN z dnia 16 lutego 2001 r., IV CKN 265/00, L.). Koszty zarządu nieruchomością wspólną ponosi każdy z właścicieli lokali, przy czym obowiązek ten związany jest z własnością lokalu i istnieniem części wspólnych nieruchomości. Bez tych części wspólnych korzystanie z budynku i położonych w nim lokali w sposób zgodny z ich przeznaczeniem nie byłoby możliwe. Obowiązek ponoszenia kosztów z tytułu utrzymania nieruchomości wspólnej związany jest zatem z określonym lokalem, korzystanie z którego wymaga także korzystania z części wspólnych (por. wyrok WSA w Gliwicach z dnia 8 lutego 2017 r., I SA/Gl (...), L.). Podobnie, obowiązek utrzymania własnego lokalu jest nierozerwalnie związany z własnością lokalu. Dla istnienia i zakresu tego obowiązku nie ma żadnego znaczenia czy właściciel korzysta z lokalu, zamieszkuje w nim czy go wynajmuje. W świetle dołączonych do akt sprawy dokumentów, a w szczególności odpisu z księgi wieczystej, nie budzi żadnych wątpliwości, że pozwana jest właścicielem przedmiotowej nieruchomości na podstawie umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu, przeniesienia własności i sprzedaży zawartej w formie aktu notarialnego w dniu 10 lipca 2019 roku, a zatem od tej daty winna ponosić wszelkie koszty związane ze swoim prawem własności.

W niniejszej sprawie pozwana zawarła dwie umowy z powódką tj. umowę przedwstępną oraz umowę dotyczącą ustanowienia odrębnej własności lokalu mieszkalnego. W obu znajduje się zapis dotyczący obowiązku ponoszenia przez pozwaną kosztów eksploatacyjnych i zarządu nieruchomością wspólną. Zarówno w akcie notarialnym z dnia 10.12.2018 r. jak i z dnia 10.07.2019 r. – nie zostały wskazane w jaki sposób spółka będzie naliczała ww. kwoty.

Wysokość ww. kosztów została dopiero wskazana w protokole wydania mieszkania z dnia 28 marca 2019 roku, w której wskazano, iż zryczałtowana wysokość kosztów związanych z lokalem i jego eksploatacją a także koszty związane z częścią nieruchomości wspólnej wynoszą 0,33 zł/brutto/m2/za dzień. Ww. koszty obejmowały okres od dnia przekazania lokalu tj. 28 marca 2019 roku do dnia ustanowienia odrębnej własności lokalu, która nastąpiła w dniu 10 lipca 2019 roku.

W § 7 punkt 9 umowy uregulowano kwestię opłat, ciężarów i ryzyka związanego z lokalem pozwanej i daty kiedy przechodzą ww. koszty na nabywcę tj. z chwila wydania mu lokalu w posiadanie. Zatem zgodnie z ta chwilą nabywca ponosi pełną i wyłączną odpowiedzialność za ewentualne szkody wyrządzone swym działaniem lub zaniechaniem w budynku i nabytym lokalu. Od dnia wydania lokalu, nabywcę obciążają wszelkie koszty związane z lokalem, jego eksploatacją, a także związane z częściami nieruchomości wspólnej przyznanymi do wyłącznego korzystania przez właściciela tego lokalu oraz z zarządem nieruchomością wspólną. Na podstawie art. 14 ustawy o własności lokali na koszt zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności: wydatki na remont i bieżącą konserwację; opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę, ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali; wydatki na utrzymanie porządku i czystości, wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy. Koszty związane z eksploatacją lokalem i zarządem nieruchomością wspólną nabywca zobowiązuje się uiszczać odpowiednio: przed powstaniem Wspólnoty Mieszkaniowej oraz po jej powstaniu, a do momentu naliczenia kosztów przez zarządcę – spółkę, w terminie określonym w treści faktury, a po powstaniu wspólnoty mieszkaniowej i po rozpoczęciu naliczania kosztów przez zarządcę – wspólnocie mieszkaniowej.

Powyższe koszty obejmują jednak okres sprzed podpisania umowy o ustanowieniu odrębnej własności lokalu mieszkalnego. Oznacza to, że zgodnie z ustawą o własności lokali przyszły właściciel nie jest zobowiązany do ponoszenia opłat mieszkaniowych. Właścicielem mieszkań pozostaje deweloper i to on, zgodnie z ustawą, powinien zarządzać osiedlem i ponosić powstałe z tego tytułu koszty.

Dodatkowo wysokość faktycznych kosztów związanych z eksploatacją została ustalona dopiero w dniu odbioru lokalu. Wcześniej pozwana nie wiedziała w jakim sposób ww. kwota będzie ustalana, czy będzie ona kwotą rynkową. Pozwana również nie została poinformowana wówczas przez jaki czas będzie obciążana ww. kwotą.

Chociaż strony w umowie mogą ustalać pewne kwestie zgodnie z swobodą umów, to jednak zapisy te weryfikowane są przez sąd w kontekście art. 385 ¹ § 1 k.c. W myśl ww. przepisu postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

W akcie notarialny podpisanym przez strony ww. zapisy (W § 7 punkt 9 ) uznać należy za klauzulę abuzywną. Powyższy zapis nakłada na konsumenta obowiązek pokrywania w/w kosztów począwszy od dnia wydania lokalu. Tymczasem zgodnie z przepisem art. 13 ust. 1 ustawy o własności lokali „ Właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu…”

Przekładając powyższe na grunt niniejszej sprawy, powódka stała się właścicielem dopiero 10 lipca 2019 roku i od tej daty winna pokrywać wszelkie koszty związane z jej własnością. Wcześniej zatem pozwana tj. od dnia 28 marca 2019 roku nie była właścicielem lokalu, a jedynie posiadaczem.

Klauzula zobowiązująca nabywcę do ponoszenia kosztów utrzymania nieruchomości wspólnej jest klauzulą niedozwoloną. Nabywca jest bowiem jedynie posiadaczem, nie przysługuje mu prawo własności, nie może podejmować decyzji dotyczących nieruchomości wspólnej, dlatego też nie może być obciążany przez dewelopera kosztami, na które nie ma wpływu. Nabywca nie jest najemcą lokalu, takie obciążenie to dodatkowe i nienależne przysporzenie dla dewelopera. To klauzula niedozwolona, brak podstaw do zapłaty. Tego typu zapis został wpisany do rejestru klauzul niedozwolonych.

Zatem zgodnie ze wspomnianym przepisem wydatki związane z otrzymaniem lokalu ponosi tylko i wyłączenie właściciel lokalu, a nie jego posiadacz. W ocenie Sądu nie można zatem uznać za zgodne z zasadami współżycia społecznego przerzucenie tych kosztów na osobę, która nie jest właścicielem lokalu, a tym samym członkiem wspólnoty mieszkaniowej, ma obowiązek pokrywania wydatków związanych z lokalem ale nie ma prawa np.: głosowania w sprawach związanych z ustalaniem przez wspólnotę wysokości tych wydatków. Ponadto, gdyby wspomnianego zapisu w umowie nie było, wówczas sytuacja konsumenta byłaby dużo korzystniejsza, gdyż ponosiłby wydatki dopiero od momentu stania się właścicielem lokalu. Dodatkowo, takie rozwiązanie może skutkować tym, iż powód mając świadomość, że konsument ponosi koszty utrzymania lokalu od chwili jego wydania może nie mieć dostatecznie dobrego argumentu ekonomicznego do szybkiego przeniesienia własności lokalu. Jest to sprzeczne z dobrymi obyczajami, narusza równowagę stron na niekorzyść konsumenta i narusza również rażąco jego interesy, w tym wypadku głównie ekonomiczne. Konsument, na podstawie powyższej klauzuli jest bowiem zobowiązany ponieść koszty, których nie musiałby uiszczać na podstawie przepisów prawa, w ten sposób uszczuplony zostaje jego majątek.

Takie samo stanowisko zajął Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w Raporcie ze stycznia 2014 roku „Konsument na rynku deweloperskim” (str. 73-74).

Z tych też względów Sąd uwzględnił częściowo powództwo w zakresie faktur za energię elektryczną, tj. od dnia 10 lipca 2019 r. (od kiedy pozwana jest właścicielką mieszkania) i uznał za zasadnym obciążenie pozwanej kwotą 52,37 zł (za pierwszą fakturę tj. FS-6/19/ (...)/09, proporcjonalnie do ilości dni) i kwotą 207,30 zł. Powyższa kwota 52,37 złotych obliczona została z kwoty wskazanej w fakturze (...) tj. kwoty 82,48 złotych i obejmującej okres od 17 czerwca 2019 roku do 18 sierpnia 2019 roku. Zatem ww. rachunek obejmuje 63 dni, pozwana winna zapłacić rachunek za 40 dni, bo od 10.07. została właścicielem mieszkania. 40*82,48/63 = 52,37 zł. W ww. fakturze powód doliczył również opłatę manipulacyjną w wysokości 100 złotych, jednakże w żaden sposób nie uzasadnił zasadności swojego roszczenia w tym zakresie. Nie wiadomo czego faktycznie dotyczyła ta opłata. Dodatkowo strony w umowie również nie przewidziały takiej opłaty.

O odsetkach orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu.

O wynagrodzeniu kuratora Sąd orzekł na podstawie art. § 1 ust. 1 i 3 oraz § 2 ust. 1 Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2013 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz.U.2013.1476) w zw. z art. § 2 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800 ze zn.), przyznając kuratorowi wynagrodzenie w kwocie 360 zł podwyższone o kwotę podatku od towarów i usług (23%) tj. 442,80 zł.

Z tych też względów orzeczono jak w punkcie III wyroku.

O kosztach procesu orzeczono w pkt III wyroku zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów wyrażoną w art. 100 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

Powództwo w sprawie było uzasadnione co do kwoty stanowiącej ok. 9 % dochodzonego roszczenia (powód domagał się zapłaty 2902,26 zł, a zasądzono na jego rzecz 259,67 zł). Powód wygrał zatem sprawę w 8,94 %, a pozwana wygrała sprawę w 91,06 %.

Powód w niniejszej sprawie reprezentowany był przez profesjonalnego pełnomocnika. Powód poniósł następujące koszty procesu: 200 złotych tytułem opłaty od pozwu obliczonej na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2005 r., Nr 167, poz. 1398 ze zm.), 900 złotych tytułem wynagrodzenia pełnomocnika (kwota obliczona na podstawie § 3 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokatów (Dz. U. 2015.1800 z późń. zm.), oraz kwotę 17 złotych tytułem opłaty od pełnomocnictwa, a zatem łącznie – 1117 złotych.

Pozwana natomiast w sprawie nie poniosła żadnych kosztów. Zatem pozwana winna zwrócić powodowi kwotę 99,85 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, o czym Sąd orzekł w punkcie III wyroku.

W punktach V i VI wyroku orzeczono o kosztach sądowych na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 1025 z późń. zm.), który stanowi, iż kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

Na koszty sądowe w niniejszej sprawie złożyło się wynagrodzenie kuratora w wysokości 442,80 złotych. Częściowo koszty te zostały już uiszczone z uwagi na wpłacone przez powódkę zaliczki na poczet ww. wynagrodzenia w kwocie 360 złotych. Sąd obciążył strony pozostałą kwotą wydatku tj. 82,80 zł, stosownie do stopnia, w jakim każda ze stron przegrała sprawę.

Powód winien uiścić zatem 91,06 % z 82,80złotych, czyli 75,40 zł, pozwana natomiast w kwotę 7,40 złotych stanowiącą 8,94%* 82,80 złotych. Wobec tego, Sąd w punkcie V wyroku nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 7,40 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych; zaś w punkcie IV nakazał pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 75,40 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.