Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 22 czerwca 2021 roku, Sąd Rejonowy w Zgierzu w sprawie o sygn. akt I Ns 21/19 z wniosku A. J. z udziałem L. D., D. C., P. C. i M. C. o podział nieruchomości do korzystania:

1.  oddalił wniosek;

2.  przyznał adw. W. G. kwotę 4.428,00 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej wnioskodawczyni z urzędu, w tym należną stawkę podatku od towarów i usług, którą wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Zgierzu;

3.  przyznał adw. M. I. kwotę 2.214,00 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej uczestniczce z urzędu, w tym należną stawkę podatku od towarów i usług, którą wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Zgierzu;

4.  nie obciążył wnioskodawczyni i uczestników nieuiszczonymi kosztami sądowymi.

Niniejsze postanowienie zostało zaskarżone przez wnioskodawczynię w zakresie punktu 1, to jest w części oddalającej wniosek. Zaskarżonemu orzeczeniu apelująca zarzuciła błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia przez uznanie, że podział nieruchomości do korzystania położonej w S. L. przy ul. (...) jest niemożliwy z uwagi na kształt i zabudowę działki, a także z uwagi na okoliczności wskazane przez biegłego, mimo że:

-

wniosek taki jest sprzeczny ze stanowiskiem wnioskodawczyni, a w tym propozycją takiego podziału zgłoszoną między innymi w piśmie z 4.11.2019 r., aby część nieruchomości zaznaczonej na szkicu przy pierwotnym wniosku kolorem czerwonym przyznać do wyłącznego korzystania dla A. J. oraz z pisma z dnia 11.08.2020 r., aby wjazd na wschodnią część działki, z której mieliby korzystać uczestnicy zaczynał się z lewej (zachodniej) strony szamba, położonego przy ogrodzeniu frontowym i biegł najpierw w stronę północno-wschodnią po skosie, a następnie obok budynku mieszkalnego, po jego wschodniej stronie, prosto na północ,

-

wspólne korzystanie z nieruchomości prowadzi do bardzo częstych konfliktów między wnioskodawczynią i uczestnikami i wywołuje u A. J. poczucie krzywdy,

-

wskazane przez biegłego okoliczności, takie jak niezgodność powierzchni według ewidencji i według księgi wieczystej, brak numeru działki w księdze wieczystej oraz potrzeba wydzielenia pasów współużytkowania dla urządzeń podziemnych - nie powinny przeszkadzać w takim podziale tej nieruchomości, gdyż położenie urządzeń podziemnych jest w zasadzie znane.

Wobec wskazanych wyżej zarzutów wnioskodawczyni wniosła o zmianę zaskarżonego orzeczenia i dokonanie podziału do korzystania przedmiotowej nieruchomości zgodnie ze stanowiskiem wnioskodawczyni, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sadowi pierwszej instancji. Ponadto apelująca wniosła o przyznanie na rzecz adwokata W. G. kosztów udzielonej z urzędu pomocy prawnej za II instancję, jednocześnie oświadczając, że koszty te nie zostały dotychczas uiszczone w całości ani w jakiejkolwiek części oraz ewentualnie o nieobciążanie wnioskodawczyni kosztami postępowania za II instancję.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i jako taka podlega oddaleniu.

Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy znajdują oparcie w zgromadzonym w toku postępowania materiale dowodowym. Sąd Okręgowy przyjmuje zatem wskazane ustalenia za własne podzielając również ich ocenę jurydyczną, przeprowadzoną w zgodzie z dyrektywami zawartymi w art. 233 § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy analizując zarzuty podniesione w przedmiotowej apelacji uznał, że nie doszło do naruszenia przepisów procedury cywilnej, poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów.

Jako niezasadny należało ocenić zarzut błędu w ustaleniach faktycznych.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest zasadny wtedy, gdy sąd ustalił stan faktyczny w oderwaniu od zgromadzonych dowodów (tzw. błąd braku), jak i wtedy, gdy podstawą ustaleń faktycznych uczyniono wprawdzie wszystkie ujawnione w toku rozprawy dowody, lecz dokonano ich nieprawidłowej oceny z punktu widzenia zasad logiki, wskazań wiedzy czy doświadczenia życiowego (tzw. błąd dowolności). Zarzut błędnych ustaleń faktycznych nie jest odrębnym zarzutem apelacyjnym. Błąd w ustaleniach faktycznych nie jest błędem samym w sobie ale efektem naruszanie przez Sąd jakiegoś innego przepisu normującego postępowanie dowodowe – najczęściej art. 233 § 1 k.p.c. Zarzut błędy w ustaleniach faktycznych powinien więc być sformułowany w ten sposób, że najpierw należy wskazać naruszony przepis i sposób jego naruszenia, a dopiero uzasadniając ten zarzut wykazać błędne ustalenie stanu faktycznego jako następstwo tego naruszenia. Rzeczą skarżącego nie jest przedstawienie własnej wersji wydarzeń, lecz wykazanie, iż to Sąd pierwszej instancji błędnie ustalił fakty z punktu widzenia swobodnej oceny dowodów. Błąd w ustaleniach faktycznych jest skutkiem naruszenia przepisów postępowania, gdyż przeprowadzenie postępowania zgodnie ze wszystkimi zasadami i regułami procesu prowadzi do poprawnych (z punktu widzenia procesowego) ustaleń faktycznych.

Mając powyższe na uwadze, należało uznać, iż postawiony przez skarżącą zarzut nie spełnia wskazanych kryteriów, a stanowi jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego. Wnioskodawczyni nie wskazała, konsekwencją jakiego naruszenia przepisów było błędne poczynienie ustaleń, a jedynie ograniczyła się do zaprezentowania własnej wersji wydarzeń. Biorąc pod uwagę, iż apelacja została sporządzona przez profesjonalnego pełnomocnika, tak skonstruowany zarzut nie mógł się ostać.

Niemniej, z całą mocą trzeba podkreślić, iż wniosek o podział nieruchomości do korzystania podlegał oddaleniu, gdyż przeprowadzenie takiego podziału było niemożliwe. Już podczas dokonanych oględzin nieruchomości Sąd Rejonowy powziął wątpliwości co do możliwości dokonania podziału, które jednoznacznie potwierdził biegły z zakresu geodezji i kartografii. Jak słusznie biegły zauważył, działka mająca stanowić przedmiot podziału, jest długa i wąska oraz zabudowana niekorzystanie. Jedną z przeszkód stanowi umiejscowienie na działce szamba, które wyklucza podział nieruchomości zgodnie z wnioskiem wnioskodawczyni. Ponadto podział nieruchomości jest co najmniej utrudniony z prawnego punktu widzenia, bowiem istniejące rozbieżności pomiędzy wpisami w księdze wieczystej nieruchomości a rzeczywistym stanem prawnym i aktualną ewidencją gruntów mogłaby stanowić poważną, o ile nie wykluczającą, przeszkodę do dokonania wpisu w księdze wieczystej o podziale nieruchomości do użytkowania. Opinie biegłego w tym zakresie są jednoznaczne, rzetelne i nie budzą żadnych wątpliwości Sądu co do prawdziwości i słuszności zawartych w nich wniosków. Biegły posiada niezbędną wiedzę i kompetencje do wyrażania w tej kwestii opinii, a sama opinia jest obszernie umotywowana. Z tych wszystkich względów podział nieruchomości do korzystania był niemożliwy.

Podsumowując powyższy wywód stwierdzić należy, iż wywiedziona przez wnioskodawczynię apelacja nie zawierała zarzutów, mogących podważyć rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego, w związku z czym, jako bezzasadna, podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.

Wnioskodawczyni korzystała z pomocy prawnej udzielonej jej z urzędu przez adw. W. G.. Pomoc ta, zgodnie z oświadczeniem pełnomocnika wnioskodawczyni, nie została opłacona w całości, ani w części. Mając powyższe na uwadze, Sąd w pkt 2 postanowienia nakazał wypłacić z funduszy Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Zgierzu na rzecz pełnomocnika wnioskodawczyni kwotę 147,60 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej, na podstawie § 11 pkt 7 w zw. z § 16 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 3 i § 4 ust. 1-3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 18).