Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 9 grudnia 2022 roku, Sąd Rejonowy w Skierniewicach w sprawie o sygn. akt I C 143/22 z powództwa (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej w W. przeciwko G. S. o zapłatę kwoty 14.173,44 zł oddalił powództwo.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając rozstrzygnięcie w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu Skarżący zarzucił:

1) naruszenie prawa procesowego, mające wpływ na wynik sprawy, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przeprowadzenie dowolnej i sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania oceny dowodów oraz braku wszechstronnej oceny całego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, co w konsekwencji doprowadziło do sprzeczności istotnych ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego i błędnego przyjęcia, że Powód nieskutecznie wypowiedział umowę Pozwanemu, albowiem nie doręczył Klientowi monitu z dnia 14-04-2020 r., wezwania do zapłaty z dnia 20-08-2020 r. oraz wypowiedzenia umowy z dnia 16 06-2020 r, Sąd pominął fakt, iż Powód skierował powyższe pisma na adres Pozwanego, tj. ul. (...), (...)-(...) S. zgodnie z wnioskiem Pozwanego z dnia 11 marca 2019 r.

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez bezzasadne przyjęcie, że wypowiedzenie umowy było bezskuteczne, co doprowadziło do błędnego oddalenia powództwa z uwagi na brak wymagalności roszczenia.

W konkluzji Skarżący wniósł o:

1) zmianę zaskarżonego wyroku Sądu pierwszej instancji i zasądzenie od Pozwanego na rzecz Powoda kwoty dochodzonej pozwem oraz kosztów procesu za obie instancje według norm przepisanych,

2) dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z oświadczenia o zmianie danych klienta z dnia 11 marca 2019 r. w trybie art. 368 § 1 pkt 4 ustawy Kodeks Postępowania Cywilnego na stwierdzenie faktu wymagalności całości dochodzonego przez Powoda w przedmiotowym postępowaniu roszczenia wobec skierowania monitu z dnia 14 04-2020 r., wezwania do zapłaty z dnia 20-08-2020 r. oraz wypowiedzenia umowy z dnia 16-06-2020 r., na prawidłowy adres Pozwanego oraz przeprowadzenie rozprawy pod nieobecność Powoda;

Ewentualnie Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania i zasądzenie kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Na wstępie wyjaśnić należy, że niniejsza sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym, w związku z czym Sąd Okręgowy na podstawie art. 505 ¹⁰ § 1 i § 2 k.p.c. orzekł na posiedzeniu niejawnym w składzie jednego sędziego. Zaznaczyć także należy, że w postępowaniu uproszczonym zgodnie z art. 505 ⁹ § 1 ¹ k.p.c. apelację można oprzeć tylko na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, bądź naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy. Natomiast, w myśl art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Ustalenia faktyczne Sądu I instancji, istotne dla rozstrzygnięcia, dokonane w oparciu o prawidłowo oceniony materiał dowodowy, Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne.

Odnosząc się do zarzutów apelacji należy wskazać, iż w znacznej mierze sprowadzały się one do kwestionowania ustaleń stanu faktycznego i oceny dowodów poczynionej przez Sąd I instancji, a zatem naruszenia art. 233 § 1 k.p.c.

Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów, według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., dotyczącego zasad oceny dowodów, wymaga wykazania, że ocena ta dokonana została w sposób rażąco wadliwy lub oczywiście błędny, uchybiający zasadom logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Nie może ono natomiast ograniczać się do zaprezentowania własnego przekonania o innej wadze i wiarygodności przeprowadzonych dowodów, czy też przedstawienia własnej wersji stanu faktycznego sprawy (orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 1998 roku, sygn. akt II CKN 4/98, niepubl.; z dnia 5 sierpnia 1999 roku, sygn. akt II UKN 76/99, z dnia 14 stycznia 2000 roku, sygn. akt I CKN 1169/99, z dnia 10 kwietnia 2000 roku, sygn. akt V CKN 17/00, L.), a ponadto jeżeli z materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 roku, sygn. II CKN 817/00, Legalis nr 59468).

Odnosząc powyższe uwagi do realiów badanej sprawy, wolno powiedzieć, że Sąd Rejonowy nie uchybił dyrektywom wskazanym w art. 233 § 1 k.p.c., w zgodzie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceniając przedstawiony materiał dowodowy, co zarzut wskazanej normy prawnej czyni chybionym. Nie ma zatem racji skarżący twierdząc, że błędne pozostaje ustalenie Sądu I instancji dotyczące tego, że doręczenia dla pozwanego zostały dokonane w sposób skuteczny. Skarżący nie przedstawił żadnego dowodu, który potwierdził by wskazywaną przez niego okoliczność, iż pozwany zgłosił w rejestrze banku zmianę adresu i podał nowy adres, tj: ul. (...), S., na który to powód skierował przesyłkę pocztową obejmującą oświadczenie o wypowiedzeniu umowy. Jak słusznie zauważył Sąd pierwszej instancji, powyższy adres nie istnieje. S. są wsią i nie ma w niej nazw ulic, a jedynie numery posesji, natomiast Pozwany w zawartej umowie wskazał, iż jego adres to: S. 2, (...)-(...) S. (k.5-7). Wobec braku informacji o zmianie miejsca pobytu ze strony pozwanego powód powinien kierować korespondencję na dotychczasowy adres pozwanego. Skutek doręczenia wywoływałoby doręczenie pisma banku jedynie w taki sposób, który umożliwiłby kredytobiorcy zapoznanie się z jego treścią.

Nie można zatem uznać, że doszło do prawidłowego wypowiedzenia umowy kredytu, gdy powód nie zachował przy składaniu tego oświadczenia staranności, którą sam narzucił w sporządzonej przecież w oparciu o własny wzorzec umowie. Skierowanie korespondencji, w tym tak doniosłej jak wypowiedzenie umowy, na inny adres (nieistniejący) niż adres korespondencyjny wskazany w umowie, z mocy zawartej umowy nie wywołuje skutków prawnych.

W przedmiotowej sprawie, bez znaczenia pozostaje dowód, na który powołuje się Skarżący w postaci oświadczenia o zmianie danych klienta z dnia 11 marca 2019 r. w trybie art. 368 § 1 pkt 4 ustawy Kodeks Postępowania oraz wypowiedzenie umowy z dnia 16-06-2020 r., gdyż doręczenie powyższych dokumentów nie miało miejsca, w konsekwencji czego pozwany nie mógł zapoznać się z ich treścią.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację powoda, jako bezzasadną.