Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 sierpnia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Okręgowego Magdalena Balion – Hajduk

po rozpoznaniu w dniu 13 sierpnia 2024 r. w Gliwicach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Z.

przeciwko K. M.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu

z dnia 29 grudnia 2023 r., sygn. akt VIII C 643/23

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a)  zasądza od pozwanego na rzecz powódki (...) ( dwa tysiące pięćset trzydzieści pięć) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 29 grudnia 2022 r.,

b)  oddala powództwo w pozostałej części,

c)  zasądza od pozwanego na rzecz powódki (...) ( jeden tysiąc sto siedemnaście) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie po upływie tygodnia od doręczenia niniejszego orzeczenia;

2.  oddala apelację w pozostałej części;

3.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki 650 (sześćset pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od prawomocności postanowienia o kosztach.

SSO Magdalena Balion – Hajduk

Sygn. akt III Ca 238/24

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Zabrzu wyrokiem z 29 grudnia 2023r zasądził od pozwanego K. M. na rzecz powódki (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. 362 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 grudnia 2022r., oddalił powództwo w pozostałym zakresie i zasądził od pozwanego na rzecz powódki154 zł tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku.

Sąd Rejonowy uwzględnił powództwo w części. Ustalił, że 25 stycznia 2019 roku powódka zawarła z pozwanym umowę na czas nieokreślony na korzystanie z usług (...), a opłata za miesiąc korzystania wynosiła 109 zł. Pozwany korzystał z usług powódki do wybuchu pandemii (ostatni raz w marcu 2020 roku), a opłaty uiszczał do czerwca 2020r., pomimo, że w dniu podpisania ww. umowy, tj. 25 stycznia 2019 roku, złożył jednocześnie oświadczenie o jej wypowiedzeniu, z dwumiesięcznym okresem wypowiedzenia. Po upływie tego okresu pozwany kontynuował korzystanie z usług powódki, w zakresie w jakim wynikało to z umowy z dnia 25 stycznia 2019 roku (pakiet (...)). Pozwany na rozprawie w dniu 24 listopada 2023 roku zeznał, że uważał, że umowa nie obowiązuje, bo ją wypowiedział, ale chodził na siłownię i płacił abonament. Sąd Rejonowy uznał, że doszło do dorozumianego cofnięcia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy i strony wiązała w dalszym ciągu umowa z dnia 25 stycznia 2019 roku. Skoro pozwany, mimo upływu okresu wypowiedzenia, korzystał nadal z obiektu powódki zgodnie z treścią uprawnień i obowiązków wynikających z podpisanej wcześniej umowy z dnia 25 stycznia 2019 roku, a powódka nie zablokowała możliwości wejścia pozwanemu na teren obiektu, to uznać należało, że wolą stron było kontytuowanie tej umowy.

Pozwany nie zgłosił powódce faktu rezygnacji z korzystania z jej oferty i zaprzestał opłat, a powódka wysłała do pozwanego pismo, w którym wezwała do uiszczenia zaległych należności.

Żądanie powódki dotyczyło opłat za korzystanie z obiektu powódki w okresie od czerwca 2020 roku do października 2022 roku oraz opłaty za opaskę w kwocie 50zł.

Jako podstawę prawna roszczenia Sąd wskazał art. 750 k.c. i art. 734 § 1 k.c.

Sąd I instancji uznał żądanie powódki spornych należności za okres od października 2020 roku do października 2022 roku za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego – art. 5 k.c.

Uprawnienie powódki przewidziane w § 3 pkt 6 regulaminu uznać należało za powinność rozwiązania umowy ze skutkiem natychmiastowym wskutek zaległości pozwanego w uiszczaniu opłat za trzy miesiące, aby nie generować dalszych kosztów. Zgodnie z powoływanym § 3 pkt 6 regulaminu powódka miała prawo rozwiązać umowę ze skutkiem natychmiastowym, jeżeli zaległość w uiszczeniu opłat przekraczała trzy miesiące, zaś opłaty zgodnie z § 3 pkt 2b tiret 2 miały być wnoszone „z góry” do 3 dnia każdego miesiąca. Z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością można było bowiem zasadnie przyjąć, że klient trwale zrezygnował z korzystania z usług powódki, tym bardziej że pozwany ostatni raz korzystał z jej usług w marcu 2020 roku, a także informował osobiście prezesa zarządu powódki N. W. o rezygnacji z usług powódki. Ponadto pozwany jest po wszczepieniu bajpasów, wobec czego z przyczyn zdrowotnych nie mógł kontynuować treningów na siłowni. Dodatkowo po powstaniu zaległości w płatnościach, powódka uniemożliwiała pozwanemu wejście na teren obiektu w celu skorzystania w usług klubu, pomimo naliczania opłat za kolejne miesiące.

W ocenie Sądu Rejonowego działania te uznać należało za nielojalne wobec konsumenta. Ponadto jak wynika z wiarygodnych zeznań pozwanego złożonych na rozprawie w dniu 24 listopada 2023r. i zeznań świadka G. M. złożonych na rozprawie w dniu 24 listopada 2023r. opaska została ona zwrócona powódce w marcu 2022 roku.

Sąd Rejonowy uznał roszczenie za zasadne co do kwoty 362 zł, na którą złożyły się: miesięczna opłata w kwocie 35 zł za czerwiec 2020 roku oraz trzy miesięczne opłaty po 109 zł za okres od lipca 2020 roku do września 2020 roku.

Powódka w apelacji zaskarżyła wyrok w części oddalającej powództwo i wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kwoty 2585 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 29 grudnia 2022 roku, zarzucając

- naruszenie prawa procesowego które miało wpływ na wynik sprawy tj. art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 232 k.p.c. przez niedokonanie wszechstronnej oceny zebranego materiału dowodowego i błędne uznanie, że strona pozwana wykazała występowanie przesłanek zastosowania art. 5 k.c. oraz pominięcie zeznań pozwanego, który zeznał, że uważał że umowa nie obowiązuje, bo ją wypowiedział, ale chodził na siłownię, płacił abonament oraz że dostał wezwanie do zapłaty, ale nie zareagował na nie w żaden sposób. Ponadto z zeznań pozwanego nie wynika, że nie został wpuszczony na teren klubu, a wręcz przeciwnie z jego zeznań wynika, że był wpuszczany pomimo wypowiedzenia umowy,

- naruszenie prawa materialnego to jest § 3 pkt 6 regulaminu w związku z art. 65 § 2 k.p.c. w przez dokonanie błędnej wykładni umowy i uznanie, że powód miał obowiązek rozwiązania umowy ze skutkiem natychmiastowym, aby nie generować dalszych kosztów , podczas gdy § 3 pkt 6 regulaminu kreuje jedynie uprawnienie, a nie obowiązek złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy,

- naruszenie art. 5 k.c. przez nieprawidłowe zastosowanie w sytuacji, gdy okoliczności sprawy nie wskazują na naruszenie zasad współżycia społecznego i to pozwany zaniechał dopełnienia zobowiązań wynikających z zawartej umowy oraz brak wskazania, jakie konkretne zasady współżycia społecznego naruszyła osoba, której stawia się taki zarzut.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacji częściowo zasługiwała na uwzględnienie.

Z akt sprawy wynika iż pozwany zawarł umowę z pozwaną na korzystanie z jej usług. Umowa została zawarta na czas nieokreślony i umożliwiała wielokrotny wstęp do klubu powódki w celu skorzystania z siłowni w okresie obowiązywania umowy aż do jej rozwiązania. Umowa została zawarta w formie pisemnej na czas nieokreślony z możliwością jej wypowiedzenia z zachowaniem okresu wypowiedzenia wynoszącego 2 miesiące kalendarzowe ze skutkiem na koniec miesiąca, o czym stanowi w § 2 pkt 3 regulaminu korzystania z R. fitness and health club. Pozwany miał pełną świadomość w jaki sposób zawartą umowę można wypowiedzieć, bo tuż po jej zawarciu umowę w formie pisemnej wypowiedział, po czym jak prawidłowo ustalił Sąd Rejonowy cofnął to oświadczeń, ponieważ nadal z siłowni korzystał. Pozwany nie wypowiedział ponownie umowy, ale przestał regulować zobowiązania. Po wezwaniu go do zapłaty zaległości nie uregulował i w żaden sposób nie zareagował na wezwanie. W ocenie Sądu Okręgowego nie można czynić powódce zarzutu naruszenia zasad współżycia społecznego w rozumieniu art. 5 k.c., skoro powódka realizowała zawartą z pozwanym umowę. Żaden z dowodów nie potwierdza tezy, że pozwany nie był wpuszczany na teren siłowni, sam pozwany ani w swoich zeznaniach ani w sprzeciwie od nakazu zapłaty takiej okoliczności nie podnosi. Jak wynika z zeznań pozwanego pozwany uczęszczał na siłownię do pandemii i oddał opaskę. Klub był zamknięty w okresie pandemii i wówczas nie pobierano opłat. Jest to okoliczność niekwestionowana i wynika także z samego żądania pozwu. Opłaty wynosiły 109 zł za miesiąc. Pozwany nie uregulował opłaty za czerwiec 2020r. - 35 zł, za lipiec, sierpień, wrzesień, październik, listopad 2020r. – po 109 zł , za grudzień 2020 roku – 95 zł. Potem klub był zamknięty, a po jego otwarciu naliczono pozwanemu opłaty za okres od maja do października 2022 roku po 109 zł , co daje łącznie 2 535 zł.

Sąd Okręgowy mając powyższe na uwadze na podst. art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok i orzekł jak w pkt 1 wyroku. Apelacja na podst. art. 385 k.p.c. została oddalona co do kwoty 50 zł za niezwrócona opaskę, albowiem Sąd ustalił, że pozwany opaskę tą zwrócił. O kosztach procesu orzeczono na mocy art. 100 k.p.c. obciążając nimi w całości pozwanego.

Stosownie do wyników postępowania Sąd odwoławczy obciążył kosztami postępowania odwoławczego pozwanego na mocy art. 98 § 1 k.p.c. jako przegrywającego postępowanie. Na koszty te złożyło się wynagrodzenia pełnomocnika pozwanej w kwocie 450 zł i opłata od apelacji – 200 zł.

SSO Magdalena Balion – Hajduk