Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 sierpnia 2023 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Okręgowego Magdalena Balion – Hajduk

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 2 sierpnia 2023 r. w Gliwicach

sprawy z powództwa (...) w Z.

przeciwko P. Ł.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu

z dnia 10 stycznia 2023 r., sygn. akt VIII C 619/22

oddala apelację;

zasądza od powoda na rzecz pozwanego 900 (dziewięćset) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 2 sierpnia 2023r. tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSO Magdalena Balion – Hajduk

Sygn. akt. III Ca 341/23

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Zabrzu wyrokiem z 10 stycznia 2022 roku oddalił powództwo (...) w Z. przeciwko P. Ł. o zasądzenie kwoty 9 208,64zł z ustawowymi odsetkami.

Sąd Rejonowy w Zabrzu w dniu 19 kwietnia 2022r. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym uwzględnił powództwo w całości wobec pozwanych P. Ł., B. K. i I. K. solidarnie. Nakaz ten uprawomocnił się wobec pozwanych B. K. i I. K.. Postępowanie toczyło się z dalszym ciągu wobec P. Ł. z uwagi na wniesiony przez niego sprzeciw. Sąd Rejonowy ustalił, iż strony postępowania łączyła umowa najmu w lokalu nr (...), której przedmiotem był najem lokalu położonego w Z. przy ulicy (...). Umowa została wypowiedziana 5 kwietnia 2019r. Powód wzywał pismem z 10 lutego 2022r. pozwanych do zapłaty należności czynszowych. W dniu (...) roku A. D. zawarł umowę najmu lokalu mieszkalnego położonego w Z. przy ulicy (...) na czas nieokreślony. W umowie wynajmująca wyraziła zgodę, by wraz z najemcą zamieszkiwał pozwany P. Ł.. W marcu 2020 roku P. Ł. zawarł umowę najmu lokalu mieszkalnego położonego w Z. przy ulicy (...). Pozwany w 2019 roku wyprowadził się z lokalu przy ulica (...) w Z.. Strona powodowa w 2020 roku była informowana, że pozwany nie mieszka już w tym lokalu.

Sąd Rejonowy oddalił powództwo, wskazując jako podstawę prawną art. 659 § 1 k.c. oraz 675 § 1 k.c. w związku z art. 680 k.c. Sąd Rejonowy wskazał, iż pozwany za pomocą zeznań świadków i złożonych umów najmu wykazał, że od czerwca 2019 roku nie zamieszkuje w lokalu położonym w Z. przy ulicy (...) oraz udowodnił, że o fakcie wyprowadzenia się poinformował stronę powodową i zadeklarował chęć zdania lokalu powódce. Bezspornym było, iż umowa najmu została wypowiedziana 5 kwietnia 2019r. W tym stanie rzeczy Sąd Rejonowy uznał, iż strony nie łączyła już umowa najmu, a w uzasadnieniu pozwu powódka wskazała jako podstawę faktyczną żądania zapłaty roszczenie z tytułu czynszu i świadczeń związanych z eksploatacją lokalu. Sąd Rejonowy zauważył na marginesie, że nawet gdyby w postępowaniu uproszczonym, w jakim toczyło się niniejsze postępowanie, była możliwość zmiany podstawy dochodzenia roszczenia na odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu, to takie roszczenie również podlegałoby oddaleniu, albowiem pozwany udowodnił, że w okresie od stycznia 2021 roku do lutego 2022 roku nie zamieszkiwał w przedmiotowym lokalu. Nie był zatem zobowiązany zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego do comiesięcznego uiszczania odszkodowania.

Powód w apelacji zarzucił wyrokowi:

- naruszenie prawa materialnego to jest art. 675 § 1 k.c. przez niezastosowanie i nieuznanie, że na pozwanym jako najemcy z danej umowy najmu ciąży obowiązek zdania lokalu wynajmującemu i jego opróżnienia oraz do czasu wykonania tych obowiązków obciąża go obowiązek regulowania należności za lokal niezależnie czy sam osobiście nie mieszka,

- naruszenie art. 505 ⁴ k.p.c. przez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że w sprawie mamy do czynienia ze zmianą roszczenia niedopuszczalną prawnie, w sytuacji gdy żądanie zapłaty zgłoszone w pozwie dotyczyło od początku do końca należności od konkretnej wysokości za konkretny okres,

- naruszenia art. 233 § 2 k.p.c. przez uznanie, że doprecyzowanie typu roszczenia o odszkodowanie stanowiło zmianę powództwa oraz zarzucił nierozpoznanie istoty sprawy.

Powód domagał się zmiany wyroku przez zasądzenie roszczenia zgodnie z powództwem względnie uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

Pozwany wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego wg norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd odwoławczy w całości podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy oraz przyjętą podstawę prawną i unikając zbędnych powtórzeń przyjmuje je za własne. Podniesione zarzuty apelacji nie zasługiwały na aprobatę. Trafnie Sąd Rejonowy ocenił zebrany materiał dowodowy, a jego ocena nie sprzeciwia się regule wyrażonej w art.233 k.p.c. Powód wykazał, iż okresie dochodzonym pozwem nie mieszkał w przedmiotowym lokalu, choć go faktycznie nie wydał, natomiast zgłosił fakt swojego wyprowadzenia się. Lokalu zaś zdać nie mógł, bo w dalszym ciągu mieszkały w nim jego matka i siostra. Nie bez znaczenia ma tutaj także okoliczność wynikająca z ustaleń Sądu pierwszej instancji, iż pozwany wychowywał się w rodzinie przemocowej, nie pozwalającej na normalne funkcjonowanie z uwagi na nadużywanie alkoholu przez matkę i jej partnerów, groźby wobec pozwanego i kradzieże. Pozwany musiał się wyprowadzić, a ponadto z uwagi na ciężką sytuację rodzinną podejmował w różnego rodzaje prace już od jedenastego roku życia. Okoliczności te nie są bez znaczenia dla faktu, iż pozwany po wyprowadzeniu się z mieszkania należącego do powoda jednocześnie tego lokalu nie mógł zdać. Zgodnie z art. 688 ¹ § 1 k.c. za zapłatę czynszu i innych należnych od opłat odpowiadają solidarnie z najemcą stale zamieszkujący z nim osoby pełnoletnie, z wyjątkiem pełnoletnich zstępnych pozostających na jego utrzymaniu, którzy nie są w stanie utrzymać się samodzielnie. W niniejszej sprawie pozwany w okresie objęty żądaniem nie mieszkał z pozostałymi najemcami w spornym lokalu, a co więcej w tym okresie umowa najmu była już wypowiedziana.

Jeśli chodzi natomiast o zarzut naruszenia art. 505 ⁴ k.p.c. przez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że w sprawie mamy do czynienia ze zmianą roszczenia niedopuszczalną prawnie, w sytuacji gdy żądanie zapłaty zgłoszone w pozwie dotyczyło od początku do końca należności od konkretnej wysokości za konkretny okres, wskazać należy że zgodnie z art. 187 § 1 k.p.c. pozew powinien czynić zadość warunkom pisma procesowego, a nadto zawierać:

1) dokładnie określone żądanie, a w sprawach o prawa majątkowe także oznaczenie wartości przedmiotu sporu, chyba że przedmiotem sprawy jest oznaczona kwota pieniężna;

1 ¹) oznaczenie daty wymagalności roszczenia w sprawach o zasądzenie roszczenia;

2) wskazanie faktów, na których powód opiera swoje żądanie, a w miarę potrzeby uzasadniających również właściwość sądu;

3) informację, czy strony podjęły próbę mediacji lub innego pozasądowego sposobu rozwiązania sporu, a w przypadku gdy takich prób nie podjęto, wyjaśnienie przyczyn ich niepodjęcia.

Wskazanie faktów, na których powód opiera swoje żądanie, których mowa w pkt 2 cytowanego wyżej przepisu stanowi podstawę faktyczną żądania, ponad którą Sąd nie może orzekać. Samo żądanie zapłaty określonej kwoty za określony okres nie jest jeszcze wystarczające dla prawidłowo skonstruowanego powództwa. Konieczne jest bowiem wskazanie jeszcze podstawy faktycznej żądania. Instytucja czynszu jet czym innym niż odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu.

Sąd Okręgowy, mając powyższe na uwadze uznał apelację za nieuzasadnioną i na mocy art. 385 k.p.c. apelację oddalił oraz na mocy art. 98 k.p.c. zasądził od powoda na rzecz pozwanego koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym w kwocie 900 zł.

SSO Magdalena Balion – Hajduk