Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 kwietnia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego Leszek Dąbek

po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2024 r. w Gliwicach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej we W.

przeciwko Z. Ż.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach z dnia 9 marca 2023 r.,

sygn. akt I C 164/21

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 1 o tyle, że umarza postępowanie w części żądania zasądzenia od pozwanego na rzecz

powódki kwoty 8,59 zł (osiem złotych pięćdziesiąt dziewięć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego;

2.  oddala apelację w pozostałej części.

SSO Leszek Dąbek

Sygn. akt III Ca 488/23

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach w wyroku z dnia 11 01 2021r. wydanym w sprawie z powództwa (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej

we W. przeciwko Z. Ż. o zapłatę, oddalił powództwo

oraz przyznał wynagrodzenie kuratorowi dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego.

W ustalonym stanie faktycznym w motywach orzeczenia jako źródło dochodzonych roszczeń wskazał regulację art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 08 1997r. Prawo bankowe. Ocenił, że przedłożone przez powódkę dokumenty – w świetle zarzutów pozwanej –

nie były wystarczające do uznania zasadności powództwa, gdyż powódka nie wykazała: że „doszło do skutecznego zawarcia umowy kredytu”, aby udostępniła pozwanemu „kwotę kredytu” oraz że „kwota prowizji faktycznie została przekazana na rachunek Banku”. Ponadto nie wykazała ona, że doszło do skutecznego wypowiedzenia przez nią umowy kredytu, bowiem nie wykazano, że zostały spełnione wymogi do jej wypowie-dzenia oraz że pozwanemu przesłane wezwania do zapłaty i wypowiedzenie.

Z podanych względów z tych względów uznał powództwo za nieuzasadnione. I jako takie je oddalił.

O wynagrodzeniu należnym kuratorowi dla nieznanego miejsca pobytu pozwanego orzekał stosując wskazane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku regulacje prawne.

Orzeczenie zaskarżyła powódka (...) Bank (...) Spółka Akcyjna we (...) Bank (...) S.A., która wniosła o jego zmianę poprzez uwzględnienie powództwa oraz zasądzenie od pozwanego na jej rzecz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych, w tym również kosztów postępowania apelacyjnego.

Zarzuciła, że przy ferowaniu wyroku naruszono regulację art. 233 § 1 k.p.c. poprzez:

- błędną ocenę dowodów przedstawionych przez powoda, w szczególności wykazu dokonanych wpłat „załączenia umowy nr (...)”

- nieuzasadnioną odnowę przeprowadzenia dowodów z przedstawionych przez powoda dokumentów, w szczególności wykazu dokonanych wpłat, „ umowy nr (...)”.

Przewodniczący w Sądzie Okręgowym w Gliwicach w zarządzeniu z dnia 13 02 2024r. zarządził rozpoznać sprawę w postępowaniu cywilnym uproszczonym.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Sąd pierwszej instancji trafnie zakwalifikował roszczenie powódki przyjmując, że ma ono źródło w regulacji art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 08 1997r. Prawo bankowe, a następnie prawidłowo rozpoznał sprawę.

W szczególności – wbrew zarzutowi apelacji – nie odmówił przeprowadzenia dowodów z przedstawionych przez powódkę dokumentów.

Z uwagi bowiem na regulację art. 243 ² zd. 1 k.p.c. „Dokumenty znajdujące się

w aktach sprawy lub do nich dołączone stanowią dowody bez wydawania odrębnego postanowienia” nie zachodziła konieczność wydania przez Sąd Rejonowy postano-wienia o dopuszczeniu z nich dowodów, a następnie przeprowadzenia dopuszczonych dowodów.

Ponadto nie zostało wydane formalne postanowienie pomijające te dowody,

a przy konstruowaniu podstawy faktycznej zaskarżonego wyroku uwzględniono zawarte w nich informacje.

D. zarzut ten jest oczywiście nieuzasadniony.

Ustalenia faktyczne składające się na podstawę faktyczną orzeczenia mają podstawę we wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia wiarygodnych źródłach dowodowych.

Powódka w ramach pozostałych zarzutów dotyczących podstawy faktycznej orzeczenia w istocie kwestionuje dokonaną przez Sąd pierwszej instancji ocenę prawną.

Z tej przyczyny zarzuty te tylko werbalnie odnoszą się do podstawy faktycznej orzeczenie i jako takie nie mają wpływu na powyższa ocenę.

Z tych też względów Sąd odwoławczy przyjął za własne ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji (art. 387 § 2 ¹ pkt 1 k.p.c.).

Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena prawna ustalonego stanu faktycznego

w znacznej części jest również prawidłowa i we wskazanym poniżej zakresie Sąd odwoławczy ją podziela (art. 387 § 2 ¹ pkt 2 k.p.c.).

Powstanie po stronie pozwanego obowiązku spełnienia powódce docho-dzonych świadczeń jest uzależnione od wykazania skutecznego zawarcia umowy kredytu pomiędzy

W toku postępowania okoliczność ta była sporna pomiędzy stronami (pozwany podniósł zarzut nie wykazania przez powódkę faktu ustalenia przez strony umowy wysokości kwoty głównej udzielanego kredytu), stąd też – zgodnie z regulacją art. 6 k.p.c. - na powódce ciążył obowiązek jej wykazania.

Słusznie apelacja podnosi, iż w materiale sprawy znajdują się dowody uiszczenia przez pozwanego świadczeń pieniężnych w których wskazano numer umowy przywoływanej przez powódkę jako źródło dochodzonych roszczeń,

a ich wysokość odpowiada wysokości obciążających pozwanego rat ustalonych

w „Harmonogramie spłat”.

Z tych względów apelacja słusznie zarzuca, że wbrew temu co przyjął Sąd pierwszej w materiale sprawy istnieją wystarczające podstawy - do przyjęcia w drodze domniemania faktycznego (art. 231 k.p.c.), że pomiędzy stronami doszło do zawarcia umowy przywołanej przez powódkę w pozwie (zarejestrowanej pod wskazanym

przez nią numerem) oraz że powódka wywiązała się z ciążących na niej obowiązków przekazania pozwanemu pożyczonych mu środków pieniężnych, stąd też w tej części zarzuty apelacji były uzasadnione.

Natomiast Sąd pierwszej instancji trafnie ocenił, że powódka nie wykazała,

iż doszło do skutecznego wypowiedzenia przez nią umowy kredytu.

W materiale sprawy brak jest bowiem wiarygodnych informacji potwierdza-jących fakt przesłania pozwanemu pism zawierających te oświadczenia, czy też bez-pośredniego odbioru przez niego tego rodzaju pism.

Okoliczności te były sporne pomiędzy stronami i stosownie do regulacji art. 6 k.c. obowiązek ich wykazania ciąży na powódce, która z tych okoliczności wywodzi korzystne dla niej skutki prawne.

Z podanych względów powódka z tego obowiązku się nie wywiązała,

co czyni powództwo nieuzasadnionym i powinno było prowadzić do jego oddalenia.

Przy ferowaniu zaskarżonego wyroku umknęło jednak uwadze Sądu pierwszej instancji, że powódka w piśmie z 26 10 2022r. cofnęła w części pozew (k. 85 akt)

i w tym zakresie zrzekła się roszczenia („w zakresie kwoty 8.59 zł”).

Stosownie do regulacji art. 355 § 1 k.p.c. w związku z regulacją art. 203 § 1 i 4 k.p.c. cofnięci to było skuteczne, a to z mocy wskazanej regulacji prawnej obligowało Sąd Rejonowy do umorzenia w tej części postępowania.

Nie znalazło to prawidłowego odzwierciedlenia w zaskarżonym wyroku.

Czyni to zatem w tej części apelację uzasadnioną (niezalenie od zasadności

podniesionych przez nią zarzutów) i dlatego w tym zakresie zmieniono zaskarżony wyrok w sposób podany w sentencji - przy zastosowaniu regulacji art. 386 § 1 k.p.c.

a w pozostałej części apelację jako bezzasadną w rozumieniu art. 385 k.p.c. oddalono na mocy zawartej w tym przepisie regulacji prawnej.

Reasumując we wskazanym powyżej zakresie zaskarżony wyrok jest wadliwy i dlatego w tej części zmieniono go w sposób podany w sentencji przy zastosowaniu regulacji art. 386 § 1 k.p.c. a w pozostałej zakresie wyrok odpo-wiada prawu i dlatego apelację jako bezzasadną oddalono w oparciu o regulację art. 505 ¹³ § 3 k.p.c.

SSO Leszek Dąbek