Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 lipca 2024 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego Leszek Dąbek

po rozpoznaniu w dniu 2 lipca 2024 r. w Gliwicach na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa W. K.

przeciwko Przedsiębiorstwu (...) z ograniczoną

odpowiedzialnością w G.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 12 lipca 2023 r.,

sygn. akt I C 1332/20

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.800 zł (tysiąc osiemset złotych) z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, od dnia po upływie tygodnia od dnia doręczenia odpisu wyroku pozwanej do dnia zapłaty.

SSO Leszek Dąbek

Sygn. akt III Ca 800/23

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Gliwicach w wyroku z dnia 12 07 2023r. zasądził

od pozwanej Przedsiębiorstwa (...) z ograni-czoną odpowiedzialnością w G. na rzez powoda W. K. kwotę 11.200 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14 11 2019r.

do dnia zapłaty oraz orzekł o kosztach procesu i o nieuiszczonych kosztach sądowych.

W ustalonym stanie faktycznym w motywach orzeczenia wskazał, że dokonane przez powoda rozszerzenie żądania pozwu było niedopuszczalne i przez to bez-skuteczne. Następnie przywołał regulacje art. 224 k.c. – 227 k.c. i dokonał ich wykładni. Stwierdził, że z poczynionych przez niego ustaleń wynika, że w okresie objętym pozwem pozwana korzystała nieruchomości powoda jako przedsiębiorca przesyłowy trudniący się dostarczaniem energii cieplnej przy użyciu sieci przesyłowej „w zakresie służebności przesyłu, co do dwóch ciepłociągów (...)”, gdyż służebność przesyłu została ustanowiona dopiero z dniem 13 listopada 2021r., kiedy uprawomocniło się postanowienie w sprawie o sygn. akt Ns 1836/16 . Za bezsporne uznał również, że powód jest właścicielem tej nieru-chomości. Ocenił, że pozwana władając nieruchomością w zakresie służebności przesyłu była w złej wierze i z tej przyczyny nie doszło również do nabycia

przez nią służebności o treści odpowiadającej służebności przesyłu.

Uznał, za nieuzasadnione „wszelkie argumenty pozwanej związane z rzekomą zgodą powoda na re-alizację inwestycji, z rzekomą dobrą wiarą, rzekomym porozumieniem stron,

że W. K. domagać będzie się tylko wynagrodzenia z tytułu ustanowienia służebności przesyłu, jak również wszelkie inne twierdzenia dotyczące okoliczności posadowienia drugiej „nitki” ciepłociągu, były całkowicie niezasadne i nie zasługiwały n uwzględnienie. Wskazał, że pomiędzy stronami sporny był zakres korzystania przez pozwaną z nieruchomości powoda, po czym wyjaśnił, że z uwagi na to że powód jest beneficjentem przyłącza, to „domaganie się z tego tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie należało uznać za nie-zasadne” i w tej części w całości podzielił argumentację zawartą w uzasadnieniu postanowienia z dnia 24 09 2021r. wydanego w sprawie o sygn. akt I Ns 1836/16. Natomiast odnosząc się do szerokości pasów gruntu zajmowanych przez ciepło-ciągi, przyjął, że istniejący spór pomiędzy stronami „należało rozstrzygnąć poprzez przyjęcie, że zakres korzystania przez pozwaną z nieruchomości W. K. w okresie objętym pozwem był tożsamy zakresem pasa służe-bności ustanowionego prawomocnym postanowieniem sądu”. W konkluzji „doszedł do przekonania”, że „w okresie objętym pozwem spółka (...) korzystała nieruchomości W. K. w zakresie 276,10 metrów (wariant B2 opinii) i w związku z tym – stosowni do opinii biegłej A. S. – należna powodowi z tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie była kwota, 11.212 zł, a ponieważ domagał się on kwoty 11.200 zł, to zasądzeniu podlegała kwota zgodna z żądaniem pozwu”.

O należnych powodowi odsetkach za opóźnienie się pozwanej w zapłacie zasądzonej należności orzekał stosując regulację art. 481 § 1 k.c. i art. 455 k.c.,

o kosztach procesu przy zastosowaniu regulacji art. 98 § 1 k.p.c., a o nieuiszczo-nych kosztach sądowych na mocy regulacji art. 98 § 1 k.p.c. w związku z art. 113 ust. 1 u.o.k.s.

Orzeczenie zaskarżyła pozwana Przedsiębiorstwo (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G., Wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenia powództwa i zasą-dzenie na jej rzecz od powoda zwrotu kosztów postępowania odwoławczego,

w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych,

bądź uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazani sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania i pozostawienie temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego.

Zarzucała, iż przy ferowaniu wyroku naruszono wskazane w apelacji regulacje prawa procesowego i prawa cywilnego – materialnego, w sposób w niej podany.

Powód W. K. wnosił o oddalenie apelacji i zasądzenie a jego rzecz od pozwanej zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

Przewodniczący w Sądzie Okręgowym w Gliwicach w zarządzeniu

z dnia 11 03 2024r. zarządził rozpoznać sprawę w postępowaniu procesowym uproszczonym.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Sąd pierwszej instancji prawidłowo rozpoznał sprawę.

Ustalenie faktyczne składające się na podstawę faktyczną zaskarżonego wyroku w części dotyczą faktów bezspornych pomiędzy stronami, a w pozostałym zakresie mają podstawę w zebranym w sprawie wiarygodnym materiale dowodo-wym.

Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zebranego w spawie materiału dowodowego jest logiczna i mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów

i Sąd odwoławczy ją podziela.

Poczynione ustalenia nie były w istocie kwestionowane w apelacji,.

W ramach zawartego w niej zarzutu naruszenia prawa procesowego

przy konstruowaniu podstawy faktycznej orzeczenia negowano bowiem dokonaną przez Sąd pierwszej i instancji ocenę prawną ustalonego stanu faktycznego.

Z tej przyczyny zrzut ten tylko werbalnie odnosi się do podstawy faktycznej zaskarżonego wyroku i jako taki nie ma wpływu na powyższą ocenę.

W oparciu o złożone w toku postępowania przed Sądem pierwszej instancji wiarygodne powoda zeznania, podstawę faktyczną uszczegółowiono, ustalając,

że „W 2015r. rozpoczęto prace związane z przebudową dwóch nitek i wtedy powód dowiedział się o przebiegającym ciepłociągu. Zadzwonił wówczas Prezes PECUu

i poprosił o spotkanie, wskazał, że jest potrzeba, żeby przez jego działkę szły rury, na co powód odpowiedział, że nie chciałby, żeby to kolidowało z jego planami

i zapytał rozmówcę, czy można przeprowadzić rury inną trasą. Otrzymał odpowiedź, że nie ma takiej możliwości, bo wszystkie plany i projekty zostały już przygotowane, na co powód odpowiedział mu, że może się zgodzić , jeśli otrzyma stosowną rekompensatę. Prezes PECUu powiedział wtedy, że będzie płacić

co miesiąc stosowną służebność, którą miał wyliczyć biegły rzeczoznawca.

Powód w dobrej wierze zgodził się na to i podpisał zgodę ” (dowód: zeznania powoda W. K.; k. 122 akt) .

Z tych też względów Sąd odwoławczy ze wskazanymi modyfikacjami przyjął za własne ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji ( art. 387 § 2 ¹ pkt 1 k.p.c.) .

W kontekście dokonanej modyfikacji podstawy faktycznej zaskarżonego wyroku i na skutek tego skonstruowania przez Sąd odwoławczy nowej podstawy faktycznej, przeprowadzona przez Sąd Rejonowy ocena prawna jest wadliwa.

Z poczynionych ustaleń wynik bowiem, że strony przed przystąpieniem do prac na nieruchomości powoda przeprowadziły pertraktacje w celu uzyskania zgody powoda na udostępnienie jego nieruchomości pozwanej, w celu przebudowy znajdującego się już na niej ciepłociągu i posadowieniu na niej kolejnego.

W ich trakcie strony ostatecznie uzgodniły, że powód udostępni nieru-chomość pozwanej w celu przeprowadzenia na niej wskazanych prac, a pozwana zobowiązała się zapłacić mu za to wynagrodzenie, którego wysokość miała odpowiadać wynagrodzeniu „za stosowną służebność” wyliczonemu „przez bie-głego rzeczoznawcę”.

Dlatego wbrew temu co przyjął Sąd Rejonowy pozwana wykonując

te pracę nie korzystała z nieruchomości powoda bezumownie w rozumieniu regulacji art. 224 k.c. i art. 225 k.c. ale w wykonaniu zawartej przez strony umowy.

Umowa ta dotyczyła okresu przed formalnym ustanowieniem na nieru-chomości powoda na rzecz pozwanej służebności przesyłu i co należy podkreślić zgodnie z ofertą Prezesa pozwanej wynagrodzeni miało być płatne w wymiarze miesięcznym.

Dlatego wbrew temu co podnosi apelacja nie sposób przyjąć, że w jej ramach doszło do zwolnienia pozwanej od obowiązku zapłaty tego wynagrodzenia z uwagi na przyszłe i o niewiadomej wysokości wynagrodzenia za ustanowienie służebności przesyłu, stąd też zrzut ten jest całkowicie nieuzasadniony (przywołana w apelacji regulacja art. 508 k.c. nie ma zastosowania, gdyż nie wiadomo nawet jakiego długu miało by dotyczyć zwolnienie powoda).

W sprawie bezspornym jest że powód wywiązał się z ciążących na nim

z mocy tej umowy zobowiązań, a pozwana się z nich nie wywiązała (nie zapłaciła powodowi wynagrodzenia) i tym samym powództwo - jakkolwiek z innych przy-czyn niż przyjął Sąd pierwszej instancji - co do zasady jest uzasadnione.

Wysokość należnego powodowi od pozwanej wynagrodzenia została

ustalona w umowie w odniesieniu do wysokości wynagrodzenia należnego

„za stosowną służebność”, co w istocie odpowiada wysokości przyjętego przez Sąd pierwszej instancji - wyliczonemu przez biegłego i przyjętemu przez Sąd pierwszej instancji - wynagrodzeniu za bezumowne korzystanie przez pozwaną z nierucho-mości powoda.

W połączeniu z powyższym czyni to powództwo uzasadnionym,

co pomimo odmiennego uzasadnienia Sądu pierwszej instancji znalazło prawidłowe odzwierciedlenie w zaskarżonym wyroku.

Tym samym wyrok ten odpowiada prawu i stosownie do regulacji

art. 505 ¹² § 3 k.p.c. apelację pozwanej oddalono.

Reasumując zaskarżony wyrok odpowiada prawu i dlatego apelację oddalono stosując regulację art. 505 ¹² § 3 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono stosując regulacje: art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 k.p.c., biorąc pod uwagę, że pozwana przegrała

w postępowaniu odwoławczym i powinna zwrócić powodowi poniesione przez niego w tym postępowaniu koszty zastępstwa procesowego.

SSO Leszek Dąbek