Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

(część jawna)

wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa w Warszawie
z dnia 19 września 2023 r.

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny, który stanowił podstawę wydania wyroku
w niniejszej sprawie:

M. B. (1) w okresie od 1 sierpnia 2008 r. pełnił obowiązki Naczelnika Wydziału do Zwalczania Zorganizowanej Przestępczości Ekonomicznej Zarządu w W. CBŚ KGP,
a od 1 stycznia 2009 r. do 30 czerwca 2010 r. pełnił funkcję Zastępcy Naczelnika ww. Wydziału.

Dowód: informacja z CBŚ KGP – k. 263.

W okresie od kwietnia 2008 r. do końca grudnia 2008 r. w W. utrzymywał kontakt służbowy z osobowym źródeł informacji ( (...)). W tym okresie przekroczył swoje uprawnienia
w ten sposób, że wprowadził w błąd swoich przełożonych uprawnionych do akceptacji wypłat środków pieniężnych z Funduszu Operacyjnego, co do konieczności wypłaty i przekazania tytułem wynagrodzenia osobie informującej pobrał, uzyskując akceptację przełożonych:

- kwotę 3 000 złotych na podstawie raportu numer (...)pf- (...) z dnia 27 maja 2008 r.,

- kwotę 1 500 złotych na podstawie raportu numer (...)pf- (...) z dnia 25 czerwca
2008 r.,

- kwotę 1 000 złotych na podstawie raportu numer (...)pf- (...) z dnia 18 września
2008 r.,

- kwotę 1 000 złotych na podstawie raportu numer (...)pf- (...) z dnia 16 grudnia
2008 r.

W tym celu M. B. (1) przedłożył podrobione pokwitowanie odbioru gotówki oraz zawierające nieprawdziwą treść raporty. Pieniądze wskazane w ww. raportach nie zostały przekazana jako wynagrodzenie osobie informujące.

Ponadto w tym okresie przekroczył swoje uprawnienia w ten sposób, że wprowadził w błąd swoich przełożonych co do konieczności poniesienia kosztów obsługi spotkań z osobowym źródłem informacji w wysokości: 190 złotych, 386 złotych, 257 złotych, 55 złotych, 253 złotych, 29 złotych, 83 złote, 61 złotych, co daje łączną kwotę 1 314 złotych.

Swoim zachowaniem M. B. (1) doprowadził (...) Biuro (...) Komendy Głównej Policji Zarząd w W., a w konsekwencji Skarb Państwa, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie nie mniejszej niż 6 500 złotych i 1 314 złotych (łącznie 7 814 złotych).

Dowód: kserokopia rachunków za usługi gastronomiczne – k. 770-778, protokół oględzin – k. 828, pozostałe dowodowy stanowiące podstawę dokonania ustaleń faktycznych oraz szczegółowe ustalenia faktyczne zostały zawarte w części niejawnej uzasadnienia.

Postępowanie przygotowawcze w sprawie dotyczącej nieprawidłowości w (...) S.A. w G., sygn. akt V Ds. 31/08, zostało umorzone. W sprawie przesłuchiwano pracowników ww. podmiotu.

Dowód: protokoły przesłuchań – k. 625-660, zeznania D. S. – k. 1533-1534, zeznania M. B. (2) – k. 1534, zeznania Z. J. – k. 1729.

M. B. (1) urodził się (...) w G.. Jest żonaty. Ma dwoje dzieci, które pozostają na jego utrzymaniu. Obecnie pracuje w Kandzie. Jest osobą niekaraną. Leczył się psychiatrycznie.

Dowód: dane osobopoznawcze dot. oskarżonego, informacja z K..

Biegli psychiatrzy nie stwierdzili u M. B. (1) choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego. Rozpoznali natomiast zaburzenia adaptacyjne – reakcja depresyjna oraz skłonność do nadużywania alkoholu. W oparciu o przeprowadzone badanie sądowo-psychiatryczne oraz po uwzględnieniu danych z akt sprawy biegli stwierdzili, że w odniesieniu do zarzucanego mu czynu M. B. (1) nie miał zniesionej ani ograniczonej w stopniu znacznym zdolności do rozpoznania znaczenia swoich czynów i pokierowania swoim postępowaniem

Dowód: opinia sądowo-psychiatryczna – k. 1147-1148.

W ocenie Sądu na miano wiarygodnych zasługują zeznania K. W. (protokół przesłuchania – k. 259-260), aczkolwiek zeznania świadka mają ograniczone znaczenie dla dokonania ustaleń faktycznych w niniejszej spawie. Świadek zeznała, że jest pracownikiem restauracji (...) w W.. Jej zeznania dotyczyły godzin otwarcia lokalu oraz monitoringu, którego zapis jest przechowywany przez 7 dni. Brak jest nagrań z kwietnia 2009 r.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania: B. G. (k. 299-301), I. M.
(k. 302-304), P. S. (k. 305-307), A. G. (k. 308-309), T. M. (k. 311-313), aczkolwiek ich zeznania nie były przydatne do czynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. Osoby te są funkcjonariuszami w Wyższej Szkole (...) w S. i w dniach 9-10 kwietnia 2009 r. uczestniczyły w egzaminie oficerskim. Zeznania tych osób nie miały bezpośredniego związku z przedmiotem niniejszego postępowania.

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania: R. D. (k. 406-409), S. W. (k. 410-412), R. M. (k. 413-415), A. P. (k. 416-418), T. G. (k. 419-423), W. J. (k. 425-427), aczkolwiek ich zeznania nie były przydatne do czynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. Osoby te są funkcjonariuszami Policji, które znały oskarżonego M. B. (1), jednakże nie miały one wiedzy na temat kontaktów oskarżonego z (...).

Na miano wiarygodnych zasługują również zeznania: D. S. (k. 1533-1534), M. B. (2) (k. 1534) oraz Z. J. (k. 1729). Osoby te są lub były związane zawodowo z (...) Zakładami (...) w G.. Świadkowie ci zeznawali na okoliczność postępowania prowadzonego w sprawie nieprawidłowości w ww. podmiocie. Zeznania tych świadków są spójne, logiczne, wzajemnie się uzupełniają i znajdują potwierdzenie w dokumentach, m.in. decyzji procesowej o umorzeniu postępowania przygotowawczego.

W ocenie Sądu opinię sądowo-psychiatryczną dotyczącą oskarżonego należy uznać za sporządzoną w sposób prawidłowy. Została ona przygotowane przez osoby legitymujące się wiedzą i doświadczeniem z dziedziny psychiatrii w oparciu o dokumentację medyczną oraz
w oparciu o badanie sądowo-psychiatryczne. Ponadto opinia została przedstawiona w sposób przejrzysty i została należycie uzasadniona. W ocenie Sądu brak jest jakichkolwiek podstaw do podważania ustaleń i wniosków wynikających z tej opinii. Nie ujawniły się również żadne okoliczności, które podważałyby kompetencje lub bezstronność biegłych. Opinia jest jasna i pełna.

W toku postępowania przygotowawczego pobrano od M. B. (1) materiał porównawczy pisma ręcznego ( protokół pobrania - k. 534). Ponadto materiał taki został pobrany od innych osób. W ocenie Sądu, opinia z zakresu pisma ręcznego, która znajduje się w aktach niejawnych zasługuje na miano wiarygodnego materiału dowodowego. Opinia ta jest jasna, spójna i logiczna, a nadto została ona przedstawiona w sposób przejrzysty i została należycie uzasadniona. W ocenie Sądu brak jest jakichkolwiek podstaw do podważania ustaleń i wniosków wynikających z tej opinii. Nie ujawniły się również żadne okoliczności, które podważałyby kompetencje lub bezstronność biegłego.

Sąd uznał w całości za wiarygodne i uczynił podstawą ustaleń stanu faktycznego
w sprawie dokumenty zgromadzone w aktach niniejszej sprawy, ponieważ zostały zgromadzone prawidłowo, sporządzone przez instytucje do tego uprawnione, a żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności i prawdziwości zawartych w nich treści. Sąd nie znalazł natomiast podstaw, aby czynić to z urzędu. Za wiarygodne Sąd uznał również zgromadzone i ujawnione odpisy wyroków oraz dane o karalności oskarżonego w postaci informacji z Krajowego Rejestru Karnego jako pochodzące od uprawnionego podmiotu i odzwierciedlające treść wpisu w rejestrze publicznym.

Analizując tak ustalony stan faktyczny, zgodnie z poczynioną oceną materiały dowodowego, Sąd zważył co następuje:

M. B. (1) został oskarżony o to, że w okresie od kwietnia 2008 r. do końca grudnia 2008 r. w W. będąc funkcjonariuszem Wydziału do Zwalczania Zorganizowanej Przestępczości Ekonomicznej (...) Biura (...) Komendy Głównej Policji Zarządu
w W. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu
z góry powziętego zamiaru, przekroczył swoje uprawnienia w ten sposób, że uprzednio wprowadzając w błąd S. M. – ówczesnego Naczelnika Zarządu w W. (...) Biura (...) Komendy Głównej Policji i M. B. (3) – ówczesnego Naczelnika Wydziału do Zwalczania Zorganizowanej Przestępczości Ekonomicznej w W. (...) Biura (...) Komendy Głównej Policji jako przełożonych uprawnionych do akceptacji wypłat środków pieniężnych z Funduszu Operacyjnego, co do konieczności wypłaty i przekazania tytułem wynagrodzenia osobie informującej pobrał, uzyskując akceptację przełożonych:

- kwotę 3 000 złotych na podstawie raportu numer (...)pf- (...) z dnia 27 maja 2008 r.,

- kwotę 1 500 złotych na podstawie raportu numer (...)pf- (...) z dnia 25 czerwca
2008 r.,

- kwotę 1 000 złotych na podstawie raportu numer (...)pf- (...) z dnia 18 września
2008 r.,

- kwotę 1 000 złotych na podstawie raportu numer (...)pf- (...) z dnia 16 grudnia
2008 r.,

oraz kwot: 190 złotych, 386 złotych, 257 złotych, 55 złotych, 253 złotych, 29 złotych, 83 złote, 61 złotych, tj. łączną kwotę 1 314 złotych wydatkowanych rzekomo na pokrycie kosztów obsługi spotkań z osobowym źródłem informacji zatrzymując je dla siebie, a następnie w celu uwiarygodnienia wypłat tych kwot przedłożył podrobione pokwitowanie odbioru gotówki oraz zawierające nieprawdziwą treść raporty, przez co doprowadził (...) Biuro (...) Komendy Głównej Policji Zarząd w W., w konsekwencji Skarb Państwa do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie nie mniejszej niż 6 500 złotych i 1 314 złotych (łącznie 7 814 złotych), czym działa na szkodę interesu publicznego, tj. o czyn z art. 231 § 2 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Zgodnie z treścią art. 231 § 1 k.k. funkcjonariusz publiczny, który, przekraczając swoje uprawnienia lub nie dopełniając obowiązków, działa na szkodę interesu publicznego lub prywatnego, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Stosownie do treści art. 231 § 2 k.k. jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

Czynność sprawcza została ujęta alternatywnie i polega na przekroczeniu uprawnień lub niedopełnieniu obowiązków. Uprawnienie lub obowiązki muszą wynikać z ustawy lub innego aktu prawnego, np. statutu, regulaminu, instrukcji, zarządzenia o podziale czynności, a także
z umowy o pracę lub istoty pełnionej funkcji czy polecenia służbowego. Mogą to być przepisy odnoszące się do wszystkich funkcjonariuszy publicznych lub poszczególne regulujące działalność określonych funkcjonariuszy. Obowiązki funkcjonariusza publicznego mogą wynikać z samej istoty urzędowania i charakteru zajmowanego stanowiska. Przekroczenie uprawnień obejmuje wszelkie działania, wykraczające poza granice wyznaczone przepisami prawa lub ich istotę. W judykaturze wskazuje się, ustalenie, że określona czynność leży poza zakresem kompetencji funkcjonariusza publicznego, nie powoduje automatycznie jego odpowiedzialności za nadużycie władzy z art. 231 § 1 k.k. Do takiej odpowiedzialności funkcjonariusz publiczny może zostać pociągnięty dopiero w razie ustalenia, że dana czynność pozostaje w funkcjonalnym związku z jego urzędową działalnością(wyr. SA we Wrocławiu z 23.1.2019 r., II AKa 405/18, Legalis), Czynność sprawcza polega na działaniu na szkodę interesu publicznego lub prywatnego, a zachodzi wtedy, gdy z zachowania funkcjonariusza publicznego może powstać szkoda
w chronionym prawnie dobrze publicznym lub prywatnym (wyr. SA w Katowicach z 29 marca 2019 r., I ACa 871/18, Legalis). Przekroczenie uprawnień lub niedopełnienie obowiązków stanowi przestępstwo tylko wówczas, gdy było to ze szkodą dla interesu społecznego lub prywatnego. Zasadnie podkreśla się w orzecznictwie, że podmiotowo-przedmiotowe znamiona czynu z art. 231 § 1 k.k., z uwagi na swoje ogólne i blankietowe określenie w ustawie każdorazowo podlegają ocenie Sądu orzekającego wedle kryteriów o charakterze modalnym. Sąd musi w pierwszej kolejności rozstrzygnąć, czy waga i stopień przekroczenia lub niedopełnienia obowiązków służbowych przez funkcjonariusza publicznego i wynikające z niego zagrożenie dla interesu publicznego lub prywatnego – uzasadnia w ogóle odpowiedzialność karną (post. SN
z 25.2.2003 r., WK 3/03, OSN(K) 2003, Nr 5–6, poz. 53). Działanie na szkodę interesu publicznego lub prywatnego zachodzi wtedy, gdy z zachowania funkcjonariusza publicznego może powstać szkoda w chronionym prawnie dobrze publicznym lub prywatnym ( A. Zoll, w: A. Zoll, KK. Komentarz. Część szczególna, t. 2, 1999, s. 778; P. Kardas, Odpowiedzialność za nadużycie, s. 14; M. Kulik, w: M. Mozgawa, KK. Komentarz, 2019, s. 772;). Musi zachodzić związek przyczynowy między przekroczeniem uprawnień lub niedopełnieniem obowiązków
a powstaniem zagrożenia dla chronionego prawem dobra publicznego czy prywatnego, a takiego związku nie można domniemywać (wyr. SA w Katowicach z 30.4.2018 r., V ACa 399/17, Legalis).

Interesem publicznym są dobra ogółu, a nie wąskiej grupy osób, a interesem prywatnym – określonej osoby lub grupy osób. W literaturze wskazuje się, że ma to być interes oparty na prawie materialnym, a nie interes dla samej właściwej procedury, bowiem wówczas każde przekroczenie uprawnień lub niedopełnienie obowiązków należałoby utożsamiać z działaniem na szkodę interesu społecznego lub prywatnego (wyr. SA w Warszawie z 24.5.2017 r., II AKa 120/17, Legalis).

Występek określony w art. 231 § 1 k.k. należy do kategorii przestępstw z konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo, a więc materialnych, znamiennych skutkiem, którym jest wystąpienie niebezpieczeństwa powstania szkody w interesie publicznym lub prywatnym (uchwała SN z 24.1.2013 r., I KZP 24/12, OSNKW 2013, Nr 2, poz. 12).

Znamieniem kwalifikującym czynu jest działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej (art. 231 § 2 k.k.). Jest ono kwalifikowane ze względu na stronę podmiotową. Sprawcą tego przestępstwa może być tylko funkcjonariusz publiczny. Jest to przestępstwo indywidualne.

Przestępstwo z art. 231 § 1 k.k. jest umyślne i może być popełnione zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i zamiarem ewentualnym. Funkcjonariusz publiczny musi obejmować swoim zamiarem (bezpośrednim lub ewentualnym) zarówno przekroczenie uprawnień lub niedopełnienie obowiązków (w wyniku działania lub zaniechania), jak i "działanie" na szkodę interesu publicznego lub prywatnego, charakteryzujące to przekroczenie uprawnień lub niedopełnienie obowiązków. Zasadnie w judykaturze wskazuje się, że funkcjonariusz publiczny musi obejmować swoją świadomością fakt przysługujących mu kompetencji oraz ich zakres, fakt aktualizacji obowiązku lub uprawnienia z kompetencji oraz fakt działania na szkodę interesu publicznego lub prywatnego przez przekroczenie uprawnień lub niedopełnienie obowiązków. Inaczej mówiąc, dla bytu przestępstwa z art. 231 § 1 k.k. konieczne jest wykazanie, że pomimo świadomości wskazanych wyżej okoliczności funkcjonariusz publiczny chce przekroczyć uprawnienia lub nie dopełnić obowiązków, albo na to się godzi.

Zgodnie z art. 286 § 1 k.k. odpowiedzialności karnej podlega ten kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Jest to przestępstwo powszechne. Oznacza to, że podmiotem tego występku może być każda osoba zdatna do ponoszenia odpowiedzialności karnej. Do znamion strony przedmiotowej należą trzy oszukańcze sposoby działania tj. wprowadzenie w błąd, wyzyskanie błędu albo wyzyskanie niezdolności do należytego pojmowanie przedsiębranego działania. Przez wprowadzenie w błąd należy rozumieć wytworzenie u pokrzywdzonego mylnego wyobrażenia o rzeczywistości.

Stosownie do treści art. 270 § 1 k.k. kto, w celu użycia za autentyczny, podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Zgodnie z treścią art. 271 § 1 k.k. funkcjonariusz publiczny lub inna osoba uprawniona do wystawienia dokumentu, która poświadcza w nim nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Stosownie natomiast do treścią art. 271 § 3 k.k. jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

Odnosząc powyższe uwagi do okoliczności niniejszej sprawy wskazać należy, że oskarżony M. B. (1) w okresie objętym zarzutem był funkcjonariuszem publicznym. Znane mu były procedury regulujące zasady utrzymywania kontaktu z osobowymi źródłami informacji, w tym dotyczące przekazywania im wynagrodzenia za współpracę. Regulacje te miały na celu przeciwdziałanie nadużyciom. Podkreślić należy, iż dawały one pewną swobodę w zakresie dotyczącym odbioru pokwitowania przekazywanego wynagrodzenia, jednakże nie można tu mówić o dowolności w tym zakresie. Wbrew obowiązującym przepisom przedłożył swoim przełożonym podrobione przez nieustaloną osobę w nieustalonym miejscu potwierdzenia wręczenia osobie informującej wynagrodzenia za udzielone informacje. W ten sposób wprowadził w błąd swoich przełożonych. Osoba informująca nie pobierała bowiem żadnego wynagrodzenia. Sporządzane przez niego raporty, które następnie przedstawił swoim przełożonym, nie odzwierciedlały zatem stanu faktycznego. Za udowodnione również uznać należy, że oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, albowiem nie przekazał (...) środków pieniężanach w wysokości 6500 złotych, zaś kwota 1 314 złotych nie została przeznaczona na obsługę spotkań z (...).

Reasumując, oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu. Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z tą tylko zmianą, iż w akcie oskarżenia dwukrotnie wskazano ten sam raport z dnia 16 grudnia
2008 r. Błąd ten został usunięty na etapie wyrokowania.

Kary, środki karne, przepadek, środki kompensacyjne i środki związane
z poddaniem sprawcy próbie

Przy wymiarze kary Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 § 1 i 2 k.k. Zgodnie z art. 53 § 1 k.k. sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W myśl art. 53 § 2 k.k. wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, zwłaszcza w razie popełnienia przestępstwa na szkodę osoby nieporadnej ze względu na wiek lub stan zdrowia, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.

Czyn z art. 231 § 2 k.k. zagrożony jest karą pozbawienia wolności od roku do lat 10.

Czyn z art. 286 § 1 k.k. zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

Czyn z art. 270 § 1 k.k. zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Czyn z art. 271 § 3 k.k. zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

Mając na uwadze treść art. 11 § 3 k.k. podstawę wymiaru kary stanowi przepis art. 231 § 2 k.k.

Wina oskarżonego M. B. (1) co do przypisanego mu czynu nie budzi wątpliwości. Oskarżony ze względu na swój wiek, stopień dojrzałości oraz rozwoju umysłowego, jest osobą od której można wymagać zachowania się zgodnego z normami prawnymi. Nie zachodziła przy tym żadna okoliczność wyłączająca bezprawność czynu albo winę oskarżonego. Żaden z przeprowadzonych dowodów nie wskazuje, aby nie można było wymagać od niego zachowania zgodnego z prawem w tej konkretnej sytuacji. W momencie dokonania przypisanego mu czynu zabronionego oskarżony miał niczym niezakłóconą możliwość podjęcia decyzji
i zachowania się w sposób zgodny z prawem.

W tym miejscu wskazać należy, że Biegli psychiatrzy nie stwierdzili u M. B. (1) choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego. Rozpoznali natomiast zaburzenia adaptacyjne – reakcja depresyjna oraz skłonność do nadużywania alkoholu. W oparciu o przeprowadzone badanie sądowo-psychiatryczne oraz po uwzględnieniu danych z akt sprawy biegli stwierdzili,
że w odniesieniu do zarzucanego mu czynu M. B. (1) nie miał zniesionej ani ograniczonej
w stopniu znacznym zdolności do rozpoznania znaczenia swoich czynów i pokierowania swoim postępowaniem ( opinia sądowo-psychiatryczna – k. 1147-1148).

Przypisane oskarżonemu czyn cechuje się wysokim stopniem społecznej szkodliwości. Oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim w celu osiągnięcia korzyści majątkowej na szkodę Skarbu Państwa. Oskarżony, w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu, był funkcjonariuszem Policji. W związku z tym do jego zadań należało ściganie osób popełniających przestępstwa. Tymczasem oskarżony sam dopuścił się czynu, który wypełnia znamiona czynu zabronionego.
W ocenie Sądu motywacja oskarżonego zasługuje na szczególne napiętnowanie.

Do okoliczności łagodzących Sąd zaliczył uprzednią niekaralność oskarżonego.

W przekonaniu Sądu orzeczona zatem wobec M. B. (1) kara 1 (jednego) pozbawienia wolności jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, zaś jej dolegliwość nie przekracza stopnia jego zawinienia. Jednocześnie kara spełnia swe cele w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej, a także będzie właściwie kształtować świadomość prawną społeczeństwa.

Po przeanalizowaniu postawy M. B. (1), jego warunków i właściwości osobistych oraz dotychczasowego sposobu życia, w którym przed inkryminowanym zdarzeniem nie wchodził w konflikt z prawem, a także jego zachowanie się po popełnieniu przestępstwa, Sąd doszedł do przekonania, że istnieją podstawy do zastosowania wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej względem niego kary pozbawienia wolności. Zdaniem Sądu możliwe będzie osiągnięcie celów tej kary bez skazania M. B. (1) na karę pozbawienia wolności w postaci bezwzględnej.

Orzeczony zaś dwuletni okres próby, na jaki zawieszono warunkowo wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności, jest zdaniem Sądu odpowiedni do prześledzenia adaptacji oskarżonego do postępowania zgodnego z prawem. Ustalając dwuletni okres próby Sąd miał na względzie również fakt, iż do popełnienia czynu przypisanego oskarżonemu doszło blisko 15 lat temu, a w tym okresie oskarżony nie naruszył porządku prawnego. Tym samym dwuletni okres próby jest wystarczający do oceny, czy oskarżony będzie przestrzegał porządku prawnego.

Dla wzmocnienia oddziaływania wobec oskarżonego okresu próby Sąd zobowiązał oskarżonego do informowania kuratora o przebiegu okresu próby co 6 miesięcy.

W toku postępowania sądowego ustalono, że oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. W związku z tym na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył oskarżonemu M. B. (1) karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych każda. W ocenie Sądu kara grzywny będzie stanowiła realną dolegliwość dla oskarżonego, a tym samym przyczyni się do realizacji celów jakim powinna służyć kara za popełnione przestępstwo.

W wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego ustalono, że łączna wysokość szkody powstałej na skutek działania oskarżonego wyniosła 7 814 złotych. Oskarżyciel posiłkowy – Komendant Główny Policji – złożył wniosek o orzeczenie obowiązku naprawienia szkody. Zgodnie z treścią art. 46 § 1 k.k. w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia,
w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; przepisów prawa cywilnego o możliwości zasądzenia renty nie stosuje się. Mając na uwadze treść tego przepisu oraz poczynione ustalenia faktyczne w punkcie IV wyroku na podstawie art. 46 § 1 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego M. B. (1) obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz Skarbu Państwa – Komendanta Głównego Policji kwoty 7 814 (siedem tysięcy osiemset czternaście) złotych.

Koszty procesu

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 627 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 3 oraz art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych i zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 580 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 złotych tytułem zwrotu poniesionych w sprawie wydatków. W ocenie Sądu brak było podstaw, aby zwolnić oskarżonego z obowiązku ponoszenia kosztów postępowania oraz uiszczenia opłaty. W ocenie Sądu, oskarżony ma możliwość uiszczenia tych kosztów, która są wyłącznie wynikiem jego postępowania.

Sporządzono również niejawną część uzasadnienia .

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć stronom, które złożyły wniosek. Jednocześnie proszę poinformować ww., że w sprawie sporządzono niejawną część uzasadnienia, z którą strony mogą zapoznać się w Kancelarii (...) tut. Sądu.