Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 258/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

2.  USTALENIE FAKTÓW

2.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

M. W.

w okresie od dnia 15 czerwca 2020 r. do dnia 23 czerwca 2020, działając z góry powziętym zamiarem, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nie mając zamiary wykonania przyjętego na siebie zobowiązania, nakłoniła Z. R. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 470.000 zł. oraz telefonu marki S. (brak bliższych danych) w ten sposób, że w dniu 18 czerwca 2020 r. oraz w dniu 23 czerwca 2020 r. skłoniła go do wypłacenia jej kwot 200.000 zł, łącznie 400.000 zł. oraz nakłoniła go do dokonania w dniu 16 czerwca 2021 r. przelewu pieniędzy w kwocie 70.000,00 zł. na jej rachunek bankowy nr (...) wprowadzając pokrzywdzonego w błąd co do celu przelania pieniędzy i zapewniając go, że pieniądze te zostaną przeznaczone na zakup mieszkania dla pokrzywdzonego, a także działając w ten sam sposób nakłoniła go w dniu 23 czerwca 2022 r. do przekazania jej telefonu marki S. o wartości 4.400 zł., zapewniając, że telefon ten będzie przez nią wykorzystywany do załatwiania spraw związanych z załatwieniem mieszkania dla pokrzywdzonego, gdy w rzeczywistości nigdy nie miała zamiaru zakupu mieszkania dla pokrzywdzonego, powodując straty w łącznej kwocie 452.054,00 zł. na szkodę Z. R. (1),

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

- D. K. jest mamą M. W.. Mieszkała w N., gdzie pracowała jako opiekunka osób starszych. Pozostawała z N. w związku małżeńskim z obywatelem N. – U. N.. Przez całe życie pomagała finansowo swojej córce M. W., która cierpi na (...) i jest (...). Wspomagała też wnuka D. W.. Sprzedała swoje mieszkanie w O. przy ul. (...).

- M. W. prowadziła działalność gospodarczą, podejmowała prace dorywcze, uczyła gry na pianinie oraz otrzymywała alimenty na dziecko od swojego byłego męża.

- D. W. jest synem M. W.. Od 16 roku życia utrzymuje się samodzielnie, handluje limitowanymi seriami butów. Oprócz tego posiada wykształcenie techniczne. Zamieszkuje w mieszkaniu T. w O. przy ul. (...), który zajmował wraz z mamą po eksmisji jego ojca.

- D. K. poznała Z. R. (1) przez jego brata A. R., który już nie żyje.

- Brat Z. R. (1) poprosił D. K. aby ona zaopiekowała się Z. R. (1), na co ta wyraziła zgodę.

- Z. R. (1) był przedsiębiorcą, prowadził własną działalność gospodarczą. W 2001 r. rozpoznano u niego zaburzenia (...). W okresie od 24 lipca 2020 r. do 15 września 2020 r. Z. R. (1) przebywał w Szpitalu (...) we W.. Do 2020 r. był hospitalizowany psychiatrycznie 10 – krotnie. Nadto dwukrotnie przebywał na internacji sądowo – psychiatrycznej: od 2005 r. do 2014 r. i od 2016 r. do 2019 r. Gdy nie przebywał w szpitalu, nie stosował się do zaleceń lekarskich i nie przyjmował leków.

- W dniu 1 stycznia 2020 r. Z. R. (1) zawarł w O. umowę z D. K., której przedmiotem była opieka nad nim jako osobą chorą, z wynagrodzeniem 3.500 zł. netto. Umowa została zawarta na okres od 1 stycznia 2020 r. do 30 czerwca 2020 r.

- W międzyczasie Z. R. (1) poznał córkę D. K. – M. W..

- D. K. opiekowała się Z. R. (1), gotowała mu, chodziła z nim na zakupy i chodziła z nim na wizyty do lekarza psychiatry.

- Z. R. (1) zakochał się w M. W..

- W dniu 16 czerwca 2020 r. Z. R. (1) wpłacił kwotę 70.000 zł. ma konto M. W. wpisując jako przedmiot przelewu „spłata zadłużenia”.

- M. W. poinformowała Z. R. (1), że doszło do nieporozumienia, ponieważ nie był on jej nic dłużny. M. W. z uwagi, iż jej konto było wówczas obciążone zajęciem komorniczym, kwotę 70.000 zł. przelała na konto swojej mamy D. K..

- Jednocześnie M. W. i Z. R. (1) razem ustalili, że będzie on sukcesywnie odbierał sobie od niej te pieniądze. Obawiał się on posiadania tych pieniędzy u siebie, ponieważ podejrzewał, że jego rodzina zechce mu je zabrać.

- Z. R. (1) własnoręcznie pokwitował rozliczenie kwoty 70.000 zł.

- W okresie od 24 lutego 2020 r. do 4 sierpnia 2020 r. M. W. otrzymała w formie przelewów łącznie kwotę 11.119,77 euro.

- W dniu 17 czerwca 2020 r. Z. R. (1) dokonał przelewu kwoty 20.000 zł. na rzecz D. K. tytułem realizacji umowy zlecenia opieki nad jego osobą z dnia 1 stycznia 2020 r.

- Z. R. (1) poprosił M. W. o pomoc w załatwieniu mu mieszkania w T. w O. przy ul. (...) w O.. Wobec tego, że na mieszkanie takie konieczne było wpłacenie kaucji oraz partycypacji w kwocie 12.346 zł. Z. R. (1) poprosił M. W. oraz jej matkę D. K. o pożyczkę z przelanej wcześniej kwoty 20.000 zł.

- Z. R. (1) był w tym czasie zaraz po wypisie ze szpitala psychiatrycznego i twierdził, że jest w ciężkiej sytuacji finansowej.

- Z. R. (1) w dniu 17 września 2020 r. zrezygnował z mieszkania w T. przy ul. (...) w O..

- Z. R. (1) w dniu 29 września 2020 r. zwrócił M. W. kwotę 12.346 zł. tytułem kaucji i kosztów partycypacji za lokal w T. przy ul. (...) w O..

- Z. R. (1) i M. W. zamienili się telefonami.

- Z. R. (1) w dniach 18 czerwca 2020 r. i 23 czerwca 2020 r. wypłacił ze swojego rachunku bankowego kwoty po 200.000 zł.

- W dniu 2 lipca 2020 r. M. W. za kwotę 300.000 zł. zakupiła od W. J. lokal mieszkalny położony w O. przy ul. (...).

- Na zakup mieszkania przy ul. (...) w O. M. W. miała pieniądze własne, od swojej mamy D. K. oraz swojego syna D. W..

- Z. R. (1) jest osobą funkcjonującą w normie intelektualnej. W przebiegu choroby mógł mieć zaburzoną zdolność postrzegania i odtwarzania przez niego postrzeżeń

- M. W. ma (...), jest rozwiedziona, posiada jedno dorosłe dziecko. Legitymuje się wykształceniem średnim, z zawodu jest (...), nie posiada nikogo na utrzymaniu, rencistka.

- M. W. w krytycznym czasie nie miała z przyczyn chorobowych zniesionej ani w stopniu znacznym ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem – nie zachodzą warunki określone w art. 31 § 1 i 2 kk.

zeznania świadka D. K.

k. 55v, 149v, 266v-267

częściowo zeznania świadka Z. R. (1)

k. 24 – 25v

k. 215v, 528v-530v, k. 552v-553v

częściowo wyjaśnienia oskarżonej M. W.

k.376-378, 759v-765

Umowa zlecenia opieki

k. 96

częściowo zeznania świadka M. B.

k. 54v, 530v – 531v

zeznania świadka W. J.

k. 569

zeznania świadka T. G.

k. 568v - 569

Zeznania świadka K. G.

k. 581v

zeznania świadka D. W.

k.51v, 155

zeznania świadka D. R. – R.

k. 582-584

zestawienia wypłat

k.18- 19

k. 110 - 123

Historia rachunku bankowego

k. 21

k. 66-84v

korespondencja

k. 94-100

k. 124 – 130

k. 156-161

Oświadczenie Z. R. (1) o rezygnacji mieszkania w T.

k. 273

Oświadczenie Z. R. (1)

k. 274

akt notarialny

k. 207 – 209

Historia rachunków bankowych M. W.

k. 602 - 620

Zestawienie operacji bankowych na koncie D. K.

k.210 - 211

Rozliczenie kwoty 70.000 zł. sporządzone przez Z. R. (1)

k. 321-322

Karta informacyjna ze Szpitala (...) we W.

k. 285 - 286

Opinia sądowo – psychiatryczna dotycząca oskarżonej M. W.

Opinia sądowo-psychiatryczno-psychologiczna dotycząc świadka Z. R. (1)

Dane osobowe oskarżonej M. W.

k. 233 - 236

k. 595-594v

380

- M. W. nie była karana sądownie.

dane o karalności

k. 287

2.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

M. W.

w okresie od dnia 15 czerwca 2020 r. do dnia 23 czerwca 2020, działając z góry powziętym zamiarem, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nie mając zamiary wykonania przyjętego na siebie zobowiązania, nakłoniła Z. R. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 470.000 zł. oraz telefonu marki S. (brak bliższych danych) w ten sposób, że w dniu 18 czerwca 2020 r. oraz w dniu 23 czerwca 2020 r. skłoniła go do wypłacenia jej kwot 200.000 zł, łącznie 400.000 zł. oraz nakłoniła go do dokonania w dniu 16 czerwca 2021 r. przelewu pieniędzy w kwocie 70.000,00 zł. na jej rachunek bankowy nr (...) wprowadzając pokrzywdzonego w błąd co do celu przelania pieniędzy i zapewniając go, że pieniądze te zostaną przeznaczone na zakup mieszkania dla pokrzywdzonego, a także działając w ten sam sposób nakłoniła go w dniu 23 czerwca 2022 r. do przekazania jej telefonu marki S. o wartości 4.400 zł., zapewniając, że telefon ten będzie przez nią wykorzystywany do załatwiania spraw związanych z załatwieniem mieszkania dla pokrzywdzonego, gdy w rzeczywistości nigdy nie miała zamiaru zakupu mieszkania dla pokrzywdzonego, powodując straty w łącznej kwocie 452.054,00 zł. na szkodę Z. R. (1),

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

w okresie od dnia 15 czerwca 2020 r. do dnia 23 czerwca 2020, działając z góry powziętym zamiarem, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nie mając zamiary wykonania przyjętego na siebie zobowiązania, nakłoniła Z. R. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 470.000 zł. oraz telefonu marki S. (brak bliższych danych) w ten sposób, że w dniu 18 czerwca 2020 r. oraz w dniu 23 czerwca 2020 r. skłoniła go do wypłacenia jej kwot 200.000 zł, łącznie 400.000 zł. oraz nakłoniła go do dokonania w dniu 16 czerwca 2021 r. przelewu pieniędzy w kwocie 70.000,00 zł. na jej rachunek bankowy nr (...) wprowadzając pokrzywdzonego w błąd co do celu przelania pieniędzy i zapewniając go, że pieniądze te zostaną przeznaczone na zakup mieszkania dla pokrzywdzonego, a także działając w ten sam sposób nakłoniła go w dniu 23 czerwca 2022 r. do przekazania jej telefonu marki S. o wartości 4.400 zł., zapewniając, że telefon ten będzie przez nią wykorzystywany do załatwiania spraw związanych z załatwieniem mieszkania dla pokrzywdzonego, gdy w rzeczywistości nigdy nie miała zamiaru zakupu mieszkania dla pokrzywdzonego, powodując straty w łącznej kwocie 452.054,00 zł. na szkodę Z. R. (1),

częściowo zeznania świadka Z. R. (1)

k.. 24 – 25v

k. 215v, 528v-530v, k. 552v-553v

częściowo zeznania świadka M. B.

k. 54v, 530v – 531v

3.  OCena DOWOdów

3.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

częściowo zeznania pokrzywdzonego Z. R. (1)

Zeznania pokrzywdzonego Z. R. (1) Sąd uznał za wiarygodne, lecz jedynie w zakresie potwierdzenia jego znajomości z oskarżoną M. W. i jej matką D. K.. Tylko bowiem w tym zakresie jego relacja nie nasuwa żadnych wątpliwości i przypuszczeń.

wyjaśnienia oskarżonej M. W.

Wyjaśnienia oskarżonej M. W. Sąd uznał za wiarygodne w takim zakresie w jakim korespondowały one z pozostałym nie budzącym wątpliwości materiałem dowodowym, zarówno o charakterze osobowym, jak również rzeczowym. Świadek – co prawda nie do końca konsekwentnie – ale jednak była w stanie przedstawić i wytłumaczyć okoliczności swojej znajomości z pokrzywdzonym, swojego stanu majątkowego, przepływów finansowych oraz kwestii związanych z zakupem przez nią nieruchomości. Wersja ta jest poparta relacją jej matki D. K., jej syna D. W. oraz sprzedawcy przedmiotowego mieszkania W. J.. Także ujawniona w toku procesu dokumentacja, czy to w postaci korespondencji, rachunków bankowych, czy też aktu notarialnego uwiarygadnia wersję oskarżonej.

W ocenie Sądu, także przekonywujące są twierdzenia oskarżonej w zakresie przedmiotowego telefonu marki S.. Oskarżona konsekwentnie twierdziła, że doszło pomiędzy nią a pokrzywdzonym do zamiany, tzn. oskarżony przekazał jej swój telefon, opisany w zarzucie aktu oskarżenia, a ona w zamian oddała mu swój telefon.

zeznania świadka D. K.

Jeśli chodzi o relację D. K., to mimo, że nie sprawia wrażenia w pełni konsekwentnej, to jednak nie można jej odmówić poparcia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Jej zeznania w zakresie okoliczności poznania pokrzywdzonego, udzielania mu pomocy, wynagrodzenia, przelewów finansowych, pomocy przy zapłacie kaucji za T., historii rachunków pozwalają uznać jej relację za wiarygodną. Jest ona dodatkowo poparta wyjaśnieniami oskarżonej, zeznaniami D. W. oraz W. J..

zeznania świadka D. W.

Zeznania świadka D. W. Sąd uznał za wiarygodne w takim zakresie w jakim korespondowały one z nie budzącym wątpliwości materiałem dowodowym, zarówno o charakterze osobowym, jak również rzeczowym. Sąd z oczywistych względów miał na uwadze zagrożenie stronniczości tej relacji i wziął to pod uwagę przy ocenie wiarygodności tych zeznań. Generalnie jednak Sąd uznał zeznania D. W. jako zasługujące na miano wiarygodnych. Relacja świadka była dokładna i konsekwentna, wyraźnie podał, co wie o sprawie oraz opisał jak zostały zebrane zostały pieniądze na zakup mieszkania przez jego mamę.

częściowo zeznania świadka M. B.

M. B. – siostra pokrzywdzonego – nie była bezpośrednim świadkiem zdarzenia. Podkreśliła też, że nie posiada wiedzy na temat kwestii finansowych pomiędzy jej bratem a oskarżoną ale Z. R. (1) powiedział jej, że przekazał pieniądze M. W. i że on chce te pieniądze odzyskać a oskarżona nie chce mu ich oddać. Świadek podała, ze chodziło o kwotę 40.000 zł., a oskarżona kupiła za nie mieszkanie synowi. Następnie świadek podała, że jednak chodziło o kwotę 400.000 zł. ostatecznie stwierdziła, że nie sama nie wie o jaką kwotę chodziło (k. 531v). Dodała też, że jej brat od 15 lat leczy się psychiatrycznie, cierpi na schizofrenię, że ma urojenia, wymysły. Zwróciła uwagę, że zaciągnęła dla niego pożyczkę na kwotę 20.000 zł. za namową brata, którą musi spłacać. Relacja świadka jest niekonsekwentna, dodatkowo obarczona stronniczością i może być wzięta pod uwagę jedynie w ograniczonym zakresie. Wskazuje też na poważne problemy psychiczne pokrzywdzonego Z. R. (1).

zeznania świadka T. G.

Jasne, logiczne, konsekwentne i jako takie będące podstawą ustalonego stanu faktycznego.

zeznania świadka W. J.

Świadek sprzedał mieszkanie oskarżonej i na tą okoliczność złożył swojej zeznania. Jego relacja jawi się jako jasna, logiczna, a przez to wiarygodna.

zeznania świadka D. R.

Świadek był lekarzem psychiatrą, który konsultował pokrzywdzonego. Jasne, logiczne, konsekwentne i jako takie będące podstawą ustalonego stanu faktycznego.

zeznania świadka K. G.

Jasne, logiczne, konsekwentne i jako takie będące podstawą ustalonego stanu faktycznego.

Dokumentacja i inne

zabezpieczone w sprawie dowody w postaci dokumentacji, w tym dokumentacji bankowej, notarialnej, potwierdzeń dokonania przelewów, danych o karalności, umów, jak również korespondencji mailowej nie były kwestionowane przez żadną ze stron i nie budzą wątpliwości co do prawdziwości danych w nich zawartych

3.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

częściowo zeznania świadka Z. R. (1)

Zeznania pokrzywdzonego Z. R. (1) – poza w zasadzie kwestią potwierdzenia znajomości z oskarżoną i jej matką – muszą zostać ocenione jako niewiarygodne. Przede wszystkim w jego relacji razi brak konsekwencji, mylenie kwot, brak potwierdzeń rzekomo przekazanych pieniędzy oskarżonej. Sąd dokonując oceny wiarygodności przekazu pokrzywdzonego nie mógł też nie widzieć jego schorzenia w postaci schizofrenii paranoidalnej i związanych z tą chorobą jego wielokrotnych i długoletnich hospitalizacji/internacji. Świadek zresztą podczas procesu przebywał na Oddziale Psychiatrii Sądowej (...) Centrum (...) w K..

Jak zresztą wynika z opinii biegłych z zakresu psychiatrii i psychologii Z. R. (2) w przebiegu choroby mógł mieć zaburzoną zdolność postrzegania i odtwarzania przez niego postrzeżeń.

Wszystkie podniesione wyżej okoliczności muszą prowadzić do krytycznej oceny zeznań pokrzywdzonego i ich odrzucenia jako niewiarygodnych.

częściowo zeznania świadka M. B.

Relacja M. B., siostry pokrzywdzonego nie mogła stanowić wiarygodnego dowodu na temat przedmiotu sprawy, ponieważ świadek wyraźnie zastrzegła, że nie posiada wiedzy na temat rozliczeń finansowych pomiędzy oskarżoną a pokrzywdzonym. Gdy natomiast zaczęła poruszać wysokość kwot pieniędzy przekazanych rzekomo przez oskarżonego pokrzywdzonej, nie była w tym konsekwentna, by ostatecznie stwierdzić, iż sama nie wie o jaką kwotę chodziło (k. 531v).

4.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☒

3.5. Uniewinnienie

I.

M. W.

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dał, wbrew twierdzeniom aktu oskarżenia, wystarczających podstaw do przyjęcia, iż oskarżona M. W. swoim zachowaniem wyczerpała znamiona zarzucanego jej aktem oskarżenia czynu. Zresztą już samo uzasadnienie aktu oskarżenia, wyjątkowo lakoniczne, oparte na przypuszczeniach/domysłach, w żaden sposób nie było w stanie przedstawić wiarygodnego i pewnego ciągu zdarzeń, które finalnie legły u podstaw oddania M. W. pod Sąd.

Ciążący na Sądzie obowiązek czynienia ustaleń zgodnych z prawdą oraz obowiązująca w prawie zasada domniemania niewinności wymagają zawsze pewności stwierdzeń co do winy (Sąd Najwyższy – I KZP 1/95, OSNKW 1995, nr 5, poz. 37). Istotą omawianej zasady jest dyrektywa, że oskarżony musi być traktowany jako niewinny niezależnie od przekonania organu procesowego. Konsekwencją tej zasady jest fakt, że materialny ciężar dowodu winy spoczywa na oskarżycielu, który ponosi także ryzyko nieudania się dowodu. Oskarżyciel musi zatem udowodnić zaistnienie czynu wypełniającego znamiona określonego przestępstwa, sprawstwo oskarżonego oraz zdolność ponoszenia przez niego odpowiedzialności karnej.

Przestępstwo stypizowane w art. 286 § 1 k.k. polega na, motywowanym celem osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, przez wprowadzenie jej w błąd, wyzyskanie błędu lub niezdolności do nienależytego pojmowania przedsiębranej czynności. Wprowadzenie w błąd oznacza zachowanie prowadzące do wywołania (powstania) u danej osoby błędu, a więc fałszywego odzwierciedlenia rzeczywistości w świadomości danej osoby. Może zostać ono osiągnięte przez przemilczenie, zaniechanie poinformowania o faktycznym stanie rzeczy. Wprowadzenie w błąd może następować także za pomocą tzw. faktów konkludentnych, a mianowicie takiego zachowania sprawcy, z którego pokrzywdzony sam ma – według zamiaru sprawcy – wysunąć błędne wnioski. Z kolei wyzyskanie błędu dotyczy sytuacji, w której przed podjęciem zachowania przez sprawcę osoba ta miała fałszywe wyobrażenie o rzeczywistości, przy czym błąd polegający na nieświadomości powstał bez udziału sprawcy. Przestępstwo oszustwa może być popełnione jedynie umyślnie z zamiarem bezpośrednim, kierunkowym obejmującym zarówno cel, jak i sposób działania. Elementy przedmiotowe oszustwa musza mieścić się w świadomości sprawcy i muszą być objęte jego wolą. Sprawca nie tylko musi chcieć uzyskać korzyść majątkową, lecz musi także chcieć w tym celu użyć określonego sposobu działania lub zaniechania.

Ustalenie poczynione w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dały jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, iż w zachowaniu M. W. zmaterializowały się ustawowe znamiona czynu zabronionego stypizowanego w art. 286 § 1 k.k.

Jak wynika z akt sprawy pokrzywdzony Z. R. (1) i oskarżona M. W. poznali się przez matkę oskarżonej D. K.. Prokurator oparł swoje oskarżenie na relacji pokrzywdzonego, podczas gdy od początku było ono obarczone wadą niejasności przekazu, niespójności, brakiem konsekwencji, a także wewnętrznej sprzeczności jak choćby w zakresie kwot rzekomo przekazanych oskarżonej. Nadto – co w tej sprawie wydaje się fundamentalne – pokrzywdzony nie dysponował żadnym potwierdzeniem/pokwitowaniem przekazania oskarżonej kwot pieniędzy. Wydaje się to nieprawdopodobne, gdy zwróci się uwagę na fakt, iż pokrzywdzony prowadził przedsiębiorstwo (jak twierdzi dochodowe), potrafił przelać pieniądze z podaniem tytułu przelewu oraz kwitował rozliczenie kwoty 20.000 zł. Więcej, prokurator zarzucił oskarżonej dokonanie oszustwa na kwotę 470.000 zł., a więc kwoty przekraczającej 400.000 zł., o której często jest mowa w niniejszym postępowaniu. Tymczasem w aktach sprawy widnieje potwierdzenie przelewu kwoty 70.000 zł. na rzecz M. W. z tytułem „spłata zadłużenia” oraz sporządzone przez pokrzywdzonego rozliczenie tej kwoty (k. 321 – 322). Gdy do tego dochodzą wyjaśnienia w tym zakresie M. W., poparte relacją jej matki oraz syna uwiarygadniające możliwość zakupu nieruchomości od W. J. ze środków własnych, to trudno zrozumieć – w kontekście obowiązującego również organy ścigania przepisu art. 5 § 2 kpk – powód oskarżenia M. W..

Te same uwagi należy podnieść odnośnie zarzutu dotyczącego telefonu marki S.. Przecież oskarżona w trakcie postępowania podała, że doszło do zamiany telefonów pomiędzy nią a pokrzywdzonym, co w przypadku braku innych dowodów oraz powtórzeniu uwag jak wyżej, nie powinno doprowadzić do oskarżenia M. W. w tym zakresie, jak i generalnie w ogóle.

Oskarżona przedstawiła przebieg zdarzeń (poparty relacjami matki, syna i sprzedawcy mieszkania W. J. oraz wydrukami z rachunków bankowych), który pomimo pewnych nieścisłości i niekonsekwencji pozwala jednak uzasadnić fakt zakupu przez oskarżoną mieszkania z własnych (rodzinnych) środków. Nadto nie zaprzeczyła jakoby pokrzywdzony przekazał jej telefon, ale podkreśliła, że była to zamiana, ponieważ ona przekazała mu swój telefon.

Do tego wszystkiego dochodzi kwestia choroby pokrzywdzonego – schizofrenii paranoidalnej, długoletniego schorzenia, w trakcie którego był on wielokrotnie hospitalizowany oraz przebywał na internacji sądowo – psychiatrycznej. Gdy nie przebywał w szpitalu, nie stosował się do zaleceń lekarskich i nie przyjmował leków. Przede wszystkim jednak z uzyskanej przez Sąd opinii biegłych z zakresu psychiatrii i psychologii wynika, że Z. R. (2) w przebiegu choroby mógł mieć zaburzoną zdolność postrzegania i odtwarzania przez niego postrzeżeń. Okoliczność ta – znana oskarżycielowi od początku postępowania – winna narzucić krytycyzm w zakresie oceny wersji pokrzywdzonego, tym bardziej, że w sprawie brak jest pewnych dowodów na jego twierdzenia.

Podniesione wyżej okoliczności przemawiają za przyjęciem przez Sąd – w tej części ustalonego stanu faktycznego – podstawowej zasady procesu karnego – in dubio pro reo przewidzianej przez przepis art. 5 § 2 k.p.k., zgodnie z którą – nie dające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Zasada domniemania niewinności, a także pozostająca z nią w najściślejszym związku zasada in dubio pro reo wpływają na uprzywilejowanie pozycji oskarżonego ( favor defensionis) w zakresie oceny dowodów.

Na konieczność zastosowania zasady in dubio pro reo, w sytuacji sprzeczności w dowodach obciążających wskazuje Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 września 1995 r. stwierdzając, że ułomności dowodów obciążających nie można stawiać na równi z ułomnościami dowodów odciążających. Ze względu na to, że warunkiem sine qua non skazania oskarżonego jest udowodnienie popełnienia przezeń czynu przestępnego ( arg. ex art. 3 § 2 i 3 k.p.k.), sprzeczności w sferze dowodów odciążających nigdy nie są "równoważne" ze sprzecznościami w zakresie dowodów obciążających. Jeżeli te ostatnie są "wewnętrznie sprzeczne" to zasadnicze i samoistne znaczenie ma to, czy in concreto zakres i charakter tych sprzeczności nie wyłącza w ogóle możliwości uznania owych dowodów za podstawę skazania (sygn. III KRN 88/95, OSNKW 1995, z. 11 – 12, z. 77).

Przytoczona teza wyroku Sądu Najwyższego ma odniesienie do sytuacji dowodowej w niniejszej sprawie i znajduje w pełni zastosowanie.

Choć wersja przebiegu zdarzeń lansowana przez oskarżoną zawiera pewne ułomności, to jednak pozwala na przyjęcie, że oskarżona – przy pomocy rodziny – była w stanie zakupić mieszkanie. Także okolicznosci przekazania przedmiotowego telefonu nie mogą jawić się jako przestępstwo skoro oskarżona wskazuje, iż była to zamiana i ona przekazała porzywdzonemu swój telefon.

Tymczasem wersja oskarżonego (wewnętrznie sprzeczna, nikonsekwentna, niespójna, nie poparta potwierdzeniem/pokwitowaniem przekazania pieniędzy, obarczona ułomnością w postaci jego zaburzonej zdolności postrzegania i odtwarzania przez niego postrzeżeń) w żaden sposób nie pozwala na przyjęcie, że oskarżona nakłoniła Z. R. (1) do niekorzystnego rozporządzeniem mieniem. Bynajmniej postępowanie sądowe nie pozwoliło na usunięcie istniejących wątpliwości.

Konkludując, przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie nie wykazało, iż oskarżona w okresie od dnia 15 czerwca 2020 r. do dnia 23 czerwca 2020, działając z góry powziętym zamiarem, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nie mając zamiaru wykonania przyjętego na siebie zobowiązania, nakłoniła Z. R. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 470.000 zł. oraz telefonu marki S. (brak bliższych danych) w ten sposób, że w dniu 18 czerwca 2020 r. oraz w dniu 23 czerwca 2020 r. skłoniła go do wypłacenia jej kwot 200.000 zł, łącznie 400.000 zł. oraz nakłoniła go do dokonania w dniu 16 czerwca 2021 r. przelewu pieniędzy w kwocie 70.000,00 zł. na jej rachunek bankowy nr (...) wprowadzając pokrzywdzonego w błąd co do celu przelania pieniędzy i zapewniając go, że pieniądze te zostaną przeznaczone na zakup mieszkania dla pokrzywdzonego, a także działając w ten sam sposób nakłoniła go w dniu 23 czerwca 2022 r. do przekazania jej telefonu marki S. o wartości 4.400 zł., zapewniając, że telefon ten będzie przez nią wykorzystywany do załatwiania spraw związanych z załatwieniem mieszkania dla pokrzywdzonego, gdy w rzeczywistości nigdy nie miała zamiaru zakupu mieszkania dla pokrzywdzonego, powodując straty w łącznej kwocie 452.054,00 zł. na szkodę Z. R. (1),

Mając więc powyższe okoliczności na uwadze Sąd uniewinnił oskarżoną od popełnienia zarzucanego jej czynu.

5.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

7.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

III.

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. P. kwotę 4.280 zł. tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżycielowi posiłkowemu Z. R. (1).

Na podstawie art. 632 pkt. 2 k.p.k. kosztami procesu, z uwagi na uniewinnienie oskarżonej, obciążono Skarb Państwa.

8.  Podpis

Sędzia Marcin Myczkowski