Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt

III K 324/23

4354-0.Ds.516.2023 PR w Ś.

1.  USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

I

S. M. (1), G. K., G. M.

w dniu 02 kwietnia 2023 roku w miejscowości W., gmina Ś. działając wspólnie i w porozumieniu wzięli udział w pobiciu I. K., w ten sposób, że zadawali pokrzywdzonemu uderzenia pięścią w twarz oraz kopali po całym ciele, w tym również po głowie, czym narazili pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku w postaci średniego uszczerbku na zdrowiu, a nadto stosowali przemoc wobec pokrzywdzonego obywatela U. z powodu jego przynależności narodowej, przy czym czynu tego dopuścili się publicznie i bez powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego,

co stanowi przestępstwo z art.158§1 k.k. w zb. z art.119§1 k.k. w zw. z art.11§2 k.k. w zw. z art.57a §1k.k.

II

S. M. (1)

w dniu 02 kwietnia 2023 roku w miejscowości W. gmina Ś., po uprzednim użyciu przemocy wobec I. K., dokonał zaboru w celu krótkotrwałego użycia pojazdu V. (...), o numerze rejestracyjnym (...) o wartości 13000 złotych, a następnie po przejechaniu około 100 metrów wjechał w nasyp ziemny, porzucił pojazd w stanie uszkodzonym i celowo wyrzucił kluczyki do pojazdu w głąb pola uprawnego, uniemożliwiając w ten sposób korzystanie z pojazdu, powodując nadto szkodę w kwocie 2618 zł działając na szkodę I. K., przy czym czynu tego dopuścił się publicznie i bez powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego,

co stanowi przestępstwo z art.289 §2 k.k. w zw. z art.289§3 k.k. w zw. z art.11§2 k.k. w zw. z art.57a §1k.k.

III

G. K.

w dniu 02 kwietnia 2023 roku w miejscowości W., gmina Ś. stosując przemoc w ten sposób, że uderzył jednokrotnie pięścią w twarz D. N. (1), a następnie wyrwał telefon komórkowy z ręki i wyrzucił na sąsiednią posesję, czym zmusił ją do zaniechania czynności w postaci wezwania Policji, a nadto stosował przemoc wobec pokrzywdzonej obywatelki U. z powodu jej przynależności narodowej, przy czym czynu tego dopuścił się publicznie i bez powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego,

co stanowi przestępstwo z art. 191§ 1 k.k. w zb. z art.119§1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art.57a§1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.

W nocy z 1 na 2 kwietnia 2023r. w miejscowości W., gm. Ś. mieszkańcy tej miejscowości S. M. (1), G. M. i G. K. brali udział w imprezie towarzyskiej wydanej przez ich znajomego K. Ś. (1), gdzie spożywali alkohol.

zeznania świadka K. Ś. (1)

k.447-448, k.299-301

zeznania świadka B. K.

k.446-446v., k.62-63

częściowo wyjaśnienia oskarżonego S. M. (1)

k.418-419v., k.118-119, k.144-145, k.169, k.317-318

częściowo wyjaśnienia oskarżonego G. K.

k.419v.-420, k.153-154, k.161, k.311-312

częściowo wyjaśnienia oskarżonego G. M.

k.420-421, k.150-151

2.

Po północy S. M. (1), G. M. i G. K. wracali do domów.

W tym czasie droga tą poruszał się należący do obywatela U. I. K. pojazd V. G. (...) kierowany przez jego partnerkę – D. N. (1), również obywatelkę U.. I. K. i D. N. (2) wracali od znajomych z K. do swojego miejsca zamieszkania we W..

S. M. (1), G. M. i G. K. idąc całą szerokością jezdni uniemożliwiali przejazd powyższemu pojazdowi.

Wówczas I. K. wysiadł z samochodu prosząc o umożliwienie przejazdu.

Gdy S. M. (1), G. M. i G. K. usłyszeli akcent z jakim mówił I. K. stali się agresywni, w wulgarnych słowach nakazali mu powrót do D. i B., mówić dlaczego P. za niego giną a on tu jest.

Następnie zaczęli poszturchiwać i bić I. K., przy czym najaktywniejszy był S. M. (1) oraz G. K., zaś I. K. bronił się przed napastnikami. Gdy leżał na ziemi, do bijących dołączył G. M., kopiąc I. K. w głowę, po czym napastnicy nadal go bili i kopali.

W czasie zajścia D. N. (1), wysiadała z samochodu aby z tylnego siedzenia pojazdu wyjąć torebkę w której znajdował się telefon i zadzwonić po pomoc.

Wówczas G. K., narzekając na (...) uniemożliwił jej to, uderzając ją pięścią w twarz, a następnie wyrzucając telefon komórkowy na posesję sąsiadującą z drogą.

Następnie do pojazdu I. K. wsiadł S. M. (1), który po przejechaniu około 100 metrów celowo wjechał nim w nasyp ziemny, uszkadzając samochód, a po opuszczeniu pojazdu S. M. (1) wyrzucił kluczyki od niego w głąb pola uprawnego uniemożliwiając w ten sposób korzystanie z pojazdu.

Następnie sprawcy oddalili się z miejsca zdarzenia.

D. N. (1) i I. K. pozostali na miejscu i po poszukiwaniach odnaleźli kluczyki do samochodu oraz telefon komórkowy.

W toku przeszukania miejsca zamieszkania G. K. ujawniono kurtkę zimową koloru bordowego marki C. z widocznymi zapięciami od kaptura, natomiast w miejscu zamieszkania S. M. (2) kaptur od takiej kurtki.

Zeznania świadka I. K.

k.423v.-429v., k.5-7, k.110-111, k.344-345, k.22-23, k.31-33, k.36-39

Zeznania świadka D. N. (1)

k.442-446

11-12, k.25-26, k.27-28, k.29-30, k.298-290, k.347-348

częściowo wyjaśnienia oskarżonego S. M. (1)

k.418-419v., k.118-119, k.144-145, k.169, k.317-318

częściowo wyjaśnienia oskarżonego G. K.

k.419v.-420, k.153-154, k.161, k.311-312

częściowo wyjaśnienia oskarżonego G. M.

k.420-421, k.150-151

Protokół oględzin miejsca zdarzenia

k.16-17

Protokół oględzin osoby (I. K.)

k.18-19

Protokół okazania wizerunku

k.20-24, k.25-26, k.27-28. K.29-30, k. 31-35, k.36-40

Protokół przeszukania

k.82-84, k.94-96

Protokół oględzin telefonu

k.97-98

protokół oględzin osoby (G. M.)

k.281-282

Protokół oględzin osoby (G. K.)

k.283-284

3.

I. K. w wyniku zdarzenia z dnia 1 kwietnia 2023r. doznał obrażeń ciała w postaci powierzchownego urazu powłok głowy.

Obrażenia te powstały w wyniku działania narzędzia lub narzędzi tępych, tępokrawędzistych lub w wyniku uderzenia o takie narzędzia. Mogły powstać w czasie i okolicznościach zdarzenia, Obrażenia te są inne niż w art.156 k.k. i na podstawie przedstawionej dokumentacji można stwierdzić, że naruszają czynność narządów ciała na okres nie dłuższy niż 7 dni, tj. są takie jak w art.157§2 k.k.

Pokrzywdzony nie został narażony na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art.156 k.k. lecz został narażony na skutek określony w art.157§1 k.k.

Opinia sądowo – lekarska

k.277-279

4.

W następstwie powyższych zdarzeń I. K. poniósł szkodę w pojeździe w kwocie 2618 zł na które składały się wymiana szyby czołowej, a nadto wymiana poduszki silnika, mycie silnika, montaż lotki przedniego zderzaka, diagnostyka zawieszenia, wymiana sprzęgła, wymiana nadkola przedniego lewego i prawego oraz diagnostyka komputerowa.

Ponadto I. K. poniósł koszty usługi stomatologicznej w wysokości 130 zł.

Zeznania świadka I. K.

k.423v.-429v., k.344-345,

rachunek

K.412, K.433-434

paragon imienny

K.435

5.

S. M. (1) został zatrzymany w dniu 2 kwietnia 2023r. o godz. 11:30, a następnie tymczasowo aresztowany do dnia 26 kwietnia 2023r. godz. 10:45.

Badanie stanu trzeźwości S. M. (1) wykazało w dniu 2 kwietnia 2023r. o godz:11:52 – 0,43 mg/l, o godz. 11:53 – 0,44 mg/l, o godz. 12:27 – 0,41 mg/l., o godz. 12:58 – 0.38 mg/l alkoholu etylowego w wydychanym powietrzu.

Protokół zatrzymania oskarżonego S. M. (1)

k.45-46

Postanowienie o zastosowaniu tymczasowego aresztowania

k.170-171

Zawiadomienie o zwolnieniu

k.245

Protokół badania stanu trzeźwości (S. M. (1))

k.49-50, k.51

Opinia z badań retrospektywnych (S. M. (1))

k.351-353

6.

G. K. został zatrzymany w dniu 2 kwietnia 2023r. o godz. 14:30, a następnie tymczasowo aresztowany do dnia 25 kwietnia 2023r. godz. 11:00.

Badanie na zawartość alkoholu przeprowadzone w dniu 2 kwietnia 2023r. o godz. 17:17 wykazało 0,00 mg/l alkoholu etylowego w wydychanym powietrzu.

Protokół zatrzymania oskarżonego G. K.

k.77

Postanowienie o zastosowaniu tymczasowego aresztowania

k.162-163

zawiadomienie o zwolnieniu

k.244

Protokół badania stanu trzeźwości (G. K.)

k. 93

7.

G. M. został zatrzymany w dniu 2 kwietnia 2023r. o godz. 14:40, a następne zwolniony w dniu 4 kwietnia 2023r. godz.11:10.

Badanie na zawartość alkoholu przeprowadzone w dniu 2 kwietnia 2023r. o godz. 16:37 wykazało 0,00 mg/l alkoholu etylowego w wydychanym powietrzu.

Protokół zatrzymania oskarżonego G. M.

k/.86

Protokół badania stanu trzeźwości (G. M.)

k.92

8.

S. M. (1) urodził się (...), jest kawalerem, ma na utrzymaniu ojca, pracuje jako pomocnik na koparce, zarabia około 2500 zł miesięcznie, nie posiada majątku. Nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, odwykowo.

S. M. (1) był uprzednio karany za czyn z art.222§1 k.k. i inne wyrokiem Sądu Rejonowego w Ś. z 26 października 2017r. w sprawie (...) na karę łączną grzywny wykonaną w dniu 29.06.2022r. na drodze kary zastępczej.

Wyrokiem nakazowym z dnia 19 października 2023r. w sprawie (...) Sąd Rejonowy w Ś. uznał S. M. (1) za winnego popełnienia czynu polegającego na tym, że w nocy z ½ kwietnia 2023 roku około godziny 00:00 na drodze powiatowej nr (...) w miejscowości W. na wysokości r 17, gm. Ś. kierował pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...) znajdując się w stanie po użyciu alkoholu z wynikiem 0,4 promila alkoholu we krwi, tj. wykroczenia a rt.87§1 k.w. i wymierzył mu karę grzywy w wysokości 2500 zł zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 miesięcy z zaliczeniem zatrzymania prawa jady od dnia 5.09.2023r. do dnia uprawomocnienia się wyroku oraz obciążył kosztami sądowymi.

Dane o osobie oskarżonego S. M. (1)

k.417v.

Dane o karalności S. M. (1)

k. 117

Odpis wyroku SR w Ś. (...)

k.453

9.

G. K. urodził się (...) , jest żonaty, utrzymuje się z prowadzonej działalności gospodarczej z dochodem miesięcznym 2000 zł, żona pracuje, na utrzymaniu ma dwoje dzieci w wieku (...), posiada dom.

G. K. nie był wcześniej karany.

Dane o osobie oskarżonego G. K.

k.417v.

Dane o karalności oskarżonego G. K.

k.131

10.

G. M. urodził się (...), jest żonaty, utrzymuje się z prowadzonej działalności gospodarczej z dochodem miesięcznym około 5000 zł, na utrzymaniu ma żonę i dwoje dzieci w wieku (...), posiada dom.

G. M. nie był wcześniej karany.

Dane o osobie oskarżonego G. M.

k.131v.

Dane o karalności oskarżonego G. M.

k.123

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

--

--

--

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

--

--

--

2.  Ocena Dowodów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

zeznania świadka K. Ś. (2)

Jako przekonujące Sąd ocenił zeznania świadków K. Ś. (2) oraz B. K. jak również częściowo wyjaśnienia oskarżonych a mianowicie w zakresie dotyczącym uczestniczenia w spotkaniu towarzyskim z okazji urodzenia dziecka K. Ś. (2) oraz spożywania w jego trakcie alkoholu.

Natomiast K. Ś. (2) nie był naocznym świadkiem przebiegu zdarzeń objętych zarzutami, a jego wiedza pochodziła z przekazanej mu relacji , tym samym nie mogła stanowić wartościowego dowodu dla poczynionych ustaleń.

zeznania świadka B. K.

częściowo wyjaśnienia oskarżonego S. M. (1)

częściowo wyjaśnienia oskarżonego G. K.

częściowo wyjaśnienia oskarżonego G. M.

2.

Jako przekonujące Sąd ocenił zeznania pokrzywdzonych I. K. i D. N. (1). Należało zauważyć, że relacje te były spójne i wzajemnie się uzupełniały. Pokrzywdzeni w toku rozprawy rozpoznali również oskarżonych jako sprawców poszczególnych czynów oraz szczegółowo opisali przebieg zdarzeń. Odnosząc się do relacji świadków składanych w postępowaniu przygotowawczym jak i dokonanych wówczas okazani wizerunków nie można nie zauważyć, że o ile I. K. rozpoznał oskarżonego M., to D. N. (1) na okazanych jej wizerunkach wskazała osobę, która jak następnie ustalono nie była w żaden sposób powiązana ze zdarzeniem. Jak jednak wskazano wyżej oskarżeni w toku rozprawy rozpoznali poszczególnych oskarżonych i wskazali rolę każdego z nich w poszczególnych czynach. Również w ostatnich zeznaniach składanych na etapie postępowania przygotowawczego I. K. (k.344-345) oraz D. N. (1) (k.347-348) w sposób szczegółowy opisali przebieg zdarzenia.

Wyjaśnienia oskarżonych, w których wskazywali na to, że to oni zostali napadnięci Sąd ocenił wyłącznie jako przyjętą przez nich linię obrony, zwłaszcza że przeczyły im relacje pokrzywdzonych. Ponadto w realiach omawianego zdarzenia taki jego przebieg mając na uwadze dysproporcję sił wydaje się również sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego.

Należało zauważyć, że w toku postępowania przygotowawczo oskarżony S. M. (1) wskazał, że rzeczywiście był wówczas na drodze z G. K. i G. M., których odprowadzał do domu po „pępkowym”.

Wskazał jednak, że gdy nadjechał pojazd w którym podróżowali pokrzywdzeni, to oni się sami zatrzymali. Oskarżony opisując miejsce w którym znajdował się ze współoskarżonymi wyjaśnił, że może stali częściowo na drodze, ale był przejazd. Oskarżony ten przyznał się do tego, że uderzył ręką pokrzywdzonego, zaprzeczył jednak aby go kopał, jak wskazał bronił się, ponieważ ten mężczyzna tez go bił.

W odniesieniu do zaboru pojazdu oskarżony ten przyznał się, że jedynie zepchnął samochód z drogi głównej na poboczna asfaltową, potwierdził również, że siedział w pojeździe ale samochód miał wyłączony silnik (k.119). Słuchany po raz kolejny w postępowaniu przygotowawczym oskarżony S. M. (1) wskazał, że gdy stali na poboczu zatrzymało się auto, z którego wysiadł pokrzywdzony i zaczął coś mówi po ukraińsku. S. M. (1) wyjaśnił, że nie wie co mu odpowiedział, być może mężczyzna ten szukał zaczepki. Wówczas oskarżony został odepchnięty, więc też odepchnął pokrzywdzonego i od tego zaczęła się szarpanina, jednak nie pamięta jej przebiegu.

Oskarżony G. K. w wyjaśnieniach składanych w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu pierwotnie jednego czynu i korzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień (k.135), w kolejnych wyjaśnieniach wskazał, że kierowca pojazdu który sam się zatrzymał kłócił się z S. (M.), jednak nie wie o co się kłócili i kto zaczął, a następnie zaczął okładać G. K. pięściami po głowie. Jak wyjaśnił po szarpaninie oddalił się z tego miejsca, nie wie co robił G. M., jak również nie pamięta sytuacji z samochodem (k.153-154, podtrzymane k.161).

Nie ulega również wątpliwości że czyn przypisany oskarżonemu G. K. (na szkodę D. N. (1)) był pierwotnie zarzucony oskarżonemu M., który w czasie pierwszego i kolejnych przesłuchań przyznał się do zaboru telefonu, natomiast przeczył uderzeniu pokrzywdzonej (k.119, k.145, k.169), a następnie zaprzeczył aby taka sytuacja miała miejsce przy czym wskazał, że nie wie z jakiego powodu wcześniej tak wyjaśniał (k.318).

W dalszym toku postępowania przygotowawczego doszło do wydania postanowienia o zmianie zarzutów G. K. (k.359), zaś do odrębnego rozpoznania wyłączono materiały przeciwko S. M. (1) podejrzanemu o czyn z art.178a§1 k.k. (sprawa została zakończona wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w Ś. (...) – k.453) oraz o czyn z att.191§1 k.k. w zb. z art.119§1 k.k. w zw. z at.11§2 k.k. w zw. z art.57a§1 k.k. na szkodę D. N. (1).

W odniesieniu do zmienionego zarzutu G. K. nie przyznał się do popełnienia czynu na szkodę D. N. (1), natomiast w odniesieniu do pierwszego zarzutu podtrzymał uprzednio składane wyjaśnienia (k.360).

Oskarżony G. M. słuchany po raz pierwszy nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, skorzystał z prawa do odmowy złożenia wyjaśnień (k.127), słuchany po raz kolejny również nie przyznał się do jego popełnienia (k.150-151). Według tego oskarżonego, gdy razem z S. M. (1) i G. K. szli lewą strona jezdni trzymając się z ramiona, z tyłu nadjechało auto, mocno zwolniło i zatrzymało się, po czym wysiadł z niego mężczyzna i zaczął wzburzony krzyczeć dlaczego zatrzymują jego pojazd, mimo że według oskarżonego miał możliwość przejazdu. Oskarżony ten wyjaśnił, że w pewnym momencie doszło do przepychanki tego mężczyzny z S. M. (1). Jak wskazał nie słyszał żadnych wypowiedzi. Przyznał, że w aucie była jeszcze jakaś kobieta. Wyjaśnił, że nie wie jak to się stało, że pojazd pokrzywdzonego znalazł się 100 metrów od miejsca szarpaniny, samochód był cały czas odpalony, a ta pani wyszła z samochodu i prawdopodobnie to S. M. (1) wsiadł do niego. Według relacji G. M. to S. M. (1) był najbardziej agresywny. Oskarżony przyznał również, że wcześniej uczestniczył w imprezie, na której spożywał alkohol. Jak wyjaśnił stracił z oczu S. M. (1) i samochód gdy sam zaczął oddalać się do swojego domu.

Wyjaśnienia te stały w sprzeczności z zeznaniami zarówno I. K. jak i D. N. (1), którzy konsekwentnie wskazywali na to, że to oskarżeni idąc drogą w miejscowości W., trzymając się przy tym za ramiona, uniemożliwili im przejazd samochodem.

D. N. (1) zeznała, że zdarzenie miało miejsce w godzinach nocnych, a wybrana przez nią droga przez miejscowość W. była najkrótszą trasą do domu z pobliskiego K. i nie chciała zawracać, ponieważ musiałaby zrobić duże koło. I. K. nadto podał, że D. N. (1) nie była doświadczonym kierowcą, dlatego też według niego mężczyźni którzy szli drogą stanowili dla niej zagrożenie. Ponadto I. K. wskazywał na to, że pojazd którym się poruszali stanowił dla niego wymierną wartość.

W ocenie sądu należało ocenić tak sformułowane zeznania jako logiczne. Podnoszone przez oskarżonych okoliczności dotyczące możliwości przejazdu, zważywszy, że jak sami przyznali znajdowali się po spożyciu alkoholu, w zestawieniu z ogólnodostępnymi informacjami (widok street (...) M. dający obraz szerokości drogi powiatowej w miejscowości W. na wysokości posesji nr (...)) należało ocenić wyłącznie w kontekście przyjętej linii obrony, podobnie jak przytaczane wyżej związane z rzekomym zaatakowaniem ich przez pokrzywdzonego.

Z przekonującej relacji pokrzywdzonych wynikało również, że gdy I. K. wysiadł z auta, aby zapytać dlaczego nie mogą przejechać, oskarżeni słysząc jego akcent wyzywali go na tle narodowościowym, w wulgarnych słuchach nakazując mu powrót do D. i B., mówili również dlaczego P. za niego giną, a on tu siedzi. Następnie według relacji pokrzywdzonych doszło do szarpaniny z I. K..

Z relacji przedstawionej przez I. K. wynikało, że najpierw zaatakował go jeden z mężczyzn (S. M. (1)), później do bicia dołączył drugi z oskarżonych (G. K.), natomiast trzeci z oskarżonych (G. M.) najpierw nie angażował się w bójkę, jednak gdy zobaczył że pokrzywdzony trzyma pozostałych podszedł i kopnął I. K. w głowę. Pokrzywdzony opisując przebieg zdarzenia wskazał również, że jednemu z napastników (opisanemu jako drugi) wyrwał kaptur, ponieważ szarpał go za kurtkę. W toku przeszukania kurtkę ujawniono w miejscu zamieszkania G. K. (W. 10A -por. k.82-84), zaś kaptur w miejscu zamieszkania S. M. (2) ( (...) (...), por. k.94-96). I. K. wskazał, że zabezpieczoną kurtkę, która została mu okazana podczas przesłuchania miał na sobie jeden ze sprawców, który uderzył jego dziewczynę D. N. (1). Również D. N. (1) potwierdziła, że okazaną jej kurtkę miał na sobie mężczyzna, który ją uderzył.

Pokrzywdzony I. K. opisując zdarzenie wskazał, że podczas pierwszego etapu zajścia, który miał miejsce przy samochodzie, jeden z napastników został odepchnięty na przednia szybę samochodu i uszkodził ją, a następnie bójka przeniosła się na płot przy drodze, gdzie jeden z oskarżonych pchnął go na siatkę ogrodzeniową, drugi próbował go kopnąć, ale I. K. złapał go za nogę i do kopnięcia nie doszło, jednak wówczas do bijących dołączył trzeci napastnik (jak wynika z kolejnych relacji pokrzywdzonych był nim G. M.), który kopnął I. K. w głowę, po czym gdy leżało na ziemi wszyscy sprawcy zaczęli go uderzać pięściami, a ten który dołączył kopał go po całym ciele.

Oceniając jako przekonujące zeznania pokrzywdzonego należało również zauważyć, że w toku oględzin miejsca zdarzenia ujawniono odkształcenie siatki ogrodzeniowej posesji nr(...) na długości 4,1 metra, zaś w toku oględzin osoby I. K. ujawniono ślady błota na rękawach bluzy, przetarcia materiału na spodniach, dwa sąsiadujące ze sobą otarcia kolana, otarcia naskórka na lewym piszczelu, otarcia kostki prawej stopy po stronie wewnętrznej, otaria naskórka na szyi bezpośrednio pod żuchwą, twarz częściowo poczerwieniała, widoczne wyraźniejsze zaczerwienienia na lewym policzku, otarcia naskórka na prawej dłoni po stronie zewnętrznej (k.18- 19), co potwierdzało podawana przez niego wersję.

W międzyczasie – jak wskazywali pokrzywdzeni - gdy D. N. (1) wysiadła z auta i chciała zadzwonić po pomoc, została uderzona w twarz przez G. K., który wyrwał jej telefon i wyrzucił na sąsiednią posesję, uniemożliwiając jej tym samym nawiązanie połączenia telefonicznego. D. N. (1) w złożonych zeznaniach wskazywała, że miała kontakt tylko z tym oskarżonym, który jak podała cały czas narzekał na (...), a gdy zapytała czy ma do niej jakieś pretensje nie odpowiedział jej.

Odnośnie zaboru pojazdu Sąd krytycznie ocenił te wyjaśnienia oskarżonego S. M. (1), w których wskazywał, że auto miało zgaszony silnik i dlatego zepchnął auto na pobocze i auto zjechało z górki, jak również, że nie wie co się stało z kluczykami od auta zanim je znalazł i oddał pokrzywdzonym. Wyjaśnienia te stały w sprzeczności z zeznaniami złożonymi przez pokrzywdzonych, który wskazywali na to, ze oskarżony wsiadł do auta i nim odjechał, następnie uderzył nim w nasyp ziemny, po czym kluczyki od pojazdu wyrzucił w pole uprawne. Jak bowiem wskazywali pokrzywdzeni, po pobiciu I. K. oraz uderzeniu w twarz D. N. (1) i wyrzuceniu jej telefonu, jeden z napastników (S. M. (1)) wsiadł za kierownicę auta I. K.. Pokrzywdzony bezskutecznie próbował go wyciągnąć z samochodu, oskarżony natomiast odpychał go, po czym wrzucił bieg i ruszył samochodem przed siebie, przeciągając pokrzywdzonego kilka metrów po ziemi. Następnie oskarżony przejechał około 80 metrów i wjechał w pole uprawne uderzając w nasyp ziemny, na którym auto się zawiesiło. Oskarżony wyrzucił też kluczyki do auta, mówiąc następnie że pokrzywdzeni mają je zabrać i jechać stamtąd.

Należy również zauważyć, że wyżej opisanej wersji wydarzeń przedstawionej przez oskarżonego S. M. (1) przeczy treść prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Ś. w sprawie (...), z którego wynika, że oskarżony będąc w stanie po użyciu alkoholu kierował pojazdem na drodze powiatowej (...).

Odnośnie uszkodzeń pojazdu należało zauważyć, że w toku oględzin miejsca zdarzenia (k.16-17) ujawniono, że przód pojazdu był zawieszony w ziemnej bruździe – nasypie oraz uszkodzenia szyby czołowej w postaci pęknięcia w prawym dolnym rogu (tzw. P.).

Jak jednak wskazywały zeznania I. K. uszkodzenia pojazdu ujawnione w toku oględzin okazały się poważniejsze i wymagały wymiany poduszki silnika, mycia silnika, montażu lotki przedniego zderzaka, diagnostyki zawieszenia, wymiany sprzęgła, wymiany nadkola przedniego lewego i prawego oraz diagnostyki komputerowej , na co przedłożył stosowne dokumenty.

Zeznania świadka I. K.

Zeznania świadka D. N. (1)

częściowo wyjaśnienia oskarżonego S. M. (1)

częściowo wyjaśnienia oskarżonego G. K.

częściowo wyjaśnienia oskarżonego G. M.

Protokół oględzin miejsca zdarzenia

Protokół oględzin osoby (I. K.)

Protokół okazania wizerunku

Protokół przeszukania

Protokół oględzin telefonu

protokół oględzin osoby (G. M.)

Protokół oględzin osoby (G. K.)

3

Opinia sądowo – lekarska

Opinia sporządzona przez biegłego sądowego W. F. była jasna i nie budziła zastrzeżeń co do jej rzetelności. Biegły w oparciu o treść zeznań pokrzywdzonego oraz dostępną dokumentacje medyczną wskazał, że pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci powierzchownego urazu powłok głowy, które mogły powstać w okolicznościach podawanych przez oskarżonego. Według biegłego obrażenia te naruszyły czynności narządu ciała na czas poniżej 7 dni. Należy jednak zauważyć, że przebieg omawianego zdarzenia nie pozwolił na przypisanie konkretnemu oskarżonemu tego skutku.

Według opinii biegłego, którą Sąd w pełni zaakceptował, pokrzywdzony nie został narażony na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art.156 k.k. lecz został narażony na skutek określony w art.157§1 k.k.

4

Zeznania świadka I. K.

Sąd nie kwestionował podnoszonych przez pokrzywdzonego a wykazanych dokumentami okoliczności związanych z poniesionymi kosztami leczenia, jak i wysokością szkody w pojeździe oraz istnienia bezpośredniego związku przyczynowego pomiędzy ich powstaniem a zdarzeniami objętymi zarzutami.

rachunek

paragon imienny

5.

Protokół zatrzymania oskarżonego S. M. (1)

Dokumenty nie kwestionowane przez strony, sporządzone przez uprawnione organy, pozwalająca na ustalenie okresu rzeczywistego pozbawienia wolności (zatrzymania i tymczasowego aresztowania) oskarżonego oraz stanu jego trzeźwości. Opinia biegłego nosiła cechy rzetelności i nie była kwestionowana przez strony.

Postanowienie o zastosowaniu tymczasowego aresztowania

Zawiadomienie o zwolnieniu

Protokół badania stanu trzeźwości (S. M. (1))

Opinia z badań retrospektywnych (S. M. (1))

6.

Protokół zatrzymania oskarżonego G. K.

Dokumenty nie kwestionowane przez strony, sporządzone przez uprawnione organy, pozwalająca na ustalenie okresu rzeczywistego pozbawienia wolności (zatrzymania i tymczasowego aresztowania) oskarżonego oraz stanu jego trzeźwości.

Postanowienie o zastosowaniu tymczasowego aresztowania

zawiadomienie o zwolnieniu

Protokół badania stanu trzeźwości (G. K.)

7

Protokół zatrzymania oskarżonego G. M.

Dokumenty nie kwestionowane przez strony, sporządzone przez uprawnione organy, pozwalająca na ustalenie okresu rzeczywistego pozbawienia wolności (zatrzymania) oskarżonego oraz stanu jego trzeźwości.

Protokół badania stanu trzeźwości (G. M.)

8

Dane o osobie oskarżonego S. M. (1)

Dane podane przez oskarżonego, co do jego stanu rodzinnego i majątkowego nie budziły wątpliwości Sądu i nie były kwestionowane przez strony. Ustalając okoliczności dotyczące uprzedniej karalności oskarżonego, Sąd oparł się na danych pochodzących z Krajowego Rejestru Karnego, które nie budziły zastrzeżeń, co do ich autentyczności i wiarygodności, jak również posiłkował się odpisem wyroku.

Dane o karalności S. M. (1)

Odpis wyroku SR w Ś. (...)

9

Dane o osobie oskarżonego G. K.

Dane podane przez oskarżonego, co do jego stanu rodzinnego i majątkowego nie budziły wątpliwości Sądu i nie były kwestionowane przez strony. Ustalając okoliczności dotyczące uprzedniej niekaralności oskarżonego, Sąd oparł się na danych pochodzących z Krajowego Rejestru Karnego, które nie budziły zastrzeżeń, co do ich autentyczności i wiarygodności.

Dane o karalności oskarżonego G. K.

10

Dane o osobie oskarżonego G. M.

Dane podane przez oskarżonego, co do jego stanu rodzinnego i majątkowego nie budziły wątpliwości Sądu i nie były kwestionowane przez strony. Ustalając okoliczności dotyczące uprzedniej niekaralności oskarżonego, Sąd oparł się na danych pochodzących z Krajowego Rejestru Karnego, które nie budziły zastrzeżeń, co do ich autentyczności i wiarygodności.

Dane o karalności oskarżonego G. M.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

--

--

--

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐X

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Punkt I części dyspozytywnej

S. M. (1), G. K., G. M.

Punkt III części dyspozytywnej

S. M. (1)

Punkt V części dyspozytywnej

G. K.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd dokonał modyfikacji opisu czynu zarzucanego oskarżonym S. M. (1), G. K. i G. M. w punkcie I części wstępnej wyroku. Wymagała tego nie tylko nieprawidłowa redakcja tego zarzutu (wynikająca najprawdopodobniej z jego przepisania z postanowienia dotyczącego jednego z oskarżonych) ale również z uwagi na konieczność opisania zdarzenia zgodnie z jego faktycznym przebiegiem w tym działaniami podejmowanymi przez oskarżonych i ich następstwami.

Sąd przyjął, że oskarżeni S. M. (1), G. K. i G. M. dopuścili się czynu polegającego na tym, że w dniu 02 kwietnia 2023 roku w miejscowości W., gmina Ś. działając wspólnie i w porozumieniu wzięli udział w pobiciu I. K., w ten sposób, że zadawali pokrzywdzonemu uderzenia pięścią w twarz oraz kopali po całym ciele, w tym również po głowie, czym narazili pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku w postaci średniego uszczerbku na zdrowiu, a nadto stosowali przemoc wobec pokrzywdzonego obywatela U. z powodu jego przynależności narodowej, przy czym czynu tego dopuścili się publicznie i bez powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, co stanowi przestępstwo z art.158§1 k.k. w zb. z art.119§1 k.k. w zw. z art.11§2 k.k. w zw. z art.57a §1k.k.

Należy przypomnieć, że czynu z art.158 §1 k.k. dopuszcza się ten, kto bierze udział w bójce lub pobiciu, w którym naraża się człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo uraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art.156§1 k.k. lub w art.157§1 k.k.

Strona przedmiotowa przestępstwa polega na braniu udziału w zdarzeniu określanym, jako bójka lub pobicie. Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie przez bójkę rozumie się starcie, pomiędzy co najmniej trzema osobami, z których każda występuje w zdarzeniu w podwójnej roli: atakującego i broniącego się. Pobicie natomiast polega na czynnej napaści dwóch lub więcej osób na jedną lub więcej osób, przy czym strona atakująca (sprawcy pobicia) ma przewagę nad napadniętymi (por. System..., t. 4, cz. 1, s. 457; podobnie Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 23 grudnia 1971 r., IV KR 194/71, OSNKW 1972, nr 6, poz. 98, oraz w wyroku z dnia 21 maja 1973 r., III KR 91/73, LEX nr 63533).

Czyn sprawców polega na „braniu udziału w bójce lub pobiciu", przez co należy rozumieć nie tylko aktywne uczestnictwo w którymś z tych zajść przybierające postać zadawania ciosów. Udział w bójce lub pobiciu będzie stanowić także zachowanie polegające na „zagrzewaniu" uczestników do walki, np. poprzez okrzyki czy też inne działania, które z uwagi na charakter tych zdarzeń mogą potęgować ich niebezpieczeństwo.

W wyroku z dnia 12 lipca 2012 r., II AKa 108/12, KZS 2012, z. 9, poz. 38, Sąd Apelacyjny w Krakowie wyraził pogląd, że „przepis art. 158 k.k. nie określa sposobu udziału w bójce, co oznacza, że może to być każda forma świadomego współdziałania jej uczestników. Do przyjęcia udziału w tym przestępstwie (bójce lub pobiciu) wystarczy świadome połączenie działania jednego ze sprawców z działaniem drugiego człowieka lub grupy osób przeciwko innemu człowiekowi lub grupie ludzi. Nie jest przy tym konieczne zadanie innej osobie uderzenia, czy kopnięcie jej, ani spowodowanie obrażenia ciała innej osoby, czy niebezpieczeństwa dla jej życia lub zdrowia. Wystarczy, by sprawca swoim zachowaniem przyczyniał się do wzrostu sił po jednej ze stron zdarzenia stworzeniem warunków ułatwiających działania bezpośrednich sprawców, postawą, a nawet samą obecnością wśród osób występujących przeciwko pokrzywdzonym i przez to stwarzał zagrożenie ofiary. Odpowiedzialność za udział w takim zdarzeniu ma charakter wspólnej odpowiedzialności za następstwa działania, co stanowi odstępstwo od zasady indywidualizacji odpowiedzialności karnej. Posłużenie się w art. 158 k.k. pojęciem «udział» powoduje, iż niektóre postacie współdziałania, które w wypadku innych typów byłyby zakwalifikowane, jako podżeganie lub pomocnictwo, realizują znamiona postaci sprawczej udziału w bójce lub pobiciu".

Czynu z art.119§1 k.k. dopuszcza się sprawca, stosujący przemoc lub groźbę bezprawną wobec grupy osób lub poszczególnej osoby z powodu jej przynależności narodowej, etnicznej, rasowej, politycznej, wyznaniowej lub z powodu jej bezwyznaniowości. Przedmiotami ochrony w art. 119 k.k. są spokój i bezpieczeństwo społeczne, których przejawem jest pokojowa koegzystencja, w ramach pluralistycznego społeczeństwa, ludzi różnych ras, narodowości, przekonań politycznych, religijnych i światopoglądowych. Unormowanie to zabezpiecza dobro prawne w postaci wolności od dyskryminacji. Ubocznymi dobrami prawnie chronionymi tym przepisem są życie i zdrowie człowieka, nietykalność cielesna oraz godność osobista (por. Konarska-Wrzosek Violetta (red.), Kodeks karny. Komentarz, wyd. III).

Zachowanie sprawcy od strony przedmiotowej polega na stosowaniu przemocy lub groźby bezprawnej. Tego typu groźbą jest groźba karalna, określona w art. 190 k.k., a także groźba bezprawna, polegająca na zapowiedzi spowodowania postępowania karnego lub rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego lub jego osoby najbliższej

Przemoc lub groźba bezprawna powinna być oparta na motywach dyskryminacyjnych (sprawca powinien działać z powodu przynależności narodowej, etnicznej, rasowej, politycznej, wyznaniowej lub z powodu bezwyznaniowości) oraz skierowana do określonej i chronionej tym przepisem zbiorowości lub należących do niej zindywidualizowanych osób (wyrok SA w Lublinie z 14.05.2014 r., II AKa 79/14, LEX nr 1488654).

Taka też sytuacja miała miejsce w omawianej sprawie. Oskarżeni wzięli udział w pobiciu pokrzywdzonego I. K., w ten sposób, że zadawali mu uderzenia pięścią w twarz, kopali po całym ciele w tym również po głowie, narażając pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku w postaci średniego uszczerbku na zdrowiu (odpowiadającego kwalifikacji z art.157§1 k.k.), a przemoc stosowali wobec pokrzywdzonego obywatela U. z powodu jego przynależności narodowej, przy czym czynu tego dopuścili się publicznie i bez powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.

W odniesieniu do czynu zarzucanego oskarżonemu S. M. (1) w punkcie II części wstępnej wyroku, Sąd również dokonał jego uzupełnienia w zakresie opisującym znamiona przestępstwa oraz wysokość szkody.

Sąd przyjął, że oskarżony ten dopuścił się popełnienia czynu polegającego na tym, że w dniu 02 kwietnia 2023 roku w miejscowości W. gmina Ś., po uprzednim użyciu przemocy wobec I. K., dokonał zaboru w celu krótkotrwałego użycia pojazdu V. (...), o numerze rejestracyjnym (...) o wartości 13000 złotych, a następnie po przejechaniu około 100 metrów wjechał w nasyp ziemny, porzucił pojazd w stanie uszkodzonym i celowo wyrzucił kluczyki do pojazdu w głąb pola uprawnego, uniemożliwiając w ten sposób korzystanie z pojazdu, powodując nadto szkodę w kwocie 2618 zł działając na szkodę I. K., przy czym czynu tego dopuścił się publicznie i bez powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, co stanowi przestępstwo z art.289 §2 k.k. w zw. z art.289§3 k.k. w zw. z art.11§2 k.k. w zw. z art.57a §1k.k.

Należało zauważyć, że w art. 289 k.k. zostały wskazane trzy typy przestępstwa zaboru cudzego pojazdu mechanicznego w celu krótkotrwałego użycia:

1) typ podstawowy, opisany w art. 289 § 1 k.k.;

2) typ kwalifikowany ze względu na sposób działania sprawcy, polegający na pokonaniu zabezpieczenia pojazdu przed jego użyciem przez osobę nieupoważnioną, zabór pojazdu stanowiącego mienie znacznej wartości albo porzucenie pojazdu w stanie uszkodzonym lub w takich okolicznościach, że zachodzi niebezpieczeństwo utraty lub uszkodzenia pojazdu albo jego części lub zawartości, opisany w art. 289 § 2 k.k.;

3) typ kwalifikowany ze względu na sposób działania sprawcy, polegający na zaborze pojazdu przy użyciu przemocy, groźby natychmiastowego jej użycia albo doprowadzeniu człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności, opisany w art. 289 § 3 k.k.

W sytuacji czynu przypisanego oskarżonemu S. M. (1) wyczerpane zostały znamiona typów kwalifikowanych z art.289§2 k.k. (z uwagi na porzucenie pojazdu w stanie uszkodzonym na co wskazywały zeznania pokrzywdzonych oraz dokumenty dotyczące wysokości szkody) oraz z art.289§3 k.k. (z uwagi na to, że pojazd został zabrany przy użyciu przemocy wobec pokrzywdzonego), a znamiona te zostały opisane w punkcie III części dyspozytywnej wyroku.

W odniesieniu do czynu zarzucanego G. K. w punkcie III części wstępnej wyroku, Sąd przyjął że oskarżony ten dopuścił się jego popełnienia, jednakże wyeliminował z jego opisu sformułowanie „i groźbę bezprawną”, bowiem wypowiadanie w czasie zdarzenia groźby nie wynikało z żadnego z przeprowadzonych dowodów.

Uwaga ta dotyczyła również opisów pozostałych dwóch czynów objętych częścią wstępną wyroku.

W oparciu o zeznania pokrzywdzonych Sąd ustalił, że to oskarżony G. K. uderzył pięścią w twarz D. N. (1) a następnie wyrwał jej telefon komórkowy z ręki i wyrzucił na sąsiednią posesję, zmuszając tym samym pokrzywdzoną do zaniechania czynności w postaci wezwania policji. Stosowana przez oskarżonego przemoc wobec pokrzywdzonej obywatelki U. spowodowana była jej przynależnością narodową.

W ocenie Sądu wobec wszystkich oskarżonych zasadnym było twierdzenie, że czyny im przypisane nosiły znamiona występku o charakterze chuligańskim, którym według definicji z art.115§21 jest występek polegający na umyślnym zamachu na zdrowie, na wolność, na cześć lub nietykalność cielesną, na bezpieczeństwo powszechne, na działalność instytucji państwowych lub samorządu terytorialnego, na porządek publiczny, albo na umyślnym niszczeniu, uszkodzeniu lub czynieniu niezdatną do użytku cudzej rzeczy, jeżeli sprawca działa publicznie i bez powodu albo z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.

Nie ulegało wątpliwości Sądu, że zachowanie oskarżonych miało miejsce publicznie, na drodze powiatowej w miejscowości W., w pobliżu zabudowań mieszkańców tej miejscowości, a zatem nawet mając na uwadze porę w jakiej doszło do zdarzenia zachowanie oskarżonych mogło być obserwowane przez nieograniczoną ilość a co najmniej kilka osób, ponadto oskarżeni dopuścili się go bez powodu, przez co okazali rażące lekceważenie porządku prawnego. Znamię publiczności działania zachodzi wówczas, gdy rozgrywa się ono w miejscu ogólnie dostępnym dla nieokreślonej indywidualnie osób postronnych w warunkach możliwości bezpośrednio powzięcia wiadomości przez te osoby, a oskarżeni musieli, co najmniej przewidywać, że ich działanie dojdzie lub może dojść do wiadomości nieokreślonej liczby osób i godzić się na to.

Sąd podziela również pogląd prezentowany w orzecznictwie, że przepis art.119§1 k.k. nie wyklucza kwalifikowania go również z art.57a k.k. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 13.06.2023r. w sprawie II AKa 177/23, z dnia 10 października 2019r. w sprawie II AKa 260/19).

Sąd nie miał wątpliwości, że oskarżeni przypisanych i czynów dopuścili się w sposób zawiniony. Oskarżeni są osobami dorosłymi, w pełni zdającymi sobie sprawę z konsekwencji swoich działań i nie ujawniono okoliczności, które mogłyby wpłynąć na umniejszenie ich winy. Spożyty uprzednio alkohol mógł jedynie wpłynąć na łatwość podejmowania działań niezgodnych z prawem.

☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

---

----

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

---

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

---

---

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

---

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

---

---

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

---

☐

3.5.  Uniewinnienie

---

---

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

---

4.  KARY, Środki Karne, Przepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

S. M. (1)

G. M.

G. K.

Punkt I części dyspozytywnej

Punkt I części wstępnej

Wymierzając oskarżonym kary za przypisany im czyn Sąd miał w pierwszej kolejności na uwadze granice zagrożenia ustawowego czynu, w tym zmianę dokonaną z dniem 1 października 2023r. w zakresie kar za czyn z art.158§1 k.k.

Czyn z art.119§1 k.k. zagrożony był i jest nadal karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5, natomiast czyn z art.158§1 k.k. w dacie objętej zarzutem by zagrożony karą pozbawienia wolności do lat 3, natomiast od 1 października 2023r. karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Tym samym zgodnie z art.4§1 k.k. Sąd zastosował przepisy obowiązujące w dacie czynu, przyjmując na podstawie art.11§3 k.k. jako podstawę wymiaru kar przepis przewidujący wówczas karę najsurowszą tj. art.119§1 k.k. w zw. z art.57a§1 k.k.

Należało również zauważyć, że według przepisu art.57a§1 k.k. skazując za występek o charakterze chuligańskim, sąd wymierza karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości nie niższej od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Sąd dokonał zróżnicowania kar orzeczonych wobec oskarżonych i wymierzył:

a) S. M. (1) na podstawie art.119§1 k.k. w zw. z art.11§3 k.k. przy zastosowaniu art.57a §1 k.k. w zw. z art.4§1 k.k. karę 8 miesięcy pozbawienia wolności;

b) G. K. na podstawie art.119§1 k.k. w zw. z art.11§3 k.k. przy zastosowaniu art.57a §1 k.k. w zw. z art.4§1 k.k. karę 8 miesięcy pozbawienia wolności;

c) G. M. na podstawie art.119§1 k.k. w zw. z art.11§3 k.k. przy zastosowaniu art.57a §1 k.k. i art.37a §1 k.k. w zw. z art.4§1 k.k. karę grzywny w ilości 200 (dwustu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 (trzydziestu) złotych.

W ocenie Sądu orzeczone kary uwzględniają wszystkie okoliczności popełnionego czynu, motywację oskarżonych, znaczny stopień społecznej szkodliwości mając na uwadze charakter naruszonych dóbr, sposób działania w liczebnej przewadze nad pokrzywdzonym, co utrudniało mu skuteczna obronę, mając na uwadze fakt, że tylko dokonali pobicia pokrzywdzonego na tle narodowościowym, działali przy tym publicznie i bez powodu, rażąco lekceważąc przy tym porządek prawny. Wymierzając karę oskarżonemu S. M. (1) na niekorzyść tego oskarżonego Sąd ocenił fakt, że był sprawcą najaktywniejszym w omawianym czynie, bezpośrednio po nim popełnił kolejne przestępstwo oraz miał na uwadze jego uprzednią karalność. Wymierzając karę oskarżonemu G. K. Sąd na niekorzyść ocenił fakt, że nie zakończył swojego działania ale bezpośrednio po nim dopuścił się kolejnego czynu na szkodę D. N.. Wymierzając karę G. M. miał na uwadze incydentalny jego charakter oraz fakt, że dołączył do bijących się w ostatniej fazie zdarzenia. W ocenie Sądu tak orzeczone kary są karami sprawiedliwymi, stanowiąc równocześnie stosowne zadośćuczynienie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Należy również zauważyć że zarówno przepis at.37a k.k. jak i art.57a k.k. nie stoi na przeszkodzie orzeczenia wobec sprawcy występku o charakterze chuligańskim kary grzywy albo kary pozbawienia wolności. Z tych przyczyn wobec oskarżonego G. M. Sąd zastosował przepis art.37a§1 k.k. i wymierzył temu oskarżonemu karę grzywny, ustalając stawkę dzienną z uwzględnieniem jego możliwości majątkowych i zarobkowych.

S. M. (1)

G. M.

G. K.

Punkt II części dyspozytywnej

Punkt I części wstępnej

Na podstawie art.46§1 k.k. Sąd orzekł od oskarżonych S. M. (1), G. K. i G. M. na rzecz oskarżyciela posiłkowego I. K. obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłacenie kwoty po 43,33 zł (czterdzieści trzy złote trzydzieści trzy grosze) oraz zadośćuczynienie w kwocie po 10000 zł (dziesięć tysięcy) złotych.

W obecnym stanie prawnym przesłankami orzeczenia obowiązku naprawienia szkody są: 1) skazanie (za jakiekolwiek przestępstwo) i 2) wyrządzenie tym przestępstwem szkody.

Sąd uznał, że oskarżyciel posiłkowy wykazał, że w wyniku zdarzenia poniósł szkodę w kwocie 130 zł, przedłożył bowiem dokument potwierdzający poniesienie kosztów leczenia w tej wysokości. Sąd uznał, że właściwym rozstrzygnięciem jest rozdzielenie powyższej kwoty w częściach równych na każdego z oskarżonych.

Zadośćuczynienia można natomiast dochodzić tylko wtedy, gdy ustawa tak stanowi. Ma to miejsce w przypadku naruszenia dóbr osobistych w wyniku czynu niedozwolonego (art. 24, 445, 446 § 4 i art. 448 k.c.). Na wysokość zadośćuczynienia ma przede wszystkim wpływ rozmiar doznanej przez poszkodowanego krzywdy. Uwzględnia się tym samym jego indywidualną sytuację i odczucia. Oceniając zasadność roszczeń w konkretnym przypadku, należy stosować kryteria obiektywne, co powinno prowadzić do odmowy przyznania zadośćuczynienia, gdy odczucia, reakcje poszkodowanego nie są typowe. Nie można też odmówić przyznania zadośćuczynienia osobom, które ze względu na stan zdrowia, zaburzenia psychiczne czy innego rodzaju ułomności nie mogą odczuwać krzywdy. W takich przypadkach sąd powinien się kierować kryteriami obiektywnymi, odwołać się do osoby "o "normalnym" emocjonalnym życiu wewnętrznym". Zadośćuczynienie za doznaną krzywdę dotyczy sytuacji, gdy doszło do naruszenia dóbr osobistych pokrzywdzonego lub do wyrządzenia mu innej krzywdy moralnej (bez spowodowania szkody majątkowej albo obok spowodowania szkody majątkowej). Stąd też zadośćuczynienie może być orzekane obok obowiązku naprawienia szkody, przy czym nie ma możliwości orzekania zadośćuczynienia „w części” (por. Wróbel Włodzimierz (red.), Zoll Andrzej (red.), Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. Cześć I. Komentarz do art. 1-52, wyd. V)

Odnosząc się do roszczenia o zadośćuczynienie, Sąd nie kwestionował jego zasadności natomiast w zakresie postulowanej wysokości krzywdy uznał, że wnioskowane kwoty są wygórowane.

Na podstawie art.46§1 k.k. Sąd orzekł od oskarżonych na rzecz oskarżyciela posiłkowego zadośćuczynienie w łącznej kwocie 30000 zł (zatem po 10000 od każdego z oskarżonych) mając na uwadze skutki przestępstwa dla pokrzywdzonego, uznając, że środek kompensacyjny w takiej wysokości będzie adekwatny do rozmiaru poniesionej przez pokrzywdzonego krzywdy.

Orzeczenie takie nie zamyka pokrzywdzonemu drogi dochodzenia roszczeń w postępowaniu cywilnym.

S. M. (1)

Punkt III części dyspozytywnej

Punkt II części wstępnej

Wymierzając karę za przypisany czyn Sąd miał na uwadze wskazania zawarte w art.53§1 i 2 k.k. - zatem w pierwszej kolejności granice ustawowego zagrożenia czynu z art.289§3 k.k. stanowiącego podstawę jej wymiaru (karą pozbawienia wolności od roku do lat dziesięciu, czyn z art.289§2 k.k. zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 5) oraz treść art.57a§1 k.k.

Sąd miał na uwadze znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu z uwagi na sposób jego popełnienia, a zatem po użyciu przemocy wobec pokrzywdzonego, rodzaj naruszonego dobra, jakim jest prawo własności, jak i skutek działania oskarżonego w postaci porzucenia pojazdu w stanie uszkodzonym oraz uniemożliwiającym korzystanie z niego. Sąd nie kwestionował wysokości szkody wycenionej przez pokrzywdzonego bowiem mieściły się one w granicach szkody rzeczywistej i w świetle zasad doświadczenia życiowego nie jest wygórowana.

Sąd miał na uwadze, aby wymierzona kara była współmierna do wskazanych wyżej wskaźników, jak również aby nie przekroczyła stopnia zawinienia oskarżonego, a także to by jej celem było wychowanie oskarżonego.

Należało również zauważyć, że według przepisu art.57a§1 k.k. skazując za występek o charakterze chuligańskim, sąd wymierza karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości nie niższej od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Z tych powodów Sąd na podstawie art.289§3 k.k. w zw. z art.11§3 k.k. przy zastosowaniu art.57a §1 k.k. wymierzył temu oskarżonemu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

S. M. (1)

Punkt IV części dyspozytywnej

Punkt II części wstępnej

Uznając, że pokrzywdzony wykazał wysokość poniesionej szkody w pojeździe, Sąd na podstawie art.46§1 k.k. orzekł od oskarżonego S. M. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego I. K. obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłacenie kwoty 2618 zł (dwa tysiące sześćset osiemnaście złotych).

G. K.

Punkt V części dyspozytywnej

Wymierzając oskarżonemu karę za przypisany czyn, Sąd kierował się wskazaniami art.53 k.k., a zatem w pierwszej kolejności granicami zagrożenia ustawowego czynów.

Podstawowym kryterium orzekania kary w ramach prewencji indywidualnej jest przede wszystkim osobowość sprawcy, a w szczególności stopień jego zawinienia, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a także relacja między charakterem popełnionego przez niego czynu, a potrzebami w zakresie świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd wymierzył karę bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając znaczny stopień społecznej szkodliwości oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Oceniając naganność zachowania oskarżonego Sąd miał na uwadze, że dopuścił się go wobec partnerki pokrzywdzonego z powodu jej przynależności narodowej, a nadto celem jego działania było to, aby D. N. (1) nie miała możliwości zawiadomienia policji o zaistniałym zdarzeniu.

Należy przypomnieć, że w sytuacji wskazanej w art.11§2 k.k. Sąd wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu innych środków przewidzianych w ustawie na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.

Zagrożenie ustawowe karą przewidziane dla czynu z art.119§1 k.k. to kara pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat, czynu z art.191§1 k.k. to kara do 3 lat pozbawienia wolności.

Tym samym w przypadku czynu przypisanego oskarżonemu za podstawę wymiaru kary należało przyjąć art.119§1 k.k.

Należało również zauważyć, że według przepisu art.57a§1 k.k. skazując za występek o charakterze chuligańskim, sąd wymierza karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości nie niższej od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Kierując się powyższymi wskazaniami Sąd na podstawie art.119§1 k.k. w zw. z art.11§3 k.k. przy zastosowaniu art.57a §1 k.k. wymierzył temu oskarżonemu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności.

G. K.

Punkt VI części dyspozytywnej

Sąd na podstawie art.46§1 k.k. orzekł od oskarżonego G. K. na rzecz oskarżycielki posiłkowej D. N. (1) zadośćuczynienie w kwocie 2000 zł (dwóch tysięcy złotych), uznając, że zadośćuczynienie w takiej wysokości odpowiada doznanej przez pokrzywdzoną krzywdzie.

S. M. (1)

Punkt VII części dyspozytywnej

Punkt I i II części wstępnej

Sąd na podstawie art. 85§1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył kary pozbawienia wolności wymierzone oskarżonemu S. M. (1) i orzekł wobec niego karę łączną w wymiarze 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności.

Należy podkreślić, że kara łączna jest pewnego rodzaju podsumowaniem przestępczej działalności oskarżonego. Przy jej wymierzaniu Sąd zobowiązany jest przy tym stosować zwykłe dyrektywy karania, wyrażone przede wszystkim przez związek przedmiotowo - podmiotowy pomiędzy poszczególnymi przestępstwami (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 6 grudnia 2018 r. II AKa 532/18, LEX nr 2690776).

Należy pamiętać, że zgodnie z treścią art.86§1 k.k. Sąd orzeka karę łączną w granicach powyżej najwyższej z kar jednostkowych do ich sumy. W sytuacji oskarżonego S. M. (1) możliwa do orzeczenia była kara łączna w granicach od roku i 7 miesięcy pozbawienia wolności (powyżej roku i 6 miesięcy) do 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Przy kształtowaniu wymiaru kary łącznej Sąd kierował się zatem wszystkimi aspektami kary, w tym słuszności i celowości. Sąd orzekając karę łączną pozbawienia wolności kierował się celami orzeczenia kary łącznej wskazanymi w przepisie art. 85a k.k., a zatem przede wszystkim miał na względzie cele wychowawcze i zapobiegawcze oraz kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa. W pierwszej kolejności Sąd wziął pod uwagę związek rodzajowy i czasowy popełnionych przestępstw, który nie przemawiał za zastosowaniem zasady kumulacji.

Przy uwzględnieniu wymienionych okoliczności Sąd zastosował zasadę asperacji i wymierzył karę w wysokości powyżej najwyższej z orzeczonych kar jednostkowych, ale niższej niż ich suma. Sąd uznał, że orzeczona kara jest karą odpowiednią do stopnia zawinienia oskarżonego oraz okoliczności podmiotowych i przedmiotowych.

Należy zauważyć, że znowelizowane z dniem 01 lipca 2015r. przepisy Kodeksu karnego ograniczają możliwość warunkowego zawieszenia wykonania kary, które może zostać zastosowane jedynie w przypadku kary pozbawienia wolności nie przekraczającej roku oraz sprawcy niekaranego w czasie czynu na karę pozbawienia wolności. Dlatego też w świetle wszystkich powyższych okoliczności należało przyjąć, że w przypadku oskarżonego nie było możliwości zastosowania warunkowego zawieszenia wykonania kary.

G. K.

Punkt VIII części dyspozytywnej

Punkt I i III części wstępnej

Sąd na podstawie art. 85§1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył kary pozbawienia wolności wymierzone oskarżonemu G. K. i orzekł wobec niego karę łączną w wymiarze 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności.

Należy podkreślić, że kara łączna jest pewnego rodzaju podsumowaniem przestępczej działalności oskarżonego. Przy jej wymierzaniu Sąd zobowiązany jest przy tym stosować zwykłe dyrektywy karania, wyrażone przede wszystkim przez związek przedmiotowo - podmiotowy pomiędzy poszczególnymi przestępstwami (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 6 grudnia 2018 r. II AKa 532/18, LEX nr 2690776).

Należy pamiętać, że zgodnie z treścią art.86§1 k.k. Sąd orzeka karę łączną w granicach powyżej najwyższej z kar jednostkowych do ich sumy. W sytuacji oskarżonego G. K. możliwa do orzeczenia była kara łączna w granicach od 9 miesięcy pozbawienia wolności (powyżej 8 miesięcy) do roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Przy kształtowaniu wymiaru kary łącznej Sąd kierował się zatem wszystkimi aspektami kary, w tym słuszności i celowości. Sąd orzekając karę łączną pozbawienia wolności kierował się celami orzeczenia kary łącznej wskazanymi w przepisie art. 85a k.k., a zatem przede wszystkim miał na względzie cele wychowawcze i zapobiegawcze oraz kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa. W pierwszej kolejności Sąd wziął pod uwagę związek rodzajowy i czasowy popełnionych przestępstw, który nie przemawiał za zastosowaniem zasady kumulacji.

Przy uwzględnieniu wymienionych okoliczności Sąd zastosował zasadę asperacji i wymierzył karę w wysokości powyżej najwyższej z orzeczonych kar jednostkowych, ale niższej niż ich suma. Sąd uznał, że orzeczona kara jest karą odpowiednią do stopnia zawinienia oskarżonego oraz okoliczności podmiotowych i przedmiotowych.

Należy zauważyć, że znowelizowane z dniem 01 lipca 2015r. przepisy Kodeksu karnego ograniczają możliwość warunkowego zawieszenia wykonania kary, które może zostać zastosowane jedynie w przypadku kary pozbawienia wolności nie przekraczającej roku sprawcy niekaranego w czasie czynu na karę pozbawienia wolności. Dlatego też w świetle wszystkich powyższych okoliczności należało przyjąć, że w przypadku oskarżonego nie było możliwości zastosowania warunkowego zawieszenia wykonania kary.

5.  INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

S. M. (1)

punkt IX części dyspozytywnej wyroku

Punkt I i II części wstępnej

Zgodnie z treścią art.63§1 k.k. Sąd na poczet orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu S. M. (1) wynikający z dokumentów okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w dniach od 2.04.2023r. godz. 11:30 do 26.04.2023r. godz. 10:45

G. K.

punkt X części dyspozytywnej wyroku

Punkt I i III części wstępnej

Zgodnie z treścią art.63§1 k.k. Sąd na poczet orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu G. K. wynikający z dokumentów okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w dniach od 2.04.2023r. godz. 14:30 do 25.04.2023r. godz. 11:00.

G. M.

punkt XI części dyspozytywnej wyroku

Punkt I części wstępnej

Zgodnie z treścią art.63§1 k.k. Sąd na poczet orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu G. M. wynikający z dokumentów okres zatrzymania w dniach od 2.04.2023r. godz. 14:40 do 4.04.2023r. godz. 11:10, przyjmując iż jeden dzień zatrzymania jest równoważny dwóm dziennym stawkom grzywny;

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Zgodnie z treścią art.57a§2 k.k. w wypadku określonym w § 1 sąd orzeka nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, chyba że orzeka obowiązek naprawienia szkody, obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę lub nawiązkę na podstawie art. 46. Jeżeli pokrzywdzony nie został ustalony, sąd może orzec nawiązkę na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Orzeczenie nawiązki służy kompensacie szkód i krzywd mających swe źródło w przestępstwie. Jej wysokość winna być miarkowana z uwzględnieniem rozmiaru szkód, ale szczególnie rozmiar krzywdy winien być oceniany przez pryzmat subiektywnych doznań ofiary przestępstwa, sposobu działania sprawcy, jak również tego, jaki wpływ na stan psychiczny osoby pokrzywdzonej wywołało znalezienie się w sytuacji ofiary przestępstwa (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 31 stycznia 2018 r. II AKa 208/17). Z uwagi na to, że Sąd orzekł zarówno obowiązek naprawienia szkody jak i zadośćuczynienie, nie orzekał nawiązek na podstawie art.57a§2 k.k.

7.  KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt XII części dyspozytywnej

Na podstawie art. 633 k.p.k. w zw. z art. 626 § 1 k.p.k. i art. 627 k.p.k. Sąd zasądził od każdego oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu w kwocie po 196,66 zł, zaś na podstawie art. 1 i art. 2 ust. 1 pkt 4 i art. 3 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych wymierzył im opłaty w kwotach odpowiadających wymierzonym karom, tj.: S. M. (1) 300 złotych, G. K. 300 zł, G. M. 600 zł.

6.  PODPIS

Sędzia Agnieszka Marchwicka