Sygn. akt IVCz 155/24
Dnia 3 lipca 2024 roku
Sąd Okręgowy w Radomiu IV Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący: SSO Marek Gralec
po rozpoznaniu w dniu 3 lipca 2024 roku w Radomiu
na posiedzeniu niejawnym
sprawy z powództwa Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w G.
przeciwko E. J.
o zapłatę
w przedmiocie zażalenia pozwanej
na postanowienie Sądu Rejonowego w (...) z 6 grudnia 2023 roku
sygn. akt IC 512/23
postanawia:
uchylić zaskarżone postanowienie.
Marek Gralec
Sygn. akt IVCz 155/24
Postanowieniem z 6 grudnia 2023 roku Sąd Rejonowy w (...) odrzucił sprzeciw pozwanej od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym.
Sąd Rejonowy ustalił, że nakaz zapłaty nie został przez pozwaną odebrany i zastosowano tryb z art. 139 1 kpc. Przesyłka została doręczona pozwanej przez komornika 19 września 2023 roku. Pozwana złożyła sprzeciw po terminie. W przypadku wykazania przez powoda dowodem na piśmie, że pozwany zamieszkuje pod adresem wskazanym w pozwie, korespondencję przesłaną w sposób przewidziany w art. 139§1 kpc uważa się za doręczoną. Późniejsze doręczenie korespondencji przez komornika na ten sam adres nie powoduje ponownego rozpoczęcia terminów, o czym pozwanego należy pouczyć. Zatem nakaz zapłaty należy uznać za doręczony 13 czerwca 2022 roku i termin do wniesienia sprzeciwu upłynął bezskutecznie 28 czerwca 2022 roku. Błędne pouczenie lub jego brak nie wpływa na termin do wniesienia środka zaskarżenia. Dlatego Sąd Rejonowy sprzeciw odrzucił.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniosła pozwana. Podniosła, że sprzeciw od nakazu zapłaty mogła złożyć w terminie dwóch tygodni od doręczenia pisma. Sprzeciw wniosła w terminie i nie wie dlaczego Sąd go nie uznał.
Sąd Okręgowy zważył co następuje:
Zażalenie jest zasadne.
Rzeczywiście pozwana nie odebrała nakazu zapłaty z 12 kwietnia 2022 roku, gdyż korespondencja kierowana do niej była dwukrotnie awizowana, niepodjęta w terminie. W tej sytuacji słusznie Sąd Rejonowy zastosował tryb z art. 139 1 kpc. Jak wynika z akt sprawy komornik doręczył pozwanej korespondencję w dniu 19 września 2023 roku. Dowód doręczenia został złożony przez pełnomocnika powódki.
Zgodnie z art. 139 1§2 powód w terminie dwóch miesięcy jest zobowiązany złożyć do akt potwierdzenie doręczenia korespondencji za pośrednictwem komornika albo zwrócić korespondencję wraz z dowodem na piśmie, że pozwany zamieszkuje pod adresem wskazanym w pozwie. Rzeczywiście art. 139 1§3 kpc stanowi, że późniejsze doręczenie korespondencji przez komornika na ten sam adres nie powoduje ponownego rozpoczęcia biegu terminów i korespondencję przesłaną w sposób przewidziany w art. 139§1 uważa się za doręczoną, ale taki skutek występuje wyłącznie w przypadku wykazania dowodem na piśmie, że pozwany zamieszkuje pod adresem wskazanym w pozwie. Ustawodawca we wskazanym wyżej art. 139 1§2 kpc wyraźnie odróżnia obowiązek złożenia do akt potwierdzenia doręczenia korespondencji od obowiązku zwrotu korespondencji wraz z dowodem na piśmie, że pozwany pod adresem wskazanym w pozwie zamieszkuje. W tym drugim przypadku chodzi przede wszystkim o treść informacji przekazywanych przez komornika w sposób przewidziany w art. 3a ust. 5 albo 3b ustawy z 22 marca 2018 roku o komornikach sądowych.
W niniejszej sprawie powódka złożyła do akt potwierdzenie doręczenia pozwanej korespondencji za pośrednictwem komornika (k. 54, 55). Nie zwróciła natomiast korespondencji wraz z dowodem na piśmie, że pozwana zamieszkuje pod wskazanym adresem. W tej sytuacji art. 139 1§3 kpc nie znajduje zastosowania. Omawiany w nim wyjątek zwalniający stronę od obowiązku doręczenia pisma za pośrednictwem komornika dotyczy wyłączne takiej sytuacji, gdy powód wykaże dowodem na piśmie, ze pozwany zamieszkuje pod adresem wskazanym w powie. Natomiast w tej sprawie doszło do skutecznego doręczenia korespondencji za pośrednictwem komornika.
Skoro zatem odpis nakazu zapłaty doręczono pozwanej 19 września 2023 roku, to sprzeciw z 2 października 2023 roku został wniesiony w terminie. Dlatego zaskarżone postanowienie należało uchylić.
Wobec powyższego, na mocy art. 386§1 w związku z art. 397§3 kpc, orzeczono jak w sentencji.
Marek Gralec