Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK1

Sygnatura akt

IV K 103/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

T. G.

Został uznany za winnego tego, że w dniu 28 grudnia 2022 roku w Ł., usiłował spowodować u S. F. ciężki uszczerbek na zdrowiu pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu w ten sposób, że kilkukrotnie zadał jej ciosy nożem kuchennym w okolice szyi, ramienia lewego, klatki piersiowej i brzucha, czym spowodował u pokrzywdzonej obrażenia w postaci dwóch ran ciętych okolic szyi, dwóch ran kłutych ramienia lewego oraz ran kłutych klatki piersiowej i brzucha, które naruszyły czynności narządu jej ciała na okres poniżej 7 dni, a z których rana kłuta śródbrzusza po stronie lewej drążyła do ściany otrzewnej, której uszkodzenie groziło zapaleniem otrzewnej i wystąpieniem wstrząsu septycznego, lecz zamierzonego celu spowodowania choroby realnie zagrażającej życiu nie osiągnął z uwagi na interwencję partnera pokrzywdzonej oraz udzieloną pomoc medyczną, to jest przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w związku z art. 156 § 1 punkt 2 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

dowód

Nr karty

1.  S. F. i P. W. zamieszkują wspólnie w dwupokojowym mieszkaniu znajdującym się w na drugim piętrze w czteropiętrowym bloku. Są osobami niepełnosprawnymi. S. F. ma znaczny stopień niepełnosprawności w związku z niedosłuchem i znaczną wadą wzroku. P. W. jest osobą niewidomą. Ich znajomym jest T. G., który zamieszkiwał w innej klatce tego samego bloku. Ponieważ został eksmitowany i pozostawał bez miejsca zamieszkania P. W. przyjmował go w domu i pozwalał mu się wykąpać.

Zeznania:

P. W.

S. F.

Orzeczenie o niepełnosprawności

7v, 340

35

370

2.  W dniu 28 grudnia 2022 roku w godzinach porannych T. G. odwiedził P. W.. S. F. była wówczas w pracy. T. G. i P. W. spożywali piwo. T. G. zażył amfetaminę. Około godziny 16:00 S. F. wróciła do domu. Była zmęczona. Położyła się w swoim pokoju. Leżała tam około 3 godziny. Po tym czasie poczuła nieprzyjemny zapach tytoniu. Weszła do pokoju, w którym byli P. W. i T. G.. Powiedziała im, że przeszkadza jej ten zapach. Gdy wychodziła z pokoju T. G. poszedł za nią. W ręku trzymał nóż o długości ostrza co najmniej 8,5 cm. S. F. wyczuła, że ktoś za nią idzie i odwróciła się. Wówczas T. G. zadał jej dwie rany cięte lewej strony szyi. S. F. nie broniła się. Była zaskoczona. T. G. ugodził ją następnie w lewą część klatki piersiowej w okolicy łuku żebrowego, w śródbrzusze po stronie lewej oraz dwukrotnie w lewe ramię. W tym czasie P. W. zaniepokoiły odgłosy dobiegające ze strony pokoju S. F.. Niezwłocznie tam podszedł. Chwycił T. G.. Potknął się o deskę do prasowania. Upadł trzymając T. G.. Wówczas wytrącił oskarżonemu trzymany przez niego nóż. Po chwili T. G. opuścił mieszkanie, zaś P. W. powiadomił pogotowie i zaczął opatrywać rany S. F..

Zeznania:

P. W.

S. F.

Protokół badania krwi

Opinia genetyczna

7v-8, 340v-341v,

35, 102v-103,

339v-340v

21

213

3.  Po przyjęciu zgłoszenia, o godzinie 21:17, na miejsce zdarzenia skierowano funkcjonariuszy policji. O godzinie 21:25 czynności podjęli, między innymi, M. P., A. U. i M. R.. W trakcie odbierania relacji od pokrzywdzonej i P. W. do mieszkania wszedł T. G.. Został wówczas zatrzymany i przewieziony na badania na zawartość alkoholu i innych zabronionych substancji. S. F. została zaś zaopatrzona przez zespół pogotowia ratunkowego i przewieziona do Szpitala im. WAM w Ł..

Funkcjonariusze policji dokonali oględzin miejsca zdarzenia oraz oględzin i badań osób uczestniczących w zdarzeniu. Zabezpieczyli odzież S. F. i T. G.. Nie zabezpieczyli noża, którym posłużył się T. G., gdyż P. W. nie potrafił go wskazać i ze względu na to funkcjonariusze zabezpieczyli wszystkie noże znajdujące się na miejscu zdarzenia.

Zeznania:

A. U.,

M. R.,

M. P.

Karta pogotowia

Protokół zatrzymania

Protokoły

Raport policyjny

111v,333v

151v,333v

109v,382v-383

48

19

2-4, 6, 12-14, 16-17, 22-24,25-26

93-98

4.  Po przewiezieniu S. F. do Szpitala im. WAM w Ł. zaopatrzono jej rany szwami i wykonano szereg niezbędnych badań. Po dwóch dniach została ona wypisana ze szpitala. Pozostawała na zwolnieniu lekarskim do 26 stycznia 2023 roku. Odczuwała w tym czasie ból w okolicach szyi i brzucha.

Dokumentacja medyczna

47, 106, 158, 370-381

5.  W wyniku ciosów zadanych w toku zdarzenia S. F. przez T. G. doznała ona obrażeń w postaci: dwóch powierzchownych ran ciętych szyi po stronie lewej oraz 4 płytkich ran kłutych, w tym: lewej części klatki piersiowej w okolicy łuku żebrowego, dwóch ran lewego ramienia oraz rany śródbrzusza po stronie lewej. Rany te zostały zadane z niewielką siłą i spowodowały naruszenie czynności narządu ciała pokrzywdzonej inne niż określone w art. 156 § 1 k.k. trwające poniżej 7 dni.

Kanał rany śródbrzusza kończył się 8 mm. od ściany otrzewnej. Uszkodzenie otrzewnej stwarzało ryzyko powikłań zapalnych, które mogły skutkować zapaleniem otrzewnej i wstrząsem septycznym, który mógłby doprowadzić do śmierci pokrzywdzonej.

Opinia biegłego medycyny sądowej

Opinia radiologiczna

42, 200-201, 337, 338v-339

386

6.  T. G. urodził się w (...) roku, jest obywatelem polskim, legitymuje się wykształceniem gimnazjalnym, nie ma wyuczonego zawodu, nie jest nigdzie zatrudniony, przed osadzeniem utrzymywał się z prac dorywczych w charakterze pracownika budowlanego, z których osiągał dochód miesięczny w wysokości około 3.000 złotych netto, nie posiada majątku, w przeszłości był karany za popełnianie przestępstw przeciwko mieniu, w tym z użyciem przemocy, na kary pozbawienia wolności. W toku dotychczasowej izolacji zachowanie oskarżonego jest niewłaściwe. W czasie jego tymczasowego aresztowania sporządzono sześć wniosków o ukaranie w związku z zachowaniami autoagresywnymi, zachowaniami mającymi zwrócić na siebie uwagę funkcjonariuszy więziennych oraz posiadaniem zabronionych przedmiotów – zapalniczki. Symulował także wystąpienie objawów choroby psychicznej. Jest osobą egocentryczną i bezkrytyczną, także w stosunku do zarzucanych czynów. T. G. był w przeszłości kilkukrotnie hospitalizowany w związku z uzależnieniem mieszanym oraz zaburzeniami osobowości.

Dane osobowe

Dane o karalności

Wywiad kuratora

Opinia o oskarżonym

Dokumentacja medyczna

332v

79-84

127

394-395

125, 173

7.  T. G. nie jest osobą chorą psychicznie i upośledzoną umysłowo. W czasie zarzucanych czynów działał będąc pod działaniem środków psychoaktywnych, których skutki zażycia mógł przewidzieć. Brak jest podstaw do kwestionowania jego poczytalności w chwili czynu.

Opinia psychiatryczna

137-141, 181-188

2.  OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1, 2

Zeznania S. F. i P. W.

Sąd za wiarygodne i stanowiące podstawę do czynienia ustaleń faktycznych uznał zeznania pokrzywdzonej. Zeznania te są kategoryczne, konsekwentne oraz odpowiednio szczegółowe w odniesieniu do dynamiki wydarzeń i ograniczeń świadka w zakresie percepcji wzrokowej i słuchowej. Opisy podawane przez pokrzywdzoną znalazły potwierdzenie w relacjach procesowych P. W., jak i wyjaśnieniach oskarżonego. T. G. potwierdził, że zaatakował kilkukrotnie nożem S. F.. To, że wskazał on odmienną, od ustalonej przez sąd, przyczynę swojego zachowania, nie zmienia faktu, że w kluczowej kwestii jego sprawstwa w zadaniu pokrzywdzonej ugodzeń i cięć, jego wyjaśnienia pozostają w całkowitej zgodności z jej relacją, jak i relacją P. W..

Sąd zeznania P. W. także uznał za dowód w pełni wiarygodny. Świadek, podobnie jak S. F., opisał zdarzenie w sposób konsekwentny oraz odpowiednio szczegółowy w odniesieniu do dynamiki wydarzeń i fizycznego braku możliwości zaobserwowania przebiegu wydarzeń ze względu na wadę wzroku. Podawane przez niego okoliczności zasłyszane w trakcie wydarzeń oraz wynikające z podjętej przez niego interwencji znajdują potwierdzenie w zeznaniach S. F. jak i wyjaśnieniach oskarżonego.

Zeznania pokrzywdzonej i P. W. są wyważone. Ich analiza nie wskazuje, aby opisali zdarzenie w sposób nieprawdziwy, bardziej dolegliwy dla oskarżonego. Nie podawali aby oskarżony groził S. F., czy też używał pod jej adresem słów obraźliwych lub wulgarnych, co mogli by uczynić, gdyby ich zeznania nakierowane były na bezpodstawne obciążenie oskarżonego zachowaniami, których się nie dopuścił, a które mogłyby sprowadzić na niego surowszą odpowiedzialność karną.

Z wiarygodnością zeznań S. F. przemawia również zgodność jej relacji z ustaleniami biegłej medycyny sądowej w zakresie ilości i miejsc, w stwierdzonych na ciele pokrzywdzonej obrażeń związanych z użyciem wobec niej noża.

2, 5, 6 i 7

Opinia biegłego medycyny

sądowej,

Opinia biegłych psychiatrów

Opinia genetyczna opinia radiologiczna,

Za w pełni wiarygodne sąd uznał opinię biegłego medycyny sądowej w zakresie obrażeń doznanych przez pokrzywdzoną, opinię biegłych lekarzy psychiatrów co do stanu zdrowia psychicznego oskarżonego i jego poczytalności w chwili czynu, opinię radiologiczną oraz opinię genetyczną. Wszyscy biegli wykonujący badania legitymują się odpowiednimi kwalifikacjami i doświadczeniem zawodowym. Opinie są kompletne, stanowcze i niesprzeczne. Wydane zostały na udostępnionym materiale medycznym i dowodowym. Biegli starannie, przekonująco i z powołaniem się na aktualny stan wiedzy oraz okoliczności wynikające z akt sprawy, odnieśli się do powierzonych im kwestii, a wywiedzione wnioski były przez nich przekonująco i wyczerpująco umotywowane. Stąd też sąd w pełni oparł ustalenia na wszystkich opiniach we właściwych częściach stanu faktycznego.

3.

Zeznania:

A. U.,

M. R. i M. P.

Protokoły zatrzymania, oględzin, zatrzymania rzeczy

Raport policyjny

Za wiarygodne sąd uznał zeznania funkcjonariuszy policji podejmującego interwencję w dniu 28 grudnia 2022 roku. Brak jest podstaw do kwestionowania prawdziwości zeznań tych świadków. Ich udział w zdarzeniu wynikał z polecenia służbowego, a nie osobistego zaangażowania w sprawę lub znajomości z którąkolwiek ze stron. Ich relacja jest co do zasady niesprzeczna z wyjaśnieniami oskarżonego i zeznaniami S. F. i P. W.. Znajdują również potwierdzenie w sporządzonej przez nich dokumentacji, której rzetelność nie była przez oskarżonego podważana.

Jako dowód rzetelny i mogący stanowić podstawę do czynienia ustaleń faktycznych sąd uznał protokół zatrzymania oraz wszystkie protokoły policyjne z czynności wykonanych tuż po zdarzeniu. Dokumenty te zostały sporządzone przez uprawnionych i odpowiednio przeszkolonych funkcjonariuszy a prawidłowość zawartych w nich informacji znajduje potwierdzenie nie tylko w zeznaniach policjantów, ale także treści protokołów, które zostały bez zastrzeżeń podpisane osoby uczestniczące w czynnościach.

Za materiał w pełni wiarygodny i mogący stanowić podstawę do czynienia ustaleń, co do czasu i rodzaju podjętych decyzji, sąd uznał raport z czynności policyjnych. Sąd nie znalazł powodów deprecjonujących wartość dowodową tego dowodu. Zapisy w raporcie dokonywane były przez losowych funkcjonariuszy i sporządzane były na podstawie przekazywanych im informacji.

4.

Dokumentacje medyczne

Sąd za w pełni wiarygodny uznał dowód z zabezpieczonych dokumentacji medycznych pokrzywdzonej i oskarżonego. Zostały one sporządzone przez lekarzy posiadających specjalistyczną wiedzę i kwalifikację. Nie były one w żaden sposób podważane w toku prowadzonego postępowania przez strony.

6.

Dane o karalności,

Wywiad kuratora,

Opinia o osadzonym

Dane osobowe

Za w pełni wiarygodne sąd uznał dowody
z informacji o karalności oskarżonego, wywiadu kuratora i opinii z jednostki penitencjarnej. Brak jest podstaw do kwestionowania rzetelności sporządzenia powyższych dokumentów oraz danych w nich zawartych. Zostały opracowane przez uprawnionych i prawidłowo przeszkolonych urzędników i funkcjonariuszy. Zawarte w tych dokumentach dane pochodzą z właściwych rejestrów i nie były przez żadną ze stron kwestionowane.

Sąd za wiarygodne uznał oświadczenie oskarżonego w zakresie podanych przez niego danych osobowych. Brak jest podstaw do zakwestionowania prawdziwości podanych przez oskarżonego danych w szczególności, iż znalazły one potwierdzenie w danych o karalności.

2.2 Dowody nieuwzględnione przy ustalaniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

punkt rozstrzygnięcia wyroku

Oskarżony

3.1 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

T. G.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd dokonując oceny prawnej zachowań oskarżonego nie podzielił stanowiska oskarżyciela publicznego, iż zachowania te wypełniły znamiona przestępstwa usiłowania zabójstwa.

W świetle ustaleń sądu bezsporne jest to, że T. G. zaatakował nożem S. F. dwukrotnie godząc ją w tułów, dwukrotnie w lewą kończynę górną oraz dwukrotnie wykonał cięcie nożem po lewej strony jej szyi. Pozbawione kontrowersji jest również to, że ugodzenia zadane w śródbrzusze pokrzywdzonej wiązało się z raną drążącą w kierunku otrzewnej i organów wewnętrznych jej ciała.

Aby uznać, że zachowanie oskarżonego wypełniło dyspozycję inkryminowanego oskarżonemu czynu - przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. niezbędne było bezsporne wykazanie, iż swoim zachowaniem oskarżony, chociażby w zamiarze ewentualnym, zamierzał pozbawić S. F. życia. Zamiar pozbawienia życia jest jednym ze znamion zbrodni zabójstwa, należącym do strony podmiotowej przestępstwa. Można go wywodzić z wyjaśnień oskarżonego, jak i elementów przedmiotowych przestępstwa.

Jak wynika z analizy wyjaśnień T. G. przyznał się on do dokonania zarzucanego mu czynu, zaś w wyjaśnieniach potwierdził zadanie pokrzywdzonej ciosów w szyję i tułów. Gdyby tylko to oświadczenie brać pod uwagę, sąd mógłby przypisać oskarżonemu dokonanie czynu w zarzucanym kształcie. Niemniej jednak sąd zwrócił uwagę, że oskarżony nie tylko nie potrafił wskazać motywu dla którego mógłby dążyć do pozbawienia pokrzywdzonej życia, ale także nie umiał wskazać powodu dla którego w ogóle ją zaatakował. W tej sytuacji sąd uznał za konieczne ustalenia rzeczywistego procesu woluntatywnego oskarżonego poprzez analizę elementów przedmiotowych przestępstwa, które zostały ustalone w toku przeprowadzonego postępowania dowodowego.

Głównym źródłem dowodowym w tej mierze, oprócz zeznań pokrzywdzonej i zeznań P. W., były: dokumentacja medyczna, opinia biegłej z zakresu medycyny sądowej oraz opinia radiologiczna. Jak wynika z powyższych dowodów wszystkie rany zadane zostały pokrzywdzonej z niewielką siłą. Rany cięte szyi były ranami powierzchownymi, zaś rany kłute były płytkie. W tym stanie rzeczy, w szczególności uwzględniając, iż T. G. zaatakował pokrzywdzoną z zaskoczenia oraz to, że się nie broniła, sąd powziął wątpliwości, czy rzeczywiście zamiarem oskarżonego było pozbawienie S. F. życia, choćby w formie ewentualnej. Oskarżony miał przewagę fizyczną nad pokrzywdzoną. Nie tylko wynikała ona z warunków fizycznych, ale także niepełnosprawności pokrzywdzonej. Jako osoba niedosłysząca i niedowidząca S. F. miała utrudnioną możliwość reakcji na ruchy oskarżonego, a tym samym znacznie ograniczoną możliwość obrony. Analiza wszystkich powyższych okoliczności, dokonana przez pryzmat narzędzia użytego przez oskarżonego (nóż o długości ostrza co najmniej 8,5 cm), doprowadziła sąd do uznania, iż gdyby oskarżony rzeczywiście działał z zamiarem pozbawienia pokrzywdzonej życia, swobodnie mógłby ten zamiar zrealizować, choćby poprzez zadawanie ciosów z większą siłą. To, że tego nie uczynił doprowadziło sąd do powzięcia wątpliwości, czy rzeczywiście zamiarem oskarżonego było pozbawienie pokrzywdzonej życia. Podkreślenia wymaga to, że żaden z ciosów nawet nie zagroził uszkodzeniem organu, który mógłby w bezpośrednio zagrozić życiu S. F., a to ze względu na fakt, iż kanał rany kończył się w znacznej odległości od kluczowych dla życia pokrzywdzonej ciała. Kanał rany najgroźniejszego ciosu zadanego przez oskarżonego – rany kłutej śródbrzusza kończył się w odległości: 5 cm i 2 mm od prawej nerki, 7 cm i 5 mm. od torebki wątroby oraz 8 cm od trzustki.

W tym stanie rzeczy sąd – zgodnie z treścią art. 5 § 2 k.p.k. który nakazuje rozstrzygać wszelkie niedające się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego, uznał, że oskarżony nie działał z zamiarem pozbawienia S. F. życia, zaś jego przyznanie się do tak sformułowanego zarzutu wynikało z formalnego przyznania się do zaatakowania pokrzywdzonej i zadania jej szeregu ciosów nożem.

Należy nadmienić, że sąd nie ustalił dokładnie którym z noży posłużył się oskarżony. Noża tego nie potrafili wskazać ani świadkowie ani oskarżony. Odpowiedzi na to zagadnienie nie dostarczyła także opinia genetyczna (k.202-239). Z uwagi na powyższe oraz mając na względzie opisaną regułę art. 5 § 2 k.p.k. sąd uznał, że oskarżony posłużył się nożem o najkrótszej długości ostrza.

Wykluczając to, że oskarżony działał z zamiarem pozbawienia życia S. F., sąd nie stracił z pola widzenia faktu, iż kanał rany kłutej śródbrzusza kończył się w odległości 8 mm. od otrzewnej ściennej, której uszkodzenie mogło prowadzić do stanu zapalnego i wstrząsu septycznego. Ta niewielka odległość końca kanału rany od otrzewnej ściennej doprowadziła sąd do uznania, iż pomimo zadania krytycznego ciosu z niewielką siłą, niewystarczającą do bezpośredniego zagrożenia życiu S. F., siła ta była na tyle duża, iż mogła doprowadzić do uszkodzenie otrzewnej i spowodowania choroby realnie zagrażającej życiu S. F.. Ponieważ ostatecznie do uszkodzenia otrzewnej i wywołania choroby realnie zagrażającej życiu pokrzywdzonej nie doszło, a to z uwagi na interwencję jej partnera i udzielenie pomocy medycznej, sąd zachowanie oskarżonego zakwalifikował jako wypełniające znamiona usiłowania spowodowania u S. F. choroby realnie zagrażającej jej życiu, to jest czynu z art. 13 § 1 k.k. w związku z art. 156 § 1 punkt 2 k.k.

Ponieważ zachowanie oskarżonego spowodowało skutek w postaci obrażeń ciała zakłócających czynności narządu ciała na okres poniżej 7 dni, sąd kwalifikację przypisanego czynu uzupełnił o art. 157 § 2 k.k. oraz art. 11 § 2 k.k.

4.  Kary, środki karne, przepadek, środki kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

T. G.

1

1

Jako okoliczności obciążające sąd uznał:

- uprzednią karalność za przestępstwa, w tym z użyciem przemocy,

- działanie bez powodu,

- wielokrotne zadanie ciosów pokrzywdzonej,

- posługiwanie się w czasie dokonywania przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu niebezpiecznym przedmiotem w postaci noża,

- negatywne zachowanie przed i po popełnieniu przestępstwa świadczące o wysokim stopniu demoralizacji,

Jako okoliczności łagodzące sąd uznał:

- przyznanie się do dokonania zarzucanego czynu,

- niewielką siłę zadawanych ciosów,

- działanie w zamiarze nagłym,

- brak istotnych skutków zdrowotnych u pokrzywdzonej,

Ponieważ czyn przypisany oskarżonemu popełniony został w ramach kumulatywnej kwalifikacji sąd, zgodnie z treścią art. 11 § 3 k.k. jako podstawę wymierzenia kary wskazał przepis przewidujący karę najsurowszą – w tym wypadku art. 156 § 1 punkt 2 k.k., ten bowiem przepis przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności od 3 lat.

Sąd przy ustalaniu podstawy prawnej podstawy wymierzenia oskarżonemu kary zastosował art. 4 § 1 k.k. Z treści tego przepisu wynika, że w przypadku gdy w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą w chwili czynu jeżeli jest ona względniejsza dla sprawcy. W realiach niniejszej sprawy sąd zastosował powołany przepis wedle stanu prawnego obowiązującego do 30 września 2023 roku, ponieważ z dniem 1 października 2023 r. weszła do porządku prawnego nowelizacja, która zmieniła wymiar kary za przestępstwo z art. 156 § 1 k.k. określając iż za jego popełnienie sprawcy grozi kara od 3 lat pozbawienia wolności do 20 lat pozbawienia wolności, w sytuacji, gdy wedle wcześniejszych przepisów górną granicą zagrożenia było 15 lat pozbawienia wolności.

Uwzględniając wszystkie powyższe okoliczności tak łagodzące jak i obciążające sąd uznał, że kara 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności będzie, w odniesieniu do oskarżonego, karą sprawiedliwą, adekwatnie dolegliwą, ułatwiać będzie osiągnięcie wobec oskarżonego celów wychowawczych i nie będzie w odbiorze społecznym odbierana jako zbyt łagodna lub surowa, co wpłynie na prawidłowe kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa.

T. G.

4

1

Sąd uznał, iż pokrzywdzona S. F. w wyniku popełnionego na jej szkodę przestępstwa doznała obrażeń ciała oraz krzywdy wynikającej z bólu, uczucia strachu i wysokiego stopnia stresu.

Ostateczny, fizyczny uszczerbek na zdrowiu S. F., określony został przez biegłą M. na 6%. W ocenie sądu na wysokość odszkodowania decydujący wpływ miał jednakże fakt niepełnosprawności pokrzywdzonej: niedosłuchu i niedowidzenia, które utrudniały zauważenie ataku i obronę, a tym samym wpłynęły na spotęgowanie uczucia zagrożenia i obawy o własne życie.

To w ocenie sądu determinowało przyznanie wysokiego, w ocenie sądu, zadośćuczynienia.

Ostatecznie sąd przyjął, że zadośćuczynienie w kwocie 25.000 złotych będzie adekwatną kompensatą za doznane przez S. F. obrażenia (o nieznacznym ostatecznie charakterze) oraz jej krzywdę.

5.  INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

T. G.

2

1

Sąd orzekł, że kara pozbawienia wolności orzeczona wobec T. G. będzie wykonywana w systemie terapeutycznym, w systemie dla osób uzależnionych od alkoholu i środków psychoaktywnych. Ta część wyroku oparta została na opinii biegłych psychiatrów, którzy zawnioskowali o orzeczenie takiego sposobu wykonania kary pozbawienia wolności, w przypadku jej wymierzenia oskarżonemu.

T. G.

3

1

Na poczet kary pozbawienia wolności orzeczonej względem T. G., która ma charakter bezwzględny, sąd zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia go wolności od dnia zatrzymania, to jest 22 grudnia 2022 roku godzina 22.20.

T. G.

5

1

Sąd nakazał przechowywanie w aktach sprawy śladów kryminalistycznych. Podstawą takiej decyzji był przepis § 103 ustęp 3 Regulaminu urzędowania sądów powszechnych, który nakazuje przechowywanie śladów przestępstwa do chwili zniszczenia akt sprawy.

T. G.

6

1

Z uwagi na fakt, iż sąd uznał, zabezpieczoną od oskarżonego i pokrzywdzonej odzież za dowody zbędne dla dalszego postępowania, na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zadecydował o ich zwrocie osobom uprawnionym.

6.  Inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia,
w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.

Mając na uwadze, że adw. A. I. udzieliła oskarżonemu pomocy prawnej z urzędu w postępowania przygotowawczego i przed sądem I instancji, a koszty obrony nie zostały uiszczone w żadnej części, sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy kwotę 2.560 złotych. Przyznając wynagrodzenie sąd zastosował stawki wedle rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z 22 października 2015 roku z późniejszymi zmianami, to jest według stawek dla adwokatów z wyboru. Sąd zastosował te stawki – wyższe niż w rozporządzeniu odnoszącym się do obrony z urzędu, to zaś mając na względzie treść wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 30 grudnia 2022 roku w sprawie SK 78/21 w którym zakwestionowano zgodność z konstytucją przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016 r., 1714, z późniejszymi zmianami).

8.

Sąd zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych w całości, uznając, iż ich uiszczenia będzie dla niego zbyt dolegliwe z uwagi na nieuzyskiwanie przez niego dochodów oraz zasądzenie na rzecz pokrzywdzonej wysokiego zadośćuczynienia.

8.  PODPIS

Adam Karowicz Tomasz Krawczyk