Pełny tekst orzeczenia

1.Przewodnicząca:

1.SSO Agnieszka Połyniak

1.Protokolant:

1.Marta Synowiec

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 107/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śląskich z 5 grudnia 2023 roku, sygn. akt II K 261/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

T. M.

uprzednia wielokrotna karalność oskarżonego

karta karna

575 - 576

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

karta karna

dokument, którego treść nie budzi wątpliwości, m.in. z uwagi na zgodność informacji o uprzedniej karalności oskarżonego z treścią odpisów wyroków, znajdujących się w aktach sprawy, a strony danych tych nie zakwestionowały

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Prokuratora zarzucił na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, wyrażający się przyjęciem przez Sąd orzekający w sprawie błędnego poglądu, że ustalenia postępowania dowodowego nie dają podstawy do przypisania oskarżonemu T. M. sprawstwa czynu zabronionego opisanego w pkt I części wstępnej wyroku, albowiem tenże nie przyznał się do winy, zaś analiza zeznań świadków i dokumentacji komorniczej (sądowej) wskazuje na przejściowe problemy finansowe (dodatkowo powstałe w wyniku zdarzeń obiektywnych -niezależnych) oskarżonego, który do tego czasu tj. złożenia zawiadomienia o przestępstwie wywiązywał się z zaciąganych zobowiązań, a co zobligowało sąd do uwolnienia go od stawianego zarzutu czynności oszukańczych na szkodę spółki (...) - podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w tym krytyczna (wnikliwa) ocena zeznań świadków przesłuchanych w toku postępowania karnego w zderzeniu z sytuacją majątkową oskarżonego w zbieżnym z czasokresem objętym zarzutem aktu oskarżenia, analizą „płynności" finansowej T. M. prowadzącego działalność pod wielobranżową firmą (nie tylko produktów rolnych), szczególnie na czas rozliczenia płatności objętych kluczową dla powyższej argumentacji faktury (...) pozwoliłyby na usunięcie ewentualnych wątpliwości i tym samym przypisanie mu sprawstwa dopuszczenia się czynu oszukańczego w rozumieniu, art. 286 kk

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Prokurator, negując trafność wniosku Sądu Rejonowego co do tego, że zgromadzony materiał dowodowy nie daje podstaw, by stwierdzić, iż T. M. swoim zachowaniem 4 listopada 2014 roku wyczerpał wszystkie ustawowe znamiona występku z art. 286 §1 k.k., wskazał, iż błędu Sądu upatruje w tym, że oparł się na tezie o niezweryfikowanym efemerycznym "zaburzeniu rynku buraczanego", pomijając szeroki zakres prowadzonej przez oskarżonego działalności gospodarczej, a "lektura" jego skazań prowadzi do wniosku, że każdorazowo powielał ten sam mechanizm. Kwestionując ustalenia faktyczne, apelujący wytknął Sądowi meriti, że winien był "pokusić się" o wypożyczenie akt postępowań karnych, w których to jest" wysoce prawdopodobne, że T. M. prezentował identyczną linię obrony. Argumentując, wytknął także Sądowi orzekającemu, że zaniechał "zgłębienia" problemów oskarżonego z "fiskusem", przyczyn nieskuteczności egzekucji komorniczych i nie zweryfikował sytuacji rynkowej z lat 2014 - 2015.

Przy tak skonstruowanej apelacji w pierwszej kolejności zauważa Sąd odwoławczy, że to prokurator, jako rzecznik oskarżenia, winien był zgromadzić i zabezpieczyć takie dowody, które będą potwierdzały jego tezę, iż T. M. jest sprawcą czynu z art. 286 §1 k.k., którego miał się dopuścić konkretnie 4 listopada 2014r, jak to wskazał, konstruując zarzut. Nadto jako strona tego postępowania, które zainicjował, wnosząc 27 czerwca 2022 roku akt oskarżenia (k. 206), w istocie poprzestał na tym, co przedstawiła pokrzywdzona spółka (vide np. wykaz osób podlegających wezwaniu na rozprawę i wykaz dokumentów - dowodów do ujawnienia na rozprawie - k. 206v), następnie, przez cały czas trwania postępowania sądowego, nie wykazał się jakąkolwiek inicjatywą dowodową. Dopiero w apelacji wskazał, co Sąd meriti winien był w toku postępowania zrobić. Nie sposób nie zauważyć, że to Sąd Rejonowy zgromadził zasadniczy materiał dowodowy, ustalając i wyzywając świadków (np. k. 349v), zasięgając informacji w urzędach skarbowych, w ZUS -sie, Krajowym Rejestrze Sądowym we W. oraz w organach ścigania i wymiaru sprawiedliwości na terenie kraju, by ustalić kondycję finansową oskarżonego oraz firmy, którą prowadził (k.350, 427), weryfikując linię obrony oskarżonego (k. 475). Tych czynności zaniechał prowadzący postępowanie przygotowawcze, a przy tym do momentu wydania wyroku rzecznik oskarżenia pozostał bierny. Podnoszenie zatem dopiero w apelacji, że Sąd Rejonowy winien był przeprowadzić szereg dodatkowych dowodów i w ten sposób jeszcze "pogłębić" to, co już ustalił na podstawie informacji, które zgromadził, nie może być aprobowane. To, co stanowiło podstawę wniesienia aktu oskarżenia uprawnia do twierdzenia, że prokurator uchybił nakazowi z art. 297 §1 pkt 1, 4 i 5 k.p.k., koncentrując się wyłącznie na - przyznanym także przez oskarżonego - fakcie, iż nie zapłacił za ostatnią fakturę za ostatnią partię dostarczonych mu w ramach umowy realizowanej od początku listopada 2014r. wysłodków buraczanych. Zauważa Sąd odwoławczy, że aktywność dowodową stron, a więc i prokuratora, w perspektywie art. 167 k.p.k. uznać należy za jego obowiązek. Nie do zaakceptowania jest taki stan rzeczy, w którym strona, zachowują się pasywnie, licząc jedynie na inicjatywę ze strony sądu. Jakkolwiek na sądzie spoczywa obowiązek czuwania, aby zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności sprawy, to jednakże oznacza to, iż sąd taki ma wyjaśnić sprawę w taki sposób, by podstawę rozstrzygnięć stanowiły prawdziwe ustalenia faktyczne, gdyż jest to konsekwencją przyjętej w polskim procesie karnym zasady kontradyktoryjności. Sąd odgrywa zatem aktywną rolę w dążeniu do wyjaśnienia faktycznych podstaw rozstrzygnięcia co pozostaje w związku z zasadą prawdy obiektywnej wynikającą z art. 2 § 2 k.p.k. (podstawę wszelkich rozstrzygnięć powinny stanowić prawdziwe ustalenia faktyczne), to jednakże art. 167 k.p.k. nakłada na sąd obowiązek przeprowadzenia dowodów z urzędu tylko w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne dla wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy, czyli w jakim jest to niezbędne dla prawidłowego wyrokowania. Takiej inicjatywy nie można mylić z funkcją śledczą realizowaną poprzez poszukiwanie dowodów w procesie udowadniania sprawstwa i winy oskarżonego. Skoro prokurator widział potrzebę zgromadzenia szerszego materiału dowodowego i wyjaśnienia (ustalenia) innych jeszcze kwestii, winien był to we właściwej formie i czasie zgłosić. Tego jednakże nie uczynił.

Sąd Rejonowy, orzekając w przedmiotowej sprawie, wykazał inicjatywą dowodową i samodzielnie zgromadził cały materiał dowodowy, który uprawniał do dokonania prawnokarnej oceny zachowania T. M., który także w ocenie Sądu odwoławczego jest kompletny i pozwala na dokonanie pewnych i jednoznacznych ustaleń faktycznych. Takich, jakie zostały przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Już w tym momencie zauważyć wypada, że argument apelującego, odnoszący się do uznania sprawstwa oskarżonego w niniejszej sprawie przez pryzmat innych postępowań karnych, a dotyczący jego działalności w kolejnych latach, czego dotyczyły skazania za czyny popełniane w latach 2017 - 2020 (vide odpisy wyroków dotyczące T. M. oraz karta karna, k. 575 - 576), jest oczywiście chybiony. W żadnym razie nie ma podstaw, by twierdzić, że skoro w ramach innej działalności gospodarczej, prowadzonej w późniejszym okresie, oskarżony dopuszczał się przestępstw z art. 286 §1 k.k. na szkodę różnych podmiotów, to jest to równoznaczne z tym, że także 4 listopada 2014r. również z takim zamiarem zawarł umowę ze spółką (...) Sp. z o.o. Stosowanie analogii na niekorzyść oskarżonego w prawie karnym jest bezwzględnie zabronione. Osobie oskarżonej każdorazowo sprawstwo i winę należy wykazać i to w sposób nie budzący żadnych wątpliwości, na podstawie dowodów dotyczących danego, zarzucanego zachowania, a nie w oparciu o to, co zrobiła w innym czasie i miejscu, w związku z innymi zdarzeniami.

Z tego też powodu teza skarżącego, że Sąd meriti winien był przeprowadzić dowód z akt postępowań w innych sprawach karnych, w których to T. M. zostało skazany i następnie na tej podstawie analizować jego wyjaśnienia oraz ustalony modus operandi. Wyprowadzony na tej podstawie wniosek autora apelacji, że skoro Sąd meriti tego zaniechał, to pozbawił się dowodu wskazującego na "identyczny" mechanizm działania, co z kolei stanowić by miało o istnieniu zamiaru bezpośredniego w tej sprawie, jest oczywiście bezpodstawny.

Z prawidłowych ustaleń Sądu a quo wynika, iż nie ma dostatecznych podstaw, by twierdzić, że prowadzona przez oskarżonego firma (...) sp. z o.o., która w Krajowym Rejestrze Sądowym została zarejestrowana 28 marca 2014r., od początku nastawiona była na tzw. działania oszukańcze, o czym usiłował przekonać apelujący.

Zgromadzony materiał dowodowy wskazuje przy tym, że oskarżony miał w przeszłości kontakty handlowe z M. A. - handlowcem firmy (...) Sp. z o.o., który nie miał zastrzeżeń co do jego rzetelności, jak też sposobu wywiązywania się z zobowiązań.

Zasadnie wskazał zatem Sąd orzekający na zeznania tego świadka, który przyznał nie tylko, że przed zawarciem umowy firma oskarżonego była weryfikowana przez A. ("mieliśmy narzucone przez (...) Sp. z o.o. przynajmniej taki wywiad jaka jest kondycja, czyli rozmowy z kontrahentami, to był wywiad z rynku" - k. 256). Nadto świadek ten, przyznał także, że wtedy, kiedy pojawiły się problemy z zapłatą, oskarżony proponował spłatę swego zadłużenia w innym towarze - gnejsach (k. 256). Tym samym to nie tylko zapewnienia samego oskarżonego stanowiły o uznaniu jego firmy za wiarygodną i doprowadziły do zawarcia z nim umowy na dostawę wysłodków buraczanych, ale ocena całokształtu okoliczności, w jakich nawiązany został kontakt i zawarta umowa.

Co w tej sprawie istotne, a co pomija prokurator (a przemilcza (...) Sp. o.o.), umowa była realizowana począwszy od 4 listopada 2014r. i dotyczyła 225 ton po 720 złotych za tonę wysłodków buraczanych melasowych, z których większość została dostarczona nabywcy - firmie oskarżonego, a ten za nie zapłacił. Dopiero z zapłatą ostatnie 4 faktury, a w rzeczywistości za ostatnią dostawę 23,6 tony wysłodków buraczanych i zapłatę za nie powstał problem, tj. T. M. nie zapłacił. Sąd Rejonowy zwracał się do oskarżyciela posiłkowego o przedstawienie pozostałych faktur wystawionych w związku z realizacją tej umowy, lecz ich nie przedstawiono, zaś akt postępowań cywilnych "o zapłatę" potwierdzają wersję oskarżonego, że zostały zapłacone w terminie.

W tych okolicznościach rzeczą najpierw prokuratora, a następnie Sądu, było wykazanie w sposób nie budzący wątpliwości, że już 4 listopada 2014r., czyli w dacie zawarcia umowy, T. M. działał w celu doprowadzenia swego kontrahenta do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że wprowadził go w błąd, że z umowy tej się wywiąże i zapłaci za otrzymane wysłodki, choć nie miał takiego zamiaru ani też możliwości.

Z ustaleń Sądu I instancji wynika, że na dzień wystawienia przedmiotowej faktury, czyli 16 grudnia 2014r. , rzeczywiście T. M. nie miał możliwości, by za dostarczone wysłodki buraczane melasowe zapłacić, co jednakże nie jest równoznaczne z tym, że taka sytuacja miała już miejsce w dacie zawarcia umowy. Tylko zaś nie budzące wątpliwości ustalenie, iż od początku nie miał on zamiaru, by z umowy tej się wywiązać, uzasadniałoby uznanie sprawstwa czynu z art. 286 §1 k.k. ("kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej ..." - art. 286 §1 k.k.). Na kwestię tę zasadnie zwrócił uwagę Sąd meriti. Nie można nie dostrzec, że T. M. odebrał i zapłacił (tak należy uznać) za wszystkie wcześniej dostarczone partie wysłodków, zaś nie została zapłacona ostatnia dostawa, której dotyczyła przedmiotowa faktura. Tym samym z umowy, dotyczącej dostawy towaru o wartości 162.000 złotych (225 ton po 720 złotych za tonę), oskarżony nie zapłacił za 23,6 tony o wartości 17.963,57 zł. (k. 286).

Także w toku procesu cywilnego Sąd Rejonowy w Bielsku - Białej ustalił, że "towar był dostarczany partiami, a strona pozwana nie zapłaciła za dostawy (...) strony zawarły porozumienie i dokonana została częściowa zapłata w formie rozliczeń towarowych i usług, ale do zapłaty pozostała kwota dochodzona pozwem" (uzasadnienie wyroku w sprawie VI GC 2105/16, k. 300 - 301), czyli właśnie kwoty 17.936,57 zł, stanowiącej przedmiot niniejszego postępowania karnego. W tych okolicznościach trudno nie zgodzić się z twierdzeniem, że to nie zła wola oskarżonego, która miałaby istnieć od samego początku zawarcia umowy, lecz właśnie zmiana sytuacji na rynku skutkowało niewywiązaniem się z umowy do końca.

W tym miejscu zwrócić uwagę wypada na uzasadnienie apelacji oskarżyciela posiłkowego, który przyznał, iż wiedział, że „oskarżony pilnie potrzebował towaru, dlatego pomimo wyższych cen – zdecydował się na zwarcie umowy. W dacie zawarcia zaciągnięcia ww. zobowiązania – trwał kryzys na rynku wysłodków buraczanych, czego oskarżony (jak wynika z wyjaśnień) był w pełni świadomy, a mimo to zdecydował się na zamówienie towaru od pokrzywdzonej (…) – k. 552v). Te stwierdzenia oskarżyciela posiłkowego potwierdzają zatem wersję T. M., iż w trakcie realizacji umowy sytuacja na rynku rolnym związanym z obrotem wysłodkami buraczanymi, zmieniała się. To w ocenie Sądu odwoławczego uwiarygodniło tę część wyjaśnień oskarżonego, że sytuacja na rynku rolnym uległa zmianie w trakcie realizacji przedmiotowej, co miało wpływ także na jego sytuację. To z kolei stanowi o niezasadności zarzutu prokuratora, że Sąd orzekający bezzasadnie dał w tej mierze wiarę oskarżonemu.

Wskazać wszak trzeba, że wysłodki buraczane powstają w procesie ekstrakcji cukru z pociętych odpowiednio bulw i są produktem sezonowym, dostępnym jedynie w okresie kampanii cukrowniczej, która trwa zazwyczaj od sierpnia do stycznia. Tym samym wskazywana przez oskarżonego zwiększona dostępność tego produktu w toku kampanii cukrowniczej, a co za tym idzie spadek ceny nie jest okolicznością niespotykaną, podobnie jak wahania dostępność tego typu produktów na rynku. Zauważa Sąd ad quem, że 2014 r. był ostatnim rokiem, kiedy rolnicy mogli składać wnioski o płatności cukrowe, co oznaczało, że w kolejnych sezonach brak wsparcia skutkował znaczącym spadkiem dochodowości uprawy buraków cukrowych.

Skoro nie ma racjonalnych podstaw, by negować tę część wyjaśnień T. M., w których wskazał, iż to niemożność sprzedaży towaru po cenie, za którą sam nabył wysłodki buraczane, stanowiła o zmianie jego kondycji finansowej i problemie z rozliczeniem się z kontrahentem, to trudno uznać, iż od początku taki scenariusz wydarzeń brał on pod uwagę. To z kolei uprawnia do twierdzenia, ze doszło do deliktu cywilnego, a nie przestępstwa oszustwa, jak to uznał prokurator.

Nie ulega przecież wątpliwości, że przestępstwo oszustwa można popełnić tylko umyślnie i tylko z zamiarem bezpośrednim, który musi istnieć już w momencie podejmowania działań (zaniechań), które skutkują podjęciem przez pokrzywdzonego niekorzystnej decyzji rozporządzającej mieniem, stanowiącej właśnie konsekwencję wprowadzenia go w błąd przez sprawcę. Oszustwo jest bowiem przestępstwem kierunkowym, co oznacza, że warunkiem odpowiedzialności jest działanie lub zaniechanie sprawcy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Zamiar bezpośredni sprawcy oznacza zaś, że jest to celem jego działania, czyli, że elementy przedmiotowe oszustwa musza mieścić się w jego świadomości i muszą być objęte jego wolą już w tym momencie. W sytuacji, gdy sprawca nie przyznaje się, a podstawie jego wyjaśnień nie da się w sposób nie budzący wątpliwości ustalić zamiaru, rzeczą sądu jest, by sięgać do najbardziej uchwytnych i widocznych elementów działania takiego sprawcy, tj. do okoliczności przedmiotowych. Zamiaru tego nie można bowiem domniemywać, lecz należy go wykazać.

W przedmiotowej sprawie ani okoliczności zawarcia umowy w dniu 4 listopada 2014r. (w tym sprawdzenie kondycji spółki (...)), ani też sposób jej realizacji do 26 listopada 2014r. (data wystawienia pierwszej z faktur, która nie została zapłacona w terminie), nie uprawniały do twierdzenia, że oskarżony świadomie i celowo wprowadził spółkę (...) z o.o. w błąd co do zamiaru wywiązania się z umowy poprzez zapłatę za całość dostarczonych wysłodków buraczanych, czy też, że zataił rzeczywistą kondycję spółki, którą reprezentował, a która miałaby mu uniemożliwiać wywiązanie się z zobowiązania. Tym bardziej, że to sam A. tę kondycję swego kontrahenta także weryfikował.

Takim dowodem, potwierdzającym zarzut, nie są dane uzyskane przez Sąd meriti z ZUS, czy z Urzędu Skarbowego w Z. (dotyczy innej działalności gospodarczej prowadzonej przez oskarżonego - k. 382). Są one w tym celu nieprzydatne, skoro dotyczą innego podmiotu, a spółka z ograniczoną odpowiedzialnością ma swój majątek i podmiotowość prawną.

Z kolei informacja z Urzędu Skarbowego W. wskazuje, że firma (...) sp. z o.o. pierwsze deklaracje VAT złożyła dopiero w czerwcu 2014r., zaś za kolejne miesiące podatek ten regulowała niesystematycznie i w innej, aniżeli wykazywana do zapłaty, wysokości (k. 447 - 448). Nie jest to zatem dowód wystarczający, by twierdzić, że 4 listopada 2014r. nie miał możliwości, by swoje zobowiązania regulować.

Do oceny wypłacalności spółki (...) wyżej wskazane informacje, jak również to, że w późniejszym okresie były prowadzone postępowania egzekucyjne i to zarówno wobec spółki, jak i samego T. M., nie jest przydatne. Są to okoliczności, które ujawniły się (zaistniały) w okresie późniejszym i nie świadczą o zamiarze z jakim zawarta została umowa 4 listopada 2014r. Zwrócić przy tym uwagę należy na to, że w aktach znajdują się także dokumenty potwierdzające, iż spółka ta sama była wierzycielem i dochodziła swych należności od nieuczciwych kontrahentów. Dowodzi tego akt oskarżenia przeciwko (...) T. D., obejmujący okres do października 2013r. do 4 kwietnia 2016r., gdzie (...) sp. z o.o. występuje jako pokrzywdzony czynami z art. 302 §1 k.k. w zw. z art. 12 §1 k.k. oraz z art. 302 §1 k.k. (k. 481 - 495).

Oceniając zachowanie oskarżonego z grudnia 2014r. uznać należy, że z całą pewnością naruszył on normy prawa cywilnego, dotyczące wykonania zobowiązań, tj. nie zapłacił w terminie ustalonym umową z 4 listopada 2014r. oraz zgodnie z ustaleniami za wszystkie partie towaru. Za pierwsze dostawy - umowa realizowana była od początku listopada 2014r. - zapłacił i w tym zakresie (...) Sp. z o.o. zastrzeżeń nie miała, za trzy dostawy zapłacił z opóźnieniem, co wynika właśnie z akt sprawy cywilnej o sygn. akt VI GNc 121/16 SR w Bielsku - Białej i VI GC 2105/16 tegoż Sądu (k. 292, 296 -297 i 300 - 301), zaś za ostatnią dostawę nie zapłacił w ogóle. Do wniosku takiego uprawnia porównanie ilości wysłodków buraczanych, które miały być dostarczone łącznie, zgodnie z postanowieniami umowy, z ilością, której dotyczyły ostatnie 4 faktury. Nie można tracić z pola widzenia, że prawo karne uznaje niedopełnienie obowiązków umownych za przestępstwo tylko w przypadkach kiedy sprawca wyłudza świadczenie z zamiarem niedopełnienia przyjętego obowiązku, a nie ma przestępstwa przeciwko mieniu, jeżeli niedopełnienie świadczenia z umowy prawa cywilnego następuje przy braku z góry powziętego zamiaru (chodzi wszak o działanie nakierowane na osiągnięcie określonego, zamierzonego skutku - celu).

Co istotne (...) Sp. z o.o. nie zawiadomiła organów ścigania o podejrzeniu popełnienia przestępstwa na swoją szkodę z powodu niekorzystności rozporządzenia mieniem, lecz wystąpiła właśnie na drogę postępowania cywilnego. Dopiero wtedy, kiedy okazało się, że wyegzekwowanie owych 17.963,57 zł nie jest możliwe, z uwagi na brak majątku spółki oraz T. M., złożyła zawiadomienie, akcentując przede wszystkim właśnie fakt niewywiązania się z zobowiązania wzajemnego - zapłaty wskazanej kwoty i domagając się nałożenia obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę tej kwoty, powiększonej o koszty postępowań cywilnych i egzekucyjnych.

Mając powyższe na uwadze zebrany materiał dowodowy, także w ocenie Sądu ad quem, nie pozwala na to, by można było uznać, że T. M., zawierając umowę 4 listopada 2014r., miał z góry powzięty zamiar niewywiązania się z niej (czy żeby podejmował działania pozorujące, iż usiłuje dopełnić umowę, gdyż "na równi z zamiarem całkowitego niedopełnienia umowy, stoi zamiar działań następnych, któreby miały pozór usiłowań jej dopełnienia" /tak w nadal aktualnym wyroku z 4 lutego 1936r. wypowiedział się Sąd Najwyższy, sygn. III K 2014/35, OSN(K) 1936/8/312 i Lex nr 374583).

Do wniosku, że oskarżony jest sprawcą czynu z art. 286 §1 k.k. nie uprawnia, wbrew twierdzeniu prokuratora, prawidłowa ocena zgromadzonego materiału dowodowego, w tym krytyczna (wnikliwa) ocena zeznań świadków przesłuchanych w toku postępowania karnego w zderzeniu z sytuacją majątkowa oskarżonego w zbieżnym z czasokresem objętym zarzutem aktu oskarżenia.

Tak, jak już wyżej wskazano Sąd a quo przesłuchał M. A., który weryfikował sytuację i kondycję strony umowy, zaś dane dotyczące sytuacji finansowej i majątkowej czy to T. M., czy spółki (...) sp. z o.o. nie dają podstaw, by kategorycznie twierdzić, że nie był w stanie wywiązać się z umowy już w dacie jej zawarcia. Relacja J. S. w tym zakresie niczego do sprawy nie wniosła, bowiem świadek przedstawiła jedynie te okoliczności, które wynikają z dokumentów (faktur) oraz działań podejmowanych przez (...) Sp. z o.o. na przestrzeni ostatnich lat w celu odzyskania pieniędzy za dostarczony towar.

Nie wskazał skarżący w apelacji, by istniały jakieś inne dowody (świadkowie czy dokumenty), które podważyłyby ustalenia Sądu Rejonowego oraz mogły stanowić podstawę kategorycznych ustaleń, że na dzień 4 listopada 2014r. T. M., zawierając umowę, działał w celu doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem swego kontrahenta. Nie może bowiem być skuteczna wyłącznie polemika za oceną już zebranych dowodów przy wykorzystaniu argumentów, których na gruncie prawa karnego zaaprobować nie można, na co wskazał tut. Sąd już wcześniej. Zwrócić uwagę należy także na to, że ustalony sposób działania oskarżonego, tj. zapłata za ponad 200 ton wysłodków buraczanych, jako nielogiczne każe uznać twierdzenie, iż zamiarem jego było doprowadzenie pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia ostatnią dostawą 23,6 ton. Także późniejsze zachowanie oskarżonego, tj. złożenie oferty dostarczenia gnejsów jako zapłaty za owe wysłodki, również jest dość nietypowym zachowaniem kogoś, kto zamierzał doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

Podnoszona przez apelującego kwestia prowadzenia wielobranżowej firmy przez oskarżonego i handel różnymi rodzajami wyrobów, z których mógł nawet osiągać jakiś dochód, w tym układzie, nie ma znaczenia dla prawidłowości oceny zachowania i zamiaru oskarżonego. Również to, czy oskarżony w 2014r., jak też w okresie późniejszym, miał majątek prywatny jest dla tej sprawy irrelewantne, skoro sam prokurator wobec zawiadomienia (...) Sp. z o.o. o możliwości popełnienia czynu z art. 300 k.k. lub 302 k.k. postępowanie w tej części umorzył na podstawie art. 17 §1 pkt 1 k.p.k. (k. 86), a następnie, w wniesieniu zażalenia przez pokrzywdzonego i uchyleniu tej decyzji (k. 94), zarzut przedstawił oskarżonemu jedynie w zakresie czynu z art. 286 §1 k.k. (k. 113 - 114).

Wniosek

o uchylenie przedmiotowego wyroku i przekazanie sprawy do rozpoznania przez Sąd I instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na wyżej wskazaną ocenę zebranych dowodów, jak też wniosków, które należało na ich podstawie wyprowadzić, a które są zgodne z tezą Sądu orzekającego, iż niniejsze postępowanie, zainicjowane zostało wyłącznie w celu dochodzenia przez pokrzywdzoną spółkę roszczeń cywilnych, a to wobec stwierdzenia, że dotychczas prowadzone postępowania cywilne i egzekucyjne okazały się nieskuteczne, przy jednoczesnym braku dowodów, które uprawniałyby do uznania, że w chwili zawarcia umowy w dniu 4 listopada 2014r. oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim wprowadzenia w błąd (...) Sp. z o.o. oraz zamiarem bezpośrednim doprowadzenia tej spółki do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Tylko bowiem ustalenia potwierdzające istnienie takiego zamiaru dla podejmowanych przez oskarżonego działań, uprawniałby do podzielenia zarzutu prokuratora i uzasadniałby uchylenie zaskarżonego wyroku.

3.2.

1. na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. - obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wydanego orzeczenia. i\. art. 4 k.p.k. oraz mi. 7 k.p.k. - w postaci przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów oraz naruszenie zasad doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, poprzez:

- błędne przyjęcie, że zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do uzna­nia, że T. M. mógł w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadzić po­krzywdzoną (...) Sp. z o.o. w C. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 17.963,57 zł poprzez wprowadzenie ww. w błąd co do zamiaru wywiązania się z umowy oraz działać w celu pokrzywdzenia wierzyciela, pomimo że: z przedłożonych przez pokrzywdzoną spółkę dokumentów jednoznacznie wynika, że oskarżony wielokrotnie prolongował termin spłaty oraz nie wywiązywał się ze złożonych przez siebie deklaracji, odnośnie spłaty istniejącego zadłużenia; pomimo, iż z wyjaśnień oskarżonego wynika, że w dacie zawarcia umowy z pokrzywdzoną spółką, ww. pilnie potrzebował towaru w postaci wysłodków buraczanych oraz był świadomy kryzysu na rynku ww. towaru, a zatem miał świadomość, że z uwagi na odmienne (wyższe) ceny produktu oferowanego przez pokrzywdzoną - może mieć problem z wywiązania się z ww. zobowiązania;

- pominięcie, że oskarżony T. M. od samego początku nastawiony był na wyłudzenie towaru od pokrzywdzonej, a jego sytuacja materialna w dacie zaciągnięcia zobowiązania uniemożliwiła mu zapłatę za dostarczony towar;

- błędne uznanie, że wyjaśnienia oskarżonego są w pełni wiarygodne w zakresie, w jakim ww. twierdzi, że miał zamiar wywiązać się z zaciągniętego zobowiązania, w sytuacji gdy twierdzenia te pozostają w sprzeczności z pozostałym zgromadzonym materiałem dowo­dowym tj. dowodami w postaci dokumentów dotyczących realizacji umowy zawartej z pokrzywdzoną spółką;

- pominięcie, że pokrzywdzona spółka wielokrotnie dawała oskarżonemu szansę na polu­bowne rozliczenie się z przekazanego towaru, zarówno przed wniesieniem pozwu prze­ciwko spółce, jak i po wydaniu orzeczenia zasądzającego; również przed wniesieniem pozwu o zapłatę bezpośrednio przeciwko oskarżonemu - jako Prezesowi Spółki, jak i po jego wydaniu - skarżąca dążyła do ugody, a konieczność podejmowania przez skarżącą środków prawnych w postaci wszczęcia postępowań sądowych oraz postępowania egze­kucyjnego wynikała z tego, że skarżący - wbrew składanym deklaracjom - nie wywiązy­wał się z bieżących ustaleń;

- pominięcie, że T. M. nie stawił się na cztery terminy posiedzeń wyzna­czonych przez Sąd Rejonowy w Ząbkowicach Śląskich w sprawie o sygn. akt I Co 275/20 o wyjawienie majątku, co świadczy o jego złej woli w kwestii wywiązania się z łączącego strony zobowiązania;

- poprzez zaniechanie dokonania jednoznacznych, pewnych ustaleń co do rodzaju działal­ności gospodarczej prowadzonej przez oskarżonego i w zależności od tych ustaleń - rów­nież zagadnień dotyczących odpowiedzialności majątkowej za zaciągnięte zobowiązania, a dodatkowo m.in. także kwestii czy istniała obiektywna możliwość wywiązania się z umowy ze skarżącą spółką, a jeśli nie - to czy oskarżony w momencie zawarcia umowy miał tego świadomość;

2. na podstawie ort. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za pod­stawę orzeczenia, mający wpływ na treść orzeczenia – poprzez błędne przyjęcie, że oskarżony nie działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i miał możliwość oraz za­miar wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, czego rezultatem było uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, przy zupełnym pominięciu dowo­dów z dokumentów i nieprawidłowej ocenie wyjaśnień oskarżonego, podczas gdy doko­nanie ustaleń w oparciu o całokształt zebranych dowodów i ich właściwa ocena nakazuje przyjęcie, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił wszystkie znamiona ustawowe przestępstwa oszustwa z art. 286 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja oskarżyciela posiłkowego - (...) Sp. z o.o. jest również niezasadna. W zakresie oceny materiału dowodowego oraz wyprowadzonych na tej podstawie wniosków, aktualne pozostają uwagi Sąd ad quem przedstawione w sekcji 3.1, powielanie ich byłoby zbędne. Wystarczające jest odesłanie do tej części uzasadnienia.

Skarżąca, uzasadniając zarzuty powiela w istocie treść zawiadomienia, powołując się na te same argumenty, pomijając zaś, że kluczowe dla odpowiedzialności karnej sprawcy przestępstwa oszustwa jest wykazanie mu - w sposób nie budzący żadnych wątpliwości - że od samego początku wprowadzając w błąd, działał z zamiarem doprowadzenie swego kontrahenta do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. To, w jaki sposób realizowana była umowa po dniu jej zawarcia (4 listopada 2014r.) do dnia ostatniej dostawy i stwierdzenia braku zapłaty ostatniej faktury, jak też późniejsza bezskuteczność działań w celu odzyskania należnej kwoty z tej faktury, takim argumentem, świadczącym o istnienie zamiaru po stronie sprawcy, nie są. Bez znaczenia dla oceny zachowań oskarżonego z listopada i grudnia 2014r. jest jego postawa w toku postępowania cywilnego (obietnice dokonania zapłaty, czy nie skorzystanie z możliwości polubownego rozliczenia się z zobowiązania i to zarówno przed wniesieniem pozwu przeciwko spółce (...), jak i po wydaniu orzeczenia zasądzającego – k. 553), czy egzekucyjnego (niestawiennictwo na wezwania komornika, czy sądu) z okresu późniejszego, kiedy to pokrzywdzony rozpoczął poszukiwania majątku oskarżonego, by z niego zaspokoić swą wierzytelność. Wskazując, iż uchybieniem Sądu a quo było zaniechanie ustalenia i oceny sytuacji finansowej spółki (...) poprzez badanie jej dokumentacji finansowej, tj. uwzględnienie przychodów i ponoszonych wydatków, nie jest istotą tego postępowania, które nie dotyczy przecież ustalenia wypłacalności firmy, lecz tego, czy w dacie zawarcia umowy oskarżony świadomie wprowadził w błąd swego kontrahenta, iż chce (bądź jest w stanie) wywiązać się z umowy. Przecież większość dostaw została rozliczona, czego skarżący nie neguje, ale i nie bierze pod uwagę, oceniając ten aspekt sprawy, a w zakresie rozliczenia się za ostatnią fakturę, oferował oskarżony inny towar, którym wówczas dysponował. To pokrzywdzony uznał, że ta oferta nie jest dla niego korzystna, lecz jednocześnie oznacza to, że w tym okresie spółka (...) działalność prowadziła. Analiza urządzeń księgowych nie jest więc warunkiem dokonania prawidłowych ustaleń faktycznych. Te Sąd Rejonowy poczynił, na co wskazał tut. Sąd odwoławczy analizując zbieżne w treści zarzuty apelacji prokuratora.

Apelująca, uzasadniając zarzuty, przytoczyła szereg aktualnych orzeczeń sądów powszechny i Sądu Najwyższego, lecz nie dostrzegła, że w żaden sposób nie mogą one zastąpić pewnych i jednoznacznych ustaleń, opartych na materiale dowodowym, dotyczącym tej, i tylko tej, sprawy. Podstaw do odmiennej oceny materiału dowodowego, czy ustaleń faktycznych nie wskazała, polemizując wyłącznie ze stanowiskiem Sądu I instancji. W tych okolicznościach nie sposób zgodzić się, że doszło do obrazy przepisów postępowania, tj. by naruszona została zasada swobodnej oceny materiału dowodowego (art. 7 k.p.k.), czy też obiektywizmu (art. 4 k.p.k.).

Zasadnie uznał Sąd Rejonowy, że okoliczności złożenia zawiadomienia i jak i samo postępowanie karne zostało potraktowane przez (...) Sp. z o.o. jako jeszcze jedna droga do dochodzenia roszczeń cywilnych, których dotychczasowa egzekucja okazała się nieskuteczna (k. 526). Tym należy tłumaczyć m.in. to, że mimo obowiązującej klauzuli antykumulacyjnej (art. 415 §1 zd. 2 k.p.k.) cała uwaga oskarżyciela posiłkowego nakierowana jest na jedno rozstrzygnięcie - ponowne nałożenie, tym razem przez sąd karny, na T. M. obowiązku naprawienia szkody, tym razem obejmującej nie tylko to, co wynika z niezapłaconej faktury, lecz także kosztów postępowań cywilnych, które poniosła (vide wnioski końcowe, k. 505v). Abstrahując od niedopuszczalności ponownego orzekania w przedmiocie obowiązku naprawienia szkody, zauważyć trzeba i to, że nie ma żadnych podstaw, aby prawomocnemu wyrokowi orzekającemu o obowiązku naprawienia szkody w postępowaniu karnym przyznać dalej idące procesowe skutki w płaszczyźnie postępowania cywilnego aniżeli prawomocnemu wyrokowi uwzględniającemu powództwo wydanemu w postępowaniu cywilnym. A tak zdaje się postrzegać to postępowanie oskarżyciel posiłkowy.

Wniosek

1.zmianę zaskarżonego wyroku i uznanie oskarżonego T. M. za winne­go zarzucanego mu czynu ewentualnie o przekazanie sprawy do ponownego rozpozna­nia Sądowi I instancji

2.zasądzenie na rzecz oskarżyciela posiłkowego zwrotu kosztów procesu za I i II instancję w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powyższych przyczyn co do zasady wniosek o zmianę wyroku nie zasługiwał na uwzględnienie, natomiast zasadniczy postulat, sformułowany w pkt 1, by Sąd odwoławczy skazał T. M., jest oczywiście niedopuszczalny z uwagi na brzmienie art.545 §1 k.p.k. Dotyczy to także wniosku z punktu 2., czyli zasądzenia na rzecz oskarżyciela posiłkowego zwrotu kosztów procesu, w tym zastępstwa procesowego za postępowanie przed sądem I i II instancji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

W zakresie uniewinnienia T. M. od zarzutu popełnienia czynu z art. 286 §1 k.k. opisanego w części wstępnej wyroku (pkt I) oraz orzeczenia o kosztach procesu (pkt II i III)

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z przyczyn wskazanych w sekcji 3.1 i 3.2 niniejszego uzasadnienia stanowisko Sądu Rejonowego, że zgromadzone dowody nie dają podstaw, by uznać, że w dacie zawarcia umowy z firmą (...) Sp. z o.o., tj. 4 listopada 2014r., T. M. wprowadził w błąd w/wym. spółkę i działał przy tym w celu doprowadzenia swego kontrahenta do niekorzystnego rozporządzenia mieniem – wysłodkami buraczanymi w ilości 23,6 tony i wartości 17.963,57 zł, w sytuacji kiedy odebrał i zapłacił za wcześniej dostarczone w ramach tej właśnie umowy ponad 200 ton wysłodków.

Konsekwencją uniewinnienia oskarżonego były prawidłowe rozstrzygnięcia dotyczące obciążania Skarbu Państwa kosztami sądowymi, tj. wydatkami, które zostały poniesione w toku tej sprawy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt II

oskarżony T. M. w toku postępowania odwoławczego korzystał z pomocy obrońcy z urzędu i koszt tej pomocy prawnej nie został opłacony, wobec zaś oświadczenia obrońcy, uznając przy tym, że zróżnicowanie stawek za tę samą pracę - pomoc prawną świadczoną przez obrońców, czy pełnomocników działających zarówno z wyboru, jak i z urzędu, winna być przyznawana taka sama stawka, Sąd odwoławczy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonego kwotę ustaloną według zasad określonych w § 11 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

pkt III

z uwagi na wynik postępowania odwoławczego, tj. wniesienie niezasadnej (nieuwzględnionej) apelacji przez oskarżyciela posiłkowego, zgodnie z brzmieniem art. 634 k.p.k. i art. 636 §1 k.p.k. zasądził Sąd Okręgowy od oskarżyciela posiłkowego na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów, które zostały tymczasowo poniesione przez ten Skarb Państwa w związku z rozpoznaniem apelacji oraz na podstawie art. 13 ust. 2 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U z 2023 r. poz. 123) wymierzył mu opłatę

pkt IV

z uwagi na brzmieniem art. 636 §1 k.p.k. i art. 632 pkt 2 k.p.k. orzeczono o kosztach sądowych, tj. wydatkach związanych z postępowaniem odwoławczym wynikłym z apelacji prokuratora i obciążono nimi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

SO Agnieszka Połyniak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Ząbkowicach Śląskich

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uniewinnienie T. M. od zarzutu popełnienia czynu z art. 286 §1 k.k.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego spółki (...) Sp. z o.o.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uniewinnienie T. M. od zarzutu popełnienia czynu z art. 286 §1 k.k.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana