Pełny tekst orzeczenia

1.Przewodnicząca:

1.SSO Agnieszka Połyniak

1.Protokolant:

1.Ewa Ślemp

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 1086/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z 25 października 2023 roku, sygn. II K 553/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☒ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. B.

uprzednia niekaralność oskarżonego

karta karna

k. 70

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

karta karna

dokument urzędowy i niekwestionowany

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

- naruszenie art. 14 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. mające istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku poprzez uznanie, że żądanie oskarżyciela wyrażone w akcie oskarżenia błędnie zakreśla ramy postepowania sądowego wobec nieprecyzyjnego określenia miejsca zdarzenia i jego daty

- naruszenie art. 105 § 1 k.p.k. mające istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku poprzez uznanie, że wskazanie miejsca popełnienia czynu w O. nie było oczywistą omyłką pisarską w sytuacji, gdy wiele okoliczności sprawy na to wskazuje

- błąd w ustaleniach faktycznych mający istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku poprzez uznanie, że oskarżyciel prywatny w sposób błędny określił datę miejsca zdarzenia wobec faktu sprecyzowania tej okoliczności przez niego

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja okazała się skuteczna i doprowadziła do uchylenia zaskarżonego wyroku. Trafny okazał się bowiem jeden z zarzutów apelacji, a to ten, który dotyczył obrazy prawa procesowego, tj. art. 14 §1 k.p.k., choć powiązanie tego przepisu z art. 17 §1 pkt 9 k.p.k. (brak skargi uprawnionego oskarżyciela) zasadne już nie było. J. W.uprawniony do wniesienia prywatnego aktu oskarżenia był i pozostał. Tej okoliczności nikt, w tym Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie nie kwestionował, zaś przyczyny wydania zaskarżonego wyroku upatrywał w zgoła innej kwestii.

Także pozostałe zarzuty uznać należało za chybione i to w stopniu wręcz oczywistym. Nie sposób nie dostrzec, że prywatny akt oskarżenia sporządzony został przez podmiot profesjonalny, zatem wymagać można, by zarzuty sformułowane zostały tak, aby zawierały wszystkie istotne elementy wskazujące, iż osoba oskarżona popełnił czyn zabroniony ustawą. Wymóg ten dotyczy m.in. wskazania miejsca i czasu popełnienia takiego czynu, co wprost wynika z treści art. 487 k.p.k. Wszak rola tego rodzaju dokumentu niczym nie różni się od prokuratorskiego aktu oskarżenia. W efekcie stwierdzić trzeba, że sporządzenie prywatnego aktu oskarżenia przez podmiot fachowy daje sądowi orzekającemu podstawy do przyjęcia, że jego treść ściśle odpowiada intencjom oskarżyciela prywatnego (tak np. Sąd Najwyższy w postanowieniu z 31 marca 2015 r., sygn. IV KK 3/15, LEX nr 1666903).

Autor aktu oskarżenia w omawianej sprawie jednoznacznie wskazał, że zdarzenie w związku, z którym J. W. upatruje naruszenia jego dóbr prawnie chronionych, miało miejsce „w dniu 11 lipca 2021r. w B.” (k. 1). Jeżeli zatem pełnomocnik odstąpił od uzasadnienia zarzutów (co było dopuszczalne) i poprzestał na wskazaniu dowodów, których przeprowadzenia się domagał, w tym m.in. wymienił notatkę urzędową sporządzoną przez interweniujących funkcjonariuszy z Komisariatu Policji w B. 11 lipca 2021r. (k. 1), to trudno oczekiwać, iż osoby postronne, a więc także sąd orzekający, „na pierwszy rzut oka” będą w stanie dostrzec „oczywistą omyłkę”, którą „popełnił” sporządzający ów akt oskarżenia w zakresie daty i miejscu zajścia. Tym samym twierdzenie, iż wskazanie miejsca i czasu popełnienia czynów zarzucanych M. B., to „oczywista omyłka pisarska”, do której zastosowanie może mieć regulacja art. 105 § 1 k.p.k., jest oczywiście bezpodstawne. Prostowanie jej przez stronę postępowania w trybie przewidzianym we wskazanym przepisie, którego notabene adresatem jest sąd, nie jest dopuszczalne.

Podobnie ocenić trzeba zarzut „błędu w ustaleniach faktycznych”, który miałby polegać na tym, że Sąd Rejonowy nieprawidłowo uznał, iż „oskarżyciel prywatny w sposób błędny określił datę i miejsce zdarzenia wobec faktu sprecyzowania tej okoliczności” (k.48).

Treść prywatnego aktu oskarżenia nie pozostawia najmniejszych wątpliwości, iż zdarzenia – wedle jego autora - miało mieć miejsce 11 lipca 2021r., skoro tylko tę datę wskazał w piśmie procesowym, jak też jedną miejscowość – B.. Prawdą jest natomiast to, że ani oskarżony, ani też oskarżyciel prywatny i świadkowie nie mieli wątpliwości o jakie zdarzenie historyczne w tej sprawie chodzi, jak też kiedy i gdzie ono miało miejsce. Z tego też powodu Sąd orzekający, o czym przekonuje uzasadnienie, prawidłowo ustalił stan faktyczny, wprost stwierdzając, iż „do spotkania tych osób [oskarżonego, pokrzywdzonego oraz świadków – dodane przez tut. Sąd odwoławczy] doszło w dniu 12 lipca 2021r. na terenie miejscowości O.” (k. 42). Na tej podstawie wyprowadził następnie wniosek, iż to ustalenie stanowi „zasadniczy powód uniewinnienia M. B.od popełnienia zarzuconych mu czynów z art. 216 §1 k.k.” (k. 44v). Tym samym żadnych błędnych ustaleń faktycznych Sąd a quo nie poczynił.

Inną natomiast kwestią jest to, czy powyższe ustalenie uprawniało do uniewinnienia oskarżonego, skoro uznał tenże Sąd, że zdarzenie miało miejsce, lecz przepis art. 14 §1 k.p.k., statuujący zasadę skargowości, w przypadku kiedy wskazana została w akcie oskarżenia, błędna data i jego miejsca, obligujące do zamiany opisu czynów przypisanych (lub czynu przypisanego), skutkowałoby „wyjściem poza ramy oskarżenia”, gdyż „w omawianych realiach sprawy powinien zostać sporządzony kolejny prywatny akt oskarżenia obejmujący faktyczne miejsce i czas popełnienia zarzuconych oskarżonemu czynów” (k. 45).

Skarżąc powyższe stanowisko Sądu meriti pełnomocnik ma oczywiście rację. Ta konstatacja Sądu orzekającego, skutkująca uniewinnieniem M. B., jest błędna.

Jak to już wyżej wskazał Sąd ad quem nie ulega wątpliwości, że pełnomocnik oskarżyciela prywatnego, składając prywatny akt oskarżenia, błędnie określił datę i miejsce popełnienia czynów objętych niniejszym postępowaniem. Z akt sprawy, jak też treści pisemnych motywów zaskarżonego wyroku (k 42 i 45) wynika, że żadna z osób występujących w tej sprawie, w tym M. B., czy J. W., nie mieli jakichkolwiek wątpliwości odnośnie tego, o jakie zdarzenia chodziło, czyli jakie zajście było rzeczywistym przedmiotem tego postępowania.

Oskarżony, mimo tej błędnie wskazanej daty i miejsca, opisał zajście ze swego punktu widzenia, realizując w ten sposób swe prawo do obrony, zaś oskarżyciel prywatny złożył zeznania (tak, jak i przesłuchani świadkowie), które również nie pozostawiły wątpliwości odnośnie tego, że opisują tożsame wydarzenie historyczne. Tym samym okoliczność, że w sytuacji kiedy do zdarzeń objętych prywatnym aktem oskarżenia doszło w innym miejscu i czasie, co obligowałoby do zmiany opisu czynów w tym zakresie, nie mogła, uwzględniając realia niniejszej sprawy, stanowić o wyjścia poza granice oskarżenia.

Do wniosku powyższego uprawniło tut. Sąd co następuje:

1.  zgodnie z zasadą skargowości (art. 14 § 1 k.p.k.), ramy postępowania jurysdykcyjnego określone są przez zdarzenie historyczne opisane w akcie oskarżenia, a nie przez poszczególne elementy tego opisu. Zatem, zasada skargowości nie ogranicza sądu w ustaleniach wszystkich cech faktycznych tego zdarzenia oraz w zakresie oceny prawnej rozpoznawanego czynu;

2.  w orzecznictwie nie budzi wątpliwości, iż nie stanowi wyjścia poza granice oskarżenia, nie jest tym samym naruszeniem zasady skargowości, dokonanie w trakcie przewodu sądowego, co do tego samego zdarzenia, ustaleń faktycznych odmiennych niż te, przyjęte w zarzucie, np. odnośnie daty (okresu) popełnienia czynu. Z istoty zasady skargowości, fundamentalnej dla procesu karnego, wynika bowiem, że opis czynu zawarty w zarzucie skargi uprawnionego oskarżyciela stanowi jedynie procesową hipotezę, podlegającą ustawicznej weryfikacji w toku sądowego postępowania dowodowego. Rezultatem tych czynności oraz ocen dokonanych przez sąd jest opis czynu przypisanego oskarżonemu w orzeczeniu kończącym postępowanie, który nie musi być literalnie tożsamy z czynem zarzucanym (tak też Sąd Najwyższy w postanowieniu z 25 października 2017 r., sygn. IV KK 85/17);

3.  o tym, czy sąd „zmieścił się" w granicach skargi, decyduje ostatecznie tożsamość zdarzenia historycznego objętego czynem przypisanym ze zdarzeniem historycznym zarzuconym przez oskarżyciela w akcie oskarżenia. (tak m.in. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z 21 listopada 2018r., sygn. II AKa 332/18, LEX nr 2609065, czy Sąd Najwyższy w postanowieniu z 9 lutego 2017r., sygn. IV KK 299/16, LEX nr 2255432). Zakres znaczeniowy terminu „zdarzenie historyczne" jest przy tym stosunkowo szeroki i obejmuje opisane w skardze zdarzenie faktyczne, w którego przebiegu oskarżyciel dopatruje się przestępstwa. W konsekwencji nie stanowi wyjścia poza granice oskarżenia i związane z tym naruszenie zasady skargowości dokonanie w toku przewodu sądowego odmiennych niż przyjęte w zarzucie ustaleń faktycznych co do tego samego zdarzenia np. w zakresie daty, czy okresu popełnienia czynu. W wypadku poczynienia innych ustaleń co do czasu popełnienia czynu, dla zachowania tej tożsamości niezbędne jest wyłącznie wykazanie niezmienności podmiotu czynu, przedmiotu ochrony, a także tożsamość osoby pokrzywdzonej (tak też Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z 28 października 2018r., sygn. II AKa 402/17, LEX nr 2581120, czy Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z 13 listopada 2017r., sygn. II AKa 176/17);

4.  tożsamość czynu zarzucanego i przypisanego badana powinna być indywidualnie, w odniesieniu do konkretnych ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie, z odwołaniem do pojęcia zdarzenia historycznego i jego granic oraz do rozsądnej życiowej oceny, nie tylko przy tym Sądu i stron czy uczestników postępowania, ale i hipotetycznego postronnego obserwatora procesu (uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 02.03.2011r. sygn. III KK 366/10).

Reasumując tę część teoretycznego wywodu Sądu ad quem, odwołać się można do wyroku Sądu Najwyższego z 4 grudnia 2019r. (II KK 462/18 LEX nr 3583791), w którym wskazano, że nie jest wystarczające do przyjęcia, że rozstrzygnięcie sądu wykracza poza granice skargi nawet to, że sąd ten dokonał innego, niż prokurator w zarzucie akcie oskarżenia ustalenia w zakresie:

- miejsca popełnienia przestępstwa,

- liczby zachowań oskarżonego składających się na czyn zabroniony,

- form stadialnych i sprawczych przestępstwa przypisanego oskarżonemu,

- w zakresie znamion przedmiotowych przestępstwa,

- w zakresie strony podmiotowej przestępstwa (działanie ze z góry powziętym zamiarem), a także odmiennie zakwalifikował zachowanie oskarżonego.

Jakkolwiek zastrzec także należy, że poczynienie zmian wykazanych i jednocześnie nie naruszenie zasady skargowości, wymaga każdorazowo odwołania się do zarzutu zawartego w akcie oskarżenia, analizy uzasadnienia skargi i zestawienia wyprowadzonych wniosków z opisem czynu przypisanego oskarżonemu, na co wskazał właśnie Sąd Najwyższy we wskazanym wyżej judykacie.

W wypadku innych ustaleń np. co do czasu popełnienia czynu zarzucanego oraz jego miejsca, dla zachowania tej tożsamości niezbędne jest wykazanie niezmienności podmiotu czynu, przedmiotu ochrony, a także tożsamości osoby pokrzywdzonej. Te ustalenia warunkują zatem dopuszczalność dokonania zmian w ramach wniesionej skargi.

W realiach niniejszej sprawy oskarżyciel prywatny J. W., sporządzając - za pośrednictwem swego pełnomocnika - prywatny akt oskarżenia wskazał, iż do zdarzeń nim objętych doszło w dniu 11 lipca 2021r. w B.. Akt ten nie zawiera uzasadnienia, niemniej jednak, analizując zeznania oskarżyciela prywatnego oraz zeznania przesłuchanych w sprawie świadków, ustalić można ponad wszelką wątpliwość, że objęte prywatnym aktem oskarżenia zdarzenia dotyczą sytuacji do jakiej miało dojść po wypompowaniu wody z piwnicy przez J. W.. To ten incydent stanowił punkt wyjścia dla dokonania oceny zachowania oskarżonego, będącego wynikiem reakcji na zaistniałe zdarzenia. Zauważyć przy tym należy, że sam oskarżony nie zaprzeczał temu, że sytuacja taka miała miejsce i nie miał wątpliwości, że oskarżenie go należy łączyć właśnie z tym zajściem. Z jego wyjaśnień co prawda wynika, że nie widział on oskarżyciela prywatnego 11 lipca 2021r. w B., ale przyznał, że widział go w O., dodając, że gdy był u kolegi we W., a J. W.zalał wodą podwórko i jego garaż, kiedy wrócił do O., to około godziny 10.00, „spotkał się z A. W., a potem z J. W., a na koniec z A. W. (1)” (k.28v). M. B.przyznał, że „rozmowa dotyczyła właśnie zalewania jego i brata” oraz, że „może jakieś wulgaryzmy w czasie rozmowy padły” (k. 28v).

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości co tego, że oskarżyciel prywatny domagał się ukarania oskarżonego właśnie za jego zachowanie, którego ten dopuścił w związku z opisywaną zarówno przez niego, jak i oskarżonego, sytuacją związaną z zalaniem podwórka i piwnicy oskarżonego. Także całe postępowanie dowodowe prowadzone było w tym kierunku. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd meriti w ustalił, że zdarzenia te miały istotnie miejsce. ale 12 lipca 2021r. w miejscowości O..

W tej sytuacji niezrozumiałe jest twierdzenie Sądu I instancji, że dokonując ustaleń w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego odnośnie tego zdarzenia historycznego przekroczyłby ramy skargi zawartej w akcie oskarżenia i naruszyłby zasadę z art.14 § 1 k.p.k., bowiem tak wydany wyrok skazujący dotyczyłby innego zdarzeń niż to, objęte prywatnym aktem oskarżenia.

Skoro ramy tożsamości „zdarzenia historycznego" wyznaczają takie elementy, jak identyczność przedmiotu zamachu, ten sam krąg podmiotów, biorących udział w zdarzeniu, przede wszystkim pokrzywdzonych, choć także tożsamość określenia jego miejsca i czasu, to jednakże należy mieć na uwadze, uwzględniając powszechnie aprobowanego stanowiska odnośnie dopuszczalności dokonania przez sąd własnych ustaleń i zmian, że nie każdy z tych elementów musi być traktowany jako niezmienny. Warunkiem sine quo non wprowadzenia zmian jest to, aby w realiach dowodowych konkretnej sprawy oczywistym było, iż sąd dokonywał oceny tego samego zachowania oskarżonego, które stanowiło przedmiot oskarżenia.

W niniejszej sprawie, jak wskazano wyżej, nie sposób uznać, że wydając wyrok Sąd I instancji miał dokonać oceny innego zachowania oskarżonego niż to, którego dotyczyły zarzuty i tego, o którym relacjonował zarówno oskarżyciel prywatny, jak i sam oskarżony, a mianowicie zachowania, które zaistniało po wypompowaniu wody z piwnicy.

Wniosek

- o zmianę wyroku Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie II Wydział Karny z dnia 25 października 2023r. poprzez uznanie, że oskarżony M. B.jest winny zarzucanych mu czynów, wymierzenie kary według uznania Sądu, przyznanie zadośćuczynienia w wysokości wnioskowanej przez oskarżyciela prywatnego

względnie

- o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Dzierżoniowie II Wydział Karny do dalszego prowadzenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Tak sformułowane wnioski apelującego są niezasadne.

Jedynie dopuszczalnym rozstrzygnięciem sądu odwoławczego - wobec kategorycznego brzmienia art. 454 §1 k.p.k. - jest uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Postulowana zamiana w okolicznościach wskazany powyżej, jest niedopuszczalna i w sposób rażący sprzeczna z brzmieniem przepisu art. 454 §1 k.p.k.

Także wniosek alternatywny, tj. o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy „do dalszego prowadzenia”, jest chybiony.

Skoro sąd I instancji zakończył merytoryczną decyzją prowadzone przez siebie postępowania karne, to sąd II instancji nie ma możliwości, by wyrok taki uchylić i przekazać temu samemu sądowi, by prowadził do postępowanie w dalszym ciągu. Sprzeciwia się temu choćby brzmienie art. 40 §1 pkt 7 k.p.k., który stanowi podstawę wyłączenia od orzekania tego sędziego, który brał udział w wydaniu orzeczenia, które zostało uchylone.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

wyrok uniewinniający w pierwszej instancji

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Z przyczyn wskazanych w sekcji 3.1 niniejszego uzasadnienia zaskarżony wyrok, którym uniewinniono M. B., podlegał uchyleniu. Tut. Sąd stwierdził bowiem, że niezasadne było uznanie, że dokonanie ustalenia odnośnie innej daty i miejsca popełnienia czynów, które zostały zarzucone w prywatnym akcie oskarżenia, skutkowałyby skazaniem za czyny inne, niż zarzucone, co z kolei stanowiłoby wyjście poza ramy tego aktu oskarżenia oraz, że konieczne jest wniesienia nowego aktu oskarżenia co do zajścia z 12 lipca 2021r. w O., zaś w tej sprawie - uniewinnienie oskarżonego.

Niemniej pomimo poczynionych ustaleń, brzmienia art. 454 §1 k.p.k. obligowało do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Dzierżoniowie.

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy, rzeczą Sądu I instancji, będzie przeprowadzenie postępowania od początku, w tym także poprzez zwrócenie się do w skazanej jednostki Policji o udostępnienie informacji odnośnie interwencji, która miała być przeprowadzona 11 lipca 2021r. w miejscu zamieszkania oskarżyciela prywatnego i na tej podstawie ustalenie, czy zajścia opisywane przez oskarżonego, pokrzywdzonego oraz świadków miały miejsce 11 lipca 2021 roku, czy też dzień później, następnie - w razie potwierdzenia tych danych oraz ustaleń, które przedstawił Sąd orzekający w niniejszej sprawie - jako konieczne jawi się dokonanie ustaleń odnośnie tego, czy zachowanie oskarżonego realizowało ustawowe znamiona zarzucanych występków oraz, czy były to dwa odrębne czyny, czy może tzw. czyn ciągły, czy też ciąg przestępstw.

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.  PODPIS

Agnieszka Połyniak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela prywatnego J. W.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uniewinnienie M. B.od zarzutów popełnienia czynów z art. 216 §1 k.k.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana