Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 33/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 30 października 2023 roku w sprawie II K 290/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut obrazy prawa procesowego tj. art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk i powiązany z nim zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, poprzez błędną ocenę dowodów i odmowę wiary oskarżonemu oraz brak tłumaczenia wątpliwości na jego korzyść i w wyniku tego błędne ustalenie, że oskarżony dokonał kradzieży.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty są niezasadne.

Wewnątrz samochodu ujawniono paczkę papierosów, na skręcanych papierosach i na opakowaniu był materiał DNA należący do oskarżonego, w pobliżu samochodu znaleziono również niedopałek papierosa z materiałem DNA oskarżonego, a sam oskarżony przyznał, że był na miejscu zdarzenia w pobliżu tego samochodu ( zaprzeczał jednak, aby do niego wchodził). Znalezienie zgubionej przez niego paczki z papierosami wewnątrz pojazdu powoduje, że jego wersja jest niewiarygodna. Niewiarygodne jest bowiem, że ktoś wziął jego papierosy i wszedł do tego pojazdu zostawiając je tam akurat, gdy oskarżony był w pobliżu.

Niewiarygodne jest również, że jakiś znajomy oskarżonego tam poszedł z paczką papierosów, którą używali wspólnie. Gdyby tak było, oskarżony upomniałby się o swoje papierosy, które własnoręcznie pieczołowicie skręcał. Były to bowiem papierosy ręcznie skręcane, tzw „ skręty, samoróbki” ( protokół oględzin k. 4, zdjęcie k. 37). Były one wykonane przez oskarżonego, co poniżej zostanie wykazane.

Obrońca podnosząc, że na papierosach tych odnaleziono ślady DNA dwóch osób i wywodząc stąd, że nie były to papierosy oskarżonego ( lub nie on je w samochodzie zgubił) nadinterpretuje fakty. Otóż:

- po pierwsze, na niedopałku papierosa znalezionym na pasie zieleni przy samochodzie znajdowało się DNA wyłącznie oskarżonego ( k. 43), zaprzecza to jego wersji, że „ odszedł w swoją stronę” nie podchodząc do samochodu;

- po drugie, na papierosach znajdujących się w paczce odnalezionej w samochodzie wykryto mieszaninę DNA dwóch osób, ale dominującym profilem DNA był profil oskarżonego, drugi składnik DNA był tak znikomy, że nawet nie kwalifikował się do interpretacji ( k. 43), zaś na opakowaniu papierosów znaleziono mieszaninę DNA co najmniej dwóch osób;

- po trzecie, paczki tej dotykali po jej znalezieniu w samochodzie ( a przed przekazaniem jej policjantom i zabezpieczeniem do dalszych badań) zarówno pokrzywdzony K. G., jak i pokrzywdzona E. G., co wynika z ich zeznań.

Zatem skoro na jedynym przedmiocie, którego nie dotykał nikt inny oprócz oskarżonego ( niedopałku papierosa) znaleziono wyłącznie materiał DNA oskarżonego, a na papierosach z paczki znalezionej w samochodzie jego materiał DNA stanowił składnik dominujący, to były to jego papierosy, skręcone przez niego. Domieszka innego DNA na tych papierosach z paczki mogła wynikać z tego, że dotykały je inne osoby, choćby pokrzywdzeni, którzy je znaleźli, materiał ten mógł być też na bibule do skrętów i tytoniu i pochodzić od sprzedawców. Co do opakowania, to z całą pewnością dotykali go pokrzywdzeni, stąd mieszanina śladów DNA. Powyższe prowadzi do wniosku, że z całą pewnością były to papierosy oskarżonego, a nie kogoś innego, zostały przez niego własnoręcznie skręcone.

Obrońca podnosi w uzasadnieniu apelacji, jakoby były wątpliwości, czy paczkę z papierosami znaleziono w samochodzie, czy obok niego. Wywodzi ten zarzut z jednego zdania pokrzywdzonego wyrwanego z kontekstu jego zeznań składanych na rozprawie ponad trzy lata od inkryminowanego zdarzenia ( „ Przy samochodzie leżało opakowanie po papierosach” k. 176 v). Jednak pokrzywdzony, po odczytaniu mu zeznań z postępowania przygotowawczego, potwierdził je i powtórzył, że to jego żona znalazła te papierosy wewnątrz pojazdu (k. 178), różnicę wiarygodnie wytłumaczył upływem ponad trzech lat od zdarzenia. W postępowaniu przygotowawczym zeznawał w dniu zdarzenia, tuż po ujawnieniu kradzieży, wówczas zeznał o znalezieniu papierosów wewnątrz samochodu przez swoją żonę ( k. 13). Żona pokrzywdzonego, E. G., potwierdziła, że to ona znalazła tę paczkę papierosów wewnątrz pojazdu ( k. 179). Wynika to również jednoznacznie z protokołu oględzin samochodu przeprowadzonego tuż po ujawnieniu kradzieży ( k. 4).

Zatem, podsumowując powyższe rozważania, nie ma wątpliwości, że paczkę z papierosami znaleziono wewnątrz pojazdu pokrzywdzonych i że były to papierosy należące do oskarżonego. Znalezienie ich tam obaliło jego wersję wydarzeń czyniąc jego wyjaśnienia niewiarygodnymi i doprowadziło Sąd Rejonowy do słusznego ustalenia, że to oskarżony był wewnątrz tego pojazdu i dokonał kradzieży przedmiotów wymienionych w opisie przypisanego mu czynu, gubiąc przy okazji tę paczkę papierosów. Zarzuty obrońcy związane z tymi ustaleniami i z tą oceną dowodów są chybione.

Wniosek

Wniosek o uniewinnienie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie jest zasadny, co było powyżej omówione.

3.2.

Zarzut obrazy prawa procesowego tj. art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk i powiązany z nim zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, poprzez błędną ocenę dowodów, w szczególności zeznań K. G. i E. G. oraz brak tłumaczenia wątpliwości na jego korzyść i w wyniku tego błędne ustalenie, że oskarżony dokonał kradzieży z włamaniem z zamkniętego samochodu.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest zasadny.

Nie ujawniono żadnych uszkodzeń zamków samochodu oraz szyb ani żadnych śladów świadczących o przełamywaniu zabezpieczeń samochodu. Sąd Rejonowy przyjął ustalenie, że samochód został zamknięty pilotem, ale szyby pojazdu nie były do końca zasunięte, a oskarżony wykorzystując to wsunął rękę lub jakiś przedmiot do wnętrza pojazdu i tak go otworzył przełamując zabezpieczenie w postaci zamknięcia drzwi na zamek w ten sposób, że pociągnął za klamkę od wewnątrz. Jest to jednak spekulacja, co zresztą poniekąd Sąd Rejonowy przyznał, gdyż w opisie czynu przypisanego oskarżonemu przyjął, że do otwarcia samochodu doszło „ w nieustalony sposób”.

Jednak istnieje druga, równie prawdopodobna możliwość. Przecież pokrzywdzony K. G. zeznał, że „ Po zaparkowaniu zamknąłem samochód z pilota … Jest prawdopodobieństwo, że któryś z pasażerów nie domknął drzwi i wtedy zamek centralny nie rygluje drzwi…Typowego charakterystycznego odgłosu zamykania drzwi nie słyszałem.” ( k. 176 v), „ Jest takie prawdopodobieństwo, że któryś z pasażerów nie domknął drzwi i samochód się nie zamknął. To jest jedyne tego wytłumaczenie ” ( k. 180). Również E. G. zeznała, że „ Nie pamiętam, czy jak podchodziłam do drzwi, do klamki, to był odgłos otwierania zamka centralnego” ( k. 179v).

Obie te możliwości są równie prawdopodobne. Na prawdopodobieństwo wystąpienia drugiej wskazują sami małżonkowie G.. Znamienne jest, że nie słyszeli oni charakterystycznego dźwięku ryglowania zamków w drzwiach. Nie da się już tych wątpliwości rozstrzygnąć, nie ma na tę okoliczność żadnego dowodu. Skoro tak, to w myśl zasady in dubio pro reo należy przyjąć, że na skutek niedomknięcia drzwi zamek centralny ich nie zaryglował i samochód pozostał niezabezpieczony przed wejściem do środka. Oskarżony widząc niedomknięte okno podszedł do samochodu, pociągnął za klamkę i przekonał się, że drzwi nie są zamknięte. Tak dostał się do pojazdu i dokonał kradzieży.

Dalego Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok i wyeliminował z opisu czynu przypisanego oskarżonemu znamiona włamania oraz zakwalifikował go jako zwykłą kradzież z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk. Tym samym jako podstawę wymiaru kary należało przyjąć art. 278 § 1 kk. Spowodowało to obniżenie kary do 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Wniosek

Wniosek o zmianę kwalifikacji na art. 278 § 1 kk i wymierzenie kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia z uwzględnieniem art. 37 a kk lub 37 b kk.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest częściowo zasadny. Co do kwalifikacji, zasadny jest wniosek o przyjęcie zwykłej kradzieży, ale w warunkach recydywy ( co jeszcze będzie omawiane). Co do kary, to uprzednia karalność i odpowiadanie w warunkach recydywy powodują, że oskarżony nie zasłużył na zastosowanie instytucji z art. 37 a kk lub 37 b kk. Karą adekwatną będzie kara pozbawienia wolności w wymiarze 6 miesięcy. Sąd Okręgowy przy wymiarze kary na niekorzyść oskarżonego poczytał działanie w warunkach recydywy, a na jego korzyść przyjął stosunkowo niewielką wartość skradzionego mienia ( będzie to jeszcze omówione). Biorąc pod uwagę granice ustawowego zagrożenia karą za przestępstwo z art. 278 § 1 kk ( od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności), jest to kara w dolnych granicach normy.

3.3.

Zarzut obrazy prawa procesowego tj. art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk i art. 193 kpk poprzez ustalenie wartości skradzionych przedmiotów jedynie na podstawie zeznań świadków i zaniechanie dopuszczenia dowodu z opinii biegłego do wyceny ruchomości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty są chybione. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił wartość skradzionych przedmiotów w oparciu o rzetelnie i wszechstronnie oceniony materiał dowodowy. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy w kwestii wartości szkody jest obiektywna, prawidłowa, zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, oparta o całokształt ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego i jako taka korzysta z ochrony jaką daje art. 7 kpk.

W szczególności nie wymaga wiadomości specjalnych, a więc dopuszczania dowodu z opinii biegłego ds. wyceny ruchomości, ustalenie, że wartości skradzionych przedmiotów podawane przez świadków nie odbiegają od cen rynkowych i są zgodne z doświadczeniem życiowym. Większość z tych przedmiotów ( poza młotowiertarką ) to rzeczy codziennego użytku wykorzystywane bądź na co dzień, bądź w samochodzie przez prawie każdego kierowcę. Podawane przez świadków wartości nie rażą wysokością, są rozsądne i zgodne z doświadczeniem życiowym przeciętnego człowieka.

Natomiast co do młotowiertarki marki B. z walizką, to co prawda nie jest to przedmiot codziennego użytku, ale nie jest to też jakiś specjalistyczny i rzadki sprzęt. Większość osób, które robiło jakiś remont, miało z nim do czynienia, jest to dosyć powszechnie wykorzystywane narzędzie, również przez laików i amatorów w branży budowlano – remontowej. Dlatego weryfikacja wartości podanej przez świadków również nie wymaga tu wiadomości specjalnych.

Obrońca powołuje się na najtańsze młotowiertarki marki B. nie dostrzegając, że nie o taki sprzęt w tej sprawie chodzi. Jak wynika z zeznań K. G. oraz właściciela tego przedmiotu, S. B., był to profesjonalny zestaw walizkowy na który składały się młotowiertarka, walizka, dłuta i wiertła oraz pozostałe elementy wyposażenia ( zeznania K. G. k. 178 v, zeznania S. B. k. 217). Ceny takiego nowego zestawu przekraczają półtora tysiąca złotych, a używane wahają się w granicach około 900 zł. Sąd Okręgowy zweryfikował to przygotowując się do rozprawy, naprawdę nie trzeba do tego wiadomości specjalnych, wystarczy dostęp do Internetu. Dlatego zeznania S. B., wskazującego wartość na 700 – 900 zł ( zeznania k. 217 v) są wiarygodne, tym bardziej, że był to sprzęt w bardzo dobrym stanie prawie nie używany ( „ wiertarka była używana okazyjnie” k. 218). Nie miał on interesu, żeby kłamać, albowiem nawet nie złożył wniosku o naprawienie szkody. Jest to świadek w pełni wiarygodny, w dodatku ma wiedzę na temat wartości omawianego przedmiotu, prowadzi działalność gospodarczą, w której taki sprzed użytkuje ( choć ten egzemplarz przed dokonaniem kradzieży był wykorzystywany okazjonalnie). Dlatego danie wiary temu świadkowi i przyjęcie przez Sąd Rejonowy wartości tego przedmiotu na 700 zł było prawidłowe, a nawet korzystne dla oskarżonego. Niezrozumiały jest wręcz argument obrońcy, że podpisanie się przez S. B. na walizce z młotowiertarką obniżało wartość tego przedmiotu, bo utrudniało jego sprzedaż – a niby dlaczego ?. Nie jest to przedmiot, który miał ładnie wyglądać, tylko dobrze działać, więc nabywając legalnie taki używany sprzęt budowlany nikt nie targowałby się z powodu takiego oznaczenia ( o ile nie chciałby się ośmieszyć). Owszem, Sąd rozumie, że sprzedaż podpisanej rzeczy paserowi zapewne obniżyłaby cenę, bo taki przestępca, wiedząc, że przedmiot pochodzi z kradzieży, bałby się, że doprowadzi to organy ścigania na jego trop – ale ustalając wartość skradzionych ruchomości nie można kierować się tym, jaka cenę złodziej uzyska od pasera.

Również zeznania pozostałych pokrzywdzonych sa wiarygodne. Świadek D. M. bardzo rozsądnie określił wartość używanego portfela, podając połowę ceny, za jaką go kupił, oraz szczerze zeznając, że miał w nim zaledwie 30 zł – wszak gdyby chciał kłamać mógłby twierdzić, że miał tam znacznie większą gotówkę, jest z zawodu grafikiem komputerowym, nikogo nie zdziwiłoby, gdyby miał w portfelu kilkaset złotych. Co więcej, on nie tylko nie wnosił o naprawienie szkody, ale wręcz oświadczył, że „ Nie wnoszę o zwrot równowartości portfela od sprawcy” ( k. 188). Oczywiście Sąd Rejonowy mógł i zasądził naprawienie szkody z urzędu, ale D. M. nie dążył do pogrążenia oskarżonego i do zawyżenia wartości skradzionych mu rzeczy, skoro nawet nie był zainteresowany naprawieniem szkody.

Nie są również zasadne zarzuty co do świadków K. G. i E. G., jakoby zawyżali oni wartość skradzionych przedmiotów, bo było to w ich interesie. W ocenie Sądu Okręgowego ( zgodnej w tym zakresie ze stanowiskiem Sądu Rejonowego) są to świadkowie bardzo wiarygodni, którzy składali obiektywne zeznania – również na korzyść oskarżonego. Przecież to te szczere wypowiedzi o możliwości niezadziałania zamka centralnego doprowadziły do wyeliminowania znamion włamania z przestępstwa przypisanego oskarżonemu ( w rezultacie do obniżenia mu kary o połowę). To tylko dlatego, że K. G. sam od siebie podał możliwość niedomknięcia drzwi przez pasażera i niezaryglowania w związku z tym zamków, a także on i jego żona zeznali, że nie usłyszeli dźwięku zatrzaskujących się rygli, obrońca zyskał argument, który uwzględnił Sąd Okręgowy i w rezultacie zmienił wyrok na korzyść oskarżonego. K. G. wręcz zapewniał, że niezadziałanie zamka centralnego „ To jest jedyne tego wytłumaczenie ” ( k. 180).

Wbrew zarzutowi obrońcy podniesionemu w uzasadnieniu apelacji, nie świadczy o niewiarygodności świadka K. G. fakt, że dopiero na rozprawie podał, iż skradziono mu również kable rozruchowe. Świadek zeznając po raz pierwszy czynił to bezpośrednio po dokonaniu kradzieży, z samochodu zginęło wiele rzeczy, mógł w tym chaosie po prostu nie zauważyć braku kabli rozruchowych – jest to zrozumiałe. Potem, wbrew sugestii obrońcy, nie mógł tego ujawnić w toku postępowania przygotowawczego, bo nie był na tym etapie ponownie przesłuchiwany. Pierwszą okazję miał dopiero na rozprawie, a to, że doszło do niej dopiero po ponad trzech latach od czynu nie jest zawinione przez pokrzywdzonego. Nie świadczy to, jakoby świadek „ podjął czynności zmierzające do rozszerzenia zakresu kradzieży”, jak to zarzucił obrońca, tylko o tym, że świadek na rozprawie zeznawał prawdę nie zatajając nic z tego, co mu jest wiadome – zresztą sam od razu zaznaczył, że przy pierwszych zeznaniach przez nieuwagę nie wspomniał o tych kablach. Podana wartość 150 zł za kable rozruchowe dobrej jakości z jednej strony nie odbiega od cen rynkowych, a z drugiej nie jest na tyle wysoka, aby wysuwać wniosek, że pokrzywdzony kłamał na ten temat chcąc „wyłudzić” dodatkowo 150 zł narażając się przy tym na odpowiedzialność karną za składanie fałszywych zeznań.

Zatem K. G. i E. G. to świadkowie obiektywni, wiarygodni, podawane przez nich wartości zrabowanych przedmiotów są zgodne z doświadczeniem życiowym – dlatego Sąd Rejonowy dobrze zrobił, że się na tych zeznaniach oparł i poczynił na tej podstawie prawidłowe ustalenia faktyczne.

Podsumowując zatem – skoro prawidłowa ocena wiarygodnych źródeł dowodowych, podających wartości skradzionych przedmiotów nieodbiegające od tych wynikających z doświadczenia życiowego, pozwalała na trafne ustalenie ich wartości, to dopuszczanie dowodu z opinii biegłego ds. wyceny ruchomości było zbędne, bo w tych okolicznościach dojście do zgodnych z prawdą ustaleń faktycznych nie wymagało wiadomości specjalnych.

Na zakończenie tego wątku, zwrócić uwagę należy, że łączna wartość skradzionych rzeczy wynosiła 1780 zł, a więc o 980 zł przekracza wartość graniczną 800 zł oddzielającą przestępstwo z art. 278 § 1 kk od wykroczenia z art. 119 § 1 kw. Nawet hipotetyczne przyjęcie, że wartości tych przedmiotów były dwukrotnie niższe, nie zmieniłoby kwalifikacji prawnej, a także nie wpłynęłoby na wymiar kary, bo Sąd Okręgowy i tak poczytał na korzyść przy jej wymiarze stosunkowo niewysoką wartość szkody i wymierzył karę w dolnych granicach normy.

Wniosek

Brak konkretnie sformułowanego wniosku, ale można przyjąć, że chodziło o ustalenie mniejszej wysokości szkody.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie jest zasadny, co było powyżej omawiane. Sąd Okręgowy i tak poczytał ustaloną szkodę za niewysoką i potraktował to jako okoliczność łagodzącą.

3.4.

Zarzut obrazy prawa procesowego tj. 384 § 1 kpk poprzez przesłuchiwanie K. G. w obecności E. G. przebywającej na sali rozpraw w charakterze publiczności, którą przesłuchiwano jako następną po dopuszczeniu z urzędu dowodu z jej zeznań.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny. Po pierwsze, konieczność dopuszczenia dowodu z zeznań E. G. wyniknęła dopiero po przesłuchaniu K. G.. Wcześniej E. G. nie miała statusu świadka, więc nie miał do niej zastosowania art. 384 § 1 kpk, a sprawa nie odbywała się z wyłączeniem jawności, co umożliwiało udział w niej publiczności. Po drugie, E. G. co prawda w akcie oskarżenia nie została ujęta jako pokrzywdzona, ale faktycznie nią była, albowiem małżonkowie G. nie mają rozdzielności majątkowej. Dlatego nawet gdyby była świadkiem, zastosowanie miałby art. 384 § 2 kpk i miałaby prawo pozostawać na sali rozpraw podczas składania zeznań przez innych pokrzywdzonych, w tym K. G..

Wniosek

Brak konkretnie sformułowanego wniosku, ale można przyjąć, że chodziło o uniewinnienie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie jest zasadny, co było wcześniej omawiane.

3.5.

Zarzut obrazy prawa procesowego tj. 424 § 2 kpk poprzez nienależyte uzasadnienie, że przy wymiarze kary zastosowanie miał art. 64 § 1 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest bezzasadny ( swoją drogą powinien być sformułowany jako zarzut obrazy prawa materialnego, ale błędne określenie podstawy zarzutu nie stanowi przeszkody w jego rozpoznaniu – tak czy owak jest chybiony).

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił okoliczności faktyczne związane z zaistnieniem podstaw do przyjęcia odpowiedzialności oskarżonego w warunkach recydywy podstawowej z art. 64 § 1 kk (zresztą tych ustaleń apelant nie kwestionuje) oraz zaprezentował słuszny pogląd prawny, że zaliczenie tymczasowego aresztowania na poczet orzeczonej kary może kształtować odpowiedzialność w warunkach recydywy ( i to z tym polemizuje obrońca).

Obrońca w uzasadnieniu apelacji powołał się na przeciwne poglądy doktryny i orzecznictwa, ale Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim ich nie podziela, natomiast w pełni aprobuje stanowisko Sądu Rejonowego oraz argumenty przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wraz z powołaniem się na doktrynę i orzecznictwo ( ponieważ uzasadnienie zaskarżonego wyroku jest, a przynajmniej powinno być stronom znane, Sąd Okręgowy nie będzie tych argumentów powielał). Wskaże jedynie, że zgodnie z dominującym i obecnie powszechnie aprobowanym stanowiskiem doktryny i orzecznictwa, jeżeli na poczet orzeczonej w prawomocnym wyroku kary pozbawiania wolności zaliczono sprawcy okres tymczasowego aresztowania, okres ten traktuje się również jako okres odbytej kary pozbawienia wolności w rozumieniu przepisów o powrotności do przestępstwa ( por . uchw. SN(PIKiW) z 22.12.1978 r., VII KZP 23/77 OSNKW 1979, Nr 1–2, poz. 1; post. SN z 30.5.1980 r., VI KZP 13/80, OSNPG 1980, Nr 8, poz. 102; uchw. SN z 16.6.1993 r., I KZP 13/93, OSNKW 1993, Nr 7–8, poz. 42; wyr. SN z 12.10.2005 r., III KK 134/05, Prok. i Pr. – wkł. 2006, Nr 3, poz. 4; wyr. SN z 25.4.2006 r., III KK 409/05, OSNKW 2006, Nr 7–8, poz. 72; K. Buchała, w: K. Buchała, A. Zoll, KK. Komentarz. Część ogólna, 1998, s. 468; Z. Sienkiewicz, w: A. Wąsek i in., KK. Komentarz, t. 2, 1999, s. 150; J. Wojciechowska, w: G. Rejman, KK. Komentarz. Część ogólna, 1999, s. 975, s. 256; M. Budyn-Kulik w: M. Mozgawa, KK. Komentarz, 2006, s. 151; P. Hofmański, L.K. Paprzycki, w: M. Filar, KK. Komentarz, 2014, s. 389).

Zaakceptowanie stanowiska zaprezentowanego w apelacji oznaczałoby, że również do instytucji warunkowego przedterminowego zwolnienia nie wolno by było brać pod uwagę okresów zaliczonych na poczet kary tymczasowych aresztowań, co z uwagi na treść art. 78 § 1 kk skutkowałoby znacznym wydłużeniem okresu ubiegania się o warunkowe przedterminowe zwolnienie dla tych sprawców, którzy byli tymczasowo aresztowani. Tymczasowe aresztowanie jest co prawda środkiem zapobiegawczym i samo w sobie nie stanowi "odbywania kary", ale z mocy ustawy podlega zaliczeniu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności i w ten sposób uzyskuje "charakter kary" ( por. Kodeks Karny. Komentarz. Red prof. Dr hab. Ryszard A. Stefański ).

Wniosek

Wniosek o wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej art. 64 § 1 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie jest zasadny, co było wcześniej omawiane.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:



w opisie czynu przypisanego w punkcie 1 w miejsce słów „ dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po otwarciu w nieustalony sposób samochodu” przyjął słowa „ dokonał kradzieży z niezamkniętego samochodu” i jako podstawę skazania za tak opisany czyn przyjął dyspozycję art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i art. 4 § 1 kk, a jako podstawę wymiaru kary za ten czyn art. 278 § 1 kk;



obniżył karę pozbawienia wolności wymierzoną w punkcie 1 do 6 (sześciu) miesięcy.

Zwięźle o powodach zmiany

Było to omawiane.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Na podstawie art. 624 § 1 kpk Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego od wydatków postepowania i opłaty za drugą instancję z uwagi na jego ubóstwo.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie, włamanie, recydywa

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana