Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 371/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 15 kwietnia 2024 roku w sprawie II K 45/24

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

I. zarzut obrazy przepisów postępowania, tj. art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k.:

- poprzez wydanie skarżonego orzeczenia na podstawie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego;

- poprzez brak analizy całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku sprawy i tym samym pominięcie przy jego ocenie faktu, iż oskarżona w chwili popełnienia zarzucanego jej czynu miała ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem,

- poprzez brak uwzględnienia sytuacji życiowej i osobistej oskarżonej, która miał wpływ na popełnienie przez nią czynu, jak również na jej zachowanie po popełnieniu przestępstwa,

- poprzez brak analizy całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku sprawy i tym samym pominięcie przy jego ocenie faktu, iż oskarżona w chwili popełnienia zarzucanego jej czynu była osobą niekaraną;

które to naruszenie miało wpływ na treść skarżonego orzeczenia

II. zarzut rażącej niewspółmierności kary i środków karnych w postaci:

- orzeczenia bezwzględnej kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności,

- orzeczenia środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 8 lat,

-orzeczenia środka karnego w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 8.000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,

w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości oraz winy wynikającej z orzeczenia zbyt wysokiej kary i środków karnych, które to nie odzwierciedlają należycie stopnia społecznego niebezpieczeństwa czynu oraz nie uwzględniają w wystarczającej mierze obu celów kary i środków karnych określonych w art. 53 § 1 k.k. w zakresie prewencji ogólnej, jak i szczególnej, które uzasadniają w przedmiotowej sprawie skazanie oskarżonej na karę 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne, orzeczenie względem oskarżonej środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat oraz orzeczenie względem oskarżonej środka karnego w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 5 000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, które to kara oraz środki karne wydają się być adekwatne do stopnia zawinienia oskarżonej, społecznej szkodliwości czynu, a przede wszystkim następstw, jakie wystąpiły po ujawnieniu zarzucanego oskarżonej czynu.

III. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na treść wyroku, poprzez wyrażenie błędnego poglądu, iż w przypadku oskarżonej orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 8 lat jest uzasadnione okolicznościami sprawy, podczas gdy jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w czasie popełnienia czynu oskarżona miała ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoich postępowaniem oraz była osobą niekaraną, które to okoliczności przemawiają za wymierzeniem w/w środka karnego w mniejszym wymiarze;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na treść wyroku, poprzez wyrażenie błędnego poglądu, iż oskarżona jest w stanie pokryć koszty sądowe, podczas gdy jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oskarżona aktualnie nie pracuje i pozostaje na utrzymaniu rodziców;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na treść wyroku, poprzez wyrażenie błędnego poglądu, iż oskarżona jest w stanie uiścić środek karny postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 8 000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, podczas gdy jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oskarżona aktualnie nie pracuje i pozostaje na utrzymaniu rodziców;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na treść wyroku, poprzez wyrażenie błędnego poglądu, iż zastosowanie środka karnego w postaci podania wyroku do publicznej wiadomości spełni funkcję ogólnoprewencyjną, podczas gdy uwzględniając wszystkie okoliczności sprawy przypadek oskarżonej nie wzbudza szczególnego zainteresowania społecznego, która to okoliczność powoduje, iż zastosowanie tego środka w rozpatrywanej sprawie jest niezasadne.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wszystkie opisane wyżej zarzuty mogą zostać omówione łącznie, albowiem lektura apelacji powadzi do wniosku, że skarżący – pomimo powoływania się na podstawy odwoławcze z art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. – w istocie kwestionuje wymiar orzeczonej wobec oskarżonej kary oraz środków karnych.

Apelacja okazała się zasadna w takim stopniu, że w wyniku jej wniesienia należało zmienić zaskarżony wyrok.

Przyznać przede wszystkim należy rację skarżącemu, iż wymierzenie wobec oskarżonej kary 1 roku i 3 miesięcy bezwzględnego pozbawienia wolności jest rozstrzygnięciem rażąco surowym. Stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonej czynu, jak również stopień jej zawinienia, nie uzasadniają sięganie od razu po najsurowszy rodzaj kary przewidziany przez ustawodawcę. Sąd Rejonowy powołał się na okoliczność, że oskarżona już wcześniej popełniła podobne przestępstwo i za dwa dni miała odbyć się rozprawa dotycząca tego pierwszego czynu. Jest to z pewnością okoliczność obciążająca, jednakże z formalnego punktu widzenia, oskarżona nie była karana w czasie popełnienia rozpoznawanego tu przestępstwa, natomiast Sąd I instancji potraktował oskarżoną jak osobę odpowiadającą w warunkach kodeksowej recydywy.

Biorąc natomiast pod uwagę całokształt okoliczności przedmiotowo – podmiotowych ujawnionych w rozpoznawanej sprawie, warunki i właściwości osobiste oskarżonej, uznać należało, że wymierzanie wobec niej kary pozbawienia wolności, stanowiłoby zbyt surową reakcję karną.

Przypisane oskarżonej przestępstwo, na datę jego popełnienia, było zagrożone alternatywnie: grzywną, karą ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2, przy czym ustawodawca preferuje kary łagodniejszego rodzaju, chyba że kara ta może nie spełnić celów kary. Zgodnie bowiem z treścią art. 58 § 1 k.k. jeżeli ustawa przewiduje możliwość wyboru rodzaju kary, a przestępstwo jest zagrożone karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 5 lat, sąd orzeka karę pozbawienia wolności tylko wtedy, gdy inna kara lub środek karny nie może spełnić celów kary. Zawarta w art. 58 § 1 k.k. dyrektywa pierwszeństwa rodzajowych kar wolnościowych, stanowi realizację konstytucyjnej zasady proporcjonalności reakcji prawnej (art. 31 ust. 3 Konstytucji RP), zgodnie z którą: ,,ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw”. Nie budzi wątpliwości, że pozbawienie wolności jest jedną z najdalej idących ingerencji w prawa i wolności człowieka. Ustawodawca zatem założył, że w przypadku występków zagrożonych karą nieprzekraczającą 5 lat pozbawienia wolności sądy będą mogły korzystać z takiej możliwości, tylko wtedy, kiedy inne kary okażą się niecelowe. Słusznie wskazuje się w orzecznictwie i doktrynie, że ,,sąd zobowiązany jest wybrać taki rodzaj i rozmiar sankcji, który realizuje konstytucyjnie usprawiedliwione cele prawa karnego, w najmniejszym stopniu ogranicza prawa i wolności skazanego” (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 23.11.2000 roku - II AKa 147/00; W. Wróbel, [w:] A. Zoll red., Komentarz do Kodeksu karnego. Część ogólna, Kraków 2007).

W rozpoznawanej sprawie, mając na uwadze okoliczności czynu oraz osobę sprawcy, przy sankcji określonej alternatywnie, nie było potrzeby, z punktu widzenia osiągnięcia celów kary, sięgać po karę najsurowszego rodzaju, czyli karę pozbawienia wolności. W przekonaniu Sądu odwoławczego cele kary, o których mowa w art. 53 k.k. w pełni zostaną wobec oskarżonej osiągnięte, poprzez wymierzenie jej kary ograniczenia wolności, która to kara stanowić będzie dla niej wystarczającą nauczkę i przestrogę na przyszłość.

Z powyższych względów należało zmienić zaskarżony wyrok i w miejsce orzeczonej wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności, wymierzyć jej karę 10 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym. Taki wymiar kary jest adekwatny do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przestępstwa oraz stopnia winy oskarżonej. Kara taka jest wystarczająca dla osiągnięcia wobec sprawcy celów wychowawczych i zapobiegawczych. Stanowić będzie przy tym dla oskarżonej wymierną i realną dolegliwość, wpływającą na uzmysłowienie jej nieopłacalności tego typu zachowań i nieuchronności reakcji karnej, a także wystarczająco wpłynie na postawę oskarżonej w kierunku przestrzegania przez nią społecznie akceptowalnych norm zachowania.

Zbyt surowym było również orzeczenie wobec oskarżonej środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres aż 8 lat. W ocenie Sądu Okręgowego, adekwatnym do okoliczności popełnionego przestępstwa i osoby sprawcy, było orzeczenie tegoż środka w wymiarze 5 lat. Wyeliminowanie oskarżonej z ruchu drogowego, jako kierującej samochodami, na taki właśnie okres, spełni w sposób wystarczający cele zapobiegawcze i wychowawcze omawianego tu środka karnego. Korekty wymagało ponadto orzeczenie wobec oskarżonej środka karnego w postaci świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Najniższa kwota ustawowa tego świadczenia, czyli 5.000 złotych, będzie w realiach niniejszej sprawy i możliwości finansowych oskarżonej i tak znaczącą dolegliwością. Niezasadnym było zatem orzekanie jej ponad ową granicę.

Odnośnie orzeczenia przez Sąd I instancji podania wyroku do publicznej wiadomości, Sąd Okręgowy zauważa, że jest to fakultatywny środek karny. Gdyby ustawodawca chciał publikacji wyroku w każdym przypadku popełnienia przestępstwa z art. 178 a k.k., to z pewnością wprowadziłby taki zapis ustawowy. Należy zatem rozumieć, iż podanie wyroku do publicznej wiadomości winno następować nie w każdym przypadku skazania za przestępstwo z art. 178 a k.k., lecz tylko w przypadkach szczególnych, drastycznych, wobec sprawcy wyjątkowo niepoprawnego i wtedy gdy będzie to celowe ze względu na społeczne oddziaływanie skazania. Z taką sytuacją nie mamy jednakże do czynienia w przedmiotowej sprawie.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez wymierzenie oskarżonej kary 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, orzeczenie wobec niej środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat oraz środka karnego w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 5.000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, a także o uchylenie wobec oskarżonej środka karnego w postaci podania wyroku do publicznej wiadomości.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn szczegółowo wskazanych wyżej wniosek apelacyjny o wymierzenie oskarżonej kary ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w miejsce orzeczonej kary pozbawienia wolności, orzeczenie wobec niej niższego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych oraz obniżenie świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, a także o uchylenie wobec oskarżonej środka karnego w postaci podania wyroku do publicznej wiadomości został w dużej mierze uwzględniony.

Sąd Okręgowy nie znalazł natomiast podstaw do dalszego łagodzenia orzeczonej wobec oskarżonej sankcji karnej, o co wnosił skarżący. W szczególności powoływanie się w apelacji na okoliczność, że ,,oskarżona w chwili popełnienia zarzucanego jej czynu miała ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem”, nie może mieć żadnego wpływu na wymiar orzeczonej wobec niej kary i środków karnych. Z opinii sądowo – psychiatrycznej wynika bowiem jasno, że stan ograniczonej poczytalność oskarżonej był wyłącznie skutkiem znajdowania się pod wpływem alkoholu. Także i powoływanie się w apelacji na sytuację życiową i osobistą oskarżonej nie było zasadne, gdyż sytuacja ta nie mogła stanowić dla niej dostatecznego usprawiedliwienia, aby kierować samochodem w stanie nietrzeźwości, a tym samym stanowić przesłankę do jeszcze dalej idącego łagodzenia zapadłej wobec niej kary i środków karnych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Za wyjątkiem rodzaju wymierzonej kary, wysokości środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych oraz świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, a także orzeczenia wobec oskarżonej środka karnego w postaci podania wyroku do publicznej wiadomości – pozostały zakres zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Pomijając kwestię wymiaru orzeczonej kary i środków karnych – zaskarżony wyrok jest słuszny i odpowiadający prawu.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

- orzeczenie w miejsce kary pozbawienia wolności, na podstawie art. 178a § 1 k.k. (w brzmieniu obowiązującym w chwili czynu) zw. z art. 34 § 1 i § 1a pkt 1 k.k. kary 10 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej prace na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym;

- obniżenie orzeczonego w pkt 2 zaskarżonego wyroku środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych do 5 lat;

- obniżenie orzeczonego w pkt 3 zaskarżonego wyroku środka karnego w postaci świadczenia pieniężnego na Fundusz Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej do kwoty 5.000 złotych;

- uchylenie pkt 4 zaskarżonego wyroku, dotyczącego podania wyroku do publicznej wiadomości.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody powyższych zmian zaskarżonego wyroku zostały już omówione w dziale 3 niniejszego uzasadnienia.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3,4

Wysokość wynagrodzenia dla obrońcy z urzędu, z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej w postępowaniu odwoławczym, Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o treść § 17 ust. 2 pkt 4 i § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2024 r. poz. 763).

Z uwagi na aktualną sytuację materialną oskarżonej na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz.U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami) należało zwolnić ją z opłaty za obie instancje oraz obowiązku zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w II instancji.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcia o karze, środku karnym w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, świadczeniu na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, podaniu wyroku do publicznej wiadomości, obciążenie oskarżonej kosztami postępowania.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana