Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 lipca 2024 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 31 lipca 2024 r.

sprawy B. D.

syna W. i D. z domu G.

urodzonego (...) w Ś.

obwinionego z art. 86b § 1 pkt 3 k.w., art. 97 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Świdnicy

z dnia 20 marca 2024 r., sygnatura akt VI W 24/23

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 50 zł i wymierza 170 zł opłaty za to postępowanie.

Sygn.akt IV Ka 430 / 24

UZASADNIENIE

B. D. został obwiniony o to, że:

1. w dniu 28 września 2022 roku około godz. 11:00, w Ś., woj. (...), na drodze krajowej (...), kierując po drodze publicznej, pojazdem mechanicznym marki M. o nr rej. (...), wbrew zakazowi na przejściu dla pieszych, na których ruch nie jest kierowany oraz bezpośrednio przed przejściem, wyprzedzał inne pojazdy,

tj. o wykroczenie z art. 86b § 1 pkt 3 kw

2. w miejscu i czasie jak w pkt 1 kierował po drodze publicznej pojazdem mechanicznym marki M. o nr rej. (...), z niezabezpieczonym przed przemieszczaniem się ładunkiem w postaci wózka widłowego oraz pustych palet i palet z ładunkiem, czym wykroczył przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawa o ruchu drogowym,

tj. o wykroczenie z art. 97 kw

Sąd Rejonowy w Świdnicy wyrokiem z dnia 20 marca 2024 roku sygn. akt VI W 24/23:

I. obwinionego B. D. uznał za winnego popełnienia czynów opisanych w części wstępnej wyroku, przy czym czyn opisany w punkcie 2 części wstępnej wyroku kwalifikuje na podstawie art. 97 kw w zw. z art. 61 ust. 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku – Prawo o ruchu drogowym, tj. wykroczeń z art. 86b § 1 pkt 3 kw oraz 97 kw w zw. z art. 61 ust. 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku – Prawo o ruchu drogowym i za to na podstawie art. 86b § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 1700 (jeden tysiąc siedemset) złotych,

II. zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w całości, w tym kwotę 120 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz opłatę w kwocie 170 złotych.

Z wyrokiem tym w całości nie pogodził się obwiniony, wnosząc apelację za pośrednictwem obrońcy.

Apelujący wyrokowi temu zarzucił:

1) na zasadzie art. 438 pkt 2 kp.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.:

a. obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów, a mianowicie dowolne uznanie przez Sąd że obwiniony wykonał manewr wyprzedzania na przejściu dla pieszych tj wykroczenia z art. 86b § 1 pkt 3 k.w. w zw. z art. 61 ust. 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, podczas gdy twierdzenie takie jest nieuprawnione w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego,

b. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a

mianowicie art. 8 k.p.w. w zw. z art. 4 k.p.k. przez uznanie wyjaśnień

obwinionego za niewiarygodne, podczas gdy zeznania te były

konsekwentne, a przyczyną odmowy przyjęcia mandatu był fakt, że

obwiniony od początku kwestionował aby dokonał manewru

wyprzedzania na przejściu dla pieszych i stanowisko to utrzymywał w toku

całego postępowania,

c. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a

mianowicie art. 82 § 1 k.p.w. w zw. z art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k. poprzez nie

wyjaśnienie w sposób dostateczny powodów, dla których Sąd orzekający

ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie poczynił w zasadzie

wyłącznie w oparciu o wyjaśnienia funkcjonariuszy Policji, natomiast nie

uznał wyjaśnień obwinionego dla linii oskarżenia za wiarygodne,

ograniczając się jedynie do stwierdzenia, że stanowią przyjętą przez

obwinionego linię obrony,

2) na zasadzie art. 438 pkt 3 k.p.k. w zw, z art. 109 § 2 k.p.w. błąd w ustaleniach stanu faktycznego przyjętego za podstawę wydania zaskarżonego orzeczenia mający istotny wpływ na treść wydanego wyroku, tj. przyjęcie przez Sąd, że miejsce zdarzenia było obserwowane przez funkcjonariuszy Policji, podczas gdy materiał dowodowy zebrany w postępowaniu nie wskazuje aby obwiniony popełnił zarzucany mu czyn.

Z ostrożności procesowej, w razie nie uwzględnienia powyższych zarzutów obrońca podniósł zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec obwinionego kary, wskazując że dyrektywy wymiaru kary, a w szczególności stopień społecznej szkodliwości czynu, cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionego, a także przesłanki odstąpienia od wymierzenia kary oraz zastosowania środków oddziaływania wychowawczego, adekwatnym i sprawiedliwym jest odstąpienie od wymierzenia kary lub zastosowanie pouczenia lub innych środków oddziaływania wychowawczego.

W związku z powyższymi zarzutami na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. wniósł o:

1] zmianę zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie co do istoty sprawy, tj. poprzez uniewinnienie obwinionego

ewentualnie o:

2) uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania.

Na podstawie art. 118 § 2 k.p.w. wniósł o zasądzenie na rzecz obwinionego od Skarbu Państwa kosztów postępowania przed sądem drugiej instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, w wysokości według norm prawem przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje;

Apelacja okazała się całkowicie nietrafiona.

Nie występują w sprawie uzasadnione podstawy do wydania wyroku reformatoryjnego przez uniewinnienie obwinionego ani też dla wydania wyroku kasatoryjnego i umorzenia postępowania w rozumieniu art. 109 § 2 k.p.w. w zw. z art. 437 § 2 k.p.k. Wręcz zupełnie niezrozumiałym pozostaje wniosek apelacyjny o umorzenie postępowania, autor apelacji nie wskazał żadnej argumentacji taki wniosek uzasadniającej.

Materiał dowodowy zebrany w sprawie stanowi pełną podstawę faktyczną dla wydania prawidłowego rozstrzygnięcia, to zeznania świadków R. S. i D. S. oraz wymieniane w pisemnych motywach protokół kontroli drogowej i kopia mandatu karnego.

Dowody te zostały poddane przez sąd I instancji prawidłowej analizie we wzajemnym ich powiazaniu. Przeciwnie oczekiwaniom apelującego kontrola odwoławcza wykazała, że Sąd Rejonowy poczynił w sprawie trafne ustalenia faktyczne, które oparł o całokształt prawidłowo przeprowadzonych i ocenionych dowodów. Owa ocena dowodów w pełni czyni zadość kryteriom art. 8 k.p.w. w zw. z art.7 k.p.k. , tj. zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd Odwoławczy nie stwierdziwszy wad sądowej oceny dowodów nie może jednocześnie uznać wadliwości ich oceny tylko dlatego, że apelujący uznaje wyłącznie własne racje bez podania jakichkolwiek racjonalnych argumentów, podważających wnioski sądu I instancji. W szczególności nie sposób podzielić zarzutu apelacji błędności uznania wyjaśnień obwinionego za niewiarygodne ( jak należy rozumieć co do okoliczności czynu I-go, bo przecież do II-go kwalifikowanego z art. 97 k.w. obwiniony wszak się przyznał). W sytuacji zaistnienia dwóch różnych treściowo grup dowodów ( jak w niniejszej sprawie, wyjaśnień obwinionego i pozostających do nich w opozycji zeznań świadków R. S. oraz D. S.), powinnością sądu orzekającego jest dokonać ich oceny wedle kryteriów art. 8 k.p.w. w zw. z art. 7 k.p.k., z którego to obowiązku sąd meriti się wywiązał należycie i wskazał powody, dla których uznał konkretne dowody za wiarygodne, przez co przyjete za podstawę ustaleń faktycznych.

Tym samym wnioski końcowe o sprawstwie i zawinieniu obwinionego co do przypisanych mu wykroczeń mieszczą się w granicach swobodnej oceny dowodów, w żadnym wypadku nie można im zarzucić dowolności, zaś uzasadnienie pisemne wyroku jest wyczerpujące i odpowiada wymogom art. 424 k.p.k.

Chociaż apelacja pochodzi od podmiotu fachowego, to z niezrozumiałych powodów zawiera także zarzut obrazy przepisów postępowania, mającej wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 82 § 1 k.p.w. w zw. z art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k. Przecież pisemne motywy wyroku to czynność następcza, dokonana po wyroku, stanowi wyłącznie akt sprawozdawczy z wyników przewodu sądowego, zatem pozostaje bez znaczenia dla treści wydanego wcześniej wyroku.

Wymiar kary w postaci 1700 złotych grzywny ( za 2 poważne wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu i porządkowi w ruchu drogowym, pozostające w zbiegu realnym przy zastosowaniu art. 9 §2 k.w. ) powinien spełnić określone w art. 33 k.w. dyrektywy. Kara taka nie wydaje się surową do stopnia społecznej szkodliwości popełnionych czynów jak również celów, jakie kara ta winna osiągnąć zarówno wobec ukaranego oraz w zakresie społecznego oddziaływania. Grzywna ta odpowiada możliwościom materialnym obwinionego, a jej wykonanie powinno wdrożyć obwinionego do poszanowania porządku prawnego. Z jakich powodów apelujący ocenia wysokość grzywny za rażąco niewspółmierną i dlaczego wobec obwinionego należałoby tu dokonać zmiany łagodzącej, tego także apelujący nie uzasadnił, stąd Sąd Odwoławczy nie znajduje podstaw dla wypowiedzenia się wobec tej części apelacji.

O kosztach sądowych postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 k.p.k., art.118 §1 k.p.w. w zw. z § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia Dz. U. Nr 118, poz.1269 a także art. 21 pkt. 2 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych Dz. U. Nr 49, poz.223 z późn. zm., obciążając nimi obwinionego wobec przegrania apelacji.

.

SSO Ewa Rusin