Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 450/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Strzelinie z dnia 13 lutego 2024 r., sygn. akt II K 351/23.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez ustalenie, że zachowanie oskarżonego D. K. (1) wypełniło znamiona czynu z art.286§1k.k., a nie czynu z art. 286§3k.k., co miało wpływ na treść wyroku i skutkowało zastosowaniem kary w wymiarze wyższym niż dolna granica zagrożenia na podstawie art.286§3k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie.

Szczegółowa analiza akt niniejszej sprawy dokonana przez Sąd Odwoławczy wskazuje jednoznacznie, że w toku przedmiotowego postępowania zostały wyjaśnione wszystkie istotne dla sprawy okoliczności, a ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy zostały oparte na całokształcie zgromadzonego oraz ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego, który został oceniony z poszanowaniem reguł wynikających z art.7 k.p.k., co sprawiło, że zaskarżone rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o prawidłowe ustalenia faktyczne. Ponadto Sąd meriti swoje stanowisko w zakresie przypisanego oskarżonemu w pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku przestępstwa oszustwa z art.286§1k.k. w sposób należyty uzasadnił w pisemnych motywach wyroku, sporządzonych zgodnie z wymogami, o jakich mowa w art.424 k.p.k Zebrany materiał dowodowy został przez Sąd I instancji oceniony prawidłowo i wszechstronnie, a jego całokształt dawał wystarczające podstawy do tego, aby uznać oskarżonego D. K. (1) za winnego popełnienia zarzuconego mu przestępstwa oszustwa z art.286§1 k.k., popełnionego w okresie od 26 lutego 2023 roku do dnia 28 lutego 2023r., na szkodę W. Z.. Słuszności orzeczenia o winie i sprawstwie oskarżonego D. K. w tym zakresie nie kwestionował przy tym zresztą – co do zasady - również sam apelujący obrońca oskarżonego. Przy czym w ocenie obrony - mając na uwadze wartość wyrządzonej przestępstwem szkody, którą uznać należy za niewielką oraz to, że oskarżony przed wydaniem w przedmiotowej sprawie przez Sąd Rejonowy wyroku w całości naprawił wyrządzoną szkodę, jak również przyznał się do popełnienia zarzuconego czynu i wyraził skruchę, a także uwzględniając, że w ocenie obrony, wbrew odmiennym ustaleniom Sądu Rejonowego, popełnionego czynu dopuścił się działając w zamiarze nagłym, niezaplanowanym, wykorzystując nadarzającą się okazje i łatwowierność pokrzywdzonej – należało przyjąć w niniejszej sprawie wypadek mniejszej wagi z art.286§3k.k.

Sąd Okręgowy nie podziela tego stanowiska. Odnośnie powyższego zarzutu obrony w pierwszej kolejności wskazać należy, że wypadek mniejszej wagi to uprzywilejowana postać czynu zabronionego o znamionach przestępstwa typu podstawowego, charakteryzująca się zmniejszonym stopniem społecznej szkodliwości ze względu na przewagę pozytywnych elementów o charakterze przedmiotowo-podmiotowym ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 października 1996 r., V KKN 79/96; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 lipca 1971 r., VI KZP 42/70; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 grudnia 1978 r., VII KZP 23/77). Przez wypadek mniejszej wagi uznaje się więc te odmiany czynów typu podstawowego, w których stopień społecznej szkodliwości oraz wina sprawcy są znacznie niższe niż w przypadku typu podstawowego, a nie są jeszcze subminimalne, jak w razie znikomości tych znamion, zupełnie odejmującej czynowi charakter przestępczy. Wypadek mniejszej wagi jest stanem pośrednim między brakiem treści materialnej przestępstwa a stanem uznawanym za przestępstwo typu podstawowego ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 5 czerwca 2002 r., II AKa 128/02). O uznaniu konkretnego czynu zabronionego za wypadek mniejszej wagi decyduje, zatem całościowa ocena okoliczności przedmiotowych i podmiotowych. Wśród znamion strony przedmiotowej istotne znaczenie mają tu w szczególności: rodzaj naruszonego dobra, użyte środki, charakter i rozmiar szkody wyrządzonej lub grożącej dobru chronionemu prawem, czas, miejsce i inne okoliczności popełnienia przestępstwa oraz odczucie szkody przez pokrzywdzonego. Wśród elementów strony podmiotowej istotne są zaś: stopień zawinienia (niezwykle ważne są z jednej strony odcienie umyślności - premedytacja, dokładność w przygotowywaniu przestępstwa, upór w dążeniu do osiągnięcia przestępnego celu, a z drugiej strony - przypadkowość, wpływ innej osoby, obawa przed skutkami odmowy działania itp.) oraz motywacja i cel działania sprawcy ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 11 grudnia 2002r., II AKa 428/02; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 26 września 2013 r., II AKa 202/13).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy wskazać zatem trzeba, że o ewentualnym przyjęciu wypadku mniejszej wagi w niniejszej sprawie decydować musiała ocena całokształtu okoliczności przedmiotowo-podmiotowych, a w tym dobra prawnego, w które godzi popełnione przez oskarżonego przestępstwo oszustwa z art.286§1k.k., a to mienia, a także rozmiar wyrządzonej przestępczym działaniem oskarżonego szkody – a więc tu łącznie 1300 złotych ( prawie połowa minimalnego miesięcznego wynagrodzenia za pracę w 2023 r., które wynosiło 2 709,49 netto/ 3.490,00 zł brutto). Nie jest to oczywiście kwota znaczna, jednakże jest to kwestia relatywna i ocenna - nie można tu tracić z pola widzenia, że jak wynika z treści korespondencji prowadzonej pomiędzy oskarżonym, a pokrzywdzoną była to cała kwota jaką w tamtym okresie dysponowała pokrzywdzona. Oskarżony doskonale o tym wiedział, albowiem pokrzywdzona pisała mu wyraźnie, że nie ma już więcej pieniędzy na koncie. Nadto pokrzywdzona jest osobą młodą (w inkryminowanym okresie 23-letnią kobietą), pracującą jako kasjer sprzedawca, gdzie to miesięczne zarobki oscylują właśnie w okolicach płacy minimalnej. Nagła zatem utrata prawie połowy miesięcznej pensji musiała być dla niej mocno odczuwalna. Podkreślić trzeba tu dalej także w kontekście zarzutu obrony, że jak wskazano już wyżej, nie tylko sama wysokość wyrządzonej szkody decyduje o możliwości przyjęcia wypadku mniejszej wagi. W realiach przedmiotowej sprawy wartość mienia nie była wielka, nie ulega jednakże wątpliwości w świetle wskazywanej już wyżej treści rozmowy pokrzywdzonej i oskarżonego, że zamiarem oskarżonego było pozbawienie pokrzywdzonej wszystkich pieniędzy, jakie ta miała na koncie. To zaś, że pokrzywdzona utraciła akurat 1300 zł wynika jedynie z tego, że akurat tyle środków miała wtedy na koncie. Oskarżony w trakcie rozmowy kilka razy dopytywał wszak pokrzywdzoną ile może mu jeszcze maksymalnie przelać, dążąc konsekwentnie do pozbawienia pokrzywdzonej wszystkich posiadanych środków.

Następnie odnosząc się do wskazywanego przez obronę rzekomego działania oskarżonego z zamiarem nagłym, nieprzemyślanym, wykorzystując nadarzającą się okazję i łatwowierność pokrzywdzonej – wskazać należy, że powyższe twierdzenia obrony stoją w sposób jednoznaczny w sprzeczności ze zgromadzonym do sprawy, a uznanym za w pełni wiarygodny materiałem dowodowym, w tym zwłaszcza treścią rozmów prowadzanych przez pokrzywdzoną i oskarżonego w inkryminowanym okresie, których to autentyczności zresztą obrona nie kwestionuje. Zaznaczyć należy, że zamiar nagły, o którym pisze obrona charakteryzuje się szybkością jego podjęcia i nagłością jego realizacji i łączy się zwykle z nim mniejszy stopień winy, sprawca nie ma bowiem wystarczającej dyspozycji czasowej i warunków wszechstronnego przemyślenia czynu i podejmuje taką decyzję określonego zachowania, którego być może w innych warunkach by nie podjął ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 października 1995 r., sygn. III KRN 118/95). Jak ustalił tu zaś słusznie Sąd Rejonowy, oskarżony w niniejszej sprawie działał przez dłuższy okres czasu (w okresie od 26 lutego 2023 r. do dnia 28 lutego 2023 r.) z pełną premedytacją, w sposób zaplanowany, konsekwentny i w pełni świadomy – o czym świadczy analiza treści prowadzonych w tym okresie z pokrzywdzoną rozmów. Doprowadzając pokrzywdzoną do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że pod pozorem umówienia się na spotkanie w celu pokrycia kosztów przejazdu przesłał, w celu uwiarygodnienia dokonania przelewu, wygenerowane potwierdzenie wykonania na jej rzecz przelewu w kwocie 1200 złotych, którego to przelewu nie wykonał, a który miał być wykonany omyłkowo, a następnie nakłonił ją do zwrotu tych pieniędzy w kwotach 500 złotych, 300 złotych, 200 złotych, 100 złotych dwukrotnie, 40 złotych i 60 złotych, łącznie kwoty 1300 złotych. Powyższe kwoty pokrzywdzona przesyłała oskarżonemu w inkryminowanym okresie stopniowo, krok po kroku, pod pozorem coraz to nowych, wymyślanych przez oskarżonego powodów (a to m.in. rozliczenie przelewu z firmowego konta ojca oskarżonego, problemów z urzędem skarbowym, zapłacenia podatku za przelew itp.). Sama pokrzywdzona wielokrotnie zgłaszała przy tym oskarżonemu swoje wątpliwości co do szczerości jego zamiarów. Oskarżony zaś w odpowiedzi dla potwierdzenia swoich słów i intencji, przesyłał jej m.in. video z meczu, zdjęcia ze sklepu, czy też zrzut ekranu z danymi firmy, której współwłaścicielem miał być rzekomo jego ojciec. Jak przyznał potem w swych wyjaśnieniach była to „ firma przeze mnie wymyślona. Ja wcześniej tam pracowałem, ale w momencie kiedy pisałem z W. już tam nie pracowałem” (k.98). Na pytanie pokrzywdzonej zaś czemu nie ma tam danych jego ojca, odpisał „ nie znasz się na tym a sprawdzasz”. Podobnie oskarżony odpisał pokrzywdzonej także na pytanie, czemu ma przesyłać mu pieniądze na „ (...) ” (spółka działająca w branży bukmacherskiej, operatora zakładów bukmacherskich i gier online), gdzie to tłumaczył pokrzywdzonej, że jest to „ apka do zakładów albo trzymania kasy na koncie. Przelewy szybkie stamtąd są (…) płacić można z tego też”. Wielokrotnie podkreślając w trakcie rozmowy, że pokrzywdzona niedługo odzyska pieniądze. Zapewniał ją, że powinna mu ufać : „ skoro ja ci ufam ty mi też”, „nie bój się jakbym chciał (…) dawno bym cię zablokował ” (k.22,50). Oskarżony działał tu więc w sposób od początku z góry zaplanowany i przemyślany, a to zarówno co do celu działania, jak i sposobu jego realizacji. Wcielając w życie swój przestępczy plan etapami, krok po kroku. Utwierdzając przy tym cały czas pokrzywdzoną o swoich dobrych intencjach i uwiarygadniając swoje zachowanie przesyłanymi jej zrzutami ekranu, czy też nagraniami video. O pełnej determinacji i premedytacji działania oskarżonego świadczy nadto fakt, że nie odstąpił on od swych przestępczych działań nawet wiedząc, że pokrzywdzonej zostało już na koncie niewiele pieniędzy – co wskazuje jednoznacznie na wysokie nasilenie jego złej woli.

Dalej w kontekście argumentacji obrony wskazać należy, że wyrządzona pokrzywdzonej szkoda została, co prawda, ostatecznie przez oskarżonego w toku postępowania naprawiona, jednakże nastąpiło to na długo po wszczęciu postępowania karnego w niniejszej sprawie. Uprzednio oskarżony wielokrotnie już obiecywał pokrzywdzonej zwrot przesłanych środków, jednak uczynił to dopiero w obliczu realnie grożącej mu odpowiedzialności karnej, twierdząc w swych wyjaśnieniach przed Sądem: „ chciałbym prosić o łagodne potraktowanie, (…) dlatego, że zwróciłem pieniądze. Siedzę w zakładzie karnym od marca 2023” (k.226). Oskarżony zatem nie zwrócił tych pieniędzy pokrzywdzonej, bo uznał swoje zachowanie za karygodne, ale zdecydował się to uczynić licząc na korzyści procesowe. Było to zatem działanie nie będące wynikiem refleksji nad własnym nagannym postępowaniem, świadomości wyrządzonej pokrzywdzonej szkody oraz potrzeby jej naprawienia, a jedynie wynikiem chłodnej kalkulacji z uwagi na "opłacalność" takiego zachowania. Naprawienie przez oskarżonego szkody zostało przy tym, jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku, uwzględnione jako okoliczność łagodząca przy ustaleniu wymiaru orzeczonej oskarżonemu kary.

Podobnie trzeba odnieść się także do wskazywanego przez obronę przyznania się oskarżonego i rzekomego wyrażenia skruchy za swoje postępowanie. Przyznanie się sprawcy do popełnienia czynu oraz wyrażenie skruchy ma istotne znaczenie dla kary i stanowi istotną okoliczność łagodzącą. Przy czym musi to być skrucha rzeczywista, a nie tylko pozorowana z uwagi na jej "opłacalność". Wyrażenia przez oskarżonego skruchy już po wszczęciu postępowania karnego i postawieniu mu zarzutów, przy jednoczesnym zaprzeczaniu na rozprawie stawianym zarzutom (tłumaczenie się pierw pomocą finansową rzekomo udzieloną mu przez pokrzywdzoną, a potem rzekomym zajęciem komorniczym, co pozostaje w oczywistej sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonej, jak i treścią rozmów prowadzonych przez pokrzywdzoną i oskarżonego) trudno nie traktować tu jako postawy instrumentalnie nakierowanej na uzyskanie możliwie łagodnego wyroku ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 sierpnia 2020 r., III KK 454/19) – co sam zresztą, jak wskazano już wyżej, oskarżony przyznał w treści składanych przed Sądem wyjaśnień.

O braku zrozumienia przez oskarżonego naganności swego postępowania oraz braku chęci zmiany dotychczasowego stylu życia i przestrzegania porządku prawnego świadczy przy tym dobitnie także choćby i to, że oskarżony w toku postępowania karnego celem uzyskania korzyści procesowych wprowadził w błąd organy postępowania, co do swojej sytuacji rodzinnej. We wniosku z dnia 12 października 2023 r. skierowanym do Sądu Rejonowego oraz także wcześniej do protokołu przesłuchania (k.94-98) oświadczył on, że posiada małego syna, którego wspiera finansowo (k.195). Podczas gdy z wyjaśnień samego D. K. (k.137-138, 225-226) wynika, że jest bezdzietnym kawalerem i nie ma nikogo na utrzymaniu.

W powyższym zakresie nadto zaznaczyć należy, że przy ocenie czy zachodzi wypadek mniejszej wagi w danej sprawie, należy brać pod uwagę przedmiotowo-podmiotowe znamiona czynu, kładąc akcent na te elementy, które są charakterystyczne dla danego rodzaju przestępstwa. Wypadek mniejszej wagi jest to bowiem uprzywilejowana postać czynu o znamionach przestępstwa typu podstawowego, charakteryzująca się przewagą łagodzących elementów przedmiotowo-podmiotowych ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 października 1996 r., V KKN 79/96). W judykaturze wskazuje się ponadto, że okoliczności takie jak osobowości sprawcy, jego opinia, uprzednia karalność, popełnienie czynu w warunkach recydywy, zachowania się przed i po popełnieniu przestępstwa, a także nagminności czynów tego rodzaju, czy też inne okoliczności mające wpływ na wymiar kary, jednakże leżące poza czynem - nie mają znaczenia dla możliwości przyjęcia wypadku mniejszej wagi ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 5 czerwca 2002 r., II AKa 128/02; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 30 listopada 2001 r., II AKa 260/01; wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 8 sierpnia 1996 r., II AKa 91/96).

Reasumując powyższe, całokształt okoliczności przedmiotowo-podmiotowych popełnionego przez oskarżonego w okresie od 26 lutego 2023 roku do dnia 28 lutego 2023 roku czynu przemawiał za odmową uznania, że w niniejszej sprawie zaistniał wypadek mniejszej wagi z art.286§3 k.k.

Wniosek

Zmiana wyroku poprzez zmianę kwalifikacji prawnej czynu zarzuconego oskarżonemu z art.286§1 k.k. na art.286§3 k.k. i na tej podstawie wymierzenie oskarżonemu kary łagodniejszego rodzaju w dolnych granicach zagrożenia ustawowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec stwierdzenia niezasadności podniesionego zarzutu, brak było podstaw do wnioskowanej przez obrońcę oskarżonego zmiany zaskarżonego wyroku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Strzelinie z dnia 13 lutego 2024 r., sygn. akt II K 351/23.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacja obrońcy oskarżonych nie zasługiwała na uwzględnienie.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i dokonanych na podstawie oceny tych dowodów ustaleń faktycznych Sąd Odwoławczy uznał, że sprawstwo i wina oskarżonego D. K. (1) w zakresie przypisanego mu w pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku czynu, a to przestępstwa z art.286§1 k.k. - nie budzi wątpliwości. Omówione wyżej zarzuty obrony mające na celu wykazania, że zarzucony oskarżonemu czyn stanowi wypadek mniejszej wagi z art.286§3 k.k. - okazały się nieskuteczne, gdyż za ich pomocą skarżący nie zdołał podważyć dokonanej przez Sąd I instancji oceny w tym przedmiocie.

Wobec stwierdzenia niezasadności zarzutów obrony oraz nie dopatrzenia się w sprawie uchybień, które podlegałyby uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia - zaskarżony wyrok utrzymano w mocy, mając przy tym na uwadze, iż kara wymierzona oskarżonemu jest trafna, adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, a tym samym sprawiedliwa.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art.29 ust. 1 ustawy - Prawo o adwokaturze, kosztami nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym obciążono Skarb Państwa. Zasądzona z tego tytułu kwota - wynosząca (...),20 (w tym VAT) - została ustalona w oparciu o §17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

III.

Rozstrzygnięcie oparto na art.624§1k.p.k., mając na uwadze sytuacje majątkową i brak dochodu oskarżonego.

7.  PODPIS

SSO Dorota Nowińska

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie zawarte w pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana