Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 493/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 5 czerwca 2024 roku w sprawie II K 1103/23.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonej zakreślił, że skarży wyrok Sadu Rejonowego w Radomsku, II Wydział Kamy z dnia 5.06.2024 r. (sygn. akt II K 1103 23) w części tj. w zakresie punktu 4 wyroku.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

a. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na tym, iż sąd przyjął, iż oskarżona była w „znacznym stopniu nietrzeźwości0, podczas gdy stan nietrzeźwości oskarżonej wynosił w chwili zatrzymania przez Policję 0.70 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, i był spadającym, a w ostatnim badaniu wynosił 0.52 mg.1 alkoholu w wydychanym powietrzu;

b. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na tym, iż Sąd przyjął, iż nie ujawniły się żadne okoliczności zdolne wyłączyć lub ograniczyć winę oskarżonej, podczas gdy badania stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu oskarżonej wskazują, że poziom alkoholu malał, oraz zmarginalizowane zostało, że sytuacja życiowa oskarżonej uniemożliwiała jej skorzystanie z publicznych środków transportu lub z pomocy osób trzecich, natomiast oskarżona była zmuszona do skorzystania w tym dniu z samochodu;

c. niewspółmierność zastosowanego wobec oskarżonej E. W. środka karnego w postaci zakazu kierowania wszelkich pojazdów na okresu 3 lat wskazując, iż w sprawie, ujawnionych zostało szereg okoliczności wpływających na dyrektywy wymiaru kary, a w tym okoliczności łagodzące i wpływające na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czyny, m.in. malejące stężenie alkoholu w wydychanym powietrzu, które wskazywało na znaczy upływ czasu od spożycia alkoholu przez oskarżoną, a co za tym idzie, brak zamiaru bezpośredniego kierowania pojazdem pod wpływem alkoholu po jego bezpośrednim spożyciu, bowiem oskarżona przyjęła, że znaczny upływ czasu - 6 godzin, od chwili spożycia alkoholu do chwili kierowania samochodem spowodował całkowite wytrzeźwienie oskarżonej, a tym samym możliwość prowadzenia pojazdów mechanicznych; a co za tym idzie niski stopień szkodliwości społecznej tego czynu przemawia za niższym wymiarem tego środka;

d. błędne ustalenie w procesie dowodzenia, że E. W. świadomie (umyślnie) naruszyła zasadę trzeźwości w ruchu drogowym prowadząc samochód w stanie nietrzeźwości, podczas gdy, oskarżona była przekonana, że ze względu na znaczny upływ czasu od spożycia przez nią alkoholu nie znajduje się w stanie nietrzeźwości, a tym samym błędnie zostało ustalone, że czyn popełniony przez oskarżoną był popełniony umyślnie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Analizując całokształt ujawnionych w sprawie dowodów należy uznać, że sąd rejonowy zebrał je w sposób wystarczający do merytorycznego rozstrzygnięcia i nalżycie ocenił, co pozwoliło mu na wyprowadzenie prawidłowych ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonej.

Podstawowym obowiązkiem sądu drugiej instancji jest rozpoznanie sprawy w granicach środka odwoławczego, co obejmuje rozważenie wszystkich zarzutów i wniosków wskazanych w środku odwoławczym (art. 433 § 2 kpk). Sąd odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach zaskarżenia, a jeżeli w środku odwoławczym zostały wskazane zarzuty stawiane rozstrzygnięciu - również w granicach podniesionych zarzutów, uwzględniając treść art. 447 § 1-3, a w zakresie szerszym w wypadkach wskazanych w art. 435, art. 439 § 1, art. 440 i art. 455.

Zgodnie z przepisem art. 427 § 2 kpk na podmiocie kwalifikowanym, jakim jest obrońca, spoczywa obowiązek wskazania zarzutów stawianych zaskarżonemu rozstrzygnięciu, ale też uzasadnienia środka odwoławczego.

Nie ulega wątpliwości, że w myśl art. 427 § 2 kpk to po stronie obrońcy leży obowiązek wykazania, dlaczego nie zgadza się z zaskarżonym orzeczeniem, jak też przedstawienia rzeczowej w tym przedmiocie argumentacji. Kwestionowanie ustaleń sądu I instancji nie może ograniczać jedynie do bardzo ogólnych stwierdzeń. Skarżąca zakreśliła granice apelacji poprzez określenie kwestionowanego rozstrzygnięcia – zakazu prowadzenia pojazdów. Również argumentacja środka odwoławczego wskazuje przesłanki, które zdaniem obrońcy powinny prowadzić do jego miarkowania. Jednocześnie przywoływanie orzeczeń sądowych, w których stosowano wobec sprawców czynów z art. 178a § 1 kk warunkowe umorzenie postępowania nie wygenerowało postulatu apelacji, aby taki środek probacyjny wobec oskarżonej zastosować; wydaje się, że zabieg ten miał jedynie wskazywać, że w stosunku do takich sprawców zapadały i tego rodzaju rozstrzygnięcia, a nie tylko polegające na surowym karaniu. Potwierdza to zakończenie apelacji, w którym skarżąca powiela jedynie postulat zawarty w części wstępnej apelacji.

Należy przypomnieć skarżącej, iż za czyn z art. 178a § 1 kk sąd orzeka

( obligatoryjnie ) na okres nie krótszy niż 3 lata, zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów albo pojazdów odkreślonego rodzaju ( art. 42 § 2 kk ), do lat 15

( art. 43 § 1 kk ). Domaganie się w apelacji obniżenia do roku środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych jest więc pozbawione podstawy pranej ( tylko tego dotyczyło żądanie skarżącej, a nie np. dalszego ograniczenia omawianego zakazu do pojazdów określonego rodzaju ). W konsekwencji apelacja jest nieprofesjonalna, oderwana od regulacji prawnych normujących podnoszone kwestie i wymogu podwyższonej staranności, który wynika z umowy zlecenia łączącego obrońcę ( radcę prawnego ) z klientem. Te wszystkie wywody zawarte w środku odwoławczym nie mają żadnego znaczenia, gdyż sąd I instancji ukształtował zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w najniższej ustawowej wysokości i dodatkowo ograniczył go przez wskazanie strefy ruchu, w którym będzie on obowiązywał.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o środku karnym z art. 42 § 2 kk poprzez zmniejszenie jego wymiaru z 3 lat na 1 rok zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym; z daleko posuniętej ostrożności procesowej, w razie utrzymania zaskarżonego wyroku w mocy, w całości czy to w części, o nieobciążanie oskarżonej kosztami postępowania odwoławczego z uwagi na fakt, iż poniesienie tych kosztów będzie stanowiło nadmierny uszczerbek dla oskarżonej i jej rodziny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak jest podstaw prawnych do obniżenia wymiaru środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów z 3 lat do 1 roku.

Brak jest przesłanek z art. 624 § 1 kpk do zwolnienia oskarżonej od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Skoro w apelacji obrońcy nie zawarto zarzutów dotyczących przyjętej przez sąd I instancji reakcji karnej, korekta wyroku odbyła także z przyczyn, które ustawa nakazuje uwzględnić niezależnie od podniesionych zarzutów ( art. 440 kpk ). Przepis art. 440 kpk znajduje zastosowanie, jeżeli zaskarżone orzeczenie lub zawarte w nim rozstrzygnięcie jest rażąco niesprawiedliwe, a zatem gdy dotknięte jest niepodniesionymi w środku odwoławczym uchybieniami, mieszczącymi się w każdej z tak zwanych względnych przyczyn odwoławczych, o ile ich waga i charakter jest taki, że czyni orzeczenie niesprawiedliwym i to w stopniu rażącym. W tym przypadku – w ocenie sądu odwoławczego - reakcja karna zastosowana wobec oskarżonej była nadmiernie surowa.

Warunkowe umorzenie postępowania może być stosowane do drobnych przestępstw. Do takich należy typ czynu zabronionego z art. 178a § 1 kk,

Ustawodawca zastrzegł, że sąd wymierzając karę musi uwzględnić stopień winy sprawcy. Niedopuszczalne jest wymierzenie sprawcy kary, która przekraczałaby ten stopień.

Przy ocenie stopnia winy uwzględnia się przede wszystkich rodzaj zamiaru sprawcy. W przypadku oskarżonej mamy do czynienia z zamiarem nagłym, działaniem w sposób nieprzemyślany, wynikający ze stwierdzenia wieczorem 10 listopada 2023 roku w perspektywie święta następnego dnia i zamkniętych sklepów, potrzeby zrobienia „podstawowych zakupów”.

Spontaniczność działania i zaistnienie w określonej chwili i miejscu emocji związanych z brakiem zaopatrzenia, może wiązać się z zakłóceniem kontrolnym działania intelektu, zwłaszcza w sytuacji nadużycia alkoholu. W takim przypadku reakcja karna powinna być wobec tego odpowiednio łagodniejsza. Przesłanki, zarówno podmiotowe jak i przedmiotowe, w szczególności zaś tło i powody tego czynu, motywy działania sprawcy, najpierw intensywna praca, później relaks powiązany ze spożywaniem alkoholu i popołudniową drzemką, w końcu zreflektowanie się co do braków w zaopatrzeniu determinują, iż stopień zawinienia sprawcy nie był znaczny.

Zgodnie z art. 115 § 2 kk, przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Oskarżona działała z zamiarem nagłym i nieprzemyślanym. Do przejechania do najbliższego sklepu miała około 4 kilometry; jechała bocznymi „nieuczęszczanymi” drogami, ruch z uwagi na wieczór przedświąteczny musiał również być mniejszy. Została zatrzymana do rutynowej kontroli drogowej, nie z uwagi na sposób jazdy.

Celem reakcji karnej jest zapobieganie przestępstwom. Cel ten konkretyzuje się w postaci prewencji generalnej i prewencji indywidualnej. W ten sposób kara wpływa na kształtowanie postaw moralnych nie tylko samego sprawcy, który został odpowiednio ukarany, ale również na inne osoby, które dzięki świadomości zagrożenia karą za określone zachowanie, będą przestrzegać porządku prawnego. Prewencja indywidualna wiąże się z odpowiednim oddziaływaniem na sprawcę przestępstwa. Sprowadza się ona do zapobiegnięcia ponownemu popełnieniu przestępstwa przez konkretnego sprawcę, poprzez dobranie i zastosowanie odpowiedniej reakcji karnej. Oskarżona nie była dotychczas karana. Niekaralność sprawcy stanowi zawsze okoliczność łagodzącą – świadczy bowiem pozytywnie o dotychczasowym życiu oskarżonego, zwłaszcza, iż w kontekście osoby w średnim wieku, która przez kilkadziesiąt lat dorosłego życia przestrzegała porządku prawnego. E. W. jest rozwiedziona, ma 50 lat i dwoje dzieci; jedna córka jest dorosła, druga ma 17 lat i uczęszcza do prywatnego technikum weterynaryjnego w Ł.. Posiada wyższe wykształcenie. Jest adiunktem na uczelni wyższej. Prowadzi też jednoosobową działalność gospodarczą, w postaci szkoleń, badań, analiz. Ma stałe miejsce zamieszkania w K.. Praca na uczelni w S. G., działalność gospodarcza wymaga okresowego przemieszczania się. K. są oddalone od sklepów i stacji kolejowej ( 4-6 kilometrów ). Oskarżona mieszka sama, remontuje dom, ma zaciągnięte kredyty, co wymaga od niej wzmożonej pracy.

Po tym czynie przestrzegała porządku prawnego, wykonała badania techniczne pojazdu. Warunki i właściwości osobiste oskarżonej w kontekście możliwej reakcji karnej mają charakter zdecydowanie łagodzący. Względy prewencji indywidualnej i generalnej przemawiają za złagodzeniem zastosowanej wobec niej reakcji karnej. Czyn ten był uwarunkowany sytuacyjnie, a oskarżonej nie trzeba „odstraszać” karą, natomiast już sam przebieg postępowania wobec oskarżonej tworzy warunki, aby zrozumiała naganność swojego postępowania, co z pewnością przełoży się na przestrzeganie przez nią prawa w przyszłości.

Podstawową przesłanką zastosowania warunkowego umorzenia postępowania jest stwierdzenie, że wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne. Oznacza to przede wszystkim, że sąd, rozważając stosowanie tego środka, musi najpierw ustalić wszystkie przesłanki odpowiedzialności karnej (zob. post. SN z 27.11.2003 r., I KK 301/03, OSNKW 2004, Nr 1, poz. 9). Aktualne są tu rozważania dotyczące stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości przedmiotowego czynu podniesione przez sąd odwoławczy we wcześniejszych częściach uzasadnienia.

Okoliczności popełnienia czynu nie budzą wątpliwości. Z danych osobopoznawczych wynika jednoznacznie, iż oskarżona prowadzi ustabilizowane życie, co wskazuje, że czyn ten był incydentem w jej dotychczasowym zachowaniu. Szczegółowe przesłanki dotyczące osoby sprawcy uzasadniają postawioną wobec niej dodatnią prognozę kryminologiczną. Postawy oskarżonej z punktu widzenia przyjętego przez porządek prawny systemu aksjologicznego – są pozytywne i nie ma potrzeby obecnie ich korygowania poprzez wymierzenie jej kary.

Ten epizodyczny czyn nie może zniszczyć dorobku życiowego i zawodowego oskarżonej i zaprzeczyć jej dotychczasowej drodze życiowej.

Sąd odwoławczy uznał ostatecznie, iż zaistniały przesłanki do warunkowego umorzenia postępowania wobec E. W.. Dlatego w miejsce rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonym wyroku warunkowo umorzył postępowanie wobec oskarżonej na okres próby dwóch roku ( art. 66 § 1 i 2 kk, art. 67 § 1 kk ). Orzeczenie świadczenia pieniężnego w kwocie 8000 złotych przede wszystkim służyć będzie poprawczo-wychowawczym celom orzekanego środka probacyjnego. Ponadto na podstawie art. 67 § 3 kk sąd odwoławczy orzekł w stosunku do oskarżonej zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 2 lat. Zobowiązał też E. W. w okresie próby do powstrzymania się od nadużywania alkoholu, albowiem przestępstwo to popełniła po doprowadzeniu się w stan nietrzeźwości.

Z uwagi na dotychczasowe życie i okoliczności tego czynu, E. W. nie wymaga dla utrwalenia postaw w kierunku przestrzegania społecznie akceptowanych norm postępowania, większej represyjności reakcji karnej.

Należy zaznaczyć z drugiej strony, iż reakcja karna nie mogła być zbyt łagodna.

Oskarżona miała jednak wysoki stan nietrzeźwości ( w pierwszym badaniu 0, 70 mg/l w wydychanym powietrzu z tendencją malejącą ). Według niej około 14.00 wypiła 4 piwa ( przed snem ), co musiało trwać jakiś czas. Taki stan nietrzeźwości musiał powodować zaburzenia czynności psychofizycznych i nie mógł być niezauważony przez oskarżoną w czasie jazdy ( chyba, że piła „ciągiem”, czego jednak w swoich wyhasaniach nie podniosła ). Podała jednak, że „postanowiła zrobić podstawowe zakupy, będąc przekonana, że poziom alkoholu jest już niski” ( k 47 odw.), czyli miała świadomość, że podejmując decyzję o jeździe nie zdążyła jeszcze wytrzeźwieć i tego nie zweryfikowała. Lansowana przez obrońcę okoliczność, że w czasie badań oskarżona znajdowała się w fazie wydalania alkoholu nie ma waloru szczególnie łagodzącego, bowiem w trakcie jazdy była ona w stanie nietrzeźwości blisko trzykrotnie przekraczającym ustawową normę. Dlatego pomimo zastosowania środka probacyjnego zawarte w nim rozstrzygnięcia nie mogą być nadmiernie łagodne.

Należy zaznaczyć, iż okres próby będzie służył weryfikacji postawionej wobec sprawcy prognozy kryminologicznej i jest dla niej wystarczający.

To z zachowania sprawcy wynika wniosek, że lekceważy on zasady ostrożności i bezpieczeństwo innych uczestników ruchu, przez co stwarza zagrożenie w komunikacji ( zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach - II Wydział Karny z dnia 26 lipca 2012 r.II AKa 250/12, Legalis ), jako potencjalny kierowca wszystkich pojazdów. Instytucja ta ma na celu eliminowanie z ruchu drogowego sprawców takich przestępstw, których okoliczności popełnienia wskazują, że prowadzenie przez nich pojazdu zagraża bezpieczeństwu w komunikacji. Sytuacja taka zachodzi w przypadku oskarżonej. Oprócz stopnia nietrzeźwości oskarżonej i naruszenia w tym zakresie porządku prawnego ale i brak aktualnych badań technicznych pojazdu, dowodzi, że oskarżona nie dysponuje takimi cechami przynależnymi kierowcy, aby dawała rękojmię bezpiecznego uczestniczenia w ruchu drogowym. Dlatego uzasadnione było orzeczenie wobec niej środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat. Sytuacja zawodowa i osobista oskarżonej nie może wpłynąć na zmianę oceny sądu, iż wykazała ona, że prowadzenie każdego samochodu przez nią może zagrażać bezpieczeństwu w komunikacji i niezbędne okazało się wyeliminowanie jej - z tego powodu - jako kierowcy z ruchu drogowego na okres tylko o rok krótszy niż orzeczono w zaskarżonym wyroku. Oskarżona może wrócić do niego po wykonaniu przedmiotowego zakazu i ponownym zweryfikowaniu jej kwalifikacji do prowadzenia pojazdów.

Sposób i warunki nałożenia świadczenia pieniężnego są spójne z probacyjnymi celami warunkowego umorzenia postępowania. Orzeczona z tego tytułu kwota sprzyja realizacji zadań w zakresie prewencji indywidualnej; jednocześnie jest możliwa do wykonania przez oskarżoną. Przy określaniu jego wysokości sąd odwoławczy miał na względzie to, że oskarżona utrzymuje się sama i ma szerokie możliwości do zarobkowania.

Alkohol zwiększa zuchwalstwo, zaburza racjonalność myślenia, powoduje zmniejszenie obawy przed odpowiedzialnością i sprzyja podejmowaniu decyzji o naruszeniu porządku prawnego. Oskarżona powinna takie postawy w swoim funkcjonowaniu kontrolować.

Prawidłowa reakcja karna nie może służyć premiowaniu oskarżonej przez ograniczenie jej odpowiedzialności karnej lecz rzeczywistemu oddaniu zawartości kryminalnej czynu, jakiego się dopuściła. Wystarczającym przejawem łagodnego potraktowania E. W. jest warunkowe umorzenie wobec niej postępowania karnego.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Powody zostały podane wyżej.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sprawstwo

Zasądzenie od oskarżonej wydatków za I instancję

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak jest podstaw faktycznych i prawnych do korekty wyroku w tych zakresach.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd odwoławczy w miejsce rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonym wyroku, warunkowo umorzył postępowanie wobec oskarżonej na okres próby dwóch roku ( art. 66 § 1 i 2 kk, art. 67 § 1 kk ). Na podstawie art. 67 § 3 kk orzekł w stosunku do oskarżonej zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 2 lat.

Na podstawie art. 67 § 3 kk, art. 43a § 1 kk orzekł od oskarżonej na rzecz FPPo PP świadczenie pieniężne w kwocie 8000 złotych.

Na podstawie art. 67 § 2 kk, art. 72 § 1 pkt 5 kk zobowiązał E. W. w okresie próby do powstrzymania się od nadużywania alkoholu.

Na podstawi art. 63 § 4 kk na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów zaliczył oskarżonej okres zatrzymania prawa jazdy od 10 listopada 2023 roku.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany zostały wskazane wyżej.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa ( art. 627 kpk ).

Przepis art. 627 kpk stosuje się odpowiednio w razie warunkowego umorzenia postępowania ( art. 629 kpk ). Uregulowania te oznaczają, iż zasadą jest, iż w przypadku warunkowego umorzenia postępowania koszty procesu w sprawie ponosi oskarżony.

Sąd odwoławczy zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem opłaty za obie instancje oraz 20 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w drugiej instancji.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Zakaz prowadzenia pojazdów

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana