Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 59/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 15 listopada 2023 roku w sprawie II K 378/23.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzuty błędów w ustaleniach fatycznych poprzez przypisanie oskarżonemu zarzucanego mu czynu i powiązane z nimi zarzuty obrazy prawa procesowego tj. art. 7 kpk i 2 § 2 kpk poprzez dowodną i tendencyjną ocenę dowodów, pominiecie dowodów na korzyść oskarżonego i opieranie się jedynie na dowodach oskarżenia, naruszenie art. 424 § 1 pkt 2 kpk poprzez ogólnikowe i pobieżne sporządzenie uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

Powiązany zarzut obrazy prawa karnego materialnego tj. art. 231 § 1 kk i art. 276 kk w zw. z art. 11 § 2 kk poprzez ich zastosowanie podczas gdy oskarżony ani nie usunął, ani nie ukrywał dokumentów wymienionych w akcie oskarżenia.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zrzuty są w przeważającej części zasadne. Ponieważ są powiązane, zostaną omówione łącznie.

Oskarżony od dnia 10 marca 2022 roku do dnia 12 sierpnia 2022 roku przebywał na zaległym urlopie z wyjątkiem jednego dnia, tj, dnia 2 maja 2022 roku ( jednodniowa przerwa w urlopie). Urlop ten wybierał jako zaległy w związku z planowanym odejściem ze służby w policji, które nastąpiło w dniu 16 listopada 2022 roku ( k. 887). Po dniu 12 sierpnia 2022 roku, a przed odejściem na emeryturę, oskarżony przebywał na zwolnieniu lekarskim. Są to okoliczności bezsporne wynikające nie tylko z wyjaśnień oskarżonego, ale też z zeznań świadków i z dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy.

Nie ma żadnych powodów, aby odmówić wiary oskarżonemu, że dokumenty, o które chodzi w sprawie, zabrał do siebie do domu w dniu 2 maja 2022 roku, kiedy był na jeden dzień w pracy i zorientował się, że nikt za niego nie wykonał notatek służbowych zamykających te sprawy. Oskarżony szykujący się do odejścia na emeryturę chciał pozostawić po sobie „ porządek w papierach ” i wziął te dokumenty, aby uzupełnić je w domu. Istotne jest również, że zwrócił je dobrowolnie i niezwłocznie ( co jeszcze będzie omawiane) na telefoniczne żądanie Komendanta Powiatowego Policji J. K. w dniu 23 sierpnia 2022 roku – przyszedł mimo zwolnienia do pracy i wręczył mu je do rąk własnych ( zeznania J. K. k. 889-890).

Kuriozalne jest wręcz zarzucenie i przypisanie oskarżonemu, jakoby czyn miał mieć miejsce od dnia 5 stycznia 2022 roku – jest to data wpływu pierwszego z dokumentów, tj. skargi, na dziennik podawczy KPP, przyjęcie jej oznaczałoby, że oskarżony natychmiast po zarejestrowaniu sprawy na dziennik zabierał taką skargę do domu. Jest to nie tylko nielogiczne, ale wręcz niemożliwe w świetle protokołu oględzin akt wymienionych w wyroku ( oględzin tych dokonano po zwrocie dokumentów przez oskarżonego). Wynika z nich, że po wpływie sprawy dokonywano w nich szeregu czynności do marca 2022 roku, a więc do czasu udania się przez oskarżonego na urlop, czynności tych nie dokonywał przecież oskarżony w domu ( protokół oględzin k. 251-257). Okres przyjęty przez prokuratora w akcie oskarżenia ( a potem przez Sąd w wyroku) jest pójściem po najmniejszej linii oporu w sposób oderwany od materiału dowodowego.

W uzasadnieniu aktu oskarżenia prokurator raczył stwierdzić, jakoby z zeznań policjanta pracującego w tej samej komórce organizacyjnej T. K. wynika, że zauważył brak tych dokumentów w marcu 2022 roku. Świadczy to albo o tendencyjności autora, albo o niedokładnym zaznajomieniu się z zeznaniami w/w świadka. Zeznał on, że w marcu 2022 roku oskarżony poszedł na długotrwały urlop ( co jest zgodne z prawdą, był na urlopie od dnia 10 marca 2022 roku), a potem, w bliżej nieokreślonym czasie, świadek zauważył brak tych dokumentów, po czym powiadomił o tym Komendanta Powiatowego Policji J. K., a ten powołał komisję mającą zająć się inwentaryzacją dokumentów ( zeznania T. K. k. 813). Na rozprawie T. K. sprecyzował, że brak dokumentów stwierdził wiosną 2022 roku, precyzyjniej nie był w stanie tego określić ( k. 880). Komendant Powiatowy Policji w R. J. K. zeznał, że zlecił tę inwentaryzację zaraz po powiadomieniu o braku dokumentów przez T. K. ( k. 889), a zlecenie to nosi datę 1 czerwca 2022 roku ( k. 1). Oficjalne raporty T. K. o braku dokumentów datowane są na dni 21 i 24 czerwca 2022 roku ( k. 8 i k. 9). Oznacza to, że musiał zgłosić to nieformalnie wcześniej, przed dniem 1 czerwca 2022 roku – ale nie jest możliwe, że w marcu 2022 roku, bo oznaczałoby to wielotygodniową bezczynność Komendanta Powiatowego Policji w R.. Nic nie skazuje na to, że Komendant ów nie zlecił inwentaryzacji niezwłocznie po uzyskaniu informacji o braku akt – a więc musiał się o tym dowiedzieć w końcu maja 2022 roku. Zgadza się to z zeznaniami T. K., który na rozprawie sprecyzował, że wykrył brak dokumentów wiosną 2022 roku – w Polsce w maju jest jeszcze wiosna. Zatem zeznania te nie podważają wyjaśnień oskarżonego, że zabrał dokumenty do domu w dniu 2 maja 2022 roku. Potem, jeszcze w maju ( a więc wiosną), zorientował się o tym fakcie T. K., powiedział o tym Komendantowi, a ten niezwłocznie, w dniu 1 czerwca 2022 roku, zlecił inwentaryzację.

Co do zeznań P. M. z rozprawy, jakoby dowiedział się o jakiś zagubionych dokumentach w marcu 2022 roku ( k. 884), to nie mogło to dotyczyć dokumentów, o które chodzi w przedmiotowej sprawie, albowiem zeznając w postępowaniu przygotowawczym świadek powiedział, że zajmował się tą sprawą dopiero od dnia 1 czerwca 2022 roku ( k. 60). Po odczytaniu na rozprawie świadek potwierdził te zeznania z postępowania przygotowawczego ( k. 884). Natomiast z odczytanych zeznań wynika, że poszukiwano jeszcze innych dokumentów, które odnaleziono na terenie budynku Komendy Powiatowej Policji w R., tyle, że w innych komórkach organizacyjnych tej jednostki, więc możliwe jest, że świadek słyszał o jakiś innych dokumentach w marcu 2022 roku, ale na pewno nie dotyczyło to tych, o które chodzi w przedmiotowej sprawie.

Co do niezwłocznego zwrotu przez oskarżonego tych dokumentów na żądanie Komendanta Powiatowego Policji w R. J. K., to wynika to nie tylko z wyjaśnień oskarżonego, ale też z zeznań samego J. K.. Prokurator w uzasadnieniu aktu oskarżenia powołał się na notatkę służbową J. K., w której zapisał, że prosił oskarżonego o zwrot dokumentów kilkukrotnie ( notatka k. 244). Jednak zeznając w charakterze świadka pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań J. K. nie tylko tego nie potwierdził, ale kategorycznie zeznał, że oskarżony akta zwrócił niezwłocznie po pierwszym telefonie w tej sprawie ( „ Nie było problemu z odzyskaniem tych dokumentów, po telefonie oskarżony od razu je przyniósł ” – k. 889-890). W dodatku J. K. – będący bezpośrednim przełożonym oskarżonego - w zeznaniach tych potwierdził, że wiedział, iż oskarżony miał te dokumenty w domu, oraz, że gdy do niego zadzwonił, a oskarżony mu te dokumenty przyniósł, to był już na zwolnieniu lekarskim. Z zeznań tych wynika też pewna tolerancja Komendanta co do wynoszenia akt do domów przez policjantów ( „ oskarżony chyba mógł przechowywać te dokumenty poza siedzibą K., bo jest problem lokalowy” k. 890). Dopiero na dodatkowe pytania prokuratora świadek zreflektował się i potwierdził zakaz wynoszenia akt. Ale czyni to logicznym, że wiedział, iż oskarżony akta ma w domu.

Oczywiście Sąd widzi różnicę miedzy zeznaniami J. K., a treścią notatki służbowej z k. 244, w której zapisał, że prosił oskarżonego o zwrot dokumentów kilkukrotnie. Ale Sąd opiera się nie na treści tej notatki, tylko na jego zeznaniach, z dwóch powodów. Po pierwsze, zgodnie z art. 174 kpk dowodu z zeznań świadka nie można zastępować treścią notatek. Po drugie – i nawet ważniejsze – ową notatkę świadek napisał sobie bez żadnej odpowiedzialności za jej treść, mogła być ona próbą ochrony siebie samego przed zarzutem jego własnych przełożonych, czemu takiego telefonu nie wykonał wcześniej. Natomiast zeznawał pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań i dlatego zeznania te są wiarygodne.

Z powyższego wynika, że żaden dowód nie obalił wiarygodności wyjaśnień oskarżonego – a więc, że nie miał żadnego zamiaru ukrywania lub usuwania dokumentów, tylko w dniu 2 maja 2022 roku, będąc po raz pierwszy po długim urlopie w pracy, a zarazem planując wybranie do końca zaległego urlopu i odejście ze służby, wziął dokumenty spraw wymienionych w zarzucie, aby sporządzić w nich odpowiednie notatki pozwalające formalnie zamknąć te sprawy, a więc aby pozostawić po sobie „ porządek w papierach”.

Podsumowując, o braku zamiaru (ani bezpośredniego, ani ewentualnego) ukrywania i usuwania dokumentów przez oskarżonego oprócz jego wyjaśnień świadczy jeszcze to, że:



oskarżony oddał je niezwłocznie po zażądaniu tego przez swojego bezpośredniego przełożonego Komendanta Powiatowego Policji w R. J. K. ( przyniósł je do jego gabinetu mimo, że był wówczas na zwolnieniu lekarskim);



jego bezpośredni przełożony Komendant Powiatowy Policji w R. J. K. miał wiedzę, że oskarżony ma te akta u siebie w domu, co wynika z jego zeznań ( k. 889- 890);



ukrywanie lub usuwanie tych dokumentów nie przyniosłoby oskarżonemu żadnych korzyści ani osobistych, ani majątkowych ( nic takiego nie wykazano w postępowaniu, a wręcz przeciwnie, oględziny tych akt na to nie wskazują);



przechowywanie tych dokumentów w domu przez oskarżonego nie wywołało żadnych skutków, nie wpłynęło na tok żadnego z postępowań ( nic takiego nie wykazano w postępowaniu, a wręcz przeciwnie, Komendant Powiatowy Policji w R. J. K. kategorycznie zeznał, że dokumenty te zalegały w budynku K. tylko dlatego, bo jest prawny obowiązek przechowywania ich przez 5 lat mimo zakończenia postępowania, bo hipotetycznie można podjąć ponownie czynności);



nic w tych dokumentach nie zmieniono, nie usunięto z nich niczego, niczego nie zniszczono ani nie przerobiono;



podawany przez oskarżonego powód zabrania dokumentów jest logiczny i zgodny z doświadczeniem życiowym ( każdy porządny urzędnik powinien pozostawić po sobie „ porządek w papierach” – choć nie powinien wynosić dokumentów, ale jeżeli robi to w celu wykonania w domu pracy aby je uzupełnić, co się w różnych instytucjach zdarza, to przecież nie chce ich ukrywać ani usuwać, ani się na to nie godzi).

Przestępstwo z art. 276 kk można popełnić jedynie umyślnie. Powyżej wykazano, że oskarżony nie objął umyślnością w żadnej z postaci zamiaru ukrywania lub usuwania dokumentów. Już to powoduje, że przypisanie oskarżonemu wyczerpania znamion art. 276 kk było błędne.

Ponadto – niezależnie od w/w argumentów dotyczących strony podmiotowej ( braku winy umyślnej), oskarżony nie ukrywał dokumentów w rozumieniu art. 276 kk, albowiem jego bezpośredni przełożony wiedział, gdzie one są, ani ich nie usuwał, bo nie pozbywał Komendy Powiatowej Policji władztwa nad tymi dokumentami, o czym świadczy fakt, że wystarczył jeden telefon, aby oskarżony niezwłocznie przyniósł je do budynku K..

Z powyższych względów Sąd Okręgowy wyeliminował z kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu art. 276 kk, a z opisu tego czynu znamiona związane z tym przestępstwem.

Oskarżony od strony formalnej wyczerpał dyspozycję art. 231 § 1 kk. Oskarżony był funkcjonariuszem publicznym i jako ekspert był zatrudniony w Zespole ds. Dyscyplinarnych i Kontroli Komendy Powiatowej Policji w R., w ramach tej funkcji miał dostęp do akt skargowych, ale przekroczył swoje uprawnienia w ten sposób, że w dniu 2 maja 2022 roku wyniósł z budynku Komendy Powiatowej Policji w R. opisaną w wyroku dokumentację służbową, a następnie przechowywał w/w dokumenty służbowe w swoim prywatnym mieszkaniu do dnia 23 sierpnia 2022 roku, choć nie miał uprawnienia do przechowywania tych dokumentów poza budynkiem K.. Zgodnie bowiem z regulacjami (...) Ochrony (...) wydanymi przez Komendę Wojewódzką Policji w Ł. w listopadzie 2020 roku, na funkcjonariuszy policji nałożono obowiązek przechowywania dokumentów służbowych wyłącznie w pomieszczeniach służbowych z wyjątkiem wynoszenia dokumentów poza obiekty policji tylko gdy jest to niezbędne do wykonania czynności służbowych ( a takiej niezbędnej sytuacji nie było, a już na pewno nie w tak długim okresie czasu). Doszło w ten sposób do niebezpieczeństwa potencjalnego ujawnienia tajemnicy służbowej, czym oskarżony działał na szkodę interesu publicznego w postaci zaufania obywateli do organów policji i na szkodę wymiaru sprawiedliwości.

Jednak w/w czyn nie stanowił przestępstwa, albowiem jego społeczna szkodliwość jest znikoma. Oskarżony naruszył wewnętrzne przepisy policji ( regulowane na poziomie Komendy Wojewódzkiej Policji w Ł.). Za takie naruszenie regulaminu może i nawet powinien ponieść odpowiedzialność – ale wyłącznie dyscyplinarną. Jak wyżej napisano, wyniesione dokumenty nie zawierały żadnych treści, których ujawnienie spowodowałoby istotną i nieodwracalną szkodę dla jakiś postępowań karnych lub skargowych – były to dokumenty ze skarg obywateli ( mówiąc wprost donosów) na policjantów, a także związane z popełnieniem przez jednego policjanta wykroczenia drogowego kwalifikowanego z art. 86 § 1 kw, za które i tak został ukarany wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w Radomsku (protokół oględzin k. 251-257). Sąd nie chce bagatelizować spraw skargowych z donosów obywateli, ale nie sposób nie dostrzec, że dokumenty o które chodzi w przedmiotowej sprawie nie zawierały żadnych informacji tej rangi, których ujawnienie w istotny sposób zakłóciłoby pracę wymiaru sprawiedliwości ( niczego takiego nie wykazano, ani nawet nie zarzucono oskarżonemu w tym postępowaniu). Przechowywanie tych dokumentów w domu przez oskarżonego nie wywołało żadnych skutków, nie wpłynęło na tok żadnego z postępowań (zeznania J. K. k. 889 - 890). Były one zakończone, aczkolwiek brakowało w nich końcowych notatek i decyzji zamykających sprawę, które oskarżony chciał napisać przed odejściem na emeryturę. Oskarżony przechowywał te dokumenty w swoim prywatnym mieszkaniu zamknięte w szafie, w mieszkaniu tym wraz z nim przebywała tylko jego żona. Zatem co prawda istniała możliwość ujawnienia tajemnicy służbowej osobie postronnej w związku z przechowywaniem tych dokumentów poza budynkiem Komendy Powiatowej Policji w R., ale była ona marginalnie niska i jedynie potencjalna ( do niczego takiego w rzeczywistości nie doszło). Co więcej, przecież Sąd Rejonowy ustalił literalnie, że „ zachowanie się oskarżonego nie doprowadziło do powstania realnej szkody ” ( s. 4 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), a prokurator tego ustalenia nie zakwestionował.

Z powyższego wynika, że społeczna szkodliwość czynu oskarżonego była znikoma. Jego czyn, polegający na naruszeniu wewnętrznego regulaminu policji zakazującego wynoszenia dokumentów służbowych z budynku Komend Policji, stanowił delikt dyscyplinarny. Postępowanie dyscyplinarne zostało wszczęte i toczyło się, oskarżony mógł odpowiadać w nim za ten delikt. Ale nie popełnił żadnego przestępstwa.

Pamiętać należy, że o ile naruszenie przepisów przez funkcjonariusza publicznego prawie zawsze jest deliktem dyscyplinarnym ( i nigdy nie powinno mieć miejsca), to jednak nie zawsze jest przestępstwem ( zwłaszcza w przypadku naruszenia przepisów rangi regulaminu wewnętrznego, które nie spowodowało żadnej realnej szkody).

Dlatego zaskarżony wyrok należało uchylić, a postępowanie karne w przedmiotowej sprawie umorzyć na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 kpk w zw. z art. 1 § 2 kk.

Pozostałe zarzuty zawarte w apelacji nie będą omawiane, albowiem byłoby to bezprzedmiotowe ( art. 436 kpk).

Wniosek

Wniosek o zmianę wyroku i uniewinnianie oskarżonego.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest częściowo zasadny. Zachowanie oskarżonego nie wyczerpywało znamion przestępstwa z art. 276 kk. Natomiast od strony formalnej doszło do wyczerpania znamion przepisu art. 231 § 1 kk, ale z uwagi na znikomy stopień społecznej szkodliwości tego czynu nie stanowił on przestępstwa. Jednak z tego powodu nie było możliwe uniewinnienie, tylko postępowanie należało umorzyć.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Było to obszernie omawiane.

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 632 pkt 2 kpk

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

warunkowe umorzenie postępowania.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana