Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 732/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 6 września 2023 roku w sprawie II K 710/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

- zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który mógł mieć wpływ na jego treść przez uznanie, że oskarżony J. S. dopuścił się przypisanego mu wyrokiem czynu określonych w art. 158 § 1 k. k. w zw. z art 64 § 1 k. k., podczas gdy z wyjaśnień oskarżonego J. S. złożonych zarówno w toku dochodzenia jak i w toku rozprawy głównej, oraz pozostałego zebranego w sprawie całokształtu materiału dowodowego wynika, że oskarżony J. S. nie dopuścił się zarzuconego mu aktem oskarżenia czynu z art 158 § 1 k. k. w postaci udziału w bójce z braku niebezpiecznego przebiegu zdarzenia w dniu 10 czerwca 2022 roku ewentualnie dopuszczając się tylko czynu z art 217 § 1 k. k. (art. 438 pkt.3 k.p.k.);

- zarzut obrazy art. 4, art. 7 w zw. z art. 410 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. oraz art. 424 § 1 pkt. 1 i 2 k.p.k. która miała istotny wpływ na treść wyroku, polegającą na przekroczeniu zasad procesowych określonych w tych przepisach przy dokonaniu oceny całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego i ustaleń faktycznych w zakresie ustalenia winy oskarżonego J. S. popełnienia przez niego czynu z art. 158 § 1 k. k., oraz nie odniesienie się do tych zagadnień w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku - podczas gdy jedyna ustalona w sprawie poszlaka w postaci wyjaśnień współoskarżonego D. K. pomawiającego oskarżonego J. S. o ten czyn, wobec braku innych dowodów, nie może stanowić podstawy do uznania odpowiedzialności J. S. za przypisane mu czyn (art. 438 pkt 2 k.p.k.).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty 1 i 3 apelacji zostaną omówione łącznie jako, że skarżącemu w istocie chodzi w nich o podważenie dokonanej przez Sąd I instancji oceny zebranych w sprawie dowodów, co – zdaniem autora apelacji – doprowadziło w konsekwencji do poczynienia błędnych ustaleń faktycznych i skazania oskarżonego za przestępstwo z art. 158 § 1 k.k.

Wbrew twierdzeniom skarżącego stwierdzić należy, że ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji, a dotyczące sprawstwa i winy oskarżonego J. S. w zakresie przypisanego mu czynu są prawidłowe, gdyż stanowią wynik, nie budzącej żadnych zastrzeżeń i zgodnej z art. 7 k.p.k., oceny zebranych w sprawie dowodów.

Nie można w żaden sposób podzielić twierdzeń skarżącego, iż Sąd Rejonowy dokonał stronniczej i dowolnej oceny wiarygodności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności osobowych źródeł dowodowych. Stwierdzić natomiast należy, iż Sąd I instancji wnikliwie, zgodnie z art. 410 k.p.k., rozważył wszystkie dowody, przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, przekonywująco wykazał dlaczego jednym dowodom należało dać wiarę, a innym z kolei – waloru takiego odmówić. Sąd odwoławczy, w pełni zgadza się z przeprowadzoną przez Sąd I instancji oceną zgromadzonych w sprawie dowodów. Argumentacja tegoż sądu zawarta w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, jest w pełni poprawna i w całości mieści się w granicach wyznaczonych treścią art. 7 k.p.k.

W szczególności zauważyć należy, że obrona nie ma racji, iż o aktywnym udziale oskarżonego w przedmiotowej bójce świadczyły wyłącznie zeznania współoskarżonego D. K. i brak jest innych dowodów na potwierdzenie tejże tezy. Skarżący pomija tu całkowicie dowód z wyjaśnień trzeciego z oskarżonych, a mianowicie P. Z.. Przecież oskarżony ten wyraźnie stwierdził, iż J. S. wziął czynny udział w przedmiotowej bójce, w której uczestniczyli też pozostali oskarżeni i Ł. K.. Jak wręcz określił, najbardziej się szarpał właśnie S. z Ł.. Oskarżony J. S. używał też w zdarzeniu jakiejś ,,deseczki” (k. 228, 73). Wyjaśnienia oskarżonego P. Z. korespondują przy tym z wyjaśnieniami oskarżonego D. K., co do większości kluczowych okoliczności. Sąd meriti nie popełnił błędu, dając wiarę tym właśnie wyjaśnieniom, a zwłaszcza wyjaśnieniom oskarżonego D. K.. Przedstawiona argumentacja Sądu Rejonowego w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku jest w pełni przekonywująca i zgodna z dyrektywami swobodnej oceny odwodów. Dodać jeszcze należy, że zarówno oskarżony P. Z., jak i D. K., w swoich relacjach również obciążali samych siebie, nie usiłując przerzucać całej odpowiedzialności na oskarżonego J. S., co dodatkowo przemawia za wiarygodnością tychże wyjaśnień. Zwrócić także należy uwagę, że na aktywny udział oskarżonego J. S. w przedmiotowej bójce wskazują też zeznania świadka K. G., który wyraźnie stwierdził, iż widział jak tenże oskarżony ,,uderzał Ł. K. jakąś deską po plecach i głowie” (k. 86v).

Sąd meriti w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podał także przekonywujące powody, dla których nie dał wiary wyjaśnieniem oskarżonego J. S., w części w której zaprzeczał swojemu czynnemu udziałowi w przedmiotowej bójce. W tym zakresie przedstawione przez Sąd I instancji motywy pisemne również zasługują na pełną aprobatę sądu odwoławczego, a skarżący nie przedstawił tu żadnych kontrargumentów, zdolnych obalić tok rozumowania Sądu Rejonowego. Dodatkowo zauważyć należy, iż wyjaśnieniem oskarżonego J. S. z postępowania jurysdykcyjnego, w których stanowczo negował jakikolwiek czynny udział w przedmiotowej bójce, częściowo przeczą jego własne wyjaśnienia składane w toku postępowania przygotowawczego. Oskarżony J. S. wyjaśnił bowiem wówczas, że był wówczas bardzo pijany i z tego powodu za dużo nie pamięta z tego zdarzenia. M.in. stwierdził, że nie pamięta, czy to on jako pierwszy uderzył któregoś z tych chłopaków, ,,ale później oni się ze mną szarpali” (k. 134).

Sądowi meriti nie można też skutecznie postawić zarzutu naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. Pamiętać należy, że regulacje art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. mają charakter rozłączny. Problem wiarygodności danego dowodu musi być stanowczo rozstrzygnięty na płaszczyźnie art. 7 k.p.k., zaś stosowanie reguły in dubio pro reo (art. 5 § 2 k.p.k.) powinno odnosić się tylko do nie dających się usunąć wątpliwości w sferze faktów. Tego rodzaju wątpliwości nie mogą się zaś wiązać z kwestią oceny wiarygodności określonego dowodu. Należy zwrócić uwagę, że niedające się usunąć wątpliwości, to nie istnienie w dowodach sprzecznych wersji zdarzenia, ale brak możliwości rozstrzygnięcia między nimi przy użyciu zasad oceny dowodów. Dopiero, gdy sprzeczności nie da się rozstrzygnąć, to jest wątpliwości usunąć, wtedy wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Tłumaczenie wątpliwości na korzyść oskarżonego nie oznacza powinności wybierania wersji korzystniejszej. Najpierw bowiem wybiera się wersję wynikającą z racjonalnej analizy dowodów, to jest tę, która wynika z decyzji o ich wiarygodności (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia z 6 stycznia 2004 roku – V KK 60/03; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 15 stycznia 2003 roku – II AKa 360/02). Tak więc, w przedmiotowej sprawie, nie zachodził stan nie dających się usunąć wątpliwości, a istnienie w dowodach sprzecznych wersji zdarzenia, które można było zweryfikować na podstawie zebranego i właściwie ocenionego materiału dowodowego – co też Sąd Rejonowy uczynił.

Zarzut naruszenia art. 424 § 1 i 2 k.p.k. jest niezasadny w stopniu oczywistym, jeśli weźmie się pod uwagę, iż Sąd meriti w pełni sprostał wymogom sporządzenia szczegółowego uzasadnienia wydanego przez siebie wyroku. Skarżącemu umknęło też uregulowanie z art. 455a k.p.k. zgodnie z którym nawet, gdy uzasadnienie wyroku nie spełnia wymogów określonych w art. 424 k.p.k., to i tak nie można uchylić wyroku z tego powodu.

Nie ma wreszcie racji obrona, że Sąd Rejonowy błędnie ustalił, iż w przedmiotowej sprawie w ogóle nie mieliśmy do czynienia z przestępstwem art. 158 § 1 k.k., a co najwyżej z występkiem z art. 217 § 1 k.k., ściganym z oskarżenia prywatnego. Sąd I instancji zawarł przecież w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (dział 3.1) bardzo wyczerpujące powody przyjęcia kwalifikacji prawnej z art. 158 § 1 k.k. Skarżący w złożonej apelacji do powyższej argumentacji się praktycznie nie odnosi, ogólnikowo jedynie wskazując, że zdarzenie nie miało niebezpiecznego charakteru. Nie zauważa jednak, że uczestnicy rozpatrywanej tu bójki zadawali sobie wzajemnie uderzenia pięściami w różne części ciała, w tym głowy. Oskarżony J. S. dodatkowo w drugiej fazie zdarzenia miał w ręku deskę, którą uderzał innego uczestnika zdarzenia w głowę i tułów. W pełni zatem trafna była konstatacja Sądu Rejonowego, że wszyscy oskarżeni wzięli udział w bójce, w której uczestnicy byli narażeni na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 157 § 1 k.k. Nie ma znaczenia, że w efekcie nie doszło do powstania takiego skutku, gdyż przestępstwo z art. 158 § 1 k.k. jest typowym przestępstwem z narażenia na niebezpieczeństwo. Niczego też tu nie zmienia, że Sąd Rejonowy uprzedzał strony o możliwości zakwalifikowania rozpoznawanego przestępstwa z art. 217 § 1 k.k. (do czego uprawniał go przepis art. 399 § 1 k.p.k.). Uprzedzenie o możliwości przyjęcia innej kwalifikacji prawnej, niż ta wskazana w akcie oskarżenia, nie ma przecież charakteru wiążącego sąd. Może on zarówno przyjąć nową kwalifikację prawną, o której uprzedzał, ale równie dobrze, może uznać w toku narady, że właściwą jest jednak kwalifikacja prawna z aktu oskarżenia.

Reasumując powyższe rozważania, stwierdzić należy, że żaden z argumentów podnoszonych w złożonej apelacji nie był w stanie podważyć dokonanej przez Sąd I instancji oceny przeprowadzonych w sprawie dowodów. Sąd odwoławczy – wbrew twierdzeniom skarżącego – nie dopatrzył się w przedmiotowej sprawie obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, jak również błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego J. S. od przypisanego mu aktem oskarżenia czynu z art. 158 § 1 k. k. lub zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie, że oskarżony dopuścił się tylko czynu określonego w art. 217 § 1 k.k. to jest naruszenia nietykalności cielesnej pozostałych uczestników zdarzenia i odstąpienie od wymiaru kary z powodu wzajemności działania pozostałych uczestników zajścia ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji w innym składzie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ żaden z podniesionych zarzutów nie okazał się zasadny, wniosek o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego J. S. nie mógł zostać uwzględniony. Z przyczyn wskazanych powyżej, nie był także trafny wniosek o przypisanie oskarżonemu jedynie przestępstwa określonego w art. 217 § 1 k.k. i zastosowanie regulacji przewidzianej w paragrafie 2 tegoż przepisu (odstąpienie od wymiaru kary z powodu wzajemności działań pozostałych uczestników zajścia). Nie zostały także spełnione warunki wskazane w art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k. zezwalające na uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

3.2.

zarzut obrazy art. 170 § 1 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego o uzupełnienie opinii biegłego lekarza pomimo, że złożona przez oskarżonego dokumentacja lekarska jego leczenia na skutek pogryzienia przez psa w czasie zajścia miała znaczenia dla kwalifikacji czynu i linii jego obrony( art 438 pkt 2 k.p.k. ).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie można Sądowi I instancji skutecznie zarzucić, iż oddalił wyżej wskazany wniosek dowodowy. Zgodzić się trzeba z tymże sądem, iż w przedmiotowej sprawie był już przeprowadzony dowód z opinii biegłego ( Instytutu (...) z L.) na okoliczność prawno – karnej oceny obrażeń ciała, jakich doznał oskarżony J. S. w wyniku pokąsania przez psa. Ponadto kwestia ta nie miała znaczenia z punktu widzenia kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego, a następnie przypisanego oskarżonemu J. S..

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego J. S. od przypisanego mu aktem oskarżenia czynu z art. 158 § 1 k.k. lub zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie, że oskarżony dopuścił się tylko czynu określonego w art. 217 § 1 k.k. to jest naruszenia nietykalności cielesnej pozostałych uczestników zdarzenia i odstąpienie od wymiaru kary z powodu wzajemności działania pozostałych uczestników zajścia ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji w innym składzie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ także i powyższy zarzut nie okazał się zasadny, wniosek o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego J. S. nie mógł zostać uwzględniony. Z przyczyn wskazanych w dziale 3.1 nie był także trafny zarzut wniosek o przypisanie oskarżonemu jedynie przestępstwa określonego w art. 217 § 1 k.k. i zastosowanie regulacji przewidzianej w paragrafie 2 tegoż przepisu (odstąpienie od wymiaru kary z powodu wzajemności działań pozostałych uczestników zajścia). Nie zostały także spełnione warunki wskazane w art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k. zezwalające na uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

3.3.

zarzut rażącej niewspółmierności kary 5 miesięcy pozbawienia wolności wynikającą z faktu, że w wyniku zajścia w dniu 10 czerwca 2022 roku J. S. był osobą najbardziej poszkodowaną będąc pokąsany przez psa współoskarżonych doznając dotkliwych i dokuczliwych obrażeń ciała ( art.438 pkt 4 k.p.k.).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie można zgodzić się ze skarżącym, co do wymiaru orzeczonej wobec oskarżonego J. S. kary.

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz poczynionych na tej podstawie przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych prowadzi do wniosku, że orzeczona wobec oskarżonego kara nie nosi znamion rażącej niewspółmierności, w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji, Sąd Rejonowy przy wymiarze kary, miał na względzie i prawidłowo ocenił stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu, stopień jego zawinienia oraz pozostałe dyrektywy wymiaru kary, określone w art. 53 k.k.

Orzeczona wobec oskarżonego kara pozbawienia wolności nie nosi znamion, ani ,,rażącej”, ani nawet ,,zwykłej” niewspółmierności, skoro przypisane oskarżonemu przestępstwo zagrożone jest karą od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności (ponadto na mocy art. 64 § 1 k.k., sąd mógł podwyższyć górną granicę kary jeszcze o połowę), a w niniejszej sprawie oskarżonemu wymierzona została kara 5 miesięcy pozbawienia wolności. Jest to kara wręcz zbliżona do progu minimalnego, co jednoznaczne świadczy o tym, że Sąd Rejonowy uwzględnił wszelkie okoliczności sprawy, także i te przemawiające za oskarżonym. Obrona wskazuje tu na okoliczność, iż oskarżony J. S. został najbardziej poszkodowany w wyniku zaistniałej bójki, gdyż ugryzł go pies, którego nie upilnował oskarżony P. Z.. Jest to fakt niekwestionowany, zauważyć jednak należy, iż to właśnie oskarżony J. S. rozpoczął bójkę, uderzając oskarżonego D. K., a następnie zainicjował drugą fazę zdarzenia, atakując przeciwników znalezioną deską. Właśnie w tej fazie nastąpiło ugryzienie go przez psa, do czego nie doszłoby, gdyby oskarżony J. S. nie powrócił do pozostałych mężczyzn z deską, celem kontynuowania bijatyki. Podkreślenia też wymaga, że bardzo istotną okolicznością obciążającą oskarżonego była jego wcześniejsza wielokrotna karalność i działanie w warunkach recydywy, przez co orzeczona kara w żadnym wypadku nie może być uznana za nazbyt surową.

Mając zatem na uwadze wszystkie okoliczności sprawy, nie można zgodzić się ze skarżącym, iż wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności jest niewspółmierna do stopnia winy oskarżonego, jak i do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przestępstwa. Sąd Okręgowy nie dopatruje się w karze orzeczonej wobec oskarżonego cech rażącej surowości, co mogłoby uzasadniać dokonanie zmian wymierzonej mu kary. Zauważyć w tym miejscu należy, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, zmiana kary w instancji odwoławczej jest możliwa tylko wtedy, gdy kara wymierzona przez Sąd I instancji jest rażąco niewspółmierna. Nie może więc następować w każdym wypadku, w którym jest możliwa wedle własnej oceny Sądu odwoławczego, lecz wtedy tylko, gdy kara orzeczona nie daje się zaakceptować z powodu różnicy pomiędzy nią, a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej i rażącej, wręcz ,,bijącej w oczy”. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 1972 roku – V KRN 230/72; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1995 roku – KZS 4/96 poz. 42). Taka sytuacja w niniejszej sprawie z pewnością nie zachodzi.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez złagodzenie wobec oskarżonego wymierzonej kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wyżej wskazano, dlaczego postawiony zarzut okazał się niezasadny. Tym samym nie był podstaw do zmiany orzeczonego wobec oskarżonego wymiaru kary pozbawienia wolności.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok jest słuszny i odpowiadający prawu. Podniesione zarzuty nie okazały się zasadne, o czym była już mowa wyżej.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2,3

Wynagrodzenie dla obrońcy z urzędu, z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym, Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o treść § 4 ust.1 i § 17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tj. Dz.U. z 2019 roku poz. 18).

Z uwagi na aktualną sytuację materialną oskarżonego J. S. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. należało zwolnić tegoż oskarżonego z opłaty i obowiązku zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w II instancji.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana