Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 767/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 8 września 2023r. w sprawie II K 328/23

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

B. B. (1)

Oskarżony B. B., pomimo wieloletniego zażywania marihuany, nie zauważył u siebie potrzeby sięgnięcia po większą ilość środka celem odurzenia się.

wyjaśnienia B. B.

157v,,

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

B. B. (1)

Brak świadomości oskarżonego w chwili czynu o nielegalności posiadania marihuany w Polsce.

Wyjaśnienia B. B.

157v

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

- częściowe wyjaśnienia oskarżonego B. B.;

- sąd odwoławczy za wiarygodne uznał wyjaśnienia B. B., które ten złożył w toku postępowania odwoławczego co do tego, jak działa na jego organizm marihuana tj. tego, że oskarżony nie zauważył u siebie potrzeby sięgnięcia po większą ilość środka celem odurzenia się; z zawodowego doświadczenia wynika, że reakcja organizmu na ten środek odurzający ma osobniczy charakter; żaden inny dowód nie przeciwstawiał się dokonanemu ustaleniu;

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2.1.2.1.

- częściowe wyjaśnienia oskarżonego B. B.;

- sąd odwoławczy za niewiarygodne uznał wyjaśnienia B. B., które ten złożył w toku postępowania odwoławczego co do tego, iż w chwili czynu tj. w dniu 5 kwietnia 2023r. nie miał on świadomości o bezprawności (w znaczeniu popełnienia przestępstwa karnego) posiadania w Polsce marihuany – przeczy temu analiza karty karnej B. B. z której wynika, iż wielokrotnie był on w przeszłości karany - również w Polsce za posiadanie narkotyków; najbardziej wyrazistym tego potwierdzeniem jest porównanie dat wydania wyroków skazujących o sygn. IIK 553/18, II K 727/18, II K 1018/18 i II K 275/19 – wszystkie dotyczące skazań za posiadanie narkotyków. Sam B. B. także przyznał, iż był karany właśnie w związku z naruszaniem przepisów o przeciwdziałaniu narkomanii. W Polsce nigdy żaden narkotyk, w szczególności środek odurzający w postaci marihuany, nie był legalny (w znaczeniu jego posiadania). Sąd odwoławczy zważył, iż nawet jeśli gdzieś, kiedyś w środkach masowego przekazu w kraju toczyły się dyskusje na temat legalności posiadania takiego środka – to co najwyżej była to głos niewielkiej grupy osób/pojedynczej osoby i dotyczył takiej sytuacji jako jedynie czysto hipotetycznej.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. obrazy prawa procesowego tj.:

a. art.175 § 1 kpk w zw. z art. 374 §1 kpk w zw. z art. 116 kpk poprzez zaniechanie doprowadzenia oskarżonego, a w konsekwencji tego nieodebranie wyjaśnień i oświadczeń o których mowa w art. 386 §1 kpk w sytuacji, gdy oskarżony B. B. będąc już pozbawionym wolności w momencie przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym, złożył wniosek o takie doprowadzenie, a co doprowadziło do naruszenia prawa oskarżonego do złożenia wyjaśnień, co chciał uczynić,

b. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez przyjęcie, iż oskarżony posiadał 4,561 g netto środka odurzającego, gdy z akt wynika iż gramatura środka odurzającego w postaci delta-9-tetrahydrokannabinolu stanowi niewielki ułamek masy całkowitej suszu roślinnego ujawnionego u oskarżonego, a co rzutowało na błędne nie zastosowanie wobec oskarżonego art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, za ilość środka nie była znaczna;

2. rażącej niewspółmierności kary poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 10 miesięcy pozbawienia wolności, w oderwaniu od kwantyfikatorów wymiaru kary, o jakich mowa w art. 53 § kk, w szczególności gdy tak orzeczona kara nie współgra ze stopniem społecznej szkodliwości czynu i winy oskarżonego;

☒ zasadny – 1a

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny – 1b, 2

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie należy podnieść, iż w aktach sprawy brak jest potwierdzenia, by oskarżony wniosek o doprowadzenie swojej osoby na rozprawę główną – i to z wyrażeniem woli osobistego w niej uczestnictwa, złożył jeszcze w toku postepowania przygotowawczego. Myli się więc apelant podnosząc, że taką wolę oskarżony już wówczas przekazał organom ścigania. Trudno bowiem za takowa wolę uznac zdanie wypowiedziane w trakcie wyjaśnień „Wszelkie wyjaśnienia w tej sprawie złożę przed Sądem”, szczególnie gdy w ten sam dzień oskarżonego zwolniono do domu. Faktycznie oskarżony był zatrzymany w sprawie w dniu 5 kwietnia 2023r. ale jeszcze w tym samym dniu zwolniony „po wykonaniu czynności”. Dopiero po informacji ze strony obrońcy, załączono do akt informację z systemu (...) potwierdzającą ponowne osadzenie B. B. od dnia 2 czerwca 2023r. do innej sprawy II K 767/20 (k.75-76). Zawiadomienie o kolejnym, a przy tym pierwszym merytorycznym terminie oskarżony odebrał w dniu 12 lipca 2023r. (z należytym pouczeniem o terminie i sposobie złożenia wniosku o doprowadzenie k.71), a do dnia terminu rozprawy wyznaczonej na datę 8 września 2023r. ani oskarżony, ani obrońca nie wnosili o doprowadzenie w/w. Tym samym brak jest podstaw do przyjęcia, jakoby w sprawie doszło do podnoszonej obrazy przepisów art.175 § 1 kpk w zw. z art. 374 §1 kpk w zw. z art. 116 kpk.

Dodatkowo na etapie postępowania odwoławczego oskarżonego doprowadzono na rozprawę i umożliwiono mu złożenie wyjaśnień.

Apelacja obrońcy okazała się być niezasadna także w zakresie sygnalizowanej obrazy przepisów postępowania (punkt 1b) – która miała doprowadzić do niewłaściwej kwalifikacji prawno-karnej czynu i zastosowanej represji karnej. Obrońca zarzucił tu w istocie dokonanie błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przyjęcia, iż oskarżony posiadał 4,561 g netto środka odurzającego. Apelant nazwał ów zarzut jako „obraza przepisów postepowania” (art. 7 kpk, art. 410 kpk), podczas gdy jawi się on jako zarzut z kategorii błędu w ustaleniach faktycznych, co do posiadanej ilości narkotyku oraz prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawno-karnej. Niezależnie jednak od nazewnictwa, ani zarzut z kategorii prawa procesowego (choć obrońca nie wskazywał dokładnie który dowód oceniono z obraza art. 7 kpk, bądź też którego dowodu nie ujawniono na rozprawie głównej), ani ustaleń faktycznych nie przekonuje.

W ocenie obrońcy posiadanie narkotyku dotyczyło ilości nieznacznej, albowiem gramatura środka odurzającego w postaci delta-9-tetrahydrokannabinolu stanowiła niewielki ułamek masy całkowitej suszu roślinnego ujawnionego przy oskarżonym. W uzasadnieniu wniesionego środka odwoławczego obrońca łączył ów zarzut z treścią opinii z zakresu badań fizykochemicznych (oceną opinii ?). Sąd odwoławczy zważył, że ocena w/w opinii dokonana przez sąd meriti jest ze wszech miar poprawna. Poprawne są także ustalenia tego sądu, co do ustalonej ilości posiadanego narkotyku. Myli się skarżący gdy wywodzi, że zabronionym prawnie posiadaniem objęta może być tylko ta część suszu roślinnego, w której ewentualnie zawiera się ciężar składowej substancji czynnej delta-9-tetrahydrokannabinolu powyżej 3%. Dokładna analiza w/w opinii wskazuje jednoznacznie, że w suszu posiadanym przez B. B. zawartość w/w substancji czynnej wynosiła powyżej 0,3 %, co świadczyło, że susz pochodzi z konopi innych niż włókniste, a takie konopie (ziele konopi innych niż włókniste oraz żywica) znajdują się wśród zabronionych prawem środków odurzających. Jedynie, gdyby procentowa zawartość w/w substancji czynnej w suszu wynosiła poniżej 0,3 % zawartości ogólnej, wniosek o przynależności do konopii innych niż włókniste było odmienny. Chodzi więc o ustalenie procentowej zawartości zakazanej substancji czynnej w odniesieniu do całości zatrzymanego przedmiotu, a nie teoretyczne wyobrażenia o wyizolowywaniu jakiejś części suszu.

Z tak opisanym zarzutem apelant łączył zasadność zakwalifikowania zachowania oskarżonego jako wyczerpującego dyspozycję art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Wbrew twierdzeniom skarżącego kwalifikacja prawo-karna zachowania oskarżonego jest poprawna. Nie istnieje skodyfikowany katalog kryteriów pozwalających na uznanie, czy w danej sytuacji wystąpił wypadek mniejszej wagi, o którym mowa w art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Każdorazowo decydować będą o tym łącznie przedmiotowe i podmiotowe okoliczności sprawy, przy czym pod uwagę należy wziąć takie elementy jak: ilość i rodzaj środka bądź substancji, cel, w jakim środek ten posiadano, finalne przeznaczenie (np. wprowadzenie w stan odurzenia, zaspokojenie potrzeby osoby uzależnionej czy też zmniejszenie cierpienia osoby chorej) - tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 29 września 2022 r. sygn. II AKa 88/22. Biorąc pod uwagę ustalone w sprawie okoliczności, nie sposób uznać, aby w przypadku oskarżonego B. B. uzasadnionym było zakwalifikowanie przypisanego mu czynu jako typu uprzywilejowany analizowanego przestępstwa. Pamiętać należy, iż czyn oskarżonego stanowi beztroską kontynuację wieloletniego okresu, w którym B. B. dopuszcza się szeregu przestępstw, także wielu z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, przyznając sobie prawo do zażywania marihuany, bo lubi i pomimo prawnego zakazu, nie widzi w tej czynności - wykonywanej na terenie Polski, żadnego problemu, sam będąc również osobą od niego uzależnioną (skoro jak twierdzi pali marihuanę od 20 lat, to takie uzależnienie ma miejsce). Tak więc ocena analizowanego czynu, dokonana z szerszej perspektywy, nawet przy uwzględnieniu iż chodzi o kilka gram miękkiego narkotyku - wyklucza sugerowane przez obrońcę oskarżonego rozstrzygnięcie.

Obrońca podniósł, iż orzeczona wobec oskarżonego kara nosi znamiona rażącej w rozumieniu aer. 438 pkt 4 kpk (ocenia ją jako wręcz oderwana od kwantyfikatorów o których mowa w art. 53 §1 kk).

W orzecznictwie trafnie podkreśla się, że zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985, nr 7-8, poz.60). Niewspółmierność zachodzi zatem wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzonych za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary - vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 listopada 1990 r., Wr 363/90 (opubl. OSNKW 1991, nr 7-9, poz. 39). Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę co do jej wymiaru, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - "rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1995 r., II KRN 198/94, LEX nr 20739).

Zdaniem sądu odwoławczego wymierzona kara 10 miesięcy pozbawienia wolności za posiadanie 4,561 g netto marihuany tylko „na pierwszy rzut oka” jawi się jako surowa. B. B. (1) mając 38 lat był uprzednio karany aż 24 krotnie (!). Skazania wymienione w karcie karnej, do jakich doszło na terenie państwa obcych, zgodnie z treścią art. 114a kpk, należy uwzględnić. Odejmując dziecięce lata, wniosek jest jeden: skazany jest wysoce zdemoralizowaną jednostką, a orzekane wcześniej kary, wielokrotnie o charakterze bezwzględnym, wydają się nie mieć żadnego wpływu na zmianę jego zachowania. Wiele spośród tych skazań – łącznie 15 to wyroki związane z bezprawnym posiadaniem, czy nielegalnym obrotem narkotykami, oskarżony to osoba uzależniona, ale też nie wykazująca najmniejszej nawet skruchy, nie widząca negatywnego wpływu tych środków na życie i zdrowie własne i innych, czy choćby nie nadająca należytej powagi swojemu zachowaniu, pomimo dorosłości całkowicie beztroska. Oceny tej nie jest w stanie zmienić fakt zamieszkiwania oskarżonego na terenie Holandii, gdzie prawdopodobnie zażywanie/posiadanie marihuany (czy jakiejś określonej jej ilości!) jest dozwolone. Analiza kary karnej wskazuje, że oskarżony jest wyjątkowo mobilny tj. przemieszcza się i popełnia przestępstwa tak w Polsce, jak i w Holandii, czy Wielkiej Brytanii i najwyraźniej żadnego z reżimów prawnych obowiązujących w tym państwach nie jest w stanie przestrzegać.

Jakby tego było mało, dokładna analiza karty karnej wskazuje, że przedmiotowego czynu oskarżony dopuścił się korzystając z dobrodziejstwa odroczenia wykonania kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej w sprawie II K 767/20. Nawet więc oczekiwanie na osadzenie w innej sprawie, nie było w stanie powstrzymać oskarżonego przed kolejnym wejściem w konflikt z prawem.

Podsumowując powyższe: orzeczona w sprawie kara 10 miesięcy pozbawienia wolności, choć surowa, to nie nosi cech rażącej surowości w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk.

W żadnym także wypadku brak jest podstaw do wnioskowanego umorzenia absorpcyjnego. O takowym można było zasadnie twierdzić, gdyby wymiar orzeczonej wyrokiem łącznym wobec oskarżonego kary (którą aktualnie odbywa) oscylował w granicach maksymalnej przy wymiarze kary łącznej pozbawienia wolności (aktualnie takowa granica to 30 lat), a nie wymierzonej tym wyrokiem kary 2 lat i 10 miesięcy.

Wniosek

- o zmianę wyroku wobec B. B. i przyjęcie, iż oskarżony posiadał środki odurzające w nieznacznej ilości, gdzie właściwa masa substancji czynnej stanowiła niewielki ułamek całości, co stanowi występek z art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, a w konsekwencji umorzenie postępowania wobec oskarżonego w oparciu o przepis art. 11 § 1 kpk, jako że orzeczenie kary w stosunku do oskarżonego byłoby oczywiście niecelowe ze względu na rodzaj i wysokość kar orzeczonych za inne podobne przestępstwa, a interes pokrzywdzonego temu się nie sprzeciwia;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- apelacja zmierzająca do zmiany wyroku poprzez zmianę opisu czynu i umorzenie absorpcyjne nie, zasługuje na uwzględnienie z przyczyn wymienionych powyżej;

Zgodnie z treścią art. 11 § 1 kpk postępowanie w sprawie o występek, zagrożony karą pozbawienia wolności do lat 5, można umorzyć, jeżeli orzeczenie wobec oskarżonego kary byłoby oczywiście niecelowe ze względu na rodzaj i wysokość kary prawomocnie orzeczonej za inne przestępstwo, a interes pokrzywdzonego temu się nie sprzeciwia. Instytucja ta stanowi jednak odstępstwo od zasady legalizmu, gdzie rezygnacja ze ścigania podyktowana jest niemożnością osiągnięcia jakiegokolwiek celu kary za przypisane przestępstwo ze względu na znaczącą dysproporcję pomiędzy rodzajem i wysokością kary już orzeczonej prawomocnie za inne przestępstwo a karą, która zostałaby orzeczona w postępowaniu podlegającym umorzeniu. Zakłada się zatem, że brak celowości ukarania sprawcy za przypisane przestępstwo może stanowić wystarczające uzasadnienie dla odstąpienia od zastosowania państwowego prawa karania. Okoliczności przedmiotowej sprawy, w szczególności porównanie wymiaru orzeczonej w niej kary pozbawienia wolności do kary łącznej, jaką aktualnie odbywa B. B. sprzeciwia się zastosowaniu tej wyjątkowej instytucji zarezerwowanej dla wypadków wyjątkowych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

- wina, sprawstwo,

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

- apelacja nie zakwestionowała skutecznie sprawstwa, jego ustalenie jest prawidłowe, podobnie jak zastosowana wobec sprawcy represja karna;

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Przytoczyć okoliczności

pkt 2

O wydatkach za postępowanie odwoławcze orzeczono w oparciu o treść art. 624 §1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych. Zdaniem sądu odwoławczego, mając na uwadze wynik postępowania odwoławczego oraz sytuację materialną i osobistą oskarżonego, zasadnym jest nieobciążanie go obowiązkiem poniesienia kosztów procesu za drugą instancję.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 08.09.2023r. w sprawie II K 767/23

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana