Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 772/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 26 września 2023 roku sygn. akt II K 290/23

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

- z arzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku (zarzut 1 apelacji) polegający na ustaleniu przez Sąd I Instancji, że oskarżony J. P. w sposób świadomy i celowy prowadził pojazd mechaniczny będąc w stanie nietrzeźwości, co miało istotny wpływ na ustalenie w zakresie winy oskarżonego i tym samym doprowadziło do uznania go winnym zarzucanego mu czynu, wymierzenia kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 3 miesięcy oraz środków karnych, podczas gdy z wyjaśnień oskarżonego, którym Sąd I Instancji nie dał wiary, wynikało wprost, że oskarżony o ile miał w zamiarze spożyć niewielką ilość alkoholu, o tyle nigdy nie miał zamiaru, woli, ani świadomej chęci prowadzenia pojazdu mechanicznego. Sąd I Instancji pominął całkowicie fakt, że oskarżony przed bramą firmy rozładunkowej spotkał dwóch mężczyzn mówiących ze wschodnim akcentem, którzy poczęstowali go jakąś substancją w małym papierowym kubeczku, po spożyciu której oskarżony stracił świadomość, następnie został okradziony z pieniędzy firmowych, a jego mienie i mienie pracodawcy w postaci telefonu służbowego zniszczone, w związku z czym oskarżonemu należałoby bardziej przypisać rażące niedbalstwo w tym, że po pierwsze wziął od nieznajomych kubeczek z cieczą niewiadomego pochodzenia, a po drugie, że nawet po jego wzięciu nie sprawdził jego zawartości;

- zarzut obrazy przepisów postępowania (pkt 3 apelacji):

a) art. 7 k.p.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i dokonanie przez Sąd I Instancji całkowicie błędnej i sprzecznej z zasadami logiki, doświadczenia życiowego oceny zeznań świadków R. S., D. C. oraz J. N., którym to dowodom osobowym Sąd I Instancji dał całkowicie wiarę, co miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku i skutkowało niezasadnym i przedwczesnym uznaniem oskarżonego za winnego zarzucanego mu czynu i mu kary oraz środków karnych, podczas gdy wbrew twierdzeniom Sądu I Instancji, zeznania świadków R. S. nie korespondowały w żadnym stopniu z zeznaniami złożonymi przez D. C. i J. N., bowiem świadkowie C. i N. nie pamiętali żadnych istotnych dla sprawy faktów, a wiedzę o całym zdarzeniu posiadali wyłącznie od świadka R. S.,

b) art. 7 k.p.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i dokonanie przez Sąd I Instancji całkowicie błędnej oceny wyjaśnień złożonych przez oskarżonego, w szczególności w zakresie w jakim oskarżony wyjaśniał, że został on celowo otumaniony jakimś napojem przez dwóch nieznanych mu mężczyzn mówiących z wyraźnym wschodnim akceptem w celu dokonania na jego szkodę kradzieży i zniszczenia mienia, co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku i skutkowało niezasadnym i przedwczesnym uznaniem oskarżonego za winnego zarzucanego mu czynu i wymierzenia mu kary oraz środków karnych, podczas gdy wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie były jasne i spójnie wewnętrznie, a skutki otumanienia oskarżonego substancją niewiadomego pochodzenia korespondują ze skutkami tego spotkania, tj. kradzieżą oskarżonemu pieniędzy i rzeczy ruchomych, jak również zniszczeniem posiadanych przez niego rzeczy, a z doświadczenia życiowego wynika, że osoba pokrzywdzona przestępstwem kradzieży sama nie jest w stanie się okraść, tak samo jak celowo zniszczyć potrzebne mu do życia i pracy rzeczy (telefony komórkowe), co jednoznacznie pokazuje, że oskarżony padł ofiarą przestępczego procederu osób trzecich, a żeby doprowadzić do tego procederu, musieli „wyłączyć" świadomość oskarżonego, co uczynili podając mu nieznanego pochodzenia ciecz.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty 1 i 3 apelacji zostaną omówione łącznie jako, że skarżącemu w istocie chodzi o podważenie dokonanej przez Sąd I instancji oceny zebranych w sprawie dowodów, która w konsekwencji doprowadziła – zdaniem autora apelacji – do poczynienia błędnych ustaleń faktycznych. W ramach obu tych zarzutów obrona powołuje się zresztą na te same argumenty.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, stwierdzić należy, że ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji, a dotyczące sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu są prawidłowe, gdyż stanowią wynik, nie budzącej żadnych zastrzeżeń i zgodnej z art. 7 k.p.k., oceny zebranych w sprawie dowodów.

Apelacja nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji mają w istocie charakter polemiczny i opierają się na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów.

Podnieść natomiast należy, iż Sąd I instancji wnikliwie, zgodnie z art. 410 k.p.k., rozważył wszystkie dowody, przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego, a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, przekonywująco wykazał dlaczego jednym dowodom należało dać wiarę, a innym z kolei – waloru takiego odmówić.

Sąd odwoławczy, w pełni zgadza się z dokonaną przez Sąd I instancji oceną przeprowadzonych w sprawie dowodów. Z dowodów tych wynika ponad wszelką wątpliwość, że w dniu 19 stycznia 2023 roku na autostradzie (...), na obszarze gminy D., oskarżony J. P. został zatrzymany przez innych uczestników ruchu, jako kierujący pojazdem ciężarowym marki V.. Powodem takiej interwencji było to, że inni kierowcy pojazdów ciężarowych zaobserwowali niebezpieczne manewry wykonywane przez oskarżonego. Oskarżony, jak się okazało, znajdował się wówczas w stanie nietrzeźwości (o stężeniu zmierzającym do 1,04mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu).

Oskarżony tego nie negował, natomiast w swoich wyjaśnieniach próbował przekonywać, że wcześniej został odurzony jakąś substancją o zapachu alkoholu przez nieznane mu osoby, co spowodowało, że nieświadomie wsiadł za kierownicę swojego pojazdu i nim pojechał. Tyle tylko, że wyjaśnienia te są – także w przekonaniu Sądu odwoławczego – całkowicie niewiarygodne.

Przede wszystkim oskarżony o okoliczności podstępnego upojenia nieznaną cieczą, w ogóle nie wspominał zaraz po zatrzymaniu przez innych kierowców. Co więcej, z zeznań świadka R. S. wynika, iż z oskarżonym był logiczny kontakt i mówił do innych kierowców: ,,no wypiłem”, ,,chłopaki dajcie spokój, dajcie dojechać”.

Oskarżony również i przybyłym na miejsce policjantom nie mówił, że padł ofiarą podstępnego upojenia alkoholem przez nieznanych sprawców i dokonano na jego szkodę kradzieży, co przecież byłoby oczekiwanym zachowaniem z punktu widzenia zasad logiki i doświadczenia życiowego. Miast tego, do protokołu badania stanu trzeźwości podał, iż w dniu 18.01.2023 około godziny 22.00 spożywał 200 ml wódki kolorowej oraz dwa półlitrowe piwa, co pozostaje w sprzeczności z jego wyjaśnieniami. Wersja oskarżonego o rzekomym podstępnym wprowadzeniu go w stan nietrzeźwości pojawiła się dopiero 1,5 miesiąca po zdarzeniu. Do tego czasu, oskarżony nie zgłaszał żadnego zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa, ani też nie wnioskował o zabezpieczenie dowodów na potwierdzenie jego wersji (np. monitoringu z bazy w M.).

Odnosząc się do argumentu, że oskarżony przejechał więcej kilometrów, niż wynosi odległość z M. do miejsca jego zatrzymania (co wedle obrony ma świadczyć o tym, że oskarżony ,,jeździł w kółko”), stwierdzić można, że zachowanie człowieka po spożyciu alkoholu niejednokrotnie bywa przecież irracjonalne. Dlatego zresztą zabronione jest m.in. kierowanie w stanie nietrzeźwości pojazdami mechanicznymi. Poza tym, nie wiemy, jakie były krytycznego dnia zamierzenia oraz plany oskarżonego i nie jest to w żaden sposób weryfikowalne.

W tej sytuacji Sąd Rejonowy słusznie uznał, iż wyjaśnienia oskarżonego nie zasługują na wiarę i stanowią jedynie przyjętą linię obrony nakierowaną na uniknięcie odpowiedzialności karnej za popełniony czyn.

W przeciwieństwie do wyjaśnień oskarżonego zeznania świadków R. S. oraz funkcjonariuszy policji J. N. i D. C. zasługiwały na wiarę. Wbrew twierdzeniom skarżącego zeznania świadków korespondowały ze sobą, gdyż z zeznań tych wynika wersja zdarzeń sprzeczna z twierdzeniami oskarżonego, jakoby został on wbrew swej woli odurzony nieznaną substancją. Przeczą temu zeznania świadka R. S. (o czym była już mowa wcześniej), a świadek ten jest osobą obcą dla oskarżonego i nie miał żadnych powodów, aby zeznawać niezgodnie z tym, co w rzeczywistości widział i słyszał. Co do zeznań policjantów J. N. i D. C., to faktem jest, że niewiele oni pamiętali z przedmiotowego zdarzenia. Jest to jednak zrozumiałe, mając choćby na względzie wielość podejmowanych interwencji. Tym niemniej, gdyby oskarżony mówił policjantom o tym, że został podstępnie odurzony nieznanym środkiem przez nieznanych mu mężczyzn, z którymi spożywał alkohol, a następnie okradziony, to niewątpliwie musiałoby to spowodować podjęcie przez funkcjonariuszy policji dalszych czynności służbowych. Nic takiego jednak nie nastąpiło, co potwierdza, że oskarżony tuż po zdarzeniu w ogóle nie wspominał o tak doniosłej okoliczności, jak podstępne odurzenie go przez nieznanych mężczyzn i dokonanie kradzieży jego mienia.

W świetle tak przedstawiających się okoliczności sprawy, Sąd Rejonowy miał pełne podstawy do uznania, iż wina umyślna oskarżonego nie budzi wątpliwości, a tym samym dopuścił się on popełnienia zarzucanego czynu.

Reasumując powyższe rozważania, stwierdzić należy, że żaden z argumentów podnoszonych w złożonej apelacji nie był w stanie podważyć dokonanej przez Sąd I instancji oceny przeprowadzonych w sprawie dowodów. Sąd odwoławczy – wbrew twierdzeniom skarżącego – nie dopatrzył się w przedmiotowej sprawie obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, jak również błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego J. P. od zarzucanego mu czynu i zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego kosztów postępowania, kosztów postępowania apelacyjnego oraz kosztów obrony za obie instancję.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ żaden z podniesionych zarzutów nie okazał się zasadny, wniosek o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego nie mógł zostać uwzględniony. Tym samym bezpodstawnym było żądanie zasądzenia od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego zwrotu kosztów procesu.

3.2.

- zarzut obrazy przepisów prawa materialnego w zakresie (pkt 2 apelacji) kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, tj. art. 178a § 1 k.k., polegającą na niezasadnym przypisaniu oskarżonemu zarzucanego mu czynu, co doprowadziło od przedwczesnego uznania go winnym zarzucanego mu czynu i wymierzenia mu kary oraz środków karnych, podczas gdy oskarżonemu, z uwagi na brak przypisania mu zamiaru w działaniu - należało co najwyżej przypisać czyn z art. 87 § 1 k.w. i na tej podstawie wymierzyć karę;

- zarzut obrazy przepisów prawa materialnego w innym wypadku, niż w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, tj. art. 53 § 1 k.k. (pkt 4 apelacji) polegającej na całkowicie nieuzasadnionym i dowolnym przyjęciu przez Sąd I instancji, że w realiach niniejszej sprawy działanie oskarżonego cechuje się znacznym stopniem zawinienia i społeczną szkodliwością czynu oraz wzięciu pod uwagę wielokrotną karalność oskarżonego, co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku i doprowadziło do przedwczesnego i niezasadnego uznania oskarżonego winnym zarzucanego mu czynu i wymierzania mu wysokiej bezwzględnej kary pozbawienia wolności oraz dotkliwych środków karnych w sytuacji gdy oskarżony nie był świadomy co się z nim dzieje, na co wskazuje chociażby odpięta od ciągnika siodłowego naczepa, która w momencie spotkania nieznanych mu mężczyzn była przypięta, zabrane pieniądze firmowe, zniszczone telefony komórkowe, czy nieracjonalna jazda oskarżonego „w kółko", w związku z czym nie można mówić tu o jakiejkolwiek winie oskarżonego, a tym bardziej o świadomym i celowym jego działaniu. Sąd I Instancji w sposób nieuprawniony wziął pod uwagę wcześniejszą karalność oskarżanego, pomijając fakt, że karalność ta nie dotyczyła zarzucanych oskarżonemu czynów za przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji i oskarżony został skazany i odbył karę, w związku z czym Sąd I Instancji biorąc pod uwagę karalność oskarżonego za inne czyny, doprowadza do ponownego jego skazania za tamte czyny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Postawione w pkt 2 i 4 apelacji zarzuty naruszenia prawa materialnego zostały sformułowane dalece niefortunnie, odnosząc się do przeróżnych aspektów sprawy. Analiza treści owych zarzutów prowadzi do wniosku, iż zawierają one w sobie negowanie dokonanych przez Sąd meriti ustaleń faktycznych, tudzież odnoszą się do zagadnień dotyczących wymiaru kary i środka karnego. Na te same kwestie autor apelacji powołuje się przy tym w ramach zarzutów sformułowanych w pkt 1, 3 i 5 wniesionego środka zaskarżenia, do czego odniesiono się w innych miejscach niniejszego uzasadnienia. Obronie wyraźnie umknęło utrwalone od lat stanowisko judykatury i doktryny, że o obrazie prawa materialnego można mówić jedynie wtedy, gdy ma ona charakter samoistny. W orzecznictwie Sądu Najwyższego, a także i w piśmiennictwie wielokrotnie podkreślano, że naruszenie prawa materialnego polega na jego wadliwym zastosowaniu (niezastosowaniu) w orzeczeniu, które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych. Natomiast jeżeli zarzucona wadliwość zaskarżonego orzeczenia ma dotyczyć – jak podnosi się w omawianej tu apelacji – przyjęcia za jego podstawę błędnych ustaleń, to ocenie instancyjnej może podlegać wyłącznie trafność ustaleń faktycznych, a nie obraza przepisów prawa materialnego. Odwołanie się do zarzutu rażącego naruszenia prawa materialnego może mieć miejsce jedynie wówczas, gdy skarżący zarzuca dokonanie błędnej wykładni zastosowanego przepisu, zastosowanie nieodpowiedniego przepisu lub niezastosowanie określonego przepisu w sytuacji, gdy jego zastosowanie jest obowiązkowe, ale pod jednym warunkiem – a mianowicie, że czyni to bez kwestionowania dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych. Innymi słowy rzecz ujmując – obraza prawa materialnego może być przyczyną odwoławczą jedynie wtedy, gdy ma ona charakter samoistny (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 maja 2005 roku - II KK 478/04; postanowienie z dnia 9 stycznia 2002 roku - V KKN 319/99; Stanisław Zabłocki: Nowa Kodyfikacja Karna - K.P.K. Krótkie Komentarze - Ministerstwo Sprawiedliwości 1997, z. 4, str. 77). W przedmiotowym układzie, skarżący mógłby podnosić zarzut obrazy prawa materialnego i domagać się zakwalifikowania czynu oskarżonego z art. 87 § 1 k.w. wówczas, gdyby z poczynionych ustaleń faktycznych wynikało, że kierował on pojazdem mechanicznym jedynie w stanie po użyciu alkoholu, o jakim mowa w art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 1982 roku o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz.U. Nr 35, poz. 230 z późn. zm.), a Sąd meriti błędnie skazał oskarżonego z art. 178a § 1 k.k. Takich ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy jednak nie poczynił i strona z tym się nie zgadzająca, mogła w tym zakresie podnosić zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, nie zaś powoływać się na obrazę prawa materialnego.

Także oczywiście błędnym jest mieszanie kwestii wymiaru kary z zarzutem obrazy prawa materialnego. Przecież orzeczona kara jest dopiero konsekwencją przypisanego oskarżonemu zachowania i przyjętej kwalifikacji prawnej. Tego rodzaju zarzuty, kwestionujące wymiar kary (czy też środka karnego), winny zostać podnoszone w ramach podstawy odwoławczej z art. 438 pkt 4 k.p.k.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego J. P. od zarzucanego mu czynu i zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego kosztów postępowania, kosztów postępowania apelacyjnego oraz kosztów obrony za obie instancję.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ żaden z podniesionych zarzutów nie okazał się zasadny, wniosek o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego nie mógł zostać uwzględniony. Tym samym bezpodstawnym było żądanie zasądzenia od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego zwrotu kosztów procesu.

3.3.

(podniesiony z tzw. ostrożności procesowej – pkt 5 apelacji) zarzut niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego kary oraz środków karnych w postaci obowiązku zapłaty na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej kwoty 5.000 zł oraz zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 4 lat, w sytuacji, gdy w realiach niniejszej sprawy całkowicie uzasadnionym byłoby wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat, zakazem prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym z wyłączeniem pojazdów z kategorii C+E na okres 3 lat i orzeczenia świadczenia obowiązku zapłaty na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej kwoty 3.000 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest niezasadny.

W pełni zgodzić się należy z Sądem meriti, iż wymierzona oskarżonemu w przedmiotowej sprawie kara pozbawienia wolności, stanowi trafną reakcję karną, współmierną zarówno do stopnia winy oskarżonego, jak i do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przestępstwa. Kara taka spełni w sposób właściwy cel zapobiegawczy oraz wychowawczy, jak również cele kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Nie ma racji skarżący, kwestionujący dokonaną przez Sąd meriti ocenę stopnia zawinienia i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu. Sąd Rejonowy właściwie ocenił, że były one ,,dość znaczne”. Trzeba przecież uświadomić sobie, że oskarżony kierował samochodem ciężarowym po ruchliwej autostradzie, w stanie znacznej nietrzeźwości (stężenie zmierzające do 1,04 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu), a jego sposób poruszania się był na tyle niebezpieczny, że inni kierowcy doprowadzili do obywatelskiego zatrzymania, w celu uniemożliwienia mu dalszej jazdy. Obrona wskazuje w apelacji, że w przypadku oskarżonego nie można mówić o świadomym i celowym działaniu, jednakże twierdzenia te nawiązują wyłącznie do wersji oskarżonego, natomiast nie znalazły oparcia w materiale dowodowym i poczynionych na ich podstawie przez Sąd Rejonowy ustaleniach faktycznych.

Nie można też podzielić stanowiska apelacji, iż Sąd I instancji niesłusznie odstąpił od warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu. Obrona pomija tu całkowicie treść art. 69 § 1 k.k. Z przepisu tego jednoznacznie wynika, iż sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Tymczasem wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności przekracza jeden rok, co już samo w sobie wyklucza zastosowanie tego środka probacyjnego. Po drugie, oskarżony był w czasie popełnienia przypisanego mu przestępstwa już sądownie skazywany na karę pozbawienia wolności. Nie ma tu żadnego znaczenia, że były to skazania za innego rodzaju przestępstwa – lege non distinguente. Dywagacje autora apelacji, że powoływanie się na wcześniejszą karalność oskarżonego, prowadzi do jego ponownego skazywania za wcześniejsze, już osądzone czyny, są całkowicie nieuprawnione i nie znajdują żadnego oparcia w treści obowiązujących przepisów kodeksu karnego (por. chociażby art. 69 § 1 k.k., art. 66 § 1 k.k., art. 64 § 1 i 2 k.k.).

Także wymiar środków karnych jest właściwy, adekwatny do okoliczności popełnionego przestępstwa oraz dyrektyw wskazanych w art. 53 § 1 i 2 k.k.

Wymiar świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej został orzeczony w najniższej możliwej kwocie (art. 43a § 2 k.k.), a co za tym idzie, orzeczenie go w niższym wymiarze, byłoby sprzeczne z obowiązującym prawem.

Środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym został natomiast orzeczony w wymiarze jedynie nieznacznie przekraczającym ustawowe minimum 3 lat (art. 42 § 2 k.k.). Biorąc pod uwagę wysoki poziom zawartości alkoholu w organizmie oskarżonego i poziom zagrożenia dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez niego stworzony, z całą pewnością nie można uznać orzeczenia 4 – letniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, jako orzeczenia nazbyt surowego. W świetle przytaczanych już okoliczności sprawy także i pozostawienie oskarżonemu możliwości kierowania pojazdami mechanicznymi kategorii C+E nie znajduje żadnego uzasadnienia. Oskarżony wykazał swoim postępowaniem, będącym przedmiotem osądu w niniejszej sprawie, rażącą nieodpowiedzialność jako kierowca i wręcz nieporozumieniem byłoby dopuszczenie możliwości dalszego kierowania przez niego wielotonowymi zestawami pojazdów. Przecież głównym celem ustawodawcy wprowadzającym uregulowania dotyczące środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych było wyeliminowanie lub ograniczenie stanu niebezpieczeństwa w ruchu komunikacyjnym, jaki wywołują sprawcy prowadzący pojazdy w stanie nietrzeźwości. W utrwalonym od lat orzecznictwie zwraca się przy tym uwagę, że zasady logiki nakazują, aby zakaz obejmował ten rodzaj pojazdu, którym sprawca kierował. Brak związku pomiędzy rodzajem prowadzonego przez sprawcę pojazdu, a postacią orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów, uniemożliwiałby spełnienie uzasadnionej funkcji tego środka karnego, nie stanowiąc bowiem realnie odczuwanej dolegliwości, nie mógłby w ogóle oddziaływać efektywnie na społeczeństwo (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 28.02.1975 roku – VKZP 2/74; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1.06.1995 roku – II KRN 54/95 z glosą R.A. Stefańskiego, WPP 1995, Nr 3–4).

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie oskarżonego J. P. za winnego zarzucanego mu czynu i wymierzenie mu kary pozbawienia wolności 1 roku i 3 miesięcy z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat, orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów z wyłączeniem pojazdów z kategorii C+E na okres 3 lat, orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego w postaci obowiązku zapłaty na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej kwoty 3.000 zł, ewentualnie o orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów na okres 3 lat z warunkowym zawieszeniem wykonania tego środka karnego na okres 3 lat.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wyżej wskazano, dlaczego postawiony zarzut okazał się niezasadny. Jeszcze raz podnieść też należy, iż zgodnie aktualną treścią art. 69 § 1 k.k. (w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2015 roku), sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności. Tych podstawowych warunków oskarżony natomiast nie spełnia. Nie było również podstaw do obniżenia wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, jak również orzeczenie tegoż środka z wyłączeniem pojazdów niektórych kategorii. Natomiast orzeczenie wobec oskarżonego świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, niższego niż 5.000 złotych byłoby sprzeczne z obowiązującym prawem. Aktualne przepisy karne nie przewidują też możliwości warunkowego zawieszenia wykonania środka karnego na okres próby.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok jest słuszny i odpowiadający prawu. Podniesione zarzuty nie okazały się zasadne, o czym była już mowa wyżej.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

O kosztach postępowania odwoławczego przypadających od oskarżonego Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o treść art. 636 § 1 k.p.k., przy czym wysokość opłaty została ustalona na podstawie art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz.U. z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 z późn. zmianami).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana