Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 84/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków, VII Wydział Karny, z dnia 12 października 2023 roku, wydany w sprawie o sygn. akt VII K 908/20 dot. M. G. oskarżonej o czyn z art. 305 ust. 1 Ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

__

____________

______________________________________

________

________

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

_____

____________

_____________________________________

________

________

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

__________

______________________

_____________________________________________

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

__________

______________________

_____________________________________________

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonej zarzucił obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, w tym zwłaszcza: art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 k.p.k., polegającą na dokonaniu przez Sąd I instancji dowolnej oceny materiału dowodowego zwłaszcza w części dotyczącej oceny wiarygodności zawartych w aktach opinii biegłych co do autentyczności zakwestionowanych koszulek marki B. i koszulki marki V. podczas gdy opinie biegłych w stosunku do tych przedmiotów były całkowicie niemiarodajne, co obrona wykazała w toku postępowania, a także w części dotyczącej oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonej, w tym dotyczących strony podmiotowej – zamiaru oskarżonej, podczas gdy wobec bardzo wysokiej jakości kwestionowanych koszulek, ostatecznie przyznanej przez biegłego na rozprawie w dniu 18.07.2023 r., a także roli oskarżonej w podziale pracy z mężem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i stanu świadomości co do stosunku męża do nieoryginalnych produktów, była ona i nadal jest całkowicie przekonana co do oryginalności kwestionowanych rzeczy i nigdy nie miała co do niej żadnych wątpliwości, a zatem nawet w przypadku gdyby rzeczy te były w istocie nieoryginalne (co nie ma miejsca), nie sposób przypisać jej ani bezpośredniego, ani ewentualnego zamiaru dokonania czynu z art. 305 ust.1 Ustawy Prawo własności przemysłowej;

w konsekwencji – dokonanie błędnych ustaleń faktycznych, w tym zwłaszcza, że oskarżona dopuściła się występku z art. 305 ust. 1 Ustawy Prawo własności przemysłowej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty na uwzględnienie nie zasługują.

Podkreślić należy, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 2018 r., sygn. akt II KK 91/18, LEX numer 2473785). W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy odniósł się do wszystkich ujawnionych w toku rozprawy dowodów, które miały znaczenie dla rozstrzygnięcia. Sąd meriti oparł ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę wyroku na dowodach, z których wynikają okoliczności przesądzające o sprawstwie oskarżonej w zakresie przypisanego jej czynu. Sąd I instancji zgromadził wszystkie dostępne mu i istotne dla rozstrzygnięcia sprawy dowody. Poddał je należytej analizie i ocenie, czemu dał wyraz w uzasadnieniu skarżonego wyroku. Przedstawiony w nim tok rozumowania nie wskazuje, aby oceniając materiał dowodowy, Sąd Rejonowy wykroczył poza granice przyznanej mu swobody. Dokonana w tym zakresie analiza jawi się jako logiczna, spójna, konsekwentna i brak jest jakichkolwiek podstaw do stwierdzenia, by miała ona charakter dowolny. Trzeba wskazać także i to, że okoliczność odmiennej oceny dowodów pod kątem ich wiarygodności od tego, co życzyłby sobie obrońca, nie oznacza bynajmniej, iż ich analiza odbyła się w sprzeczności z regułami wyartykułowanymi w art. 7 k.p.k. Zarzut naruszenia tego przepisu nie może się sprowadzać do samej polemiki z ustaleniami Sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz musi zmierzać do wykazania, jakich konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd rozpoznający w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 8 maja 2015 r., sygn. akt II AKa 88/15, LEX numer 1730152). Odmienna i w gruncie rzeczy subiektywna ocena dowodów, a zwłaszcza opinii biegłych, dokonana przez apelującego jest oczywiście prawem strony, ale nie może przesłaniać prawidłowych i spójnych analiz Sądu I instancji. Prawidłowa ocena zgromadzonego materiału dowodowego pozwoliła także na wolne od błędów ustalenia faktyczne.

Nie ma także mowy o naruszeniu art. 410 k.p.k. Naruszenie tego przepisu następuje poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności. Sąd rozpoznający sprawę winien zatem opierać swoje ustalenia faktyczne na dowodach przeprowadzonych na rozprawie głównej. Oznacza to, że sąd ferując wyrok nie może opierać się na tym, co nie zostało ujawnione, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które tezę oskarżenia potwierdzają i tych, które ją podważają ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 lipca 1979 r., sygn. akt III KR196/79, LEX nr 17185). Naruszenia art. 410 k.p.k. nie stanowi zaś w żadnej mierze dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 2002 r., sygn. akt V KKN 34/01, LEX nr 53912). Jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku przedmiotem rozważań Sądu I instancji były wszystkie dowody przeprowadzone i ujawnione w toku przewodu sądowego, oceniane z taką samą starannością. Skoro zatem Sąd I instancji oparł swe rozstrzygnięcie na analizie całokształtu ujawnionych okoliczności i przeprowadzonych dowodów to nie można stawiać zarzutu naruszenia art. 410 k.p.k. Godzi się także przypomnieć, iż zasada wynikająca z tego przepisu obowiązuje także przy wyciąganiu wniosków przez strony procesowe, które przedstawiając własne stanowisko nie mogą go opierać na fragmentarycznej ocenie dowodów z pominięciem tego wszystkiego, co może prowadzić do innych wniosków ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1997 r., sygn. akt V KKN 62/97, LEX nr 32264).

Nie można także zasadnie dopatrywać się nierespektowania przez Sąd I instancji zasady obiektywizmu. Określona jest ona w art. 4 k.p.k. nakazuje badać oraz uwzględniać wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, kierować się bezstronnością wobec stron oraz innych uczestników postępowania. Na organach procesowych ciąży obowiązek całościowego traktowania materiału dowodowego stanowiącego podstawę faktyczną rozstrzygnięcia. Wyklucza to selektywne oraz nieobiektywne traktowanie dowodów. Analiza akt niniejszej sprawy wskazuje, że Sąd Rejonowy w pełni miał na uwadze treść art. 4 k.p.k., co wynika z lektury uzasadnienia wyroku. Jeśli zaś ocena dowodów została przeprowadzona w sposób prawidłowy to nie sposób zasadnie zarzucać naruszenia art. 4 k.p.k.

Obraza art. 424 § 1 k.p.k. nie stanowi nigdy naruszenia prawa procesowego mającego wpływ na treść orzeczenia z tego względu, iż do sporządzenia uzasadnienia dochodzi po wydaniu wyroku. Sporządzenie uzasadnienia wyroku jest czynnością wtórną wobec samego orzekania, a zatem rozstrzygnięcie sprawy nie zależy od tego, czy treść pisemnego uzasadnienia odpowiada wymogom art. 424 k.p.k. czy też nie. Ponieważ wady uzasadnienia nie stanowią uchybienia zaliczanego do jakiejkolwiek innej podstawy odwoławczej, same jako takie nie mogą być wyłączną przesłanką orzeczenia kasatoryjnego. Mogą natomiast naprowadzać na inne uchybienia, które de facto spowodują zmianę kontrolowanego orzeczenia albo jego uchylenie. W przedmiotowej sprawie natomiast uzasadnienie wyroku jest sporządzone zgodnie z kanonami zawartymi w art. 424 k.p.k., a uwagi zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego nie znajdują odzwierciedlenia w jego treści. Trzeba podkreślić, że Sąd wskazał szczegółowo i w sposób bardzo konkretny dowody, na jakich się oparł, wydając w stosunku do oskarżonej wyrok.

Obrońca swoje rozważania w środku odwoławczym koncentruje w przeważającej części na kwestionowaniu opinii biegłych, a zwłaszcza braku w Polsce odpowiednich ekspertów będących w stanie dokonać kompetentnej i miarodajnej ekspertyzy co do autentyczności zakwestionowanych koszulek. Nadto podważa opinie wydane w sprawie jako niemiarodajne, wzajemnie i wewnętrznie sprzeczne. Zaznaczyć należy, iż w sprawie widnieją trzy opinie biegłych. Sąd ocenił je zaś w sposób właściwy dając wiarę tej składanej na etapie postępowania sądowego, która była najpełniejsza i najdokładniejsza. To do Sądu Orzekającego należy ocena opinii biegłych, podobnie jak i innych dowodów. Istotę opinii biegłych stanowi bowiem udzielenie pomocy w zrozumieniu zjawisk i zagadnień specjalistycznych występujących w rozpoznawanej sprawie i mających znaczenie dla oceny zagadnień będących przedmiotem procesu. Opinia biegłych ma dostarczyć zatem sądowi wiedzy i argumentów potrzebnych do dokonania oceny oraz wydania rozstrzygnięcia. Z tego punktu widzenia to Sąd jest organem władnym uznać moment, w którym niejasności opinii zostały usunięte. Opinia jest „niepełna", jeżeli nie udziela odpowiedzi na wszystkie postawione biegłemu pytania, na które zgodnie z zakresem wiadomości specjalistycznych i udostępnionych mu materiałów dowodowych może oraz powinien udzielić odpowiedzi, lub jeżeli nie uwzględnia wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia konkretnej kwestii okoliczności albo też nie zawiera uzasadnienia wyrażonych w niej ocen i poglądów. Natomiast opinia „niejasna" to taka, której sformułowanie nie pozwala na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do nich, lub też zawierająca wewnętrzne sprzeczności, posługująca się nielogicznymi argumentami ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lipca 2007 r., sygn. akt II KK 321/06, LEX numer 299187). Opinia biegłego jest niejasna wtedy, gdy jej wnioski końcowe są nielogiczne, nieścisłe lub obwarowane takimi zastrzeżeniami, iż nie można ustalić, jaki ostatecznie pogląd przyjmuje biegły, a także wówczas, gdy sformułowana jest tak zawile, że jest niezrozumiała, względnie, gdy jej wnioski końcowe nie znajdują oparcia w badaniach opisanych przez biegłego. Za opinię niepełną uznać należy taką opinię, która nie uwzględnia, względnie pomija niezbędne czynności badawcze, co ma wpływ na jej końcowe wnioski ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 października 1980 r., sygn. akt II KR 317/80, LEX numer 21883). Sąd I instancji przedstawił analizę poszczególnych opinii, a jego ocenę podziela Sąd Odwoławczy. W kwestii uznania opinii za jasną i pełną w rozumieniu art. 201 k.p.k. decydujące znaczenie ma ocena sądu, a nie stron. Strona procesu żądająca powołania innych biegłych, obowiązana jest do wykazania, że istnieją konkretne – z podaniem jakie – okoliczności określone w art. 201 k.p.k., dyskwalifikujące aktualnie wydaną opinię. Niedopuszczalnym jest bowiem mnożenie opinii – bez dokładnego wskazania wad opinii dotychczasowej – tylko po to, by uczynić zadość subiektywnej nadziei na uzyskanie takiej, która byłaby po myśli tej strony. Wskazać nadto trzeba, iż z samej istoty rzeczy – odpowiednio usankcjonowanej w art. 193 § 1 k.p.k. – wynika, że ocena i wartościowanie opinii biegłych może przebiegać wyłącznie w płaszczyźnie jej analizy logicznej, a nie z pozycji wyboru metodologii badań oraz trafności poglądów reprezentowanych w danej dziedzinie wiedzy. To zaś, że określona opinia nie odpowiada stronie postępowania nie może być powodem do powoływania biegłego pasującego stronie czy kolejnych opinii uzupełniających. Ocena opinii biegłego sądowego D. K. dokonana przez Sąd Orzekający jest poprawna i trafna. Nie ma żadnych podstaw do tego, by uznać ekspertyzę za niewiarygodną bądź wadliwą. Wskazać przy tym trzeba, że opinia została sporządzona przez osobę posiadającą niezbędne wiadomości specjalne w zakresie znaków towarowych i wzorów przemysłowych. Biegły jest specjalistą w swojej dziedzinie i nie sposób w tym względzie podważać jego fachowości. Opinia pisemna przez niego sporządzona jest rzetelna i kompleksowa, a jej wnioski czytelne i jasne. Nie można też nie zauważyć, iż przy sporządzaniu opinii biegły miał na uwadze całokształt zebranego materiału dowodowego. Wnioski wywiedzione przez biegłego i argumentacja sporządzona na ich poparcie są logiczne i spójne. Opinia biegłego jest jasna i nie zawiera sprzeczności. Nie zachodzą w stosunku do biegłego podstawy określone w art. 201 k.p.k. Nadto swoje stanowisko biegły uszczegółowił na rozprawie, odnosił się również do pytań i wątpliwości obrońcy. Nie może apelujący kwestionować doświadczenia biegłego i treść sporządzonej przez niego opinii własnymi uwagami i spostrzeżeniami. Nie jest wszak ekspertem i osobą upoważnioną do czynienia uwag na temat tego co jest produktem oryginalnym a co podrobionym. To bowiem wymaga wiadomości specjalnych.

Sąd I instancji właściwie ocenił także wyjaśnienia oskarżonej. Nawet jeśli wziąć pod uwagę wysoką jakość materiałów podrobionych to zważyć należy, że na oskarżonej jako przedsiębiorcy prowadzącej określoną działalność sprzedażową ciążył obowiązek weryfikacji towarów. To ona była osobą, która winna sprawdzić jakie produkty sprzedaje. Skoro takowe ekskluzywne marki miała w swoim asortymencie to powinna dołożyć wszelkich starań, by były to produkty oryginalne. Pod takim wszak logiem przeznaczała je do sprzedaży na portalu allegro. Jeśli oskarżona wraz z mężem prowadzą działalność i znają się na markach, jak wszak twierdzili świadkowie, to winni wychwycić różnicę w nabytych materiałach. Tymczasem tak nie było, a oskarżona również towary zastrzeżone dla spółek (...) oraz G. V. (...).P.A. oferowała do sprzedaży.

Mając powyższe na uwadze również ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny odpowiada prawdzie. Na stan faktyczny składa się wiele elementów strony przedmiotowej (na przykład czynności wykonawcze sprawy czy okoliczności czasu, miejsca lub sposobu działania), i podmiotowej (przykładowo: osoba sprawcy, zamiar, itp.). To obowiązkiem apelującego jest wykazanie dlaczego nie zgadza się z orzeczeniem i przedstawienie argumentacji na ten temat. Stwierdzić należy, że wypełnienie znamion przypisanego czynu przez oskarżoną wynika z całokształtu materiału dowodowego. Sąd Rejonowy w sposób jasny i klarowny wyłuszczył dowody, które przemawiały za skazaniem oskarżonej, ocenił także właściwie jej wyjaśnienia. Właściwie i pełnie oceniono także zgromadzoną w aktach sprawy dokumentację. Sąd Rejonowy w pełni i wyczerpująco odniósł się do zgromadzonego materiału dowodowego i wyjaśnił przyczyny dlaczego poszczególnym dowodom dał wiarę, a innym tego waloru odmówił. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Orzekający wynikają logicznie z przeprowadzonych dowodów. Nadto każdy fakt jest odpowiednio zilustrowany odpowiadającymi mu dowodami, co sprawia, że nie sposób w tym przypadku zarzucać dowolności. Wszystko to sprawia, iż ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Orzekający są prawidłowe i poczynione na podstawie zebranego materiału dowodowego i w wyniku jego poprawnej oceny. Poczynione przez Sąd meriti ustalenia faktyczne niewątpliwie mają walor prawdziwych, a przez to zgodnych z wymogiem wynikającym z przepisu art. 2 § 2 k.p.k.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutów za bezzasadne wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

3.2.

Obrońca oskarżonej w zażaleniu zaś na postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 23 listopada 2023 r., sygn. akt VII K 908/20, zarzucił obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, w tym zwłaszcza: art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 k.p.k., polegającą na dokonaniu przez Sąd I instancji dowolnej oceny materiału dowodowego zwłaszcza w części dotyczącej oceny wiarygodności zawartych w aktach opinii biegłych, a także oceny zamiaru oskarżonej, a w konsekwencji dokonanie błędnych ustaleń faktycznych, w tym zwłaszcza, że oskarżona dopuściła się występku z art. 305 ust. 1 Ustawy Prawo własności przemysłowej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy wskazał wysokość kosztów należnych oskarżycielom posiłkowym. Podkreślić należy, że jest to kwota minimalna. Wobec tego, że apelacja obrońcy nie znalazła oddźwięku postanowienie w zakresie kosztów utrzymać należało w mocy. Skarżący w istocie nie wskazał innych argumentów na wadliwość zaskarżonego orzeczenia.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego postanowienia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutów za bezzasadne wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1

___________________________________________________________________

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

____________________________________________________________________________

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1____________________________________________________________________

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

_____________________________________________________________________________

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Zmiana zaskarżonego wyroku

Zwięźle o powodach zmiany

Należało obniżyć kwotę nawiązki na rzecz spółki (...). Jest ona bowiem zbyt wysoka i nie spełni swoich celów. Sama ilość „podrobionych” produktów nie może świadczyć o tym, by kwota ta była wielokrotnie wyższa od kolejnej nawiązki w kwocie 500 złotych. Nawiązka w tak określonej wysokości spełni swoje cele kompensacyjne i będzie adekwatna dla oskarżonej tak, by właściwie mogła zrozumieć niewłaściwość swojego postępowania. W pozostałym zakresie wyrok Sądu I instancji należało utrzymać w mocy. Ustalenia faktyczne i ocena dowodów są bowiem prawidłowe. Ocena całokształtu materiału dowodowego oraz konfrontacja treści poszczególnych dowodów doprowadziła Sąd Rejonowy do trafnego przekonania o sprawstwie oskarżonej. Także orzeczenie o warunkowym umorzeniu postępowania jest w pełni trafne i prawidłowe.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

____________________________________________________

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

__________________________________________________________________________

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

__________________________________________________________________________

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

__________________________________________________________________________

4.1.

__________________________________________________

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

_________________________________________________________________________

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

__________________________________________________________________________

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

____________

______________________________________________________________

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Zwalniając oskarżoną od ponoszenia kosztów sądowych oparto się na przepisie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. oraz art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz.223 z późn. zm.).

7.  PODPIS

SSO Marcin Sosiński

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Warunkowe umorzenie postępowania

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana