Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 937 /23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2.

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z 26.04. 2023 r., sygn. XI K 495/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

O.. M. Z. wyrokowi zarzucił:

obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. przez dokonanie sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oceny materiału dowodowego przez:

uznanie za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonej w zakresie, w jakim wskazywała, że nie popełniła zarzucanego jej czynu,

uznanie za wiarygodne zeznania świadków M. M. (2), K. B., K. S. (1) oraz D. S. (1) mimo tego, że nie są one ze sobą spójne i każdorazowo świadkowie Ci zeznają odmiennie co pewnych okoliczności,

uznanie za niewiarygodne częściowo zeznania świadka A. T. (1), w których prezentował odmienną od pokrzywdzonych relację zdarzenia z dnia 16 lutego 2022 roku,

co miało wpływ na treść wyroku przez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonej

obrazę przepisów prawa procesowego, tj. art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k., poprzez nieuzasadnione oddalenie wniosku dowodowego obrońcy oskarżonej o zwrócenie się do przełożonych pokrzywdzonych o informację o zalecenia dotyczące stroju, w jakim funkcjonariusze mieli udać się na interwencję do domu oskarżonej, poprzez bezpodstawne przyjęcie, iż nie ma to znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, co skutkowało poczynieniem przez Sąd. a quo nieprawidłowych ustaleń faktycznych, które legły u podstaw wydanego wyroku,

obrazę przepisów prawa procesowego, tj. art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k., poprzez nieuzasadnione oddalenie wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego o przeprowadzenie wizji lokalnej w miejscu zamieszkania oskarżonej, z uwagi na niesłuszne przyjęcie, że wniosek ten zmierza jedynie do przedłużenia postępowania, podczas gdy wniosek ten zmierzał do wyjaśnienia rozbieżności w zeznaniach pokrzywdzonych oraz oskarżonej, co doprowadziło do poczynienia nieprawidłowych ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie,

obrazę przepisów prawa procesowego, tj. art. 424 § 1 i 2 k.p.k., poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku w sposób lakoniczny, niezawierający szczegółowego przedstawienia toku rozumowania Sądu a quo co do podstawy prawnej wydanego wyroku, co narusza prawo oskarżonej do obrony i uniemożliwia należytą kontrolę odwoławczą zaskarżonego orzeczenia,

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku poprzez nieuzasadnione przyjęcie, że:

oskarżona dopuściła się zarzucanego jej czynu,

świadek M. M. (2) okazał oskarżonej legitymację służbową,

oskarżona odmówiła okazania dowodu osobistego pokrzywdzonym,

oskarżona popychała pokrzywdzonych, szarpała ich za ubranie i uderzała w klatkę piersiową,

co skutkowało wydaniem zaskarżonego orzeczenia i skazaniem oskarżonej.

Obrońca adw. A. W. – S. wyrokowi zarzucił:

obrazę przepisów postępowania , która miała wpływ na treść wyroku tj.:

art. 7 k.p.k. przez dokonanie dowolnej oceny materiału dowodowego sprzecznej z zasadami logiki, prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego;

- w zakresie oceny zeznań świadków M. M. (2), K. B. przez przypisanie im waloru wiarygodności, w sytuacji gdy styl wypowiedzi świadków jest niemal identyczny co prowadzi do wniosku , że mogli ustalić wersję zdarzenia a nadto świadkowie pomawiają oskarżoną z uwagi na chęć uzyskania korzyści finansowych,

- w zakresie oceny zeznań świadka A. T. przez przypisanie im waloru wiarygodności jedynie w części, w sytuacji gdy świadek konsekwentnie opisał cały przebieg zdarzenia i nie zataił żadnych okoliczności,

- w zakresie oceny wyjaśnień oskarżonej i odmówienie im waloru wiarygodności w sytuacji gdy wyjaśnienia oskarżonej są obszerne , logiczne i spójne z pozostałymi dowodami w szczególności z zeznaniami świadków A. T. i K. S.,

b. art. 410 kpk przez pominięcie przez sąd I instancji przy ocenie materiału dowodowego zeznań świadka K. S. , który zeznał że „ podczas całego kontaktu tej pani ze mną nie mogę powiedzieć, że zachowywała się agresywnie i ubliżała policjantom. Wobec nas zachowywała się kulturalnie, nie odgrażała się ani nam ani funkcjonariuszom , którzy przybyli pod ten adres przed nami”,

błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść polegający na uznaniu, że oskarżona dopuściła się zarzuconego jej czynu tj w dniu 16.02.22 r. w Z. przy ul. (...) naruszyła nietykalność cielesną funkcjonariuszy policji w trakcie i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych w celu zmuszenia ich do zaniechania prawnej czynności służbowej w postaci ustalenia miejsca pobytu osoby poszukiwanej, podczas gdy wnikliwa analiza całości materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że brak jest dowodów sprawstwa oskarżonej

☐ zasadny

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 4. Zarzut niezasadny. Zarzut nie mający istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia; obowiązująca procedura karna wprost wymaga sporządzenia uzasadnienia w sposób zwięzły, w wersji formularzowej.

Nadto o trafności rozstrzygnięcia nie decyduje jego uzasadnienie, lecz materiał dowodowy stanowiący podstawę orzeczenia. Uzasadnienie w ramach kontroli odwoławczej jest jedynie punktem wyjścia do zbadania zasadności rozstrzygnięcia, mającym wyłącznie ułatwiać ocenę wyroku wydanego przez organ orzekający w pierwszej instancji. A zatem, pełni ono ważną rolę w postępowaniu odwoławczym, lecz oczywiste jest, że tylko w wyjątkowych sytuacjach uchybienia związane z uzasadnieniem wyroku będą zmuszały do podjęcia decyzji reformatoryjnej albo kasatoryjnej.

W żadnym razie błędy formalne związane ze sporządzeniem uzasadnienia nie mogą bowiem mieć wpływu na treść wyroku podlegającego zaskarżeniu, gdyż uzasadnienie jest następstwem wydanego orzeczenia i dopuszczenie się uchybień w sporządzeniu dokumentu będącego następczym działaniem w odniesieniu do wydanego już wcześniej orzeczenia nie mogło wpłynąć na treść rozstrzygnięć, które je poprzedzało. (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12 kwietnia 2013 r., II AKa 95/13, LEX nr 1312112).

Sąd Okręgowy jest zdania, że jego treść nie była dotknięta nieusuwalnymi sprzecznościami albo elementarnymi brakami, które uniemożliwiałyby przeprowadzenie kontroli odwoławczej. Sąd I instancji sporządził pisemne uzasadnienie na poziomie wystarczającym, umożliwiającym - po zapoznaniu się ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym - analizę wyroku przez pryzmat zarzutów apelacyjnych, jak i w zakresie zagadnień koniecznych do rozważenia z urzędu.

Ad. 2- 3. Zarzuty niezasadne. Nietrafny jest zarzut obrazy art. 170 § 1 pkt 2 i 5 k.p.k. Nieuprawnione jest stanowisko, że każda inicjatywa dowodowa winna być bezkrytycznie akceptowana przez sąd. Jest zgoła inaczej, bo oddalenie wniosku dowodowego pozostaje uprawnieniem sądu, które wprost przewiduje art. 170 § 1 k.p.k. Jeśli sąd prawidłowo i przekonująco umotywował swoje stanowisko co do nieprzydatności dowodów wnioskowanych przez obrońcę, a inne uznał za obstrukcję postępowania, to stanowisko takie w żadnym razie nie może dawać podstawy do wysunięcia zarzutu naruszenia prawa procesowego. Sąd I instancji oddalając na k. 157 wnioski dowodowe obrońcy swoje stanowisko prawidłowo, ze wskazaniem właściwych podstaw prawnych uzasadnił.

Nadto stwierdzić należy, że wprawdzie sąd orzekający ma obowiązek przeprowadzania dodatkowych dowodów ale dopiero wówczas, gdy dokonując ich oceny uzna, że materiał dowodowy jest niepełny i nasuwa wątpliwości, co do stanu faktycznego sprawy, więc powinien być uzupełniony. Sąd I instancji uznał, że materiał dowodowy w tym konkretnym zakresie jest pełen a Sąd zobowiązany jest do przeprowadzania dodatkowych dowodów czy to z urzędu czy na wniosek strony tylko w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne dla wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy. Innymi słowy w jakim jest to niezbędne dla prawidłowego wyrokowania. Wnioskowane dowody wymogu tego nie spełniały.

Ad. 1, 5-7. Zarzuty niezasadne

Niezasadnie powołuje się skarżący na naruszenie przez Sąd I instancji art.410 kpk. Zgodnie z tym przepisem podstawę wyroku stanowić może tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Oznacza to, że sąd wydając wyrok nie może opierać się na tym co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które tezę aktu oskarżenia potwierdzają, jak i tych, które ją podważają.

Zasada określona w art.410 kpk obowiązuje także strony procesowe, które przedstawiając własne stanowisko nie mogą opierać go na fragmentarycznej ocenie dowodów z pominięciem tego wszystkiego, co może prowadzić do innych wniosków ( por. wyroki Sądu Najwyższego z 30 lipca 1979r, III KR 196/79 OSNPG 1980/3/43 i z 5 listopada 1997r V KKN 62/97 Prok. i Pr. 1998/2/13).

O naruszeniu tego przepisu może być zatem mowa jedynie wtedy, gdy sąd orzekający pominie jakąś okoliczność ujawnioną w toku rozprawy lub oprze ustalenia faktyczne na okoliczności w toku rozprawy nie ujawnionej (por. wyrok Sądu Najwyższego z 9 kwietnia 1997r, IV KKN 103/96 Prok. i Pr. 1997/10/12 ).

Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku ,przedmiotem rozważań Sądu I instancji były wszystkie dowody przeprowadzone i ujawnione w toku przewodu sądowego, oceniane z taką samą wnikliwością i starannością. Skoro więc Sąd I instancji oparł swe rozstrzygnięcie na analizie całokształtu ujawnionych okoliczności i przeprowadzonych dowodów nie można skutecznie stawiać mu zarzutu naruszenia art.410 kpk.

Tymczasem dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie nie stanowi naruszenia art.410 kpk, co jednoznacznie stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z 19 czerwca 2002r V KKN 34/01 (vide: Lex 53912; por. też R.A. Stefański, Komentarz do art.410 kodeksu postępowania karnego).

W tym aspekcie, co do cytowanych przez obrońcę zeznań świadka K. S., stwierdzić należy, że funkcjonariusz ten wraz z D. S. przybył na miejsce dopiero po zdarzeniach objętych zarzutem, nie mógł być więc ich bezpośrednim świadkiem, więc fakt , że „ oskarżona nie zachowywała się agresywnie i nie ubliżała policjantom, zachowywała się kulturalnie, nie odgrażała się ani nam ani funkcjonariuszom , którzy przybyli pod ten adres przed nami” nie ma decydującego znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Zgodnie z utrwalonym od lat poglądem, wyrażanym tak w doktrynie jak też w judykaturze, że ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd meriti w toku rozprawy głównej mogą być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana, wtedy dopiero, gdyby w procedurze dochodzenia do nich Sąd uchybił dyrektywom art. 7 k.p.k., pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, nadmiernie lapidarne, wewnętrznie sprzeczne bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno-odwoławczej.

Skarżący, wyrażając własną odmienną oceną dowodów i wyprowadzając własne wnioski w tym zakresie nie wykazał w wiarygodny i przekonywający sposób, aby ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nosiła cechy dowolności (wykraczając tym samym poza granice ocen swobodnych zakreślone dyrektywami art. 7 k.p.k.).Tego rodzaju uchybień jakie skarżący podnosił w związku z oceną czynu zarzucanego oskarżonemu, aby rodziły one wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku w tym zakresie, Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie jednak nie stwierdził. Rzecz w tym, że dla skuteczności zarzutu tego rodzaju (ukierunkowanego na kwestionowanie oceny dowodów) nie wystarczy wysłowienie własnego stanowiska, odmiennego od ustaleń Sądu meriti. Konieczne jest natomiast wykazanie w oparciu o dowody i ich wnikliwą ocenę, że ustalenia te są błędne, wskazanie możliwych przyczyn powstałych błędów i wszechstronne uargumentowanie własnego odmiennego stanowiska.

Sąd Okręgowy stwierdził, że obrońcy tego rodzaju argumentacji i na takim poziomie jej przekonywalności, nie przedstawili Wbrew ich twierdzeniom, analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwala w pełni na podzielenie przekonania Sądu meriti o tym, iż oskarżony swoim zachowaniem zrealizował znamiona zarzucanego mu czynu. Niedostatecznie pogłębiona argumentacja skarżącego całkowicie traci swą przekonywalność w konfrontacji ze zgromadzonymi w sprawie dowodami zwłaszcza w postaci wiarygodnych zeznań świadków, innych dokumentów, których łączna synteza w pełni oddaje całokształt okoliczności zdarzeń będących przedmiotem oceny i która bez wątpienia pozwalała Sądowi pierwszej instancji na przyjęcie prawidłowych ustaleń w zakresie, które włączone zostały do podstawy faktycznej zaskarżonego wyroku.

Apelacje obrońców nie dostarczają dostatecznych argumentów mogących przemawiać za zasadnością ich uwzględnienia, a co za tym idzie, uzasadniać możliwości odmiennego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, owe środki odwoławcze zawierają jedynie odmienną, jednostronną ocenę materiału dowodowego, a podniesione w nich argumenty mają charakter stricte polemiczny a w szczególności abstrahują od treści zebranych dowodów.

Analiza treści sformułowanych przez skarżących zarzutów oraz ich uzasadnienia prowadzi do wniosku, że skarżący dokonania błędnych ustaleń faktycznych upatrują przede wszystkim w nieuprawnionym - ich zdaniem - obdarzeniu wiarą zeznań pokrzywdzonych policjantów, przy jednoczesnym zdyskredytowaniu wyjaśnień oskarżonej oraz części zeznań A. T..

Tymczasem Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w tej części rozważył szczegółowo i wszechstronnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zeznania wszystkich świadków oraz wyjaśnienia oskarżonej. Wskazał którym i dlaczego dał wiarę oraz którym zeznaniom i wyjaśnieniom nie dał wiary, przedstawiając motywy swoich ocen.

Obrońcy nie wykazali w skargach apelacyjnych , aby w zaskarżonym wyroku, przy ocenie wyjaśnień oskarżonej, zeznań świadków, oraz dokumentów zebranych w sprawie, Sąd dopuścił się obrazy art.7 kpk.

Apelacje zawierają odmienną ocenę dowodów, korzystną dla oskarżonej i sprowadzają się do założenia, że zeznania świadków, którzy zeznawali „niekorzystnie” dla oskarżonej są niewiarygodne i należy odmówić dania im wiary, a uznać za wiarygodne odmienne twierdzenia oskarżonej.

Analiza zgromadzonego materiału dowodowego przekonuje, że w kwestiach istotnych w sprawie, zeznania świadków M. M. (2), K. B. są konsekwentne i stanowcze i w istotnych dla rozstrzygnięcia kwestiach ze sobą zbieżne. Żadną jednak miarą nie sposób uznać racji obrońcy, by dyskwalifikował ich zeznania z postepowania przygotowawczego fakt, że były podobne w ich treści; faktycznie są podobne, co nie dziwi, skoro relacjonowali to samo zdarzenie; nie dziwi też więc ich podobny opis poszczególnych faktów, szczególnie, że miało to miejsce krótko po zdarzeniu, gdy z natury rzeczy dobrze pamiętali jego przebieg.

Sąd odwoławczy nie podziela twierdzeń apelującego, jakoby „pokrzywdzeni mieli interes w tym, by pomawiać oskarżoną z uwagi na chęć uzyskania korzyści finansowych”.

Przede wszystkim ów zarzut obrońcy nie jest poparty żadną bliższą argumentacją czy dowodem, co już samo w sobie każe uznać go za gołosłowny. Nadto sam fakt, iż osoba pokrzywdzona przestępstwem zgłasza organom ścigania fakt popełnienia przestępstwa na swoją szkodę, nie może stawiać ją na pozycji osoby „zainteresowanej” wynikiem toczącego się postępowania. Z natury rzeczy bowiem owo zainteresowanie istnieje u każdej strony, każdego toczącego się postępowania, ale nie o taką „interesowność” chodzi, gdyby chcieć podważyć wiarygodność twierdzeń takiej osoby.

Tymczasem obrońca żadnych tego typu okoliczności nie podniósł, a co dopiero gdyby wymagać choćby pewnego uprawdopodobnienia tychże.

Oceniając ich zeznania, trzeba podkreślić brak jakiejkolwiek tendencyjności czy złośliwości w ich relacjach. Chcąc zatem zdyskwalifikować te dowody, należałoby przyjąć, że w toku całego postępowania świadczyli w złej wierze, że zdecydowali się fałszywie oskarżać – to znaczy umyślnie i nieprawdziwie niewinnego człowieka. Brakuje jednak jakichkolwiek danych, które czyniłyby tę czysto teoretyczną tezę choćby w niewielkim stopniu prawdopodobną.

Sąd odwoławczy w pełni podziela też ocenę zeznań A. T. dokonaną przez Sąd I instancji zawartą na str. 3 uzasadnienia, powołuje się na nią nie dostrzegając powodu jej powielania.

Odnosząc się natomiast do twierdzenia obrońcy jakoby brak było podstaw do wykonywania czynności mających na celu ustalenie adresu zamieszkania A. T., skoro był wcześniej przesłuchiwany przez policjantów, podawał miejsce zamieszkania stwierdzić należy, że bez znaczenia jest „ taktyka „ działań organów ścigania, jakie konkretnie podejmują działania dla założonych celów, ważne jest że bez wątpienia ustalenia miejsca pobytu osoby poszukiwanej, wejście do jego mieszkania po godzinie 6-ej rano było prawną czynnością służbową, do której funkcjonariusze byli uprawnieni.

Wreszcie w świetle wskazanych wyżej wiarygodnych zeznań świadków, wbrew odmiennym twierdzeniom obrońcy nie budzi wątpliwości przyjęcie, że „świadek M. M. (2) okazał oskarżonej legitymację służbową, oskarżona odmówiła okazania dowodu osobistego pokrzywdzonym, oskarżona popychała pokrzywdzonych, szarpała ich za ubranie i uderzała w klatkę piersiową”.

Finalnie w pełni uprawniona jest teza o braku wątpliwości co do winy A. D. w zakresie zarzucanego jej czynu.

Wniosek

Adw. M. Z. wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku Sądu I instancji i uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Adw. A. W. – S. wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec ustaleń i argumentacji Sądu Rejonowego skarżący nie przedstawili przekonującej argumentacji pozwalającej na zmianę zaskarżonego wyroku w postulowanym zakresie. Apelacje zawierają odmienną a przy tym gołosłowną ocenę dowodów, korzystną dla oskarżonej i sprowadzają się do stwierdzenia, że dowody „niekorzystne” dla oskarżonej, są niewiarygodne i należy odmówić dania im wiary, a uznać za wiarygodne odmienne twierdzenia oskarżonej. Nie są też zasadne pozostałe zarzuty naruszenia przepisów prawa procesowego.

Natomiast wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania jest sprzeczny z treścią art. 437 § 2 k.p.k.. Również nie zachodzą przesłanki wskazane w art. 439 § 1 k.p.k. oraz art. 454 k.p.k..

Nie ma żadnych podstaw do negowania rozstrzygnięcia Sądu I instancji.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Orzeczenie o winie i karze

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Argumentacja jak powyżej. Oskarżona niewiarygodna; wskazane dowody obciążające jednoznaczne ; apelacje niezasadne i wyłącznie polemiczne.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

.

Zwięźle o powodach zmiany

.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono po myśli art.636§1 k.p.k. Skoro to oskarżona spowodowała postępowanie odwoławcze, to wobec nieuwzględnienia środka odwoławczego jej obrońców, to ona ponosi jego koszty. Opłatę wymierzono w oparciu o przepisy art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r.o opłatach w sprawach karnych.

.

PODPIS