Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2024r.

Sąd Rejonowy w Giżycku IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący Sędzia Bożena Makowczenko

Protokolant st. sekr. sąd. Justyna Kurzynowska-Lubecka

po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2024r. w Giżycku

na rozprawie

sprawy z powództwa J. B.

przeciwko (...) (...) Oddziałowi (...) w G.

o odprawę emerytalną

1.  Zasądza od pozwanego (...) (...) Oddziału (...) w G. na rzecz powoda J. B. kwotę 35.333,36 zł ( trzydzieści pięć tysięcy trzysta trzydzieści trzy 36/100 ) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 01.04.2023r do dnia zapłaty tytułem odprawy emertytalnej.

2.  Tytułem zwrotu kosztów procesu zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4001,80 zł ( cztery tysiące jeden 80/100 złotych ) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za czas od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, w tym kwotę 2700 zł ( dwa tysiące siedemset 00/100 złotych ) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

B. M.

Sygn. akt IV P 62/23

UZASADNIENIE

Powód J. B. wnosił o zasądzenie na jego rzecz kwoty 31093,36 zł wraz z odsetkami liczonymi od dnia 1 kwietnia 2023r. do dnia zapłaty tytułem niewypłaconej części odprawy pieniężnej w związku z przejściem na emeryturę. Domagał się nadto zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, iż pełnił służbę wojskową w okresie od dnia 15 września 1982r. do dnia 29 lutego 2004r. i tego to dnia nabył uprawnienia emerytalne.

Po przejściu na emeryturę wojskową powód jako pracownik – emeryt był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w poniższych instytucjach wojskowych:

- JW. Nr (...) w G. od dnia 1 marca 2004r. do dnia 30 listopada 2004r.

- Pomorski Okręg Wojskowy – B. od dnia 1 grudnia 2004r. do dnia 31 grudnia 2005r.

- (...) Zarząd (...) w O. od dnia 1 stycznia 2006r. do dnia 31 lipca 2011r.

- (...) (...) Oddział (...) w G. od dnia 1 sierpnia 2011r. do dnia 31 marca 2023r.

Łącznie okres zatrudnienia powoda jako pracownika – emeryta wyniósł 19 lat i 30 dni.

Ostatnim zajmowanym stanowiskiem powoda było stanowisko Zastępcy Kierownika Infrastruktury a w związku z pełnioną funkcją powód pobierał wynagrodzenie w wysokości 4981,15 zł netto.

W związku ze złożonym wypowiedzeniem umowy o pracę powód w dniu 16 stycznia 2023r. złożył wniosek o wypłatę odprawy emerytalnej powołując się przy tym na art. 48 ust.1 pkt 6 Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla (...) Wojskowych Jednostek Organizacyjnych Sfery Budżetowej. Otrzymał powód odprawę w wysokości 2- miesięcznego wynagrodzenia powoda a jako podstawę prawna wypłaty pozwany podał ar. 48 ust. 1 pkt 2 układu.

W dniu 31 marca 2023r. powód zakończył aktywność zawodową a odprawę w wysokości 2- miesięcznego wynagrodzenia powoda otrzymał w dniu 3 kwietnia 2023r.

Pismem z dnia 18 maja 2023r. powód wezwał pozwanego do wypłaty pozostałej kwoty jednak wezwanie to nie odniosło skutku. Pozwany odmawiając wypłaty powołał się na art. 458 ust. 7 ustawy o obronie ojczyzny.

Podał dalej powód, iż pozwany nie kwestionuje uprawnienia powoda do odprawy emerytalnej w związku z przejściem na emeryturę przysługującej na podstawie (...), czego dowodem jest dokonanie wypłaty części odprawy. Pozwany kwestionuje jedynie możliwość wliczenia okresu pełnienia przez powoda służby wojskowej do okresu zatrudnienia, od którego zależy prawo do odprawy emerytalnej w znacznie wyższej wysokości.

Ze stanowiskiem pozwanego powód nie zgodził się. Wskazał, że co prawda art. 458 ust. 7 ustawy o obronie ojczyzny wskazuje wprost, że okresu pełnienia zawodowej służby wojskowej nie wlicza się do okresu zatrudnienia, od którego zależy prawo do odprawy emerytalnej w związku z przejściem na rentę lub emeryturę przysługującej na podstawie przepisów prawa pracy jednakże wskazany przepis nie dotyczy (...), który wprost w art. 48 ust. 3 w zw. z art. 37 ust. 4 wskazuje, że okres czynnej służby wojskowej wlicza się do okresu pracy, od którego zależy wysokość odprawy emerytalnej a w konsekwencji czego powód powinien otrzymać odprawę emerytalną w wysokości 6- miesięcznego wynagrodzenia nie zaś odprawę w wysokości dwumiesięcznego wynagrodzenia.

Podał dalej, iż pozwany nie wziął pod uwagę norm prawa pracy, a w szczególności art. 9 §2 i 3 kp. Wykładania a contrario tych przepisów prowadzi do wniosku, że postanowienia układów zbiorowych i porozumień zbiorowych oraz regulaminów i statutów mogą być bardziej korzystne dla pracownika niż akty normatywne wyższej rangi, w takim przypadku stosuje się przepisy względniejsze dla pracownika.

W podsumowaniu podał powód, iż pozwany pozostaje w zwłoce z wypłatą odprawy od dnia 31 marca 2023r.

Pozwany – (...) (...) Oddział (...) w G. - w odpowiedzi na pozew powództwa nie uznał i wniósł o jego oddalenie w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany podał, iż powód opiera swoje roszczenie o art. 48 ust. 1 pkt 6 Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla (...) Wojskowych Jednostek Organizacyjnych Sfery Budżetowej. Zgodnie z tym przepisem pracownikowi spełniającemu warunki uprawniające do renty z tytułu niezdolności do pracy lub emerytury, którego stosunek pracy ustał w związku z przejściem na rentę lub emeryturę, przysługuje jednorazowa odprawa pieniężna w wysokości sześciomiesięcznego wynagrodzenia po co najmniej 35 latach pracy. Podał też pozwany, że w myśl art. 37 ust. 4 pkt 1 (...) do okresów pracy uprawniających do dodatku za wysługę lat wlicza się wszystkie poprzednie zakończone okresy zatrudnienia, w tym również okresy odbywania czynnej służby wojskowej.

Podał dalej pozwany, iż co do zasady nie kwestionuje prawa powoda do odprawy emerytalnej, kwestionuje natomiast jej wysokość i podstawę prawną wyliczenia przez powoda. Wskazał, iż pomimo funkcjonowania (...) zastosowanie ma w niniejszej sprawie przepis art. 458 ust. 7 ustawy z dnia 11 marca 2022r. o obronie ojczyzny, obowiązujący od dnia 23 kwietnia 2022r. Zgodnie z jego treścią okresu pełnienia zawodowej służby wojskowej nie wlicza się do okresu zatrudnienia, od którego zależy prawo do odprawy pieniężnej w związku z przejściem na rentę lub emeryturę przysługującej na podstawie przepisów prawa pracy.

W ocenie pozwanego racjonalny ustawodawca, formułując treść przepisu art. 458 ust. 7 tej ustawy miał świadomość funkcjonowania wśród aktów prawnych resortu obrony narodowej również (...), zatem taką a nie inną treść przepisu art. 458 ust. 7 wprowadził celowo, nie jako w zamyśle przepis martwy ale taki, którego zadaniem jest funkcjonowanie w obrocie prawnym.

Ponadto w ocenie pozwanego, jeśli zgodnie z art. 48 ust. 3 (...) zapisy art. 37 ust. 3 i 4 (...) należy stosować odpowiednio a ich brzmienie jest sprzeczne z precyzyjnymi w swej treści i powszechnie obowiązującymi przepisami prawa regulującymi tożsamą kwestię, nie powinno się ich stosować w ogóle.

Podał nadto, iż ustawa o obronie ojczyzny weszła w życie wiele lat po wejściu w żucie (...), zatem do analizowania sytuacji nie ma zastosowania art. 241 ¹³ §1 kp, zgodnie z treścią którego korzystniejsze postanowienia układu z dniem wejścia jego w życie zastępują z mocy prawa wynikające z dotychczasowych przepisów prawa pracy warunki umowy o pracę lub innego aktu stanowiącego podstawę nawiązania stosunku pracy. Takie stanowisko jest ponadto zgodne z regułą kolizyjną lex posterior derogat legi priori.

Także, w ocenie pozwanego, z dyspozycji przepisów art. 9 ust. 2 i 3 kp czy to stosowanych wprost czy to a contrario nie sposób wywieść wniosku, że w przedmiotowej sprawie przepis art. 458 ust. 7 ustawy z dnia 11 marca 2022r. o obronie ojczyzny nie ma zastosowania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Bezspornym w sprawie pozostawało, że powód J. B. pełnił służbę wojskową w okresie od 15 września 1982r. do 29 lutego 2004r. Okres służby wojskowej powoda wyniósł łącznie 21 lat, 5 miesięcy i 14 dni.

Z dniem 29 lutego 2004r. nabył uprawnienia emerytalne.

Po tym okresie zatrudniony był na podstawie umów o pracę kolejno:

- w Jednostce Wojskowej nr (...) w G. od dnia 1 marca 2004r. do 30 listopada 2004r.

- w Pomorskim Okręgu Wojskowym – B. od dnia 1 grudnia 2004r. do 31 grudnia 2005r.

- w (...) Zarządzie (...) w O. od 1 stycznia 2006r. do 31 lipca 2011r.

- w (...) (...) Oddziale (...) w G. od dnia 1 sierpnia 2011r. do 31 marca 2023r.

Łącznie okres zatrudnienia powoda jako pracownika – emeryta wyniósł 19 lat i 30 dni.

W dniu 29 grudnia 2022r. złożył powód wypowiedzenie umowy o pracę. W związku z nim w dniu 16 stycznia 2023r. złożył wniosek o wypłacenie odprawy emerytalnej zgodnie z brzmieniem art. 48ust. 1 pkt 6 Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla (...) Wojskowych Jednostek Organizacyjnych Sfery Budżetowej.

/dowód: kopia wniosku k. 12/

Rozkazem dziennym Nr Z- (...) Komendant (...) (...) Oddziału (...) w G. polecił wypłacić powodowi odprawę emerytalną w wysokości dwumiesięcznego wynagrodzenia powoda.

/dowód: kopia rozkazu k. 13/

Po złożeniu przez powoda pisma wzywającego do uzupełnienia wypłaty odprawy w wysokości 4-miesięcznego wynagrodzenia powoda otrzymał powód pism pozwanego, w którym podano, iż brak jest podstaw do jej wypłaty bowiem okresu zawodowej służby wojskowej nie wlicza się do okresu zatrudnienia, od którego zależy prawo do odprawy emerytalnej.

/dowód: kopie pism k. 15-16/

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy niesporny stan faktyczny, w ocenie Sądu, daje podstawę by żądanie powoda o zasądzenie wymienionej w pozwie kwoty uznać za zasadne.

Zauważyć należy na wstępie, iż pozwany nie kwestionował samego uprawnienia powoda do odprawy emerytalnej. Przyznawał, iż prawo do niej wynika z regulacji zawartych w art. 48ust. 1 Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla (...) Wojskowych Jednostek Organizacyjnych Sfery Budżetowej. Inaczej jednak niż powód oceniał te regulacje jeśli chodzi o ustalenie wysokości odprawy powoda.

Analizując tę kwestię Sąd doszedł do wniosku, iż argumentacja prezentowana przez pozwanego nie może się ostać.

Oczywistym pozostaje zatem, iż źródłem uprawnienia powoda do odprawy emerytalnej jest Ponadzakładowy Układ Zbiorowy Pracy dla (...) Wojskowych Jednostek Organizacyjnych Sfery Budżetowej. Układ ten obowiązywał w dacie rozwiązywania z powodem stosunku pracy i obowiązuje nadal.

Zgodnie z brzmieniem art. 48 ust.1 tego Układu pracownikowi spełniającemu warunki do renty z tytułu niezdolności do pracy lub emerytury, którego stosunek pracy ustał w związku z przejściem na rentę lub emeryturę przysługuje jednorazowa odprawa pieniężna w wysokości:

- jednomiesięcznego wynagrodzenia jeżeli był zatrudniony krócej niż 15 lat pracy

- dwumiesięcznego wynagrodzenia po co najmniej 15 latach pracy

- trzymiesięcznego wynagrodzenia po co najmniej 20 latach pracy

- czteromiesięcznego wynagrodzenia po co najmniej 25 latach pracy

- pięciomiesięcznego wynagrodzenia po co najmniej 30 latach pracy

- sześciomiesięcznego wynagrodzenia po co najmniej 35 latach pracy .

Jednocześnie w 48 ust. 3 układu mowa jest o tym, że przy ustalaniu okresów pracy stosuje się postanowienia art. 37ust. 3 i 4 układu. Tam z kolei mowa jest o tym, że do tych okresów pracy wlicza się wszystkie poprzednie zakończone okresy zatrudnienia a także m.in. okresy odbywania czynnej służby wojskowej (treść układu dostępna na stronie https://gov.pl.web/obrona-narodowa/ponadzakladowy-uklad-zbiorowy-pracy).

Powyższe przesłanki opisane w układzie a które to uprawniają do nabycia prawa do odprawy w wysokości 6- miesięcznego wynagrodzenia powód spełnia. Nie może tego zmienić, zdaniem Sądu, nowa treść ustawy o obronie ojczyzny obowiązująca od dnia 23 kwietnia 2022r., w szczególności art. 458 ust.7, zgodnie z którym okresu pełnienia zawodowej służby wojskowej nie wlicza się do okresu zatrudnienia , od którego zależy prawo do odprawy pieniężnej w związku z przejściem na rentę lub emeryturę przysługującej na podstawie przepisów prawa pracy.

W tym zakresie Sąd podziela w pełni argumentację prezentowaną przez powoda i przyjmuje ją jako własną.

Opisana wyżej regulacja zawarta w Ponadzakładowym Układzie Zbiorowym Pracy jest obowiązująca. Treść tego układu nie została zmieniona i nie może tego uczynić zmieniona ustawa o obronie ojczyzny.

Jak słusznie wskazywał pełnomocnik powoda, nie można zapominać tu o treści art. art. 9 §2 i 3 kp. Treść tych norm należy pojmować w taki sposób by przyjąć za normę, że postanowienia układów zbiorowych i porozumień zbiorowych oraz regulaminów i statutów mogą być bardziej korzystne dla pracownika niż akty normatywne wyższej rangi. Z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie. Stąd, w odniesieniu do powoda stosować należy przepisy dla niego względniejsze – wynikające z układu.

Wobec powyższego Sąd przyjął, iż powodowi przysługuje odprawa w wysokości 6- miesięcznego wynagrodzenia wyliczona przez pozwanego i stąd też zasądził niewypłaconą różnicę odprawy, którą żądał powód.

W zakresie odsetek Sąd orzekł zgodnie z żądaniem uznając, iż w zwłoce pozwany pozostawał od dnia 1 kwietnia 2023r.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono po myśli art. 98§1kpc.

B. M.