Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lutego 2024 roku

Sąd Okręgowy w Nowym Sączu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Alicja Kowalska-Kulik

Protokolant: Małgorzata Olesiak

po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2024 roku w Nowym Sączu

na rozprawie

odwołania J. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N.

z dnia 28 kwietnia 2022 roku znak:(...)

w sprawie J. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N.

o wysokość emerytury

I. zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje J. G. rekompensatę od 1 marca 2022 roku;

II. zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N. na rzecz J. G. kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych 00/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty - tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IV U 461/22

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 22 lutego 2024 roku

Decyzją z dnia 28 kwietnia 2022 roku, znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N., na podstawie przepisów ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych (Dz.U. Nr 237, poz. 1656 ze zm.) i ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2022 r., poz. 504), Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. z 1983, Nr 8, poz. 43 ze zm.), Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego ( Dz. U. UE L. 04.166.1) i Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ( WE) nr 987/200 z dnia 16 września 2009 r. dotyczące wykonywania Rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego ( Dz. U. UE L. 009.284.1), odmówił J. G. prawa do rekompensaty. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że do wniosku odwołujący nie przedłożył świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Od powyższej decyzji odwołał się J. G., wnosząc o jej zmianę
i przyznanie mu prawa do rekompensaty. Odwołujący wniósł o uwzględnienie, jako pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia na stanowisku uciążliwej pracy spawacza, co jego zdaniem wynika ze złożonych do ZUS świadectw pracy, w których wskazano, że przez okres minimum 15 lat pracował jako: spawacz, spawacz gazowy i elektryczny, spawacz ponadpodstawowy, nadto w kartach pracy odwołującego znajdują się zapisy, że pracował w uciążliwych warunkach. Oprócz tego Ministerstwo (...) i (...) w zaświadczeniu z dnia 8 lutego 2022 r. wskazało w jakich latach odwołujący wykonywał prace na stanowisku spawacza. Według odwołującego informacje te winny być dla ZUS wystarczające, a praca spawacza jest pracą zaliczaną do prac w szczególnych warunkach.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N. wniósł o jego oddalenie powołując się na argumentację zawartą
w zaskarżonej decyzji. Wskazał, że odwołujący nie przedłożył wymaganych przepisami prawa świadectw wykonywania pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. ZUS wniósł o zwrócenie się do Archiwum Zakładowego (...) o akta osobowe odwołującego z (...) Przedsiębiorstwa (...) – Zakład nr (...) w K., (...) Przedsiębiorstwa (...) – Zakład nr (...) w D. na wykazanie faktu, że odwołujący nie legitymuje się stażem pracy w szczególnych warunkach.

W piśmie procesowym z dnia 15 lipca 2023 r. (k. 140-142) J. G. wskazał okresy pracy w warunkach szczególnych, których uwzględnienia się domaga.

Bezspornym w niniejszej sprawie było, że J. G. (ur. (...)
1956 roku), w dniu 18 marca 2022 r. złożył wniosek o przyznanie rekompensaty. Decyzją z 28 kwietnia 2022 roku (...) Oddział w N. przyznał mu emeryturę w wysokości ostatecznej od 1 października 2021 roku, tj. od daty nabycia uprawnień do emerytury. Odwołujący nie miał ustalonego prawa do wcześniejszej emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS ani prawa do emerytury pomostowej. Organ rentowy nie uznał odwołującemu żadnego okresu pracy w szczególnych warunkach.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. G. jest z zawodu mechanikiem maszyn i urządzeń gazowniczych, w roku 1974 ukończył (...) Szkołę (...) w K..

W okresie od 16 października 1976 roku do 30 listopada 1980 roku J. G. zatrudniony był w (...) Przedsiębiorstwie (...) w K. w pełnym wymiarze czasu pracy, wykonując prace w K. na terenie ówczesnej Huty (...). Odwołujący został przyjęty na stanowisko ślusarza remontu maszyn i urządzeń hutniczych i na takim stanowisku pracował do czasu skierowania go przez zakład pracy na kurs spawania. (...) Przedsiębiorstwo (...) kierowało pracowników według zapotrzebowania na kursy spawalnicze i od momentu uzyskania uprawnień pracownik po takim kursie zajmował się spawaniem. Odwołujący rozpoczął kurs spawania elektrycznego w lutym 1977 r., który ukończył 30 marca 1977 r. Od 1 kwietnia 1977 r. do 30 listopada 1980 r. J. G. wykonywał już prace spawalnicze w pełnym wymiarze czasu pracy przy remontach pieców hutniczych.

Z dniem 1 grudnia 1980 r.J. G. został przejęty na zasadzie porozumienia zakładów do (...) Przedsiębiorstwa (...) w D., gdzie pozostawał w zatrudnieniu do 30 czerwca 1994 roku. Do pracy w (...) Przedsiębiorstwie (...) w D. odwołujący został formalnie przyjęty na stanowisko ślusarza remontowego maszyn i urządzeń hutniczych, a stanowisko na to zostało mu zmienione na spawacza elektrycznego dopiero angażem z 15 września 1983 roku, a od 1 stycznia 1984 roku na spawacza ponadpodstawowego. Od 1 stycznia 1988 roku do 1 marca 1989 wg. angażu odwołujący pełnił funkcję brygadzisty grupy spawalniczej. Odwołujący nadal podnosił swoje kwalifikacje spawalnicze; w roku 1982 uzyskał uprawnienia do spawania gazowego (acetylenowego ), w kolejno latach 1983, 1988 podnosił kwalifikacje spawacza gazowego do poziomu RS1.1, spawania elektrycznego elektrodami otulonymi i elektrycznego B2 1E i (...). Odwołujący od początku zatrudnienia w (...) w D. pracował jako spawacz przy remontach pieców hutniczych w Hucie im. (...) , a później w Hucie (...). Była to praca w pełnym wymiarze czasu pracy w systemie trzyzmianowym.

W czasie zatrudnienia w (...) w D. odwołujący był delegowany do pracy eksportowej za granicą w pełnym wymiarze czasu pracy w następujących okresach:

- od 1 października 1985 roku do 30 listopada 1985 roku (praca w (...) O. jako spawacz gazowy);

- od 2 stycznia 1986 roku do 31 grudnia 1986 roku (praca w (...) O. jako spawacz elektryczny);

- od 22 stycznia 1990 roku do 31 stycznia 1991 roku ( praca w (...) jako spawacz ponadpodstawowy);

- od 19 marca 1991 roku do 31 maja 1991 roku (praca w (...) K. jako spawacz gazowy ponadpodstawowy);

W wymienionych okresach odwołujący pracował jako spawacz w pełnym wymiarze czasu pracy przy remontach pieców hutniczych; był wówczas ubezpieczony w Polsce.

W przerwach pomiędzy pracami eksportowymi odwołujący pracował w (...) w D., jako spawacz w pełnym wymiarze czasu pracy w okresach: od 6 grudnia 1985 r. do 1 stycznia 1986 r. , od 2 lutego 1987 r. do 21 stycznia 1990 r., od 4 marca 1991 roku do 18 marca 1991 roku, od 1 czerwca 1991 roku do 18 lipca 1991 roku.

Po zakończeniu ostatniej pracy eksportowej z dniem 30 czerwca 1992 r. odwołujący od 1 lipca 1992 r. do 30 czerwca 1994 r. przebywał na urlopie bezpłatnym u pracodawcy (...) w D..

W dniu 11 października 1982 roku zakład pracy ( (...) Górnicza) wystawił odwołującemu się świadectwo wykonywania pracy zaliczanej do pierwszej kategorii zatrudnienia od 16 października 1976 roku, w którym wskazano, że zajmował się bieżącymi remontami i konserwacją agregatów i urządzeń hutniczych oraz pracami budowlano – remontowymi na obiektach będących w ruchu na stanowisku ślusarza, wymienioną w dziale 13, poz. 24 wykazu stanowiącego załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1981 roku w sprawie prac zaliczanych do pierwszej kategorii zatrudnienia.

W okresie od 7 lipca 1992 roku do 30 września 1993 roku J. G. zatrudniony był w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w G. jako spawacz. Wykonywał w tym okresie prace spawalnicze na terenie byłej (...) stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. W tym okresie składki ubezpieczeniowe za odwołującego były opłacane w Polsce.

W okresie od 5 października 1993 roku do 31 grudnia 1993 roku odwołujący zatrudniony był na budowie eksportowej w (...) jako spawacz w pełnym wymiarze czasu pracy w (...).

W okresie 3 stycznia 1994 roku do 31 sierpnia 1997 roku J. G. zatrudniony był w (...) Sp. z o.o. w G. Oddział P. – CR; pracował na kontrakcie w Republice C. jako spawacz w pełnym wymiarze czasu pracy. Wykonywał prace spawalnicze na śluzach rzecznych. W tym okresie był ubezpieczony w ZUS w Polsce. Następnie w okresie od 1 czerwca 1998 roku do 31 marca 2003 roku J. G. zatrudniony był w (...) Sp. z o.o. w G. Oddział P. CR. Pracował jako spawacz w pełnym wymiarze czasu pracy przy budowie elektrowni wodnej na rzekach, z wyjątkiem okresu od 15 lutego 2003 roku do 21 marca 2003 roku, kiedy przebywał na urlopie bezpłatnym.

Oprócz prac spawalniczych odwołujący nie wykonywał ww. zakładach pracy innych czynności.

Od marca 2003 roku odwołujące otworzył własną działalność gospodarczą na terenie Czech, a ramach której zajmował się też spawaniem.

( dowód : akta osobowe z (...) Przedsiębiorstwa (...) : umowa o pracę, świadectwo, angaż z 1976, książeczka spawalnicza nr (...), angaż z 15 września 1983 roku, świadectwa pracy, świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z 1982, opinia z 1985 roku, dokumentacja z pracy eksportowej [ umowy, świadectwa pracy] ; akta osobowe z (...) Sp. z o.o.: umowy o pracę, świadectwa pracy; świadectwa pracy, k. 54 i 56 akt ZUS, świadectwo pracy, k. 47 akt ZUS , świadectwo zakończenia pracy za granicą, k. 46 akt ZUS, zaświadczenie prac z 31.12.1993 r. , k. 45 akt ZUS, umowa o pracę, k. 44 akt ZUS, świadectwo pracy z 1997, k. 42 akt ZUS, umowy pracę, k. 39, 40 i 41 akt ZUS, świadectwo pracy, k. 36 akt ZUS, pismo Ministerstwa (...) i (...) z dnia 8.02.2022 r. k. 118-120, akt ZUS, zapisy w książeczce spawacza dot. odbytych kursów, zdanych egzaminów i okresów wykonywania pracy spawalniczej – oryginał k. 175, zeznania świadka J. P. od min. 00:03:05, k. 180, zeznania świadka R. F. od min. 00:13:50, k. 180, zeznania świadka K. M. (1) od min. 00:25:42, k. 181 , zeznania odwołującego się od min. od:03:38, k. 72 – verte i od min. 00:48:46, k. 181- verte , akta osobowe – w załączeniu

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy, której wiarygodności i mocy dowodowej żadna ze stron nie kwestionowała w toku postępowania. Sąd oparł się również na zeznaniach odwołującego oraz świadków J. P., R. F., K. M. uznając je za wiarygodne, spójne, logiczne i zgodne z pozostałym materiałem zgromadzonym w sprawie. Świadkowie pracowali wspólnie z odwołującym w różnych okresach jego zatrudnienia i jednoznacznie wskazali jaki był zakres jego obowiązków. Zeznania te korespondują z zeznaniami odwołującego. Zeznania przesłuchanych w sprawie świadków oraz zgodne z nimi zeznania odwołującego w powiązaniu z dokumentacją osobową dały podstawę do dokonania ustaleń odnośnie charakteru zatrudnienia i rodzaju pracy wykonywanej przez odwołującego w spornych okresach pracy. Bezsporne jest, iż odwołujący uzyskał kwalifikacje do spawania elektrycznego od 1 kwietnia 1977 r., a do spawania gazowego w 1982 r. (w kolejnych latach podwyższał swoje kwalifikacje). W kontekście wzajemnie zbieżnych dowodów w postaci: zeznań odwołującego, danych zawartych w książeczce spawacza (potwierdzenie wykonywania prac spawalniczych od 1 kwietnia 1977 r.) , jak też zeznań świadka K. M. (który wskazał, iż (...), kierując danego pracownika na kurs spawalniczy, zatrudniał go po ukończonym kursie już jako spawacza), zachodziły podstawy, by przyjąć, iż odwołujący już od dnia 1 kwietnia 1977 r. wykonywał prace spawalnicze w pełnym wymiarze czasu pracy. Podkreślić trzeba, iż w złożonej do akt sprawy książeczce spawacza bardzo skrupulatnie i dokładnie poświadczono okres wykonywania prac spawalniczych przez odwołującego (znacznie ponad 15 lat). Jednak, nawet gdyby przyjąć, iż odwołujący wykonywał prace spawalnicze dopiero od 15 września 1983 r. (zmiana angażu na spawacza), to i tak, uwzględniając kolejne jego lata pracy w charakterze spawacza zarówno w Polsce, jaki na wyjazdach eksportowych, legitymuje się on okresem pracy w warunkach szczególnych na stanowisku spawacza w wymiarze ponad 15-letnim. Praca odwołującego w charakterze spawacza została potwierdzona umowami o pracę, świadectwami pracy (i innymi dokumentami zawartymi w aktach osobowych) oraz zeznaniami świadków, które to dowody w pełni korespondują z zeznaniami odwołującego.

Pozostałe okoliczności sprawy uznał Sąd za bezsporne, bowiem nie były one kwestionowane przez strony. Również dokumenty przedstawione na stwierdzenie powyższych okoliczności zostały ocenione jako w pełni wiarygodne i prawdziwe.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie J. G. zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie było rozstrzygnięcie czy odwołującemu przysługuje prawo do rekompensaty na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy z 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych (Dz.U. z 2023 r. poz. 164).

Stosownie do ww. przepisu , w brzmieniu obowiązującym na dzień wydania zaskarżonej decyzji rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze
w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS (ust. 2). Rekompensata stanowi odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub
o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej (art. 2 pkt 5 ustawy). Z powyższych przepisów wynika, że prawo do rekompensaty przysługuje osobie, która posiada co najmniej 15-letni okres pracy
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu art.
32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ale nie nabyła prawa do emerytury pomostowej oraz przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyła prawa do emerytury z FUS obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia.

Obecnie od 1 stycznia 2024 roku rekompensata w myśl art. 2 pkt 5 ww. ustawy stanowi odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze dla osób, które nie mają ustalonego decyzją prawomocną prawa do emerytury pomostowej. Natomiast przepis art. 21 stanowi, że rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli przed dniem 1 stycznia 2009 r. ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. A w art. 21 ust 1 określono, że rekompensata nie przysługuje osobie, która ma ustalone decyzją prawomocną prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS lub przepisów odrębnych.

Zgodnie z ust. 2 art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2022 r., poz. 504) za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.
Z kolei ust. 4 cyt. przepisu stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Z powyższego wynika, że w celu ustalenia, czy odwołujący wykonywał pracę w warunkach szczególnych należy odwołać się do przepisów dotychczasowych, w szczególności do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8, poz. 43, z późn. zm.). Zgodnie z § 2 ust. 1 ww. rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach w nim określonych, są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Za pracę w szczególnych warunkach uznać należy taką pracę, która spełnia kryteria określone w przepisach ww. rozporządzenia Rady Ministrów – a mianowicie była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowiskach wymienionych w wykazach A lub B stanowiących załącznik do rozporządzenia. Oznacza to, iż praca wykonywana nawet w warunkach szkodliwych, wiążąca się z pewnymi zagrożeniami dla zdrowia, ale niewymieniona w ww. wykazach nie może być uznana za pracę w warunkach szczególnych. Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Decydującą rolę w analizie charakteru pracy ubezpieczonego z punktu widzenia uprawnień emerytalnych ma zatem możliwość jej zakwalifikowania pod którąś z pozycji wymienionych w wykazach A lub B stanowiących załączniki do rozporządzenia z 7 lutego 1983 roku.

W świetle § 2 ust. 2 ww. rozporządzenia zakład pracy stwierdza zatrudnienie
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, na podstawie posiadanej dokumentacji w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach. Natomiast w sądowym postępowaniu odwoławczym możliwe jest ustalenie tych okoliczności także w oparciu o inne dowody. Sąd nie jest związany środkami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organami rentowymi, stąd też w niniejszej sprawie, Sąd – wobec braku prawidłowych świadectw pracy
w szczególnych warunkach za sporne okresy - dopuścił dowód z zeznań świadków oraz przesłuchania odwołującego na okoliczność wykonywania przez niego pracy
w szczególnych warunkach.

Bezspornym w niniejszej sprawie było, że J. G. urodził się po 31 grudnia 1948 roku, nie ma ustalonego prawa do wcześniejszej emerytury na podstawie przepisów o emeryturach i rentach z FUS, nie ma ustalonego prawa do emerytury pomostowej oraz nie spełnił warunków do przyznania ww. świadczeń. Spór dotyczył zatem wymaganego okresu 15 lat pracy w szczególnych warunkach,
a w szczególności czy praca, którą J. G. świadczył w okresie wskazanym w odwołaniu może być uznana za pracę, o której mowa w rozporządzeniu Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Za pracę w szczególnych warunkach uznać należy taką pracę, która spełnia kryteria określone w przepisach ww. rozporządzenia Rady Ministrów – a mianowicie była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowiskach wymienionych w wykazie A lub B stanowiących załącznik do rozporządzenia. Do prac w warunkach szczególnych należą m.in. prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowowodorowym (Wykaz A, dział XIV, poz. 12 ).

Z ustalonego w niniejszej sprawie stanu faktycznego wynika w sposób nie budzący wątpliwości, że odwołujący wykonywał pracę spawacza przynajmniej od 15 września 1983 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Pracę te wykonywał w Polsce do końca września 1985 r., a następnie pracował jako spawacz za granicą (będąc ubezpieczonym w Polsce) w okresach od: 1 października 1985 roku do 30 listopada 1985 roku, od 2 stycznia 1986 roku do 31 grudnia 1986 roku, od 22 stycznia 1990 roku do 31 stycznia 1991 roku, od 19 marca 1991 roku do 31 maja 1991 roku. W przerwach pomiędzy pracami eksportowymi odwołujący pracował w (...) w D., jako spawacz w pełnym wymiarze czasu pracy w okresach: od 6 grudnia 1985 r. do 1 stycznia 1986 r. , od 2 lutego 1987 r. do 21 stycznia 1990 r., od 4 marca 1991 roku do 18 marca 1991 roku, od 1 czerwca 1991 roku do 18 lipca 1991 roku. Kolejne okresy pracy odwołującego jako spawacza w pełnym wymiarze czasu pracy to: od 7 lipca 1992 roku do 30 września 1993 roku ( Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. w G. ), od 5 października 1993 roku do 31 grudnia 1993 roku w (...), od 3 stycznia 1994 roku do 31 sierpnia 1997 roku i od 1 czerwca 1998 roku do 31 marca 2003 roku ( z wyłączeniem okresu urlopu bezpłatnego od 15 lutego 2003 roku do 21 marca 2003 roku) w (...) Sp. z o.o. w G. Oddział P. – CR.

Prace wykonywane przez odwołującego w w/w okresach są pracą określoną w wykazie A dziale XIV poz. 12 Rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku, a ich suma przekracza okres wymaganych 15 lat. W tym stanie rzeczy należy stwierdzić, że J. G. spełnił wszystkie warunki do przyznania rekompensaty na podstawie przepisów ustawy o emeryturach pomostowych.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd - na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c.
i wskazanych powyżej przepisów prawa materialnego - zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał J. G. rekompensatę od dnia 1 marca 2022 roku w punkcie I wyroku.

W punkcie II Sąd zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na rzecz odwołującego kwotę 360 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Wysokość kosztów Sąd ustalił na podstawie § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 265), przyjmując stawkę dwukrotną za nakład pracy pełnomocnika, odpowiednio do dyspozycji normy § 12 ust 3 pkt 1 ww. rozporządzenia.