Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 1342/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Woli w Warszawie z dnia 9 sierpnia 2023 r. , sygn. akt IV K 225/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości – apelacja

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego zarzucił:

obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wydanego orzeczenia:

1)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 219 § 1 i § 2 k.p.k. poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego polegająca na przyjęciu, że czynność przeszukania pojazd marki (...) o nr rej. (...) była legalna, podczas gdy czynność ta została zatwierdzona po upływie terminu określonego przepisami prawa na dokonanie takiej czynności, a granice tego przeszukania rzeczy – pojazdu nie zostały określone, a w konsekwencji czynność tę należy uznać za przeprowadzoną sprzecznie z obowiązującym prawem i nie może stać się podstawą do ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie;

2)  błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na teść wydanego orzeczenia, polegający na błędnym uznaniu przez Sąd I i instancji, że oskarżony M. M. (1) posiadał znaczną ilość substancji psychotropowej w sytuacji gdy oskarżony nie był właścicielem znalezionych przedmiotów, jak również nigdy nie brał narkotyków, a znaczna ilość w toku postępowania przed Sądem I instancji ustalona została w sposób nieprawidłowy.

Błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść wyroku, polegający na uznaniu, że oskarżony w dniu 10 stycznia 2022 r. w W. przy ul. (...) wbrew przepisom ustawy posiadał środki psychotropowe podczas gdy ustalenia te zostały dokonane przez Sąd I instancji na podstawie wadliwie zebranych dowodów zgromadzonych w niniejszej sprawie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego jest niezasadna, a przez to niezdolna podważyć słuszności ustalenia, iż M. M. (1) zrealizował przypisany mu wyrokiem czyn, jak również nie jest zdolna podważyć oceny, iż całokształt materiału dowodowego, ujawnionego na rozprawie i ocenionego zgodnie z normą art. 7 k.p.k., wykazał w sposób pewny, że oskarżony popełnił przypisane mu przestępstwo. Przyjęcie sprawstwa oskarżonego nastąpiło w oparciu o rekonstrukcję faktów znajdującą umocowanie w treści dowodów trafnie obdarzonych wiarą i mającą wsparcie we wskazaniach wiedzy, logicznego rozumowania i życiowego doświadczenia. Obrazę art. 7 k.p.k. obrońca wiąże z niezasadnym – jego zdaniem – uznaniem czynności przeszukania za legalną. Fakt zatwierdzenia tej czynności po upływie terminu 7 dni, a więc z naruszeniem wymogu art. 219 § i 2 k.p.k. - w ocenie skarżącego - winien skutkować uznaniem czynności za sprzeczną z obowiązującym prawem i tym samym niezdolną do stanowienia podstawy ustaleń faktycznych. Istotnie, czynność przeszukania pojazdu dokonana w dniu 10 stycznia 2022 r. została zatwierdzona przez prokuratora w dniu 19 stycznia 2022 r. (k. 39), jednakże ta okoliczność sama w sobie nie dyskredytuje wyników przeszukania i nie determinuje przyjęcia tej czynności za niebyłą. Wyjść należy od wskazania, że norma art. 168a k.p.k. nie pozwala na automatyczne zanegowanie czynności przeszukania w wypadku niecierpiącym zwłoki, zatwierdzonej przez prokuratora po terminie 7 dni. W wyroku z dnia 9 listopada 2020 r. Sąd Apelacyjny w Poznaniu w sprawie IIAKa 66/20 wskazał, że zgodnie z obowiązującą w procesie karnym zasadą swobody dowodzenia w postępowaniu dowodowym dopuszczalne jest przeprowadzenie wszelkich czynności dowodowych, z wyjątkiem czynności objętych wyraźnym zakazem ich przeprowadzania. Ustanowione w procesie karnym zakazy dowodowe uznawane są za wyjątki od dopuszczalności podejmowania wszelkich czynności dowodowych. Dopuszczalne jest wykorzystanie w postępowaniu karnym tzw. dowodu pośrednio skażonego, przez który rozumie się dowód uzyskany w wyniku przeprowadzenia innego dowodu - określanego jako tzw. dowód nielegalny. Tzw. dowód nielegalny, niektórzy nazywają go dowodem wadliwym, to dowód obarczony jednym z uchybień proceduralnych powodujących niedopuszczalność jego wykorzystania w procesie karnym. Wskazane uchybienia proceduralne mogą dotyczyć sytuacji uzyskania dowodu z nielegalnego źródła (gdy dowodzenie było niedopuszczalne) bądź na skutek nielegalnego sposobu pozyskania i przeprowadzenia dowodu. W niniejszej sprawie przeszukanie pojazdu nastąpiło bez uprzedniego polecenia sądu lub prokuratora, a więc w trybie przewidzianym w art. 220 § 3 k.p.k., tj. wypadku niecierpiącym zwłoki, oskarżonemu okazano legitymację służbową (k.4). Podczas czynności przeszukania ujawniono środki psychotropowe w postaci 4,56 grama mefedronu i 5,41 amfetaminy. Oskarżony nie kwestionował przeszukania, nie zgłosił żadnych zastrzeżeń co do tej czynności. W tym miejscu odwołać należy się do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 03 listopada 2021 r. w sprawie III KK 373/20, w którym wskazano, że przy rozstrzyganiu problemów, takich jakie zaistniały na kanwie przedmiotowej sprawy, decyzja o uznaniu dowodu za niedopuszczalny, z uwagi na uzyskanie go z naruszeniem prawa, musi być rezultatem skrupulatnego ważenia pozostających w konflikcie wartości, jakimi są: z jednej strony prawda materialna oraz potrzeba urzeczywistnienia zasady trafnej reakcji karnej ( art. 2 § 1 pkt 1 i § 2 KPK), a z drugiej strony konieczność przestrzegania konstytucyjnej zasady legalizmu, a więc wymogu działania organów procesowych na podstawie i w granicach prawa ( art. 7 Konstytucji RP) oraz pozostałych reguł rzetelnego procesu, co jest niezbędne do osiągnięcia stanu sprawiedliwości proceduralnej. Właśnie ważąc te dwie zasady, w konfrontacji z postawą oskarżonego, który nie kwestionował czynności przeszukania, który przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu, potwierdził, iż w konkretnych okolicznościach, określonego dnia, w określonym miejscu posiadał środki psychotropowe określonego rodzaju i określonej ilości, czynność przeszukania i jej wyniki mogły być podstawą ustalania faktów. Podkreślić należy, że w niniejszej sprawie nie mógł mieć zastosowania przepis art. 230 § 1 k.p.k., tj. nie mógł zaistnieć zwrot zatrzymanych środków, wszak oskarżony nie może być uznany za osobę uprawnioną do ich odzyskania, gdyż posiadanie tego typu środków jest prawnie zakazane. Sama czynność przeszukania nie została dokonana z naruszeniem przepisów prawa, albowiem zaistniała podstawa do przeszukania pojazdu w wypadku niecierpiącym zwłoki. Zachowanie oskarżonego podczas rutynowej kontroli drogowej, a opisane w zeznaniach świadka A. G., przy czym wykluczono aby mogło ono mieć związek z kierowaniem pojazdem w stanie nietrzeźwości, uprawniało do przeszukania pojazdu. Wadliwość czynności wynika wyłącznie z niedochowania przez prokuratora terminu na jej zatwierdzenie, przeszukanie zostało zatwierdzone 19 stycznia 2022 r. W niniejszej sprawie nie można tracić z pola widzenia, że dowodem stanowiącym podstawę ustaleń faktycznym były również wyjaśnienia oskarżonego, tenże bowiem przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, którego opis wskazywał szczegółowo na okoliczności czynu, rodzaj i ilość środków, czas i miejsce ich posiadania. W postanowieniu z dnia 2 lutego 2022 r. wydanym w sprawie I KK 4/22 Sąd Najwyższy wskazał, że „zgodnie z art. 168a. k.p.k., „dowodu nie można uznać za niedopuszczalny wyłącznie na tej podstawie, że został uzyskany z naruszeniem przepisów postępowania lub za pomocą czynu zabronionego, o którym mowa w art. 1 § 1 Kodeksu karnego, chyba że dowód został uzyskany w związku z pełnieniem przez funkcjonariusza publicznego obowiązków służbowych, w wyniku: zabójstwa, umyślnego spowodowania uszczerbku na zdrowiu lub pozbawienia wolności” (podkr. - SN). Biorąc pod uwagę całą treść powołanego przepisu, oczywiste jest, że nie jest tak jak sugeruje skarżący, że wyłączeniu podlegają dowody uzyskane w wyniku naruszenia przepisów postępowania w związku z pełnieniem przez funkcjonariusza obowiązków służbowych. Jakkolwiek w literaturze przedmiotu rzeczywiście prezentowane są różne interpretacje przepisu art. 168a k.p.k., to jednak nie bez racji wskazuje się, że „nigdy nie może zostać niedopuszczony dowód uzyskany z naruszeniem przepisów postępowania, zaś dowód uzyskany za pomocą czynu zabronionego, o którym mowa w art. 1 § 1 k.k., może być niedopuszczony tylko w wypadku, gdy: 1) dowód został uzyskany przez funkcjonariusza publicznego; 2) uzyskanie dowodu nastąpiło w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych; 3) dowód został uzyskany w wyniku zabójstwa, umyślnego spowodowania uszczerbku na zdrowiu lub pozbawienia wolności” (zob. R.A. Stefański, Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz do art. 167-296, red. R.A. Stefański, S. Zabłocki, Warszawa 2019, teza 7 do art. 168a k.p.k.). O ile zatem w przedmiotowej sprawie doszło niewątpliwie do naruszenia przepisów postępowania, co nie uszło również uwadze Sądu Okręgowego, to jednak nie zaistniały pozostałe przesłanki wskazane w art. 168a k.p.k., które tego rodzaju dowód czyniłyby niedopuszczalnym….W tym kontekście Sąd odwoławczy również zasadnie wskazał, że art. 168a k.p.k. nie może stanowić podstawy prawnej przeprowadzenia dowodu uzyskanego z naruszeniem przepisów postępowania lub za pomocą czynu zabronionego, jedynie wówczas, gdy przeprowadzenie takiego dowodu czyniłoby proces nierzetelnym w rozumieniu art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 czerwca 2019 r., IV KK 328/18).” W sytuacji gdy oskarżony nie kwestionował prawidłowości czynności przeszukania, nie kwestionował jej wyników, co więcej przyznał się do popełniania zarzucanego czynu, nie zaszły podstawy do przyjęcia, że proces był nierzetelny, a to tylko z tego powodu, że zatwierdzenie czynności przeszukania dokonano z przekroczeniem terminu. Sąd odwoławczy nie stwierdził zasadności zarzutu co do błędu w ustaleniach faktycznych, te poczynione zostały prawidłowo, w wyniku oceny dowodów, która korzysta z ochrony art. 7 k.p.k. Prawidłowo Sąd ustalił, iż oskarżony posiadał środki, znamię czasownikowe „posiadać” należy rozumieć jako faktyczne, choćby nawet krótkotrwałe władztwo nad rzeczą. Jego synonimem jest słowo „mieć”. M. M. (1) wprawdzie korzystał z samochodu, który nie stanowił jego własności, niemniej jednak w dniu zdarzenia w pojeździe był sam, nie było żadnej podstawy do kwestionowania, iż w danym momencie to on sprawował władztwo nad ujawnionymi środkami, do czego wszak się przyznał. Oczywistym jest, że gdyby nie miał on wiedzy o znajdujących się w pojeździe środkach nie przyznałby się, że to on je posiadał. Jako osoba dwukrotnie karana za przestępstwo posiadania środków odurzających miał świadomość konsekwencji przyznania się do takiego czynu. Oskarżony zaprzeczył aby leczył się odwykowo, nie wskazał na uzależnienie od środków odurzających. Opinia biegłego z zakresu badania fizykochemicznego nie pozostawia wątpliwości co do tego, jaką ilość środków posiadał oskarżony, było to co najmniej 78 porcji. Jak wskazał biegły porcja oznacza typową dawkę danego środka, używaną w celu odurzenia. W przypadku amfetaminy taka typowa jedna porcja wynosi od 80 do 120 mg, zaś w przypadku 4-CMC 100 mg. Biegły odwołał się do źródła takiego wskazania. Zgodnie z utrwaloną już linią orzeczniczą pojęcie „znaczna ilość” środka odurzającego lub substancji psychotropowej (i to w każdej z prezentowanych w doktrynie i judykaturze koncepcji: ilościowej, ilościowo-jakościowej, czy ilościowo-jakościowej z uwzględnieniem przeznaczenia środka) generalnie opiera się na zobiektywizowanym kryterium w postaci ilości porcji konsumpcyjnych, jakie mogą być uzyskane z zabezpieczonej u oskarżonego substancji/mieszaniny chemicznej (odrębności generalnie dotyczą zaś wielkości takich porcji w odniesieniu do możliwości wywołania efektu odurzenia u osoby uzależnionej lub nieuzależnionej). Znaczna ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych - w rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii - jest to taka ilość, która mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych. Okoliczność, iż różne osoby, w tym uzależnione, mogą mieć większe zapotrzebowanie na reglamentowane środki, pozostaje bez znaczenia dla oceny, że w niniejszej sprawie mamy do czynienia ze znaczną ilością posiadanych środków odurzających. Jak trafnie przyjmuje się w orzecznictwie nawet większe potrzeby osoby uzależnionej zażywającej duże ilości narkotyków nie powodują podwyższenia progu znacznej ilości, która jest kryterium zobiektywizowanym. W wyroku z dnia z dnia 30 listopada 2023 r. w sprawie VKK 183/23 Sąd Najwyższy wskazał, że niewątpliwie to ilość porcji konsumpcyjnych decyduje o uznaniu, że dany sprawca posiada znaczną ilość środków odurzających w rozumieniu art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Dominującą wykładnią pojęcia „znaczna ilość” środków odurzających i substancji psychotropowych jest powiązanie ilości posiadanego środka z możliwością jednorazowego odurzenia kilkudziesięciu osób, bez odnoszenia się do właściwości osoby zażywającej narkotyk. Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.

Wniosek

Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie ujawniły się żadne okoliczności wskazujące na zasadność wydania wyroku reformatoryjnego w kierunku oczekiwanym przez skarżącego. Jak już wyżej wskazano, możliwość skonstruowanie odmiennej – oczekiwanej przez obrońcę wersji zdarzeń – wynikających z fragmentów określonych dowodów, nie mogła skutecznie podważyć prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu I instancji. Konkludując, wobec braku zasadności postawionych zarzutów i nie stwierdziwszy okoliczności, o których mowa w art. 439 §1 i 440 kpk, brak było podstaw do przychylenia się do wniosku skarżącego o zmianę zaskarżonego wyroku, Sąd odwoławczy nie dostrzegł również podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

3.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

4.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

2.3.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W ocenie Sądu Okręgowego, wywiedziona w niniejszej sprawie apelacja była bezzasadna, albowiem skarżący nie podniósł takich argumentów, które mogłyby skutkować zmianą zaskarżonego orzeczenia w postulowanym przez niego kierunku. Szczegółowa odpowiedź na podnoszoną przez skarżącego w wywiedzionym środku odwoławczym argumentację, a zatem także powody nieuwzględnienia zarzutów, została omówiona w sekcji „zarzuty i wnioski”.

2.4.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

2.5.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

4.1.1.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

4.1.2.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

2.6.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na mocy art. 624 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy dostrzegł podstawy do zwolnienia oskarżonego z kosztów postępowania odwoławczego za Sądem I instancji. Pomimo zawartego w apelacji wniosku obrońcy o zasądzenie wynagrodzenia za obronę w urzędu w postepowaniu odwoławczy, Sąd Okręgowy nie uczynił tego, albowiem obrońca nie stawił się na rozprawę, do czego miał prawo, wszak nie zarządzono obowiązkowego stawiennictwa, nie zachodził w niniejszej sprawie przypadek obrony obligatoryjnej. Jednakże taka postawa obrońcy determinowała niezasadność wcześniej zgłoszonego wniosku, wszak zgodnie z utrwalonym już orzecznictwem samo sporządzenie apelacji mieści się w czynnościach pierwszoinstancyjnych, a za ten etap postępowania obrońcy wynagrodzenie zasądzono. Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 8 czerwca 2017 .r. w sprawie II AKa 132/17 wskazał, że wynagrodzenie za reprezentowanie wnioskodawcy z urzędu przed sądem I instancji przyznane obrońcy w orzeczeniu sądu I instancji obejmuje również czynności podejmowane przed tym sądem już po wydaniu wyroku i mieszczące się w ramach postępowania pierwszoinstancyjnego, a do takich zaliczyć należy m.in. sporządzenie apelacji. Wynagrodzenie za postępowanie przed sądem drugiej instancji w sprawach o odszkodowanie za niesłuszne skazanie lub ukaranie, aresztowanie lub zatrzymanie - ustalane na podstawie § 17 ust. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2016 r. poz. 1714 ze zm.) - mogłoby zostać przyznane wyłącznie wówczas, gdyby pełnomocnik stawił się na rozprawie odwoławczej i na tym terminie reprezentował wnioskodawcę.

4.  PODPIS

1.1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Woli w Warszawie z dnia 9 sierpnia 2023 r. IVK 225/22

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy w zakresie

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana