Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 1513/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy-Żoliborza w Warszawie z dnia 28 lipca 2023 roku, sygn. akt III K 1/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego
rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub
niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

K. M.

Oskarżona była dotychczas karana piętnastokrotnie

Informacja o osobie z KRK

921-926

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

Informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego

Dowód ten pozyskany został zgodnie z obowiązującymi przepisami, wydany przez uprawniony do tego organ oraz nie zawiera sprzeczności, przez co brak było podstaw do podważania jego wiarygodności.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonej w wywiedzionej apelacji zarzuciła:

⚫

obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, tj. art.7 kodeksu postępowania karnego poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny:

a/ wyjaśnień oskarżonej, która to ocena została przeprowadzona wbrew zasadom prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, przez co wyjaśnienia te zostały uznane za niewiarygodne, podczas gdy były one logiczne, jasne, spójne i konsekwentne, a przedstawione przez oskarżoną wydarzenia ułożone były w ciąg przyczynowo-skutkowy oraz brak jest okoliczności, które w sposób stanowczy pozwoliłyby na zakwestionowanie faktów wynikających z wyjaśnień oskarżonej,

b/ zeznań świadka B. G. i wyjaśnień oskarżonej P. M., które to dowody zostały uznane za wiarygodne w tej części, w jakiej przeczyły im wyjaśnienia oskarżonej K. M., podczas gdy zarówno świadek jak i współoskarżona mieli racjonalne powody aby składać depozycje na niekorzyść oskarżonej M., a w ochronie własnego interesu, a więc ocena tych dowodów została przeprowadzona wbrew zasadom prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego;

⚫

w konsekwencji naruszenia wskazanych przepisów postępowania błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżona K. M. podszyła się pod osobę B. G., wprowadziła bank w błąd co do tożsamości kredytobiorcy i zamiaru wywiązania się z umowy, podczas gdy oskarżona działała za wiedzą i zgodą B. G., pośrednicząc przy zaciąganiu przez niego kredytu, przy czym według jej wiedzy B. G. miał wywiązać się z umowy i kredyt spłacić, który to błąd w ustaleniach faktycznych doprowadził do bezpodstawnego przyjęcia, że zachowanie oskarżonej wypełniło znamiona przypisanego jej przestępstwa;

⚫

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na niezasadnym przyjęciu, że oskarżona działała w celu wyrządzenia B. G. szkody majątkowej, a więc z zamiarem kierunkowym, podczas gdy nie wynikało to ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, który to błąd w ustaleniach faktycznych doprowadził do bezpodstawnego przyjęcia, że zachowanie oskarżonej wypełniło znamiona czynu zabronionego z art. 190a § 2 k.k.;

⚫

obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 286 § 1 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przypisaniu oskarżonej winy za czyn niezawierający kompletu ustawowych znamion przestępstwa oszustwa – brak znamienia „w celu osiągnięcia korzyści majątkowej”;

⚫

jako zarzut ewentualny – wymierzenie kary rażąco niewspółmiernie surowej w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności, która to kara nie uwzględnia w sposób należyty występujących w sprawie okoliczności łagodzących takich jak znaczny upływ czasu pomiędzy czynem a wyrokowaniem, a ponadto w sposób nadmierny eksponuje okoliczności obciążające, jak chociażby uprzednia karalność oskarżonej, co łącznie skutkowało wymierzeniem kary niewspółmiernie surowej, podczas gdy karą adekwatną byłaby kara o charakterze wolnościowym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty podniesione przez obrońcę oskarżonej w wywiedzionym środku odwoławczym nie zasługiwały na uwzględnienie. Analiza akt sprawy potwierdziła bowiem, iż orzeczenie sądu I instancji jest w pełni słuszne i nie zostało dotknięte jakimikolwiek błędami, czy uchybieniami. Wina oskarżonej została prawidłowo wykazana i uzasadniona. W sprawie przeprowadzono poprawnie postępowanie dowodowe, natomiast dostępny materiał dowodowy poddano gruntownej i rzetelnej ocenie. Zaskarżony wyrok nie budzi wątpliwości sądu odwoławczego, również w zakresie wskazanym przez stronę apelującą, której zarzuty nie zdołały w ocenie sądu podważyć przedstawionej w jego treści oceny okoliczności niniejszej sprawy.

Sąd odwoławczy nie podzielił stanowiska obrońcy oskarżonej, zgodnie z którym sąd I instancji naruszył przepisy postępowania karnego poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny głównych dowodów w sprawie jakimi były depozycje oskarżonej z jednej strony i stojące do nich w opozycji wyjaśnienia P. W. oraz zeznania pokrzywdzonego B. G. z drugiej strony. Tego rodzaju stwierdzenie podniesione przez obrońcę w treści wywiedzionego środka odwoławczego nie może się ostać. Podkreślić należy, iż zgodnie z przywołaną wyżej zasadą, wyrażoną w treści art. 7 k.p.k. organy procesowe oceniając dowody powinny kierować się własnym przekonaniem, opierając się na dowodach przeprowadzonych i ujawnionych zgodnie z przepisami procedury karnej oraz należycie uzasadnić dokonaną ocenę. Ocena powinna zaś uwzględniać pozaustawowe kryteria w postaci zasad logiki, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Zatem, aby ocena dowodów przeprowadzona przez organ postępowania dokonana została zgodnie z wymienioną zasadą konieczne jest oparcie jej na wszystkich przeprowadzonych dowodach, mając na względzie, że podstawę orzeczenia może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia danej kwestii. Ponadto, niezbędnym jest przestrzeganie zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego / por. S. Kalinowski, Postępowanie karne. Zarys części ogólnej, Warszawa 1963, s. 122/. Sąd odwoławczy, w pełni przychylając się do przywołanego powyżej poglądu, stoi na stanowisku, iż ocena materiału dowodowego na gruncie niniejszego postępowania dokonana została przez sąd I instancji z uwzględnieniem wszystkich wymienionych kryteriów, a ich całokształt w pełni pozwalał na taką ich interpretację, jaka została zaprezentowana w treści uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia. Nie było w związku z tym możliwości przychylenia się do stanowiska obrońcy oskarżonej, zdaniem której w sposób wadliwy przeprowadzono ocenę wyjaśnień współoskarżonej P. W. i zeznań B. G. oraz wyjaśnień samej oskarżonej K. M...

Odnosząc się do wyjaśnień współoskarżonej P. W. i zeznań B. G. podkreślić należy, iż sąd I instancji słusznie uznał te dowody za wiarygodne, albowiem były spójne, logiczne i konsekwentne. Co istotne, ich treść korespondowała z innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, przede wszystkim w postaci dokumentów co zostało szczegółowo wskazane i omówione przez Sąd Rejonowy. Podkreślenia wymaga, że również oskarżona K. M. „ma racjonalne powody aby składać depozycje na swoją obronę, w ochronie własnego interesu”, więc podążając tokiem rozumowania autorki apelacji, również należałoby pozbawić wyjaśnienia oskarżonej K. M. waloru wiarygodności jedynie z uwagi na jej interes procesowy związany z postępowaniem karnym jej wytoczonym. Z posiadaniem statusu strony, czy też innego uczestnika postępowania immanentnie związany jest fakt posiadania określonych interesów procesowych, co nie pozbawia wartości dowodowej złożonych przez taką osobę depozycji, w szczególności jeżeli korespondują z innymi dowodami uznanymi przez sąd za wiarygodne, a co Sąd I instancji ocenił prawidłowo.

Co więcej wskazywane przez oskarżoną powody dlaczego podany został w przedmiotowych wnioskach numer konta który był w jej dyspozycji (konto jej matki) a nie konto należące do B. G. (k. 806v), nie sposób uznać za logiczne wytłumaczenie. Wszak według oskarżonej to chęć zatajenia przez B. G. przed swoim ojcem uzyskania pożyczki miała być tego przyczyną, jednakże traci całkowicie z pola widzenia, że niewiele wcześniej B. G. ubiegał się o kredyt w Banku (...), którego ostatecznie nie uzyskał i bynajmniej nie towarzyszyła temu chęć ukrycia przed ojcem ew. przelewu środków na jego konto.

Sąd odwoławczy nie przychylił się do stanowiska obrońcy w zakresie zastrzeżeń wobec ustaleń faktycznych w sprawie, albowiem, mając na uwadze całokształt prawidłowo ocenionego materiału dowodowego, brak jest podstaw do ich kwestionowania, również w części, na którą zwróciła uwagę skarżąca w treści zarzutów. Wszak zarzut z punktu 2 ma charakter wyłącznie pochodny wobec zarzutu wskazanego jako pierwszy. Godzi się wiec przypomnieć, że zarzut odwoławczy formułuje się zasadniczo do jednego, konkretnego uchybienia (jedno uchybienie - jeden zarzut); jeżeli jednak podnoszone zarzuty pozostają ze sobą w związku przyczynowym technika ta powinna być nieco odmienna - zarzut powinien dotyczyć uchybienia o charakterze pierwotnym, natomiast nie stawia się wówczas dodatkowo zarzutu w stosunku do jego następstw, czyli dalszych uchybień (uchybień wtórnych). Uchybienia wtórne, będące następstwem uchybienia pierwotnego, świadczą bowiem o istotności (relewantności) zarzutu pierwotnego, skoro jego zaistnienie powoduje dalsze konsekwencje, nieodpowiednie jest natomiast powoływanie kilku zarzutów, gdy jeden z nich jest konsekwencją innego. Tymczasem konstruując zarzut z art. 438 pkt 3 kpk apelująca wprost wskazała, że błąd w ustaleniach zaistniał„ w konsekwencji naruszenia wyżej wskazanych przepisów postępowania…” lansując wszak w nim przebieg zdarzenia odpowiadający wersji podawanej przez oskarżoną.

Istotnie, względna przyczyna odwoławcza, o której mowa w art. 438 pkt 2 k.p.k., tj. obraza prawa procesowego wymaga przecież wykazania chociażby potencjalnego wpływu uchybienia na treść wyroku. Kierując się zatem zasadami przyczynowości i skutkowości, stwierdzić należy, że typowym skutkiem obrazy prawa procesowego, w szczególności w zakresie oceny dowodów, jest błędne ustalenie faktyczne, które stanowi ów chociażby potencjalny „wpływ na treść wyroku”. Z kolei typowym następstwem błędnych ustaleń faktycznych jest obraz prawa materialnego. W rezultacie może być więc tak, że dane jedno uchybienie będzie niejako oddziaływało w sferze trzech względnych przyczyn odwoławczych wymieniony w art. 438 k.p.k., tj. w sferze prawa procesowego, ustaleń faktycznych i prawa materialnego. Nie oznacza to jednak, że należy podnosić trzy odrębne rodzaje zarzutów. Dane jedno uchybienie daje bowiem podstawę do podniesienia jednego zarzutu. To samo uchybienie nie może stanowić zarazem obrazy prawa procesowego, obrazy prawa materialnego i błędu w ustaleniach faktycznych. Prawidłowo podniesiony od strony formalnej zarzut winien opierać się na pierwotnej przyczynie uchybienia, a nie na dalszych skutkach, które to uchybienie powoduje. Jeżeli błędne ustalenie faktyczne i nieprawidłowe zastosowanie prawa materialnego jest tylko skutkiem obrazy prawa procesowego, to należy podnieść jedynie zarzut oparty na podstawie określonej w art. 438 pkt 2 k.p.k., a wady w zakresie ustaleń faktycznych i zastosowania prawa materialnego, jak już to podkreślono wyżej, wskazać jako następstwo tego uchybienia, tj. chociażby potencjalny wpływ na treść wyroku. Zarzut oparty na przyczynie odwoławczej wymienionej w art. 438 pkt 3 k.p.k. winien być podniesiony wówczas, gdy błędne ustalenia faktyczne stanowią pierwotną przyczynę uchybienia, tj. wtedy, gdy co do danego uchybienia apelujący nie kwestionuje sposobu procedowania, w szczególności sposobu gromadzenia dowodów i ich oceny. Chodzi zatem o sytuację, w której w oparciu o prawidłowo przeprowadzone oraz trafnie ocenione dowody - też co do wiarygodności - sąd czyni ustalenia faktyczne, które z dowodów tych nie wynikają - błąd dowolności - albo gdy w oparciu o tak przeprowadzone i ocenione dowody nie poczynił ustaleń faktycznych, które z nich wynikały i miały znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy - błąd braku (por. Dariusz Świecki, Postępowanie odwoławcze w sprawach karnych. Komentarz. Teza 7 do art. 438 kpk, wyd. V, Opublikowano: WKP 2020; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 21 października 2020 r., II AKa 115/20, LEX 3104649, wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 5 lutego 2015 r., II AKa 268/14, LEX 1768058).

Drugi zarzut z kategorii błędu w ustaleniach faktycznych (pkt 3) jawi się jako oczywiści bezzasadny, Działanie pozorujące, że o kredyt wystąpił pokrzywdzony, obciążające go jego spłatą, jest jednoznacznym działaniem wymierzonym w interesy majątkowe pokrzywdzonego.

Nie znalazł także uznania sądu odwoławczego zarzut apelacji dotyczący obrazy prawa materialnego. Proces karny nie jest przecież procesem formułkowym; istotne jest czy zawarty w czynie przypisanym jego opis odpowiada ustawowym znamionom, nie zaś czy dosłownie powtórzone zostały sformułowania określające poszczególne znamiona i w tej kwestii niejednokrotnie wypowiadał się już Sąd Najwyższy (zob. postanowienie z 8 maja 2018r., II KK 29/18, LEX nr 2495959; wyrok z 4 października 2018 r., II KK 57/18, LEX nr 2572097; wyrok z 9 maja 2023 r., I K 468/22, LEX nr 3564800: „ Proces karny nie jest procesem formułkowym, tym samym w opisie czynu nie trzeba bezwzględnie posługiwać się zwrotami ustawowymi”). Nie ulega natomiast wątpliwości, że „działanie w celu uzyskania kredytu i w celu wyrządzenia szkody majątkowej” są równoważne działaniu „w celu osiągnięcia korzyści majątkowej”.

Skarżąca sformułowała także jako zarzut ewentualny rażącą niewspółmierność orzeczonej kary podnosząc, że w niedostatecznym stopniu uwzględniono w jej rodzaju i wymiarze okoliczności łagodzące. Tymczasem sankcja określona przez Sąd I instancji jawi się jako bardzo łagodna gdyż jest zlokalizowana blisko dolnej granicy ustawowego zagrożenia. To prawda, że od zdarzenia upłynął dość długi czas – przeszło 6 lat, lecz w tym czasie oskarżona rażąco naruszała porządek prawny i to wielokrotnie, skoro w jej kartotece karnej figuruje aż 15 skazań za różne przestępstwa, w tym także w przeważającej mierze za oszustwa. Wprawdzie w chwili czynu oskarżona nie była karana, ale już wówczas zapoczątkowany był późniejszy pochód przestępstw, których się dopuszczała, bowiem np. wyrokiem Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 7 lipca 2017 r. sygn. akt II K 632/17 skazana została za czyn popełniony przed datą czynu będącego przedmiotem niniejszego postępowania, a kwalifikowanego właśnie z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Także skazania w sprawach II K 762/17 oraz II K 540/18 (k. 921 v) odpowiadają temu kryterium.

Podsumowując powyższe rozważania, jeszcze raz podkreślić należy, że orzeczenie sądu I instancji jest w pełni słuszne i nie zawiera jakichkolwiek błędów natury prawnej ani faktycznej, w tym w zakresie wskazanym przez obrońcę w wywiedzionej apelacji. Również sposób procedowania Sądu Rejonowego nie budzi zastrzeżeń. Sąd nie podzielił tym samym przedstawionych w wywiedzionym środku odwoławczym argumentów, które stanowią polemikę z prawidłowymi ustaleniami faktycznymi, dlatego nie mogła przynieść oczekiwanego rezultatu. Podkreślenia wymaga też, iż nie budzi zastrzeżeń sądu odwoławczego również wymiar orzeczonej wobec oskarżonej kary.

Wniosek

Obrońca oskarżonej wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu, ewentualnie poprzez wyeliminowanie z opisu czynu z jego kwalifikacji prawnej art. 190a § 2 k.k. i art. 286 § 1 k.k. oraz wymierzenie oskarżonej kary grzywny lub ograniczenia wolności na podstawie art. 37a k.k., ewentualnie wyłącznie wymierzenie oskarżonej kary grzywny lub ograniczenia wolności na podstawie art. 37a k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Okręgowy w Warszawie nie podzielił zarzutów apelacyjnych, uznając poprawność rozstrzygnięcia przez sąd I instancji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Brak takich okoliczności.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

utrzymano w mocy zaskarżony wyrok

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

- niezasadność zarzutów apelacyjnych

- podzielenie ustaleń faktycznych i prawnokarnej oceny zdarzenia – wyrok Sądu Rejonowego jest w pełni zasadny

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej przez adw. M. S. z urzędu w instancji odwoławczej orzeczono mając na względzie niezgodność przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2019 roku poz. 18, ze zm.) z Art. 64 ust. 2 w zw. z Art. 31 ust 3, Art. 32 ust. 1 i Art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie różnicowania stawek w tych samych sprawach pomiędzy obrońcami z wyboru a z urzędu. Brak uzasadnienia dla określenia niższych stawek dla obrońców wyznaczonych do pełnienia obowiązków z urzędu.

Zastosowanie miał więc § 11 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 18.10.2015 r., poz. 1800 z późn. zm.) w zakresie przyjętej stawki opłaty przed sądem okręgowym jako drugą instancją. Powiększenie natomiast wskazanej kwoty o stawkę podatku VAT wynika z § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2019 roku poz. 18, ze zm.).

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Sąd zwolnił oskarżoną z obowiązku uiszczania kosztów sądowych z uwagi na jej sytuację osobistą i majątkową wynikającą m.in. z aktualnego odbywania kar pozbawienia wolności.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy-Żoliborza w Warszawie z 28 lipca 2023 r. sygn. akt III K 1/19

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒w całości

☐w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana