Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 maja 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Agnieszka Łukaszuk
Protokolant:	Norbert Ziółek

po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2024 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy - Mokotowa w Warszawie

z dnia 19 stycznia 2023 r., sygn. akt II C 3803/22

I.  zmienia zaskarżony wyrok w całości w ten sposób, że zasądza od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 400 (czterysta) euro wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 2 maja 2022 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 1.100 (jeden tysiąc sto) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

II.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 650 (sześćset pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w instancji odwoławczej wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia w tym zakresie do dnia zapłaty.

Agnieszka Łukaszuk

Sygn. akt V Ca 1236/23

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. z siedzibą w W. w pozwie z dnia 21 września 2022 r. wniósł o zasądzenie od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 400 euro wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od tej kwoty od 02 maja 2022 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 28 września 2022 r., sygn. akt II Nc 8144/22 orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu.

Strona pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 19 stycznia 2023 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Mokotowa w Warszawie oddalił powództwo oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanej spółki kwotę 1.117 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając powyższy wyrok w całości. Powyższemu orzeczeniu zarzucił:

I.  naruszenie prawa materialnego, tj.:

1.  art. 5 ust. 1 lit. c pkt iii) w zw. z art. 7 ust. 1 lit. b rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (dalej jako rozporządzenie (WE) nr 261/2004), poprzez jego niezastosowanie, co w konsekwencji doprowadziło do oddalenia powództwa i braku obowiązku wypłaty odszkodowania na rzecz powoda, w sytuacji, w której poprzednikowi prawnemu powoda przysługiwało odszkodowanie z tytułu odwołania lotu;

2.  art. 5 ust. 1 lit. c pkt iii) w zw. z art. 7 ust. 1 lit. b rozporządzenia (WE) nr 261/2004, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, co w konsekwencji doprowadziło do oddalenia powództwa i braku obowiązku wypłaty odszkodowania na rzecz powoda, pomimo faktu, że w przedmiotowej sprawie doszło do odwołania skarżonego rejsu w okresie krótszym niż 7 dni przed planowanym czasem odlotu, a zaoferowana poprzednikowi prawnemu Powoda zmiana planu podróży spowodowała, że w dniu 9 października 2021 r. opóźniono jego wylot z K. do W. o 7 godzin i 5 minut;

3.  art. 3 ust. 2 lit. a w zw. z art. 2 lit. g rozporządzenia (WE) nr 261/2004 poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że rezerwacja przyjęta i zarejestrowana przez organizatora wycieczek nie może wiązać przewoźnika lotniczego, podczas gdy prawidłowa wykładania tego przepisu uwzględniająca orzeczenie TSUE z dnia 21 grudnia 2021 r. w sprawach połączonych C-146/20, C-188/20, C-196/20 i C-270/20 winna prowadzić do wniosku, że rezerwacja przyjęta i zarejestrowana przez organizatora wycieczek ma tę samą wartość co rezerwacja przyjęta i zarejestrowana przez przewoźnika lotniczego, a w związku z tym godziny wskazane przez organizatora wycieczek są wiążące dla przewoźnika lotniczego;

4.  art. 2 lit. g w zw. z art. 5 ust. 1 lit. c rozporządzenia (WE) nr 261/2004 poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że rozkład spornego lotu wskazany w umowie o udział w imprezie turystycznej z dnia 25 lipca 2021 r. przez organizatora wycieczek nie mógł być wiążący dla pozwanego przewoźnika lotniczego, gdyż była to jedynie godzina „przybliżona” i nie została przez niego potwierdzona, podczas gdy prawidłowa wykładnia tego przepisu uwzględniająca orzeczenie TSUE z dnia 21 grudnia 2021 r. w sprawach połączonych C-146/20, C-188/20, C-196/20 i C-270/20 winna prowadzić do wniosku, że planowany czas przylotu danego lotu w rozumieniu tych przepisów może dla celów odszkodowania należnego na postawie art. 7 tego rozporządzenia wynikać z „innych dowodów” w rozumieniu art. 2 lit. g tego rozporządzenia, które zostały przekazane pasażerowi przez organizatora wycieczek;

5.  art. 42 ust. 11 w zw. z art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 24 listopada 2017 r. - o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że organizator imprezy turystycznej może w umowie o udział w imprezie turystycznej wskazać godziny wylotu w przybliżeniu i może je swobodnie zmieniać, podczas gdy prawidłowa wykładnia tych przepisów winna prowadzić do wniosku, że organizator imprezy turystycznej musi wskazać w umowie udziału w imprezie turystycznej planowane godziny wylotu, których modyfikacja może być jedynie nieznaczna, co dowodzi, że w przedmiotowej sprawie zmiana rozkładu lotu dokonana na 5 dni przed wylotem była zmianą znaczną, gdyż zakładała opóźnienie godziny wylotu o 7 godzin i 5 minut względem pierwotnie planowanej godziny wylotu, do której organizator wycieczek nie był uprawniony (por. wyrok TSUE z 21.12.2021 r. w sprawie C-395/20 - EP, (...) przeciwko (...));

6.  art. 6 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i błędne przyjęcie, że powód nie sprostał ciężarowi udowodnienia faktu:

a)  poniesienia przez poprzednika prawnego powoda straty czasu wynoszącej co najmniej trzy godziny na skutek opóźnienia w przylocie do miejsca docelowego;

b)  odwołania lub dużego opóźnienia lotu;

c)  zobowiązania się pozwanego wobec poprzedniczka prawnego powoda do wykonania spornego rejsu w godzinach 06:40 - 08:25

podczas gdy z przedłożonych przez Powoda dokumentów w postaci: umowy o udział w imprezie turystycznej nr (...) z biura (...) Sp. z o.o. z dnia 25 lipca 2021 r. oraz informacji na temat godzin przelotu z dnia 04 października 2021 r. wynika, że: (i) poprzednik prawny powoda posiadał potwierdzoną rezerwację na lot, (ii) Pozwany dokonał zmiany rozkładu lotu na 5 dni przed wylotem, która to zmiana była zmianą znaczną, gdyż zakładała opóźnienie godziny wylotu o 7 godzin i 5 minut względem pierwotnie planowanej godziny wylotu, przez co lot ten należy zakwalifikować jako lot odwołany (tak wyrok TSUE z 21.12.2021 r. w sprawie C-395/20 - EP, (...) przeciwko (...)).

II.  naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy tj.:

1.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i brak jego wszechstronnego rozważenia, wyrażającego się w niezasadnym przyjęciu, że powód nie wykazał, że:

a)  poprzednik prawny powoda poniósł stratę czasu wynoszącą co najmniej trzy godziny na skutek opóźnienia w przylocie do miejsca docelowego,

b)  doszło do odwołania lub dużego opóźnienia lotu,

c)  Pozwany zobowiązał się wobec poprzedniczki prawnej powoda do wykonania spornego rejsu w godzinach 06:40 - 08:25,

co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych co do faktu braku udowodnienia opóźnienia lub odwołania lotu, braku zobowiązania się pozwanego do wykonania spornego rejsu w godzinach 06:40 - 08:25, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego, w szczególności dowodu z dokumentu w postaci umowy o udział imprezie turystycznej nr (...) z biura (...) Sp. z o.o. z dnia 25 lipca 2021 r. oraz informacji na temat godzin przelotu z dnia 04 października 2021 r. wynika, że pozwany dokonał zmiany rozkładu lotu na 5 dni przed wylotem, która to zmiana była zmianą znaczną, gdyż zakładała opóźnienie godziny wylotu o 7 godzin i 5 minut względem pierwotnie planowanej godziny wylotu, przez co lot ten należy traktować jako lot odwołany (tak wyrok TSUE z 21.12.2021 r. w sprawie C-395/20 - EP, (...) przeciwko (...)).

W oparciu o powyższe zarzuty powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 400 euro wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 2 maja 2022 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powoda, strona pozwana wniosła o utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie zachodziły podstawy do zmiany zaskarżonego orzeczenia poprzez uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu od strony pozwanej na rzecz powoda za obie instancje. Analiza akt sprawy wskazuje, iż co prawda Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny, jednak dokonał nieprawidłowej jego oceny uznając, iż nie ziściły się przesłanki do uwzględnienia zgłoszonego przez powoda roszczenia.

Zgodnie z art. 382 k.p.c. Sąd drugiej instancji ma nie tylko uprawnienia, ale wręcz obowiązek rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz dokonania własnej, samodzielnej i swobodnej jego oceny. Sąd Okręgowy tym samym nie ogranicza się tylko do kontroli orzeczenia wydanego przez Sąd I instancji, ale bada ponownie całą sprawę, rozważając wyniki przeprowadzanego postępowania i władny jest ocenić je samoistnie.

W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy oddalił powództwo wskazując, że strona powodowa nie wykazała by lot na który poprzednik prawny posiadał wykupiną rezerwację został odwołany lub uległ opóźnieniu w takim stopniu, że implikował wypłatę odszkodowania. Sąd zakwestionował jednocześnie dokument w postaci umowy o udział w imprezie turystycznej sporządzony przez (...) Sp. z o.o., który zdaniem tego Sądu stanowi jedynie dowód potwierdzający złożenie oświadczenia wiedzy podmiotu trzeciego.

W ocenie Sądu Okręgowego nie sposób przyznać racji Sądowi Rejonowemu. Powołując się na stanowisko Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyrażone na kanwie analogicznego stanu faktycznego jak w niniejszej sprawie, należy przypomnieć, że art. 3 rozporządzenia nr 261/2004 reguluje zakres stosowania tego rozporządzenia, wymagając na podstawie jego ust. 2 lit. a), by pasażer posiadał potwierdzoną rezerwację na dany lot. Rozporządzenie nr 261/2004 nie definiuje pojęcia „potwierdzonej rezerwacji”. Jednakże pojęcie „rezerwacji” zostało natomiast zdefiniowane w art. 2 lit. g) tego rozporządzenia jako „fakt posiadania przez pasażera biletu lub innego dowodu potwierdzającego, że rezerwacja została przyjęta i zarejestrowana przez przewoźnika lotniczego lub organizatora wycieczek”. Z definicji tej wynika, że rezerwację może stanowić „inny dowód” wskazujący, że rezerwacja została zaakceptowana i zarejestrowana przez przewoźnika lotniczego albo przez organizatora wycieczek. Wynika z tego, że rezerwacja przyjęta i zarejestrowana przez organizatora wycieczek ma tę samą wartość co rezerwacja przyjęta i zarejestrowana przez przewoźnika lotniczego. W konsekwencji, jeżeli pasażer lotniczy dysponuje „innym dowodem” w rozumieniu art. 2 lit. g) rozporządzenia nr 261/2004 wydanym przez organizatora wycieczek, ten inny dowód jest równoznaczny z „rezerwacją” w rozumieniu tego przepisu.

W związku z powyższym należało uznać, że kwestionowana umowa o udział w imprezie turystycznej stanowi „inny dowód” w rozumieniu art. 2 lit. g) rozporządzenia nr 261/2004. Treść art. 3 ust. 2 lit. a) tego rozporządzenia, co prawda nie precyzuje, czy organizator wycieczek może potwierdzić rezerwację, jednakże zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przy dokonywaniu wykładni przepisu prawa Unii należy brać pod uwagę nie tylko jego brzmienie, lecz także kontekst, w jakim został on umieszczony, oraz cele regulacji, której część ten przepis stanowi (zob. podobnie wyrok z dnia 19 listopada 2009 r.,(...) i in., C‑402/07 i C‑432/07, EU:C:2009:716, pkt 41 i przytoczone tam orzecznictwo).

Co się tyczy kontekstu, w jaki wpisuje się ten przepis, należy zauważyć, że szereg przepisów rozporządzenia nr 261/2004 nie rozróżnia organizatora wycieczek i przewoźnika lotniczego dla celów ich stosowania. Tak jest w szczególności w przypadku art. 3 ust. 2 lit. a) tiret pierwszy tego rozporządzenia, który przewiduje, że o czasie, w którym należy stawić się na odprawę, może powiadomić przewoźnik lotniczy, organizator wycieczek lub autoryzowane biuro podróży. Jest tak również w przypadku art. 3 ust. 2 lit. b) tego rozporządzenia, zgodnie z którym pasażer może zostać przeniesiony na inny lot zarówno przez przewoźnika lotniczego, jak i przez organizatora wycieczek. Ponadto uznanie, że rezerwacja może zostać potwierdzona jedynie przez przewoźnika lotniczego, co oznaczałoby nałożenie na pasażera ciężaru weryfikacji informacji dostarczonych przez organizatora wycieczek, byłoby sprzeczne z celem polegającym na zapewnieniu wysokiego poziomu ochrony pasażerów lotniczych, ustanowionym w motywie 1 tego rozporządzenia. Rozporządzenie nr 261/2004 ma bowiem na celu zapewnienie, aby ryzyko dostarczenia pasażerom przez organizatorów wycieczek nieprawidłowych informacji w trakcie wykonywania przez nich ich określonej działalności ponosił przewoźnik lotniczy. W tym kontekście pasażer nie bierze udziału w stosunkach między przewoźnikiem lotniczym a organizatorem wycieczek i nie można od niego wymagać, aby uzyskał informacje w tym zakresie. Okoliczność, iż organizator wycieczek nie otrzymał potwierdzenia przez danego przewoźnika lotniczego godzin odlotu i przylotu, nie może mieć wpływu na ocenę, czy wspomniane zgłoszenia stanowią rzeczywiście przyjętą i zarejestrowaną rezerwację w rozumieniu owego art. 2 lit. g). W świetle powyższego Trybunał wskazał, że art. 3 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 261/2004 należy interpretować w ten sposób, że pasażer posiada „potwierdzoną rezerwację” w rozumieniu tego przepisu, jeżeli organizator wycieczek przekazuje temu pasażerowi, z którym jest związany umową, „inny dowód” w rozumieniu art. 2 lit. g) tego rozporządzenia, który zawiera przyrzeczenie przewozu tego pasażera określonym lotem, zidentyfikowanym poprzez wskazanie miejsca i czasu odlotu i przylotu oraz numeru lotu, nawet jeżeli ten organizator wycieczek nie otrzymał od danego przewoźnika lotniczego potwierdzenia czasu odlotu i przylotu dotyczących tego lotu (wyrok TSUE z dnia 21 grudnia 2021 r. w sprawach połączonych C-146/20, C-188/20, C-196/20 i C-270/20).

W oparciu o powyższe należało uznać, że umowa o udział w imprezie turystycznej (k. 18) stanowiła wystarczający dowód na potwierdzenie rezerwacji lotu. Umowa ta, podobnie jak w analizowanym przez TSUE stanie faktycznym, zawierała informacje na temat godzin lotów inne niż zostały przekazane pasażerom, w związku z czym pasażerowie ci dysponowali jedynie informacjami zawartymi w dokumencie przekazanym przez organizatora wycieczek. W konsekwencji, podpierając się stanowiskiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej należało uznać, ze rezerwacja przyjęta i zarejestrowana przez organizatora wycieczek ( (...) Sp. z o.o.) ma tę samą wartość, co rezerwacja przyjęta i zarejestrowana przez przewoźnika lotniczego. W konsekwencji za zasadny należało uznać podniesiony przez powoda zarzut naruszenia art. 3 ust. 2 lit. a w zw. z art. 2 lit. g rozporządzenia (WE) nr 261/2004.

Jednocześnie na przeszkodzie ku uwzględnieniu powództwa nie stoi to, że umowa o udział w imprezie turystycznej zwarta została pomiędzy poprzednikiem prawnym powoda, a organizatorem imprezy - (...) Sp. z o.o. W tej kwestii także stanowisko wyraził Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (wyrok TSUE z dnia 21 grudnia 2021 r. w sprawach połączonych C-146/20, C-188/20, C-196/20 i C-270/20), wskazując, że pojęcie „obsługującego przewoźnika lotniczego” zostało zdefiniowane w art. 2 lit. b) rozporządzenia jako oznaczające przewoźnika lotniczego wykonującego lub zamierzającego wykonać lot nie tylko zgodnie z umową zawartą z pasażerem, lecz również działającego w imieniu innej osoby, prawnej lub fizycznej, która zawarła umowę z tym pasażerem. Okoliczność, że dokonana przez pasażera u organizatora wycieczek rezerwacja zawiera informacje o godzinach lotu, które nie zostały potwierdzone przez przewoźnika lotniczego w ramach wewnętrznej rezerwacji między tym przewoźnikiem a tym organizatorem, nie jest wystarczająca, aby uznać, że przesłanki przewidziane w art. 2 lit. b) rozporządzenia nr 261/2004 nie zostały spełnione. Przewoźnik lotniczy, który złożył ofertę transportu lotniczego odpowiadającą ofercie wskazanej przez organizatora wycieczek w ramach jego stosunku z pasażerem, nawet jeśli możliwe są zmiany względem tej oferty, powinien zostać bowiem uznany za mającego zamiar wykonania lotu w rozumieniu art. 2 lit. b) rozporządzenia nr 261/2004. Taka interpretacja jest poparta celem zapewnienia wysokiego poziomu ochrony pasażerów lotniczych, ustanowionym w motywie 1 rozporządzenia nr 261/2004, ponieważ pozwala zagwarantować, że przewożonym pasażerom zostanie wypłacone odszkodowanie lub udzielone wsparcie bez konieczności uwzględnienia uzgodnień poczynionych przez przewoźnika lotniczego, który zdecydował się wykonać sporny lot w czasie innym od pierwotnie przewidzianego celem zapewnienia wykonania tego konkretnie lotu (zob. podobnie wyrok z dnia 4 lipca 2018 r., W. i in., C‑532/17, EU:C:2018:527, pkt 23). Natomiast w przypadku gdy obsługujący przewoźnik lotniczy byłby zobowiązany do wypłaty pasażerom odszkodowania na podstawie rozporządzenia nr 261/2004 z powodu zachowania organizatora wycieczek, przewoźnik ten ma możliwość dochodzenia odszkodowania za poniesione szkody od organizatora wycieczek zgodnie z art. 13 tego rozporządzenia (zob. podobnie wyrok z dnia 11 maja 2017 r., K., C‑302/16, EU:C:2017:359, pkt 29 i przytoczone tam orzecznictwo). W konsekwencji przewoźnik lotniczy może zostać uznany za „obsługującego przewoźnika lotniczego” w rozumieniu art. 2 lit. b) rozporządzenia nr 261/2004 w odniesieniu do danego pasażera, gdy ów pasażer zawarł umowę z organizatorem wycieczek na konkretny lot obsługiwany przez tego przewoźnika lotniczego, przy czym przewoźnik lotniczy nie potwierdził rozkładu godzin lotu ani organizator wycieczek nie dokonał rezerwacji dla tego pasażera u owego przewoźnika lotniczego.

Na zasadność powództwa nie ma wpływu także to, że organizator wycieczki zastrzegł: „Podane godziny lotu są przybliżone i mogą one ulec zmianie. W przypadku zmiany, (...) niezwłocznie poinformuje o tym Państwa”. Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 24 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych, organizator turystyki przed rozpoczęciem imprezy turystycznej może dokonać jednostronnie zmiany warunków umowy o udział w imprezie turystycznej także w przypadku, gdy łącznie spełnia następujące warunki: 1) zastrzegł sobie prawo do tego w umowie; 2) zmiana jest nieznaczna; 3) poinformuje podróżnego o zmianie w sposób jasny, zrozumiały i widoczny, na trwałym nośniku. W związku z powyższym uznać należało, że organizator był uprawniony do jednostronnej zmiany w zakresie godzin lotów, jednakże w świetle powyższego zmiana ta nie mogła być znaczna.

Wskazać natomiast należy, że w umowie o udział w imprezie turystycznej określono w przybliżony sposób lot w dniu 9 października 2021 r. z K. do W. na godzinę 06:40 ( (...)), natomiast w dniu 4 października 2021 r. poinformowano pasażera, że lot odbędzie się w dniu 9 października 2021 r., ale o godzinie 13:45. Zmianę godzin lotu należało zatem ocenić jako znaczną, skoro lot został przesunięty o 7 godzin i 5 minut w porównaniu do pierwotnych ustaleń. Na szczególna uwagę zasługuje także to, że w orzecznictwie TSUE lotu nie uznaje się za „odwołany” w rozumieniu przepisów art. 2 lit. l) i art. 5 ust. 1 rozporządzenia nr 261/2004, jeżeli przewoźnik lotniczy przekłada godzinę odlotu o mniej niż trzy godziny, nie dokonując innych modyfikacji tego lotu (wyrok TSUE z 21.12.2021 r. w sprawie C-395/20 - EP, (...) przeciwko (...)). Skoro lot został przełożony o 7 godzin i 5 minut to w świetle powyższego orzeczenia TSUE, należało go uznać za odwołany.

Z kolei w myśl art. 5 ust. 1 lit. c Rozporządzenia w przypadku odwołania lotu, pasażerowie, których to odwołanie dotyczy mają prawo do odszkodowania od obsługującego przewoźnika lotniczego, zgodnie z art. 7, chyba że: i) zostali poinformowani o odwołaniu co najmniej dwa tygodnie przed planowym czasem odlotu; lub ii) zostali poinformowani o odwołaniu w okresie od dwóch tygodni do siedmiu dni przed planowym czasem odlotu i zaoferowano im zmianę planu podróży, umożliwiającą im wylot najpóźniej dwie godziny przed planowym czasem odlotu i dotarcie do ich miejsca docelowego najwyżej cztery godziny po planowym czasie przylotu; lub iii) zostali poinformowani o odwołaniu w okresie krótszym niż siedem dni przed planowym czasem odlotu i zaoferowano im zmianę planu podróży, umożliwiającą im wylot nie więcej niż godzinę przed planowym czasem odlotu i dotarcie do ich miejsca docelowego najwyżej dwie godziny po planowym czasie przylotu.

Stosownie do art. 7 ust. 1 b) rozporządzenia pasażerowie otrzymują odszkodowanie w wysokości 400 EUR dla wszystkich lotów wewnątrzwspólnotowych dłuższych niż 1.500 kilometrów i wszystkich innych lotów o długości od 1.500 do 3.500 kilometrów. Przy określaniu odległości, podstawą jest ostatni cel lotu, do którego przybycie pasażera nastąpi po czasie planowego przylotu na skutek opóźnienia spowodowanego odmową przyjęcia na pokład lub odwołaniem lotu.

W konsekwencji, uznając, że o przesunięciu godzin lotu o 7 godzin 5 minut, które należy kwalifikować jako odwołanie lotu, poinformowano pasażera na 5 dni przed lotem, oraz fakt, że lot dotyczył trasy z K. do W., uznać należało za zasadne także te zarzuty apelacji, które dotyczyły naruszenia art. 5 ust. 1 lit. c) oraz art. 7 ust. 1 b) Rozporządzenia 261/2004.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy stwierdził, że zachodzą podstawy do uwzględnienia apelacji powoda, wobec czego na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. należało zmienić zaskarżony wyrok i na podstawie art. 5 ust. 1 lit. c) oraz art. 7 ust. 1 b) Rozporządzenia 261/2004 przyznać następcy prawnemu pasażera kwotę 400 euro tytułem odszkodowania za odwołany lot.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 205c ust. 2 ustawy Prawo lotnicze w zw. z art. 481 k.c. Pozwana miała 30 - dniowy termin ustawowy na rozpatrzenie reklamacji powódki z dnia 1 kwietnia 2022 r., wobec tego odsetki ustawowe za opóźnienie należało zasądzić od następnego dnia po upływie tego terminu.

Konsekwencją wydania orzeczenia reformatoryjnego była konieczność zmiany rozstrzygnięcia także w przedmiocie kosztów postępowania za pierwszą instancję. O kosztach postępowania przed Sądem Rejonowym, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sporu. Na koszty te złożyła się opłata od pozwu w wysokości 200 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 900 zł, ustalone zgodnie z § 2 pkt 3) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

O kosztach postępowania w instancji odwoławczej Sąd Okręgowy również orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Na koszty te złożyła się opłata od apelacji w wysokości 200 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika powoda w wysokości 450 zł ustalone na podstawie § 10 ust. 1 pkt 1) w zw. z § 2 pkt 3 powołanego wyżej rozporządzenia.

O odsetkach od kosztów procesu w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.