Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lutego 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2024 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W.

przeciwko (...) Bank (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy - Mokotowa w Warszawie

z dnia 26 czerwca 2023 r., sygn. akt I C 2615/22

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że nadaje mu następującą treść:

„1. zasądza od (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. kwotę 35.396,19 (trzydzieści pięć tysięcy trzysta dziewięćdziesiąt sześć 19/100) złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 września 2022 roku do dnia zapłaty;

2. zasądza od (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. kwotę 4.387 (cztery tysiące trzysta osiemdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienia od dnia od dnia uprawomocnienia się wyroku w tym zakresie do dnia zapłaty”;

II. zasądza od (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. kwotę 3.570 (trzy tysiące pięćset siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku w tym zakresie do dnia zapłaty.

Anna Bednarek

Sygn. akt: V Ca 3268/23

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 20 lutego 2024 r.

Pozwem z dnia 15 września 2022 r. (dala nadania pisma na poczcie) (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. (dalej jako: (...)) wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. (dalej jako: „Bank”) kwoty 61 401,10 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 01 września 2022 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

W uzasadnieniu wskazano, że w dniu 27 marca 2017 r. pozwany zawarł z konsumentem umowę kredytu konsumenckiego nr (...). Stwierdzono, że całkowita kwota kredytu wyniosła 104 3 84,00 zł, a całkowity koszt kredytu wyniósł 78 160,18 zł. Udostępnienie kwoty kredytu konsumenckiego nastąpiło na zasadach wskazanych w umowie. Umowa została zawarta na okres od 27 marca 2017 roku do 23 kwietnia 2027 roku.

(...) podał następnie, że zawarł z konsumentem umowę przelewu wszelkich wierzytelności pieniężnych przysługujących konsumentowi od Banku, a wynikających z wymienionej umowy kredytu konsumenckiego.

Powód podniósł, że umowa kredytu zawiera postanowienia naruszające:

- art. 30 ust. 1 pkt 10 i 16 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U. z 2019 r., poz. 1083 - wersja obowiązująca w dacie zawarcia umowy, dalej jako: „u.k.k.”) w zw. z art. 49 ust. 1, poprzez brak określenia procedury i warunków, na jakich koszty kredytu mogą ulec zmianie, zwłaszcza gdy następuje jego wcześniejsza spłata. W szczególności poprzez brak wyjaśnienia, że całkowity koszt kredytu w razie jego wcześniejszej spłaty ulega obniżeniu o te koszty, które dotyczą okresu, o który skrócono czas obowiązywania umowy, chociażby konsument poniósł je przed tą spłatą;

- art. 30 ust. 1 pkt 16 u.k.k. w zw. z art. 48 ust. 2 u.k.k., poprzez bezzasadne uzależnienie prawa do wcześniejszej spłaty kredytu od złożenia stosownej dyspozycji na piśmie;

-

art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k., poprzez błędne wskazanie rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania i całkowitej kwoty do zapłaty przez konsumenta ustalonej w dniu zawarcia umowy o kredyt konsumencki wraz z podaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczania;

-

art. 30 ust. 1 pkt. 11 u.k.k., poprzez brak określenia przez kredytodawcę zasad i warunków, według których będzie następować zmiana przedmiotowego oprocentowania;

-

art. 30 ust. 1 pkt 15 u.k.k. w zw. z art. 53 ust. 1 i 2 u.k.k., poprzez brak poinformowania kredytobiorcy o prawie odstąpienia od umowy kredytu w sytuacji wskazanej w art. 53 ust, 2 tejże ustawy;

-

art. 30 ust. 1 pkt 10 u.k.k., poprzez niewskazanie warunku determinującego zmianę kosztów kredytu w sytuacji określonej w art. 45 ust. 1 ustawy;

-

art. 30 ust. 1 pkt 6 u.k.k., poprzez sformułowanie klauzuli o zmiennej stopie oprocentowania kredytu w sposób nieprawidłowy, nieokreślony, nieprecyzyjny, nietransparentny;

-

art. 30 ust. 1 pkt. 10 u.k.k., poprzez zastrzeżenie na rzecz kredytodawcy prawa do zmiany kosztów kredytu w oparciu o przesłanki, które zostały sformułowane w sposób dowolny i niejasny;

-

art. 30 ust. 1 pkt 10 i 12 u.k.k., poprzez nieokreślenie w zakresie ewentualnych opłat i kosztów kredytu;

-

art. 30 ust. 1 pkt 7 i 10 u.k.k., poprzez nieuwzględnienie w zakresie opłat i kosztów kredytu kosztów i opłat związanych z prowadzeniem rachunku oszczędnościowo- rozliczeniowego, z którego zgodnie z postanowieniami umowy kredytu miały być potrącane należności na poczet kredytu;

-

art. 30 ust. 1 pkt 8, 9 i 10 u.k.k., poprzez zaniechanie wskazania w treści umowy kredytu w sposób prawidłowy zasad spłaty kredytu i kolejności zaliczania rat kredytu konsumenckiego na poczet należności kredytodawcy.

Powód wskazał, że konsekwencją powyższego jest zastosowanie sankcji kredytu darmowego, o której mowa w art. 45 u.k.k. (pozew - k. 3-9v.).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym, wydanym w dniu 23 września 2022 r. pod sygn. II Nc 8011/22, tut. Sąd w II Wydziale Cywilnym- Sekcji Nakazowej, orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (nakaz zapłaty -k. 32).

W sprzeciwie z dnia 11 października 2022 r. (data nadania pisma na poczcie) pozwany zaskarżył nakaz zapłaty w całości i wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podniósł m.in. zarzuty braku legitymacji czynnej powoda, nieważności umowy przelewu, braku skuteczności pełnomocnictwa do złożenia oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego, bezzasadności żądania pozwu z uwagi na nieistnienie uchybień zarzucanych przez powoda.

(sprzeciw od nakazu zapłaty k. 37-67v.)

Wyrokiem wydanym w dniu 26 czerwca 2023 r., sygn. akt I C 2615/22, Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w Warszawie oddalił powództwo w całości oraz zasądził od powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. na rzecz pozwanego (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 5.417 zł (pięć tysięcy czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 5.400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła strona powodowa zaskarżając go w części, tj. w zakresie pkt 1 co do oddalonego roszczenia w wysokości 35.396,19 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 01.09.2022 r. do dnia zapłaty oraz w zakresie pkt 2 w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

a.  art. 45 ust. 1 ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim poprzez jego niezastosowanie i oddalenie powództwa, w sytuacji gdy Pozwana zawierając z konsumentem umowę kredytu naruszyła obowiązki informacyjne określone w tym przepisie, co powinno skutkować zastosowaniem sankcji kredytu darmowego i uwzględnieniem powództwa w całości;

b.  art. 30 ust. 1 pkj7 u.k.k. w zw. z art. 5 ust. 6-7i 10 oraz 12 u.k.k. w zw. z art. 45 ust. 1 u.k.k. poprzez błędną wykładnię i uznanie, żę Pozwana nie naruszyła obowiązku informacyjnego poprzez wskazanie RRSO i całkowitej kwoty do zapłaty zaliczającej do równania odsetki umowne od kredytowanych kosztów kredytu (prowizja), podczas gdy takie odsetki umowne są bankowi nienależne i nie powinny być uwzględniane we wzorach stosowanych do obliczenia ww. parametrów, a podanie jakiejkolwiek wartości RRSO i całkowitej kwoty do zapłaty nie czyni zadość obowiązkowi informacyjnemu;

c.  art. 5 pkt 10 u.k.k. w zw. z art. 5 pkt 7 u.k.k. poprzez błędną wykładnię i u znanie, że pojęcie' „wypłaconej kwoty" obejmuje także część kapitału kredytu przeznaczoną na sfinansowanie kosztów związanych z kredytem, w sytuacji gdy „wypłacona kwota” oznacza kwotę „udostępnioną”, czyli „rzeczywiście oddaną do swobodnej dyspozycji konsumenta”, do której nie zaliczają się kredytowane koszty kredytu;

d.  art. 6 k.c. w zw. z art. 5 i 8 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG poprzez błędną wykładnię i ocenę, że samo wskazanie dowolnej wartości i założeń przyjętych do jej obliczenia RRSO stanowi spełnienie obowiązku informacyjnego, podczas gdy ciężar dowodu poprawności RRSO spoczywa na Pozwanej z uwagi na ceł dyrektywy i charakter relacji konsument-bank, w związku z czym powinna przedstawić dowód na poprawność tych wyliczeń;

e.  art. 30 ust. 1 pkt 6 u.k.k., poprzez błędną wykładnię i uznanie, że wskazanie w umowie o kredyt konsumencki zmiennej stopy oprocentowania kredytu poprzez odwołanie do „stopy procentowej NBP” i wskaźnika „WIBOR” jest i wystarczające i spełnia wymogi tego przepisu, w sytuacji gdy Pozwana powinna określić, w jaki sposób i na jakich warunkach mogą one podlegać zmianom;

f.  art. 30 ust. 1 pkt 11 u.k.k. poprzez błędną wykładnię i uznanie, że wystarczające było określenie, że stopa oprocentowania zadłużenia przeterminowanego równa będzie odsetkom maksymalnym za opóźnienie, w sytuacji gdy Pozwana powinna zdefiniować to pojęcie, w przeciwnym razie powstają wątpliwości interpretacyjne, które mogą wprowadzić konsumenta w błąd;

g.  art. 30 ust. 1 pkt 10 u.k.k. poprzez błędną wykładnię i uznanie, że zawarcie w i umowie postanowienia, że zmiana opłat nastąpi w sytuacji „zmiany cen rozliczeń międzybankowych” nie jest wprowadzające w błąd, podczas gdy) warunki ustalania i zmiany opłat kredytowych nie mogą być określone w) sposób dowolny, ogólnikowy, nie definiujący użytych pojęć, które konsumentowi nie muszą być znane, a w szczególności takich, które mogą; prowadzić do powstania wątpliwości interpretacyjnych;

1.  naruszenie przepisów prawa procesowego, mające i wpływ na rozstrzygnięcie, tj.: art. 233 §1 k.p.c. poprzez:

a.  błędne ustalenie, że w umowie wskazane były RRSO i całkowita kwota do zapłaty, podczas gdy powódka wykazała, że przez doliczenie do równania odsetek umownych od kosztów kredytu wartości te zostały przedstawione nieprawidłowo;

b.  w zw. z art. 232 k.p.c. poprzez dowolną ocenę dowodów oraz sprzeczne z zasadami logicznego rozumowania uznanie, że strona pozwana wykazała prawidłowość RRSO poprzez zamieszczenie w umowie kredytowej dowolnej wartości procentowej wraz z założeniami przyjętymi do jej obliczenia, podczas gdy strona pozwana powinna w procesie udowodnić poprawność przyjętych założeń i podanej wartości RRSO, na niej bowiem spoczywał obowiązek udowodnienia i ciężar dowodu w tym zakresie;

c.  brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i niedostrzeżenie, że wysokość poniesionych przez konsumenta odsetek umownych została częściowo udowodniona, tj. że można ją ustalić na podstawie raportu BIK (ilość zapłaconych rat w całości) i kalkulatora odsetkowego (...), które zostały przedłożone do pisma przygotowawczego Powódki z dnia 30.05.2023 r.

W związku z podniesionymi zarzutami strona powodowa wniosła o:

a.  zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 1 poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kwoty 35.396,19 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 01.09.2022 r. do dnia zapłaty;

b.  zmianę wyroku w pkt 2 poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, za postępowanie przed Sądem I instancji, według norm przepisanych;

c.  zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania apelacyjnego, według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powódki, pozwana wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja strony powodowej zasługiwała na uwzględnienie, a część z zarzutów wskazanych w apelacji uznać należało za trafne, skutkujące koniecznością zmiany wyroku. Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy i przyjmuje je za własne, lecz nie podziela oceny prawnej umowy łączącej pozwanego z poprzednikiem prawnym powoda.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu naruszenia art. 233 § 1 i art. 232 k.p.c. wskazać należy, że nie zasługiwał on na uwzględnienie. Przepis ten przyznaje sądowi swobodę w ocenie zebranego materiału dowodowego, zaś zarzut naruszenia tego uprawnienia tylko wtedy można uznać za usprawiedliwiony, jeżeli sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki, bądź doświadczeniem życiowym. Dla skuteczności zarzutu naruszenia ww. przepisu nie wystarcza samo twierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. Jeżeli zaś z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu na podstawie tego samego materiału dowodowego dawały się wysnuć wnioski odmienne ( por. wyrok SN z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00). Zwalczanie oceny dowodów nie może polegać tylko na przedstawieniu własnej, korzystnej dla apelującego wersji ustaleń opartej na jego subiektywnej ocenie, lecz konieczne jest przy posłużeniu się argumentami wyłącznie jurydycznymi wykazanie, że określone w art. 233 § 1 k.p.c. kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów zostały naruszone, co miało wpływ na wynik sprawy.

Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji, nie sposób zarzucić Sądowi Rejonowemu dowolnej, sprzecznej ze zgromadzonym materiałem, oceny dowodów. Pozwany nie wykazał na czym miałoby polegać naruszenie reguł dowodzenia z art. 233 § 1 k.p.c., poprzestając jedynie na zakwestionowaniu oceny stanu faktycznego dokonanej przez Sąd Rejonowy. Zarzuty w tym zakresie dotyczą zatem w istocie naruszenia przepisów prawa materialnego, nie zaś samych reguł dowodzenia.

Zgodnie z ugruntowaną linią orzeczniczą dokonana przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie zakwestionowana tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu jest sprzeczne z doświadczeniem życiowym (m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 23 czerwca 2016 r., III AUa 164/16). Nie jest wobec tego, dla uznania zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. za zasadny, wystarczającym poprzestanie przez stronę na wyrażeniu odmiennej oceny poszczególnych dowodów i przedstawieniu własnej wersji zdarzeń, jej zdaniem prawdziwej, opartej na takiej właśnie ocenie, odmiennej od tej, którą została dokonana przez Sąd (m.in. wyrok Sądu Najwyższego z 23 stycznia 2001, sygn. IV CKN 970/00 i z 6 lipca 2005 r., sygn. III CK 3/05).

Odnosząc się do zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego w pierwszej kolejności wskazać należy, że w ocenie apelującego uznanie przez Sąd Rejonowy, że strona pozwana wykazała prawidłowość RRSO poprzez zamieszczenie w umowie dowolnej wartości procentowej wraz z założeniami do jej wyliczenia stanowiło naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c., art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k. w zw. z art. 5 ust. 6-7 i 10 oraz 12 u.k.k. w zw. z art. 45 ust. 1 u.k.k. oraz art. 6 k.c. w zw. z art. 5 i 8 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG. Sąd Okręgowy podzielił pogląd apelującego uzasadniający ocenę co do naruszenia powyższych przepisów w całej rozciągłości. Zgodnie z treścią art. art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k. umowa powinna określać rzeczywistą roczną stopę oprocentowania (RRSO) oraz całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta ustaloną w dniu zawarcia umowy o kredyt konsumencki wraz z podaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczenia. W orzecznictwie sądów powszechnych prezentowany jest pogląd o braku podstaw do obciążania kredytobiorcy odsetkami umownymi od kredytowanych kosztów kredytu. Dodanie takich odsetek do całkowitego kosztu kredytu, jak słusznie podnosi apelujący, powoduje, iż wartość RRSO w umowie wskazana jest w sposób nieprawidłowy. Sąd Okręgowy podziela także pogląd wyrażony przez Sąd Apelacyjny w Warszawie, który wskazał, że „Zgodnie z art. 5 pkt 7 u.k.k. całkowita kwota kredytu to suma wszystkich środków pieniężnych, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt. Do powyższej kwoty nie mogą więc być wliczone opłaty za udzielenie kredytu, w tym opłaty, prowizje i odsetki. Wszystkie koszty związane z udzieleniem kredytu powinny być umieszczone w całkowitym koszcie kredytu.” ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 15.02.2007, sygn. VI ACa 560/16).

Następnie zauważyć należy, że ciężar dowodu poprawności wyliczenia całkowitej kwoty do zapłaty spoczywał na pozwanym banku, co słusznie zauważył skarżący. To pozwany winien wykazać, że konsument nie został wprowadzony w błąd, a przyjęte założenia oraz dokonane wyliczenia zostały wykonane prawidłowo. Materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy nie pozwala na przyjęcie, iż strona pozwana sprostała ciężarowi dowodu w tym zakresie i wykazała okoliczności przeciwne. Oznacza to, że Sąd Rejonowy nie dokonał właściwej oceny materiału dowodowego przyjmując, że przedmiotowa umowa kredytowa sporządzona została z uwzględnieniem postanowień art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k.

Rację ma również skarżący, że Sąd Rejonowy dopuścił się naruszenia art. 5 pkt 10 u.k.k. w zw. z art. 5 pkt 7 u.k.k. Jak wynika z treści przedmiotowej umowy, bank zastrzegł w umowie możliwość wyliczenia stopy RRSO od kredytowanych kosztów udzielonej pożyczki w postaci prowizji. Tymczasem przepisy u.k.k. wprost wskazują, iż sposób wyliczenia stopy oprocentowania kredytu, może odwoływać się tylko do kwoty faktycznie wypłaconej kredytobiorcy. Z definicji zawartej w art. 5 pkt 10 u.k.k. wynika, iż stopa oprocentowania kredytu to stopa oprocentowania wyrażona jako stałe lub zmienne oprocentowanie stosowane do wypłaconej kwoty na podstawie umowy o kredyt w stosunku rocznym. Tymczasem z postanowień umowy wprost wynika, iż przy wyliczaniu RRSO pozwany wziął pod uwagę całkowitą kwotę do zapłaty przez kredytobiorcę, a więc również kredytowane koszty kredytu. Tego typu wadliwość umowy, jak już wyżej wskazano naruszała art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k., błędnie wskazując wysokość RRSO. Nieprawidłowe sformułowanie tego elementu umowy doprowadziło do wprowadzenia w błąd konsumenta. Przyjąć należy, że konsument zapoznany z RRSO wyliczonym w takim trybie zostaje albo błędnie poinformowany o zaniżonej wysokości tego wskaźnika, bowiem liczony jest on przy uwzględnieniu wyższej kwoty kredytu, niż faktycznie konsumentowi udostępniona, albo też postawiony zostaje przed faktem wyliczania oprocentowania również od kredytowanych kosztów kredytu w postaci prowizji. Możliwość naliczania tego rodzaju oprocentowania została zaś jednoznacznie zakwestionowana w praktyce orzeczniczej, bowiem już przywołany w niniejszym wywodzie art. 5 pkt 10 u.k.k. jednoznacznie wskazuje, że procentowanie stosowane winno być do kwoty wypłaconej kwoty kredytu. Kredytowane koszty kredytu, które wcale nie zostają faktycznie udostępnione kredytobiorcy, nie mogą być podstawą naliczania odsetek kredytowych. Jak wskazał w swoim wyroku Sąd Najwyższy, „całkowita kwota kredytu” obejmuje jedynie tę kwotę, która została faktycznie oddana do swobodnej dyspozycji konsumenta. Brak więc podstaw do obciążania konsumenta odsetkami od kosztów kredytu, nawet w wypadku udzielenia kredytu w celu sfinansowania tych kosztów (vide: . wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2019 r., sygn. akt I NSK 9/18).

Wobec zatem uznania, że pozwany bank dopuścił się naruszenia art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k., powód jak następca prany kredytobiorcy miał prawo do złożenia oświadczenia, o jakim mowa w art. 45 ust. 1 u.k.k.

Następnie Sąd Okręgowy wskazuje, że za prawidłową uznaje metodologię przyjętą przez skarżącego celem wyliczenia wysokości słusznego roszczenia powoda. Na kwotę tę składały się odsetki umowne oraz uiszczone od dnia zawarcia umowy do dnia 17.08.2022 r. oraz prowizja. Wysokość zarówno odsetek, jak i prowizji nie była przez pozwanego kwestionowana.

W tym stanie rzeczy dopatrując się zarzucanych przez apelującego naruszeń na podstawie art. 386 k.p.c. Sąd Okręgowy zmienił wyrok Sądu I instancji zasądzając kwotę wskazaną w apelacji.

Konsekwencją uwzględnienia apelacji była zmiana rozstrzygnięcia o kosztach procesu przed Sądem I instancji, o których orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na zasadzona kwotę składały się: proporcjonalna opłata od pozwu w wysokości 1.770 zł, kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 3.600 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika procesowego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia o kosztach do dnia zapłaty.

O kosztach postępowania w instancji odwoławczej orzeczono na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 5 i § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r., zasądzając od strony powodowej na rzecz strony pozwanej kwotę w wysokości 3.570 zł, na którą składały się opłata od apelacji w wysokości 1.770 zł oraz 1.800 zł wynagrodzenie pełnomocnika procesowego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia o kosztach do dnia zapłaty.

Anna Bednarek