Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 lutego 2024r.

Sąd Rejonowy w Toruniu – V Wydział Gospodarczy

w składzie:

przewodniczący: SSR Maciej J. Naworski

protokolant: sekretarz sądowy Irena Serafin

po rozpoznaniu dnia 22 lutego 2024r.,

w T.

na rozprawie

sprawy

z powództwa (...) sp. z o.o. we W. ( KRS (...) )

przeciwko M. R. (1) ( NIP (...) )

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego M. R. (1) na rzecz powoda (...) sp. z o.o. we W. kwotę 4.500zł ( cztery tysiące pięćset złotych ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 9 stycznia 2023r. do dnia zapłaty,

2.  oddala powództwo pozostałej części,

3.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.317zł ( tysiąc trzysta siedemnaście złotych ) z odsetkami w wysokości ustawowych odsetek za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów postępowania w tym 900zł ( dziewięćset złotych ) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VGC 1175/23

UZASADNIENIE

(...) sp. z o.o. we W. żądała od M. R. (1) 4.500zł. Podniosła, że (...) sp. z o.o. przygotowała dla pozwanej stronę internetową za 9.000zł, ale otrzymała tylko połowę wynagrodzenia i scedowała na powódkę wierzytelność o zapłatę jego pozostałej części ( k. 3 – 7 ).

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa, ponieważ nie potwierdziła ostatecznej wersji strony internetowej a było to warunkiem zapłaty reszty wynagrodzenia; ponadto strona internetowa miała wady wobec czego pozwana złożyła wykonawcy oświadczenie o obniżeniu wynagrodzenia o 4.500 zł ( k. 36 – 39 ).

Sąd ustalił, co następuje:

M. R. (1) zleciła z (...) sp. z o.o. w G. wykonanie strony internetowej na potrzeby prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej za 9.000zł.

Bezsporne ( umowa, k. 42 – 44 ).

M. R. (1) zapłaciła (...) sp. z o.o. 4.500zł przy podpisaniu umowy; pozostałą część zobowiązała się uiścić w terminie trzech dni od wystawienia faktury co miało nastąpić w dniu potwierdzenia ostatecznej wersji strony przez koordynatora prac.

Bezsporne ( umowa, § 5 ust. 2 k. 42v. ).

M. R. (1) wyznaczyła koordynatorem pracownika: J. M..

Dowód: umowa, § 8 pkt. 3 k. 43v.

Dane do umieszczenia na stronie miała przygotować M. R. (1).

Dowód: umowa, § 2 pkt. 2a k. 43v.

30 grudnia 2022r. J. M. przyjęła bez uwag zaprezentowaną jej przez (...) sp. z o.o. stronę internetową.

Dowód: zeznania J. M. k. 128,

F. G. k. 127 – 127v.

2 stycznia 2023r. J. M. zgłosiła (...) sp. z o.o. uwagi do niektórych treści na stronie internetowej i problem z zapisem zmian; problem został rozwiązany a wpisy skorygowane zgodnie z sugestiami zgłaszającego.

Dowód: wiadomości, k. 46 – 49,

zeznania: J. M., k. 128,

M. Z., k. 128 – 128v.,

F. G., k. 127 – 127v.

3 stycznia 2023r. (...) sp. z o.o. uruchomiła dostępną publicznie stronę internetową M. R. (2).

Dowód: zeznania: J. M., k. 128,

F. G., k. 127 – 127v.

Po 3 stycznia 2023r. pracownicy M. R. (2) i jej mąż sprawdzali treści na stronie internetowej poprawiając te, które uznali za niewłaściwe a także zlecając ich poprawianie (...) sp. z o.o. Niechciane informacje zostały wyeliminowane.

Dowód: zeznania: J. M., k. 128,

M. Z., k. 128 – 128v.,

S. R., k. 141 – 141v.,

F. G., k. 127 – 127v.

zapis rozmów, k. 51 – 68.

7 lutego 2023r. M. R. (1) odesłała (...) sp. z o.o. fakturę za drugą część wynagrodzenia bez księgowania a 6 czerwca 2023r. złożyła jej oświadczenie o obniżeniu wynagrodzenia o 4.500zł z uwagi na wady a mianowicie: brak działania systemu wyboru mieszkań i kondygnacji wszystkich budynków, braku możliwości logowania się do panelu administracyjnego, błędy ortograficzne i stylistyczne, błędy merytoryczne w opisach inwestycji, braku możliwości weryfikacji całej działającej strony i braku akceptacji draftu strony.

Bezsporne ( pismo, k. 69 i 70 – 71 ).

4 maja 2023r. M. R. (1) zabroniła (...) sp. z o.o. ingerencji w stronę

Dowód: wiadomość, k. 103.

Sąd zważył, co następuje:

1. Stan faktyczny w znacznej części był bezsporny, wobec czego Sąd ustalił go na podstawie zgodnych oświadczeń stron i art. 230 k.p.c. W pozostałym zakresie Sąd ustalił

fakty na podstawie dokumentów i zeznań świadków.

Dokumenty nie budziły wątpliwości i nie były kwestionowane przez strony.

Sąd dał wiarę J. M., M. Z. i, co do zasady, E. D.. Wypowiadali się bowiem spójnie i logicznie a ich słowa korespondowały ze sobą i z dokumentami. Ponadto, pomimo powiązania z pozwaną, ich zeznania były dla niej niekorzystne, co potwierdza ich prawdomówność. Wątpliwość budziło jedynie zdanie E. D., że mechanizm „przeskakiwania” z piętra na piętro nie działa; M. Zagroda, dyrektor zarządzający w przedsiębiorstwie pozwanej i mąż pozwanej, twierdzili bowiem, że ta usterka została usunięta.

Prawdzie odpowiadało także zeznanie F. G.; było bowiem zgodne z treścią zeznań wymienionych wcześniej świadków.

Więcej uwagi wymagały słowa S. R.. Abstrahując od tego, że jest mężem pozwanej i współpracuje z nią w prowadzeniu przedsiębiorstwa, był negatywnie nastawiony do kontrahenta a jego zdanie pozostawało w sprzeczności z zeznaniami nie tylko F. G., lecz także J. M., M. Z. a także E. D.. Ostatecznie jednak nawet on potwierdził fakt usunięcia błędów, które jego zdaniem wystąpiły pierwotnie na stronie internetowej oraz, odmienne niż E. D., że problem z „przeskakiwaniem” miedzy piętrami został usunięty.

Rozbieżność, jak należy stwierdzić, dotyczyła ilości błędów i terminu ich poprawienia oraz stanowiła wyraz surowej oceny kontrahenta, co nie ma jednak znaczenia dla rozstrzygnięcia. Zeznania świadka nie odbiegały przy tym nadmiernie od wypowiedzi pozostałych osób, wobec czego także je trzeba było uznać za prawdziwe .

Sąd nie dokonał ustaleń na podstawie zeznań L. L., ponieważ nic nie wiedziała o sprawie nic ważnego.

Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie stron, ponieważ dowód ten ma wyłącznie komplementarny charakter ( art. 299 k.p.c. ).

2. Przed przystąpieniem do zasadniczych rozważań należy poczynić następujące uwagi ogólne.

Po pierwsze, proces cywilny jest de lege lata kontradyktoryjny i obowiązuje w nim zasada prawdy formalnej. W konsekwencji na stronach spoczywa obowiązek przeprowadzenia postępowania.

Po drugie, ciężar dowodu faktów istotnych dla rozstrzygnięcia spoczywa na stronie, która wywodzi z nich skutki prawne ( ei incumbit probatio qui dicit – art. 6 k.c. ). W sprawie o świadczenie umowne onus probandi spoczywa więc w pierwszej kolejności na stronie powodowej. Musi bowiem ona wykazać treść stosunku prawnego i zasadność zgłoszonych pretensji. Pozwany nie jest jednak zwolniony z obowiązków w zakresie przytaczania faktów i wykazania inicjatywy dowodowej, w sytuacji, w której broni się zgłaszając zarzuty w tym w szczególności, powołuje się na wady przedmiotu umowy ( excipiendo reus fit acor ).

Po trzecie, przez umowę o dzieło wykonawca zobowiązuje się odpłatnie wykonać określone dzieło ( art. 627 k.c. ).

Po czwarte, do wad przy umowie o dzieło stosuje się przepisy o rękojmi przy sprzedaży ( art. 638 § 1 zd. 1 k.c. ).

Po piąte, sprzedawca odpowiada względem nabywcy jeżeli sprzedana rzecz ma wady polegające na braku właściwości, które powinna mieć albo, o których sprzedawca zapewnił kupującego lub nie nadaje się do celu, o którym kupujący poinformował sprzedawcę przy zawarciu umowy jeżeli istniały w chwili przejścia niebezpieczeństwa na kupującego lub wynikły z przyczyny tkwiącej w rzeczy ( art. 556 i 556 ¹ § 1 pkt 1 – 3 w związku z art. 559 k.c. ).

Po szóste, jeżeli sprzedana rzecz ma wady, kupujący może obniżyć jej cenę wynikającą z umowy w takiej proporcji, w jakiej wartość rzeczy z wadą pozostaje do wartości rzeczy bez wad ( art. 560 § 1 i 3 k.c. ).

Po siódme wreszcie, wierzyciel może bez zgody dłużnika i w dowolnej formie przenieść wierzytelność na osobę trzecią przy czym umowa zobowiązująca rodzi także skutek rozporządzający ( 509 § 1 k.c. ).

2. Powództwo było uzasadnione.

Poprzednik powoda zawarł bowiem z pozwaną umowę opisaną w pozwie i nie otrzymał dochodzonej części wynagrodzenia, chociaż sam umowę wykonał. Powód wykazał natomiast, że nabył roszczenie o zapłatę przeciwko pozwanej. Sąd uwzględnił zatem żądanie na podstawie art. 627 i art. 7 ust. 1 ustawy z dnia ustawy z dnia 8 marca 2013r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych ( tekst j. Dz. U. 2023r., poz. 1790 ze zm. ).

3. Pozwana broniła się zarzutem obniżenia ceny, który chociaż teoretycznie dopuszczalny i prawidłowo sformułowany z formalnego punktu widzenia, okazał się nieskuteczny i to z dwóch względów.

Po pierwsze, pozwanej nie udało się udowodnić, że przygotowana na jej zlecenie strona internetowa rzeczywiście nie funkcjonuje prawidłowo.

Twierdziła bowiem, że nie działa system wyboru mieszkań i kondygnacji wszystkich budynków. Zdaniem J. M., którą pozwana wyznaczyła koordynatorem prac, strona działała prawidłowo w dniu uruchomienia a drobne usterki zostały następnie usunięte. Podobnie twierdził M. Z. będący dyrektorem zarządzającym w przedsiębiorstwie pozwanej a nawet, ogólnie niechętny wykonawcy, mąż pozwanej. Jedynie E. D. utrzymywała, że jest inaczej. Trudno było jednak dokonać takiego ustalenia, skoro pozostali świadkowie mieli odmienne obserwacje.

Pozwana podnosiła, że nie ma możliwości logowania się do panelu administracyjnego strony, jednak nikt inny tak nie mówił. Jej mąż zeznał jedynie, że wykonawca nie przekazał żonie haseł. Z umowy wynikało jednak, że wykonawca udostępni zamawiającemu loginy i hasła niezbędne do zmian treści na stronie. Nie ulegało natomiast wątpliwości, nawet w świetle zeznania męża pozwanej, że i ona, i jej pracownicy zmieniają treść strony.

Z kolei wystąpienie błędów ortograficznych, stylistycznych i merytorycznych w treściach przeznaczonych do umieszczenia na stronie obciążało pozwaną, skoro zgodnie z umową to ona odpowiadała za ich przekazanie wykonawcy. Nikt nie twierdził natomiast, że to wykonawca wadliwie przeniósł materiały na stronę; pomijając inne kwestie, błędy zostały usunięte i już ich nie ma. W tym miejscu wypada też odnotować, że J. M., koordynator pozwanej, 30 grudnia 2022r. przyjęła bez uwag stronę od wykonawcy chociaż do szczegółowego sprawdzenia jej treści przystąpiła z mężem pozwanej i innymi jej pracownikami dopiero po Nowym Roku. Kluczowe znaczenie ma zresztą to, że błędy i nieścisłości zostały usunięte.

Zarzut, że wykonawca uniemożliwił weryfikację strony trafił przy tym w próżnię w świetle zeznania J. M., że obejrzała ją i zaakceptowała. Zresztą, nie jest to w ogóle wada mająca znaczenie z punktu widzenia rękojmi. Podobnie jest z zarzutem braku uzyskania akceptacji „draftu” strony.

W rezultacie dowód wadliwości strony intrenetowej nie powiódł się pozwanej. Nawet najbardziej życzliwe podejście do jej stanowiska pozwala przyjąć, że na stronie wystąpiły błędy, jednak zostały usunięte.

Po drugie, pozwana złożyła wykonawcy oświadczenie o obniżeniu wynagrodzenia o połowę. Obowiązujące przepisy pozwalają jednak obniżyć wynagrodzenie wynikające z umowy za wadliwe dzieło w takiej proporcji, w jakiej wynagrodzenie za rzecz z wadą pozostaje do wynagrodzenia za wytworzenie rzeczy bez wad.

Pozwana w ogóle jednak nie określiła sposobu obniżenia ceny nie mówiąc już o wykazaniu, że ewentualne wady na stronie internetowej obniżają należne wykonawcy wynagrodzenie w połowie. Jak była już mowa na niej spoczywał w tym zakresie ciężar dowodu.

4. Sąd orzekł o kosztach w myśl art. 98 § 1 i 3 oraz 98 § 1 ¹ k.p.c.