Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 sierpnia 2023r.

Sąd Rejonowy w Toruniu – V Wydział Gospodarczy

w składzie:

przewodniczący: SSR Maciej J. Naworski

protokolant: sekretarz sądowy I. serafin

po rozpoznaniu dnia 3 sierpnia 2023r.,

w T.

na rozprawie

sprawy

z powództwa R. P. ( NIP (...) )

przeciwko P. K. ( NIP (...) )

o zapłatę

zasądza od pozwanego P. K. na rzecz powoda R. P. kwotę 5.537,62zł ( pięć tysięcy pięćset trzydzieści siedem złotych i sześć-dziesiąt dwa grosze ) z odsetkami:

ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od kwoty 5.220zł od dnia 7 września 2021r.,

ustawowymi za opóźnienie kwoty 317,62zł od dnia 30 grudnia 2021r..

do dnia zapłaty,

zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.217zł ( dwa tysiące dwieście siedemnaście złotych ) z odsetkami w wysokości ustawowych odsetek za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów postępowania w tym 1.800zł ( tysiąc osiemset złotych ) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VGC 60/23

UZASADNIENIE

R. P. domagał się od P. K. 5.537zł,62zł ceny i rekompensaty za koszt odzyskiwania należności z odsetkami, ponieważ sprzedał pozwanemu meble i nie otrzymał zapłaty ( k. 6 – 9 ).

Pozwany wnosił o oddalenie powództwa podnosząc zarzut spełnienia świadczenia; cenę płatną „za pobraniem” otrzymał bowiem kurier powoda, który inaczej nie wydałby mebli; wcześniej też zaś płacił przewodnikowi ( k. 70 – 73 ).

Sąd ustalił i zważył co następuje:

1. Proces cywilny jest de lege lata kontradyktoryjny i obowiązuje w nim zasada prawdy formalnej. W rezultacie na stronach spoczywa ciężar przeprowadzenia odpowiednich dowodów oraz ryzyko ich niepowodzenia. Konieczność wykazania oznaczonej okoliczności jest przy tym obowiązkiem tej osoby, która się na nią powołuje ( ei incumbit probatio qui dicit – art. 6 k.c. ).

Przeprowadzenie dowodu spełnienia świadczenia stanowi więc zadanie dłużnika.

2. Stan faktyczny rodził kontrowersje a bezsporne było jedynie, że powód sprzedał i wydał pozwanemu meble za 5.200zł.

Dokumenty nie budziły wątpliwości i nie były kwestionowane.

Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie stron, ponieważ dowód ten ma wyłącznie komplementarny charakter ( art. 299 k.p.c. ).

Kluczowe znaczenie w sprawie miał dowód z zeznań świadków. Pozwany spełnienie świadczenia wykazywał bowiem w ten sposób. Opierał się zaś na słowach brata, który zeznał, że to on osobiście zapłacił kurierowi pieniędzmi pobranymi z bankomatu ( k. 130v. ) oraz E. S., który podał, że pozwany kilka razy płacił za meble kurierom, jednak ostatecznie „nie może powiedzieć, że widział” jak pozwany płaci za rzeczy, o które chodzi w sprawie; w ogóle też nie wspomniał o obecności brata powoda przy ich odbiorze ( k. 151v. ).

Trudno zatem twierdzić, że zeznania potwierdziły fakt zapłaty, skoro się wzajemnie wykluczały. Brat powoda twierdził, że to on przekazał gotówkę przewoźnikowi a drugi świadek, że za meble płacił pozwany, jednak w tym konkretnym przypadku przekazywania gotówki nie wiedział.

W tym kontekście trzeba natomiast odnotować, że kurier, który dostarczył meble stanowczo zaprzeczał przyjęciu pieniędzy ( k. 146v. ). Jego zeznania nie budziły zaś wątpliwości. Wypowiadał się zaś spójnie i logicznie i w zgodzie z dokumentami.

Dowód zapłaty nie powiódł się zatem pozwanemu.

Nie przekonywało też stanowisko, że sam fakt wydania mebli oraz to, że pozwany w zamówieniu ( k. 32 – 33 ) a powódka w fakturze pro forma ( k. 43 ) wpisała płatność za pobraniem przesądza, że zapłata miała miejsce.

Tego typu okoliczności mogły stwarzać prawdopodobieństwo przebiegu zdarzeń zgodnego z tezą pozwanego; prawdopodobieństwo nie jest jednak dowodem.

Przeciwko pozwanemu przemawiało zaś to, że przewoźnik nie otrzymał od powoda informacji o konieczności pobrania ceny; uzyskał zaś pokwitowanie wydania rzeczy od osoby posługującej się nazwiskiem (...) ( k. 144 – 145 ) a zatem świadka.

Dowodem spełnienia świadczenia jest zaś przede wszystkim pokwitowanie, o którym mowa w art. 462 § 1 k.c. Znamienne jest, że powód dysponuje pokwitowaniem odbioru mebli ( (...) – k. 145 ) a pozwany nie ma pokwitowania zapłaty.

Także to, że wcześniej pozwany płacił powodowi przy obiorze mebli nie rozstrzyga sporu po jego myśli. Strony zawarły bowiem wcześniej tylko cztery umowy sprzedaży, przy czym pozwany pierwszy raz zapłacił powodowi z góry ( k. 96 - 97 ) a trzykrotnie do rąk kuriera, który informował go o potrzebie przygotowania ceny ( k. 74, 76 i 78 ). Trudno więc o stwierdzenie, że doszło do utarcia się zwyczaju w stosunkach handlowych stron. Co więcej, przewoźnik który miał odebrać od pozwanego pieniądze, zeznał, że tego nie uczynił a nie było dowodu, że ich żądał, odmiennie niż poprzedni.

3. W rezultacie Sąd uwzględnił powództwo w całości na podstawie art. 535 k.c. w związku z art. 7 ust. 1 i art. 10 ustawy z dnia 8 marca 2013r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych ( tekst j. Dz. U. z 2023r., poz. 711 ) i orzekł o kosztach na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c.