Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 14 kwietnia 2023 r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w V Wydziale Gospodarczym w składzie:

Przewodniczący: sędzia Katarzyna Górna-Szuława

Protokolant: Magdalena Grzesiak

po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2023 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w K.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. na rzecz powódki (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. kwotę 7 461,48 zł (siedem tysięcy czterysta sześćdziesiąt jeden złotych czterdzieści osiem groszy) wraz z odsetkami:



ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwoty 5 476,63 zł od dnia 13 maja 2021 r. do dnia zapłaty,



ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 363,08 zł od dnia 22 kwietnia 2021 r. do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. na rzecz powódki (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. kwotę 3 457,86 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

sędzia Katarzyna Górna-Szuława

Sygn. akt V GC 755/21

UZASADNIENIE

Powódka (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. wniosła w dniu 26 kwietnia 2021r. (data wpływu) pozew o zasądzenie od pozwanej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. kwoty 72 303,94 zł wraz
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od dnia 14 lutego 2021r. do dnia zapłaty, kwotę 363,08 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty stanowiącego równowartość 80,00 euro tytułem rekompensaty za koszty odzyskania należności z tytułu faktury z dnia 16 lutego 2021r. oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że kwota dochodzona pozwem wynika
z niezapłaconej faktury VAT nr (...), która została podpisana przez pracownika pozwanej J. R.. Do faktury wystawiono dokument WZ potwierdzający przyjęcie towarów przez pracowników pozwanej, który został podpisany przez pracowników pozwanej. Powódka podniosła, że mimo wezwania do zapłaty należność nie została przez pozwaną uregulowana.

Pismem procesowym z dnia 13 maja 2021r. powódka ograniczyła powództwo o kwotę 66 827,31 zł. Postanowieniem z dnia 12 lipca 2021r. Sąd umorzył postępowanie w zakresie tej kwoty i zwrócił powódce kwotę 3 234,00 zł tytułem opłaty sądowej od cofniętego roszczenia.

W dniu 12 lipca 2021r. został wydany nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W dniu 30 lipca 2021r. (data wpływu) pozwana wniosła sprzeciw od nakazu, zaskarżając go w całości. Wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwana wskazała, że w dniu 22 kwietnia 2021r. dokonała na rzecz powoda wpłat w kwocie 15 000,00 zł. Tym samym powód nie był uprawniony do skierowania do Sądu sprawy o zapłatę należności w tym zakresie. Nadto pozwana zakwestionowała ilość dostarczonych jej materiałów.

Pismem procesowym z dnia 09 września 2021r. (data wpływu) powódka wniosła
o zasądzenie kwoty 1 320,49 zł tytułem odsetek za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonych od kwoty 72 303,94 zł od dnia 14 lutego 2021r. do dnia częściowej zapłaty tj. do dnia 22 kwietnia 2021r., kwoty 301,28 zł tytułem skapitalizowanych odsetek za opóźnienie w
transakcjach handlowych, liczonych od kwoty 57 303,94 zł od dnia 23 kwietnia 2021r. do dnia częściowej zapłaty tj. do dnia 12 maja 2021r., kwoty 5 476,63 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od dnia 13 maja 2021r. do dnia zapłaty oraz kwoty 363,08 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty stanowiącego równowartość 80,00 euro tytułem rekompensaty za koszty odzyskania należności z tytułu faktury z dnia 16 lutego 2021r. oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W toku procesu do sprawy po stronie pozwanej wstąpił profesjonalny pełnomocnik.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

Powódka (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. jest wpisana do rejestru przedsiębiorców KRS pod numerem (...). Pozwana (...) Sp. z o.o. z siedzibą K. jest wpisana do rejestru przedsiębiorców KRS pod numerem (...).

(fakty bezsporne).

Obie spółki pozostawały w stałych stosunkach gospodarczych.

(fakt bezsporny).

Strony łączyła umowa sprzedaży, w ramach której powódka sprzedawała pozwanej materiały budowlane. Z tego tytułu następnie faktury VAT. Pracownicy pozwanej spółki zamawiali towar osobiście lub telefonicznie. Po osobiste zamówienia pracownicy pozwanej przyjeżdżali sami. Towary zamawiane przez telefon były przez kierowców powódki dostarczane na teren budowy.

(dowód: zeznania świadków: M. G. k. 202v-203v, e-protokół rozprawy z dnia 13.01.2022r. 00:10:36-00:34:52, P. G. k. 203v-204, e-protokół rozprawy z dnia 13.01.2022r., 00:35:50-00:53:50, M. Z. k. 204-204v, e-protokół rozprawy z dnia 13.01.2022r. 00:54:38-01:13:40, A. K. k. 246v-247, e-protokół rozprawy z dnia 06.06.2022r. 00:02:32-00:15:30, A. B. (1) k. 289-291, J. R. k. 295, 297).

Na podstawie złożonego zamówienia wystawiany był zbiorczy dokument WZ, do którego w przypadku późniejszego zamówienia były dopisywane kolejne towary. W oparciu o dokument WZ na koniec miesiąca były wystawiane faktury VAT. Pozycje na dokumencie WZ były nanoszone w kolejności chronologicznej, od początku miesiąca. Jeden towar mógł wystąpił na dokumencie WZ kilka razy, gdy był zamawiany kilkukrotnie. Nowe pozycje na dokumencie WZ mogły być wprowadzone tylko przez prezesa powódki lub kierownika sprzedaży. Pozwana nie zgłaszała żadnych zastrzeżeń co do ilości, ani jakości zakupionych materiałów. Zdarzało się, że towar na polecenie prezesa zarządu powódki był wydawany pracownikom pozwanej bez paragonu lub faktury.

(dowód: zeznania świadków: M. G. k. 202v-203v, e-protokół rozprawy z dnia 13.01.2022r., 00:10:36-00:34:52, A. K. k. 246v-247, e-protokół rozprawy z dnia 06.06.2022r. 00:02:32-00:15:30, przesłuchanie prezesa powódki D. K., k. 318v-319,
e-protokół rozprawy z dnia 23.01.2023r., 00:05:40-00:29:20)

W przeważającej części przypadków zamówienia dokonywane przez pracowników pozwanej spółki były wykonywane „na szybko”, gdy ktoś czegoś potrzebował natychmiast. Zamówienia były kompletne, zaś w przypadku ich niekompletności były przez powódkę uzupełniane. Pozwana spółka nie posiadała zestawienia zamówień towarów, gdyż były one na ogół składane telefonicznie lub ustnie. Towar zamawiali P. G., J. P., M. Z., S. P., A. B. (1), J. R. oraz trzej inni pracownicy. Upoważniona przez pozwaną spółkę do zajmowania się dostawami była A. B. (2). Towar był dostarczany na teren budowy bezpośrednio po złożeniu zamówienia lub w niedługim czasie po złożeniu zamówienia i był odbierany przez zamawiających lub osób będących wówczas na budowie. Byli to pracownicy pozwanej spółki. Wydawany towar był oznaczany przez pracowników powódki w komputerze, do którego wprowadzane były dane dotyczące ilości i jakości wydawanych materiałów. Pracownicy pozwanej nie domagali się żadnych dokumentów przy odbiorze towarów. Mieli również możliwość zażądania wydruku dokumentu WZ, jednakże nigdy tego nie zrobili.

(dowód: zeznania świadków: A. B. (1) k. 289-291, J. R. k. 295 i 297, przesłuchanie prezesa pozwanej Ł. K. k. 319-319v, e-protokół rozprawy z dnia 23.01.2023r., 00:36:44-00:39:48).

Pracownicy pozwanej spółki nie prowadzili wewnętrznej ewidencji towarów. Nie było możliwości, żeby na dokumencie WZ znalazły się towary innego klienta. Nie było również takiej możliwości, aby materiały były dostarczane na inne miejsce niż budowa.

(dowód: dokument WZ k. 15-19, zeznania świadków: M. G. k. 202v-203v, e-protokół rozprawy z dnia 13.01.2022r. 00:10:36-00:34:52, P. G. k. 203v-204, e-protokół rozprawy z dnia 13.01.2022r., 00:35:50-00:53:50, M. Z. k. 204-204v, e-protokół rozprawy z dnia 13.01.2022r. 00:54:38-01:13:40).

W dniu 30 stycznia 2021r. powódka sprzedała pozwanej materiały budowlane za kwotę 72 303,94 zł. Z tego tytułu wystawiła jej fakturę VAT nr (...) na ww. kwotę z terminem płatności określonym na dzień 13 lutego 2021 r. Faktura została podpisana przez pracownika pozwanej spółki J. R..

(dowód: faktura VAT k. 9-14, dokument WZ k. 15-19).

Po wystawieniu faktury pozwana początkowo nie zgłaszała żadnych zastrzeżeń do ilości towaru lub też, że towar nie został jej dostarczony. W lutym 2021r. pozwana zakwestionowała fakturę, co do jej wysokości oraz ilości zamówionego i dostarczonego towaru. Wówczas prezes pozwanej spółki (...) na spotkaniu z prezesem powodowej spółki (...) zaproponował udzielenie pozwanej rabatu na asortyment objęty sporną fakturą VAT w wysokości 20%. Wskazał, że w przeciwnym razie odmówi zapłaty należności. Prezes powódki kilkukrotnie kontaktował się z prezesem pozwanej w sprawie zapłaty. Ł. K. składał zastrzeżenia do faktury podnosząc, że to na fakturze znajdują się materiały, które nie zostały zamówione, ani dostarczone na jego budowę.

(dowód: przesłuchanie prezesa powódki D. K., k. 318v-319, e-protokół rozprawy z dnia 23.01.2023r., 00:05:40-00:29:20, przesłuchanie prezesa pozwanej Ł. K. k. 319-319v,
e-protokół rozprawy z dnia 23.01.2023r., 00:36:44-00:39:48).

Powodowa spółka po sprawdzeniu możliwości przyznania rabatu wystawiła fakturę korygującą, której pozwana odmówiła zapłaty. Swoją odmowę pozwana uzasadniała faktem, że 5% rabat nie pokrywa strat jakie poniosła. Korekta faktury nie została zaksięgowana przez żadną ze stron sporu.

(dowód: faktury VAT k. 77-90, 95-108, przesłuchanie prezesa powódki D. K., k. 318v-319,
e-protokół rozprawy z dnia 23.01.2023r., 00:05:40-00:29:20, przesłuchanie prezesa pozwanej Ł. K. k. 319-319v, e-protokół rozprawy z dnia 23.01.2023r., 00:36:44-00:39:48).

W celu potwierdzenia dostarczonego na budowę towaru prezes zarządu powodowej spółki przedłożył pracownikom pozwanej dokument WZ z VAT 15/01/2021 do faktury VAT FS (...). Pracownicy pozwanej złożyli na dokumencie swoje podpisy. Nie zostało
w jego treści wskazane, który pracownik jaki towar zamawiał. Pracownicy pozwanej nie kwestionowali faktu, że te materiały były dostarczone na budowę i zostały pobrane.
W momencie podpisywania dokumentu WZ nie był obecny nikt z zarządu spółki powodowej. Prezes powodowej spółki nie zmuszał nikogo do złożenia podpisu na dokumencie. Każdy
z pracowników powódki uczynił to dobrowolnie.

(dowód: dokument WZ k. 15-19, zeznania świadków: M. G. k. 202v-203v, e-protokół rozprawy z dnia 13.01.2022r. 00:10:36-00:34:52, P. G. k. 203v-204, e-protokół rozprawy z dnia 13.01.2022r., 00:35:50-00:53:50, M. Z. k. 204-204v, e-protokół rozprawy z dnia 13.01.2022r. 00:54:38-01:13:40).

Również prezes pozwanej spółki przedłożył fakturę VAT nr (...) swoim pracownikom celem weryfikacji zamówionych materiałów. Zostały na niej wyszczególnione towary z zaznaczeniem, przez którego z pracowników zostały zamówione. Sprawdzenie
w ten sposób dostarczonego towaru było utrudnione z uwagi na fakt, że faktura była z całego miesiąca, a towar był zamawiany i dostarczany w różnym czasie. Został już również częściowo wbudowany. Nadto, często inna osoba zamawiała materiały budowlane, inna go odbierała, a jeszcze inna wykorzystywała.

(dowód: faktura VAT k. 125-129, zeznania świadków: M. Z. k. 204-204v, e-protokół rozprawy z dnia 13.01.2022r. 00:54:38-01:13:40, A. B. (1) k. 289-291, przesłuchanie prezesa pozwanej Ł. K. k. 319-319v, e--protokół rozprawy z dnia 23.01.2023r., 00:36:44-00:39:48).

Pismem z dnia 15 lutego 2021r. powódka uznała fakturę VAT nr (...) z dnia 30 stycznia 2021r. i fakturę ją korygującą nr 4/02/2021 z dnia 11 lutego 2021r. za wystawione nieprawidłowo i odmówiła ich księgowania. Wskazała, że dokument WZ został wystawiony całościowo, bez rozbicia go na to, co i kto pobierał lub zamawiał u powódki.

(dowód: pismo k. 82)

Pismem z dnia 30 marca 2021r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 72 303,94 zł tytułem należności wynikającej z faktury VAT nr (...) w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania, pod rygorem skierowania sprawy na drogę procesu sądowego. Pozwana otrzymała wezwanie w dniu 06 kwietnia 2021r.

(dowód: wezwanie do zapłaty k. 20-22, potwierdzenie nadania k. 23, potwierdzenie doręczenia przesyłki pocztowej k. 31)

W odpowiedzi na wezwanie w piśmie z dnia 02 kwietnia 2021r. pozwana spółka odpowiadając na wezwanie do zapłaty skierowane przez powódkę w dniu 15 marca 2021r., uznała je za nieuzasadnione wskazując w uzasadnieniu, że na podstawie faktury korygującej nr 05/02/2021 wystawionej przez powódkę w dniu 15 lutego 2021r. faktura (...) nr (...) została skorygowana do zera.

(dowód: pismo k. 133-134, korespondencja pełnomocników stron k. 135-138)

Dnia 22 kwietnia 2021r. pozwana dokonała wpłaty na rzecz powódki kwoty 15 000,00 zł stanowiącej częściową zapłatę za fakturę VAT nr (...). Natomiast w dniu 12 maja 2021r. pozwana dokonała dalszej zapłaty w wysokości 51 827,31 zł

(dowód: potwierdzenie zlecenia płatniczego k. 56-57)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego w postaci dokumentów załączonych przez strony do akt sprawy, zeznań świadków M. G., A. K., P. G., M. Z., J. R., A. B. (1) oraz przesłuchania stron.

Sąd uznał przedłożone dokumenty w całości za wiarygodne. Ich autentyczność oraz prawdziwość stwierdzonych w nich faktów nie budziła jego wątpliwości, nadto nie zostały zakwestionowane przez strony procesu (art. 210§2 kpc i art. 230 kpc).

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadków M. G. i A. K., pracowników powódki, że odbiór towarów zakupionych od powódki kwitowali pracownicy pozwanej, którzy je zamawiali, a podpisywanie dokumentów odbywało się w siedzibie powódki. Nie uznał za prawdziwe również twierdzeń A. K., że jeden egzemplarz faktur lub WZ-ek wydawał wraz z towarem, a drugi zabierał do magazynu. Fakty te są sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w tym zeznaniami pracowników pozwanej, które nie były kwestionowane przez stronę powodową (art. 210§2 kpc i art. 230 kpc), a zwłaszcza bezspornym pomiędzy stronami, iż podpisy na dokumentach objętych sporem zostały złożone później, w siedzibie pozwanej. Dał im natomiast wiarę w pozostałym zakresie W szczególności uznał za prawdziwe zeznania świadka M. G., że dokumenty WZ były sporządzane miesięcznie, a zamawiane i wydawane towary były na nich dopisywane w porządku chronologicznym. Jest to zgodne z zeznaniami świadka A. K., prezesa zarządu powódki i treścią dokumentu WZ przedłożonego w sprawie, które sąd uznał za wiarygodne. Na podkreślenie zasługuje okoliczność, że pozwana nie domagała się, by powódka przedstawiła dokumenty WZ za inne okresy współpracy.

Sąd dał wiarę pracownikom pozwanej spółki: P. G., M. Z., J. R. i A. B. (1), gdyż były spontaniczne spójne i logiczne. Znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie. Nadto nie były kwestionowane przez stronę powodową (art. 210§2 kpc i art. 230 kpc).

Z uwagi na powyższe okoliczności Sąd uznał za prawdziwe zeznania prezesów obu spółek.

Sąd zważył, co następuje:

Powódka (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. wnosiła ostatecznie o zasądzenie od pozwanej (...) Sp. z o.o.
z siedzibą w K. kwoty 7 461,48 zł z odsetkami tytułem pozostałej do zapłaty należności wynikającej z faktury VAT nr (...).

Pozwana kwestionowała roszczenie powódki, stojąc na stanowisku, że żądanie pozwu jest nieuzasadnione, gdyż faktura i dokument WZ obejmuje wartość towarów, które nigdy nie zostały przez nią zamówione, ani dostarczone.

Poza sporem pozostawało, że strony zawarły umowę sprzedaży materiałów budowlanych. Sporna w przedmiotowej sprawie pozostawała wysokość należności wynikającej z faktury VAT nr (...). Pozwana kwestionowała roszczenie powódki co do niezapłaconej części faktury tj. co do kwoty 5 476,63 zł.

W myśl art. 535§1 kc przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać
i zapłacić sprzedawcy cenę.

Zgodnie z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na stronie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Skoro do osoby występującej z pozwem należy udowodnienie faktów pozytywnych, które stanowią podstawę powództwa, gdyż z faktów tych wywodzi ona swoje prawo, to do przeciwnika należy wykazanie okoliczności niweczących to prawo lub uniemożliwiających jego powstanie (por. wyrok SN z dnia 19 listopada 1997 r., I PKN 375/97). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 r. I CKU 45/96). Innymi słowy na stronie pozwanej ciążył obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa. W myśl art. 232 kpc strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie Sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik. Przepisy art. 6 kc i art. 232 kpc wskazują, iż to na stronach ciąży obowiązek wykazywania swoich twierdzeń. Rola Sądu w zakresie dowodzenia w postępowaniu cywilnym procesowym, sprowadza się – co do zasady – jedynie do oceny złożonego przez strony materiału dowodowego, o ile jest on dopuszczalny i zawnioskowany w należytym terminie. Zaznaczyć należy, iż dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony (ani materialno-prawnym, ani procesowym), a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym. Nie istnieje zatem żadna możliwość egzekwowania od strony aktywności w sferze dowodowej – Sąd nie może nakazać czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu. Jedynie od woli strony zależy, jakie dowody zostaną przez sąd przeprowadzone. Przeciwko stronie natomiast – co wynika z art. 6 kc – skierują się ujemne następstwa jej pasywnej postawy. Fakty nieudowodnione zostaną pominięte i nie wywołają skutków prawnych z nimi związanych, co ostatecznie może prowadzić do przegrania procesu.

Wobec więc tego, że w przedmiotowej sprawie strona powodowa dochodziła zapłaty
z umowy sprzedaży, spoczywał na niej ciężar udowodnienia zawarcia umowy między stronami, jej treści oraz wykonania własnego zobowiązania tj. przeniesienia własności zakupionych rzeczy. Zdaniem Sądu powódka sprostała rzeczonemu ciężarowi przedkładając dokumenty prywatne w postaci faktury VAT, dokumentu WZ, korespondencji stron, a także zeznań świadków i własnego przesłuchania.

W oparciu o przeprowadzone w sprawie dowody Sąd ustalił, że powódka dostarczała pozwanej materiały budowlane i z tego tytułu na koniec miesiąca, w oparciu o zbiorcze dokumenty WZ wystawiała faktury VAT. Początkowo pozwana nie kwestionowała wysokości należności wynikających z wystawianych faktur oraz ilości dostarczonych materiałów. Zakwestionowała ostatnią wystawioną przez powódkę fakturę zarzucając jej, że obejmuje materiały, które nie zostały zamówione przez jej pracowników, ani dostarczone na budowę.

Sąd nie podzielił podniesionych przez stronę pozwaną zarzutów. Przede wszystkim, co wynika ze zgromadzonych w sprawie dowodów, pracownicy pozwanej dokonywali zamówienia materiałów telefonicznie lub osobiście w składzie budowlanym powodowej spółki. Zamówienia te nie odbywały się według żadnego harmonogramu, nie były też nigdzie odnotowywane. Pracownicy pozwanej zamawiali materiały, kiedy były one potrzebne
w danym momencie, „na już”. Dostarczane na plac budowy materiały nie były przez nikogo weryfikowane. Co więcej, zamówienia te odbierali również inni pracownicy, niż składający zamówienie tj. ci,którzy akurat znajdowali się na budowie. Nadto, dostarczone towary nie były przypisane do zamawiających je pracowników pozwanej. W konsekwencji mogli z nich korzystać również inni pracownicy. Często zdarzało się, że jedna osoba zamawiała towar,
a inna go odbierała i inna wbudowywała. Pracownicy pozwanej nie ewidencjonowali towaru zamawianego i odebranego od powódki. Nie domagali się żadnych dokumentów przy odbiorze towarów. Mieli również możliwość zażądania wydruku dokumentu WZ, jednakże nigdy tego nie zrobili. Nadto faktura VAT będąca przedmiotem sporu została podpisana przez pracownika pozwanej spółki J. R., co nie było przez nią kwestionowane. Pracownicy pozwanej złożyli swoje podpisy również na dokumencie WZ.

Na uwagę Sądu zasługiwał również fakt, że pozwana, ani jej pracownicy nie złożyli nigdy powódce oświadczenia o uchyleniu się od skutków prawnych złożonego oświadczeń woli zawartych na fakturze VAT nr (...) lub dokumencie WZ nr 15/01/2021 do dokumentu FS 154/01/2021r.

Podkreślić w tym miejscu należy, że rozmaite osoby były upoważnione przez pozwaną, ewentualnie przez działającą w jej imieniu A. B. (1), nie tylko do odbierania towaru, ale także do jego zamawiania, a odbierając towar nie miały one obowiązku podpisania jakiegokolwiek dokumentu. Często zakupione towary były wykorzystywane przez innych pracowników, niż zamawiający. Oznacza to, że ewentualna niemożność weryfikacji dostarczonego przez powódkę towaru jest wyłącznie skutkiem nieprawidłowej organizacji pracy w przedsiębiorstwie pozwanego.

Mając powyższe na uwadze Są uznał, że pozwana jest zobowiązana do zapłaty na rzecz powódki kwoty 5 476,63 zł stanowiącą różnicę między należności wynikającą z faktury (72 303,94 zł), a kwotą dokonanej wpłaty (66 827,37 zł).

Zgodnie z dyspozycją art. 481§1 kc jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Treść powołanej regulacji przesądza, iż odsetki są płatne już
z momentem bezskutecznego upływu terminu spełnienia świadczenia. Dołączona do pozwu faktura VAT wskazywała termin płatności.

Na gruncie ustawy z dnia 08 marca 2013r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (Dz. U. 2021 poz. 424 ze zmianami) kwestię odsetek reguluje art. 7 ustawy, zgodnie z którym w transakcjach handlowych - z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny - wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, chyba że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki: wierzyciel spełnił swoje świadczenie i wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie. Termin płatności dołączonej do pozwu faktury został określony na dzień 13 lutego 2021r. Jednakże pozwana dokonała wpłaty na poczet faktury w dniu 22 kwietnia 2021r. i 12 maja 2021r. Powódka dokonała kapitalizacji odsetek dochodzonych od dnia wymagalności roszczenia do dnia uiszczenia części należności. Zatem od kwoty 5 476,63 zł odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych należą się od dnia 13 maja 2021r.

Powódka domagała się również kwoty 1 320,49 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych wyliczonych od kwoty 72 303,94 zł za okres od dnia następnego po dniu wymagalności faktury tj. do dnia 14 lutego 2021r. do dnia 22 kwietnia 2021r., stanowiącego dzień uiszczenia przez pozwaną części należności wynikającej z faktury (tj. kwoty 15 000,00 zł) oraz skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych wyliczonych od kwoty 57 303,94 zł za okres od dnia następnego po dniu zapłaty przez pozwaną kwoty 15 000,00 zł tj. do dnia 23 kwietnia 2021r. do dnia 12 maja 2021r., stanowiącego dzień uiszczenia przez pozwaną części należności wynikającej z faktury (tj. kwoty 51 827,31 zł). Żądanie to podlegał o uwzględnieniu w całości.

Strona powodowa dochodziła także kwoty 368,08 zł tytułem zwrotu kosztów odzyskania należności. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 08 marca 2013r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o których mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, przysługuje od dłużnika, bez wezwania, rekompensata za koszty odzyskiwania należności, stanowiąca równowartość kwoty 100,00 euro, gdy wartość świadczenia pieniężnego jest równa lub większa od 50 000,00 zł. Równowartość kwoty rekompensaty, o której mowa w ust. 1, jest ustalana przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne (ust. 1a art. 10 ustawy). Powódka dochodziła rekompensaty od kwoty 72 303,94 zł domagając się rekompensaty w kwocie stanowiącej równowartość 80,00 euro. Mając powyższe na uwadze kwota rekompensaty wyniosła 363,08 (80 euro x 4,5385 zł.)

O odsetkach od kwoty rekompensaty Sąd orzekł, mając na uwadze art. 481 kc.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w punkcie 1 wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z wynikającą z art. 100 zd. 1 kpc zasadą stosunkowego ich rozdzielenia.

Na koszty te złożyła się opłata sądowa w wysokości 400,00 złotych, która stanowiła różnicę między opłatą sądową od pozwu (3 634,00 zł) pomniejszoną o kwotę zwróconą powódce (3 234,00 zł) na skutek cofnięcia pozwu, obliczona zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. tj. z 2019 r., poz. 785 ze zm.), koszty zastępstwa procesowego stron w kwocie po 5.400,00 zł obliczone zgodnie z §2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r.
w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.) i §2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.) oraz kwota po 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa wynikająca z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 225, poz. 1635 ze zm.).

Pozwana spółka uregulowała kwotę 15 000,00 zł w dniu 22 kwietnia 2021r., zatem przed wytoczeniem powództwa. Kwotę 51 827,31 zł zapłacił dnia 12 maja 2021r., zatem po rozpoczęciu procesu.

Zarówno w doktrynie jak i judykaturze powszechnie przyjmuje się, stroną przegrywająca proces jest pozwany, który w toku procesu spełnił dochodzone od niego świadczenie, czym zaspokoił roszczenie powoda wymagalne w chwili wytoczenia powództwa (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 06 listopada 1984 r., IV CZ 196/84).

Z uwagi na powyższe Sąd rozdzielił stosunkowo koszty procesu przyjmując, że skoro powódka przegrała proces w 21%, a pozwana w 79%, w takim zakresie winny ponieść jego koszty. Dlatego też zasądził od pozwanej spółki na rzecz powódki kwotę 3.457,86 zł tytułem zwrotu kosztów procesu od uwzględnionej części powództwa, o czym orzekł w pkt 2 sentencji wyroku.

Przy czym zgodnie z postanowieniem SN z dnia 27 sierpnia 2020 r. (IV CSK 218/20) od kosztów procesu zasądzonych na rzecz pozwanej przysługują z mocy samego prawa odsetki w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia za okres od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. Odsetki te - w przeciwieństwie do odsetek o których mowa w art. 98§1 ² kpc - nie wymagają odrębnego zasądzenia przez Sąd i może je naliczyć w razie potrzeby komornik.

sędzia Katarzyna Górna-Szuława