Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 sierpnia 2024 roku

Sąd Rejonowy w Tarnowie, V Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący – sędzia Zbigniew Miczek

Protokolant – Sylwia Jop

po rozpoznaniu w dniu 13 sierpnia 2024 roku w Tarnowie

na rozprawie

sprawy

z powództwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz strony powodowej (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. kwotę 4.949,82 złotych (słownie: cztery tysiące dziewięćset czterdzieści dziewięć złotych osiemdziesiąt dwa grosze) wraz
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi w stosunku rocznym za okres od dnia 22 września 2023 roku do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza od strony pozwanej (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz strony powodowej (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. kwotę 2.793,67 złote (słownie: dwa tysiące siedemset dziewięćdziesiąt trzy złote sześćdziesiąt siedem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi w stosunku rocznym od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty;

IV.  nakazuje pobranie od strony pozwanej (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz Skarbu Państwa – Dyrektora Sądu Rejonowego w Tarnowie kwotę 384,00 złote (słownie: trzysta osiemdziesiąt cztery złote ) tytułem nieuiszczonej części kosztów procesu.

Sędzia Zbigniew Miczek

Sygn. akt V GC 96/24

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowie z dnia 13 sierpnia 2024 roku

Na wstępie wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 327 ¹ § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku sporządza się w sposób zwięzły, w związku z czym w niniejszym uzasadnieniu w zakresie twierdzeń stron odwołano się do treści ich pism procesowych

W pozwie złożonym w dniu 22.01.2024 roku strona powodowa (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. wniosła o zasądzenie od strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 5.666,83 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi: od kwoty 5.174,83 złotych od dnia 29.08.2023 roku do dnia zapłaty, od kwoty 492,00 złotych od dnia 19.01.2024 roku do dnia zapłaty, a także o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu. ( k. 3-6)

Na uzasadnienie żądania pozwu strona powodowa wskazała, że w dniu 10.08.2023 roku w wyniku zdarzenia komunikacyjnego doszło do uszkodzenia pojazdu marki V. o numerze rejestracji (...), który należał do T. K.. Sprawca wypadku w chwili zdarzenia objęty był obowiązkową ochroną ubezpieczeniową w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego u strony pozwanej. Decyzją z dnia 28.08.2023 roku ubezpieczyciel wypłacił na rzecz poszkodowanego odszkodowanie z tytułu szkody częściowej w pojeździe w kwocie 5.849,59 złotych netto powiększonej o 50% podatku VAT. Tymczasem z kalkulacji naprawy sporządzonej na zlecenie strony powodowej wynikało, że całkowity koszt naprawy pojazdu po zdarzeniu wynosił 11.024,42 złotych netto oraz 50% VAT.

Strona powodowa podała, ze dochodzona przez nią kwota odpowiadała różnicy między rzeczywistymi kosztami naprawy wynikającymi z kalkulacji sporządzonej na jej własne zlecenie, a kwotą odszkodowania wypłaconą przez stronę pozwaną. Strona powodowa zarzuciła, że strona pozwana w swoim kosztorysie w sposób nieuprawniony zastosowała współczynnik odchylenia w wysokości 67%. Co więcej, strona pozwana miała zaniżyć w rażący sposób wysokość stawek za roboczogodzinę prac naprawczych do poziomu 54,00 złotych netto. Ponadto nie doszacowano ilości godzin niezbędnych do przeprowadzenia prac naprawczych.

Strona powodowa wskazała, że w piśmie z dnia 11.01.2024 roku wezwała stronę pozwaną do dopłaty brakującej części odszkodowania z tytułu szkody częściowej w pojeździe w wysokości 5.174,83 złote. Ponadto, pismem tym strona powodowa wezwała do zapłaty odszkodowania w kwocie 492,00 złotych tytułem zwrotu kosztów sporządzenia prywatnej ekspertyzy.

Swoją legitymację do występowania w sprawie strona powodowa uzasadniła umowami cesji wierzytelności.

W dniu 29.01.2024 roku Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Tarnowie wydał nakaz zapłaty w postepowaniu upominawczym, w którym uwzględnił żądanie pozwu w całości ( k. 26).

Od powyższego nakazu zapłaty sprzeciw złożyła strona pozwana, wnosząc o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania.

Ubezpieczyciel stwierdził, że zapłacił odpowiednią sumę odszkodowania za szkodę w samochodzie marki V. o numerze rejestracji (...) powstałą w dniu 10.08.2023 roku. Zdaniem strony pozwanej, wysokość odszkodowania wynosiła 5.849,59 złotych.

Skoro strona powodowa dochodzi odszkodowania z tytułu kosztów naprawy pojazdu, koniecznym jest wykazanie, iż koszty faktycznie poniesione były wyższe niż wypłacone odszkodowanie.

Zdaniem strony pozwanej, koszt prywatnej opinii jest nieuzasadniony, skoro strona powodowa wniosła o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego.

Cel umowy przelewu, na której strona powodowa oparła swoje roszczenie, sprzeciwiał się właściwości (naturze) stosunku, jaki powstał w wyniku wyrządzenia szkody pomiędzy poszkodowanym właścicielem pojazdu, sprawcą szkody oraz jego ubezpieczycielem. ( k. 33 – 38)

W dniu 18.03.2024 roku strona powodowa przedłożyła pismo przygotowawcze. Strona powodowa zaprzeczyła, że kwota wypłacona poszkodowanemu była wystarczająca dla przywrócenia pojazdu do stanu sprzed zdarzenia. Strona powodowa podniosła, że były podstawy do dochodzenia kosztu sporządzenia prywatnego kosztorysu w sprawie. Strona powodowa podniosła, że przysługuje jej prawo do prawidłowo ustalonego odszkodowania, tj. do kwoty pieniężnej, która odpowiada prawidłowo ustalonym kosztom naprawy (k. 51 – 57).

Bezsporne między stronami były okoliczności dotyczące:

- okoliczności powstania szkody;

- przebiegu postępowania likwidacyjnego;

- treści pism kierowanych przez strony.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

T. K. jest właścicielem samochodu marki V.. Pojazd ten w sierpniu 2023 roku uczestniczył w kolizji. To była kolizja na parkingu na stacji benzynowej. Kierowca innego samochodu uderzył w drzwi poszkodowanego. Przed kolizją pojazd był bezwypadkowy.

W samochodzie uszkodzone są drzwi elektryczne przesuwane. Jest uszkodzenie karoseryjne.

Poszkodowany po szkodzie nie naprawił swojego samochodu. Planował on jednak jego naprawę.

Poszkodowany jest uprawniony do rozliczenia 50% podatku VAT.

Poszkodowany zdecydował się na cesję wierzytelności.

Dowód:

- zeznania świadka T. K. – k. 63 – 64.

Dnia 3.10.2023 roku T. K. jako cedent, zawarł z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością umowę cesji wierzytelności. W § 1. umowy cesji wierzytelności wskazano, że cedent tytułem sprzedaży przelewa na rzecz cesjonariusza wszelkie niezapłacone dotąd wierzytelności, w tym wierzytelności przyszłe, wynikające ze szkody w pojeździe marki V. o numerze rejestracji (...) powstałej na skutek zdarzenia z dnia 10.08.2023 roku likwidowanej pod numerem akt szkody (...) wobec wszystkich podmiotów zobowiązanych do naprawienia tej szkody, a w tym wobec sprawcy i jego ubezpieczyciela w zakresie oc albo wobec ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia AC oraz ewentualnie innych podmiotów odpowiedzialnych za szkodę, a w tym (...), (...), (...) S.A.

W § 2. wskazano, że cesjonariusz nabywa od cedenta wszystkie wierzytelności, o których mowa w § 1 za kwotę określoną w załączniku do niniejszej umowy.

Zgodnie z § 3. cedent oświadczył, że łączna suma odszkodowania, jaką otrzymał w związku ze szkodą, o której mowa w § 1. wynosiła od dnia zawarcia umowy 5.849,59 złotych.

Dowód:

- umowa przelewu wierzytelności numer (...) z dnia 3.10.2023 roku – k. 14;

W dniu 12.10.2023 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością określona jako zbywca, zawarła z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością jako nabywcą, umowę przelewu wierzytelności.

Zgodnie z § 1. umowy, zbywca tytułem sprzedaży przelewa nabywcy wszystkie niezapłacone dotychczas wierzytelności, w tym wierzytelności przyszłe wynikające ze szkody z dnia 10.08.2023 roku w pojeździe marki V. o numerze rejestracji (...) likwidowanej pod numerem akt szkody (...) wobec wszystkich podmiotów zobowiązanych do naprawienia tej szkody, a w tym wobec sprawcy i jego ubezpieczyciela w zakresie oc albo wobec ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia AC oraz ewentualnie innych podmiotów odpowiedzialnych za szkodę, a w tym (...), (...), (...) S.A.

Zgodnie z § 3. cena sprzedaży wierzytelności i termin jej płatności zostały określone w Załączniku numer 1 do umowy.

Dowód:

- umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 12.10.2023 roku – k. 17;

Na skutek zdarzenia, w pojeździe V. (...) powstały uszkodzenia boku prawego:

- drzwi boczne prawe przesuwne – przełamanie, głębokie zagniecenie,

- listwa drzwi przesuwnych prawych – zdeformowana, zarysowana.

Wartość kosztów, których poniesienie było ekonomicznie uzasadnione i niezbędne do naprawy uszkodzeń pojazdu, celem przywrócenia go do stanu sprzed kolizji – mając na uwadze wiek pojazdu i jego stan przed zdarzeniem – 11.370,50 zł brutto.

Mając na uwadze wiek pojazdu, relatywnie niewielki przebieg, jego stan przed zdarzeniem (stan techniczny bardzo dobry, brak śladów napraw blacharsko-lakierniczych na pozostałych elementach pojazdu) uzasadniona jest naprawa przy zastosowaniu nowych części oryginalnych producenta pojazdu – z zebranych w aktach sprawy i szkody materiałów nie wynika, aby uszkodzone elementy nosiły ślady wcześniejszych napraw.

Pojazd został na dzień orzekania częściowo naprawiony, jednak sposób naprawy nie przywraca pojazdu do stanu sprzed naprawy. Koszt dokonanej naprawy, przy zastosowaniu technologii naprawy (naprawa drzwi) wynosi 3.879,53 złotych brutto. Obecnie na drzwiach brak listew chromowych ozdobnych. Koszt zakupu nowych oryginalnych listew i ich montażu na drzwiach przód i tył strona prawa to 976,35 złotych brutto. Tak więc sumaryczny koszt naprawy pojazdu polegającej na naprawie drzwi, wymianie listew i lakierowaniu drzwi przesuwnych i cieniowaniu elementów sąsiednich wynosi 4.855,88 zł złotych brutto.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego z dnia 3.07.2024 – k. 78-90, wraz z kalkulacją – k. 91-110.

Ustalając stan faktyczny sprawy Sąd oparł się na okolicznościach przyznanych i niezaprzeczonych przez strony. W zakresie takich, powyżej wymienionych okoliczności, przyjęto je za ustalone na zasadzie art. 229 k.p.c. Zgodnie z treścią tego przepisu nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości. Natomiast przepis art. 230 k.p.c. stanowi, że gdy strona nie wypowie się, co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Te dwa przepisy są uzupełnieniem norm procesowych regulujących zasady ustalania stanu faktycznego sprawy (oprócz faktów udowodnionych oraz faktów znanych sądowi z urzędu), które zwalniają sąd z obowiązku przeprowadzenia postępowania dowodowego, gdy dane okoliczności zostały przyznane albo, gdy strona nie wypowie się o twierdzeniach strony przeciwnej. Oczywiście ustaleń takich należy czynić przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy. Część z tych okoliczności została przez strony zgodnie przyznana, a w zakresie części z nich, strona przeciwna nie wypowiedziała się. Wskazane okoliczności bezsporne nie budzą także żadnych wątpliwości Sądu oraz znajdują potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, które nie budziły wątpliwości Sądu co do swej prawdziwości i wiarygodności. Podkreślenia wymaga, że dokumenty będące dowodami w sprawie miały charakter dokumentów prywatnych, o których mowa w art. 245 k.p.c., który określa, że dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Przyjęcie zatem prawdziwości dokumentów nie stanowi jednocześnie przyjęcia, że zawarte w nich oświadczenia i twierdzenia polegają na prawdzie.

Sąd oparł się na opinii biegłego, która była jasna i rzeczowa.

Sąd zważył co następuje:

W sprawie zastosowanie będą miały przepisy następujących aktów prawnych:

1)  ustawy z dnia 23.04.1964 roku – Kodeks cywilny (tj. Dz.U. 2024 r., poz. 1061 ze zm.) – zwanej „k.c . ”;

2)  ustawy z dnia 17.11.1964 roku – Kodeks postępowania cywilnego (tj. Dz.U. 2022 r., poz. 1550 ze zm.) – zwanej „k.p.c.”;

3)  ustawy z dnia 22.05.2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tj. Dz.U. 2023 r. poz. 2500) – zwanej dalej „u.u.o.”;

4)  ustawy z dnia 28.07.2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. 2024 r., poz. 959 ze zm.) – zwanej „u.k.s.c.”.

5)  ustawy z dnia 16.11.2006 roku o opłacie skarbowej (tj. Dz.U. 2023 r. poz. 2111) – zwana „u.o.s.”;

6)  rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 22.10.2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tj. Dz.U. 2023 r., poz. 1935 ze zm.) – zwane „r.o.r.p.”

7)  rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 22.10.2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (tj. Dz.U. 2023 r., poz. 1964 ze zm.) – zwane „r.o.a.”.

Zgodnie z art. 805 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Z kolei § 2 przywołanej regulacji głosi, iż świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie przy ubezpieczeniu majątkowym określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku. Dalej przepis art. 822 § 1 k.c. stanowi, że w wyniku zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Zgodnie z art. 822 § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. W zakresie odpowiedzialności strony pozwanej należy stosować przepisu u.u.o. Zgodnie z art. 35 u.u.o., ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Ubezpieczyciel odpowiada przy tym w granicach odpowiedzialności cywilnej pojazdu mechanicznego bowiem jak stanowi art. 36 ust. 1 zd. 1 u.u.o., odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym najwyżej, jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Konsekwencją tej zasady jest to, że konieczne jest najpierw ustalenie, czy na podstawie przepisów kodeksu cywilnego (art. 415, 425 i 436 k.c.) uzasadniona jest odpowiedzialność sprawcy zdarzenia objętego ubezpieczeniem, by następnie w oparciu o inne przepisy tego samego kodeksu (art. 361 – 363 i 444 – 447 k.c.) określić rodzaj i wielkość świadczenia.

W niniejszej sprawie odpowiedzialność ubezpieczyciela została wykazana, skoro z treści dowodów wynika, że strona pozwana świadczyła ochronę ubezpieczeniową sprawcy kolizji. Strona pozwana co do zasady uznała swoją odpowiedzialność, uznała szkodę i wypłaciła częściowo odszkodowanie.

Strona pozwana zarzuciła, że cel umowy przelewu, na której strona powodowa oparła swoje roszczenie, sprzeciwiał się właściwości (naturze) stosunku, jaki powstał w wyniku wyrządzenia szkody oraz jego ubezpieczycielem.

W niniejszej sprawie poszkodowany dokonał skutecznie przelewu przysługującej mu wierzytelności z tytułu odszkodowania od zakładu ubezpieczeń w związku z ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody w pojeździe. Strona powodowa, jako następca prawny T. K. zyskała uprawnienie domagania się wypłaty odszkodowania w wysokości odpowiadającej rozmiarowi szkody przejmując na siebie czynności zmierzające do uzyskania odszkodowania oraz ryzyko, że odszkodowanie to nie zostanie ustalone w wysokości wyższej niż wynagrodzenie z tytułu cesji.

Sąd podziela pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w uchwale z 8.05.2024 roku ( sygn. akt III CZP 142/22) w którym wskazano, że jeżeli poszkodowany poniósł już koszty naprawy pojazdu lub zobowiązał się do ich poniesienia, wysokość odszkodowania z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych powinna odpowiadać tym kosztom, chyba że w danych okolicznościach są one oczywiście nieuzasadnione; wysokość odszkodowania nie zależy od ulg i rabatów możliwych do uzyskania przez poszkodowanego od podmiotów współpracujących z ubezpieczycielem. Jeżeli natomiast poszkodowany nie poniósł jeszcze kosztów naprawy pojazdu ani nie zobowiązał się do ich poniesienia, wysokość odszkodowania z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych powinna odpowiadać przeciętnym kosztom naprawy na lokalnym rynku, z uwzględnieniem możliwych do uzyskania przez poszkodowanego ulg i rabatów, chyba że skorzystaniu z tych ulg i rabatów sprzeciwia się jego uzasadniony interes.

Powyższa uchwała ta jest potwierdzeniem poglądu Sądu orzekającego w niniejszej sprawie, który w tego typu sprawach delimitował sytuację, gdy pojazd był naprawiony na moment orzekania, od sytuacji gdy pojazd nie był naprawiony.

Podzielając poglądy Sądu Najwyższego, jakie zostały wyrażone w cytowanej uchwale wskazać należy, że będzie miała ona zastosowanie w sytuacji, gdy naprawa doprowadziła do pełnego przywrócenia stanu sprzed szkody. Tymczasem w niniejszej sprawie nie miało to miejsca. Dokonana naprawa nie przywróciła pojazdu do stanu sprzed szkody. Z opinii biegłego wynikało bowiem, że drzwi przesuwne zostały naprawione, a nie zostały wymienione zgodnie z kwalifikacją ubezpieczyciela, a więc dokonana naprawa nie przywróciła stanu pojazdu sprzed szkody. Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Natomiast po myśli § 2 tego przepisu, w jego granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Z powyższych poglądów judykatury wynika, że należy odróżni trzy sytuacje:

- pierwszą, gdy nie dokonano naprawy samochodu, a wartość naprawy określono metodą kosztorysową;

- drugą, gdy dokonano naprawy, która przywróciła w pełni samochód do stanu sprzed szkody;

- trzecią, gdy naprawy dokonano, ale nie przywróciła ona pojazdu do stanu sprzed szkody.

W niniejszej sprawie zachodzi z trzeci z powyżej wskazanych przypadków, co powoduje, że należało rozważyć zasadność powództwo również w zakresie jego wysokości.

Tytułem szkody częściowej Sąd uwzględnił kwotę 4.457,82 złotych tytułem szkody związanej z uszkodzeniem pojazdu, w oparciu o opinię biegłego wydaną w sprawie (10.307,41 wartość kosztów naprawy – 5.849,59 wypłacone odszkodowanie). Łącznie, Sąd zasądził na rzecz strony powodowej od strony pozwanej kwotę 4.949,82 złote (4.457,82 + 492,00) – o czym orzeczono w pkt. I wyroku. Sąd uwzględnił koszt ekspertyzy jako wartość szkody skoro pomogła ona stronie powodowej oszacować roszczenie stronie powodowej na etapie przedsądowym.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 359 § 1 k.c. w zw. z art. 481 § 1. w zw. z § 2 w zw. z § 2 ⁴ k.c.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

W zakresie kosztów postępowania orzeczono na zasadzie art. 100 zd. 1 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone.

Strona powodowa dotychczas wydatkowała:

1)  400,00 złotych na poczet opłaty sądowej na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 4 u.k.s.c.;

2)  1.300,00 złotych na poczet wynagrodzenia biegłego na podstawie art. 5. ust. 1. pkt. 3). u.k.s.c.,

3)  1.800,00 złotych na poczet wynagrodzenia pełnomocnika w osobie adwokata na zasadzie § 2 pkt 4 w zw. z § 15 ust. 1 i 3 r.o.a. w stawce minimalnej;

4)  17,00 złotych na poczet opłaty skarbowej od pełnomocnictwa na zasadzie art. 1 ust. 1 pkt 2 u.o.s. w zw. jej częścią IV Załącznika

Strona pozwana dotychczas wydatkowała:

1)  1.800,00 złotych na poczet wynagrodzenia pełnomocnika w osobie radcy prawnego na zasadzie § 2 pkt 4 w zw. z § 15 ust. 1 i 3 r.o.r.p. w stawce minimalnej;

2)  17,00 złotych na poczet opłaty skarbowej od pełnomocnictwa na zasadzie art. 1 ust. 1 pkt 2 u.o.s. w zw. jej częścią IV Załącznika

Skoro na rzecz strony powodowej zasądzona została kwota w wysokości 4.994,67 złotych, oznacza to, że wygrała ona proces w 87,35%.

Strona pozwana wydatkowała już 1.817,00 złotych. Po odjęciu od kwoty 4.994,67 złotych kwoty 1.817,00 złotych uzyskana kwota to 3.177,67 złotych. Należało ją pomniejszyć o 384,00 złote, co dało 2.793,67 złotych. Kwota ta obciąża stronę pozwaną, o czym orzeczono w pkt. III wyroku.

Sąd nakazał pobranie od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Dyrektora Sądu Rejonowego w Tarnowie na zasadzie art. 113 ust. 1 u.k.s.c. kwotę 384,00 złote (1.684,00 – 1.300,00), o czym orzeczono w pkt IV wyroku.

Sędzia Zbigniew Miczek