Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

V Ka 42/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Koszalinie z dnia 6 listopada 2023 roku w sprawie II K 1726/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut obrońcy oskarżonego:

naruszenie przepisu prawa materialnego, tj. art. 42 § 1 k.k., polegające na orzeczeniu wobec M. D. zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres roku w celu wyeliminowania jej na ten czas z grona kierowców, żeby zapewnić bezpieczeństwo jej samej, jak i innym uczestnikom ruchu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonej nie zasługiwała na uwzględnienie. W pierwszej kolejności wskazać należy na błędną konstrukcję wywiedzionego w apelacji zarzutu. Skarżąca podniosła zarzut obrazy prawa materialnego, lecz w istocie kwestionowała błąd w ustaleniach faktycznych, który skutkował oceną, że wobec oskarżonej istnieje konieczność wyeliminowania ją z ruchu drogowego. Niemniej jednak tak wadliwie sformułowany zarzut nie zwalnia Sądu odwoławczego z obowiązku kontroli orzeczenia w zaskarżonej części. Wskazać zatem należy, że obraza prawa materialnego może polegać jedynie, na jego wadliwym zastosowaniu w orzeczeniu, które zostało oparte na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych. Ponadto, obraza ta może polegać albo na błędnej wykładni zastosowanego przepisu, albo zastosowaniu lub niezastosowaniu określonego przepisu prawa materialnego wówczas, gdy jego zastosowanie jest obowiązkowe, a nie fakultatywne (tak postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 grudnia 2012r., sygn. akt II K.K. 330/12, LEX nr1232827). O obrazie prawa materialnego można mówić jedynie wówczas, gdy uchybienie polega na niezastosowaniu się przez sąd do normy bezwzględnie obowiązującej, a więc jakiegoś nakazu albo zakazu. W przedmiotowej sprawie Sąd I instancji prawidłowo w oparciu o art. 42 § 1 k.k. w zw. z art. 43§1 k.k. orzekł wobec oskarżonej środek karny w postaci zakazu wszelkich pojazdów mechanicznych, w związku ze skazaniem M. D. za czyn z art. 177§2 k.k.. Obrońca w wywiedzionej skardze apelacyjnej wyeksponowała okoliczności, które według niej nie zostały uwzględnione w sposób wystarczający na korzyść oskarżonej na etapie oceny zasadności zastosowania wobec oskarżonej środka karnego. Chodziło skarżącej obrońcy, że pokrzywdzona przyczyniła się do wypadku drogowego, poprzez niezachowanie podczas przekraczania przez nią jezdni szczególnej ostrożności i nie ustąpienie pierwszeństwa kierującej p., nadto, że przed zdarzeniem M. D. nie popełniła żadnego przestępstwa, czy choćby nawet tylko wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, nadto, że oskarżona pracuje w S., gdzie codziennie dojeżdża samochodem, a możliwość korzystania przez nią z auta pozostaje konieczna dla dalszego świadczenia przez nią pracy, niezbędnej dla jej utrzymania. W ocenie Sądu odwoławczego argumentów tych nie można podzielić w sposób przekładający się na reakcję karną w zakresie orzeczenia zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych za rozważany wypadek komunikacyjny. Podstawę do orzeczenia kary i środków karnych stanowi przestępstwo, a miarę kary jego społeczna szkodliwość. To właśnie stopień społecznej szkodliwości czynu powinien kształtować orzeczenie o karze. Stosownie zaś do art. 115§2 k.k. przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu bierze się pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych obowiązków, a także postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Sąd merytoryczny
w procesie ferowania wyroku dokonał oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu, jak i stopnia winy oskarżonej. Podnoszone przez obrońcę, wskazane okoliczności, nie umniejszają stopnia szkodliwości społecznej występku z art. 177§2 k.k., a tym samym nie przemawiają za uchyleniem orzeczenia o zastosowanym środku karnym
w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Pozostałe eksponowane w wywiedzionej na korzyść oskarżonej apelacji okoliczności odnoszące się do właściwości i warunków osobistych podsądnej oraz jej sposobu życia przed popełnieniem przestępstwa nie mogą przesłaniać wielości i charakteru tych okoliczności, które działają na jej niekorzyść. Nie można tracić z pola widzenia tego, że M. D., jak większość sprawców nieumyślnych wypadków drogowych, jest osobą niekaraną o ustabilizowanym, nienagannym trybie życia, mającą - z racji młodego wieku - plany na przyszłość, związane
z zarobkowaniem. Utrudnienia w życiu codziennym oskarżonej w związku
z orzeczonym środkiem karnym są naturalną konsekwencją popełnienia przestępstwa, z którymi musi liczyć się każdy sprawca czynu, jakiego dopuściła się oskarżona. Uciążliwości z nim związane nie uniemożliwiają w ogóle funkcjonowania oskarżonej w życiu codziennym. Auto stanowi przede wszystkim, tak jak
w większości przypadku kierowców, środek transportu do przemieszczenia się do pracy. Zresztą istotą zastosowania środka karnego jest wzmocnienie funkcji represyjnej kary. Zdaniem Sądu Okręgowego postulowany przez obrońcę wniosek
o uchylenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych nie może być zaakceptowany, zarówno z powodu prewencji indywidualnej, jak i generalnej. Wymierzony środek karny ma bowiem uzmysłowić oskarżonej naganność jej postępowania (uświadomić wagę naruszonych norm prawnych) i wdrożyć do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości,
a jednocześnie oddziaływać na społeczeństwo, do którego informacja o niej dotrze, a wysokość i rodzaj reakcji karnej ma kształtować w świadomości społecznej przekonanie, że popełnienie przestępstwa, także nieumyślnego, skutkuje odpowiedzialnością karną. Wskazać należy, że oskarżona naruszyła szereg reguł obowiązujących kierowcę – zasadę szczególnej ostrożności, poprzez brak obserwacji w sposób szczególny drogi, kierowała pojazdem z nadmierną prędkością zbliżając się do skrzyżowania, wreszcie wykonała nieprawidłowy manewr ominięcia pieszej, skutkiem czego było spowodowanie wypadku ze skutkiem śmiertelnym. Zastosowana przez Sąd I instancji reakcja karna nie tylko nie może być uznana
w świetle wskazanych okoliczności za nadmiernie dolegliwą i surową, ale wręcz musi być potraktowana jako łagodna, o czym poniżej (przy okazji rozważań odnośnie apelacji wywiedzionej na niekorzyść oskarżonej). Wskazać należy, że orzeczony zakaz ma bowiem przede wszystkim uniemożliwić sprawcy ponowne popełnienie przestępstwa tego samego rodzaju, a jednocześnie wyeliminować oskarżoną na pewien czas z ruchu drogowego. Środek ten tym samym w pewnym zakresie realizuje funkcję wychowawczą – uświadamiając sprawcy konieczność respektowania zasad bezpieczeństwa w ruchu. Orzeczony zakaz prowadzenia pojazdów pełni także funkcje retrybutywną, wyrażającą się na wyrządzeniu sprawcy dolegliwości, pozbawia bowiem możliwości prowadzenia pojazdów, co bez wątpienia jest dolegliwością, w tym ekonomiczną. Przy uwzględnieniu powyższego, w ocenie Sądu Okręgowego,
w przedmiotowej sprawie nie ujawniły się istotne okoliczności podniesione w środku odwoławczym, dające podstawę do uwzględnienia postulatu apelującej,
a zmierzającego do odstąpienia zastosowania środka karnego.

W tym stanie rzeczy nie odnosi skutku apelacja obrony.

Wniosek

zmiana zaskarżonego orzeczenia poprzez uchylenie zawartego w punkcie II wyroku Sądu I instancji rozstrzygnięcia w przedmiocie orzeczenia wobec M. D. zakazu kierowania wszelkimi pojazdami mechanicznymi na okres roku

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek w zakresie postulatu uchylenia orzeczenia o środku karnym, z przyczyn wskazanych powyżej był niezasadny.

3.2.

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego:

1. rażąca niewspółmierność kary orzeczonej wobec M. D.
w stosunku do stopnia winy oskarżonej oraz społecznej szkodliwości zarzucanego jej czynu, polegającą na wymierzeniu jej kary jednego roku pozbawienia wolności
z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, podczas gdy znaczny stopień społecznej szkodliwości przypisanych jej czynów oraz względy indywidualno-prewencyjne, a zwłaszcza wymagania co do społecznego oddziaływania sankcji karnej wskazują na konieczność zastosowania wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, która w należyty sposób spełni cel społecznego oddziaływania oraz zadania represyjno-wychowawcze wobec oskarżonej;

2. rażąca łagodność orzeczonej kary jednego roku pozbawienia wolności
z warunkowym zawieszeniem jej wykonania jako nieadekwatnej do celów kary i pozostałych zasad określonych w art. 53 k.k.;

3. rażąca łagodność środka karnego
w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczonego w rozmiarze roku jako nieadekwatnego do celów kary i pozostałych zasad określonych w art. 53 k.k.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Orzeczone wobec oskarżonej kara nie jest łagodna w stopniu rażącym, zatem brak podstaw do uwzględnienia zarzutu odwoławczego pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego określonego w art.438 pkt 4 k.p.k.. Skarżący w uzasadnieniu apelacji nie wykazał zasadności podniesionego zarzutu niewspółmierności orzeczonej kary, w tym, aby w realiach niniejszej sprawy należało uznać, że Sąd Rejonowy rażąco naruszył zasady wymiaru kary. Sąd I Instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w kształtowaniu wymiaru kary, rolą zaś Sądu odwoławczego jest kontrola czy granice swobodnego uznania sędziowskiego stanowiącego zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się zaakceptować. W ramach prowadzonego postępowania odwoławczego ingerencja Sądu odwoławczego w zakresie wysokości kary i sposobu jej ukształtowania możliwa jest tylko wówczas, gdy stwierdzone zostanie, że ma ona charakter rażąco niewspółmierny. Zgodnie z art.53 kk sąd wymierza karę według swojego uznania,
w granicach przewidzianych przez ustawę. Rażąca niewspółmierność kary zachodzi wtedy, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które mają zasadniczy wpływ na wymiar kary można byłoby przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I Instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej przy zastosowaniu dyrektyw jej wymiaru. Istotnym jest, że nie chodzi tu o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę wymierzoną przez sąd I instancji można byłoby nazwać karą rażąco niewspółmierną, co oznacza niewspółmierność w stopniu nie dającym się zaakceptować. Kara rażąco niewspółmierna jest taką karą, której wysokość
i sposób ukształtowania ustalono wprawdzie w granicach ustawowego zagrożenia to jednak nie uwzględniono we właściwy sposób dyrektyw ustalania jej wysokości.
Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy jednoznacznie stwierdzić należy, iż karze wymierzonej oskarżonej nie można przypisać waloru rażącej niewspółmierności. Stanowisko powyższe znajduje potwierdzenie w dowodach zebranych w toku rozpoznania sprawy i wnioskach zeń wynikających. Sąd I Instancji, jak wynika to z pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia, dostrzegł i właściwie ocenił wszelkie okoliczności mające wpływ na ustalenie rodzaju i wysokości kary, zarówno te obciążające, jak i łagodzące i nie sposób przyjąć, że nadał nadmierne znaczenie tym pierwszym lub nie docenił tych drugich. W ocenie Sądu Okręgowego należy podzielić stanowisko Sądu I instancji, że dotychczasowa postawa oskarżonej, w tym okoliczność, że w dacie orzekania była osobą niekaraną, pozwalają przyjąć, że zachodzi w stosunku do jej osoby pozytywna prognoza na przyszłość, iż nie powróci na drogę przestępnego działania, a kara pozbawienia wolności orzeczona z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia jej wykonania odniesie właściwy walor wychowawczy, który wzmocniony zostanie funkcją represyjną poprzez wymierzenie skorygowanego środka karnego. Wysokość tego ostatniego rozstrzygnięcia będzie stanowiła realną dolegliwość dla oskarżonej. Najistotniejsze jest, że orzeczony środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych wyeliminuje oskarżoną na oznaczony czas ze społeczeństwa jako kierowcę. Jednocześnie orzeczony okres próby w odniesieniu do kary pozbawienia wolności będzie stanowił istotny element gwarancyjny. Jeżeli oskarżona nadużyje danego mu przez wymiar sprawiedliwości zaufania i ponownie naruszy porządek prawny, wówczas nie uniknie kary pozbawienia wolności, która zostanie jej zarządzona do wykonania. Osiągnięciu wychowawczego celu sprzyja przy tym rozmiar ustalonego przez Sąd Rejonowy okresu próby, na jaki warunkowo zawieszono wykonanie kary pozbawienia wolności. Taki stan rzeczy sprawia, że kara wymierzona oskarżonej spełnia stawiane przed nią cele w zakresie prewencji indywidualnej oraz pomocna będzie w procesie jego resocjalizacji. W ocenie Sądu Okręgowego rodzaj oraz wysokość kary określonej wobec oskarżonej realizuje także stawiane przed nią cele w zakresie kształtowania prawnej świadomości społeczeństwa. Mając na uwadze powyższe okoliczności i biorąc pod uwagę ogólne dyrektywy i zasady wymiaru kary mające swe zastosowanie, co do sprawców czynów takich jakie przypisano oskarżonemu, a także kierując się zasadą sprawiedliwości, prewencji ogólnej i szczególnej Sąd odwoławczy w konsekwencji wzięcia pod rozwagę wszelkich okoliczności niniejszej sprawy, mających znaczenie dla wymiaru kary uznał, że zarówno rodzaj, jak i wysokość kary ustalone zostały
w prawidłowym wymiarze.

Sąd Okręgowy podzielił jednakże zarzut pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego odnośnie rażącej łagodności środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczonego w rozmiarze roku. Rażąca niewspółmierność reakcji karnej zachodzi w tych przypadkach, gdy na podstawie ujawnionych w sprawie okoliczności, które powinny mieć wpływ na wymiar kary czy środków karnych, można przyjąć iż zachodzi tak wyraźna różnica (dysproporcja) pomiędzy karą orzeczoną przez sąd pierwszej instancji, a karą jaką należałoby sprawcy wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw sądowego wymiaru kary przewidzianych w art. 53 kodeksu karnego, że nie można jej zaakceptować. Zgodnie z zasadą współmierności środka karnego do stopnia społecznej szkodliwości przy wymiarze środka karnego uwzględnia się podmiotowe i przedmiotowe przesłanki określające ten stopień, a w szczególności rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar wyrządzonej szkody, przesłanki kierujące sprawcą i sposób jego działania. W zależności od oceny motywów i sposobu działania sprawcy, stopnia jego demoralizacji oraz potencjalnego zagrożenia, jakie przedstawia on dla porządku prawnego odmiennie kształtować się mogą wskazania, co do zapobiegawczego i wychowawczego oddziaływania środka karnego na konkretnego sprawcę. I wreszcie dyrektywa kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa oznacza konieczność należytego wzięcia pod uwagę Sądu orzekającego społecznego odbioru kary. Przy uwzględnieniu powyższego, w ocenie Sądu Okręgowego, w przedmiotowej sprawie ujawniły się istotne okoliczności podniesione w środku odwoławczym, dające podstawę do uwzględnienia postulatu apelanta zmierzającego do podwyższenia zastosowanego środka karnego. Uzasadniając powyższe zaakcentować należy zwłaszcza wysoki stopień winy oskarżonej. Oskarżona naruszyła kilka podstawowych zasad ruchu drogowego, począwszy od przekroczenia administracyjnie dopuszczalnej prędkości w miejscu zdarzenia, braku zachowania szczególnej ostrożności poprzez brak obserwacji
w sposób szczególny drogi. Zdarzenie miało w bardzo dobrych warunkach drogowych, nie wystąpiły żadne okoliczności łagodzące nonszalancję oskarżonej. Prędkość samochodu przekraczała prędkość bezpieczną, czyli taką, która pozwala kierującemu zareagować z odpowiednim wyprzedzeniem na to co dzieje się na drodze. Samej drogi oskarżona praktycznie nie obserwowała, mimo iż miała taki obowiązek, tym bardziej przemieszczając się w okresie wakacyjnym w miejscowości turystycznej, w porze dnia, gdzie natężenie ruchu turystów jest znaczne. M. D. przemieszczała się w miejscu wymagającym od kierującego wzmożonej koncentracji oraz prowadzenia pojazdu z zachowaniem szczególnej ostrożności - w sposób rozważny i odpowiedzialny, przy czujnym obserwacji przedpola jazdy. W świetle powyższego orzeczenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres roku jawi się jako nieakceptowalne, rażąco łagodne w odniesieniu do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości przypisanego występku wypadku komunikacyjnego. Jest to reakcja karna mogąca w odczuciu społecznym wzbudzić uzasadnione przekonanie, że sprawca popełnionego w takich warunkach i w taki sposób przestępstwa, którego następstwem była śmierć drugiego człowieka nie został sprawiedliwie ukarany. Waga, stopień i ilość naruszonych zasad bezpieczeństwa ruchu drogowego w pełni uzasadniały dokonanie korekty wysokości orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Zgodnie z art.56 k.k. skutki wypadku mają odpowiednie znaczenie również przy orzekaniu środka karnego. Zaakcentować należy zwłaszcza wysoki stopień winy M. D. - oskarżona jako młody kierowca, tym bardziej zobligowana była do przestrzegania zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Nadto zwrócić uwagę należy na wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu, na który wpłynęły takie czynniki jak rodzaj i charakter naruszonych dóbr – zdrowie i życie człowieka, które na wartość najwyższą i generuje istnieje wszelkich innych dóbr. Oskarżona stworzyła zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu, co wymaga odpowiednio surowej i represyjnej reakcji. Ustalony wymiar środka karnego uwzględnia formę i postać winy oskarżonej oraz okoliczności należące do strony podmiotowej. Oskarżona swoim zachowaniem dała dowód tego, że nie daje gwarancji bezpiecznego prowadzenia pojazdu, w związku z czym konieczne jest wyeliminowanie jej z ruchu na drodze na okres 3 lat. Natomiast proponowany przez skarżącego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat uznać należało za wygórowane żądania, nie przystające do okoliczności przedmiotowego zdarzenia drogowego.

Wniosek

wymierzenie kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, orzeczenie wobec oskarżonej środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wymierzona oskarżonej kara oraz środek karny, po uwzględnieniu dokonanej przez Sąd Okręgowy modyfikacji, w świetle opisanych wyżej okoliczności, są sprawiedliwe, uwzględniają zarazem wszystkie dyrektywy wymiaru kary oraz środków karnych,
o których mowa w art. 53 k.k.. W ocenie Sądu Okręgowego tak ukształtowana represja karna zapewnia realne możliwości osiągnięcia korzystnych efektów poprawczych w zachowaniu oskarżonej. Powinna ona zarazem wyrobić poczucie odpowiedzialności i poszanowania prawa. Poza tym kara tego rodzaju i w tym wymiarze oraz środek karny będą oddziaływały właściwie na społeczeństwo, osiągając w ten sposób cele prewencji ogólnej, poprzez odstraszanie innych od popełniania tego typu przestępstw.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wysokość środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych

Zwięźle o powodach zmiany

Wobec częściowego uwzględnienia wskazanych w apelacji argumentów na poparcie zarzutu niewspółmierności środka karnego Sąd Okręgowy dokonał podwyższenia środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

3.

Wysokość kwot zasądzonych od oskarżonej na rzecz oskarżyciela posiłkowego S. V. z tytułu wydatków poniesionych w związku z korzystaniem z pomocy prawnej świadczonej przez pełnomocnika z wyboru w postępowaniu odwoławczym orzeczone zostały z uwzględnieniem § 11 ust. 2 pkt.4 w zw. z § 11 ust. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, zgodnie z którymi stawka minimalna, według której określa się wysokość zwrotu tych wydatków wynosi 840 złotych.

Stosownie do treści art. 635 k.p.k. niezależnie od tego kto wniósł środek odwoławczy, jeżeli dojdzie do zmiany wyroku skazującego lub orzeczenia o warunkowym umorzeniu postępowania karnego na niekorzyść oskarżonego, koszty procesu za postępowanie odwoławcze ustala się na ogólnych zasadach. To zaś oznacza, że w niniejszej sprawie zastosowanie znajduje reguła przewidziana w art. 627 k.p.k., wedle której od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sadowe na rzecz Skarbu Państwa oraz wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego. Jeżeli chodzi o wydatki poniesione przez Skarb Państwa, co do których na oskarżonego sąd odwoławczy niniejszym postanowieniem nałożył obowiązek ich zwrotu złożyła się kwota 20 złotych tytułem ryczałtu za doręczenie pism procesowych (& 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa
w postępowaniu karnym z dnia 18 czerwca 2003 roku Dz. U. Nr 108 poz. 1026 z późniejszymi zmianami ). Kierując się normą art. 624§1 k.p.k. Sąd odwoławczy zwolnił oskarżoną od opłaty, mając na względzie konieczność uiszczenia przez oskarżoną obowiązku naprawienia szkody.

7.  PODPIS

sędzia Sławomir Przykucki sędzia Anna Rutecka-Jankowska sędzia Rafał Podwiński

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres roku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rodzaj kary zasadniej, wysokość środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana