Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt V Kz 613/24

POSTANOWIENIE

Dnia 3 lipca 2024 roku

Sąd Okręgowy w Łodzi V Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Michał Błoński

Protokolant: Sylwia Kurek

pod nieobecność prokuratora

po rozpoznaniu w sprawie podejrzanego A. P.

podejrzanego o czyn z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. oraz z art. 157 § 2 k.k.

zażalenia obrońcy podejrzanego

na postanowienie Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi z 10 czerwca 2024 roku – sygnatura akt IV1 Kp 345/24

w przedmiocie przedłużenia tymczasowego aresztowania

na podstawie art. 437 § 2 k.p.k.

postanawia:

1. zmienić zaskarżone postanowienie w ten sposób, że jako podstawę stosowania tymczasowego aresztowania przyjąć art. 249 § 1 k.p.k. i art. 258 § 1 pkt 1 i 2 i § 2 k.p.k., 2. w pozostałym zakresie utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z 10 czerwca 2024 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia
w Łodzi przedłużył stosowanie wobec podejrzanego A. P. tymczasowego aresztowania do 17 września 2024 r., godz. 0³⁰ wskazując za podstawę prawną art. 263 § 2 k.p.k. Z treści uzasadnienia zaskarżone postanowienia wynika, że podstawą przedłużenia tymczasowego aresztowania były przesłanki z art. 258 § 1 pkt 1 i 2 i § 2 k.p.k.

Zażalenie na niniejsze postanowienie wniósł obrońca podejrzanego zarzucając:

- naruszenie art. 249 § 1 k.p.k. poprzez uznanie, że zachodzi konieczność zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania i dalszego stosowania środka zapobiegawczego, podczas gdy tok ten pozostaje niezagrożony ze względu na etap procesu, jak
i dotychczasową postawę oskarżonego z czego wnika, że oskarżony w żadnym stadium postępowania nie utrudniał go,

- naruszenie art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k. poprzez uznanie, iż zachodzi obawa matactwa ze strony oskarżonego, podczas gdy takowej brak i nie istnieją racjonalne przesłanki, aby przyjąć, by którykolwiek z oskarżonych mógłby dopuścić się działań destabilizujących i nielegalnie wpływających na tok postępowania,

- naruszenie art. 258 § 2 k.p.k. poprzez nieuzasadnione przyjęcie, że zastosowanie tymczasowego aresztowania jest uzasadnione grożącą oskarżonemu surową karą, podczas gdy orzeczenie takowej nie sposób uznać za zasadne.

Skarżący w petitum skargi wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez „nieprzedłużanie stosowania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania”.

Sąd Odwoławczy zważył, co następuje:

Zażalenie obrońcy jest oczywiście bezzasadne i nie zasługuje na uwzględnienie. Zażalenie sprowadza się wyłącznie do polemiki z ustaleniami Sądu Rejonowego
i w istocie opiera się na gołosłownym stwierdzeniu, że nie ma przesłanek do dalszego stosowania tymczasowego aresztowania. Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie ma za cel dokonanie kontroli instancyjnej postanowienia o przedłużeniu tymczasowego aresztowania, zatem nie orzeka o jego „przedłużeniu”. Nadto należy wskazać, że wbrew twierdzeniom zawartym w zarzucie, Sąd Odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach podmiotowych, czyli w zakresie dotyczącym podejrzanego A. P., natomiast bez znaczenia pozostają ewentualne działania któregokolwiek z oskarżonych.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje na duże prawdopodobieństwo, że podejrzany dopuścił się popełnienia zarzucanych czynów,
a wniosek taki wynika w szczególności z zeznań pokrzywdzonego O. B., protokołów oględzin miejsca zdarzenia czy protokołów przeszukań
i zatrzymania rzeczy oraz wyjaśnień podejrzanego, który przyznał się do popełnienia czynu z art. 157 § 2 k.k.

W razie ewentualnego uznania sprawstwa i winy oskarżonego grozi mu realnie wymierzenie surowej, bezwzględnej kary pozbawienia wolności w rozumieniu art. 258 § 2 k.p.k., a wniosek taki wynika z liczby popełnionych przestępstw, uprzedniej karalności, odpowiadania w warunkach powrotności do przestępstwa, działania wspólnie i w porozumieniu z inną osobą. Powołane zagrożenie zatem w pełni wynika
z realiów niniejszej sprawy nie zaś tylko z ustawowego zagrożenia.

W realiach niniejszej sprawy zachodzi również uzasadniona obawa bezprawnego wpływania na prawidłowy tok postępowania, albowiem w sprawie zachodzi konieczność uzyskania opinii sądowo-psychiatrycznej, co w razie ewentualnej nieobecności podejrzanego nie sposób uzyskać. Nadto zachodzi potrzeba ponownego przesłuchania pokrzywdzonego, na co wskazał prokurator we wniosku o przedłużenie tymczasowego aresztowania. Uzasadniona obawa matactwa to nie tylko próba wpływania w bezprawny sposób na treść zeznań świadków, ale każde formy destabilizowania prawidłowego toku postępowania, w tym ewentualne utrudnianie pozyskania opinii biegłych.

Niezależnie od powyższego, postanowienie Sądu Rejonowego jest rażąco wadliwe, albowiem nie zawiera wskazania w sentencji prawidłowych podstaw stosowanego środka zapobiegawczego, zaś uzasadnienie jest wyjątkowo oględne. Każde postanowienie w przedmiocie zastosowania, dalszego stosowania czy przedłużenia środka zapobiegawczego musi wskazywać na istnienie przesłanki ogólnej oraz co najmniej jednej z przesłanek szczególnych (art. 251 § 1 k.p.k.). Powołany przez Sąd Rejonowy art. 263 § 2 k.p.k. jest przepisem kompetencyjnym z którego nie wynika czy i jakie przesłanki legły u podstaw stosowania środka zapobiegawczego, dlatego nie czyni zadość wymogom prawidłowego wskazania podstawy prawnej w postanowieniu.

Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zawarł lakoniczne odwołania do przesłanek stosowania tymczasowego aresztowania bez odniesienia się do realiów przedmiotowej sprawy, co wydanie utrudnia kontrolę instancyjną i wskazuje na znaczną niedbałość
w uzasadnianiu decyzji skutkujących przecież pozbawieniem człowieka wolności. Można jednak z niego wywnioskować, że istnieje duże prawdopodobieństwo popełnienia przez podejrzanego zarzucanych czynów. Z uzasadnienia wynika również, że Sąd zauważył istnienie przesłanek szczególnych z art. 258 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. oraz
§ 2 k.p.k. Powyższy sposób formułowania postanowienia jest wadliwy, gdyż już
z podstawy prawnej postanowienia, a nie tylko z uzasadnienia, ma wynikać istnienie przesłanki ogólnej i przesłanek szczególnych tymczasowego aresztowania, zaś uzasadnienie powinno odnosić się do realiów sprawy nie zaś być lakoniczne, utrudniające prześledzenie toku rozumowania sądu, jaki powinien towarzyszyć podczas podejmowania decyzji procesowej.

V Kz 613/24

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE