Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

27 lutego 2023 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku, V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sonia Lasota - Zawisza

/Ławnicy: -/-

Protokolant : osobiście

po rozpoznaniu 27 lutego 2023 roku w Rybniku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy P. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

o jednorazowe odszkodowanie

na skutek odwołania P. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

z dnia 26 maja 2020 roku, znak (...)

oddala odwołanie,

przyznaje radcy prawnemu L. W. kwotę 135 zł (sto trzydzieści pięć złotych) plus 23% VAT ze Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Rybniku) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu.

Sędzia Sonia Lasota – Zawisza

Sygn. akt V U 133/20

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 26 maja 2020 roku, znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił ubezpieczonemu P. M. prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy z dnia 18 kwietnia 2002 roku. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że uszczerbek na zdrowiu ubezpieczonego nie uległ pogorszeniu i nadal wynosi 0 %.

vide akta organu rentowego

W odwołaniu ubezpieczony nie zgodził się z wydaną decyzją ZUS i wniósł o jej zmianę poprzez przyznanie mu prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy z 18 kwietnia 2002 roku. W uzasadnieniu zarzucił brak badania przed Komisją Lekarską ZUS. Podniósł, że odmowna decyzja jest sprzeczna ze stanem zdrowia ubezpieczonego.

vide k. 3

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego i podtrzymał stanowisko wyrażone w decyzji. Dodatkowo wskazał, że wyrokiem z 20 listopada 2018 roku tut. Sąd oddalił odwołanie ubezpieczonego od decyzji organu rentowego z 16 marca 2017 roku w sprawie jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy. Sąd podzielił wówczas opinie biegłych, w których stwierdzono, że brak u ubezpieczonego trwałych bądź długotrwałych zmian pourazowych, jakie byłyby następstwem urazu doznanego wskutek wypadku przy pracy z 18 kwietnia 2002 roku, a także stwierdzono, że istniejące zmiany zwyrodnieniowe nie pozostają w związku przyczynowo – skutkowym ze zdarzeniem z 2002 roku. Ponadto dodał, że ubezpieczony wniósł apelację, która również została oddalona. Podniósł, że ubezpieczony ponownie wniósł o wznowienie postępowania i odwołał się od decyzji z 26 maja 2020 roku. Wskazał, że do wydania niniejszej decyzji wystarczająca była dokumentacja medyczna.

vide k. 7-7v

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczony P. M. obecnie ma 82 lata. W dniu 18 kwietnia 2002 roku uległ wypadkowi przy pracy. Podczas ładowania gruzu na taczki został uderzony spadającą bryłą betonu w głowę. Wskutek wypadku przy pracy doznał urazu głowy, bez stwierdzonych następstw neurologiczno-ortopedycznych.

Powstała rana na głowie została zaopatrzona chirurgicznie w Izbie Przyjęć Szpitala w J.. Ubezpieczony leczony był ambulatoryjnie w poradni chirurgicznej. Do pracy powrócił na poprzednio zajmowane stanowisko, a od 2008 roku już nie pracuje.

Dowód: akta organu rentowego: protokół nr (...), dokumentacja medyczna, a ponadto w aktach sprawy: opinia biegłego z zakresu chirurgii ogólnej J. K. k.79-81

Prawomocnym wyrokiem z 10 września 2009 roku tut. Sąd oddalił odwołanie ubezpieczonego od decyzji ZUS z 20 sierpnia 2008 roku odmawiającej ubezpieczonemu prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy z 18 kwietnia 2002 roku, gdyż biegli ustalili u niego 0% uszczerbku na zdrowiu.

Następnie, prawomocnym wyrokiem z 5 kwietnia 2016 roku tut. Sąd oddalił odwołanie ubezpieczonego od decyzji ZUS z 7 lipca 2015 roku odmawiającej ubezpieczonemu prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu pogorszenia stanu zdrowia będącego następstwem wypadku przy pracy z 18 kwietnia 2002 roku wskazując, że uraz nie spowodował uszczerbku na zdrowiu.

Kolejno, prawomocnym wyrokiem z 20 listopada 2018 roku tut. Sąd oddalił odwołanie ubezpieczonego od decyzji ZUS z 16 marca 2017 roku odmawiającej ubezpieczonemu prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu pogorszenia stanu zdrowia będącego następstwem wypadku przy pracy z 18 kwietnia 2002 roku wskazując, że uraz nie uległ pogorszeniu i wynosi 0%.

Dowód: akta organu rentowego: wyrok Sądu Rejonowego w Rybniku z 10.09.2009 r. sygn. V U 230/08, wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach z 3.12.2009 r. sygn. IX Ua 13/09, wyrok Sądu Rejonowego w Rybniku z 5.04.2016 r. sygn. V U 378/15, wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach z 14.07.2016 r. sygn. IX Ua 17/16, wyrok Sądu Rejonowego w Rybniku z 20.11.2018 r. sygn. V U 131/17, wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach z 17.10.2019 r. sygn. IX Ua 22/19,

a ponadto w aktach sprawy o sygn. V U 131/17: wyrok Sądu Rejonowego w Rybniku z 20.11.2018 r. k. 101 wraz z uzasadnieniem k. 103-105, wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach z 17.10.2019 r k. 163 z uzasadnieniem k. 167-168v

Na skutek kolejnego wniosku ubezpieczonego o wypłatę jednorazowego odszkodowania, Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z 18 marca 2020 roku ustalił, iż procentowy uszczerbek na zdrowiu wynoszący 0% nie uległ pogorszeniu. Trzyosobowa Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z 19 maja 2020 roku dokonała tożsamych ustaleń.

Dowód: akta organu rentowego: orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z 18.03.2020 r., orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z 19.05.2020 r.

Decyzją z dnia 26 maja 2020 roku, znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił ubezpieczonemu prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy z dnia 18 kwietnia 2002 roku.

Dowód: akta organu rentowego: decyzja ZUS z 26.05.2020 r.

Orzeczeniem z 8 października 2020 roku, znak (...), Powiatowy Zespół do spraw Orzekania o Niepełnosprawności w R. zaliczył ubezpieczonego do znacznego stopnia niepełnosprawności, o symbolu przyczyny niepełnosprawności 05-R, 02-P, orzeczenie wydano na stałe, zaś niepełnosprawność istnieje od 25 lipca 1997 roku, a ustalony stopień niepełnosprawności istnieje od 6 sierpnia 2020 roku. Ubezpieczony jest niezdolny do pracy i wymaga konieczności zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne, ułatwiające funkcjonowanie, wymaga korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki, wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji, a także spełnia przesłanki określone w art. 8 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 20.06.1997 r. – Prawo o ruchu drogowym.

Dowód: orzeczenie PZON z 08.10.2020 r. k. 71-71v

Ubezpieczony w młodości doznał złamania prawego podudzia, od tamtego czasu występuje u niego zniekształcenie stawu skokowego i stopy prawej. Ubezpieczony choruje na nadciśnienie tętnicze, okresowo występują u niego zawroty głowy. Ubezpieczony chorował na zapalenie trzustki. Choruje na cukrzycę. W 2018 roku przebył zawał mięśnia sercowego.

U ubezpieczonego rozpoznano stan po urazie głowy w 2002 roku bez udokumentowanych i możliwych długotrwałych, czy też trwałych następstw neurologicznych, przewlekły zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowego na tle zaawansowanych zmian chorobowych samoistnych, bóle wielostawowe bez związku z wypadkiem z 18 kwietnia 2002 roku.

Z punktu widzenia neurologicznego, ubezpieczony nie doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w związku z wypadkiem przy pracy z 18 kwietnia 2002 roku. Ubezpieczony doznał stłuczenia głowy okolicy potylicznej i krótkotrwałej utraty pamięci. Dostępna dokumentacja medyczna nie zawierała informacji o długotrwałym leczeniu neurologicznym następstw tego wypadku, nie zawierała także wyników badań dodatkowych, które dokumentowałyby powstanie długotrwałych, czy też trwałych następstw tego wypadku. W badaniu fizykalnym nie stwierdzono nieprawidłowości, które można wiązać z doznanym w 2002 roku urazem głowy.

Z punktu widzenia chirurgicznego, ubezpieczony nie doznał trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w związku z wypadkiem przy pracy z 18 kwietnia 2002 roku. Ubezpieczony nie był i nie leczy się w poradni. W badaniu RTG klatki piersiowej wykonanym w 2019 roku stwierdzono zmiany miażdżycowe w łuku aorty. Miażdżyca tętnic jest chorobą samoistną, nie jest związania ani z wypadkiem z 18 kwietnia 2002 roku ani ze skutkami tego wypadku.

Z punktu widzenia psychiatryczno – psychologicznego, ubezpieczony nie doznał stałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w związku z wypadkiem przy pracy z 18 kwietnia 2002 roku. U ubezpieczonego sprawność intelektualna jest w normie, nie stwierdzono cech upośledzenia umysłowego. Z powodu zaburzeń nerwicowych ubezpieczony podjął leczenie psychiatryczne przed wypadkiem (w 2000 roku). Zgłaszane przez ubezpieczonego objawy, nie są następstwem wypadku przy pracy. Nie zachodzi związek przyczynowo – skutkowy pomiędzy zgłaszanymi przez ubezpieczonego dolegliwościami natury psychicznej, a skutkami wypadku, któremu uległ 18 kwietnia 2002 roku. Symptomy wskazane przez ubezpieczonego nie znajdują uzasadnienia w charakterze doznanych przez ubezpieczonego obrażeń w następstwie tego wypadku. Przyjmowany przez ubezpieczonego lek T., który stosowany jest w leczeniu zaburzeń depresyjnych o różnej etiologii, nie pozostaje w związku przyczynowo – skutkowym z wypadkiem przy pracy z 18 kwietnia 2002 roku.

Z punktu widzenia ortopedycznego, ubezpieczony nie doznał stałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w związku z wypadkiem przy pracy z 18 kwietnia 2002 roku. Drobne uszkodzenie skóry głowy z raną zaopatrzoną doraźnie chirurgicznie nie skutkuje uszczerbkiem na zdrowiu. Skutki ww. wypadku nie zostały potwierdzone w dokumentacji medycznej urazowo – ortopedycznej. Pozostała dokumentacja medyczna nie wykazuje istniejących schorzeń mogących mieć związek z ww. wypadkiem. Są to schorzenia samoistne związane z naturalnym procesem występowania zmian patologicznych w poszczególnych narządach.

Dowód: akta organu rentowego: dokumentacja medyczna, a także w aktach sprawy: opinia biegłego z zakresu neurologii M. W. k. 30-32 wraz z dokumentacją medyczną k. 35- 57, opinia biegłego z zakresu chirurgii ogólnej J. K. k.79-81, wspólna opinia biegłych z zakresu psychiatrii M. K. i z zakresu psychologii B. B. k. 147-157 wraz z dokumentacją medyczną k. 161-263 i opinią uzupełniającą k. 306-314, opinia biegłego z zakresu ortopedii H. W. k. 285-290 wraz z opinią uzupełniającą k. 338-340

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci ww. dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne, wzajemnie ze sobą korelujące i rzeczowe, a także o opinię biegłego z zakresu neurologii M. W., opinię biegłego z zakresu chirurgii ogólnej J. K., wspólnę opinię biegłych z zakresu psychiatrii M. K. i z zakresu psychologii B. B. i opinię uzupełniającą, opinię biegłego z zakresu ortopedii H. W. i opinię uzupełniającą, które wraz z dowodami z dokumentów wzajemnie się uzupełniały tworząc wyrazisty obraz całości sprawy.

Z zebranego materiału dowodowego wynika, że odczuwane przez ubezpieczonego dolegliwości nie pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z wypadkiem przy pracy. Związek pomiędzy wypadkiem a schorzeniami i chorobami ubezpieczonego nie znajduje odzwierciedlenia w dokumentacji medycznej oraz nie został potwierdzony przez ww. biegłych, którzy posiadają wiadomości specjalne umożliwiające dokonanie precyzyjnej oceny stanu zdrowia ubezpieczonego.

Ponadto Sąd pominął dowód z opinii innego biegłego z zakresu ortopedii, gdyż sprawa została już w całości wyjaśniona, nie wymagała dodatkowych wiadomości specjalnych, a przeprowadzenie dowodu z opinii kolejnego biegłego jedynie prowadziłoby do nieuzasadnionej przewlekłości postępowania. Podkreślić należy, że zarówno liczne opinie wydane w niniejszej sprawie, jak i w sprawach poprzednich toczących się w tut. Sądzie nie wykazały żadnych schorzeń u ubezpieczonego pozostających w związku przyczynowo – skutkowym z wypadkiem przy pracy z 18 kwietnia 2002 roku.

Zauważyć należy, że strona domagająca się powołania dowodu z opinii innego biegłego winna wykazać błędy, sprzeczności lub inne wady w opinii wydanej przez dotychczasowego biegłego. Ubezpieczony podnosił, że biegły w opinii uzupełniającej wyszedł poza zakres zlecenia odnośnie stanu zdrowia ubezpieczonego. Sąd jednakże nie dopatrzył się uchybień w wydanej opinii. Zdaniem Sądu, oceny stanu zdrowia ubezpieczonego dokonał doświadczony specjalista. Opinia biegłego H. W. została prawidłowo i starannie uzasadniona, a wnioski w niej zawarte nie nasuwają wątpliwości co do ich trafności. Biegły w sposób jednoznaczny odniósł się do występujących u ubezpieczonego następstw zdarzenia z 18 kwietnia 2002 roku. Tym samym w ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwalał na wydanie rozstrzygnięcia bez powoływania kolejnego biegłego z zakresu ortopedii. Ponadto biegły w opinii uzupełniającej odpowiedział na wszystkie zarzuty ubezpieczonego podniesione w piśmie z 23 listopada 2022 roku (k. 326). Jednocześnie Sąd zwraca uwagę, że celem postępowanie sądowego nie jest poszukiwanie, a następnie powoływanie biegłych, których opinia hipotetycznie może odpowiadać stanowisku jednej ze stron, zwłaszcza gdy w sprawie byli już powołani biegli, którzy posiadają wiadomości specjalne odnośnie konkretnych schorzeń ubezpieczonego.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Między stronami bezsporna była okoliczność, iż w wyniku wypadku przy pracy z 18 kwietnia 2002 roku ubezpieczony doznał urazu. Spór w niniejszej sprowadzał się do kwestii ustalenia, czy uraz spowodował stały lub długotrwały uszczerbek na zdrowiu.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 4 oraz art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1242 j.t. ze zm.) ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie.

Za stały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu nierokujące poprawy, natomiast za uszczerbek długotrwały – naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu na okres przekraczający 6 miesięcy, mogące ulec poprawie (art. 11 ust. 2 i 3 ustawy).

U ubezpieczonego stwierdzono przewlekły zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowego na tle zaawansowanych zmian chorobowych samoistnych, bóle wielostawowe, przewlekłe bóle głowy, zmiany miażdżycowe w łuku aorty, zaburzenia nerwicowe. Ponadto choruje na nadciśnienie tętnicze i cukrzycę. Chorował na zapalenie trzustki. Przed wypadkiem z 18 kwietnia 2002 roku ubezpieczony doznał złamania prawego podudzia.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe jednoznacznie wykazało, iż ubezpieczony wskutek wypadku przy pracy z 18 kwietnia 2002 roku nie doznał stałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Na skutek wypadku przy pracy u ubezpieczonego doszło jedynie do drobnego urazu głowy i krótkotrwałej utraty pamięci bez udokumentowanych utrwalonych następstw pourazowych. Dostępna dokumentacja medyczna nie daje żadnych podstaw do przyjęcia, że pozostałe dolegliwości i schorzenia ubezpieczonego pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z wypadkiem przy pracy. Badanie neurologiczne, ortopedyczne, chirurgiczne, psychiatryczne i psychologiczne również nie wykazało, by wskutek wypadku ubezpieczony doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Występujące u ubezpieczonego choroby są schorzeniami samoistnymi związanymi z naturalnym procesem występowania zmian patologicznych w poszczególnych narządach.

Ustalając powyższe okoliczności, Sąd oparł się na opinii biegłego z zakresu neurologii M. W., opinii biegłego z zakresu chirurgii ogólnej J. K., wspólnej opinii biegłych z zakresu psychiatrii M. K. i z zakresu psychologii B. B. i ich opinii uzupełniającej, a także opinii biegłego z zakresu ortopedii H. W. i jego opinii uzupełniającej. Powołani biegli są specjalistami w dziedzinie schorzeń rozpoznanych u ubezpieczonego. Mimo składanych przez ubezpieczonego zastrzeżeń, biegli z zakresu psychiatrii, psychologii i ortopedii potrzymali swoje opinie podkreślając, że występujące schorzenia nie są związane z wypadkiem przy pracy z 18 kwietnia 2002 roku. Biegli wydali obszerne opinie precyzyjnie odpowiadając na zakreśloną przez Sąd tezę dowodową. Ubezpieczony natomiast nie złożył żadnych merytorycznych zarzutów do powyższych opinii. Podkreślić należy, iż w sprawie jednorazowego odszkodowania w związku z wypadkiem przy pracy z 18 kwietnia 2002 roku trzykrotnie już prawomocnie orzekał Sąd ustalając 0% uszczerbku.

Mając na uwadze powyższe ustalenia faktyczne i rozważania prawne, działając na podstawie przywołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., Sąd oddalił odwołanie (pkt 1 wyroku).

Sąd na podstawie § 15 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2019 r., poz. 68) przyznał ze Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Rybniku radcy prawnemu L. W. wynagrodzenie za zastępstwo procesowe w kwocie 135 zł plus 23 % VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu (pkt 2 wyroku).

Sędzia Sonia Lasota – Zawisza