Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V U 396/23

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lipca 2023 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Stanisław Pilarczyk

Protokolant: sekr.sądowy Anna Sobańska

po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2023 r. w Kaliszu

odwołania J. S. (2)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 4 stycznia 2023 r. Nr (...)

w sprawie J. S. (2)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze do pracy

Oddala odwołanie

Sędzia Stanisław Pilarczyk

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 4 stycznia 2023 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w O., odmówił J. S. (2) przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze do pracy lub z pracy z dnia 8 lipca 1981 roku, ponieważ nie wykazał on, iż w tym dniu pozostawał w zatrudnieniu, nie przedstawiając żadnych dokumentów. Odwołanie od powyższej decyzji złożył J. S. (2), domagając się przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze do pracy lub z pracy z dnia 8 lipca 1981 roku. Organ rentowy, w odpowiedzi na odwołanie, wniósł o jego oddalenie.

Sąd poczynił następujące ustalenia:

J. S. (2) urodził się (...) w K.. W 1980 roku ukończył on szkołę podstawową.

(dowód – świadectwo ukończenia szkoły podstawowej – akta osobowe odwołującego z Przedsiębiorstwa Państwowej (...))

W dniu 1 września 1980 roku J. S. (2) zawarł z Przedsiębiorstwem Państwowej (...) w P., Oddział w O., umowę o pracę celem przygotowania zawodowego na okres 3 lat, w zawodzie mechanik napraw pojazdów samochodowych.

(dowód – umowa o pracę w celu przygotowania zawodowego z dnia 1 września 1980 roku – akta osobowe odwołującego)

W dniu 23 czerwca 1981 roku doszło do rozwiązania umowy o naukę zawodu pomiędzy Przedsiębiorstwem Państwowej (...) w P., Oddział w O., a J. S. (2). W dniu 3 lipca 1981 roku pracodawca wystawił odwołującemu świadectwo pracy, z którego wynika, iż był on zatrudniony od dnia 1 września 1980 roku do 23 czerwca 1981 roku.

(dowód – prośba J. S. (2) z dnia 23 czerwca 1981 roku o rozwiązanie umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego z dniem 23 czerwca 1981 roku, zgoda pracodawcy na rozwiązanie umowy, świadectwo pracy odwołującego z dnia 3 lipca 1981 roku – akta osobowe odwołującego z (...) w P., Oddział w O.)

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Zgodnie z art. 49 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2022 roku poz. 2189 t.j.) wnioski o świadczenia z tytułu wypadków w drodze do pracy lub z pracy, które miały miejsce przed dniem wejścia w życie ustawy, podlegają rozpatrzeniu na podstawie przepisów dotychczasowych. Natomiast zgodnie z art. 40 ust. 1 ustawy o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych z dnia 12 czerwca 1975 roku (Dz. U. z 1975 roku Nr 20 poz. 105), obowiązującym w tej wersji do 31 grudnia 1981 roku, pracownikowi, który uległ wypadkowi w drodze do pracy lub z pracy przysługuje renta inwalidzka w razie zaliczenia do jednej z grup inwalidzkich. Natomiast w myśl art. 14 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 23 stycznia 1968 roku o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 3 poz. 6) za wypadek w zatrudnieniu w rozumieniu niniejszej ustawy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, które zaszło w związku z zatrudnieniem w drodze do pracy lub z pracy.

W niniejsze sprawie odwołujący J. S. (2) w dniu 8 lipca 1981 roku nie miał statusu pracownika, gdyż umowa o pracę w celu przygotowania zawodowego z dnia 1 września 1980 roku została rozwiązana z dniem 23 czerwca 1981 roku, a więc skoro tego dnia nie miał on statusu pracownika, to nie można mówić, iż w tym dniu doszło do wypadku w zatrudnieniu, to jest nagłego zdarzenia wywołanego przyczyną zewnętrzną, które zaszło w związku z zatrudnieniem.

W wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 8 listopada 2012 roku (III AUa 707/12, Lex nr 1236254) podkreślono, iż „Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik. Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Na sądzie rozpoznającym sprawę nie spoczywa powinność zarządzania dochodzeń mających na celu uzupełnienie i wyjaśnienie twierdzeń stron oraz poszukiwanie dowodów na ich udowodnienie. Do sądu nie należy przeprowadzanie z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne – art. 6 k.c.”.

Natomiast w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 2001 roku (II UKN 297/00, OSNP 2002/23/577) podkreślono, iż „Do wniosku o rentę z tytułu niezdolności do pracy powinny być dołączone dowody uzasadniające prawo i wysokość tego świadczenia (art. 116 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Dz. U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.), co oznacza, że ciężar dowodu w tym zakresie spoczywa na wnioskodawcy.”.

Podobny pogląd wyraził Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 29 sierpnia 2019 roku (III AUa 122/19, Lex nr 2754710), gdzie podkreślono, iż „Zgodnie z treścią art. 116 ust. 5 u.e.r.f.u.s. w postępowaniu przed Zakładem Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczony do wniosku o przyznanie świadczenia powinien dołączyć dowody uzasadniające prawo i wysokość tego świadczenia, co oznacza, że ciężar dowodu w tym zakresie spoczywa na wnioskodawcy. W sprawie, w której przedmiotem jest prawo do świadczenia rentowo-emerytalnego lub wysokość tego świadczenia, wymaga się dowodów niebudzących wątpliwości, spójnych oraz precyzyjnych, potwierdzających czy uprawdopodobniających w stopniu graniczącym z pewnością nie tylko fakt zatrudnienia, ale i pozostałe okoliczności związane ze świadczeniem pracy, w tym wysokość wynagrodzenia osiąganego za pracę.”.

Tak więc, skoro J. S. (2) na dzień 8 lipca 1981 roku nie miał statusu pracownika i nie udowodnił tego faktu, to nie spełniał on przesłanek do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 8 lipca 1981 roku u jego odwołanie, jako niezasadne, na podstawie art. 477^{(
14)} § 1 k.p.c., podlegało oddaleniu.

Sędzia Stanisław Pilarczyk

V U 396/23

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE