Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 marca 2024 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Justyna Supińska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Marta Denc

po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2024 roku w Gdyni

na rozprawie

w postępowaniu gospodarczym

sprawy z powództwa „(...)” spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz powoda „(...)” spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M. kwotę 6 738,89 złotych (sześć tysięcy siedemset trzydzieści osiem złotych osiemdziesiąt dziewięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi za okres od dnia 14 lipca 2020 roku do dnia zapłaty;

II.  ustala i przyznaje kuratorowi pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. – A. W. kwotę 885,60 złotych brutto (osiemset osiemdziesiąt pięć złotych sześćdziesiąt groszy, brutto) tytułem wynagrodzenia za sprawowanie kurateli;

III.  zasądza od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz powoda „(...)” spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M. kwotę 3 102,60 złotych (trzy tysiące sto dwa złote sześćdziesiąt groszy) wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie liczonymi za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty , tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VI GC 1038/23

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 30 czerwca 2022 roku powód „(...)” spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwoty 6 738,89 złotych wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi za okres od dnia 14 lipca 2020 roku do dnia zapłaty – tytułem ceny za sprzedany towar – materiały budowlane wraz z usługą transportową, a także kosztów procesu.

W nakazie zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 19 lipca 2023 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VI GNc 2464/22 starszy referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia kurator pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. – A. W. wniósł o oddalenie powództwa kwestionując je co do zasady, jak i wysokości. Kurator pozwanego podniósł, że przedłożona przez powoda faktura stanowi jedynie wydruk komputerowy i bez względu na fakt opatrzenia jej podpisem osoby uprawnionej do jej wystawienia, pozostaje jedynie dokumentem prywatnym, a nadto, że „ciężko jednoznacznie stwierdzić, kto złożył podpisy w imieniu osoby uprawnionej do odbioru”. Kurator wskazał również, że nie sposób utożsamiać pisma pozwanego z dnia 20 października 2020 roku z oświadczeniem o uznaniu długu, przedmiotowe pismo dotyczy bliżej nieokreślonego opóźnienia w płatności wynagrodzenia, bez wskazania, jakiej transakcji miałoby to dotyczyć oraz ile miałaby ta płatność wynosić.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 lutego 2020 roku „(...)” spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M. (sprzedający) zawarł z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. reprezentowaną przez prokurenta – K. P. (zamawiający) – na czas nieokreślony – umowę o dostawy numer (...) P. (...) na podstawie której (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zamawiał, a sprzedający zobowiązywał się zapewnić w okresie obowiązywania umowy dostawy do wskazanego w umowie miejsca materiałów budowlanych.

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. upoważnił D. K. i T. G. do zakupu materiałów budowlanych w „(...)” spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M. do kwoty 5 000 złotych.

umowa – k. 18-19 akt, upoważnienie handlowe – k. 20 akt

W dniach 16, 17 i 19 czerwca 2020 roku „(...)” spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M. (sprzedający) wydał (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. materiały budowlane w ilości wskazanej szczegółowo w dokumencie (...), (...), (...) i (...). Towary te odebrał w imieniu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. T. G., K. P. i F. (nazwisko nieczytelne).

dokumenty WZ – k. 21-25 akt

W dniu 29 czerwca 2020 roku (...)” spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M. wystawił (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. fakturę numer (...) na kwotę 6 738,89 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 13 lipca 2020 roku w związku ze sprzedażą towarów – materiałów budowlanych wydanych kupującemu na podstawie dokumentów (...), (...), (...) i (...) wraz z usługą transportową ((...)).

faktura – k. 28 akt, dokumenty WZ – k. 21-26 akt, potwierdzenie nadania – k. 29 akt, wydruk śledzenia przesyłek – k. 30 akt

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. nie zwrócił faktury (...)/H. (...) „(...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M. ani nie domagał się jej skorygowania w jakimkolwiek zakresie.

zeznania świadka T. S. – protokół rozprawy z dnia 13 marca 2024 roku, k. 145-146 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:03:11-00:11:03)

W związku z niezapłaconą fakturą numer (...) „(...)” spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M. zaprzestał dalszej współpracy z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. do czasu uregulowania należności.

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. nie posiadał w tym czasie wobec „(...)” spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M. innych nieuregulowanych zobowiązań, za wyjątkiem kwoty 0,80 złotych wynikającej z nieuregulowanej w całości faktury numer (...).

W piśmie z dnia 20 października 2020 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. jako przyczynę braku płatności na rzecz „(...)” spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M. wynagrodzenia wskazał nieotrzymanie zapłaty od swojego kontrahenta.

pismo – k. 31 akt, zeznania świadka T. S. – protokół rozprawy z dnia 13 marca 2024 roku, k. 145-146 akt (zapis obrazu i dźwięku 00:03:11-00:11:03), faktura – k. 111-112, 113-114 akt, wyciąg z rachunku bankowego – k. 115 akt

W pismach z dnia 31 marca 2022 roku i z dnia 20 kwietnia 2022 roku „(...)” spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M. (sprzedający) wezwał (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. do zapłaty należności wynikającej z faktury numer (...), jednakże bezskutecznie.

wezwanie do zapłaty – k. 32, 35 akt, potwierdzenie odbioru – k. 33-34, 36-37 akt

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wymienionych dowodów przedłożonych przez powoda w toku postępowania, których zarówno autentyczność, jak i prawdziwość w zakresie twierdzeń w nich zawartych nie budziła wątpliwości Sądu, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary, a także na zeznaniach świadka T. S., które Sąd uznał za wiarygodne w zakresie, w jakim znajdowały one potwierdzenie w pozostałych dowodach przeprowadzonych w sprawie. Sąd nie oparł się jednakże na zeznaniach tego świadka w części, w jakiej świadek wskazał, że pozwany nie posiadał wobec powoda żadnych innych – poza należnością wynikającą z faktury numer (...) – zobowiązań, jak bowiem wynika z wezwania do zapłaty z dnia 31 marca 2022 roku i z dnia 20 kwietnia 2022 roku oprócz powyższej należności pozwany był zobowiązany wobec powoda do zapłaty również kwoty 0,80 złotych wynikającej z nieuregulowanej w całości faktury numer (...) (z terminem zapłaty do dnia 08 lipca 2020 roku).

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 13 marca 2024 roku Sąd na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 6 k.p.c. pominął dowód z zeznań K. P.. Sąd zważył, że kurator pozwanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty zawarł wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań tegoż świadka, nie wskazał jednakże w ogóle jego adresu. Wobec powyższego zarządzeniem z dnia 08 września 2023 roku zobowiązano kuratora pozwanego do usunięcia braku formalnego powyższego wniosku dowodowego poprzez wskazanie adresu świadka K. P. tak, aby jego wezwanie na rozprawę było możliwe (k. 82 akt). W odpowiedzi na powyższe kurator pozwanego wskazał, że nie dysponuje adresem świadka ani innymi jego danymi poza ujawnionymi w rejestrze przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego prowadzonym dla pozwanego (numer PESEL) i że świadek nadal pełni funkcję prokurenta pozwanego.

W tej sytuacji nie było wątpliwości, że kurator pozwanego nie usunął braku formalnego przedmiotowego wniosku dowodowego, nie wskazał bowiem jakiegokolwiek adresu świadka K. P., wobec czego dowód z jego zeznań należało pominąć. W szczególności Sąd zważył, że nie było jakichkolwiek podstaw do podjęcia przez Sąd z urzędu czynności mających na celu ustalanie adresu świadka wskazanego przez kuratora, w tym we wskazywanym na rozprawie przez zastępcę pełnomocnika kuratora pozwanego systemie PESEL, zgodnie bowiem z art. 208 ¹ k.p.c. dane zgromadzone w tym systemie służą wyłącznie do weryfikacji strony pozwanej będącej osobą fizyczną poprzez ustalenie jej numeru PESEL jako unikatowego dla tej osoby numeru ewidencyjnego. W żadnej zaś mierze dane z tego systemu nie służą do ustalania adresów świadków zawnioskowanych przez strony, w tym zastępowane przez kuratora procesowego, prowadziłoby to bowiem do naruszenia równowagi stron w procesie. Sąd miał przy tym na uwadze, że system ten gromadzi dane m. in. o adresach zameldowania, co nie jest równoznaczne z adresem zamieszkania, zaś to strona procesu (a nie Sąd) – zgodnie z art. 235 ¹ k.p.c. – jest zobowiązana we wniosku o przeprowadzenie dowodu oznaczyć dowód w sposób umożliwiający jego przeprowadzenie. Niezależnie od powyższego Sąd zważył, że skoro świadek K. P. pełni funkcję prokurenta, to nic nie stało na przeszkodzie, by kurator pozwanego podjął – dochowując należytej staranności – czynności w celu ustalenia wskazanego przez tę osobę adresu zamieszkania w aktach rejestrowych prowadzonych przez sąd rejestrowy, czego jednak nie uczynił. Brak jest zaś jakichkolwiek podstaw do tego, by system PESEL gromadzący dane osobowe osób fizycznych wykorzystywać w szerszym zakresie aniżeli zezwalają na to Sądowi przepisy k.p.c., jak też, by w ten sposób wyręczać jedną ze stron, choćby była zastępowana przez kuratora, w jej obowiązkach procesowych. Fakt bowiem, że w sprawie za stronę występuje kurator procesowy nie powoduje w żadnym zakresie modyfikacji reguł dowodzenia wynikających z przepisów, w tym związanych ze zgłaszaniem w sposób prawidłowy wniosków dowodowych i nie nakłada na Sąd żadnych dodatkowych obowiązków, w tym mających prowadzić do poszukiwania za stronę (czy kuratora) dowodów na poparcie jej twierdzeń.

Sąd nie przeprowadził dowodu z dokumentacji księgowej pozwanego za okres od dnia 01 czerwca 2020 roku do dnia 31 sierpnia 2020 roku wobec złożonego przez kuratora w piśmie z datą w nagłówku „dnia 29 września 2023 roku” (data prezentaty: 2023-10-03, k. 95-96 akt) – w związku z zobowiązaniem do jej przedłożenia – oświadczenia, że nie dysponuje taką dokumentacją.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W niniejszej sprawie powód „(...)” spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwoty 6 738,89 złotych wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi za okres od dnia 14 lipca 2020 roku do dnia zapłaty – tytułem ceny za sprzedany towar – materiały budowlane wraz z usługą transportową, a także kosztów procesu.

Kierując zarzuty przeciwko żądaniu pozwu kurator pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwestionując je co do zasady, jak i wysokości, podniósł, że przedłożona przez powoda faktura stanowi jedynie wydruk komputerowy i bez względu na fakt opatrzenia jej podpisem osoby uprawnionej do jej wystawienia, pozostaje jedynie dokumentem prywatnym, a nadto, że „ciężko jednoznacznie stwierdzić, kto złożył podpisy w imieniu osoby uprawnionej do odbioru”. Kurator wskazał również, że nie sposób utożsamiać pisma pozwanego z dnia 20 października 2020 roku z oświadczeniem o uznaniu długu, przedmiotowe pismo dotyczy bliżej nieokreślonego opóźnienia w płatności wynagrodzenia, bez wskazania, jakiej transakcji miałoby to dotyczyć oraz ile miałaby ta płatność wynosić.

Zgodnie z treścią art. 535 k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Powyższy przepis kreuje zatem stosunek obligacyjny o charakterze dwustronnie zobowiązującym. Sprzedawca (tu – powód) zobowiązuje się wydać towar, zaś kupujący (tu – pozwany) zobowiązuje się zapłacić ustaloną za ten towar cenę.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Zaznaczyć też trzeba, że przy rozpoznawaniu sprawy na podstawie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego rzeczą Sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne. Jest to wyrazem zasady, że to strony powinny być zainteresowane wynikiem postępowania oraz że to one dysponują przedmiotem postępowania m. in. poprzez powoływanie i przedstawianie Sądowi wybranych przez siebie dowodów. Zgodnie zaś z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 03 października 1969 roku w sprawie o sygn. akt II PR 313/69 na powodzie, stosownie do treści art. 6 k.c., spoczywa ciężar udowodnienia faktów przemawiających za zasadnością jego roszczenia. W razie zaś sprostania przez powoda ciążącemu na nim obowiązkowi, na stronie pozwanej spoczywa wówczas ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających jej zdaniem oddalenie powództwa (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1982 roku, sygn. akt I CR 79/82).

W okolicznościach niniejszej sprawy to na powodzie „(...)” spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M. ciążył obowiązek udowodnienia istnienia roszczenia stanowiącego podstawę powództwa poprzez wykazanie, że pozwany złożył powodowi zamówienie na materiały budowlane szczegółowo wskazane w dokumentach WZ, że powód dostarczył i wydał pozwanemu zakupiony przez niego towar w ilości i jakości zgodnej ze złożonym zamówieniem, a więc wykazania, że zrealizował swoje zobowiązanie i to w sposób prawidłowy, co aktualizowałoby po stronie pozwanego obowiązek zapłaty.

Na marginesie jedynie w tym miejscu wskazać należy, że mimo iż strony określiły łączącą je umowę jako umowę dostawy, nie stanowiła ona umowy dostawy w rozumieniu art. 605 k.c. – nie było bowiem wątpliwości, że powód prowadził jedynie hurtownię materiałów budowlanych, a nie był ich producentem, mając zaś na uwadze rozkład praw i obowiązków określonych przez strony w umowie z dnia 24 lutego 2020 roku uznać należało, że strony łączyła umowa sprzedaży wraz z dodatkowym zobowiązaniem powoda do dostarczenia zamówionego towaru do wskazanego przez pozwanego miejsca (usługa transportowa).

W ocenie Sądu powód powyżej wskazanemu obowiązkowi dowodowemu sprostał i zdołał wykazać za pomocą zaoferowanych dowodów z dokumentów i zeznań świadka T. S., że pozwany złożył mu zamówienie na materiały budowlane i że zgodnie z ustaleniami stron towar ten został dostarczony i wydany osobom uprawnionym do odbioru towaru. Sąd miał na uwadze przy tym, że powód przedłożył dokumenty wydania zewnętrznego podpisane przez T. G. upoważnionego zgodnie z treścią upoważnienia handlowego (k. 20 akt) do odbioru towaru w imieniu pozwanego, jak też przez samego prokurenta pozwanego – K. P. oraz osobę o imieniu F. (nazwisko nieczytelne), przy czym kurator pozwanego jedynie podniósł, że „ciężko jednoznacznie stwierdzić, kto złożył podpisy w imieniu osoby uprawnionej do odbioru”, co nie sposób uznać za skuteczne zakwestionowanie tejże okoliczności. Niezależnie zaś od tego wskazać należy, że skoro po doręczeniu pozwanemu faktury obejmującej materiały budowlane wydane powyższym osobom, pozwany nie kwestionował ani zasadności ani wysokości tej faktury, uznać należało, że w sposób dorozumiany zaakceptował również wydanie towaru osobie o imieniu F. (nazwisko nieczytelne) jako osobie uprawnionej do odbioru w imieniu i na rachunek pozwanego. Od racjonalnie działającego przedsiębiorcy w ramach wymaganej od niego zawodowej staranności należy bowiem oczekiwać, że w sytuacji gdy otrzymuje faktury, czy wezwanie do zapłaty – jego zdaniem niezasadne, z nieznanych mu faktur, czy stosunków prawnych albo w nieprawidłowej, nieakceptowanej przez niego wysokości, podejmuje działania w celu wyjaśnienia zaistniałej sytuacji, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca. Skoro więc pozwany, po otrzymaniu faktury i później – nawet już po otrzymaniu wezwania do zapłaty, nie podjął żadnych czynności reklamacyjnych uznać należało, że w ten sposób również potwierdził zrealizowanie dostaw i wykonanie przez powoda usług objętych sporną fakturą, a więc tym samym w sposób konkludentny potwierdził umocowanie osób podpisujących w jego imieniu stosowne dokumenty.

Nie było przy tym wątpliwości, że przedłożona przez powoda faktura miały charakter dowodu, z którym nie wiązało się domniemanie prawne, iż jego treść przedstawia rzeczywisty stan rzeczy i potwierdza, że miały miejsce fakty w nim stwierdzone (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 08 sierpnia 2012 roku, sygn. akt I CSK 25/12). Ocena charakteru takich dowodów prowadzi jednak do wniosku, że Sąd może wyrokować w oparciu o nie zwłaszcza w sytuacji, gdy ich treść nie została zaprzeczona w sporze przez stronę przeciwną lub gdy została potwierdzona innymi środkami dowodowymi, tak jak to miało miejsce w niniejszej sprawie (zeznania świadka, dokumenty WZ). W takiej sytuacji dowody takie stanowią samodzielny środek dowodowy, którego moc dowodową Sąd ocenia według zasad określonych w art. 233 § 1 k.p.c., a więc zgodnie z własnym przekonaniem, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Ta sama reguła dotyczy przypadku, gdy dokumenty z uwagi na brak podpisu nie stanowią dokumentów w rozumieniu art. 244 k.p.c. i art. 245 k.p.c. będąc wówczas także innym środkiem dowodowym, o jakim mowa w art. 308 k.p.c. i art. 309 k.p.c.

Niezależnie zaś od tego, że powód wykazał zasadność i wysokość swojego roszczenia za pomocą wskazanych powyżej dowodów z dokumentów i zeznań świadka T. S., to odnosząc się do pisma pozwanego z dnia 20 października 2020 roku, w którym pozwany przeprasza powoda za opóźnienie w płatnościach na jego rzecz jako przyczynę tego stanu rzeczy wskazując nieotrzymanie należności od swojego kontrahenta (k. 31 akt), to oświadczenie takie w ocenie Sądu stanowiło uznanie przez pozwanego wobec powoda jego zobowiązań. Wprawdzie świadek T. S. wskazywał, że pozwany nie posiadał wobec powoda żadnych innych – poza należnością wynikającą z faktury numer (...) – zobowiązań, niemniej jednak jak wynika z wezwania do zapłaty z dnia 31 marca 2022 roku i z dnia 20 kwietnia 2022 roku oprócz powyższej należności pozwany był zobowiązany wobec powoda do zapłaty również kwoty 0,80 złotych wynikającej z nieuregulowanej w całości faktury numer (...) (z terminem zapłaty do dnia 08 lipca 2020 roku). Okoliczność ta przy tym w żadnym stopniu nie stoi na przeszkodzie nadaniu pismu pozwanego z dnia 20 października 2020 roku charakteru uznania długu będącego przedmiotem niniejszego procesu, logicznym jest bowiem mając na uwadze doświadczenie życiowe i zasady ekonomii, że nie dotyczyło ono wyłącznie zadłużenia pozwanego w kwocie 0,80 złotych (koszt nadania bowiem takiego pisma kilkukrotnie przewyższał wartość tegoż długu), lecz obejmowało całość zaległości posiadanych w tym czasie przez pozwanego wobec powoda, a więc także i należność objętą niniejszym postępowaniem, zwłaszcza że kurator pozwanego nie wykazał, ażeby pozwany posiadał jakieś inne późniejsze zobowiązania wobec powoda, zaś z zeznań świadka T. S. wynikało, że powód w związku z nieopłaconą sporną fakturą wstrzymał dalszą współpracę z pozwanym. Sąd podziela przy tym i przyjmuje za własne poglądy wyrażone przez Sąd Apelacyjny w Gdańsku w uzasadnieniu wyroku z dnia 12 października 2017 roku (sygn. akt V ACa 627/16), że uznanie roszczenia może być dokonane w dwóch formach: jako uznanie właściwe oraz uznanie niewłaściwe. Pierwsze stanowi nieuregulowaną odrębnie umowę ustalającą co do zasady i zakresu istnienie albo nieistnienie jakiegoś stosunku prawnego, drugie zaś określone jako przyznanie przez dłużnika wobec wierzyciela istnienia długu. Pierwsze jest zatem oświadczeniem woli, drugie zaś jest zewnętrznym wyrażeniem przeświadczenia o istnieniu roszczenia, czyli oświadczeniem wiedzy. W uzasadnieniu wyroku z dnia 11 sierpnia 2011 roku (sygn. akt I CSK 703/10) Sąd Najwyższy wyjaśnił przy tym, że uznanie niewłaściwe polega na tym, że dłużnik nie składa wprawdzie wyraźnego oświadczenia o uznaniu roszczenia, lecz na podstawie objawów jego zachowania kontrahent może zasadnie przyjmować, że dłużnik ma świadomość ciążącego na nim zobowiązania. W tej sytuacji pismo pozwanego wskazujące, że pozwany miał świadomość ciążącego na nim zadłużenia wobec powoda i nie kwestionował go przepraszając za brak zapłaty spowodowany zatorami płatniczymi może zostać uznane za tzw. niewłaściwe uznanie długu. Ostatecznie dowód z przedmiotowego dokumentu nie miał rozstrzygającego znaczenia, albowiem powód wykazał innymi dowodami swoje roszczenie tak co do zasady, jak i wysokości.

Mając całokształt powyższych rozważań na uwadze Sąd w punkcie pierwszym wyroku przyjmując za podstawę prawną przepis art. 535 k.c. w zw. z art. 750 k.c. w zw. z art. 734 k.c. w zw. z art. 1, 4, 7 ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1790) zasądził pod pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz powoda „(...)” spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M. kwotę 6 738,89 złotych wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi za okres od dnia 14 lipca 2020 roku do dnia zapłaty.

W punkcie drugim wyroku na podstawie § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 09 marca 2018 roku w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U. z 2018 roku, poz. 536) w zw. z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1935) w zw. z art. 603 ⁴ § 3 k.p.c. Sąd ustalił i przyznał kuratorowi pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. – A. W. wynagrodzenie za sprawowanie kurateli w kwocie 885,60 złotych brutto.

O kosztach procesu Sąd orzekł natomiast w punkcie trzecim wyroku zgodnie z art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w zw. z art. 109 k.p.c. zasądzając od pozwanego na rzecz powoda jako strony wygrywającej niniejszą sprawę w całości kwotę 3 102,60 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu (wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie liczonymi za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty), co obejmowało kwotę 400 złotych tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwotę 17 złotych tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kwotę 1 800 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego ustalonych na podstawie § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1935) oraz kwotę 885,60 złotych tytułem zwrotu wykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia kuratora.

Na marginesie wskazać należy, że pozostałą niewykorzystaną część zaliczki powoda (w kwocie 4,40 złotych, powód uiścił bowiem kwotę 890 złotych, k. 49 akt) zarządzono zwrócić powodowi po uprawomocnieniu się wyroku (zarządzenie z dnia 14 marca 2024 roku, k. 49 akt).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 29 marca 2024 roku