Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 01 lutego 2023 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Justyna Supińska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Marta Denc

po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2023 roku w Gdyni

w postępowaniu gospodarczym

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.

przeciwko Towarzystwo (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Towarzystwo (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwotę 278,60 złotych (dwieście siedemdziesiąt osiem złotych sześćdziesiąt groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 20 kwietnia 2022 roku do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza od pozwanego Towarzystwo (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwotę 137 złotych (sto trzydzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VI GC 887/22

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 10 czerwca 2022 roku powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. domagał się zasądzenia od pozwanego Towarzystwo (...) z siedzibą w W. kwoty 278,61 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 20 kwietnia 2022 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu – tytułem odszkodowania obejmującego wartość 50% podatku VAT wynikającego z faktury dokumentującej koszty naprawy pojazdu marki N. model M. o numerze rejestracyjnym (...) poniesione przez leasingobiorcę tegoż pojazdu w związku z jego naprawą po kolizji, za którą odpowiedzialność gwarancyjną za sprawcę tej szkody ponosił pozwany ubezpieczyciel.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 02 sierpnia 2022 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VI GNc 2235/22 starszy referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwany Towarzystwo (...) z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa podnosząc, że brak jest podstaw do dopłaty podatku VAT, albowiem odpowiedzialność pozwanego nie obejmuje szkód powodujących zwiększenie pasywów po stronie korzystającego związanych ze zleceniem naprawy uszkodzonego pojazdu, które podlegają rozliczeniu pomiędzy korzystającym a finansującym w ramach łączącej strony umowy leasingu. Pozwany wskazał, że wobec powyższego był zobowiązany pokryć szkodę w wartości netto, bo decyduje o tym możliwość odliczenia podatku VAT właściciela pojazdu, gdyż to w jego majątku powstaje szkoda. Nadto pozwany podniósł, że zgodnie z art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2022 roku, poz. 2277) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia, tymczasem szkoda leasingobiorcy polega na naprawieniu pojazdu z uwagi na jego zobowiązanie z umowy leasingu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 07 lutego 2022 roku miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której uszkodzony został pojazd marki N. model M. o numerze rejestracyjnym (...).

Właścicielem tego pojazdu był (...) ((...)) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., zaś jego użytkownikiem (jako leasingobiorca) – R. S..

(...) ((...)) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. był uprawniony do obniżenia należnego podatku VAT o 100% kwoty podatku naliczonego.

R. S. był uprawniony do obniżenia należnego podatku VAT o 50% kwoty podatku naliczonego.

Sprawca szkody ubezpieczony był w zakresie odpowiedzialności cywilnej w Towarzystwo (...) z siedzibą w W..

niesporne, a nadto: oświadczenie – k. 20 akt

W dniu 03 marca 2022 roku R. S. zlecił (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. przeprowadzenie naprawy pojazdu marki N. model M. o numerze rejestracyjnym (...).

W tym samym dniu strony zawarły umowę przelewu wierzytelności w postaci odszkodowania za szkodę w pojeździe marki N. model M. o numerze rejestracyjnym (...) w celu pokrycia kosztów naprawy.

Po wykonaniu naprawy w dniu 12 kwietnia 2022 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. wystawił R. S. tytułem kosztów naprawy pojazdu fakturę numer (...)/ (...) na kwotę 2 979,80 złotych brutto, w tym kwotę 557,20 złotych tytułem podatku VAT.

zlecenie naprawy – k. 10 akt, umowa przelewu wierzytelności – k. 11 akt, faktura – k. 13 akt, zweryfikowana kalkulacja naprawy – k. 16-19 akt oraz w aktach szkody – k. 54 akt

R. S. uregulował na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwotę 278,59 złotych tytułem wartości 50% podatku VAT.

faktura – k. 13 akt oraz w aktach szkody – k. 54 akt

Towarzystwo (...) z siedzibą w W. po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego wypłacił odszkodowanie za szkodę w pojeździe marki N. model M. o numerze rejestracyjnym (...) w wartości netto wynikającej z faktury numer (...)/ (...), tj. w kwocie 2 422,60 złotych.

decyzje – k. 14, 15 akt oraz w aktach szkody – k. 54 akt

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił na podstawie oświadczeń stron w zakresie, w jakim nie były one kwestionowane przez stronę przeciwną.

Sąd uwzględnił także dowody z dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania, w tym znajdujące się w aktach szkody, których prawdziwość nie była przez nie kwestionowana i które nie budziły wątpliwości Sądu co do swej wiarygodności, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary.

Pozostałe dokumenty nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż nie wnosiły do sprawy nowych i istotnych okoliczności.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie niemalże w całości.

W niniejszej sprawie powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. domagał się zasądzenia od pozwanego Towarzystwo (...) z siedzibą w W. kwoty 278,61 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 20 kwietnia 2022 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu – tytułem pozostałej części odszkodowania stanowiącej różnicę między kwotą uiszczoną na rzecz powoda przez ubezpieczyciela a kwotą stanowiącą koszty naprawy pojazdu marki N. model M. o numerze rejestracyjnym (...) wynikającą z faktury i odpowiadającej wartości należnego podatku VAT w 50%.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że zasadniczo okoliczności sprawy pozostawały między stronami bezsporne. Strony były zgodne co do tego, że odpowiedzialność za szkodę w pojeździe marki N. model M. o numerze rejestracyjnym (...) co do zasady ponosił pozwany oraz, że ubezpieczyciel wypłacił stronie powodowej odszkodowanie stanowiące pokrycie kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu wynikających z przedłożonej faktury w kwocie netto. Nie było w sprawie sporne także, że to korzystający R. S. zlecił powodowi naprawę uszkodzonego pojazdu, niesporna była również legitymacja procesowa powoda.

Pozwany Towarzystwo (...) z siedzibą w W. kwestionując żądanie pozwu podnosił, że brak jest podstaw do dopłaty 50% podatku VAT, gdyż pozwany był zobowiązany pokryć szkodę jedynie w wartości netto, decyduje o tym bowiem możliwość odliczenia podatku VAT przez właściciela pojazdu, jako że to w jego majątku powstała szkoda. Nadto pozwany podniósł, że zgodnie z art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2022 roku, poz. 2277) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia, tymczasem szkoda leasingobiorcy polega na naprawieniu pojazdu z uwagi na jego zobowiązanie z umowy leasingu.

Wobec powyższych stanowisk stron rolą Sądu było ustalenie, kto w niniejszej sprawie jest poszkodowanym: właściciel pojazdu – leasingodawca, czy korzystający z niego – leasingobiorca. W pierwszym przypadku odszkodowanie należałoby wyliczyć bowiem w kwocie netto, w drugim zaś – wraz z połową naliczonego podatku VAT (bo w takim zakresie leasingobiorca jest w niniejszej sprawie uprawniony do obniżenia należnego podatku VAT).

Powyższe zagadnienie było już przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego, który w zapadłej w analogicznym stanie faktycznym uchwale z dnia 11 września 2020 roku (sygn. akt III CZP 90/19) odnosząc się do kwestii doliczenia do odszkodowania podatku VAT przy pojeździe w leasingu wskazał jednoznacznie, że odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego przysługujące leasingobiorcy w związku z poniesieniem wydatków na naprawę uszkodzonego pojazdu będącego przedmiotem leasingu obejmuje kwotę podatku od towarów i usług w zakresie, w jakim nie może on obniżyć podatku od niego należnego o kwotę podatku zapłaconego. Sąd rozpoznający niniejszą sprawę pogląd ten podziela mając na uwadze, że jeżeli faktura za naprawę uszkodzonego pojazdu została wystawiona na leasingobiorcę, a tak było w tym przypadku, to on, a nie właściciel pojazdu, staje się nabywcą usługi. W rezultacie właściciel pojazdu (leasingodawca) nie ma możliwości ujęcia w kosztach prowadzonej działalności gospodarczej rzeczonej faktury i rozliczenia podatku VAT, bo to nie on jest zleceniodawcą naprawy i zobowiązanym do zapłaty za nią. Status strony poszkodowanej przysługuje zatem w takim wypadku wyłącznie korzystającemu z leasingu, a brak wypłaty odszkodowania w pełni pokrywającego szkodę (wraz z 50% podatku VAT) naruszałby art. 361 § 2 k.c. i prowadziłby do tego, że wypłacone odszkodowanie nie pokryłoby w pełni poniesionej straty. Zważyć przy tym należy, na co zwrócił uwagę Sąd Najwyższy w powyższej uchwale, że szkoda nie została zdefiniowana w przepisach kodeksu cywilnego, a w doktrynie trafnie dostrzeżono, że byłby to zabieg nieoperatywny, gdyż ze względu na abstrakcyjny charakter i podstawowe znaczenie tego pojęcia mogłoby to doprowadzić do jego zbytniego zawężenia treściowego. Szkodę w orzecznictwie i doktrynie definiuje się zazwyczaj jako uszczerbek w dobrach poszkodowanego – powstały wbrew jego woli – polegający na różnicy między stanem tych dóbr powstałym wskutek zdarzenia szkodzącego a stanem, jaki by istniał, gdyby nie zaszło to zdarzenie. Ustalenia istnienia i wielkości szkody dokonuje się za pomocą metody dyferencyjnej (różnicowej), która nakazuje przyjąć za szkodę różnicę między rzeczywistym stanem dóbr poszkodowanego z chwili dokonywania ustaleń a stanem hipotetycznym, jaki istniałby, gdyby do zdarzenia sprawczego nie doszło. Jej cechą charakterystyczną jest uwzględnienie wszelkich następstw określonego zdarzenia dla majątku poszkodowanego, a więc nie tylko bezpośrednich skutków dla poszczególnych dóbr. Ustalając rozmiar szkody należy wziąć więc pod uwagę wszelkie następstwa zdarzenia szkodzącego dla majątku poszkodowanego, o ile tylko pozostają w normalnym powiązaniu z tym zdarzeniem, przy czym nie budzi wątpliwości, że może on wykraczać poza konsekwencje bezpośrednie i mieć charakter pośredni. Możliwe jest zatem zaliczenie do zwykłych następstw zdarzenia sprawczego również uszczerbku majątkowego wynikłego z wydatków „wymuszonych” na poszkodowanym przez wystąpienie tego zdarzenia. Uwzględnienia w tym kontekście wymaga także, że szkoda ma charakter dynamiczny. Obok pierwotnego mogą się następnie pojawić dalsze, pozostające w normalnym związku przyczynowym ze zdarzeniem uzasadniającym odpowiedzialność odszkodowawczą, uszczerbki majątkowe, zarówno o charakterze utraconych korzyści, jak i strat. Przy szkodach następczych np. niemożności korzystania z pojazdu (koszty najmu pojazdu zastępczego), czy poniesieniu wydatków na naprawę uszkodzonego pojazdu przy szkodzie częściowej, poszkodowanym z umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może być również posiadacz zależny pojazdu. O tym, kto jest poszkodowanym rozstrzygają konkretne okoliczności faktyczne sprawy. Szkoda majątkowa nie polega w niniejszym przypadku na uszkodzeniu, zniszczeniu lub utracie mienia, a na jego naprawieniu z uwagi na zobowiązanie w związku z leasingiem, sama szkoda (w postaci wydatkowania środków na naprawę) jest zaś następstwem uszkodzenia mienia, o jakim mowa w art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2022 roku, poz. 2277). Szkoda w tym ujęciu powstaje zatem w majątku posiadacza zależnego, a nie właściciela pojazdu i nie polega na zmniejszeniu wartości uszkodzonego lub zniszczonego pojazdu lub jego pełnej utracie (tamże). W przypadku szkody w pojeździe mechanicznym oddanym w leasing nie można zatem abstrahować od istoty umowy leasingu, w ramach której to wyłącznie korzystający (leasingobiorca), a nie finansujący (leasingodawca) jest uprawniony do korzystania z rzeczy. Obowiązkiem leasingobiorcy (korzystającego) jest utrzymywanie rzeczy będącej przedmiotem leasingu w należytym stanie, dokonywanie jej konserwacji i napraw niezbędnych do zachowania rzeczy w stanie niepogorszonym z uwzględnieniem jej zużycia wskutek prawidłowego używania oraz ponoszenia ciężarów związanych z własnością lub posiadaniem rzeczy (art. 709 ⁷ k.c.), przy czym rezultatem naruszenia tego obowiązku jest możliwość wypowiedzenia przez finansującego umowy leasingu.

Skoro leasingobiorca zleca zgodnie ze spoczywającym na nim obowiązkiem ustawowym (a nie jedynie – umownym mającym swe źródło w umowie leasingu) naprawę uszkodzonego na skutek wypadku komunikacyjnego pojazdu mechanicznego i ponosi wydatki z tym związane, to należy go traktować jako poszkodowanego. W przypadku, gdy szkoda częściowa została wyrządzona w pojeździe mechanicznym będącym przedmiotem leasingu istnieje adekwatny związek przyczynowy między zdarzeniem wyrządzającym szkodę w majątku finansującego a powstaniem obowiązku korzystającego (leasingobiorcy) dokonania naprawy pojazdu we własnym imieniu i na własny rachunek. W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalił się przy tym pogląd, że odszkodowanie przysługujące na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego za szkodę powstałą w związku z ruchem tego pojazdu, ustalone według cen części zamiennych i usług obejmuje kwotę podatku od towarów i usług (VAT) w zakresie, w jakim poszkodowany nie może obniżyć podatku od niego należnego o kwotę podatku naliczonego. Zakresem szkody może być zatem objęta niemożność odliczenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Czynność w postaci naprawy pojazdu podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako usługa, podatek ten ma zatem charakter cenotwórczy (tak Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 21 lipca 2006 roku, sygn. akt III CZP 54/06). Analogicznie w przypadku, gdy na skutek zdarzenia szkodzącego wydatki na naprawę uszkodzonego pojazdu poniósł leasingobiorca, któremu przysługuje na podstawie art. 86a ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (tekst jednolity: Dz. U. z 2022 roku, poz. 931 ze zmianami) prawo do odliczenia wyłącznie 50% podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, to odszkodowanie obejmuje podatek od towarów i usług w części, w jakiej leasingodawca nie jest uprawniony do jego odliczenia. Jedynie odbiorca usługi jest uprawniony do ewentualnego odliczenia podatku od towarów i usług, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych (tamże).

Zgodzić się zatem należy z poglądem wyrażonym w obszernie cytowanej powyżej uchwale, że w sytuacji, gdy leasingobiorca jako podmiot wyłącznie uprawniony do korzystania z pojazdu i jednocześnie zobowiązany do utrzymania uszkodzonego pojazdu w należytym stanie pokrywa koszty usług naprawczych (w skład których wchodzi podatek od towarów i usług) koniecznych do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody wyrządzonej przez inny podmiot, to jest on poszkodowanym. W konsekwencji to jego możliwości odliczenia podatku od towarów i usług decydują o tym, czy i w jakim zakresie odszkodowanie może być pomniejszone o podatek VAT. Skoro finansujący (leasingodawca) przekazuje pojazd do wyłącznego korzystania leasingobiorcy, nie zleca naprawy, nie ponosi jej kosztów naprawy i nie jest nabywcą usługi opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, to okoliczność, że ma on status podatnika podatku VAT jest pozbawiona istotnego znaczenia. Skoro zaś to leasingobiorca jest nabywcą usługi opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, to finansujący nie może ująć w kosztach prowadzonej działalności gospodarczej wystawionej na korzystającego faktury, w tym ujętego w niej podatku VAT. Między stronami umowy leasingu nie ma zatem możliwości ani potrzeby rozliczenia części poniesionej przez korzystającego szkody w postaci ujętego w fakturze podatku od towarów i usług.

Reasumując, raz jeszcze podkreślić należy, że spoczywający na leasingobiorcy obowiązek naprawy pojazdu wynika nie tyle z umowy leasingu, co z przepisu art. 709 ⁷ k.c., zgodnie z którym korzystający zobowiązany jest utrzymywać rzecz w należytym stanie, w szczególności dokonywać jej konserwacji i napraw niezbędnych do zachowania rzeczy w stanie niepogorszonym z uwzględnieniem jej zużycia wskutek prawidłowego używania oraz ponosić ciężary związane z własnością lub posiadaniem rzeczy. Ustawa zatem nakłada na leasingobiorcę obowiązek naprawy pojazdu, czyli usunięcia szkody powstałej na skutek kolizji – i to również w sytuacji, gdy leasingobiorca nie ponosi winy za szkodę, wobec czego w sytuacji, gdy w wykonaniu tego obowiązku zleca on naprawę, ponosi jej koszty i jest nabywcą usługi opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, to on jest poszkodowanym, a brak wypłaty odszkodowania w pełni pokrywającego szkodę (wraz z 50% podatku VAT, którego nie może odliczyć od podatku należnego) naruszałby art. 361 § 2 k.c. i prowadziłby do tego, że wypłacone odszkodowanie nie pokryłoby w pełni poniesionej straty (w jego mieniu).

W przypadku więc gdy leasingobiorca nie poniósłby żadnych kosztów naprawy pojazdu (bo pojazd nie został naprawiony lub został naprawiony przez leasingodawcę), nie poniósłby w związku z tym zdarzeniem żadnej szkody. Skoro zaś – zgodnie z obowiązującymi go przepisami prawa – dokonał naprawy pojazdu i za tę naprawę zapłacił, to w jego majątku powstała spowodowana tym zdarzeniem szkoda w postaci pomniejszenia jego aktywów (mienia), za co odpowiedzialność gwarancyjną przyjął na siebie pozwany ubezpieczając sprawcę kolizji. Raz jeszcze podkreślić należy, że poszkodowanym jest podmiot, który doznał szkody pozostającej w związku przyczynowym ze zdarzeniem szkodzącym wbrew swojej woli. W przypadku szkody majątkowej nie może być on każdorazowo identyfikowany z właścicielem rzeczy, który – w zakresie przyznanym mu przez ustawę – może przenieść swoje uprawnienie do korzystania z rzeczy na inny podmiot. Przy szkodach następczych np. niemożności korzystania z pojazdu (koszty najmu pojazdu zastępczego), czy poniesieniu wydatków na naprawę uszkodzonego pojazdu przy szkodzie częściowej, poszkodowanym z umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może być również posiadacz zależny pojazdu. O tym kto jest poszkodowanym, rozstrzygają konkretne okoliczności faktyczne sprawy. Szkoda majątkowa – w sprawie, w której przedstawiono zagadnienie prawne, tak samo jak w sprawie niniejszej – powstała w majątku posiadacza zależnego, a nie właściciela pojazdu i nie polegała na zmniejszeniu wartości uszkodzonego lub zniszczonego pojazdu lub jego pełnej utracie, lecz była tego następstwem.

Skoro zaś leasingobiorcy R. S., który zlecił naprawę i był zobowiązany do poniesienia jej kosztów, przysługuje status poszkodowanego, to mógł on skutecznie scedować na powoda wierzytelność o odszkodowanie za naprawę pojazdu wyrażone wartością netto powiększoną o 50% wartości VAT.

W świetle powyższego w ocenie Sądu za zasadne uznać należało żądanie powoda zasądzenia kwoty 278,60 złotych tytułem wartości 50% podatku VAT wynikającego z faktury numer (...) (naliczonego w łącznej kwocie 557,20 złotych) dokumentującej poniesione przez korzystającego (leasingobiorcę) koszty naprawy.

Mając na uwadze całokształt rozważań Sąd w punkcie pierwszym wyroku na podstawie art. 822 k.c. w zw. z art. 361 k.c. w zw. z art. 362 k.c. w zw. z art. 709 ¹ k.c. w zw. z art. 709 ⁷ k.c. w zw. z art. 6 k.c. w zw. z art. 481 k.c. zasądził od pozwanego Towarzystwo (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwotę 278,60 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 20 kwietnia 2022 roku do dnia zapłaty.

Uznając zaś dalej idące powództwo – w zakresie żądania kwoty 1 grosz – za niezasadne (naliczony na fakturze podatek VAT wynosił 557,20 złotych, stąd też 50% tej wartości to kwota 278,60 złotych) Sąd w punkcie drugim wyroku na podstawie powyżej powołanych przepisów w zw. z art. 6 k.c. a contrario powództwo w tej części oddalił.

Odnośnie kosztów procesu, to Sąd zważył, iż przepis art. 98 § 1 k.p.c. statuuje zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, w myśl której strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi poniesione przez niego koszty procesu. Przepis art. 100 k.p.c. wskazuje natomiast, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Niewątpliwie w niniejszej sprawie wskazać należy, że powód przegrał sprawę jedynie w nieznacznej części żądania, tj. jedynie w zakresie kwoty 1 grosz. W tej sytuacji w ocenie Sądu całością kosztów procesu należało zatem obciążyć pozwanego, o czym Sąd orzekł w punkcie trzecim wyroku na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1800 ze zmianami) zasądzając od niego na rzecz powoda kwotę 137 złotych, na którą składają się kwoty: 30 złotych tytułem opłaty sądowej od pozwu, 90 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz 17 złotych tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 17 lutego 2022 roku