Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:SSO Adam Bednarczyk

protokolant: protokolant sądowy – stażysta Weronika Bugno

po rozpoznaniu dnia 16 maja 2024 r.

sprawy R. P. syna J. i I., ur. (...) w D.

obwinionego o wykroczenie z art. 96 § 3 kw w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Legionowie

z dnia 30 czerwca 2023 r. sygn. akt II W 55/23

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od obwinionego kwotę 50,00 złotych tytułem opłaty za II instancję i pozostałe koszty sądowe w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt VI Ka 1067/23

UZASADNIENIE

R. P. został obwiniony o to, że będąc posiadaczem pojazdu marki K. nr rej. (...), oświadczeniem z dnia 28.10.2022 r. sporządzonym w L. na ul. (...), woj. (...), powiat (...), gm. L. wbrew obowiązkowi nie wskazał żądanie uprawnionego organu, tj. Głównego Inspektora Transportu Drogowego, komu powierzył wymieniony wyżej pojazd do kierowania lub używania w dniu 23 września 2022 r. o godz. 09:01 w lokalizacji J./B. DK (...) (...)pomimo, że pojazd ten nie został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec

tj. o czyn z art. 96 § 3 kw w zw. z art. 78 ust. 4 i 5 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym.

Sąd Rejonowy w Legionowie wyrokiem z dnia 30 czerwca 2023 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt II W 55/23 uznał obwinionego R. P. za winną zarzucanego mu czynu i wymierzył karę grzywny w kwocie 300 zł oraz obciążył kosztami postępowania w sprawie.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obwiniony, zarzucając szereg błędów w ustaleniach faktycznych stanowiących jego podstawę i wnosząc o jego zmianę poprzez uniewinnienie od zarzucanego mu wykroczenia.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja obwinionego R. P. nie zasługuje na uwzględnienie.

Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku wykazała, że Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie w sprawie, dokonując trafnych ustaleń faktycznych na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, oceniając go swobodnie, zgodnie ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Apelacja skarżącego, w ramach zawartych w niej zarzutów sprowadza się w istocie do jednej tezy, stanowiącej, że nie popełnił on zarzucanego mu wykroczenia ponieważ jego popełnienie nie zostało mu w sposób nie budzący wątpliwości udowodnione. Powyższe, polemiczne twierdzenie skarżącego jest jednakże sprzeczne istniejącym w niniejszej sprawie materiałem dowodowym.

Zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy pozwala na ustalenie, iż uwidoczniony na zdjęciach pojazd marki K. był w momencie zarejestrowanego wykroczenia prowadzony przez mężczyznę. Jakość fotografii nie pozwala co prawda na jednoznaczne ustalenie, kto podczas zdarzenia z dnia 23 września 2022 r. znajdował się za jego kierownicą, jednakże niespornym w realiach sprawy pozostaje, iż przedmiotowy pojazd został przekazany obwinionemu do użytkowania, o czym wprost świadczy znajdujący się w aktach sprawy na k. 49 protokół przekazania samochodu służbowego. Z zeznań świadka M. K. wynika co prawda, że samochody mogły być w sposób niepodlegający żadnej rejestracji wykorzystywane przez innych handlowców, lecz brak jest jakiegokolwiek dowodu potwierdzającego, że taka sytuacja w odniesieniu do powierzonego R. P. pojazdu miała miejsce w dniu 23 września 2022 r.

W ocenie Sądu odwoławczego, kluczowym dla przypisania winy podsądnemu jest fakt, iż oświadczenie na mocy którego nie przyjął on odpowiedzialności za zarejestrowane wykroczenie i nie wskazał osoby, której przekazał pojazd zostało złożone przez R. P. w dniu 28 października 2022 r., a więc nieco ponad miesiąc od daty zdarzenia. Należy zatem przyjąć, iż obwiniony w tej dacie z powodzeniem mógł pamiętać, komu ewentualnie udostępniał przypisany do niego pojazd i poprzez wskazanie tej osoby uwolnić się od odpowiedzialności za wykroczenie, za którego popełnienie został ukarany.

W ocenie zatem Sądu Okręgowego wina R. P. w zakresie przypisanego mu wykroczenia z art. 96 § 3 k.w. nie budzi żadnych wątpliwości, a jego wyjaśnienia oraz oświadczenia stanowią wyłącznie przejaw przyjętej przez niego linii obrony.

Kara wymierzona obwinionemu nie nosi cech rażącej surowości. Jest także w pełni zgodna z dyrektywami określonymi w treści art. 33 kw i w odpowiedni sposób uwzględnia naganność zachowania podsądnego, jak też nagminność tego typu wykroczeń.

Sąd Okręgowy obciążył obwinionego R. P. opłatą i wydatkami w postępowaniu odwoławczym, albowiem uznał, że ze względu na uzyskiwanie przez niego stałego dochodu brak jest podstaw do zwolnienia go od kosztów sądowych. Zgodnie z przepisem art. 121 § 1 kpsw do kosztów postępowania stosuje się odpowiednio m.in. przepisy art. 636 § 1 kpk, a zatem w razie nieuwzględnienia apelacji wniesionej wyłącznie przez oskarżonego, koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi na ogólnych zasadach ten, kto wniósł środek odwoławczy.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy orzekł, jak w wyroku.