Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 126/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Iławie z 20 stycznia 2023r. w spr. II K 164/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1,2

,3, 4,

5,

6,

7.

U. M. (1),

A. M. (1)

Niekaralność oskarżonej, karalność oskarżonego,

Leczenie psychiatryczne B. K.

Wygląd pomieszczeń zajmowanych przez oskarżonych i wygląd budynku

Brak potwierdzenia zeznaniami świadków przesłuchanych na rozprawie odwoławczej aby po wyprowadzce pokrzywdzonego pozostał jego dowód osobisty, który znajdował się w kuchni oskarżonych

Ocena psychologiczna osoby B. K. w kontekście okoliczności z art. 192 §2 kpk

Czyn zarzucany z art.275§1 kk

Informacje z KRK

Dokumentacja medyczna B. K.

Informacja z MOPS

Zdjęcia

Zeznania R. K., I. S., B. K., K. W.

Opinia psychologiczna

k.246, 247-249,

k.288,

k.267

k.222-226

k.363,397-398,

k.375-381

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

U. M. (1),

A. M. (1)

Potwierdzenie przywłaszczenia dowodu osobistego A. F. (1) przez oskarżonych w dniu 20 czerwca 2021r.

Czyn zarzucany z art.275§1 kk

Zeznania B. K. (3)

k. 361-362 w zw. z k. 26-27,56 i 153-154

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1, 2,

3, 4

5,

6,

7.

Informacje z KRK i z MOPS

Dokumentacja medyczna B. K.

Zdjęcia

Zeznania R. K., I. S., B. K., K. W.

Opinia biegłego psychologa

Informacje z KRK i MOPS oraz dokumentacja medyczna zostały sporządzone przez podmiot do tego uprawniony, ich treść nie była kwestionowana przez strony, stąd dowody te zasługują na wiarygodność.

Obrona przedłożyła zdjęcia pomieszczeń zajmowanych przez oskarżonych i obrazujących wygląd budynku, ich treść nie była kwestionowana przez strony, stąd dowody te zasługują na wiarygodność.

Z zeznań R. K., I. S., B. K., K. W. wynikało, że świadkowie nic nie wiedzieli o tym aby po wyprowadzce pokrzywdzonego pozostał jego dowód osobisty, aby taki dowód znajdował się w kuchni oskarżonych, stąd spójność ich relacji w tym zakresie pozwalała na danie im wiary.

Opinia biegłego psychologa, jako jasna, pełna, właściwie umotywowana, oparta o wywiad i obserwacje świadek w czasie składania zeznań, zasługuje na wiarygodność.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.

Zeznania B. K. (3)

Sąd I instancji uznał zeznania B. K. za wiarygodne i potwierdzające, że oskarżeni dopuścili się popełnienia przypisanego im czynu. Jednak podczas przesłuchania na rozprawie odwoławczej, po tym gdy ujawniło się, iż świadek ta nieprawdziwie informowała sąd o tym, że nie leczyła się psychiatrycznie, stąd zaszły powody do przesłuchania jej z udziałem biegłego psychologa, to B. K. złożyła zeznania w których albo inaczej przedstawiał kwestie dot. dowodu osobistego pokrzywdzonego, odmawiała odpowiedzi na pytania, zasłaniała się niepamięcią co do istotnych okoliczności czynu zarzucanego oskarżonym. Zaprezentowała też diametralnie inną ocenę oskarżonych niż tą w postępowaniu przygotowawczym czy przed sądem I instancji. Oceniając zeznania tej świadek z rozprawy odwoławczej w konfrontacji z odczytanymi wcześniej złożonymi przez świadek zeznaniami, to trudno było uznać relacje B. K. za jasne i konsekwentne, gdy świadek zasłaniała się niepamięcią, nie była pewna okoliczności przez siebie opisywanych i gdy – odmiennie niż w postępowaniu przygotowawczym i przed sądem I instancji- zeznała, że sprzątając pokój po pokrzywdzonym miała znaleźć dowód osobisty pokrzywdzonego, który zostawiła u oskarżonych i nie pamiętała czy ich o tym poinformowała, zaś po odczytaniu odmiennych wcześniejszych zeznań, to początkowo potwierdziła treść pierwszych zeznań jaką prawdziwą i ostatecznie podała, że nie pamięta już jako to było z dowodem osobistym pokrzywdzonego. Nie potrafiła też wyjaśnić dlaczego wcześniej zaprzeczyła by leczyła się psychiatrycznie. Odmiennie niż wcześniej opisała też swój stosunek do oskarżonych podając na rozprawie odwoławczej , że nic do nich nie ma, że to są dobrzy ludzie. Ponadto zeznania pokrzywdzonej nie mogły być uznane za zweryfikowane pozytywnie w świetle opinii biegłego psychologa (która jako jasna, pełna, właściwie umotywowana, oparta o wywiad i obserwacje świadek w czasie składania zeznań, zasługuje na wiarygodność), który stwierdził u B. K. upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim (co potwierdziła dokumentacja medyczna), zwrócił uwagę na tendencję u świadek do przekazywania informacji w sposób selektywny, brak kategorycznych odpowiedzi na pytania, sugerowanie przez nią niepamięci (gdy biegły nie ujawnił u świadek jakościowych zakłóceń pamięci), skłonność do kreowania rzeczywistości w celu uzyskania bieżącej akceptacji rozmówcy, małą krytyczność w ocenie swojego postępowania, podawanie zmiennych faktów co do istoty postępowania, co według biegłego może wskazywać na wcześniej przygotowaną i wyuczoną wersję wydarzeń, w miejsce faktycznych przeżyć.

Ponadto należy zauważyć, że w toku rozprawy odwoławczej przesłuchano I. S., a także męża B. K. tj. R. K., którzy nie widzieli w kuchni u oskarżonych dowodów osobistych, co też podważało wcześniejsze zeznania B. K. co do tej okoliczności.

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1,2

Błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia oraz obrazy prawa procesowego tj. art. 350 a kpk poprzez zaniechanie przesłuchania na rozprawie R. K. (2)

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy uznał, że wobec przesłuchania świadka R. K. (2) na rozprawie odwoławczej, to zdezaktualizował się formalnie słuszny zarzut obrazy art. 350 a kpk poprzez zaniechanie wezwania i przesłuchania przed sądem tego świadka, gdy bardzo ważnym dowodem w sprawie są zeznania B. K. (3) tj. żony ww świadka i należało podjąć wszelkie dostępne działania dla dokonania właściwej weryfikacji jej relacji.

Słuszny okazał się też zarzut błędu w ustalenia faktycznych co do przyjętego sprawstwa oskarżonych w popełnieniu zarzucanego im czynu , który był wynikiem błędnej oceny dowodu obciążającego tj. zeznań B. K. (3), gdy skarżący w uzasadnieniu apelacji wskazał też na umotywowane wątpliwości co do wiarygodności zeznań samego pokrzywdzonego tj. A. F. (1).

Należy przypomnieć i podkreślić, że oskarżonym zarzucono i przypisano, że w dniu 20 czerwca 2021r. przywłaszczyli dowód osobisty A. F. (1). Pokrzywdzony w zeznaniach złożonych dzień po czynie podał, że oskarżony A. M. w dniu czynu wymówił mu wynajmowany lokal, że gdy wrócił do pokoju to zastał go zamknięty, a w pokoju zostało wiele należących do niego przedmiotów tj. dowód osobisty, telefon komórkowy, ubrania, buty, bielizna, portfel z zawartością pieniędzy, głośnik bezprzewodowy, ładowarka do telefonu o łącznej wartości 750zł. Podał, że gdy dopominał się o zwrot rzeczy i wezwał tego dnia na interwencję policję, to A. M. miał odpowiedzieć, że rzeczy te dał mu pokrzywdzony w zastaw, przy czym pokrzywdzony w zeznaniach kwestionował by był winien oskarżonemu jakieś pieniądze. Ponadto pokrzywdzony w kolejnych zeznaniach podał, że A. M. wiedział, że w pokoju został dowód osobisty pokrzywdzonego, bo mówił o tym w obecności umundurowanych policjantów. Jednak przesłuchany na tą ostatnią okoliczność policjant R.J., który uczestniczył w interwencji z 20 czerwca 2021r.(w dniu czynu), to wyraźnie zeznał, że pytał A. M. czy w rzeczach pokrzywdzonego (które – jak ustalono podczas interwencji- oskarżony chciał zatrzymać jako zastaw za dług pokrzywdzonego i deklarował, że po uregulowaniu długu rzeczy te zwróci, a w obecności policji podczas interwencji pokrzywdzony nie negował długu) znajdują się jakieś dokumenty, na co oskarżony powiedział, że są to tylko rzeczy osobiste, że dokumentów tam nie ma. Funkcjonariusz ten podał też, że w dniu interwencji (tj. 20 czerwca 2021r.) pokrzywdzony nie wspominał o dowodzie osobistym, mówił tylko o rzeczach osobistych, głównie o ubraniach roboczych, mówił, że ma pracę i potrzebuje ubrań do pracy. Tak więc zeznania pokrzywdzonego o tym, że A. M. wiedział, że w pokoju został dowód osobisty pokrzywdzonego, że mówił o tym w obecności umundurowanych policjantów w trakcie interwencji z daty czynu okazały się mało wiarygodne, skoro nie potwierdził ich zeznaniami policjant R.J. (na co słusznie zwrócił uwagę w apelacji obrońca oskarżonych). Ponieważ pokrzywdzony nie stawił się na rozprawę, nie można było ustalić jego aktualnego adresu, stąd odczytano tylko zeznania tego świadka, a w konsekwencji nie można było skonfrontować wersji przedstawionej przez pokrzywdzonego i R.J. (który na rozprawie podtrzymał swoje zeznania z postępowania przygotowawczego, gdy zostały one też potwierdzone relacją drugiego funkcjonariusza policji tj. P. B. z odwołaniem się do sporządzonej przez niego notatki dot. przebiegu interwencji z 20.06.2021r.) co do szczegółów przebiegu interwencji z 20 czerwca 2021r., które w relacjach policjantów i pokrzywdzonego znacząco się różniły, w szczególności co do tego czy pokrzywdzony w dniu 20 czerwca 2021r. zgłaszał policjantom, że w pokoju został jego dowód osobisty czy nie. Skoro zaś policjanci na taka okoliczność złożyli spójne zeznania, a ich relacje uznano za wiarygodne, to tym samym należało przyjąć, że sąd I instancji nie dostrzegł, że zaszły uzasadnione wątpliwości co do prawdziwości zeznań pokrzywdzonego w tym zakresie, których nie udało się wyjaśnić.

Ponadto pokrzywdzony w swoich zeznaniach kwestionował by winien był oskarżonemu pieniądze za wynajem pokoju, by miał dług, gdy wersję oskarżonego (i współoskarżonej U. M.) o długu pokrzywdzonego potwierdził też w zeznaniach świadek R. K., zaś policjant R.J. opisując przebieg interwencji z 20 czerwca 2021r. zaznaczył, że pokrzywdzony wówczas nie negował długu. Nie można więc było wykluczyć tego, że powołanie się przez pokrzywdzonego dopiero w zeznaniach złożonych następnego dnia po tym jak wymówiono mu pokój i po zaistnieniu interwencji z 20 czerwca 2021r., tj. w zeznaniach z 21 czerwca 2021r. na zabór przez oskarżonego A. M.- oprócz innych przedmiotów- także dowodu osobistego, mogło wynikać z tego, że interwencja policji z 20 czerwca 2021r. nie przyniosła efektów oczekiwanych przez tego pokrzywdzonego i dla wzmocnienia swojej relacji wskazał też w zeznaniach z 21 czerwca 2021r. na przywłaszczenie dowodu osobistego. Ponadto rację ma skarżący zwracając uwagę na okoliczność, że A. F. w zeznaniach nie wskazał bliżej gdzie jego dowód osobisty w zajmowanym pokoju się znajdował. Można też było wnioskować, że pokrzywdzony, któremu wypowiedziano pokój, a także kazano zapłacić dług (którego A. F. -według zeznań policjantów - w trakcie interwencji z 20 czerwca 2021r. nie negował, a zanegował dług w zeznaniach złożonych następnego dnia po interwencji), któremu zatrzymano rzeczy tytułem zastawu, to miał powody by złożyć zeznania obciążające oskarżonego, w tym w zakresie dot. przywłaszczenia dowodu osobistego. Sąd I instancji zaś tych wszystkich okoliczności właściwie nie dostrzegł i w oparciu o uznane przez siebie za w pełni wiarygodne zeznania pokrzywdzonego dokonał ustalenia stanu faktycznego w sprawie.

W sprawie zeznania złożyła też B. K. (3), gdy również jej relacje sąd I instancji uznał za wiarygodne i służące do dokonania ustaleń faktycznych w sprawie. Należy tu przypomnieć, że świadek ta w postępowaniu przygotowawczym opisała okoliczności zwolnienia w dniu 20 czerwca 2021r. pokoju wynajmowanego przez pokrzywdzonego, opisując, że zostawił w pokoju rzeczy, przy czym świadek podała, że tego dnia nie widziała tam dowodu osobistego pokrzywdzonego. Zeznała też, że pokój został zamknięty na klucz, który przekazała U. M., a 2 dni później – na polecenie oskarżonych - udała się do pokoju zajmowanego wcześniej przez pokrzywdzonego by go posprzątać i wówczas spakowała rzeczy pokrzywdzonego do worków (wówczas też żadnego dowodu osobistego nie widziała), które zaniosła do piwnicy hotelu. Tak więc z samej treści takich zeznań B. K. nie wynikało by miała ona wiadomości o losie dowodu osobistego pokrzywdzonego w dniu wskazanym jako data czynu tj. 20 czerwca 2021r.Jednocześnie świadek ta zaznaczyła, że po tym czasie, będąc wielokrotnie w mieszkaniu oskarżonych widziała w kuchni na szafce leżący dowód osobisty, przy czym w pierwszych zeznaniach określiła go jako dowód osobisty A. M. (3) (a pokrzywdzony to A. F. (1)), zeznała że gdy pytała o ten dowód oskarżoną, to ta twierdziła, iż jak A. zapłaci to mu odda ten dowód. Świadek składając takie zeznania nie kryła zaś, że złożyła je po tym jak sama opuściła pokój wynajmowany u oskarżonych, gdy oskarżonych określiła jako osoby źle traktujące lokatorów i ją osobiście. W kolejnych zeznaniach sprostowała wcześniejsze, podając, że gdy mówiła o dowodzie osobistym A. M. (3), to chodziło jej o dowód osobisty A. F. (1).

W tym miejscu należy więc zauważyć, że przywłaszczenie dowodu osobistego A. F. przez oskarżonych w dniu wskazanym jako dzień czynu tj. w dniu 20 czerwca 2021r. trudno uznać za wykazane wiarygodnymi dowodami, skoro pokrzywdzony w dniu 20 czerwca 2021r. nie wspominał policjantowi podczas interwencji by zostawił w pokoju dowód osobisty, gdy kwestia ta pojawiła się po raz pierwszy dopiero w jego zeznaniach z 21 czerwca 2021r. i to bez wskazania gdzie dowód ten w jego pokoju się dokładnie znajdował, zaś B. K. (3) nie widziała dowodu osobistego pokrzywdzonego w zajmowanym przez niego pokoju ani w dniu 20 czerwca 2021r. ani 2 dni później, gdy przyszła do tego pokoju spakować rzeczy pokrzywdzonego. Z zeznań B. K. z postępowania przygotowawczego wynikało zaś jedynie, że po pewnym czasie, a więc nie w dniu wskazanym w zarzucie jako data przywłaszczenia przez oskarżonych dowodu osobistego pokrzywdzonego tj. 20 czerwca 2021r., widziała dowód osobisty pokrzywdzonego w mieszkaniu oskarżonych. A już w świetle wymowy takich dowodów nie można było przyjąć, by do zarzucanego przywłaszczenia dowodu doszło na pewno w dniu 20 czerwca 2021r., przy czym B. K. nie wskazywała, nie miała takiej wiedzy, czy i kiedy oraz przez kogo dowód osobisty pokrzywdzonego mógłby zostać zabrany i skąd, gdy świadek B.kozłowska nie widziała tego dowodu w pokoju zajmowanym wcześniej przez A. F.. Z zeznań B. K. jedynie wynikało, że po pewnym czasie, będąc w mieszkaniu oskarżonych, widziała w kuchni na szafce, leżący tam dowód pokrzywdzonego.

B. K. (3) była też przesłuchana na rozprawie przed sądem I instancji, chociaż na wstępie zasłaniała się niepamięcią okoliczności sprawy, to po odczytaniu jej zeznań z postępowania przygotowawczego je podtrzymała. Podała też dodatkowe okoliczności wskazujące na oskarżonych jako na osoby , które źle się do niej odnosiły, w tym zeznała, że oskarżony nawet zakazał jej mężowi odebranie jej ze szpitala. Z relacji świadek wynikało więc, że ma żal do oskarżonych, co powodowało potrzebę wzięcia tej okoliczności pod uwagę przy ocenie wiarygodności jej relacji, gdy tymczasem sąd I instancji niezasadnie uznał, że B. K. nie miała żadnego obiektywnego powodu by „oczerniać” prowadzących pensjonat. Ponadto na pytanie oskarżonego zaprzeczyła ona by leczyła się psychiatrycznie, gdy tymczasem w toku postępowania odwoławczego pozyskano dokumenty potwierdzające taką okoliczność, z której wynikały też podstawy do ponownego przesłuchania tej świadek w postępowaniu odwoławczym z udziałem biegłego psychologa i zlecenia biegłemu opinii dotyczącej B. K. (3), po to by dokonać pełnej weryfikacji jej zeznań, które stanowiły bardzo ważny dowód w sprawie. Oceniając zeznania tej świadek trudno zaś było uznać je za jasne i konsekwentne, a więc w pełni wiarygodne, gdy świadek zasłaniała się niepamięcią, nie była pewna okoliczności przez siebie opisywanych i gdy w kolejnych zeznaniach– odmiennie niż w postępowaniu przygotowawczym i przed sądem I instancji- opisała, że sprzątając pokój po pokrzywdzonym miała znaleźć dowód osobisty pokrzywdzonego, który zostawiła u oskarżonych i nie pamiętała czy ich o tym poinformowała, zaś po odczytaniu odmiennych wcześniejszych zeznań, to początkowo potwierdziła treść pierwszych zeznań jaką prawdziwą, gdy ostatecznie podała, że nie pamięta już jako to było z dowodem pokrzywdzonego, nie potrafiła też wyjaśnić dlaczego zaprzeczyła by leczyła się psychiatrycznie; odmiennie niż wcześniej opisała też swój stosunek do oskarżonych podając, że nic do nich nie ma, że to są dobrzy ludzie. Ponadto zeznania pokrzywdzonej nie mogły być uznane za zweryfikowane pozytywnie w świetle opinii biegłego psychologa (która jako jasna, pełna, właściwie umotywowana, oparta o wywiad i obserwacje świadek w czasie składania zeznań, zasługuje na wiarygodność), który w opinii stwierdził u B. K. upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim (co potwierdziła dokumentacja medyczna, w tym z leczenia psychiatrycznego, czemu świadek wcześniej zaprzeczyła), zwrócił uwagę na tendencję do przekazywania informacji w sposób selektywny, brak kategorycznych odpowiedzi na pytania, sugerowanie przez nią niepamięci (gdy biegły nie ujawnił u świadek jakościowych zakłóceń pamięci), skłonność do kreowania rzeczywistości w celu uzyskania bieżącej akceptacji rozmówcy, małą krytyczność w ocenie swojego postępowania, podawanie zmiennych faktów co do istoty postępowania, co może wskazywać na wcześniej przygotowaną i wyuczoną wersję wydarzeń, w miejsce faktycznych przeżyć.

Ponadto należy zauważyć, że w toku rozprawy odwoławczej przesłuchano świadków I. S., B. K., K. W. a także męża B. K. tj. R. K., którzy spójnie podali, że nie widzieli w kuchni, w mieszkaniu u oskarżonych dowodów osobistych, co też podważyło wiarygodność zeznań B. K. co do tej okoliczności.

Reasumując, to w świetle powyższych uwag oraz wymowy ww dowodów, należało uznać, że sąd I instancji błędnie ocenił dowody obciążające w sprawie tj. głównie zeznania pokrzywdzonego i B. K., gdy ich analiza w zestawieniu z innymi dowodami i wynikającymi z nich okolicznościami, nie pozwalała na przydanie im – jak to mylnie przyjął sąd I instancji- waloru pełnej wiarygodności, czego następstwem były zarzucane w apelacji błędne ustalenia faktyczne. Trzeba też zwrócić uwagę, że obrońca zakwestionował w apelacji przypisane oskarżonym działanie wspólnie i w porozumieniu w przywłaszczeniu dowodu osobistego na szkodę pokrzywdzonego. Nie zdołano zaś przecież ustalić, w sposób nie budzący wątpliwości, skąd (czy z pokoju zajmowanego przez pokrzywdzonego czy może z piwnicy gdzie może dowód znalazł się spakowany z innymi rzeczami zabezpieczonymi z pokoju pokrzywdzonego czy z innego miejsca), kiedy a przede wszystkim przez kogo dowód osobisty pokrzywdzonego miałby zostać przyniesiony i położony w kuchni w mieszkaniu oskarżonych, która z osób oskarżonych miałoby wykonać takie czynności, gdy pojawienie się tego dowodu osobistego w kuchni w mieszkaniu oskarżonych i to w kilka dni po dacie zarzucanego czynu z 20 czerwca 2021r. (ale nie w dniu 20 czerwca 2021r.) wynikało tylko z fragmentu zeznań B. K., które ostatecznie nie mogły być uznane za wiarygodne, zaś oskarżeni temu zaprzeczyli i nie potwierdzili tego przesłuchani w sądzie odwoławczym świadkowie, w tym mąż B. K. tj.R. K..

Trzeba też zwrócić uwagę na niekonsekwencję oskarżyciela, gdy na tle zeznań pokrzywdzonego z 21 czerwca 2021r. i dalszych o utracie nie tylko dowodu osobistego ale i innych rzeczy pozostawionych w pokoju wynajmowanym od oskarżonych, które A. F. miał utracić, prowadzono początkowo czynności dot. zaistniałego w dniu 20 czerwca 2021r. przywłaszczenia dowodu osobistego oraz innych przedmiotów (telefonu komórkowego, ładowarek, ubrań, głośnika, portfela z zawartością pieniędzy) na szkodę A. F. (1) tj. o czyn z art. 284§1 kk w zb. z art. 275 §1 kk w zw. z art. 1§2 kk, po czym postanowieniem z 25 czerwca 2021r. umorzono dochodzenie przed jego wszczęciem wobec braku znamion czynu zabronionego, gdzie z zeznań funkcjonariusza sporządzającego to postanowienie tj. P. B. wynikały okoliczności opisane w notatce z k. 15 i 16, a po uwzględnieniu zażalenia na to postanowienie, to wszczęto dochodzenie tylko w sprawie zaistniałego w dniu 20 czerwca 2021r. przywłaszczenia dowodu osobistego na szkodę A. F. (1) tj. o przestępstwo z art. 275§1 kk. I to pomimo tego, że A. F. (1) w swoich zeznaniach podkreślił, że nie odzyskał ani dowodu osobistego ani innych rzeczy, które pozostawił w pokoju w hotelu. Po czym do sądu skierowano akt oskarżenia zawierający zarzut tylko przestępstwa z art. 275§1 kk.

Stąd doszło do błędnych ustaleń faktycznych, na podstawie których sąd wydał zaskarżony wyrok dot. odpowiedzialności oskarżonych za zarzucane im przestępstwo, którego mieli się oboje dopuścić w dniu 20 czerwca 2021r.

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Mimo iż rozpoznanie zarzutów z apelacji, argumentacji tam zawartej i wymowa dowodów przeprowadzonych przed sądem II instancji, dokonanie weryfikacji dowodów zebranych w sprawie, potwierdziła, że doszło do błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, to wniosek końcowy o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania nie zasługiwał na uwzględnienie. Bowiem sąd odwoławczy uznał, że zgromadzono już wszystkie dostępne w sprawie dowody a ich prawidłowa ocena prowadzi do wniosku, że należy zmienić zaskarżony wyrok i orzec odmiennie niż to uczynił sąd I instancji, gdyż zaszły powody do uniewinnienia oskarżonych od popełnienia zarzucanego im czynu z art. 275§1 kk.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmieniono zaskarżony wyrok i uniewinniono oskarżonych od zarzucanego im czynu tj. tego, że w dniu 20 czerwca 2021r. w I. działając wspólnie i w porozumieniu dokonali przywłaszczenia dowodu osobistego A. F. (1) tj. czynu z art. 275§1 kk.

Zwięźle o powodach zmiany

Z przyczyn dla których zarzuty z apelacji i argumenty tam podniesione, po uzupełnieniu materiału dowodowego przez sąd II instancji, w świetle zweryfikowanej oceny dowodów, zasługiwały na uwzględnienie. Nie zgromadzono bowiem wiarygodnych dowodów, które by pozwoliły na bezsporne ustalenie, że oboje oskarżeni, działając wspólnie i w porozumieniu, w dniu wskazanym w zarzucie, przywłaszczyli dowód osobisty A. F. (1). Bowiem i pokrzywdzony i świadek B. K. mieli powody by na etapie postępowania przygotowawczego (potem B. K. przed sądem I instancji) obciążać swoimi zeznaniami oskarżonych, zmieniane relacje B. K. nie zostały pozytywnie zweryfikowane opinią biegłego psychologa, B. K. nie była konsekwentna w podawaniu okoliczności obciążających oskarżonych, zaś sam pokrzywdzony w trakcie interwencji z dnia zdarzenia tj. 20 czerwca 2021r. nie podawał wówczas policjantom by został przywłaszczony jego dowód osobisty, podał to dopiero w zeznaniach z dnia następnego. Ponadto pokrzywdzony podczas interwencji z 20 czerwca 2021r. nie negował swojego długu, to by był winien oskarżonemu pieniądze też zanegował po raz pierwszy w zeznaniach z dnia następnego. Świadkowie przesłuchani przed sądem odwoławczym, w tym mąż B. K., spójnie zeznawali, że nie widzieli w kuchni, w mieszkaniu oskarżonych dowodu osobistego A. F., co też było powodem dla nie dania wiary zeznaniom B. K. w tym zakresie.

Po to zaś by można było przypisać oskarżonym winę popełnienia zarzucanego im przestępstwa z art. 275§1 kk, to należało bezspornie wykazać dowodami, że oskarżeni dopuścili się zarzucanego im czynu, nie było zaś podstaw do przyjęcia, że udowodniono ponad wszelką wątpliwość wiarygodnym materiałem dowodowym zebranym w tej sprawie, że oskarżeni w dniu 20 czerwca 2021r. przywłaszczyli dowód osobisty A. F.. Stąd zgromadzony i uzupełniony w toku postępowania odwoławczego materiał dowodowy, oceniany przez pryzmat art. 7 kpk, nie pozwalał na stwierdzenie, że był on na tyle wystarczający aby przyjąć, że wina popełnienia zarzucanego oskarżonym czynu- a opisanego w zarzucie- została im bezspornie udowodniona. Dlatego niedostatki zgromadzonych dowodów obciążających doprowadziły do uznania, że sąd I instancji dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych, bo nie doszło do, wystarczającego do skazania, udowodnienia winy oskarżonym.

Stąd na mocy art. 437 kpk sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok i uniewinnił oskarżonych.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt. II

W konsekwencji zmiany wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych, to sąd odwoławczy kosztami procesu obciążył Skarb Państwa (art. 632 pkt. 2 kpk).

PODPIS