Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 maja 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2014 r. w Lublinie

sprawy (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o zwrot nienależnie pobranej emerytury

na skutek apelacji pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S.

od wyroku Sądu Okręgowego w Siedlcach

z dnia 4 lutego 2014 r. sygn. akt IV U 157/13

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. na rzecz (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w S. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt III AUa 294/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 grudnia 2012 r., skierowaną do (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w S., Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie art. 84 ust. 6 ustawy z dnia 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11 poz. 74 ze zm.), zobowiązał Spółdzielnię do zwrotu nienależnie pobranych świadczeń za okres od 4 października 1992 r. do 9 września 2012 r. w kwocie 3.635,30 zł i odsetek za okres od 1 stycznia 1999 r. do 17 grudnia 2012 r. w kwocie 2861,14 zł. W punkcie II decyzji ZUS stwierdził, że W. P. pobrał bezprawnie rentę w okresie od 4 października 1992 r. do 9 września 2012 r. w łącznej kwocie 6.496,44 zł.

Od powyższej decyzji odwołanie złożyła (...) Spółdzielnia Mieszkaniowa, zarzucając pozwanemu organowi naruszenie art. 84 ust. 6 ustawy systemowej w zw. z art. 16 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 40 poz. 267) poprzez błędne uznanie, że w zaświadczeniu z dnia 24 lipca 1992 r. płatnik wskazał organowi rentowemu nieprawdziwie dane, co spowodowało zawyżenie naliczonej przez organ rentowy renty w sytuacji, gdy zaświadczenie to obejmowało wszystkie składniki wynagrodzenia, które były faktycznie wypłacone pracownikowi W. P. i od których w dacie wystawienia tego zaświadczenia odprowadzone były składki do organu rentowego.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania, argumentując, iż zaświadczenie o wynagrodzeniu W. P. z dnia 24 lipca 1992 r., wystawione przez (...) Spółdzielnię Mieszkaniową, było podstawą do naliczenia wysokości renty tego pracownika. Zawarte w nim dane odbiegały od tych, które Spółdzielnia wskazała w zaświadczeniu z 8 października 2012 r., wystawionym na potrzeby wyliczenia wysokości emerytury. Wysokość wynagrodzenia w tym pierwszym zaświadczeniu była wyższa i stąd W. P. pobierał rentę w zawyżonej wysokości. W związku z tym powstała nadpłata w kwocie 3.635,30 zł, którą powinien zwrócić płatnik.

Wyrokiem z dnia 4 lutego 2014 r. Sąd Okręgowy w Lublinie zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił, że (...) Spółdzielnia Mieszkaniowa w S. nie ma obowiązku zwrotu kwoty 3.635,30 zł wraz z odsetkami tytułem nienależnie wypłaconych świadczeń za okres od 4 października 1992 r. do 9 września 2012 r. (pkt I) oraz zasądził od pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. na rzecz (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w S. kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt II).

Swoje rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł na następujących podstawach faktycznych i prawnych.

Były pracownik (...) Spółdzielni Mieszkaniowej W. P.w lipcu 1992 r. złożył wniosek do (...) Oddział w S. o przyznanie mu prawa do renty inwalidzkiej. Jednym z dokumentów przedłożonych do ZUS było zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 24 lipca 1992 r., które zawierało wyliczenie wynagrodzeń osiągniętych przez wnioskodawcę w latach 1989 – 1991. W. P. uzyskał prawo do renty inwalidzkiej począwszy od 4 października 1992 r. Świadczenie to pobierał do 2012 r., kiedy to złożył wniosek do ZUS o przyznanie prawa do emerytury. Na potrzeby ustalenia wysokości emerytury (...) Spółdzielnia Mieszkaniowa wystawiła kolejne zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 8 października 2012 r. Zaświadczenie to obejmowało ponownie lata 1989 – 1991 z tym, że kwoty wynagrodzeń z tych lat zostały rozbite na poszczególne składniki, wśród których były kwoty wypłacone ubezpieczonemu z tytułu rekompensat pracowniczych za rok 1989, a także nagroda jubileuszowa, zaś w latach 1991 - 1992 tzw. „trzynastki”, wypłacone za rok poprzedni.

Organ rentowy stwierdził rozbieżności w obydwu zaświadczeniach. W piśmie z dnia 28 listopada 2012 r. (...) Spółdzielnia Mieszkaniowa w odpowiedzi na pismo ZUS, szczegółowo objaśniła składniki wynagrodzenia pochodzące z tytułu rekompensat, nagrody jubileuszowej i „trzynastek” wskazując, że od „trzynastki” wypłaconej za 1990 r. odprowadzona była składka ubezpieczeniowa.

W tym stanie rzeczy pozwany organ wydał zaskarżoną decyzję. Sąd Okręgowy stwierdził, że powyższa decyzja nie zawierała uzasadnienia, lecz ograniczała się do stwierdzenia o wprowadzeniu w błąd organu rentowego.

W toku postępowania odwoławczego pełnomocnik Spółdzielni załączył wydruki wypłat wynagrodzeń i protokoły kontroli.

Sąd Okręgowy wskazał, że zgodnie z treścią art. 84 ust. 6 ustawy systemowej jeżeli pobranie nienależnych świadczeń zostało spowodowane przekazaniem przez płatnika składek nieprawdziwych danych, mających wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości, obowiązek zwrotu tych świadczeń wraz z odsetkami obciąża płatnika składek.

Tymczasem w ocenie Sądu Okręgowego poczynione ustalenia nie dają podstaw do przyjęcia, iż odwołująca się Spółdzielnia podała nieprawdziwe dane w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 24 lipca 1992 r. Sąd zwrócił uwagę, że obowiązujący wówczas wzór zaświadczenia tzw. „Rp-7” zawierał jedynie rubrykę „suma wynagrodzeń w kwartale bądź w roku”. Natomiast wzór zaświadczenia z 2012 r. znacznie różni się od poprzednio obowiązującego, tj. zawiera dodatkowe rubryki, w których umieszcza się rodzaj wynagrodzenia. Odwołująca się Spółdzielnia wypełniła obydwa zaświadczenia zgodnie z obowiązującymi w danym czasie wzorami „Rp-7”.

W ocenie Sądu Okręgowego okoliczność, iż w latach 1989 - 1991 były wypłacane składniki wynagrodzeń, które nie podlegały oskładkowaniu, powinna znaleźć odzwierciedlenie w działaniach ZUS-u w tamtych latach poprzez żądanie dodatkowej informacji od płatnika składek, albo też we wprowadzeniu takiego wzoru zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, który zawierałby odpowiednie rubryki, w których wyodrębniono by te składniki wynagrodzeń, od których nie było obowiązku odprowadzania składek na ubezpieczenie społeczne.

W sytuacji gdy zaświadczenie, wystawione przez Spółdzielnię Mieszkaniową w S. z dnia 24 lipca 1992 r., odpowiadało obowiązującemu wówczas wzorowi, nieuzasadnione jest obciążanie Spółdzielni winą za podanie nieprawdziwych danych o wysokości wynagrodzenia ówczesnego pracownika W. P. w rozumieniu art. 84 ust. 6 ustawy systemowej.

Zdaniem Sądu Okręgowego trafnie Spółdzielnia przywołała w odwołaniu tezę orzeczenia Sądu Apelacyjnego w Katowicach w sprawie III AUa 768/01, w której wyrażony został pogląd, iż w sytuacji gdy pobranie nienależnych świadczeń emerytalnych przez pracownika było nie tylko błędem pracodawcy, ale i organu rentowego, nie może ów organ wydać decyzji zobowiązującej pracodawcę do zwrotu nienależnie pobranych świadczeń. Podzielając to stanowisko, Sąd Okręgowy przyjął, że zaniechanie organu rentowego w kwestii zażądania od płatnika dodatkowych informacji o składnikach wynagrodzenia, zawartych w zaświadczeniu z dnia 24 lipca 1992 r., należy traktować jako błąd organu rentowego. Tym samym Sąd uznał, iż odwołująca się Spółdzielnia nie ma obowiązku zwrotu świadczeń, nienależnie pobranych przez jej byłego pracownika.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił, że (...) Spółdzielnia Mieszkaniowa w S. nie ma obowiązku zwrotu kwoty 3.635,30 zł wraz z odsetkami tytułem nienależnie wypłaconych świadczeń za okres od 4 października 1992 r. do 9 września 2012 r.

Jednocześnie, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., zasądził od pozwanego organu rentowego kwotę 60 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego na rzecz strony odwołującej się.

Apelację od powyższego wyroku złożył organ rentowy zarzucając: 1/ naruszenie art. 84 ust.6 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009r., Nr 205, poz.1585 ze zm.) poprzez przyjęcie, że (...) Spółdzielnia Mieszkaniowa w S. nie jest zobowiązana do zwrotu na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nienależnie pobranych świadczeń za okres od 4 października 1992 r. do 9 września 2012 r. w sytuacji, gdy w wystawionym przez (...) Spółdzielnię Mieszkaniową zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 24 lipca 1992 r. błędnie zostało podane wynagrodzenie z tytułu zatrudnienia W. P. za lata 1989-1991; 2/ naruszenie art. 233 § l k.p.c. poprzez dokonanie przez Sąd ustaleń faktycznych sprzecznych z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego polegających na przyjęciu, że nie zachodzą podstawy do zastosowania przepisu art. 84 ust. 6 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych i żądania zwrotu nienależnie wypłaconych świadczeń od płatnika składek.

Apelujący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania.

W uzasadnieniu apelacji organ rentowy podniósł, że z treści art. 84 ust. 2 i 6 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych wynika, że przekazanie danych, które doprowadziły do niesłusznej wypłaty świadczenia bądź zawyżenia jego wysokości skutkuje obowiązkiem zwrotu bezpodstawnie wypłaconego świadczenia. Zdaniem apelującego w niniejszej sprawie do bezpodstawnej wypłaty ubezpieczonemu świadczeń w kwocie objętej zaskarżoną decyzją doszło wyłącznie z winy płatnika.

Apelujący zakwestionował ocenę Sądu Okręgowego, iż wypłata zawyżonych świadczeń W. P. została spowodowana zaniechaniem organu rentowego w kwestii zażądania dodatkowych informacji o składnikach wynagrodzenia zawartych w zaświadczeniu z dnia 24 lipca 1992 r. Zdaniem organu rentowego sposób wypełnienia przedmiotowego zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu W. P. nie wskazywał na potrzebę weryfikacji wskazanych tam informacji w sytuacji, gdy przedmiotowe zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wystawione zostało według wzoru ustalonego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych (Rp-7).

Apelujący wskazał, że w sprawie bezspornym jest, iż (...) Spółdzielnia Mieszkaniowa w S. w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 24 lipca 1992r. błędnie podała wynagrodzenie wnioskodawcy za lata 1989-1991. Prawidłowa wysokość wynagrodzenia W. P. za w/w okres została przez płatnika wskazana dopiero w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 8 października 2012 r.

W odpowiedzi na apelację (...) Spółdzielnia Mieszkaniowa w S., reprezentowana przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wnosiła o oddalenie apelacji oraz zasądzenie od organu rentowego na rzecz płatnika kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów z tytułu zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Podniosła, że zgodnie z przeważającym stanowiskiem doktryny uregulowanie zawarte w art. 84 ust. 6 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych odnosi się do przypadków, w których płatnicy składek lub inne podmioty wystawili wskutek świadomego działania lub rażącego niedbalstwa nieprawdziwe dokumenty, stanowiące przyczynę wydania wadliwego rozstrzygnięcia przez organ rentowy lub sąd. Tymczasem (...) Spółdzielnia Mieszkaniowa przedstawiła w obydwu zaświadczeniach dane zgodne ze stanem faktycznym na dzień wystawienia tych zaświadczeń, co zostało wykazane w niniejszym postępowaniu.

Dodatkowo Spółdzielnia wskazała na treść wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 23 lipca 2009 r., sygn. III AUa 448/09, zgodnie z którym zakład ubezpieczeń społecznych jako organ uprawniony do przyznania świadczeń z ubezpieczeń społecznych i ustania wysokości tych świadczeń ma obowiązek dokonania kontroli przedłożonego zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (Rp – 7) stanowiącego dokument nie urzędowy, a prywatny. Organ rentowy nie jest bowiem zwolniony z dokładnego, merytorycznego zbadania kierowanej do niego dokumentacji.

W dniu 23 maja 2014 r. pełnomocnik płatnika przedłożył załącznik do protokołu rozprawy apelacyjnej z 21 maja 2014 r., w którym podtrzymał argumentację zaprezentowaną w odpowiedzi na apelację.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

apelacja jest niezasadna i podlega oddaleniu.

Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i wydał trafne, odpowiadające prawu rozstrzygnięcie, przedstawiając logiczną argumentację prawną. Ustalenia sądu pierwszej instancji i wyprowadzone na ich podstawie wnioski Sąd Apelacyjny w pełni podziela i przyjmuje za własne. Sprawia to, że nie zachodzi potrzeba powtarzania szczegółowych ustaleń faktycznych oraz dokonanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku interpretacji przepisów prawa mających zastosowanie w sprawie niniejszej (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 22 kwietnia 1997 r., sygn. II UKN 61/97 – OSNAP 1998 r., nr 3, poz. 104; wyrok Sądu Najwyższego z 8 października 1998 r., sygn. II CKN 923/97 – OSNC 1999 r., z. 3, poz. 60; wyrok Sądu Najwyższego z 12 stycznia 1999 r., sygn. I PKN 21/98 – OSNAP 2000, nr 4, poz. 143).

Odnosząc się zatem bezpośrednio do zarzutów apelacji stwierdzić należy ich bezzasadność.

W stanie faktycznym rozpoznawanej sprawy poza sporem jest, że w okresie objętym zaskarżoną decyzją W. P. otrzymywał zawyżoną rentę z uwagi na fakt zaliczenia do wynagrodzenia przy ustalaniu wysokości świadczenia tzw. ustawowych rekompensat z tytułu podwyżki cen za 1989 r., nagrody jubileuszowej oraz tzw. trzynastych pensji.

Spór w niniejszej sprawie dotyczył natomiast kwestii istnienia odpowiedzialności (...) Spółdzielni Mieszkaniowej jako pracodawcy z tytułu nienależnie wypłaconego W. P. świadczenia rentowego na podstawie przepisu art. 84 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r., Nr 205, poz. 1585 z późn. zm.).

W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd pierwszej instancji prawidłowo przyjął, że w ustalonym stanie faktycznym brak jest przesłanek zastosowania art. 84 ust. 6 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

Jak słusznie zauważył Sąd Okręgowy, druk zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (Rp-7), obowiązujący w momencie jego wystawienia przez Spółdzielnię Mieszkaniową w S. w dniu 24 lipca (...)., zawierał tylko rubryki dotyczące okresu i sumy wynagrodzenia pracownika, bez podania rodzaju składników wynagrodzenia. Podzielić należy zatem stanowisko Sądu Okręgowego, że skoro w latach 1989 - 1991 były wypłacane składniki wynagrodzeń, które nie podlegały oskładkowaniu, organ rentowy powinien był zażądać dodatkowej informacji od płatnika składek w powyższym zakresie. W ocenie Sądu Apelacyjnego Zakład Ubezpieczeń Społecznych, jako organ uprawniony do przyznania świadczeń z ubezpieczeń społecznych i ustalania wysokości tych świadczeń, ma obowiązek dokonania kontroli przedłożonego zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (Rp-7), stanowiącego nie dokument urzędowy, a prywatny. W każdym przypadku, czyli nawet w przypadku ewentualnego podania przez odwołującego nieprawdziwych danych, pozwany organ rentowy - jako organ administracji publicznej odpowiedzialny za wypłatę świadczeń z ubezpieczeń społecznych - nie jest zwolniony z dokładnego, merytorycznego zbadania kierowanej do niego dokumentacji (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 23 lipca 2009 r., sygn. akt III AUa 448/09, publ. LEX nr 628256; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 14 maja 2013 r., sygn. III AUa 1131/12, LEX nr 1316151).

Ewentualnie organ rentowy powinien był wprowadzić taki wzór zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, który zawierałby odpowiednie rubryki, umożliwiające wyodrębnienie tych składników wynagrodzeń, od których nie było obowiązku odprowadzania składek na ubezpieczenie społeczne. W sytuacji gdy zaświadczenie, wystawione przez Spółdzielnię Mieszkaniową w S. z dnia 24 lipca 1992 r., odpowiadało obowiązującemu wówczas wzorowi, nieuzasadnione jest obciążanie Spółdzielni winą za podanie nieprawdziwych danych o wysokości wynagrodzenia ówczesnego pracownika W. P. w rozumieniu art. 84 ust. 6 ustawy systemowej.

Dodatkowo zauważyć należy, że w pouczeniu (informacji), znajdującym się na odwrocie druku zaświadczenia wystawionego 24 lipca 1992 r. (k. 11v a.r.), zamieszczone zostały przykłady sposobu wypełnienia rubryk zaświadczenia, jednakże akcent położony był wyłącznie na kwestię okresu zatrudnienia, branego pod uwagę przy ustalaniu wskaźnika wysokości wynagrodzenia pracownika.

W punkcie 6. tego pouczenia zawarta jest informacja, iż „szczegółowe zasady ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent określają przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z 1 kwietnia 1985 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent (Dz. U. z 1989 r., nr 11, poz. 63) w brzmieniu nadanym przez rozporządzenie Rady Ministrów z 5 października 1990 r. zmieniające niektóre przepisy w sprawie ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent (Dz. U. Nr 71, 418)”. W ocenie Sądu Apelacyjnego informacja ta jest więc w istocie odesłaniem do innych przepisów, na podstawie których ustala się podstawy wymiaru emerytur i rent. Zważywszy na to, iż ustalenie wymiaru świadczenia spoczywa na organie rentowym, nie sposób przyznać, aby informacja ta była jakąkolwiek wskazówką dla płatnika wypełniającego przedmiotowe zaświadczenie.

W tym miejscu wskazać należy, że druk zaświadczenia Rp-7, obowiązujący w dniu 8 października 2012 r., był znacznie bardziej rozbudowany i szczegółowy, dawał zatem bardziej kompletny obraz uzyskiwanego w danym okresie wynagrodzenia z rozbiciem na składniki wynagrodzenia i ich rodzaj, minimalizując tym samym ryzyko zaliczenia nieprawidłowych składników wynagrodzenia przy ustalaniu wysokości świadczenia. W sprawie niekwestionowane było, że druk zaświadczenia Rp-7 został wypełniony przez płatnika składek w dniu 8 października 2012 r. w sposób prawidłowy.

Jeżeli zatem pobranie nienależnych świadczeń emerytalnych przez pracownika spowodowane było nie tylko błędem pracodawcy, ale i organu rentowego, nie może ów organ wydać decyzji zobowiązującej pracodawcę do zwrotu pobranych świadczeń (por. także wyrok sądu Apelacyjnego w Katowicach z 6 grudnia 2001 r., sygn. akt III AUa 768/01, publ. LEX nr 74577).

Reasumując, uznać należało, że zaskarżony wyrok wbrew zarzutom apelacji nie narusza wskazanego w niej prawa materialnego.

Odnosząc się natomiast do zarzutu naruszenia art. 233 § l k.p.c. poprzez dokonanie przez Sąd ustaleń faktycznych sprzecznych z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego stwierdzić należy bezzasadność tego zarzutu.

Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok SN z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00 LEX nr 56906). Zdaniem Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy należycie wyjaśnił sprawę, a przeprowadzona ocena dowodów jest prawidłowa i odpowiada powyższym kryteriom. Apelacja nie wykazuje uchybień w rozumowaniu Sądu, które podważałyby prawidłowość dokonanej oceny.

Zaskarżone orzeczenie oddalające odwołanie jest zatem prawidłowe i musi się ostać, apelacja nie zawiera zaś żadnej argumentacji przemawiającej za uwzględnieniem wniesionego środka zaskarżenia.

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny orzekł, na podstawie art. 385 k.p.c., jak w sentencji.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. oraz art. 98 § 3 k.p.c. w związku z § 12 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 11 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie płaty za czynności radców prawnych oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz. U. 2013.490).