Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 177/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 12 stycznia 2024r. w sprawie II K 317/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja obrońcy

1 obraza prawa materialnego art. 212 par. 1 k.k. (pomówienie osób o postępowanie i właściwości mogące ich poniżyć w opinii publicznej) poprzez wadliwe zastosowanie tego przepisu stanowiące w istocie przekroczenie granic oskarżenia w świetle reguły niezmienności przedmiotu procesu, poprzez istotnie odmienne określenie istotnych zmian: w dacie czynu, jego opisie i sposobie jego popełnienia oraz w istotnych okoliczności czynu, a w konsekwencji przyjęcie istotnie odmiennej kwalifikacji czynu w stosunku do zarzutu oskarżenia z art. 216 par.2 k.k. jako występku znieważenia za pomocą środków masowego przekazu tj. podczas nagrania w programie (...),

2 rażące błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę tego orzeczenia i mające istotny wpływ na jego treść polegające na uznaniu, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy, w tym zwłaszcza zabezpieczony w sprawie nielegalnie uzyskany przez dziennikarza zapis jego prywatnej rozmowy z oskarżoną jak też zeznania oskarżycieli prywatnych oraz osób trzecich w charakterze świadków jacy w sprawie zostali przesłuchani upoważnia do uznania oskarżonej za sprawcę występku z art. 212 par. 1 k.k. na szkodę wszystkich trzech oskarżycieli prywatnych, poprzez zasadniczo wadliwe uznanie, że:

- akt oskarżenia w przedmiotowej sprawie złożony został przez oskarżyciela P. P., do którego następnie przyłączyli się jego ojciec i brat - obejmował czyn z art. 212 par. 2 k.k., który to Sąd I instancji opisał w petitum wydanego wyroku (vide treść sentencji zaskarżonego orzeczenia), gdy faktycznie nie jest to ustalenie prawdziwe, co wynika wprost z lektury aktu oskarżenia z dnia 1 sierpnia 2022r, jaki w biurze Podawczym Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze złożył P. P.osobiście w dniu 2 sierpnia 2022r. o godzinie 11.40 o treści zarzutu: „o to, że: PODCZAS NAGRANIA W PROGRAMIE (...) ZA POMOCĄ ŚRODKÓW MASOWEGO KOMUNIKOWANIA PUBLICZNIE ZNIEWAŻYŁA P. P.SŁOWAMI "PRZESTĘPCA”, „(...)” TJ. O CZYN Z ART. 216 PAR.2 K.K.”, zaś z pierwszego zdania uzasadnienia tego oskarżenia wynika ,że W dniu 06.08.2021r.podczas nagrania w programie (...) w miejscowości C., pod adresem C. (...). Pani M. C. znieważyła mnie...”

- oskarżona dopuściła się tego czynu co najmniej dwukrotnie albowiem zarówno w dniu 2 jak i 3 sierpnia 2021r., które to oba wskazano jako data czynu, gdy nieformalna rozmowa prywatna z dziennikarzem miała w istocie miejsce tylko jeden raz,

- oskarżona swą wypowiedzią pozbawioną zarówno wskazania personalnego jak i innych wskazań mogących spersonifikować osoby (w liczbie mnogiej) dokonała określenia cech właśnie tych oskarżycieli posiłkowych i właśnie wyłącznie ich, a przy tym iż użycie liczby mnogiej dawało podstawę by wskazać trzy osoby nie zaś dwie, a także o ile członków rodziny P., to z jakich powodów nie innych członków tej rodziny, gdy faktycznie brak było podstaw dowodowych do właśnie takich ustaleń, które należy potraktować za dowolne, jakie poczynił Sąd I instancji,

- oskarżona prowadziła rozmowę z dziennikarzem w obecności P. P.stojącego w pobliżu, gdy materiał dowodowy w sposób dostateczny zaprzecza aby prawdziwym było zeznanie tegoż P. P., iż tam przebywał i jakąkolwiek wypowiedź oskarżonej wtedy słyszał,

- oskarżona działała w bezpośrednim zamiarze pomówienia któregokolwiek z oskarżycieli prywatnych, czy jakąkolwiek inną osobę, że jest sprawcą czynu zabronionego zgwałcenia, o jakim mowa Kodeksie Karnym w art.197 i następnych, w sytuacji gdy wypowiedź jej skierowana do osoby intelektualnie świadomej - zawodowego dziennikarza telewizyjnego (choć prywatnie) i w sposób absolutnie oczywisty zarówno wynikała z napiętej sytuacji sąsiedzkiej na tle narosłego sporu o czynienie prowadzoną hodowlą nie do zniesienia warunków mieszkaniowych dla rodziny C., o co przecież dziennikarz ów wprost dopytywał jak też żadnej mierze nie może być przedmiotem wyrwanego z kontekstu wyrazu skoro (vide zapis nielegalnego nagrania!!) w sposób jednoznaczny wyraz gwałciciel czy gwałciciele pojawia się w tej wypowiedzi wyłącznie w zestawieniu precyzującym i wskazuje ,że chodzi tylko i wyłącznie o gwałcenie praw do nieskrępowanego zamieszkiwania przez rodzinę C. co jest niemożliwe z racji zwłaszcza narastających fetorów pochodzących z rozrastającej się niewspółmiernie sąsiedzkiej hodowli bydła i pobliskich pomieszczeń hodowlanych, zaś sama oskarżona wyłącznie wypowiedziała pojęcie „gwałciciel czy gwałciciele” tylko w kontekście naruszania jej praw obywatelskich, przy czym poczyniona przez Sąd I instancji w pisemnym uzasadnieniu uwaga, iż zastosowane pojęcie gwałcenie praw i uprawnień stanowi „specyficzną figurę retoryczną” nie może oprzeć się krytyce gdy jest to pojęcie wybitnie popularne zwłaszcza zestawienie gwałcenia, czy gwałtu z prawami obywatelskimi, a zatem próba oderwania obu pojęć jak sugerują to oskarżyciele, a Sąd w pełni bezkrytycznie aprobuje nadając mu rangę inwektyw i świadomego oskarżania o sprawstwo czynu z art. 197 kk,

- oskarżona działała świadomie i z zamiarem bezpośrednim w celu pomówienia trzech członków rodziny P. w celu poniżenia ich w opinii publicznej (?), że są to przestępcy, w sytuacji gdy z jednej strony pomówienie takie nie zostało sprecyzowane w sposób dostateczny, naturalnie poza wyłącznie jednym kontekstem tej wypowiedzi, związanym ze sporem sąsiedzkim o uniemożliwianie jej i jej rodzinie swobodnego korzystania z nieruchomości z racji panujących toksycznych zapachów z hodowli bydła, zaś z drugiej, iż nie może być w takich warunkach jakichkolwiek wątpliwości co do rzeczywistych intencji oskarżonej pytanej przez dziennikarza wprost o jej spór o toksyczne sąsiedztwo hodowli sąsiedzkiej, co przy istnieniu sporu tego już od lat, połączonego z wieloma formalnymi skargami ze strony oskarżonej do szeregu organów państwowych z prośbami i żądaniami o pomoc, wywołuje logiczny skutek, iż na kanwie licznych naruszeń prawa sąsiedztwa miała ona wszelkie podstawy by odpowiedzieć pytającemu dziennikarzowi, któremu zastrzegła brak prawa do publikacji jej słów i wizerunku, iż w jej ocenie sąsiedzi naruszając prawo są przestępcami, w szczególności, że oskarżona posiadała wiedzę, że sąsiedzi dokonali samowoli budowlanej potwierdzonej przez orzeczenia właściwych organów, która w czasie jej wykonywania stanowiła przestępstwo, a co najmniej jeden z członków rodziny sąsiadów odbywał wyrok pozbawienia wolności za przestępstwo-jeden z braci P. (K. P.).

Apelacja oskarżonej

1 obraza prawa materialnego art. 212 § 1 k.k. (pomówienie osób o postępowanie i właściwości mogące ich poniżyć w opinii publicznej) poprzez wadliwe zastosowanie tego przepisu stanowiące w istocie przekroczenie granic oskarżenia w świetle reguły niezmienności przedmiotu procesu, poprzez istotnie odmienne określenie istotnych zmian: w dacie czynu, jego opisie i sposobie jego popełnienia oraz w istotnych okoliczności czynu, a w konsekwencji przyjęcie istotnie odmiennej kwalifikacji czynu w stosunku do zarzutu oskarżenia z art. 216 § 2 k.k. jako występku znieważenia za pomocą środków masowego przekazu tj. podczas nagrania w programie (...),

2 rażące błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę tego orzeczenia i mające istotny wpływ na jego treść polegające na uznaniu, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy, w tym zwłaszcza zabezpieczony w sprawie nielegalnie uzyskany przez dziennikarza zapis jego prywatnej rozmowy z oskarżoną jak też zeznania oskarżycieli prywatnych oraz osób trzecich w charakterze świadków jacy w sprawie zostali przesłuchani upoważnia do uznania oskarżonej za sprawcę występku z art. 212 § 1 k.k. na szkodę wszystkich trzech oskarżycieli prywatnych, poprzez zasadniczo wadliwe uznanie, że:

- akt oskarżenia w przedmiotowej sprawie złożony został przez oskarżyciela P. P., do którego następnie przyłączyli się jego ojciec i brat - obejmował czyn z art. 212 § 2 k.k., który to Sąd I instancji opisał w petitum wydanego wyroku (vide treść sentencji zaskarżonego orzeczenia), gdy faktycznie nie jest to ustalenie prawdziwe, co wynika wprost z lektury aktu oskarżenia z dnia 1 sierpnia 2022r, jaki w biurze Podawczym Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze złożył P. P.osobiście w dniu 2 sierpnia 2022r. o godzinie 11.40 o treści zarzutu: „o to, że: podczas nagrania w programie (...) za pomocą środków masowego komunikowania publicznie znieważyła P. P. słowami "przestępca”, „(...)” tj. o czyn z art. 216 § 2 k.k.”, zaś z pierwszego zdania uzasadnienia tego oskarżenia wynika ,że W dniu 06.08.2021r. podczas nagrania w programie (...) w miejscowości C., pod adresem C. 121. Pani M. C. znieważyła mnie...”

- oskarżona dopuściła się tego czynu co najmniej dwukrotnie albowiem zarówno w dniu 2 jak i 3 sierpnia 2021r., które to oba wskazano jako data czynu, gdy nieformalna rozmowa prywatna z dziennikarzem miała w istocie miejsce tylko jeden raz,

- oskarżona swą wypowiedzią pozbawioną zarówno wskazania personalnego jak i innych wskazań mogących spersonifikować osoby (w liczbie mnogiej) dokonała określenia cech właśnie tych oskarżycieli posiłkowych i właśnie wyłącznie ich, a przy tym iż użycie liczby mnogiej dawało podstawę by wskazać trzy osoby nie zaś dwie, a także o ile członków rodziny P., to z jakich powodów nie innych członków tej rodziny, gdy faktycznie brak było podstaw dowodowych do właśnie takich ustaleń, które należy potraktować za dowolne, jakie poczynił Sąd I instancji,

- oskarżona prowadziła rozmowę z dziennikarzem w obecności P. P.stojącego w pobliżu, gdy materiał dowodowy w sposób dostateczny zaprzecza aby prawdziwym było zeznanie tegoż P. P., iż tam przebywał i jakąkolwiek wypowiedź oskarżonej wtedy słyszał,

- oskarżona działała w bezpośrednim zamiarze pomówienia któregokolwiek z oskarżycieli prywatnych, czy jakąkolwiek inną osobę, że jest sprawcą czynu zabronionego zgwałcenia, o jakim mowa Kodeksie Karnym w art. 197 i następnych, w sytuacji gdy wypowiedź jej skierowana do osoby intelektualnie świadomej - zawodowego dziennikarza telewizyjnego (choć prywatnie) i w sposób absolutnie oczywisty zarówno wynikała z napiętej sytuacji sąsiedzkiej na tle narosłego sporu o czynienie prowadzoną hodowlą nie do zniesienia warunków mieszkaniowych dla rodziny C., o co przecież dziennikarz ów wprost dopytywał jak też żadnej mierze nie może być przedmiotem wyrwanego z kontekstu wyrazu skoro (vide zapis nielegalnego nagrania!!) w sposób jednoznaczny wyraz gwałciciel czy gwałciciele pojawia się w tej wypowiedzi wyłącznie w zestawieniu precyzującym i wskazuje ,że chodzi tylko i wyłącznie o gwałcenie praw do nieskrępowanego zamieszkiwania przez rodzinę C. co jest niemożliwe z racji zwłaszcza narastających fetorów pochodzących z rozrastającej się niewspółmiernie sąsiedzkiej hodowli bydła i pobliskich pomieszczeń hodowlanych, zaś sama oskarżona wyłącznie wypowiedziała pojęcie „gwałciciel czy gwałciciele” tylko w kontekście naruszania jej praw obywatelskich, przy czym poczyniona przez Sąd I instancji w pisemnym uzasadnieniu uwaga, iż zastosowane pojęcie gwałcenie praw i uprawnień stanowi „specyficzną figurę retoryczną” nie może oprzeć się krytyce gdy jest to pojęcie wybitnie popularne zwłaszcza zestawienie gwałcenia, czy gwałtu z prawami obywatelskimi, a zatem próba oderwania obu pojęć jak sugerują to oskarżyciele, a Sąd w pełni bezkrytycznie aprobuje nadając mu rangę inwektyw i świadomego oskarżania o sprawstwo czynu z art. 197 kk,

- oskarżona działała świadomie i z zamiarem bezpośrednim w celu pomówienia trzech członków rodziny P. w celu poniżenia ich w opinii publicznej, że są to przestępcy, w sytuacji gdy z jednej strony pomówienie takie nie zostało sprecyzowane w sposób dostateczny, naturalnie poza wyłącznie jednym kontekstem tej wypowiedzi, związanym ze sporem sąsiedzkim o uniemożliwianie jej i jej rodzinie swobodnego korzystania z nieruchomości z racji panujących toksycznych zapachów z hodowli bydła, zaś z drugiej, iż nie może być w takich warunkach jakichkolwiek wątpliwości co do rzeczywistych intencji oskarżonej pytanej przez dziennikarza wprost o jej spór o toksyczne sąsiedztwo hodowli sąsiedzkiej, co przy istnieniu sporu tego już od lat, połączonego z wieloma formalnymi skargami ze strony oskarżonej do szeregu organów państwowych z prośbami i żądaniami o pomoc, wywołuje logiczny skutek, iż na kanwie licznych naruszeń prawa sąsiedztwa miała ona wszelkie podstawy by odpowiedzieć pytającemu dziennikarzowi, któremu zastrzegła brak prawa do publikacji jej słów i wizerunku, iż w jej ocenie sąsiedzi naruszając prawo są przestępcami, w szczególności, że oskarżona posiadała wiedzę, że sąsiedzi dokonali samowoli budowlanej potwierdzonej przez orzeczenia właściwych organów, która w czasie jej wykonywania stanowiła przestępstwo, a co najmniej jeden z członków rodziny sąsiadów odbywał wyrok pozbawienia wolności za przestępstwo-jeden z braci P. (K. P.).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie jest zasadny podniesiony przez oskarżona i obrońcę( w obu apelacjach zarzuty są identyczne) zarzut przekroczenia granic skargi. Oceny, czy doszło do naruszenia określonej w art. 14 § 1 kpk zasady skargowości dokonuje się bowiem z punktu widzenia konkretnego zdarzenia faktycznego, którego dotyczy akt oskarżenia. W przedmiotowej sprawie bez wątpienia zachodzi identyczność przedmiotu zamachu, identyczność kręgu podmiotów oskarżonych o udział w zdarzeniu, tożsamość miejsca i czasu zdarzenia, jak też zachowanie wspólnych znamion w opisie czynu zarzuconego i przypisanego. Nie ma przy tym znaczenia przyjęta przez oskarżyciela kwalifikacja prawna czynu w akcie oskarżenia, bo ten element aktu oskarżenia stanowi jedynie propozycje, jaka sądu orzekającego w żaden sposób nie wiąże. Rację ma natomiast oskarżona i jej obrońca, negując opis daty czynu. Z opisu tego rzeczywiście bowiem wynika, jakoby oskarżona podjęła zarzucone jej zachowanie dwukrotnie, to jest w dniach 2 i 3 sierpnia 2021r., co nie odpowiada prawdzie. Wszak do zdarzenia doszło, co bezsporne, tylko raz, w trakcie nagrywania przez stacje (...)programu ,,(...)”. Sąd Rejonowy ustalił, że nagranie to miało miejsce w dniach 2 i 3 sierpnia 2021r. Oznacza to, że oskarżona określiła pokrzywdzonych mianem ,,przestępców” i ,,gwałcicieli prawa” albo w dniu 2, albo tez 3 sierpnia 2021r. W tym zakresie zatem zaskarżony wyrok należało zmienić. Z zapisu przeprowadzonej z oskarżoną przez dziennikarza stacji (...)rozmowy, jak również z korelujących z nim wyjaśnień M. C. wynika nadto, że jej wypowiedź dotyczyła kwestii pogwałcenia praw, nie zaś zgwałcenia. Także zatem i w tym zakresie zaskarżony wyrok należało zmienić po to, by co do omawianej materii nie istniało jakiekolwiek niedomówienie. W pozostałym zakresie zarzuty, zawarte w obu apelacjach są bezzasadne. Słusznie Sąd Rejonowy ustalił, że wolą oskarżonej nie było zniesławienie pokrzywdzonych za pomocą środków masowego komunikowania. Wszak nie wyraziła ona zgody na publikację swojego wizerunku i swoich wypowiedzi, zaś do takiej publikacji doszło wyłącznie z samowolnej inicjatywy realizującego program dziennikarza. Nie zmienia to jednak oceny, że w realiach przedmiotowej sprawy doszło do pomówienia przez M. C. wszystkich trzech pokrzywdzonych. Przepis art. 212 kk nie zawiera bliższego określenia czynności sprawczej. Pomówienie polega zatem na podnoszeniu zarzutów o treści zniesławiającej a zatem na zarzucaniu czegoś komuś, oskarżaniu o coś, czy też przypisywaniu nieprawdziwych zarzutów i musi odnosić się do postępowania, które może poniżyć daną osobę (a także podmiot zbiorowy) w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Nie należy natomiast do znamion przestępstwa zniesławienia to, czy pomówienie spowodowało wskazane w ustawie skutki. Możliwe jest pomówienie uczynione w formie wypowiedzi adresowanej wyłącznie do jednej, ściśle oznaczonej osoby, bez zamiaru szerszego upowszechniania jego treści, a nawet z wyraźnym zastrzeżeniem, żeby informacja nie była przekazywana dalej (J. Wojciechowski [w:] Kodeks karny..., t. 1, red. A. Wąsek, 2006, s. 1085). Odbiorcą zniesławiającego zarzutu nie może być jedynie pokrzywdzony, którego on dotyczy. Przepis art. 212 § 1 zawiera jednoznaczny zwrot: „pomawia inną osobę”. Występuje zatem osoba trzecia, wobec której pokrzywdzony zostaje pomówiony. Musi mieć ona zdolność do rozpoznania treści zniesławiającego zarzutu. Wszystkie te elementy miały miejsce w przedmiotowej sprawie. Wszak M. C., oznajmiając dziennikarzowi, że pokrzywdzeni są przestępcami i gwałcicielami prawa wiedziała, że takie wypowiedzi mogą ich poniżyć. Wiedziała również, że werbalizacje te nie są prawdziwe, żaden z pokrzywdzonych nie był bowiem wówczas osobą prawomocnie skazaną i nie zostało stwierdzone przez żaden uprawniony podmiot, że prowadzona przez nich działalność rolnicza nie jest zgodna z prawem. Odbiorcą tego zarzutu był dziennikarz, który bez wątpienia miał zdolność do rozpoznania treści zniesławiającego zarzutu. Nie budzi przy tym wątpliwości, że skoro- o czym oskarżona wiedziała- uciążliwą dla niej działalność prowadzą wszyscy pokrzywdzeni- to oceniane wypowiedzi dotyczyły w równym stopniu P., R. i S. P.. Te okoliczności sprawiają, że wbrew zawartym w apelacjach zarzutom Sąd Rejonowy trafnie przypisał oskarżonej i sprawstwo i winę.

Wniosek

- wobec treści zarzut w pkt. 1 o umorzenie postępowania karnego,

zaś na wypadek jego nieuwzględnienia

- wobec zarzutu w pkt. 2 o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej,

a jednocześnie o zasądzenie na rzecz oskarżonej solidarnie od oskarżycieli prywatnych poniesionych przez nią kosztów, w tym przede wszystkim kosztu zawodowego zastępstwa procesowego w wysokości zarówno wnioskowanej do protokołu rozprawy Sądu I instancji w głosach końcowych jak też kosztu tego zastępstwa w postępowaniu odwoławczym w kwocie 2.000 złotych wraz z podatkiem VAT.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Podniesione w apelacji zarzuty nie okazały się zasadne a co za tym idzie również zawarte w niej, korelujące z zarzutami wnioski zasadne nie są.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy co do sprawstwa i winy oskarżonej oraz kosztów sądowych..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji jest wolny w tym zakresie od uchybień, opisanych w apelacji i nie zawiera on również uchybień, o jakich mowa w art. 439 kpk i art. 440 kpk..

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zaskarżony wyrok został zmieniony poprzez dokonanie korekty ustaleń faktycznych, korekty stopnia winy i społecznej szkodliwości a także w zakresie wymiaru kary i środków kompensacyjnych.

Zwięźle o powodach zmiany

Obie apelacje skierowane zostały na korzyść oskarżonej przeciwko całości wydanego przez Sąd I instancji wyroku. Oznacza to, że Sąd był zobligowany do analizy tegoż orzeczenia na korzyść oskarżonej w całości. W pełni podzielając zawarte w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku argumenty w zakresie kwestii przedawnienia karalności nie można jednak było podzielić stanowiska Sądu Rejonowego co do potrzeby wymierzenia oskarżonej kary. Jak bowiem trafnie stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 31 marca 2021 r. (II KK 422/20, LEX nr 3177785) bezwzględne egzekwowanie ochrony interesów jednostki, wynikającej z art. 212 § 1 k.k. oraz uznanie, że osoby pomawiane mają absolutne i niepodlegające ograniczeniom prawo do ochrony ze strony państwa, które reagować ma na pomówienia za pomocą prawa karnego byłoby niezasadne z punktu widzenia istoty społeczeństwa demokratycznego, w którym wolność wypowiedzi ma charakter fundamentalny. Podnieść należy, że swoim zachowaniem oskarżona nie zmierzała do wyrządzenia pokrzywdzonym poważnej szkody na ich czci, skoro nie zgodziła się na upublicznienie swojej wypowiedzi. Można przy tym zrozumieć jej subiektywne poczucie krzywdy, warunkowane prowadzeniem przez pokrzywdzonych chowu bydła a zatem działalności z natury uciążliwej dla sąsiadów. Z drugiej jednak strony ta ich rolnicza działalność prowadzona była zgodnie z prawem i w miejscu do tego przeznaczonym. W żaden zatem sposób pokrzywdzonym nie sposób przypisywać zachowań o charakterze wiktymologicznym. Tak oni, jak też inne osoby o zdarzeniu dowiedziały się na skutek niezgodnych z wola sprawczyni działań dziennikarza, który wbrew woli M. C. upublicznił jej wypowiedź. Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że zarówno stopień winy oskarżonej, jak tez stopień społecznej szkodliwości dokonanego przez nią czynu nie przekraczają progu pojęcia ,,znaczne”, co wobec dotychczasowej niekaralności oskarżonej uzasadnia zastosowanie instytucji warunkowego umorzenia postępowania. Również, jeśli zważyć na zasadę indywidualizacji odpowiedzialności karnej, wysokość orzeczonych przez Sąd Rejonowy nawiązek podlegać musiała korekcie. Faktem jest, że -co wynika z zeznań pokrzywdzonych – o dokonanym przez oskarżona pomówieniu dowiedziało się wiele osób, w dodatku odebrane ono zostało w kategoriach zgwałcenia, nie zaś pogwałcenia prawa, lecz nie można za to obarczać odpowiedzialnością oskarżonej. Wszak, jak zostało już wskazane, do upublicznienia jej wypowiedzi doszło wbrew jej woli a ponadto M. C. nie może odpowiadać za to, że jej wypowiedź została przez inna osobę zrozumiana opacznie. Roczny okres próby i nawiązki w kwocie po 1000 zł na rzecz każdego z pokrzywdzonych to środki o charakterze prawnokarnym, jakie w ocenie Sądu są wystarczające, by unaocznić M. C. naganność jej postepowania, skłonić do przestrzegania w przyszłości porządku prawnego i zadośćuczynić krzywdom, odniesionym przez pokrzywdzonych.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Podstawą prawna zawartego w punkcie III wyroku rozstrzygnięcia jest art. 629 kpk w zw. z art. 634 kpk

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

Wywiedzione przez obrońcę i oskarżoną apelacje okazały się w części zasadne. W tej sytuacji, zgodnie z unormowaniami, zawartymi w art. 633 kpk i art. 636 § 2 kpk zasadne jest zwolnienie oskarżonej od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca i oskarżona

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana