Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 195/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bolesławcu z dnia 16 stycznia 2024r., sygn. akt II K 647/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Na podstawie przepisów art. 427 § 2 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. obrazę przepisu prawa materialnego :

a. art. 160 § 2 k.k. w zw. z art. 160 § 3 k.k. poprzez jego zastosowanie w sytuacji braku możliwości obiektywnego przypisania P. L. skutku należącego do znamion strony przedmiotowej przestępstwa, w postaci narażenia na A. S. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia,

ewentualnie,

art. 160 § 4 k.k. poprzez jego niezastosowanie, pomimo tego. iż ze zgromadzonego materiału dowodowego wprost wynika, iż P. L. po dokonaniu w dniu 7 października 2018 r. ponownej diagnozy stwierdził u pacjenta A. S. cechy perforacji przewodu pokarmowego i skierował go do konsultacji chirurgicznej celem podjęcia dalszego leczenia, a zatem swoim dobrowolnym zachowaniem uruchomił odpowiednią akcję ratunkową prowadzoną dalej przez inne osoby,

b. poprzez niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 46 § 2 k.k. polegającego na orzeczeniu nawiązek od oskarżonego P. L. na rzecz S. S. (1), D. S. i E. S. w sytuacji, w której brak jest jakichkolwiek podstaw to przyjęcia, iż do śmierci A. S. doszło w wyniku zachowania oskarżonego, a ponadto brak jest ustaleń, że na skutek śmierci A. S. doszło do znacznego pogorszenia sytuacji życiowej pokrzywdzonych, alternatywnie,

2. obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść zaskarżonego wyroku:

a. art. 170 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. przez oddalenie wniosku obrońcy o dopuszczenie ustnej uzupełniającej opinii zespołu biegłych w sytuacji, gdy opinia główna biegłych sądowych Zakładu Medycyny Sądowej (...) w' S., pomimo wydania opinii uzupełniającej nie dała jednoznacznych odpowiedzi na stawiane pytania, zawierała sprzeczności oraz niejasności zastępowane przez biegłych domysłami oraz spekulacjami,

3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i mogący mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, poprzez dowolną ocenę przeprowadzonych dowodów^ dokonaną z naruszeniem art. 7 k.p.k. i 410 k.p.k., skutkującą uznaniem, że:

a. opinie zespołu biegłych sadowych zawierają prawidłowe wnioski i nie budzą zastrzeżeń, podczas gdy złożone opinie zawierają niedające się rozstrzygnąć sprzeczności oraz niejasności zastępowane przez biegłych domysłami oraz spekulacjami,

b. oskarżony P. L. dopuścił zarzuconego mu czynu, podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonego i korespondujących z nimi zeznań świadków: A. G. (lekarz specjalista (...)). J. S. (lekarz specjalista (...)), M. R. (lekarz specjalista (...)) i S. S. (2) (lekarz specjalista (...)), wynika, że oskarżony dokonał prawidłowej oceny zleconego zdjęcia rtg jamy brzusznej, a postawioną w tym dniu diagnozę oparł o całokształt wykonanych badań fizykalnych, wyników badań laboratoryjnych, wywiad z pacjentem i jego obserwację na Oddziale Szpitalnym; oskarżony w sposób wiarygodny wyjaśnił przyczyny i powody czynności podjętych wobec pacjenta w dniu 07-10-2018 r.. weryfikacja tych wyjaśnień wymagała wiedzy' specjalnej, której Sąd nie posiadał,

c. P. L. w dniu 07-10-2018 r. zaniechał zlecenia wykonania badań laboratoryjnych bezpośrednio po przyjęciu A. S. oraz zlecenia pilnego przeprowadzenia badań RTG lub TK. podczas gdy z dokumentacji medycznej wprost wynika, iż P. L. zlecił niezwłocznie tego dnia badania laboratoryjne i TK,

d. świadek J. K. potwierdziła, że w dniu 07-10-2018 r. u A. S. nie było problemów z pobraniem krwi, podczas gdy z zeznań świadka wynika, że nie może wykluczyć, że był problemy z pobraniem krwi i spowodowane hemolizą,

e. zeznania pokrzywdzonych S. S. (1) i E. S. są wiarygodne w całości, podczas gdy: świadkowie ci jako osoby najbliższe dla A. S., są zaangażowane w postępowanie emocjonalnie, są zainteresowane rozstrzygnięciem sprawy z uwagi na postępowanie cywilne o odszkodowanie i zadośćuczynienie które to zawisło przed Sądem Okręgowym w Warszawie, a ponadto zeznania świadków są sprzeczne z dokumentacją medyczną i zeznaniami pielęgniarek P. W. i B. K. z których to wynika, że A. S. przespał całą noc spokojnie, a jego dolegliwości bólowe ustąpiły,

4. rażącą niewspółmierność (surowość) kary poprzez orzeczenie wobec oskarżonego P. L. kary grzywny w wymiarze 250 stawek dziennych z ustaleniem wysokości jednej stawki na kwotę 150 zł. na skutek braku prawidłowych rozważań nad wymiarem kary, z pominięciem dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 k.k. które powinny mieć znaczenie dla wymiaru kary oraz jej celu. w szczególności: właściwościom i warunkom osobistym oskarżonego, niekaralności w- dacie czynu, co w ocenie obrony wskazywało na możliwość wymierzenia kary w niższym wymiarze.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie stwierdzić należy, że postepowanie przed sądem I instancji zostało przeprowadzone w sposób wolny od wad, zgodnie z wymogami przepisów postepowania. W oparciu o prawidłowo zebrany i oceniony zgodnie z kryteriami zawartymi w art.. 7 k.p.k. Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych.

Odnosząc się do zarzutu obrazy art. 170 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. przez oddalenie wniosku obrońcy o dopuszczenie ustnej uzupełniającej opinii zespołu biegłych w sytuacji, gdy opinia główna biegłych sądowych Zakładu Medycyny Sądowej (...) w' S., pomimo wydania opinii uzupełniającej nie dała jednoznacznych odpowiedzi na stawiane pytania, zawierała sprzeczności oraz niejasności zastępowane przez biegłych domysłami oraz spekulacjami stwierdzić należy, że zarzut ten jest niezasadny.

Biegli w swojej opinii z dnia 16 grudnia 2020r. wprost wskazują, iż przy przyjęciu pacjenta w dniu 6 października 2018r. lekarz dyżurny wykonał prawidłowe czynności, zlecił przeprowadzenie adekwatnych do stanu chorego badań obrazowych ( rtg jamy brzusznej ) oraz wykonanie badań laboratoryjnych. Opis zdjęcia rtg zaś jest błędny ( k. 483 ). Dalej biegli wywodzą, że prawidłowy opis zdjęcia rtg jamy brzusznej spowodowałby zapewne przyjęcie chorego na Oddział (...) i wykonanie operacji w dniu 6 października 2018r. Zdaniem biegłych błąd w opisie zdjęcia rtg naraził pacjenta na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Stanowisko swoje biegli podtrzymali w opinii uzupełniającej z dnia 19 kwietnia 2021r. ( k. 652 ). Faktycznie w swoich opiniach biegli zawarli ocenę zachowania oskarżonego pod kątem znamion zarzucanego mu czynu co oczywiste należy do kompetencji sądu. Jednakże w opiniach tych uzasadniając swoje stanowisko wskazywali, że błędne opisanie zdjęcia rtg spowodowało zwłokę w przyjęciu chorego na Oddział (...) i przeprowadzeniu operacji. Powszechnie jest zaś przyjęte, że wczesne leczenie operacyjne zapalenia otrzewnej spowodowane perforacją jelita grubego jest obarczone mniejszym odsetkiem powikłań niż zabieg wykonany ze zwłoką. Tym samym zachowanie oskarżonego zwiększało stopień narażenia A. S. na wystąpienie powikłań.

Prawidłowo w tej mierze sąd ocenił również zeznania świadków – lekarzy (...), którym okazał w trakcie rozprawy przedmiotowe zdjęcie. S. S. (2) stwierdził, że zdjęcie jest mało czytelne ( k. 765- 766 ), Również J. S. ( k. 752 ) i M. R. ( k. 753 ) twierdzili, że zdjęcie nie jest dobrej jakości. Jednakże wszyscy oni wskazali, że istotne są inne objawy stwierdzone u pacjenta. Warto zauważyć, ze świadek A. G., któremu również okazano zdjęcie rozpoznał na nim widoczny rondel powietrza ( k. 751 ). Wbrew twierdzeniom skarżącego zatem skoro w warunkach rozprawy, związanego z tym stresu, krótkiego czasu okazywania zdjęcia ( do tego jeszcze niewyraźnego ) jeden z lekarzy dokonał prawidłowego rozpoznania to tym bardziej w warunkach szpitalnych, przy uwzględnieniu objawów stwierdzonych u pacjenta oskarżony mógł i powinien był dokonać prawidłowego opisu przedmiotowego zdjęcia rtg.

W sposób prawidłowy są dokonał oceny zebranego materiału również w zakresie drugiego pobytu A. S. na Szpitalnym Oddziale ratunkowym w dniu 7 października 2018r. W tym zakresie biegli z (...) Uniwersytetu Medycznego w S. nieprawidłowości w działaniu lekarza dyżurnego upatrują w zwłoce w wykonaniu badań laboratoryjnych. Wskazując, że wykonanie tych badan bezpośrednio po przyjęciu A. S. o godz. 2.57 wykazałoby odchylenia w parametrach stanu zapalnego. Ponadto u pacjenta z silnymi bólami brzucha należało przeprowadzić diagnostykę obrazową jamy brzusznej ( rtg lub tk ). Badania te pozwoliłyby zapewne na rozpoznanie perforacji, przedziurawienia przewodu pokarmowego i podjęcie pilnej operacji ( k. 486 ). Wyraźnie biegli wskazują, że wykonanie badań laboratoryjnych bezpośrednio po przyjęciu A. S. na SOR w dniu 7 października 2018r.o godz. 2.57 oraz pilne przeprowadzenie badań obrazowych ( rtg i tk ) i operacji, mogło doprowadzić do wcześniejszego podjęcia leczenia zapalenia otrzewnej, a tym samym do zwiększenia szans pacjenta na pozytywny wynik leczenia. ( k. 654 ). Warto podkreślić, ze Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ustalił powody tego, iż badania laboratoryjne A. S. w dniu 7 października 2018r. zostały wykonane z opóźnieniem. Oskarżony zresztą nie kwestionował w swoich wyjaśnieniach tego, że mógł zlecić wykonanie tych badań z opóźnieniem ( k. 502 ) . Zeznania świadków J. K. ( k. 732 – 733 ), B. K. ( 735 – 736 ) w sposób jednoznaczny wskazują, że opóźnienie w pobraniu krwi od A. S. musiało wynikać z decyzji lekarza – oskarżonego P. L.. Wbrew twierdzeniom skarżącego świadek J. K. nie stwierdziła w swoich zeznanych, iż nie można wykluczyć że były problemy z pobraniem krwi u A. S.. W swoich zeznaniach ( k. 808 ) wskazała, że gdyby były problemy ( z pobraniem krwi ) to na pewno byłoby to odnotowane w raporcie pielęgniarskim.

Opinia uzupełniająca biegłych została wydana już po złożeniu wyjaśnień przez oskarżonego i w opinii tej biegli w żaden sposób nie odnieśli się do kwestii, czy takie opóźnienie mogłoby i ewentualnie w jakich przypadkach zostać uznane za usprawiedliwione. Wręcz przeciwnie biegli w dalszym ciągu podtrzymali swoje twierdzenie o tym iż badania laboratoryjne w dniu 7 października 2018r. zostały wykonane z opóźnieniem co w konsekwencji opóźniało podjęcie właściwego leczenia pacjenta.

Nie można zgodzić się z zarzutami apelacji, iż opinie biegłych zawierają niedające się rozstrzygnąć sprzeczności oraz niejasności zastępowane przez biegłych domysłami oraz spekulacjami. Tych wad opinii autor apelacji upatruje w tym, że biegli w swoich opiniach zawarli stwierdzenia „zapewne”, „nie można stanowczo stwierdzić”, „mogło”, „brak możliwości jednoznacznego stwierdzenia”. Nie dostrzega jednak skarżący, że biegli sformułowań tych używali próbując opisać konsekwencje jakie mogły nastąpić dla dalszego procesu leczenia pacjenta A. S., które to konsekwencje w realiach niniejszej sprawy ( w związku z zarzutem postawionym oskarżonemu ) nie miały znaczenia. Oskarżonemu bowiem postawiono zarzut z art. 160§2 k.k. w zw. z art. 160§3 k.k., którego skutkiem było narażenie pacjenta na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub doznania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu poprzez błędne zdiagnozowanie zdjęcia RTG w dniu 6 października 2018r. i opóźnienie w badaniach diagnostycznych w dniu 7 października 2018r. w odniesieniu do tych działań i zaniechań oskarżonego biegli zaś są precyzyjni i zdecydowani. Wskazując jednoznacznie, że było błędem lekarskim nieprawidłowe odczytanie zdjęcia rtg ( w dniu 6 października 2018r. ) jak i opóźnienie badań diagnostycznych ( w dniu 7 października 2018r. ).

Warto podkreślić, ze Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że stan zdrowia A. S. był bardzo poważny i „wkroczenie” operacyjne nie gwarantowało, że dojdzie do wyleczenia pacjenta, gdyż zapalenie otrzewnej spowodowane perforacją może doprowadzić pomimo prawidłowego leczenia do śmierci pacjenta.

Nie sposób również odmówić zasadności oceny przez sąd I instancji zeznań świadków S. S. (1) i E. S.. Sam fakt, że przed Sądem Okręgowy w Warszawie toczy się proces o odszkodowanie i zadośćuczynienie zainicjowany przez nich nie pozbawia złożonych przez nich zeznań atrybutu prawdziwości. Tym bardziej, że przecież mało prawdopodobne jest, że po pobycie A. S. w szpitalu w dniu 6 października 2018r. stan jego zdrowia nie był tak zły jak świadkowie ci opisują w swoich zeznaniach skoro niewiele ponad 12 godzin po wyjściu ze szpitala trafił do niego z powrotem i w konsekwencji został poddany poważnej operacji ratującej życie.

Odnośnie zarzutu naruszenia art. 46§2 k.k. stwierdzić należy, że jest on niezasadny. Nawiązkę na rzecz osoby najbliższej należy orzec, jeżeli wskutek śmierci pokrzywdzonego jej sytuacja życiowa uległa znacznemu pogorszeniu. Przesłanka ta ma charakter ocenny, pozostawiając sądowi margines swobody. Przez "sytuację życiową" należy rozumieć nie tylko sytuację majątkową, która mogłaby ulec znacznemu pogorszeniu przez śmierć pokrzywdzonego (np. przez spadek dochodów rodziny na skutek śmierci jej jedynego żywiciela), lecz także sytuację osobistą (która wyraża się w krzywdzie osób najbliższych zmarłego pokrzywdzonego). Ocena powinna mieć zatem charakter całościowy. Nie oznacza to jednak, że pogorszenie sytuacji życiowej musi dotykać zarówno sfery majątkowej, jak i osobistej osoby najbliższej. Pogorszenie sytuacji, o którym mowa w przepisie, musi mieć jednak charakter znaczny, a zatem istotny. (Zob. Iwański Mikołaj Jakubowski Michał, Szewczyk Maria w Kodeks karny pod red. Włodzimierza Wróbla i Andrzeja Zolla. Część ogólna. Tom I. Cześć I. Komentarz do art. 1-52, wyd. V, opublik. WK 2016 ). W sytuacji gdy osoby na rzecz których sąd I instancji orzekł nawiązkę były osobami najbliższymi nie sposób twierdzić, ze w wyniku śmierci męża ( S. S. (1) ), ojca ( D. S., E. S. ) nie nastąpiło znaczne - istotne pogorszenie sytuacji osobistej.

Nie naruszył sąd rejonowy normy przepisów art. 160§2 k.k. w zw. z art. 160§3 k.k.

Powody, dla których Sad I instancji uznał, że zachowanie oskarżonego wyczerpuje znamiona występku z art. 160§3 k.k. w zw. z art. 160§2 k.k. w sposób obszerny wskazał w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku ( str. 21 – 23 uzasadnienia ). Argumentację ta sąd odwoławczy w pełni akceptuje i przyjmuje jako własną w związku z czym nie ma potrzeby ponownie przytaczać jej w tym miejscu.

Dodatkowo należy zauważyć, że podejmowanie czynności leczniczych, w tym szczególnie czynności diagnostycznych wiąże się z pewnym ryzykiem pomyłki i oczywistym jest, że lekarz może być omylny. Stąd też należy podkreślić, że błąd diagnostyczny oznacza nie każda wadliwą diagnozę lecz tylko taką, której źródłem było naruszenie przez lekarza obowiązujących reguł ostrożnego postepowania, wyznaczony przez aktualny stan wiedzy i praktyki medycznej, w tym również rzeczywiste możliwości podjęcia określonych działań ( dostępność do aparatury, przeprowadzenie specjalistycznych badań ) zob. Agnieszka Liszewska w „Odpowiedzialność karna za błąd w sztuce lekarskiej” wyd. Zakamycze 1998, s. 156. Odnosząc powyższe uwagi do niniejszej sprawy zauważyć należy, że oskarżony miał możliwość przeprowadzenia dodatkowych badań, skonsultowania zrobionego zdjęcia rtg. z innymi lekarzami , chociażby z Oddziału (...), przeprowadzenia badań bez zbędnej zwłoki ( w dniu 7 października 2018r. ) chociażby w celu określenia parametrów stanu zapalnego. Te wszystkie okoliczności niewątpliwie pozwalają na przypisanie oskarżonemu błędu w sztuce lekarskiej pod postacią błędu diagnostycznego.

Prawidłowo sąd rejonowy dokonał ustaleń w zakresie możliwości obiektywnego przypisania oskarżonemu P. L. skutku w postaci narażenia A. S. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia. Z opinii biegłych lekarzy wynika w sposób nie budzący wątpliwości, że wyniki leczenia przedziurawienia przewodu pokarmowego są tym lepsze im wcześniej zostanie przeprowadzony zabieg. Jest powszechnie przyjęte, że wczesne leczenie operacyjne zapalenia otrzewnej spowodowane perforacją jelita grubego jest obarczone mniejszym odsetkiem powikłań niż zabieg wykonany ze zwłoką. Niewątpliwie zatem zachowanie oskarżonego znacznie zwiększyło ryzyko naruszenia dobra prawnego – zdrowia i życia A. S..

W wyroku z 5 kwietnia 2013 r. sygn. IV KK 43/13, opublik. LEX nr 1318212, Sąd Najwyższy zasadnie stwierdza, że: „Skutkiem należącym do znamion strony przedmiotowej występku z art. 160 § 2 i 3 k.k. jest nie tylko wywołanie takiej sytuacji, w której pacjent znajduje się, nie będąc uprzednio, w położeniu grożącym mu bezpośrednim niebezpieczeństwem dla życia lub zdrowia, ale również na utrzymaniu (nie odwróceniu, nie zmniejszeniu) istniejącego już poziomu tego niebezpieczeństwa w czasie, kiedy urzeczywistnił się obowiązek działania lekarza-gwaranta. Co więcej, przestępstwo jest dokonane z chwilą narażenia na niebezpieczeństwo, chociażby osoba narażona nie doznała żadnej krzywdy”. Tym bardziej więc należy uznać, że „odpowiedzialności karnej z art. 160 k.k. podlega lekarz-gwarant, który w wyniku zaniechania udzielenia właściwego świadczenia zdrowotnego zdynamizował swą bezczynnością przebieg i rozwój procesów chorobowych u pacjenta w ten sposób, że zaczęły one bezpośrednio zagrażać jego życiu i zdrowiu” ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 sierpnia 2012 r. sygn. IV KK 42/12, opublik. LEX nr 1220930; wyrok Sądu Najwyższego z dnia z 5 listopada 2002 r. sygn. IV KKN 347/99, opublik. LEX nr 74394).

Tzw. klauzula bezkarności określona w art. 160§4 k.k. w niniejszej sprawie nie może mieć zastosowania. Ma ona bowiem zastosowanie do sprawców, którzy dobrowolnie uchylili grożące niebezpieczeństwo. Oskarżony natomiast po dokonaniu spóźnionych badań w dniu 7 października 2018r. dokonał prawidłowego rozpoznania dolegliwości pacjenta i przekazał go na Oddział (...). W tym stanie faktycznym zatem klauzula ta nie ma zastosowania.

Na częściowe uwzględnienie zasługiwał ostatni z zarzutów apelacji wywiedzionej przez obrońcę oskarżonego, a mianowicie rażącej niewspółmierności wymierzonej oskarżonemu kary. Sąd I instancji wymierzył oskarżonemu P. L. karę grzywny w wymiarze 250 stawek dziennych ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę `150zł. Zgodzić się można z ustaleniami sądu w zakresie możliwości finansowych oskarżonego i wysokość stawki dziennej uznać za odpowiednią. Jednakże mając na uwadze stopień zawinienia oskarżonego, który jednak finalnie w dniu 7 października 2018r. w godzinach przedpołudniowych dokonał prawidłowego rozpoznania dolegliwości A. S. i został on przekazany na Oddział (...) w celu wykonania operacji uznać należało wymierzoną mu karę grzywny za rażąco niewspółmiernie surową. Za takim rozwiązaniem przemawiała również potrzeba w zakresie kształtowania świadomości prawnej zarówno samego oskarżonego, jak i społeczeństwa . Stąd też Sąd Okręgowy uznał, iż wystarczającą dolegliwością będzie kara grzywny w wysokości 150 stawek dziennych.

Wniosek

Podnosząc powyższe zarzuty, na podstawie przepisu art. 427 § 1 k.p.k. (in fine ) w zw. z art. 437 § 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1. uniewinnienie P. L. od zarzuconego mu czynu, ewentualnie,

2. umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § pkt 4 k.k. alternatywnie,

3. orzeczenie za zarzucony czyn kary grzywny w niższym wymiarze,

4. uchylenie orzeczenie w zakresie orzeczonych nawiązek.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Odnosząc się do zarzutów wskazanych w apelacji w pkt 1 -3 sąd wskazał już wyżej powody ich nieuwzględnienia. Podobnie jak powody uwzględnienia zarzutu z pkt 4 apelacji. W konsekwencji przełożyło się to na stanowisko sądu odwoławczego odnośnie wniosków zawartych w apelacji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Obniżenie wysokości orzeczonej wobec oskarżonego grzywny oraz opłaty wymierzonej przez sąd I instancji

Zwięźle o powodach zmiany

Wcześniej już wskazano powody, dla których Sąd Okręgowy uznał karę wymierzoną oskarżonemu przez Sąd I instancji za rażąco, niewspółmiernie surową. Konsekwencją zmniejszenia kary grzywny było też obniżenie opłaty wymierzonej przez Sąd Rejonowy – art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych określa ja w takich wypadkach na 10% kwoty orzeczonej grzywny.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Częściowe uwzględnienie apelacji wywiedzionej przez obrońcę oskarżonego i zmiana wyroku na jego korzyść spowodowały, iż względy słuszności przemawiały za zwolnieniem oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze – art. 624§1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Sprawstwo i wina oskarżonego oraz wymierzona mu kara

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana