Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 215/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 1 grudnia 2023 r. w sprawie o sygn. akt II K 172/23 w części dotyczącej oskarżonych T. P. oraz R. B.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

T. P., R. B.

Interwencja oskarżonych wobec gości Hotelu (...) w K. w dniu 16 listopada 2019 r. – pokrzywdzonych J. T. i M. C. oraz świadka M. P.

Odtworzenie nagrania w postępowaniu odwoławczym

k. 373-374

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

--------------------------------------------------

--------------

---------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Odtworzenie nagrania w postępowaniu odwoławczym

Wiarygodność dowodu z zapisu monitoringu jest niekwestionowana. Zauważyć przy tym należy, że obejmuje on jedynie częściowo miejsce zdarzenia, zatem jego znaczenie nie było kluczowe przy ustaleniu faktów. Odtworzenie nagrania na rozprawie odwoławczej nie przyczyniło się do wykazania nowych ustaleń odnośnie zdarzenia odbywających się z korzyścią dla oskarżonych.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.Naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k. w zw. art. 410 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, przyznanie waloru wiarygodności wyłącznie zeznaniom pokrzywdzonych J. T. i M. C. i uznanie, iż pokrzywdzeni zostali pobici przez oskarżonych oraz że ich działania miały wyłącznie charakter obronny, zaś odmówienie waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonych, wskazujących, że działania pracowników ochrony (T. P. i R. B.) miały na celu przywrócenie spokoju i porządku na terenie hotelu, co miało wpływ na przyjęcie odpowiedzialności karnej oskarżonych z art. 158 par. 1 k.k., podczas, gdy Sąd I instancji w ogóle nie zauważa nagannego zachowania pokrzywdzonych, a co wynika zarówno z nagrań z monitoringu, wyjaśnień oskarżonych, zeznań świadka K. N., a które wskazują, że pokrzywdzeni będąc pod znacznym wpływem alkoholu poruszali się w miejscu nieprzeznaczonym dla gości hotelowych z butelką alkoholu w ręce jak również z naczyniami, które wzięli z części barowej nieprzeznaczonej dla gości hotelowych, nie reagowali na prośby opuszczenie baru (patio) i udanie się do swoich pokoi, zachowywali się agresywnie, a następnie wdali się w szarpaninę z oskarżonym J. K. poprzez to, że usiedli na oskarżonym, zaś oskarżeni T. P. i R. B. zauważając poruszenie w patio pobiegli, aby zapobiec sytuacji konfliktowej, a więc działania oskarżonych miały wyłącznie charakter obronny i zapobiegający dalszej eskalacji zdarzenia pomiędzy J. K., a pokrzywdzonymi, co wskazuje, iż jako pracownicy ochrony osób i mienia na terenie hotelu (...) w K. przy wykonywaniu zadań ochrony osób i mienia mieli prawo do użycia wobec wszystkich uczestników zdarzenia środków przymusu bezpośredniego polegających na użyciu siły fizycznej w postaci technik obrony, ataku 1 obezwładnienia, a tym samym podjęte działania mieściły się w granicach uprawnień, o których mowa art. 36 ust. 1 pkt. 1 i 4 ustawy o ochronie osób i mienia z dnia 22.08.1997r z pózn. zm. w zw. z art. 12 ust. 1 pkt. 1 lit. b,d ustawy z dnia 24 maja 2013r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej (Dz.U z 2019 poz.2418), a nadto stanowiły działania podjęte w ramach obrony koniecznej o której mowa w art. 25 k.k. wobec czego oskarżeni nie mogą ponosić odpowiedzialności karnej za zarzucany im czyn.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2.Naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez odmowę przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniem oskarżonych i uznanie, iż oskarżeni podbiegli do J. K., który zainicjował przestępczą akcję i wspólnie i w porozumieniu uderzali pokrzywdzonych, co miało wpływ na uznanie oskarżonych winnych zarzucanych im czynów, podczas gdy oskarżeni T. P. i R. B. nie porozumiewali się z oskarżonym J. K. w celu pobicia pokrzywdzonych, nie byli uczestnikami zdarzenia pomiędzy oskarżonym J. K., a pokrzywdzonymi i przybiegli już w sytuacji gdy zarówno oskarżony K. jak i pokrzywdzeni szarpali się na podłodze (co potwierdzają nagrania z monitoringu) i na miejsce zdarzenia udali wyłącznie w celu rozdzielenia zwaśnionych stron, co potwierdza nagranie
z monitoringu 1120 8, oraz nagranie 1120 5 w minucie 3:38-3:48,a co więcej nagrania nie wskazują, aby R. B. ani T. P. uderzali lub kopali pokrzywdzonych, a co za tym idzie, iż nie sposób przypisać oskarżonym T. P. i R. B. odpowiedzialności za działania oskarżonego J. K. i przyjęcia iż działali wspólnie i w porozumieniu w celu pobicia pokrzywdzonych, co wskazuje na konieczność uniewinnienia oskarżonych od zarzucanych im czynów, albowiem ich działania zostały podjęte w granicach obrony koniecznej o której mowa w art. 25 k.k.;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

3.Naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego w tym zwłaszcza zeznań pokrzywdzonych M. P. nagrania z monitoringu i przyjęcie, iż pokrzywdzeni od początku nie dążyli w żaden sposób do konfrontacji siłowej ani z J. K. ani też z pozostałymi dwoma oskarżonymi, co miało wpływ na przyjęcie odpowiedzialności karnej oskarżonych, podczas gdy z zeznań samych pokrzywdzonych, wyjaśnień oskarżonych, nagrania z monitoringu oraz zeznań świadka K. N., wynika, iż pokrzywdzeni byli nie tylko pod wpływem alkoholu, ale również nie reagowali na prośby oskarżonego J. K. co do opuszczenia kawiarni znajdującej się na patio, zaś oskarżeni R. B. i T. P. podjęli wyłącznie działania mające na celu rozdzielenie skonfliktowanych stron zdarzenia;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

4.Naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 36 ust. 1 pkt. 1 i 4 ustawy o ochronie osób i mienia z dnia 22.08.1997r z pózm. zm. w zw. z art. 12 ust. 1 pkt. 1 lit. b,d ustawy z dnia 24 maja 2013r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej (Dz.U z 2019 poz.2418) poprzez ich niezastosowanie i uznanie, iż oskarżeni swoim działaniem wypełnili znamiona przestępstwa z art. 158 par. 1 k.k., co miało wpływ na skazanie oskarżonych za zarzucany im czyn, podczas gdy oskarżeni zatrudnieni jako pracownicy ochrony osób i mienia na terenie hotelu (...) w K. przy wykonywaniu zadań ochrony osób i mienia mieli prawo do użycia wobec pokrzywdzonych środków przymusu bezpośredniego polegających na użyciu siły fizycznej w postaci technik obrony, ataku i obezwładnienia, co wskazuje, iż działania podjęte przez oskarżonych T. P. i R. B., a polegające na czynnościach obronnych mieściły się w granicach uprawnień, o których mowa art. 36 ust. 1 pkt. 1 i 4 ustawy o ochronie osób i mienia z dnia 22.08.1997r z pózm. zm. w zw. z art. 12 ust. 1 pkt. 1 lit. b,d ustawy z dnia 24 maja 2013r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej (Dz.U z 2019 poz.2418) tym bardziej, że pokrzywdzeni będąc pod znacznym wpływem alkoholu, poruszali się w miejscu nieprzeznaczonym dla gości hotelowych z butelką alkoholu w ręce jak również z naczyniami, które wzięli z części barowej nieprzeznaczonej dla gości hotelowych, pokrzywdzeni nie reagowali na prośby o opuszczenie baru i udanie się do swoich pokoi, zachowywali się agresywnie, a następnie wdali się w szarpaninę z oskarżonym J. K., co wskazuje, iż brak możliwości przypisania oskarżonym odpowiedzialności z art. 158 par. 1 k.k. albowiem oskarżeni podjęli oni działania w granicach przysługujących im uprawnień w celu ochrony mienia i osób znajdujących się na terenie hotelu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad 1 – 4

Wszystkie zarzuty zawarte w apelacji obrońcy oskarżonych dotyczą jednej kwestii tj. zmierzają do podważenia ustaleń Sądu I instancji w zakresie sprawstwa i winy oskarżonych T. P. i R. B. w niniejszej sprawie, w związku z czym rozpoznane zostaną łącznie.

Obrońca oskarżonych w trzech pierwszych podniesionych zarzutach apelacyjnych wskazał obrazę przepisów procesu karnego, która to w konsekwencji miała doprowadzić do niesłusznego uznania winy obu oskarżonych w zakresie przypisanych im przestępstw. W obszernych zarzutach apelujący wskazał szereg argumentów mających potwierdzać stawiane w środku odwoławczym tezy zmierzające do wykazania nietrafności zaskarżonego wyroku. Analiza stawianych zarzutów prowadzi jednak do stwierdzenia słuszności wydanego w niniejszej sprawie orzeczenia przez Sąd Rejonowy.

Na wstępie wskazać należy, że Sąd I instancji rozpoznając po raz kolejny niniejszą sprawę w pisemnych motywach wydanego rozstrzygnięcia w jasny i całościowy sposób dokonał oceny zgromadzonych w sprawie dowodów wskazując, którym z nich nadał walor wiarygodności, a którym wiarygodności odmówił. Przeprowadzona ocena dowodów odpowiadała zasadom wiedzy, prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego w związku z czym nie ulega wątpliwości, iż czyniła zadość wymogom wynikającym z art. 7 k.p.k. Poszczególne zebrane w niniejszej sprawie dowody miały rozbieżną wymowę, prawidłowo zatem Sąd I instancji dokonywał wnikliwej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego.
Zaznaczyć przy tym należy, że nie można skutecznie podnieść zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k. przez wskazanie, że Sąd I instancji oparł się na dowodach obciążających oskarżonego, a nie uwzględnił zaś dowodów dla niego korzystnych, jeżeli całościowa ocena materiału dowodowego była swobodna.

Apelujący wskazywał ponadto naruszenie przez Sąd Rejonowy prawa procesowego w zakresie art. 410 k.p.k. Wskazany zarzut może być skutecznie podniesiony jedynie w sytuacji gdy orzekający Sąd ustalenia faktyczne opierał na dowodach, które nie zostały formalnie ujawnione w toku postępowania albo zostały pominięte przy procesie odtwarzania stanu faktycznego. Wskazana sytuacja nie zachodzi w przedmiotowej sprawie, z tego względu zarzuty apelacyjne zmierzały w rzeczywistości do zakwestionowania dokonanej oceny dowodów.

Przypomnienia wymaga, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną treści przepisu art. 7 k.p.k. wówczas, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpująco i logicznie z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego argumentowane w uzasadnieniu (vide: wyroki Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 1975 roku, II KR 355/74, OSNKW 1975/9/84; z dnia 22 stycznia 1975 roku, I KR 197/14, OSNKW 1975/5/58; z dnia 5 września 1974 roku, II KR 114/74, OSNKW 1975/2/28; z dnia 22 lutego 1996 roku, II KRN 199/15, PiPr. 1996/10/10; z dnia 16 grudnia 1974 roku, Rw 618/74, OSNKW 1975/3-4/47). Wymogi spełnia ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji, zaprezentowana w pisemnym uzasadnieniu wyroku.

Kierując się zasadą swobodnej oceny dowodów oraz dysponując na rozprawie głównej walorem bezpośredniości Sąd I instancji władny był dać wiarę zeznaniom świadków J. T., M. C., M. P. i S. M. odmówić zaś wiarygodności wyjaśnieniom wszystkich oskarżonych w tym również J. K. wobec którego zapadł już prawomocny wyrok, jak również świadków K. N., P. K. i D. S.. W toku procesu bowiem forsowane były dwie wersje zdarzenia, zatem koniecznym pozostawało odrzucenie jednej z nich. Sąd Rejonowy prawidłowo wskazał powody dla których odrzucił forsowaną w toku procesu tezę jakoby oskarżeni T. P. oraz R. B. jedynie rozdzielali uczestników zdarzenia. Przeczą temu bowiem również nieosobowe materiały dowodowe zgromadzone w toku postępowania.

W niniejszej sprawie zabezpieczono monitoring z miejsca zdarzenia. Co prawda nagranie nie może zostać uznane za kluczowy dowód w toczącym się postępowaniu, bowiem zarejestrowane ujęcie jedynie częściowo przedstawia zdarzenie z udziałem oskarżonych. Nie można jednak tracić z pola widzenia, że zarejestrowano początek zdarzenia, kiedy do pokrzywdzonych przyszedł współoskarżony J. K.. Zarejestrowany obraz nie przedstawia aby pokrzywdzeni J. T. i M. C. byli agresywni i wyprowadzali ciosy w kierunku przybyłego na miejsce pracownika ochrony. Ich postawa i zachowanie wskazuje na chęć zakończenia konfliktu poprzez defensywne zachowania oraz odciągnięcie napastnika. Dodatkowo pomimo złej jakość obrazu na nagraniu widać przybyłych w dalszym etapie zdarzenia na miejsce zaistniałego konfliktu oskarżonych T. P. oraz R. B.. Pomimo złej jakości nagrania oraz skierowania kamery także w inne miejsca, wbrew wyjaśnieniom oskarżonych złożonym na rozprawie odwoławczej, możliwe jest zaobserwowanie jak oskarżony R. B. jak również oskarżony T. P. zadają uderzenia pokrzywdzonym, a nie jedynie „ściągają” ich z leżącego na podłodze współoskarżonego J. K.. Trafnie zatem Sąd Rejonowy poddał analizie dowód z nagrania monitoringu wskazując iż koreluje on z zeznaniami świadków przedstawiających zdarzenie w niekorzystnym z perspektywy oskarżonych świetle.

Należy zauważyć, że zdarzenie miało bardzo dynamiczny charakter, jednak zeznania pokrzywdzonych w osobach świadków J. T., M. C. jak również świadka M. P. pozostają logiczne i co najważniejsze spójne w najistotniejszych kwestiach. Wprawdzie pokrzywdzony J. T. zeznawał o zadaniu mu uderzeń przez jednego „ochroniarza”, stracił jednak po nich przytomność i nie dziwi fakt, że nie potrafił wskazać precyzyjnie liczby atakujących go pracowników ochrony. Pokrzywdzony M. C. i świadek M. P. podawali natomiast liczbę trzech atakujących pokrzywdzonych „ochroniarzy”. Obserwujący dalszą fazę zdarzenia świadek M. P. w jednoznaczny sposób potwierdził zaistniałe u pokrzywdzonych obrażenia ciała, które wykazywali w swoich zeznaniach i które to również potwierdził w sporządzonej opinii biegły z zakresu medycyny. O gwałtownym działaniu ze strony „ochroniarzy” dobitnie świadczy skala obrażeń M. C., bowiem doznał on m.in. złamania kości nosowych z przemieszczeniem oraz złamania zęba, co w ocenie biegłego spowodowało rozstrój zdrowia powyżej 7 dni. W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że owymi pracownikami ochrony byli oskarżeni T. P. i R. B. a także współoskarżony J. K., gdyż wszyscy oni potwierdzili swój udział w zdarzeniu, odmiennie opisując jedynie jego przebieg. Na kanwie doświadczenia życiowego wskazać należy, że zaistniałe obrażenia w wysokim stopniu uprawdopodobniają, że zostały spowodowane w wyniku pobicia. Dodatkowo urazy pokrzywdzonych ujawniono tuż po zdarzeniu, zatem logicznym pozostaje, że zaistniały one w wyniku wydarzeń z dnia 16 listopada 2019 r.

Nie ulega wątpliwości, że pokrzywdzeni w inkryminowanym czasie byli pod wpływem alkoholu jak również znaleźli się w części hotelu wyłączonej w tym czasie z użytku gości. Nie można odmówić racji apelującemu, że co do zasady interwencja pracowników ochrony pozostawała zatem uzasadniona. Oczywistym jest, że gdyby pokrzywdzeni oraz świadek M. P. nie weszli do zamkniętej dla gości części obiektu nie doszłoby do interwencji i w konsekwencji do zaistniałego zdarzenia. W zeznaniach nie przeczyli oni, że przed zdarzeniem spożywali alkohol, a ich działania były ukierunkowane na znalezienie szkła pozwalającego na dalszą jego konsumpcję. Nagranie nie ujawnia jednak, aby ich stan wyłączał świadomie działanie, poruszali się bowiem o własnych siłach i byli zorientowani w czasie i miejscu. Wiarygodne pozostają w związku tym ich zeznania w zakresie w jakim konsekwentnie zaznaczali, że nie chcieli konfliktu siłowego z pracownikami ochrony. Potwierdza to ich postawa ujawniona na nagraniu. O tym zaś, że pozostawali oni w niniejszym zdarzeniu ofiarami świadczą doznane obrażenia. Nie sposób zatem przyznać racji forsowanej przez oskarżonych T. P. i R. B. tezie aby podjęli oni wobec oskarżonych jedynie czynności obezwładniające i rozdzielającego ich od współoskarżonego J. K., z całości zgromadzonych dowodów wnioskować należy, że przekroczyli oni granice akceptowane dla interweniujących pracowników ochrony. Trafnie zatem Sąd I instancji odmówił waloru wiarygodności wyjaśnieniom wskazanych oskarżonych, w których umniejszali swoją rolę w zaistniałym zdarzeniu. Ponadto w toku procesu pokrzywdzeni wykazywali, że już po zdarzeniu podjęli próbę kontaktu z policją, jak również udali się do recepcji obiektu celem wyjaśnienia zaistniałego zdarzenia. Konsekwentnie przy tym zaznaczali, że padli ofiarami ataku, zatem trafnie Sąd Rejonowy przyjął, że w realiach niniejszej sprawy doszło do pobicia,
a powstałe urazy są efektem działania wszystkich interweniujących „ochroniarzy”. Ponadto zaistniałe u pokrzywdzonych obrażenia potwierdził w zeznaniach świadek S. M., jednoznacznie wskazując że ujawnił u pokrzywdzonego M. C. brak zęba zaś u J. T. ślady pobicia. Trafnie zatem Sąd I instancji dał wiarę zeznaniom tegoż świadka nie znajdując okoliczności mogących podważać prawdziwość jego relacji, odmawiając przy tym waloru wiarygodności zeznaniom świadków związanych z oskarżonymi tj. K. N., P. K. i D. S., jakoby u pokrzywdzonych nie było widać jakichkolwiek obrażeń. Nie stracił
z pola widzenia Sąd Rejonowy, że będąc współpracownikami oskarżonych mieli interes w podawaniu faktów w sposób dla nich korzystny. Ustalenia takie należy zaaprobować w świetle całokształtu okoliczności obciążających oskarżonych.

Poczynione ustalenia prowadzą do stwierdzenia, że słusznie Sąd I instancji uznał winę oskarżonych T. P. i R. B. w zakresie przypisanego mu czynu. Okoliczności na które powołuje się apelujący, jakoby oskarżeni podjęli jedynie działania rozdzielające uczestników awantury, a to pokrzywdzeni dążyli do konfliktu stanowi dowolną interpretację zdarzenia sprzeczną z całokształtem materiału dowodowego jak również zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Sąd Rejonowy miał na względzie, że w postawie pokrzywdzonych były elementy niewłaściwego postępowania w hotelu w porze nocnej, co zostało uwzględnione jako okoliczność łagodząca, nie była to jednak okoliczność wyłączająca sprawstwo i winę. W niniejszej sprawie dynamiczny przebieg wydarzenia, jak również brak dokładnego nagrania miejsca zdarzenia wyłącza możliwość dokładnego stwierdzenia, który z oskarżonych zadał cios powodujący powstanie najpoważniejszych urazów u M. C., trafnie jednak w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wykazano, że do bytu przestępstwa z art. 158 § 1 k.k. wystarczające jest ustalenie, że sprawca brał udział w grupie osób wyprowadzającej atak, bez konieczności ustalenia jego dokładnej roli, co poparte zostało bogatym orzecznictwem. Nie ulega wątpliwości, że w zdarzeniu obok J. K. uczestniczyli także oskarżeni T. P. i R. B.. Wynikiem działania ze strony wszystkich oskarżonych pozostają ujawnione w toku procesu obrażenia pokrzywdzonych.

Na aprobatę nie zasługuje również zarzut apelującego odnoszący się do naruszenia przez Sąd I instancji przepisów prawa materialnego tj. art. 36 ust. 1 pkt. 1 i 4 ustawy o ochronie osób i mienia z dnia 22.08.1997r z pózn. zm. w zw. z art. 12 ust. 1 pkt. 1 lit. b,d ustawy z dnia 24 maja 2013r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej. We wskazanych przepisach ustawodawca nadał pracownikom ochrony uprawnienia w zakresie możliwości stosowania środków przymusu bezpośredniego w celu ochrony i obezwładniania. O ile zgodzić się należy z apelującym, że interwencja oskarżonych co do zasady była niezbędna bowiem ujawnili oni naruszenie zasad funkcjonowania chronionego obiektu, o tyle prawidłowa analiza materiału dowodowego przeczy, aby ograniczyli się oni jedynie do stosowania adekwatnych środków obezwładniających. Następstwem takich działań z całą pewnością nie mogą obrażenia ujawnione u pokrzywdzonych bezpośrednio po zdarzeniu tj. liczne krwiaki, stłuczenia oraz złamanie kości nosa z przemieszeniem jak również złamanie zęba. Powyższe wskazuje, że oskarżeni przekroczyli nadane im ustawowe uprawnienia w zakresie ochrony osób i mienia. Ich interwencja był z całą stanowczością niewspółmierna do zaistniałego zdarzenia, a sytuacja nie wymagała natychmiastowych i radyklanych działań, bowiem pokrzywdzeni nie stanowili realnego zagrożenia dla funkcjonowania obiektu czy przebywających w nim gości. Trafnie zatem Sąd I instancji uznał, że oskarżeni swoim działaniem wypełnili dyspozycję art. 158 § 1 k.k. Niesłusznie apelujący kwestionuje poczynioną w tym zakresie ocenę dowodów, odpowiada ona bowiem w pełni zasadom logiki i doświadczenia życiowego.

Na marginesie zaznaczyć należy również, że prawidłowo Sąd Rejonowy zważył stopień winy oskarżonych jak i społecznej szkodliwości, uwzględniając że postawa pokrzywdzonych nie była bez znaczenia przy zaistniałym zdarzeniu, jak również okoliczność, iż T. P. i R. B. przybyli na miejsce później aniżeli J. K., który zainicjował agresję. Ponadto oskarżeni nie byli dotychczas karani. Trafne zatem są ustalenia odnośnie warunkowego umorzenia postępowania wobec oskarżonych T. P. i R. B..

Zaznaczyć należy, że zarzuty apelacyjne w istocie sprowadzają się do polemiki z analizą dokonaną przez Sąd meriti. W apelacji nie zostały podważone rozważania Sądu Rejonowego, w których logicznie wyjaśniono dlaczego konkretnym dowodom nadano przymiot wiarygodności. Apelujący nie wykazał zaistnienia konkretnych błędów natury logicznej lub rzeczowej dokonanej przez ten Sąd, przeciwstawiając się jedynie jego ocenie i poczynionym ustaleniom. Ocenę dowodów dokonaną przez Sąd I instancji uznać należy za prawidłową i odpowiadającą wymogom art. 7 k.p.k., a zaskarżone orzeczenie zapadło z uwzględnieniem całokształtu okoliczności ujawnionych w toku postępowania.

Wniosek

O zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonych od popełnienia zarzucanego im czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Mając na względzie argumenty przytoczone w powyższej części brak było podstaw do uwzględnienia wniosku o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonych od popełnienia zarzucanego im czynu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżonego wyroku wobec oskarżonych R. B.i T. P..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W sytuacji, gdy zarówno ocenia dowodów jak i ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę zaskarżonego wyroku nie nasuwają zastrzeżeń co do ich prawidłowości, gdy wątpliwości nie budzi prawidłowość przyjętej przez Sąd Rejonowy kwalifikacji prawnej przypisanego czynu, a orzeczone warunkowe umorzenie postępowania jak również środki kompensacyjne są adekwatne do społecznej szkodliwości czynów i stopnia winy oskarżonego oraz ujawnionych szkód zaistniałych po stronie pokrzywdzonych, zaskarżony wyrok jako prawidłowy należało zgodnie z art. 437 § 1 k.p.k. utrzymać
w mocy. Ponadto w niniejszej sprawie brak jest okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu na podstawie art. 439 § 1 k.p.k., art. 440 k.p.k. i art. 455 k.p.k.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------

-------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

O kosztach sądowych Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k., a o opłacie na podstawie art. 8 w zw. z art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych uznając, że oskarżeni mają możliwość ich uiszczenia.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego T. P.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uznanie winy i sprawstwa oskarżonego

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego R. B.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uznanie winy i sprawstwa oskarżonego

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana