Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 43/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 19 października 2023 r. w sprawie o sygn. akt
II K 613/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

--------------------------------------------------

----------------

---------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

--------------------------------------------------

--------------

---------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------------------

--------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

W apelacji oskarżyciela publicznego:

Rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec oskarżonego za popełnienie przestępstw z art. 178a § 4 k.k. i art. 226 § 1 k.k. i art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. poprzez wymierzenie oskarżonemu przy zastosowaniu art. 37a § 1 k.k. kary 6 miesięcy ograniczenia wolności za każde z wyżej wymienionych przestępstw pomimo , że charakter i okoliczności zarzucanego oskarżonemu czynu, jak również wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu i zachowanie sprawcy po popełnieniu przestępstwa wskazuje, że orzeczona kara ograniczenia wolności nie może spełnić wymogów w zakresie społecznego oddziaływania i pozbawiona jest wpływu zapobiegawczo – wychowawczego.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

W apelacji obrońcy oskarżonego:

Rażącej obrazy przepisów postępowania mającej istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku w postaci art. 2 § 1 pkt 1 i 2 i § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 92 k.p.k. art. 410 k.p.k., polegającą na całkowicie dowolnej i jednostronnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, pominięciu okoliczności i dowodów przemawiających na korzyść oskarżonego i oparciu wyroku wyłącznie na części okoliczności faktycznych ujawnionych w toku postępowania niekorzystnych dla oskarżonego, pomimo, iż budziły uzasadnione wątpliwości, a to na skutek:

a)  nieuzasadnionego pominięcia wyjaśnień oskarżonego
i potraktowania ich wyłącznie jako przyjętej przez oskarżonego linii obrony, w części w jakiej opisywał, że podczas interwencji w dniu 18 maja 2022 r. do jakiej doszło w Z. przy ul. (...) nie znieważył funkcjonariuszy policji, nie zwracał się do funkcjonariuszy w sposób powszechnie uznany za obelżywy, ani też nie utrudnił czynności swojego zatrzymania, ponadto nie mógł znieważyć post. K. Ć., bowiem ona w ogóle nie podchodziła do oskarżonego, a podczas interwencji znajdowała się w odległości co najmniej kilku metrów od oskarżonego;

b)  nieuzasadnionego pominięcia wyjaśnień oskarżonego T. J., w części w jakiej wskazywał, że nie kierował wobec interweniujących, w dniu 18 maja 2022 r. funkcjonariuszy, groźby bezprawnej uszkodzenia ciała oraz zwolnienia z pracy i w ogóle nie był agresywny wobec funkcjonariuszy i potraktowania wyjaśnień oskarżonego jako przyjętą linię obrony, podczas gdy były logiczne, spójne i konsekwentne, a ponadto znajdowały potwierdzenie w zeznaniach świadka M. S..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnośnie zarzutu podniesionego w apelacji obrońcy oskarżonego.

Obrońca oskarżonego w podniesionym zarzucie apelacyjnym wskazywała na obrazę szeregu przepisów procesu karnego, co w konsekwencji jej zdaniem doprowadziło do niesłusznego uznania winy i sprawstwa oskarżonego w zakresie czynu przypisanego mu w pkt 2 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku. Oznacza to, że aczkolwiek w apelacji zawarto sformułowanie że zaskarżono wyrok Sądu Rejonowego „w całości”, to jednak podniesiony zarzut nie odnosił się do czynu przypisanego w pkt. 1 części dyspozytywnej wyroku. Zasadnym jest odnieść się do niego w pierwszej kolejności.

Wskazać należy, że Sąd Rejonowy w pisemnych motywach wydanego rozstrzygnięcia w jasny i całościowy sposób dokonał oceny zgromadzonych w sprawie dowodów wskazując, którym z nich nadał walor wiarygodności, a którym wiarygodności odmówił. Przeprowadzona ocena dowodów odpowiadała zasadom wiedzy, prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, toteż nie ulega wątpliwości iż czyniła zadość wymogom wynikającym z art. 7 k.p.k. Poszczególne zebrane
w niniejszej sprawie dowody miały rozbieżną wymowę, jednakże Sąd I instancji dokonał wnikliwej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego.
Zaznaczyć przy tym należy, że nie można skutecznie podnieść zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k. przez wskazanie, że Sąd oparł się na dowodach obciążających oskarżonego, a nie uwzględnił dowodów dla niego korzystnych, jeżeli całościowa ocena materiału dowodowego była swobodna, zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Apelująca wskazywała ponadto na naruszenie przez Sąd Rejonowy kolejnego przepisu prawa procesowego tj. art. 410 k.p.k. Wskazany zarzut może być skutecznie podniesiony jedynie w sytuacji gdy orzekający Sąd ustalenia faktyczne opierał na dowodach, które nie zostały formalnie ujawnione w toku postępowania albo zostały pominięte przy procesie odtwarzania stanu faktycznego. Wskazana sytuacja nie zachodzi w przedmiotowej sprawie, z tego względu zarzuty apelacyjne zmierzały w rzeczywistości do zakwestionowania dokonanej oceny dowodów.

Przypomnienia wymaga, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k. wówczas, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpująco i logicznie z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego argumentowane w uzasadnieniu (vide: wyroki Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 1975 roku, II KR 355/74, OSNKW 1975/9/84; z dnia 22 stycznia 1975 roku, I KR 197/14, OSNKW 1975/5/58; z dnia 5 września 1974 roku, II KR 114/74, OSNKW 1975/2/28; z dnia 22 lutego 1996 roku, II KRN 199/15, PiPr. 1996/10/10; z dnia 16 grudnia 1974 roku, Rw 618/74, OSNKW 1975/3-4/47). Wszystkie te wymogi spełnia ocena dowodów, o której mowa w apelacji, dokonana przez Sąd I instancji i zaprezentowana w pisemnym uzasadnieniu wyroku.

Kierując się zasadą swobodnej oceny dowodów oraz dysponując na rozprawie głównej walorem bezpośredniości Sąd I instancji mógł zatem dać wiarę zeznaniom świadków M. B., K. Ć.oraz P. R. będących funkcjonariuszami Policji, odmówić zaś wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego oraz zeznaniom świadka M. S.. Nie można również tracić z pola widzenia okoliczności, że w swoich wyjaśnieniach oskarżony przedstawił relację ze zdarzenia, która zawierała także elementy go obciążające. Potwierdził bowiem, że tuż przed zdarzeniem spożywał alkohol oraz dokonał zniszczenia pojazdu należącego do jego konkubiny. Powyższe wskazuje, że w dacie popełnienia czynu przejawiał on zachowania nacechowane agresją. Dodatkowo oskarżony jest partnerem świadka M. S., która w inkryminowanym czasie wezwała patrol policji. Okoliczność ta potwierdza, że miała wówczas ku temu realne podstawy, pomimo iż interwencja miała dotyczyć bliskiej jej osoby. W dołączonym do akt sprawy raporcie działań Policji wynika, że według osoby zgłaszającej została ona uderzona przez oskarżonego, który wszczął awanturę i uszkodził jej pojazd. Relacja łącząca wskazanego świadka z oskarżonym sprawia, że jej późniejsze zeznania należy analizować z dużą dozą ostrożności. Na gruncie doświadczenia życiowego wnioskować można, że jej relacja zdarzenia przedstawiona dyspozytorowi numeru alarmowego, była składana spontanicznie, toteż odpowiadała prawdzie, podczas gdy w toku postępowania świadek mogła przedstawiać okoliczności zdarzenia z korzyścią dla oskarżonego, będącego jej partnerem. Dodatkowo wiarygodności wskazanego świadka przeczy fakt, że w dniu zdarzenia podpisała dokumenty związane z założeniem Niebieskiej Karty, z czego później się wycofała, najprawdopodobniej w związku z poprawą łączących ją
z oskarżonym relacji. Trafnie zatem Sąd Rejonowy uznał, że na przymiot wiarygodności nie zasługują zeznania świadka M. S., w których zaprzeczała agresywnemu zachowaniu oskarżonego, jak również próbowała wykazać bezpodstawne działania ze strony Policji.

Wskazać należy, że zeznania świadków M. B., K. Ć. oraz P. R. korespondowały ze sobą. W inkryminowanym czasie podejmowali rutynowe działania w związku z pełnioną służbą nie mieli zatem realnych podstaw do przedstawiania zdarzenia z niekorzyścią dla oskarżonego. Zgodnie stwierdzili, że w chwili przybycia na miejsce interwencji M. S. była rozpłakana i posiadała na twarzy zaczerwienienie. Trafnie Sąd Rejonowy dostrzegł, że zeznania tych świadków były spójne i nie wykazano podstaw do zakwestionowania ich wiarygodności. W składanych zeznaniach rzetelnie i bezstronnie relacjonowali przebieg wydarzeń, w jednoznaczny sposób wykazując, iż oskarżony w chwili zdarzenia wypowiadał wobec nich obelżywe i obraźliwe słowa jak również stosował bezprawne groźby dążąc do wymuszenia na policjantach odstąpienia od jego zatrzymania.
Nie sposób podzielić stanowiska obrońcy forsowanego we wniesionej apelacji, iż wypowiadane słowa nie dotyczyły K. Ć.. Podobnie jak pozostali funkcjonariusze Policji uczestniczyła ona w zdarzeniu, a z relacji świadków nie wynika, aby obraźliwe zwroty noszące również cechy gróźb były adresowane do dwóch pozostałych policjantów, a nie do niej.

W świetle powyższych okoliczności twierdzenia oskarżonego pomimo, iż poparte zostały przez świadka M. S. Sąd I instancji słusznie uznał jedynie za przyjętą linię obrony. Całokształt okoliczności zdarzenia potwierdził, iż oskarżony w chwili zdarzenia był pod wpływem alkoholu, a także przed przybyciem policji dokonał uszkodzenia mienia. Zasadom logiki i doświadczenia życiowego przeczy forsowana przez apelującą teza, jakoby zachowywał się on spokojnie w chwili przyjazdu Policji, a interweniujący funkcjonariusze obezwładniali go bez wyraźnego powodu.

W związku z powyższym dokonana przez Sąd Rejonowy ocena dowodów nie budzi zastrzeżeń, odbyła się ona całościowo, na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, które ocenione zostały swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Z tego powodu brak jest podstaw aby zaaprobować wyrażone w apelacji stanowisko odnośnie naruszenia przez Sąd Rejonowy zasady obiektywizmu. Ujawnione okoliczności sprawy wskazują, że przebieg zdarzenia relacjonowany w toku procesu przez oskarżonego oraz świadka M. S. jest sprzeczny z pozostałymi dowodami, które Sąd Rejonowy trafnie ocenił jako wiarygodne. Powyższe okoliczności wykluczają zatem naruszenie przepisów postępowania, których naruszenia dopatrywała się apelująca. Złożony w tym przedmiocie zarzut uznać należało zatem za niezasadny.

Odnośnie zarzutu podniesionego w apelacji prokuratora.

Oskarżyciel publiczny w wywiedzionej apelacji zakwestionował orzeczenie w zakresie orzeczonych kar jednostkowych i w konsekwencji również kary łącznej wskazując na ich rażącą niewspółmierność. W ocenie apelującego w realiach niniejszej sprawy konieczne jest orzeczenie kar izolacyjnych.

Zarzut niewspółmierności kary, aby był zasadny, musi dotyczyć rażącej niewspółmierności, a więc nienadającej się do zaakceptowania. Niewspółmierność rażąca to znaczna, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą, zasłużoną. (por. wyr. SN z 1.12.1994 r., III KRN 120/94, OSP 1995, Nr 6, poz. 138; wyr. SA we Wrocławiu z 14.3.2001 r., II AKA 55/01, OSProk. i Pr. 2001, Nr 10, poz. 21; wyr. SA w Krakowie z 14.9.2005 r., II AKA 165/05, KZS 2005, Nr 10, poz. 32; wyr. SA w Lublinie z 16.1.2007 r., II AKA 350/06, KZS 2007, Nr 9, poz. 51; wyr. SN z 20.3.2007 r., WA 12/07, OSNwSK 2007, Nr 1, poz. 652). Stwierdzić należy, że okoliczność taka zaistniała w przedmiotowej sprawie.

Słusznie prokurator zarzucił, iż w świetle okoliczności popełnienia przypisanych oskarżonemu czynów wymierzone kary jawią się jako niewspółmiernie
rażąco łagodne. Oskarżony był uprzednio wielokrotnie karany za przestępstwa umyślne. Przypisane oskarżonemu czyny w pkt 1 i 2 części dyspozytywnej wyroku zostały popełnione niezależnie od siebie, w różnym czasie. Powyższe wskazuje na to, że oskarżony jest osobą zdemoralizowaną, a jego zachowanie niezgodne z prawem nie miało charakteru incydentalnego. Dodatkowo podkreślić należy, że oskarżony działał przeciwko różnym dobrom prawnie chronionym, naruszając zasady bezpieczeństwa w komunikacji, a także godząc w działalność instytucji państwowych. Powyższe okoliczności w jednoznaczny sposób obciążają oskarżonego. Podkreślenia wymaga fakt, że w niniejszej sprawie ustalono winę i sprawstwo oskarżonego w zakresie czynu z art. 178a § 4 k.k., gdzie ustawodawca wyodrębnił typ kwalifikowany przestępstwa przewidując jednocześnie konieczność poniesienia przez sprawcę surowszej odpowiedzialności karnej. Ponadto Sąd Okręgowy nie znalazł po stronie oskarżonego okoliczności łagodzących, nie wskazał ich także Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu wyroku. Nie sposób podzielić stanowiska Sądu Rejonowego iż kary ograniczenia wolności za oba przypisane oskarżonemu czyny są wystarczające
do realizacji ustawowych celów kary, gdyż od ostatniego skazania oskarżonego minęło 7 lat i od tego czasu dobrze funkcjonował on w społeczeństwie. W realiach niniejszej sprawy wykazano, że skazania oskarżonego nie uległy zatarciu, co wpłynęło również na surowszą kwalifikację prawną czynu przypisanego w pkt 1 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że orzeczone przez Sąd Rejonowy kary jednostkowe ograniczenia wolności jawią się jako niewspółmiernie łagodne w kontekście charakteru i okoliczności czynów zarzucanych oskarżonemu. Wysoki stopień społecznej szkodliwości obu czynów także przeczy zasadności orzekania kary o charakterze wolnościowym. Uprzednie wyroki skazujące i orzeczone w nich kary nie pozwoliły na wdrożyć oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego. Stwierdzić należy, że kary jednostkowe i kara łączna o charakterze wolnościowym w niniejszej sprawie nie mogą zostać zaakceptowane, stanowiłaby bowiem wyraz pobłażliwości wobec postawy oskarżonego. Całokształt powołanych okoliczności przemawiał za wymierzeniem oskarżonemu surowszych kar za czyny opisane w pkt 1 i 2 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, aniżeli uczynił to Sąd Rejonowy. Trafnie apelujący prokurator wskazał na konieczność orzeczenia kary bezwzględnego pozbawienia wolności, albowiem jedynie taka kara wywoła pożądany skutek w postaci właściwego oddziaływania zapobiegawczo i wychowawczego, czyniąc zadość wymogom wynikającym z art. 53 k.k. oraz realizując cele kary w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej.

Wniosek

W apelacji obrońcy oskarżonego:

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego T. J. od popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt II i III części dyspozytywnej wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

W apelacji oskarżyciela publicznego:

O zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn
z art. 178a § 4 k.k. oraz kary 5 miesięcy za czyn z art. 226 § 1 k.k. i art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. a w konsekwencji wymierzeni kary łącznej 8 miesięcy pozbawienia wolności i utrzymanie wyroku w mocy
w pozostałym zakresie.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niezasadności zarzutu podnoszonego w apelacji obrońcy oskarżonego i mając na względzie stanowisko Sądu Okręgowego opisane w poprzedniej części uzasadnienia, złożony wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego nie był zasadny.

Uzasadniony okazał się natomiast wniosek podniesiony w apelacji oskarżyciela publicznego. Sąd Okręgowy podzielił zdanie apelującego prokuratora odnośnie konieczności zmiany zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie jednostkowych kar pozbawienia wolności i w konsekwencji zmiany również orzeczenia w przedmiocie kary łącznej. Wyrażony we wniosku apelacji oskarżyciela publicznego wymiar zarówno kar jednostkowych jak i kary łącznej odpowiada dyrektywom wymiaru kary, uwzględnia okoliczności popełniania czynów oraz cele kary.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego T. J. w części tj. w zakresie sprawstwa i winy odnośnie obydwu przypisanych mu czynów i w pozostałym zakresie niewymienionym w pkt. 5.2 niniejszego uzasadnienia.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Mając na uwadze powyższą argumentację zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy w wyżej wymienionej części.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok wobec oskarżonego T. J. w ten sposób że: w miejsce kary ograniczenia wolności w pkt 1 części dyspozytywnej wyroku orzekł karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, w miejsce kary ograniczenia wolności w pkt 2 części dyspozytywnej wyroku orzekł karę 5 miesięcy pozbawienia wolności, stwierdził że moc straciły rozstrzygnięcia z pkt 3 i 4 części dyspozytywnej wyroku i na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz zaliczył na jej poczet okresy rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego w niniejszej sprawie.

Zwięźle o powodach zmiany

Mając na uwadze całą argumentację przedstawioną powyżej Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok wobec oskarżonego T. J. w wyżej wymieniony sposób.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------

-------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Sąd Odwoławczy w oparciu o art. 636 § 1 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie w kwocie 200 złotych, w tym wymierzył mu opłatę w kwocie 180 złotych za obie instancje, której wysokość określono na podstawie art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. opłatach w sprawach karnych. Ryczałt za doręczenie wyzwań innych pism w postępowaniu odwoławczym ustalony został w wysokości 20 złotych, zgodnie z regulacją zawartą w § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie w zakresie kar jednostkowych oraz kary łącznej.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia w zakresie zarzucanego oskarżonemu czynu przypisanego w pkt 2 części dyspozytywnej wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana