Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 475/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Ostródzie, VII Zamiejscowy Wydział Karny w Morągu z 21 września 2023r. w spr. VII K 123/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

W. P. (1)

Karalność oskarżonego

Czyn z art. 244 kk

Informacja z KRK

k.90-92

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

Informacja z KRK

Informacja została sporządzona przez organ do tego uprawniony, nie była kwestionowana przez strony, stąd zasługuje na wiarygodność

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

obrazy przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia tj. art. 410 kpk, art. 5 kpk i art. 7 kpk

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Oskarżony w apelacji, stawiając ww zarzuty obrazy przepisów postępowania, podniósł, że nastąpiła wadliwa ocena jego wyjaśnień, które pominięto, uznając go za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, mimo, że brak jest dowodów poświadczających wskazany przez sąd I instancji bieg wydarzeń. Jednak zarzut taki nie mógł zostać uwzględniony, gdyż nie wykazano by ocena dowodów nastąpiła w sprawie z obrazą art. 410 kpk, art. 5 kpk, art. 7 kpk. Trzeba bowiem wskazać, że materiał dowodowy w niniejszej sprawie sprowadzał się do treści dokumentów, wyjaśnień oskarżonego z postępowania przed wydaniem wyroku (gdyż mimo deklaracji oskarżony nie stawił się na rozprawie odwoławczej i nie składał dodatkowych relacji, a składania zeznań odmówili żona i syn oskarżonego) i zeznań policjanta K. P. (2). Sąd I instancji dokonał zaś oceny tych wszystkich dowodów, a więc nie naruszył art. 410 kpk. Ponadto nie doszło do zarzucanej obrazy art. 7 kpk, gdyż skarżący, zmierzając do podważenia zasadności rozstrzygnięcia poprzez zakwestionowanie oceny dowodów stanowiących jego podstawę, ograniczył się do prostego jej zanegowania i arbitralnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności winny być obdarzone wyłącznie jego wyjaśnienia i przytoczony przez niego opis jego zachowania po opuszczeniu jednostki penitencjarnej. Nie wskazał zaś żadnych argumentów, poza podaniem w uzasadnieniu apelacji, że „nie wchodziłem nawet do domu po swoje rzeczy, albowiem niewielką torbę ze swoimi osobistymi rzeczami wożę ciągle w bagażniku samochodu i tę torbę widział u mnie dzielnicowy”, dla podważania przyjętej przez sąd I instancji wiarygodności dowodu obciążającego tj. relacji policjanta K. P. (2). Tymczasem świadek ten konsekwentnie zeznając w postępowaniu przygotowawczym i na rozprawie, opisał, że ustalił w rozmowach, że oskarżony po opuszczeniu jednostki penitencjarnej przebywał pod adresem zamieszkania żony, co argumentowano tym, że oskarżony nie miał się gdzie podziać, a gdy pouczył oskarżonego- który przyznał że nie miał gdzie się podziać i został dobrowolnie wpuszczony przez żonę do mieszkania-aby opuścił lokal, to oskarżony w jego obecności poszedł do domu , spakował swoje rzeczy i oświadczył, że udaje się do syna. Stąd takie konsekwentne zeznania świadka, co do którego nie ustalono aby miał powody do pomawiania oskarżonego, gdy opisane czynności wykonywał w ramach obowiązków służbowych z czego sporządził dokumentację, zasługiwały na walor wiarygodności. W świetle zaś zeznań tego świadka, które były spójne z dokumentacją, to stanowisko oskarżonego sąd I instancji słusznie uznał za wyraz przyjętej przez niego linii obrony zmierzającej do uniknięcia odpowiedzialności karnej.

Nie było też podstaw do stwierdzenia zasadności zarzutu obrazy art. 5 kpk. W tym miejscu należy przypomnieć, że wyrażona w tym przepisie zasada in dubio pro reo jest adresowana do organów postępowania karnego. Oznacza to, że dla oceny, czy nie został naruszony art. 5 § 2 kpk nie są miarodajne wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale jedynie to, czy orzekający w sprawie sąd meriti rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, względnie to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien powziąć (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 kwietnia 2012 r., V KK 335/11, LEX nr 1163975). Argumentacja zawarta w uzasadnieniu sądu I instancji nie wskazuje na to, aby powziął on niedające się usunąć wątpliwości natury faktycznej i nie postąpił zgodnie z nakazem wynikającym z art. 5 § 2 kpk. Brak jest też przesłanek uzasadniających stawianie temu sądowi zarzutu, że takich wątpliwości nie powziął. Właściwie oceniony materiał dowodowy (gdy nie uzyskano zeznań syna oskarżonego, wobec odmowy złożenia ich przez świadka) nie pozostawia bowiem wątpliwości co do sprawstwa i winy oskarżonego.

Reasumując, to nie doszło do zarzucanej obrazy przepisów postępowania z apelacji oskarżonego, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego , ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powodu dla którego zarzut obrazy przepisów postępowania z art. 438 pkt 2 kpk okazał się niezasadny.

Lp.

Zarzut

2.

błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Postawiony przez oskarżonego w apelacji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych sprowadza się do polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego i łączy z zarzutem obrazy art. 7 kpk przy ocenie jego wyjaśnień i zeznań świadka, który został już omówiony powyżej. Wbrew twierdzeniom oskarżonego bowiem zeznania świadka policjanta należało uznać za wiarygodne, zaś wersja oskarżonego – wobec sprzeczności z tym dowodem- nie mogła takiego przymiotu uzyskać. Stąd w oparciu o wiarygodne dowody obciążające tj. zeznania policjanta i teść dokumentów, to sąd I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny i przypisał oskarżonemu popełnienie czynu z art. 244 kk.

Ponadto oskarżony zarzucił nieustalenie pełnego stanu faktycznego i nieprzesłuchanie jego syna J., przy czym sąd odwoławczy wezwał świadka, który jednak skorzystał z prawa do odmowy składania zeznań, stąd zarzut w tym zakresie (i co do obrazy art. 410 kpk) się zdezaktualizował.

Nie było też podstaw do tego aby uwzględnić zarzut błędu w ustaleniach faktycznych co do oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu W. P.. Został on bowiem skazany za znęcanie nad żoną wyrokiem w sprawie (...) Sądu Rejonowego w O., którym nałożono też na niego prawomocnie zakazy kontaktowania się z żoną, zakazu zbliżania do niej i nakazu opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z B. P. (1). Tymczasem oskarżony po opuszczeniu jednostki penitencjarnej ww zakazy i nakaz zignorował. Przy czym zasadniczego znaczenia nie miało to czy jego żona wyraziła zgodę na powyższe. Przestępstwo z art. 244 kk jest bowiem przestępstwem przeciwko wymiarowi sprawiedliwości, gdy przedmiotem ochrony jest respektowanie orzeczeń sądowych ustanawiających zakazy lub nakazy, a żona oskarżonego nie występuje w tej sprawie jako pokrzywdzona. Stąd nawet wyrażenie przez nią zgody na zamieszkanie oskarżonego w lokalu zajmowanym przez B. P. nie stanowiło okoliczności wskazującej na znaczne obniżenie stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego, który trwał przecież nie krótko, tylko przez prawie miesiąc czasu tj. od 20 kwietnia do 15 maja 2023r., co wskazuje na dłuższe lekceważenie przez oskarżonego środków orzeczonych przez sąd. Przy czym jeszcze raz należy podkreślić, że wobec słusznego uznania stanowiska oskarżonego z wyjaśnień i pism, za niewiarygodne, to nie było też powodu aby uwzględnić jego wersję, że to wręcz żona wymusiła na nim takie a nie inne zachowanie i to, że bywał na posesji tylko po to by pomóc żonie przy wykonywaniu prac ogrodowych, gdy jego pobyt tam miał ograniczać się tylko do przebywania na posesji, ale poza lokalem i pod nieobecność żony, czemu przecież przeczy teść wiarygodnych zeznań policjanta, który zaznaczył, że gdy pouczył oskarżonego- który przyznał że nie miał gdzie się podziać i został dobrowolnie wpuszczony przez żonę do mieszkania-aby opuścił lokal, to oskarżony w jego obecności poszedł do domu , spakował swoje rzeczy (które tam się znajdowały co świadczy też o zamieszkaniu) i oświadczył, że udaje się do syna.

Natomiast w sytuacji, gdy sąd I instancji skorzystał z dobrodziejstwa z art. 37a§1 kk przy kształtowaniu odpłaty karnej, to tym samym dostatecznie uwzględnił wszystkie okoliczności sprawy.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego , ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn dla których argumenty przytoczone w apelacji nie mogły posłużyć do wykazania zasadności zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, które miały wpływ na treść wyroku.

Lp.

Zarzut

3.

Obrazy art. 244 kk w zakresie błędnej kwalifikacji czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Oskarżony postawił też w apelacji zarzut obrazy art. 244 kk w zakresie błędnej kwalifikacji czynu, wskazując, że nie dopuścił się złamania zakazów i nakazów nałożonych na niego w wyroku w sprawie (...) Sądu Rejonowego w O..

Oskarżony w uzasadnieniu takiego zarzuty tak naprawdę kwestionuje jednak ustalenia faktyczne w sprawie, gdy zarzut obrazy prawa materialnego odnoszący się do kwalifikacji prawnej czynu można postawić tylko wówczas, gdy skarżący nie podważa ustaleń faktycznych związanych z tą kwalifikacją. Istota obrazy prawa materialnego sprowadza się bowiem do wadliwej subsumpcji normy prawnej do niespornego stanu faktycznego.

Nadto w rozważaniach dot. zarzutów obrazy prawa materialnego i błędu w ustaleniach faktycznych, to już wykazano iż oskarżony nie ma racji iż brak było wystarczających i wiarygodnych dowodów na popełnienie przez niego przypisanego mu czynu, który wyczerpał przecież znamiona przestępstwa z art. 244 kk.

Stąd i zarzut obrazy art. 244 kk nie podlegał uwzględnieniu

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego , ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn dla których nie uwzględniono zarzutów z apelacji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Cały zaskarżony wyrok

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z przyczyn dla których nie uwzględniono zarzutów i argumentów oraz wniosków końcowych z apelacji .

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt. II

Apelacja oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie, stąd zachodziły podstawy z art. 636§1kpk do obciążenia go kosztami za postępowanie odwoławcze i opłatą (art. 3 ust.1 i art. 8 ustawy z 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych).

7.  PODPIS